Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 25 sierpnia 2014r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy II Wydział Cywilny - Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Bogumił Goraj
Sędziowie: SSO Irena Dobosiewicz (spr.)

SSO Wojciech Borodziuk

po rozpoznaniu w dniu25 sierpnia 2014 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie z urzędu

z udziałem Z. B., B. B., J. N., J. G.,

M. N.

o likwidację niepodjętego depozytu

na skutek apelacji uczestników Z. B. i B. B. na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 lutego 2014 roku, sygn. akt II Ns 1132/10

postanawia:

oddalić apelację.

Na oryginale właściwe podpisy

II Ca 443/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 13 listopada 2006 roku w sprawie XII Ns 81/06 zezwolił Prezydentowi Miasta B. na wpłacenie do depozytu sądowego tytułem należności wynikającej z odszkodowania za część nieruchomości wywłaszczonej decyzją Starosty T. z dnia 17 grudnia 2004 roku (...) kwoty 3122 zł, która mogła być wypłacona Z. i B. B. po ¼ części, J. N. w 4/12 części, J. G. w 1/2 części i M. N. w 1/12 części.

Sąd Rejonowy wskazał, że wnioskodawca wniósł o zezwolenie na wpłacenie do depozytu sądowego kwoty 3122 zł z tytułu odszkodowania za część nieruchomości wywłaszczonej decyzją Starosty T. z dnia 17 grudnia 2004 roku (...)

Zgodnie z treścią § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 września 1965 r. o zasadach i trybie postępowania w sprawach o złożenie przedmiotów świadczenia do depozytu sadowego (Dz.U.1965, Nr 42, poz. 261), Sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku, ograniczając się do oceny, czy na podstawie przytoczonych okoliczności złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu jest prawnie uzasadnione.

W niniejszej sprawie wydana została decyzja Starosty T. z dnia 17 grudnia 2004r. (...)ustalająca kwotę waloryzacji odszkodowania za część nieruchomości wywłaszczonej decyzją Prezydenta Miasta B. z dnia 19 sierpnia 1980r. (...)Decyzją tą ustalił kwotę waloryzacji odszkodowania w wysokości 91 zł i wysokość odsetek za zwłokę w wypłacie odszkodowania w kwocie 3031 zł. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy orzeczeniem Wojewody (...) z dnia 21 lutego 2005r.(...)a skarga na orzeczenie Wojewody została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. (II S.A/Bd 360/05) z dnia 21 września 2005 roku, w związku z czym decyzja Starosty T. stała się prawomocna.

Na wezwanie stron przez Urząd Miasta B. do wskazania kont, na które wierzytelności powinny zostać przekazane lub też ewentualnie do zadeklarowania należności w kasie Urzędu Miasta strony odmówiły podania tychże informacji wskazując, że zamierzają wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nieważności bądź uchylenie powyższej decyzji Starosty T.. Wniosek taki jednak nie wpłynął.

2

Sąd Rejonowy wskazał, iż zgodnie z art. 486 § 1 k.c. w razie zwłoki wierzyciela dłużnik może złożyć przedmiot świadczenia do depozytu. Natomiast § 2 tegoż artykułu statuuje kiedy wierzyciel dopuszcza się zwłoki.

Przepisem lex specialis do powyższej regulacji jest art. 133 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 roku (Dz.U.2004, Nr 261, poz. 2603 ze zm.), który obligatoryjnie nakłada obowiązek wpłacenia do depozytu sądowego kwoty odszkodowania, jeżeli osoba uprawniona do jego przyjęcia odmawia jego przyjęcia albo też wypłata odszkodowania natrafia na trudne do przezwyciężenia przeszkody.

Jak wynika ze złożonego wniosku osoby uprawnione do otrzymania odszkodowania odmówiły wskazania rachunków bankowych na które należności zostałyby przelane, ani też nie zadeklarowały gotowości odbioru należności w kasie Urzędu Miasta B.. Stanowi to odmowę przyjęcia odszkodowania przyznanego prawomocną decyzją organu administracyjnego, albowiem wskutek odmowy dłużnik nie był w stanie spełnić ciążącego na nim obowiązku wypłacenia kwoty odszkodowania. Mając to na względzie obligatoryjne stało się umieszczenie przez wnioskodawcę należnej kwoty w depozycie sądowym.

W związku z czym na podstawie art. 133 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 roku orzeczono o umieszczeniu w depozycie.

Odpisy postanowienia z uzasadnieniem doręczono wnioskodawcy i uczestnikom, przy czym uprawomocniło się ono 4 grudnia 2006r. Następnie zarządzeniem z dnia 29 lipca 2010 roku wezwano wszystkich uczestników do odbioru depozytu w terminie 3 lat od dnia doręczenia wezwania oraz pouczono, że niepodjęcie depozytu we wskazanym terminie spowoduje jego likwidację poprzez przejście praw do depozytu na rzecz Skarbu Państwa zgodnie z treścią art. 2 pkt 3 i art. 4 ustawy z 18 października 2006 r. o likwidacji niepodjętych depozytów (Dz.U. Nr 208, poz. 1537 z 2006r.).

Wobec pozostawienia kwoty 3122 zł w depozycie i niepodjęciu jej przez uczestników postępowania, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 28 lutego 2014 roku stwierdził likwidację niepodjętego depozytu poprzez przejście praw do tego depozytu na rzecz Skarbu Państwa, wskazując, że uczestnikom wezwania do odbioru depozytu zostały odpowiednio doręczone - Z. i B. B. w dniu 10 sierpnia 2010 roku, J. G. i J. N. w dniu 11 sierpnia 2010 roku, zaś M. N. z upływem 25 sierpnia 2010 roku /poprzez podwójne awizo).

Swoje rozstrzygnięcie oparł Sąd Rejonowy na treści art. 9 ust. 1 przywołanej ustawy z dnia 18 października 2006 roku.

Apelację od postanowienia wnieśli Z. B. i B. B., zarzucając

3

naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności art 4 ust. 1 i 2 i art. 6 ust. 2 ustawy z 18 października 2006 roku poprzez przyjęcie, że nastąpiła likwidacja niepodjętego depozytu z mocy prawa, podczas gdy z uwagi na okoliczności występujące w sprawie, nie rozpoczął się bieg 3 letniego terminu przewidziany do odbioru depozytu oraz art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. przez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, a w szczególności niewykazania zasadności wezwania skarżących do odbioru depozytu oraz niewskazania daty przejścia depozytu na rzecz Skarbu Państwa.

Domagali się skarżący uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Wnioskodawca ani pozostali uczestnicy nie zajęli stanowiska w przedmiotowej apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy wydał w tej sprawie trafne rozstrzygnięcie, stwierdzając likwidację depozytu poprzez przejście praw do tego depozytu na rzecz Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy na wstępie swoich rozważań pragnie wskazać, że tak podjęte rozstrzygniecie było następstwem postanowienia z 13 listopada 2006 r., zezwalającego wnioskodawcy tj. Prezydentowi Miasta B. na wpłacenie kwoty 3122 zł do depozytu sądowego, a następnie wezwaniem uczestników do odbioru depozytu w terminie 3 lat licząc od daty doręczenia uczestnikom wezwań z dnia 29 lipca 2010 roku.

Godzi się podkreślić, że zakres kognicji sądu w postępowaniu o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu jest ograniczony tylko do ustalenia, czy osoba uprawniona została wezwana do odbioru depozytu, czy wezwania dokonano w sposób prawidłowy oraz czy upłynął bezskutecznie trzyletni termin do odbioru depozytu, co wynika z treści art. 4 ust. 2 i art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 roku o likwidacji niepodjętych depozytów /dalej u.l.n.d/

Tym samym postanowienie sądu stwierdzające likwidację depozytu ma charakter deklaratoryjny, faktycznie bowiem likwidacja niepodjętego depozytu następuje z mocy prawa zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 u.l.n.d., gdy uprawniony mimo upływu terminu, o którym mowa w art. 4 ust. 2 u.l.n.d. depozytu nie podejmie. Wówczas to prawa do takiego depozytu przechodzą na rzecz Skarbu Państwa/art. 2 pkt 3 u.l.n.d.)

Przenosząc powyższe uwagi na grunt przedmiotowej sprawy, z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia.

Apelujący podnoszą że w ich przypadku wezwanie do odbioru depozytu może budzić poważne wątpliwości, zabiegają oni bowiem od wielu lat o zmianę decyzji Prezydenta Miasta

4

z 19 sierpnia 1980 r. (...) orzekającej o wywłaszczeniu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w B. przy ul. (...), występując ojej zmianę w trybie art. 155 k.p.a., przy czym ostatecznie decyzję utrzymano w mocy.

Okoliczności te są bez znaczenia dla sprawy, istotne było bowiem że kwota złożona do depozytu wynikała z prawomocnej decyzji Starosty T. z 17 grudnia 2004r. /skarga skarżących na orzeczenie Wojewody (...) z 21 lutego 2005r. została oddalona wyrokiem WSA w B. z dnia 21 września 2005r. II S.A./Bd 360/05/, zaś skarżący jako wierzyciele uchylali się od jej przyjęcia. Złożenie zaś kwoty skutkowało podjęciem przez Sąd Rejonowy opisanych czynności.

Wobec powyższego zarzuty podniesione w apelacji, a dotyczące naruszenia przepisów art. 4 ust. 1 i 2 oraz art. 6 ust. 2 u.l.n.d. okazały się chybione, zaś apelację należało oddalić na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

5