Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 18 lipca 2014r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Piotr Starosta

SSO Irena Dobosiewicz/spr./ SSO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 18 lipca 2014r.

na posiedzeniu niejawnym sprawy

ze skargi M. S.

na przewlekłość postępowania

w sprawie IC 338/13 Sądu Rejonowego w (...)

postanawia:

odrzucić skargę.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II S 32/14

UZASADNIENIE

M. S. skargą wniesioną w dniu 2 czerwca 2014 r. domagał się stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie I C 338/13 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w (...) podnosząc, że ostatnie pismo w sprawie otrzymał w miesiącu lutym lub marcu 2013 r.

Domagał się skarżący stwierdzenia przewlekłości w sprawie i zasądzenia odpowiedniej kwoty z tego tytułu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga jako niedopuszczalna podlegała odrzuceniu.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 z późn. zm.), strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 wskazanej ustawy skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania, wnosi się w toku postępowania w sprawie.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy zwraca uwagę na utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowisko, że celem skargi na przewlekłość postępowania jest przeciwdziałanie trwającej przewlekłości, zaś jej funkcją przede wszystkim wymuszenie nadania sprawie odpowiedniego, sprawnego biegu procesowego. Służy temu zarówno samo stwierdzenie wystąpienia przewlekłości w postępowaniu (art. 12 ust. 2 ustawy z 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki), jak i możliwość zalecenia podjęcia przez sąd rozpoznający sprawę co do istoty odpowiednich czynności w wyznaczonym terminie (art. 12 ust. 3 ustawy). Cel ten nie może zostać zrealizowany w sytuacji, kiedy postępowanie zostało prawomocnie zakończone (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.6.2012 r., sygn. III SPP 20/12, Lex nr 1274991).

Istotą skargi na przewlekłość postępowania jest kontrola sprawności toczącego się stępowania i przeciwdziałanie istniejącej przewlekłości. Dlatego też ocenie podlega sprawność aktualnie toczącego się postępowania, nie dotyczy to zaś postępowania już zakończonego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.01.2013 r., sygn. WSP 5/12, publ. Lex nr 1252738).

Analiza akt sprawy I C 338/13 wskazuje na to, że skargę wniesiono po prawomocnym zakończeniu postępowania, albowiem zarządzenie o zwrocie pozwu z dnia 29 sierpnia 2013 r. uprawomocniło się z dniem 11 września 2013 r. ( vide – k. 82 i 85 akt sprawy I C 338/13), skargę zaś wniesiono w dniu 2 czerwca 2014 r.

Podnieść należy, że skarżący/powód w sprawie I C 338/13, wzywany do nadesłania oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym wobec złożonego wniosku o zwolnienie go od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu, odbywający wówczas karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w K., był pouczony o obowiązku zawiadomienia Sądu o każdej zmianie swojego adresu i pouczenie to osobiście odebrał ( vide – k. 58 i 59 akt sprawy jw.).

W dacie próby doręczenia mu odpisu zarządzenia o zwrocie pozwu, skarżący (tam: powód) został zwolniony 28 marca 2013 r. z odbywania kary i nie przebywał w zakładzie karnym. Nie poinformował jednak Sądu Rejonowego o adresie, pod który możliwe byłoby doręczanie pism sądowych, a taki obowiązek miał, co wynika wprost z treści art. 136 § 1 k.p.c. ( vide – pismo z Zakładu Karnego k. 68 akt).

W tej sytuacji prawidłowym było doręczenie skarżącemu (tam: powodowi) odpisu zarządzenia z pouczeniem przez pozostawienie go w aktach sprawy, a to wobec treści art. 136 § 2 k.p.c. ( vide – k. 83 akt).

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zgodnie z art. 370 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r., skargę odrzucił.

Na oryginale właściwe podpisy