Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód M. S. (1) w pozwie przeciwko Gminie B. wniósł o zasądzenie kwoty 500 zł oraz kwoty 0,53 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych od kwoty 500 zł od dnia 10.11.2012 r. do dnia 12.11.2012 r. oraz dalszych odsetek ustawowych od kwoty 500,53 zł od dnia 13.11.2012 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 23.08.2004 r. R. H. i E. H. przy pierwszej rejestracji pojazdu marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) działając na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003 r. w sprawie wysokości opłaty za kartę pojazdu, wnieśli na rzecz Gminy B. opłatę za kartę pojazdu w wysokości 500 zł. W dniu 31 października 2012 r. wyżej wymienieni zbyli na rzecz powoda przysługująca im wierzytelność o zwrot nienależnej opłaty. Powód wskazał, że droga sądowa dla dochodzenia zwrotu należności pobranych przed dniem 01.01.2010 r. opłat za wydanie karty pojazdu jest dopuszczalna, co potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 06.06.2012 r. wydanym w sprawie syg. akt. III CZP 24/12. Ponadto powód wskazał, że podstawą żądania zwrotu całej opłaty jest zakwestionowanie całej opłaty i uznanie jej w całości jako nienależnej, co wynika z postanowienia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 10.12.2007 r. w sprawie syg. akt C137/07. Powód podniósł, że art. 90 WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, takiej jaka była przewidziana w § I ust.I rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, która jest nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego. Powód podkreślił, że opłaty za kartę pojazdu były sprzeczne z prawem unijnym od samego początku.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w części powyżej kwoty 425 zł oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. Pozwany przyznał, że pojazd, którego dotyczy opłata został zarejestrowany w dniu 24.08.2004 r w Urzędzie Miasta B.. Za wydanie karty pojazdu zapłacono 500 zł zgodnie z obowiązującym wówczas przepisem § 1ust.1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003r. w

1

sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Pozwany wskazał, iż wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego orzeczono o niezgodności § 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Pozwany podniósł, że opłata w wysokości 500 zł za wydanie karty pojazdu była zgodna z obowiązującym wówczas rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Powołane rozporządzenie został zastąpione rozporządzenie Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 28.03.2006 r. Rozporządzenie to zróżnicowało wysokość opłaty w myśl ust. 2 rozporządzenia za wydanie karty pojazdu przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium Rzeczpospolitej Polskie pobiera się opłatę w wysokości 75 zł. Powołując się na powyższe pozwany podniósł, że żądanie pozwu ponad kwotę 425 zł jest bezpodstawne.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2013 roku, o sygn. akt I C 5374/12, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo (pkt 1) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, oparł swoje rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie, na następujących ustaleniach faktycznych.

Sąd ustalił, że w dniu 23.08.2004 r. R. H. i E. H. przy pierwszej rejestracji pojazdu marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) uiścili na rzecz Gminy B. opłatę za kartę pojazdu w wysokości 500 zł.

W dniu 31.10.2012 r. R. H. i E. H. oświadczyli, że przenoszą na rzecz M. S. (1) wierzytelność wobec Gminy B. z tytułu roszczenia o zwrot nienależnie pobranej opłaty za kartę pojazdu.

Powód wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia, jednak zapłata nie nastąpiła.

Sąd I instancji wskazał, że okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie były pomiędzy stronami sporne.

Pozwany nie kwestionował tego, że R. H. i E. H. zapłacili 500 zł za wydanie karty pojazdu i uznał powództwo do kwoty 425 zł.

2

Powód wskazał, że przedmiotowa opłata jako nienależna podlega zwrotowi na zasadzie artykułu 405 i następne Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art.405 kto bez podstawy prawnej uzyskuje korzyści majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, gdyby nie było to możliwe, do zwrotu jej wartości.

Przechodząc do rozważań prawnych czynionych w niniejszej sprawie, Sąd Rejonowy wskazał, że na wstępie należy wskazać, że kwestia dopuszczalności drogi sądowej w sprawie o zwrot opłaty za kartę pojazdu uiszczonej wejście w życie z dniem 1 stycznia 2010 r ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r o finansach publicznych została przesądzona w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 r, syg. akt III CZP 24/12. Należy jednak podkreślić, że dopuszczalność drogi sądowej nie przesądza o zasadności powództwa.

Zgodzić należy się z powodem co do tego, że pobrana od R. H. i E. H. opłata za kartę pojazdu w całości była nienależna, jako że sprzeciwiała się zasadzie wyrażonej w art. 90 akapit pierwszy WE, na co wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w postanowieniu z dnia 10 grudnia 2007 r. w sprawie C-134/07. W kontekście tego uregulowania należało stwierdzić, że brak było podstaw do pobrania jakiejkolwiek opłaty za wydanie karty pojazdu w związku z jego pierwszą rejestracją w Polsce.

Powództwo wytoczone zostało jednak nie przez osoby, które opłatę tą uiściły lecz przez M. S. (2), który swoją legitymację wywodził z faktu nabycia wierzytelności o zwrot opłaty za kartę pojazdu od osób, które opłatę ta uiściły. W sprawie nie było sporu co do tego, że dnia 31 października 2012 r. R. H. i E. H. oświadczyli, że przenoszą na rzecz M. S. (1) wierzytelność wobec Gminy B. z tytułu roszczenia o zwrot nienależnie pobranej opłaty za kartę pojazdu. Należało zatem ocenić, czy złożenie tego oświadczenia doprowadziło do przejścia wierzytelności o zwrot opłaty na powoda.

Przechodząc do oceny powyższej kwestii należy wskazać, że obowiązek uiszczenia opłaty za wydanie karty pojazdu nie wynikał ze stosunków cywilno prawnych lecz z przepisów prawa publicznego. Taki niewątpliwie charakter miał § I rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu. Sama opłata zatem miała charakter publicznoprawny. Opłata ta była zatem niepodatkowa należnością publicznoprawną. Skoro zatem źródłem powstania roszczenia o zwrot opłaty nie było zdarzenie cywilnoprawne, wierzytelność o zwrot tej opłaty pozostaje

3

wierzytelnością publicznoprawną (mającą swoje źródło w stosunkach pomiędzy państwem działającym w ramach przysługującego mu imperium a podmiotem prywatnym). Zawarte w kodeksie cywilnym uregulowania dotyczące przelewu wierzytelności dotyczą niewątpliwie przenoszenia wierzytelności prywatnoprawnych tj. wynikających ze stosunków prawa prywatnego. Ponadto wykluczone zostało przenoszenie w drodze cesji wierzytelności, jeżeli sprzeciwiałoby się to właściwości zobowiązania. Nie podlegają zatem zbyciu na rzecz osób trzecich wierzytelności o charakterze publicznoprawnym, albowiem przelew takich wierzytelności sprzeczny jest z właściwością zobowiązania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 6 czerwca 2012 r, III CZP 24/12, zob. również uzasadnienie uchwały Sadu Najwyższego z dnia 26 listopada 2003 r., III CZP 84/03). Jak podkreśla się w doktrynie, właściwość zobowiązania jest jedną z negatywnych przesłanek skutecznego dokonania przelewu. W konsekwencji oświadczenia złożone przez R. H., E. H. oraz powoda nie mogły skutkować przejściem wierzytelności o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu na powoda albowiem czynność ta, jako sprzeczna z ustawą, była nieważna (art. 58 k.c). W konsekwencji Sąd uznał, że powód nie posiada legitymacji materialnoprawnej do dochodzenia od pozwanego zwrotu uiszczonej przez Państwa H. opłaty za wydanie karty pojazdu, co skutkowało oddaleniem powództwa.

W tym miejscu należy wskazać, że wprawdzie pozwany uznał powództwo od kwoty 425 zł, jednak sąd jest związany uznanie jedynie wówczas, gdy uznanie nie jest sprzeczne z prawem albo z zasadnymi współżycia społecznego oraz gdy nie zmierza do obejścia prawa (art. 213 § 2 k.p.c). Uznanie powództwa zmierza do obejścia prawa wówczas, gdy stanowi uznanie roszczeń wynikających z czynności sprzecznej z bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa. Z uwagi na fakt, że w niniejszej sprawie powód swoją legitymacje wywodził z bezwzględnie nieważnej umowy uznanie powództwa należało uznać za zmierzające do obejścia prawa jako, że skutkowało uznaniem istnienia po stronie powoda uprawnień, które mu nie przysługiwały.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że uznanie nie było wiążące i orzekł jak w pkt I wyroku.

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w punkcie 2 wyroku Sąd obciążył powoda, jako stronę przerywającą sprawę, kosztami procesu na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika będącego radca prawnym zgodnie z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej

4

przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 15 marca 2013 roku, o sygn. akt: I C 5374/12, został zaskarżony apelacją wniesioną przez powódkę.

Skarżący w przedmiotowym środku odwoławczym, wyrokowi temu zarzucił naruszenie przepisu art. 509 kc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie poprzez przyjęcie, że wierzytelność z tytułu nienależnie pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu nie może być przedmiotem cesji wierzytelności oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez przyjęcie, że w demokratycznym państwie prawa za świadczenie publicznoprawne może być uznana opłata pobrana bez podstawy prawnej, tj. nieistniejącej ex tunc.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanego kwoty 500 zł oraz zasądzenie kosztów postępowania za pierwszą i drugą instancję.

Ewentualnie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadniając swoje zarzuty apelujący poniósł, że błędny jest p[ogląd prawny wyrażony przez sąd I instancji zgodnie z którym cesja wierzytelności z tytułu nienależnie pobranych opłat za kartę pojazdu jest niedopuszczalna. Charakter prawny opłaty bezsprzecznie uległ zmianie albowiem w miejsce nienależnie pobranej opłaty administracyjnej powstało nowe zobowiązanie cywilnoprawne z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Powód nie domaga się bowiem zwrotu opłaty administracyjnej ale równowartości kwoty wniesionej tytułem nienależnie pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji podnosząc, że podniesione w niej zarzuty są bezzasadne, a wyrok sądu I instancji prawidłowy. Nadto pozwana zgłosiła żądanie zasądzenia na jej rzecz od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda była zasadna.

Na wstępie czynionych tu rozważań stwierdzić należało, że w ocenie Sądu

5

Odwoławczego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne z rozważeniem całokształtu materiału dowodowego, bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów, o której mowa w treści art. 233 § 1 k.p.c. Wobec tego, Sąd Okręgowy podzielił poczynione ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne. Nie było zatem w niniejszej sprawie konieczności ich ponownego tu przytaczania.

Wskazać w tym miejscu również trzeba, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt III CZP 49/07 (OSNC 2008/6/55), że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek wniesionego środka odwoławczego, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi prawa materialnego. Wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego.

Przystępując do rozpoznania apelacji Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazuje, że powód w pozwie jako podstawę faktyczną swojego żądania wskazywał pobranie przez pozwanego bez podstawy prawnej opłaty, wskutek czego pozwany stał się bezpodstawnie wzbogacony, czyli roszczenia o zwrot tej kwoty od pozwanego upatruje w przepisach prawa cywilnego, art. 405 i nast. k.c. Natomiast przytoczone przez pozwanego przepisy ustawy o finansach publicznych z 27 sierpnia 2009 roku regulują kwestię pobierania opłat.

W tym miejscu Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że w podobnej rozpoznawanej sprawie Sąd Okręgowy z uwagi na budzącą wątpliwości kwestię dopuszczalności drogi sądowej o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu po dniu 01 stycznia 2010 roku zwrócił się z pytaniem prawnym do Sądu Najwyższego, który w uchwale z dnia 06 czerwca 2012 roku w sprawie o sygn. III CZP 24/12 zajął stanowisko, że wejście w życie z dniem I stycznia 2010 roku ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych / Dz. U. z 2009 roku, nr 157, póz. 1240 /, która w art. 60 pkt 7, jako środki publiczne stanowiące niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publiczno prawnym wymienia: „dochody pobierane przez państwowe i samorządowe jednostki budżetowe na podstawie innych ustaw", a w art. 67 do spraw dotyczących należności, o których mowa w art. 60, nieuregulowanych niniejszą ustawą przewiduje stosowanie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego i odpowiednio przepisów działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, nie spowodowało niedopuszczalności drogi sądowej w sprawach o zwrot nienależnie pobranych opłat za karty pojazdu na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003

6

roku w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu.

2 powyższego względu Sąd Okręgowy podzielając powyższe stanowisko Sądu Najwyższego uznał dopuszczalność drogi sądowej w rozpoznawanej sprawie (art. 2 k.p.c.)

Jednocześnie podkreślić należy, że w kwestii zgodności §1 ust. I rozporządzenia z 2003 r. z prawem wspólnotowym wypowiedział się na pytanie prejudycjalne Sądu Rejonowego w Jaworznie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który postanowieniem z dnia 10 grudnia 2007 roku, sygn. akt C-134/07, orzekł, że art. 90 akapit pierwszy WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, takiej jak ta przewidziana w §1 ust. I rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, która to opłata w praktyce jest nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany

Postanowienie to ma skutek ex tunc, tj. wywołuje skutek retroaktywny. W świetle tego postanowienia nakładanie opłaty za kartę pojazdu było sprzeczne z prawem unijnym i było z nim sprzeczne od samego początku. Oznacza to, że kupujący nie był w ogóle zobowiązany do uiszczenia tej opłaty. Bez wpływu zatem na rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia pozostaje odroczenie obowiązywania mocy przepisów rozporządzenia z 2003 r. o opłacie za wydanie karty pojazdu przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04.

Podkreślić należy, że postanowienie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odnosi się do pełnej wysokości opłaty za kartę pojazdu w kwocie 500 zł, a nie jedynie do różnicy 425 zł pomiędzy kwotami określonymi w rozporządzeniach z 2003 i 2006 roku.

Trybunał Sprawiedliwości uznał bowiem za sprzeczną z prawem unijnym (wspólnotowym) opłatę nakładaną w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego w sytuacji, w której opłata taka nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już-zarejestrowany.

Zważyć jednocześnie należy, że sprzeczność przepisów rozporządzeń krajowych z prawem wspólnotowym, wywoływało skutek nieważności tych rozporządzeń ex tunc, dlatego odroczenie przez Trybunał Konstytucyjny utraty mocy obowiązującej przepisów prawa, nie ma znaczenia dla ich nieważności od samego początku.

7

Z tytułu naruszenia prawa unijnego wchodzi w grę odpowiedzialność odszkodowawcza. Powód jednak nie nawiązuje do tej podstawy odpowiedzialności, a zgłoszone roszczenie - żądanie zapłaty określonej kwoty - oparł na przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu, przytaczając stan faktyczny dla wykazania przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia i te przesłanki wykazywali, (art. 410 k.c.)

Powyższe pozostaje w zgodności ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 czerwca 2010 roku (sygn. akt III CZP 37/10, OSNC 2011/1/2, LEX nr 578583,Biul.SN 2010/6/9).

Sąd Okręgowy wyraża także stanowisko, że zgodnie z art. 509 k.c. legitymacja powoda w rozpoznawanej sprawie wynikała z zawartych przez powoda umów cesji wierzytelności o zwrot opłat z osobami, które uiściły kwoty opłat przy rejestracji używanego pojazdu sprowadzonego z innego kraju UE, a zatem dotyczących roszczeń osób, którym roszczenie o zwrot opłaty przysługuje na podstawie art. 410 §2 k.c.

W szczególności, skoro od samego początku brak było podstaw do pobrania tych opłat na podstawie przepisów, które były sprzeczne w prawem wspólnotowym, o czym wypowiedział się jednoznacznie Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu w postanowieniu z dnia 10 grudnia 2007 roku w sprawie -134/07 (Oz. U. UE C 64, póz. 15), tym samym zgodnie z wyrażoną w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą państwa prawa, nie może być uznane za świadczenie publicznoprawne wniesienie opłaty, która od samego początku nie miała jakichkolwiek podstaw prawnych. Przyjęcie takiego poglądu prowadziłoby do wniosku, że w państwie prawa oczywiście bezprawne pobieranie opłaty, zostaje w zakresie obowiązku jej zwrotu zakwalifikowane w kategorii zwrotu świadczenia publicznoprawnego, czyli mające podstawę prawną, której w istocie nigdy nie było.

Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że wniesienie opłaty w okolicznościach sprawy nie może być zakwalifikowane w kategorii zobowiązania podatkowego, co do którego zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku, nr 8, póz. 60 ze zm.) istnieje szczególny tryb wynikający z indywidualizacji takich zobowiązań, co do osoby zobowiązanej, a tym samym jej uprawnienie do żądania zwrotu nienależnie pobranego podatku.

Utrwalone w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowisko, że w treść zobowiązania podatkowego nie można ingerować w drodze stosunków prywatnoprawnych, jak i odpowiedzialności za zobowiązania podatkowe nie można wyprowadzać z postanowień umów cywilnoprawnych

8

dotyczy istniejących ważnych zobowiązań podatkowych w rozumieniu art. 5 ordynacji podatkowej ( ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku, t.j. Dz. U z 2012 roku, nr 749 ze zm.), czego nie można odnosić do zwrotu kwoty uiszczonej opłaty za wydanie karty pojazdu, skoro od samego początku brak było jakichkolwiek podstaw prawnych do pobrania takich opłat z uwagi na sprzeczność z prawem wspólnotowym.

W ocenie Sądu Okręgowego, regulacja dotycząca istniejących zobowiązań podatkowych nie znajduje zastosowania w rozpoznawanej sprawie, z uwagi na brak od samego początku podstawy prawnej do pobrania opłat za wydanie kart pojazdu na podstawie wskazywanego powyżej § I ust. I rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 2003r.

W konsekwencji, w ocenie Sądu Okręgowego, powód wykazał zaistnienie podstawy domagania się zwrotu nienależnie pobranych opłat na podstawie art. 410 k.c, przyjmując jako datę popadniecie pozwanego w opóźnienie, datę dnia następnego od wezwania pozwanego pismem do zwrotu uiszczonej opłaty (art. 455 k.c. w zw. z art. 481 k.c.)

Wobec tego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok, zasądzając kwotę 500 złotych (w granicach zaskarżenia określonych w apelacji -art. 378 § 1 kpc).

Jednocześnie sąd odowławczy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania przed sądem I instancji zmieniając rozstrzygnięcie sądu I instancji w punkcie 2 wyroku poprzez jego uchylenie. Brak bowiem podstaw z art. 98 § 1 kpc do obciążenia powoda tymi kosztami, ale sąd nie mógł zasądzić też jakichkolwiek kwot od pozwanego wobec braku wniosku w tym zakresie zgłoszonego w toku postępowania przed sądem I instancji w sytuacji, gdy powód był reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym (art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 397 § 2 kpc i art. 109 § 1 kpc).

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 90 zł (art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 108 kpc oraz § 6 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu - 60 zł, 30 zł opłata od apelacji).