Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Z uwagi na fakt, iż Sąd Okręgowy nie przeprowadzał w niniejszej sprawie postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku z dnia 22 stycznia 2015 r. – zgodnie z art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. – ograniczyć należało do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja powoda nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie, które Sąd Okręgowy w całości akceptuje i przyjmuje za własne.

Zarzuty zawarte w apelacji w istocie sprowadzały się do zakwestionowania przyjętego przez Sąd Rejonowy dwuletniego termin przedawnienia roszczenia powoda, którego źródłem była umowa zawarta w dniu 23 września 2005 r. pomiędzy poprzednim wierzycielem – uczelnią niepubliczną a pozwanym, na podstawie którego pozwany zobowiązał się do uiszczania czesnego za pobieraną naukę. Zdaniem skarżącego przedmiotowe roszczenie, w myśl art. 118 k.c., ulega przedawnieniu z upływem dziesięciu lat. Argumenty przedstawione w środku odwoławczym na poparcie tej tezy, w realiach niniejszej sprawy, nie zasługują jednak na uwzględnienie.

Wskazać należy, że w chwili zawarcia umowy, która legła u podstaw niniejszej sprawy obowiązywała już ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. 2005 r. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), która weszła w życie w dniu 1 września 2005 r. Wówczas art. 160 ust. 3 tej ustawy, w którym należy poszukiwać podstaw dla argumentacji przedstawionej w apelacji, stanowił, że warunki odpłatności za studia określa umowa zawarta pomiędzy uczelnią a studentem w formie pisemnej. Nie było w tym przepisie mowy o kształceniu, brak jednocześnie odwołania do art. 99 ust. 1 ustawy, które pojawiło się w związku z nowelizacją w 2011 r., a przede wszystkim nie sposób uznać, aby art. 160 ust. 3 w powyższym brzmieniu tworzył podwaliny pod nowy typ umowy nazwanej, albowiem z jego bardzo ogólnej treści nie można wyczytać jakichkolwiek essentialia negotii takiej umowy, niezbędnych dla jej wyodrębnienia spośród licznej grupy różnego rodzaju umów nienazwanych. Próba zrekonstruowania szczególnych elementów omawianej umowy, wyróżniających ją na tle innych, podjęta przez powoda w apelacji, w oparciu o różnego rodzaju przepisy, począwszy od rangi ustawowej, które zawarte są w różnych miejscach ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym, skończywszy na uregulowaniach znajdujących się w rozporządzeniach, jest nad wyraz sztuczna. Istotnie, ustawa – Prawo o szkolnictwie wyższym definiuje pojęcia takie jak uczelnia i student, a także określa ich obowiązki, jednakże czyni to dla potrzeb stosowania tej ustawy, a nie dla potrzeb umów zawieranych pomiędzy tymi podmiotami. Uregulowań wskazanych przez powoda nie należy zatem traktować jako wyłączających swobodę stron w kształtowaniu stosunku zobowiązaniowego. Taki wniosek uznać należy za chybiony. Sąd Okręgowy zatem, kierując się treścią powyższej ustawy w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia przedmiotowej umowy, nie dostrzega jakichkolwiek podstaw, aby uznać, że umowa ta stanowi nowy typ umowy nazwanej.

Wobec tego podzielić należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, że do umowy cywilnej łączącej strony, jako umowy o świadczenie usług nieuregulowanej innymi przepisami zastosowanie ma art. 750 k.c., w tym także art. 751 pkt 2 k.c. który stanowi, że z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone. Wbrew twierdzeniom powoda, który w swojej apelacji poruszył szereg zagadnień nieistotnych dla rozstrzygnięcia sporu, jedynie powyższa regulacja mogła stanowić podstawę oceny roszczenia w kontekście podniesionego zarzutu przedawnienia. Słusznie wskazał Sąd Rejonowy, że przepis art. 751 pkt 2 k.c. ma charakter szczególny względem art. 118 k.c. i odnosi się do podmiotów, które posiadają pewien zasób doświadczeń przy spełnianiu powierzonych czynności, na co wskazują słowa „stale” lub „zawodowo”, uzasadniający postawienie takim podmiotom większych wymagań przy realizowaniu ich roszczeń, niż osobom, które spełniały wymienione w tym przepisie usługi jedynie dorywczo. Niewątpliwie do podmiotów takich należy niepubliczna uczelnia, od której powód nabył przedmiotową wierzytelność.

Chybiony jest zarzut powoda, że zadanie uczelni polegające na kształceniu studentów nie podpada pod pojęcie usługi nauki, o którym mowa w art. 751 pkt 2 k.c. Nauka to przyswajanie sobie wiedzy i umiejętności, zaś kształcenie to ogół czynności i procesów umożliwiających poznanie, czyli zdobycie wiedzy i umiejętności. Świadczenie usługi nauki jest więc właśnie stwarzaniem warunków do kształcenia. Rozróżnienie tych pojęć przez powoda na kanwie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym jest więc nieuzasadnione.

W świetle powyższego, dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie miał znaczenia kolejny zarzut sformułowany przez powoda w apelacji, a dotyczący tego, że Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że roszczenie z tytułu rat czesnego stanowi świadczenie o charakterze okresowym.

Reasumując, Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował w sprawie art. 751 pkt 2 k.c. uznając, iż roszczenie powoda, z racji upływu dwuletniego terminu, uległo przedawnieniu w 2011 r. Tym samym pozwany, podnosząc powyższy zarzut, skutecznie obronił się przed żądaniem zawartym w pozwie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako niezasadną.