Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 2 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny – Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Kasnowski (spr.)

Sędziowie: SO Wojciech Borodziuk

SO Aurelia Pietrzak

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2014r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku

P. A.(wierzyciela)

z udziałem

R. Z. (małżonki dłużnika)

o nadanie klauzuli wykonalności przeciwko małżonce dłużnika

na skutek zażalenia wnioskodawcyP. A.(wierzyciela) na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 2 czerwca 2014r. w sprawie o sygn. akt XII Co 4033/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt II Cz 615/14

UZASADNIENIE

Wnioskodawca P. A.wniósł o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi zaocznemu Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 12 listopada 2012r. (sygn. VIII GC 981/12) przeciwko małżonce dłużnika D. Z.– R. Z..

W uzasadnieniu podniósł, że dłużnik i jego żona są właścicielami w ustawowej wspólności małżeńskiej nieruchomości, dla których prowadzone są księgi wieczyste nr (...), do których chciałby skierować egzekucję.

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek (sygn. XII Co 4033/14).

Sąd stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał dokumentem urzędowym lub prywatnym, że wierzytelność stwierdzona tytułem egzekucyjnym powstała z czynności prawnej dokonanej za zgodą małżonki dłużnika (jak wymaga art. 787 k.p.c.). Dlatego też wniosek oddalił (zaskarżone postanowienie wraz z uzasadnieniem – k.9 do 10).

Zażalenie na postanowienie złożył wnioskodawca i w istocie domagał się jego zmiany poprzez nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu zgodnie z wnioskiem.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego zarzucił naruszenie przepisow postępowania, a konkretnie art. 231 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy – zdaniem skarżącego – fakt wyrażenia zgody przez małżonkę dłużnika na powstanie wierzytelności wynika z tego, że wiedziała o prowadzonej przez dłużnika działalności handlowej. Natomiast na uzyskanie dokumentu potwierdzającego jej zgodę na zaciąganie przez męża (dłużnika) zobowiązań nie ma szans (zażalenie – k.12 i 13).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie podlegało uwzględnieniu. Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego odpowiada prawu.

Przepis art. 787 k.p.c. stanowi, że: tytułowi egzekucyjnemu wydanemu przeciwko osobie pozostającej w związku małżeńskim Sąd nada klauzulę wykonalności także przeciwko jej małżonkowi z ograniczeniem jego odpowiedzialności do majątku objętego wspólnością majątkową, jeżeli wierzyciel wykaże dokumentem urzędowym lub prywatnym, że stwierdzona tytułem egzekucyjnym wierzytelność powstała z czynności prawnej dokonanej za zgodą małżonka dłużnika. Treść tego przepisu nie budzi wątpliwości. Wymaga on od wierzyciela wykazania dokumentem urzędowym (w rozumieniu art.244 § 1 kpc) lub prywatnym (w rozumieniu art.245kpc), że małżonek dłużnika wyraził zgodę na czynność prawną (w tym wypadku na zawarcie umowy lub umów), z których powstała wierzytelność. W tej sprawie wnioskodawca (wierzyciel) nie złożył takiego dokumentu, a zatem brak było podstaw do uwzględnienia jego wniosku o nadanie klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu (prawomocnemu wyrokowi zaocznemu wydanemu) także przeciwko małżonce dłużnika. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie daje takiej podstawy ewentualne domniemanie faktyczne nawet w sytuacji, gdyby można było je wyprowadzić z innych ustalonych w sprawie faktów (po myśli art.231 kpc). Poza tym wnioskodawca nie wskazał, z jakich ustalonych faktów można wyprowadzić domniemanie, że dłużnik D. Z. dokonywał czynności (handlowych) za zgodą małżonki. Z pewnością za taki ustalony fakt nie można uznać rozmowy telefonicznej przeprowadzonej przez wnioskodawcę z małżonką dłużnika, na którą powołuje się on w zażaleniu. Nawet przyjęcie, że małżonka dłużnika wiedziała o prowadzonej przez niego działalności nie oznacza, że wyraziła ona zgodę na zaciągnięcie zobowiązania (czy zobowiązań), w związku z którym tytuł egzekucyjny uzyskał wnioskodawca.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy oddalił zażalenie wnioskodawcy, jako nieuzasadnione (na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.).