Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Szubinie V Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Nakle nad Notecią postanowieniem dnia 23 maja 2013 r. oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego w przedmiocie uchylenia postanowienia o zabezpieczeniu powództwa. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że M. K. wniósł pozew przeciwko A. Ł. o odszkodowanie w kwocie 7.162,55 zł z odsetkami liczonymi od dnia wymagalności do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zabezpieczenie powództwa poprzez zajęcie ciągnika marki V. o nr rej. (...) przez Komornika działającego przy Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy J. K.. W uzasadnieniu tego wniosku powód podał, że wyrokiem z 15 marca 2012r., w sprawie I C 173/11 tamtejszy Sąd uznał za bezskuteczną w stosunku do powoda umowę darowizny naczepy W. nr rej. (...), obecnie (...), rok produkcji (...), zawartej między M. Ł. (1) oraz pozwanym A. Ł. w celu zaspokojenia wierzytelności powoda, wynikającej z prawomocnego wyroku wydanego przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych 19 kwietnia 2011 r. w sprawie VII P 756/10. W toku tej sprawy Sąd zabezpieczył powództwo poprzez ustanowienie zakazu zbywania w/w naczepy. Pomimo to A. Ł. w dniu 24 stycznia 2013r., przed upadkiem zabezpieczenia zbył ją swojemu bratu M. Ł. (2), prowadzącemu firmę P.W. (...). W ocenie powoda działanie pozwanego doprowadziło do tego, że poniósł on szkodę, gdyż nie może prowadzić egzekucji z tego pojazdu jako wierzyciel M. Ł. (1) - matki pozwanego.

Postanowieniem z dnia 28 marca 2013r. Sąd na podstawie art. 730 § 1 kpc,
art. 730 ¹ § 1 kpc, art. 747 pkt 1 kpc udzielił powodowi zabezpieczenia poprzez zajęcie ciągnika marki V. o nr rej. (...) do kwoty 7.162,55 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności do dnia wydania postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, przysługującej powodowi z wyroków wydanych w sprawach VII P 756/11 i VII P 243/12, wydanych przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, z tytułu należności głównych z ustawowymi odsetkami, do czasu prawomocnego zakończenia tej sprawy.

Sąd Rejonowy wskazał, że na rozprawie w dniu 23 maja 2013r. pełnomocnik pozwanego – jego ojciec W. Ł., wniósł o uchylenie tego postanowienia z uwagi na wartość zajętego pojazdu wielokrotnie przekraczającą wartość roszczenia. Nadto w ocenie pełnomocnika pozwanego zajęty pojazd jest narzędziem pracy pozwanego. Poza tym pełnomocnik pozwanego stwierdził, iż jego syn jest wypłacalny i tylko na samo paliwo wydaje około 5.000 zł co drugi dzień. Ponadto W. Ł. podkreślił, iż A. Ł. nie jest zobowiązany wobec powoda, a M. Ł. (1) ma ogłoszoną upadłość, więc powód winien zgłosić się do syndyka.

Powód sprzeciwił się wnioskowi pełnomocnika pozwanego, twierdząc że jest mu wiadome, że jest tylu poszkodowanych, że na pewno od swojej dłużniczki M. Ł. (1) nie zdoła nic uzyskać.

Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 23 maja 2013r. oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego w przedmiocie uchylenia zabezpieczenia powództwa, argumentując to tym, że z oświadczenia pełnomocnika pozwanego wynikało, iż pozwany jeszcze nie otrzymał postanowienia o zabezpieczeniu. Natomiast zgodnie z art. 740 § 1 kpc postanowienie, w przedmiocie zabezpieczenia, wydane na posiedzeniu niejawnym, a podlegające wykonaniu przez organ egzekucyjny, sąd doręcza tylko uprawnionemu, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Doręczenia obowiązanemu dokonuje organ egzekucyjny równocześnie z przystąpieniem do wykonania postanowienia. Zatem skoro pozwany nie otrzymał jeszcze odpisu postanowienia o zabezpieczeniu, to nie jest ono prawomocne i będzie przysługiwało mu na nie zażalenie.

Sąd Rejonowy podkreślił, że art. 742 § 1 kpc przewidujący możliwość żądania uchylenia lub zmiany postanowienia o zabezpieczeniu dotyczy prawomocnego postanowienia w tym przedmiocie.

W ocenie Sądu I instancji do dnia rozprawy ani nie odpadła ani też nie zmieniła się przyczyna zabezpieczenia. Natomiast pozwany nie złożył na rachunek depozytowy Sądu sumy zabezpieczenia żądanej przez uprawnionego we wniosku o udzielenie zabezpieczenia, tj. 7.162,55 zł, co spowodowałoby upadek zabezpieczenia. Wydając postanowienie o zabezpieczeniu Sąd uznał, że powód uprawdopodobnił roszczenie, gdyż jak dotychczas egzekucja prowadzona przez niego przeciwko M. Ł. (1) jest bezskuteczna. Nadto powód dołączył kopię faktury dotyczącej sprzedaży z dnia 24 stycznia 2013r., z której wynika, że przed prawomocnym zakończeniem sprawy I C 173/11 A. Ł. zbył bratu M. Ł. (2) naczepę W. będącą przedmiotem zabezpieczenia w sprawie I C 173/11.

Sąd Rejonowy podkreślił również, że M. Ł. (1) nie posiada obecnie żadnego majątku, z którego powód mógłby skutecznie prowadzić egzekucję, a ten który miała darowała synowi A. Ł. lub innym członkom rodziny. A. Ł. zaś obecnie zbył pojazd na rzecz brata M. Ł. (2), co zmusiło powoda do wytoczenia kolejnego powództwa i uniemożliwiło mu skorzystanie z wyroku wydanego w sprawie I C 173/11.

Postanowienie to zaskarżył pozwany domagając się jego zmiany poprzez zwolnienie spod zabezpieczenia ciągnika siodłowego marki V. nr rej. (...) i ewentualnie ustanowienie zabezpieczenia na innym składniku majątku pozwanego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego nie jest zasadne.

Sąd I instancji słusznie uznał, że nie istnieją podstawy do uchylenia postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia powództwa wytoczonego A. Ł. przez M. K..

W pierwszej kolejności należy podzielić zapatrywanie Sądu Rejonowego, że jeżeli pozwany nie otrzymał odpisu postanowienia o zabezpieczeniu, to jest ono nadal nieprawomocne i dlatego będzie on mógł je zaskarżyć zażaleniem.

Na wypadek, gdyby jednak nie było zgodne z rzeczywistością twierdzenie skarżącego, że to postanowienie nie zostało jeszcze doręczone A. Ł., to celowe było poczynienie przez Sąd I instancji dalszych rozważań co do istnienia podstaw do uchylenia postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, do chwili obecnej nie odpadła, ani nie zmieniła się przyczyna zabezpieczenia. Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, obowiązany mógłby złożyć na rachunek depozytowy Sądu dochodzoną od niego kwotę. Z relacji jego pełnomocnika wynika, że dysponuje on znacznym majątkiem, wobec czego ustanowienie takiego zabezpieczenia nie powinno stanowić dla niego znaczącego problemu. Wyjaśnić należy skarżącemu, że złożenie tej kwoty do depozytu nie oznacza w żadnym razie, że pozwany uznał powództwo. W przypadku wygrania procesu zostałaby ona mu zwrócona.

Należy podzielić zapatrywanie Sądu I instancji, że na obecnym etapie postępowania nadal występują obie konieczne przesłanki z art. 730 ¹ § 1 kpc pozwalające na ustanowienie zabezpieczenia roszczenia dochodzonego w procesie. Mianowicie M. K. uprawdopodobnił zarówno samo roszczenie jak również posiadanie interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia. Powód podał, że Sąd Rejonowy w Nakle nad Notecią wyrokiem z dnia 15 marca 2012 r. uznał za bezskuteczną w stosunku do niego umowę darowizny naczepy marki W. nr rej. (...), zawartej w dniu 2 czerwca 2010 r. pomiędzy M. Ł. (1) a A. Ł.. W toku tej sprawy M. K. uzyskał zabezpieczenie na w/w pojeździe, jednakże w trakcie obowiązywania tego zabezpieczenia A. Ł. zbył naczepę na rzecz swojego brata M. Ł. (2). Powód w niniejszej sprawie dochodzi na podstawie art. 415 kc odszkodowania za uniemożliwienie mu zaspokojenia swojego roszczenia z tego pojazdu.

W ocenie Sądu Okręgowego, okolicznością wskazującą na istnienie po stronie powoda interesu prawnego w istnieniu zabezpieczenia, jest to, że M. Ł. (1) nie posiada obecnie żadnego majątku, z którego mógłby on skutecznie prowadzić egzekucję. Ponadto obdarowany przez nią syn A. Ł. starał się uniemożliwić zaspokojenie dłużnika z otrzymanego od niej pojazdu.

W konsekwencji należy uznać, że dalsze istnienie przedmiotowego zabezpieczenia jest konieczne dla ochrony interesów M. K., a jednocześnie ze względu na sposób jego wykonywania nie ogranicza obowiązanego w możliwości korzystania ze składnika należącego do niego majątku. Pojazd ten nadal pozostaje w jego dyspozycji i może on go używać, a jedynie zbycie tego samochodu nie byłoby skuteczne wobec powoda do kwoty zabezpieczenia, tj. 7.162,55 zł.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc oddalił zażalenie jako bezzasadne.