Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku z dnia grudnia 2014 r. – zgodnie z art. 505[13] § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja powoda jest uzasadniona.

Zupełnie chybione jest stanowisko Sądu Rejonowego, że powód będący nabywcą wierzytelności bankowej, dysponując bankowym tytułem egzekucyjnym, powinien skierować do sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności na ten tytuł na swoją rzecz w trybie art. 788 § 1 k.p.c., a nie występować z niniejszym powództwem o zapłatę przeciwko pozwanej. W możliwość wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego na podstawie art. 96 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. 2012 r., poz. 1376 ze zm.) – jak sama nazwa wskazuje – zostały wyposażone tylko banki. Ustawodawca przyznał im w ten sposób przywilej kwalifikowany i wyjątkowy, umożliwiając im realizację roszczeń cywilnoprawnych bez konieczności ich dochodzenia w sądowym postępowaniu rozpoznawczym. Ramy możliwości skorzystania z takiego tytułu zostały ściśle wytyczone treścią art. 97 powyższej ustawy, gdzie najpierw w ust. 1 jest mowa o tym, że klauzula na bankowy tytuł egzekucyjny może być nadania wyłącznie przeciwko osobie, która z bankiem dokonała bezpośrednio czynności bankowej lub jest dłużnikiem banku. W ust. 3 powyższego przepisu wskazano natomiast wprost, że z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności na ten tytuł występuje bank. Już choćby z analizy art. 97 prawa bankowego wynika, że żaden inny podmiot nie może wystąpić o nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny i na jego podstawie prowadzić egzekucji. Nadto w orzecznictwie szeroko i powszechnie akcentuje się, że umożliwienie wystąpienia z powyższym wnioskiem nabywcy wierzytelności bankowej oznaczałoby w rzeczywistości rozszerzenie przywileju przyznanego tylko bankom na wszystkich nabywców takiej wierzytelności, to zaś byłoby nie do pogodzenia z kwalifikowanym i wyjątkowym charakterem tego przywileju (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 04.03.2009 r., IV CSK 422/08, OSNC-ZD 2010, nr 2, poz. 36). Dlatego też w omawianym zakresie przyjąć należy, że art. 96-97 prawa bankowego stanowią lex specialis w stosunku do art. 788 § 1 k.p.c. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.09.2005 r., V CK 152/05, LEX nr 398445).

W konsekwencji nieuprawnione jest twierdzenie, że wydanie w sprawie wyroku prowadziłoby do powstania kolejnego tytułu wykonawczego obejmującego tę samą wierzytelność, albowiem powód nie ma możliwości skorzystania z bankowego tytułu egzekucyjnego wydanego przez bank będący pierwotnym wierzycielem. Niedopuszczalne jest bowiem nadanie na podstawie art. 788 § 1 k.p.c. klauzuli wykonalności na rzecz niebędącego bankiem nabywcy wierzytelności objętej bankowym tytułem egzekucyjnym, także po zaopatrzeniu go w sądową klauzulę wykonalności (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 02.04.2004 r. III CZP 9/04, OSNC 2005, nr 6, poz. 98). Zatem powód prawidłowo wystąpił w niniejszej sprawie z pozwem o zapłatę, albowiem tylko w taki sposób może uzyskać tytuł egzekucyjny na swoją rzecz. Tym samym zarzuty zawarte w apelacji zasługiwały na akceptację Sądu Okręgowego.

W konsekwencji oparcia rozstrzygnięcia przez Sąd Rejonowy na nieuzasadnionym prawnie wniosku, że roszczenie powodowi nie przysługuje z przyczyn możliwości dochodzenia swoich praw w inny sposób, poprzez wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, uznać należało, że istota niniejszej sprawy nie została rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji. Zatem Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Inowrocławiu, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd pierwszej instancji uwzględni przedstawione wyżej stanowisko i uwagi, oceni roszczenie powoda w świetle przedstawionych przez niego dowodów, a następnie skonfrontuje je ze stanowiskiem pozwanego oraz dowodami przedstawionymi przez niego, po czym, oceniając zgromadzony materiał dowodowy zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., wyda rozstrzygnięcie stosując właściwe przepisy prawa materialnego.