Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Wojciech Rybarczyk
Protokolant:	st. sekr. sądowy Anna Wysocka

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Bydgoszczy

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko K. S., I. S.

o zapłatę

1.  zasądza na rzecz powoda J. W. od pozwanych K. S. i I. S. solidarnie kwotę 318.300 (trzysta osiemnaście tysięcy trzysta) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 listopada 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza na rzecz powoda J. W. od pozwanych K. S. i I. S. solidarnie kwotę 70.245,66 (siedemdziesiąt tysięcy dwieście czterdzieści pięć 66/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 listopada 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

3.  wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 175.000 zł (sto siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

5.  zasądza na rzecz powoda J. W. od pozwanych K. S. i I. S. solidarnie kwotę 5.051,90 (pięć tysięcy pięćdziesiąt jeden 90/100) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

6.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz adw. O. Ł., prowadzącej Kancelarię Adwokacką przy ul. (...) w B. kwotę 7.200 (siedem tysięcy dwieście) zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu;

7.  kosztami sądowymi, od których strony były zwolnione obciąża Skarb Państwa.

SSO Wojciech Rybarczyk

Sygn. akt I C 853/14

UZASADNIENIE

Powód J. W. w pozwie przeciwko pozwanym solidarnie K. S. i I. S. wniósł o:

- zasądzenie na jego rzecz od pozwanych solidarnie kwoty 318.300 zł wraz z dalszymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem niewykonania zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki zawartej w dniu 16 grudnia 2010r. pomiędzy powodem J. W. a pozwanymi K. S. i I. S.;

- zasądzenie na jego rzecz od pozwanych solidarnie kwoty 152.777,30 zł tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty;

- zasądzenie na jego rzecz od pozwanych solidarnie kwoty 84.573,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Domagał się również zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazywał, iż w dniu 16 grudnia 2010r. została zawarta umowa pożyczki, w której powód zobowiązał się do przelania na konto pozwanego K. S. kwoty 340.000 zł w dwóch transzach. Pozwani zobowiązali się do uiszczenia na rzecz powoda do dnia 16 grudnia 2013r. łącznej kwoty 390.000 zł, w skład której wchodziła podstawowa kwota 340.000 zł oraz 50.000 zł tytułem odsetek. Strony ustaliły również, iż zadłużenie będzie regulowane comiesięcznie (do końca każdego miesiąca) proporcjonalnie do zadłużenia w kwotach ustalanych ustnie, jednak nie mniej niż 2% kwoty pożyczki. Powód podawał, iż początkowo pozwani regularnie uiszczali należności. Pierwszy przelew w kwocie 3.500 zł oraz 7.000 zł został zaksięgowany na koncie powoda dnia 6 kwietnia 2011r. Kolejne spłaty następowały:

- 10 maja 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 15 czerwca 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 17 sierpnia 2011r. w kwocie 12.800 zł

- 16 września 2011r. w kwocie 7.600 zł

- 24 października 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 1 grudnia 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 26 stycznia 2012r. w kwocie 6.800 zł.

Łącznie pozwani uiścili powodowi kwotę w wysokości 71.700 zł – obecnie zaś uchylają się od uregulowania pozostałej części zobowiązania. Powód dochodzi również zasądzenia od pozwanych odsetek za opóźnienie, w wysokości ustalonej §6 umowy tj. 0,10% dziennie. Powód podawał, iż odsetki liczone od rat w wysokość 2% wynoszą 96.090,80 zł. Od pozostałe do zapłaty kwoty tj. 175.500 zł od dnia 16 grudnia 2014r. do 3 listopada 2014r. 56.686,50 zł. Łącznie 152.777,30 zł.

Ponadto powód wskazywał, iż w dniu 15 stycznia 2012r. między powodem, a pozwanymi została zawarta przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Słupcy Wydział X Zamiejscowy Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą pod nr (...). Powód zgodnie z umową uiścił przelewem na konto bankowe pozwanych zadatek w wysokości 84.572,50 zł. Pomimo niewykonania umowy z winy pozwanych, nie zwrócili oni powodowi w/w kwot. Powód podawał, iż wskazany zadatek traktować należy jako świadczenie nienależne, gdyż zamierzony cel świadczenia, czyli kupno nieruchomości nie został osiągnięty (art. 409 k.c.)

W piśmie z dnia 4 listopada 2015r. pozwani I. S. i K. S. wnieśli o :

- zasądzenie solidarnie od pozwanych I. S. i K. S. na rzecz powoda J. W. kwoty 175.000 zł z tytułu niewykonania umowy pożyczki;

- oddalenia powództwa w pozostałej części.

Domagali się również zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwani przyznali fakt zawarcia umowy pożyczki. Podali jednak, iż uiścili na rzecz powoda większa kwotę aniżeli wynika to z pozwu. Pozwani twierdzili, iż spłata zadłużenia odbywała się „do ręki” bez pokwitowań. W tym kontekście pozwani podnosili, iż ich zadłużenie wynosi 175.000 zł.

Z ostrożności procesowej pozwani podnosili, iż w umowie określono odsetki za opóźnienie wyższe od odsetek maksymalnych. W tym kontekście pozwani wywodzili nieważność tych ustaleń. Odnośnie roszczeń o zwrot zadatku, wynikających z przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości pozwani podnosili zarzut przedawnienia w oparciu o art. 390§3 k.c.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 16 grudnia 2010r. została zawarta umowa pożyczki, w której powód zobowiązał się do przelania na konto pozwanego K. S. kwoty 340.000 zł w dwóch transzach. Pozwani zobowiązali się do uiszczenia na rzecz powoda do dnia 16 grudnia 2013r. łącznej kwoty 390.000 zł, w skład której wchodziła podstawowa kwota 340.000 zł oraz 50.000 zł tytułem odsetek. Strony ustaliły również, iż zadłużenie będzie regulowane comiesięcznie (do końca każdego miesiąca) proporcjonalnie do zadłużenia w kwotach ustalanych ustnie, jednak nie mniej niż 2% kwoty pożyczki. Początkowo pozwani regularnie uiszczali należności. Pierwszy przelew w kwocie 3.500 zł oraz 7.000 zł został zaksięgowany na koncie powoda dnia 6 kwietnia 2011r. Kolejne spłaty następowały:

- 10 maja 201r. w kwocie 6.800 zł

- 15 czerwca 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 17 sierpnia 2011r. w kwocie 12.800 zł

- 16 września 2011r. w kwocie 7.600 zł

- 24 października 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 1 grudnia 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 26 stycznia 2012r. w kwocie 6.800 zł.

Łącznie pozwani uiścili powodowi kwotę w wysokości 71.700 zł

( okoliczności bezsporne, nadto umowa pożyczki z dnia 16 grudnia 2010r. – k. 17 – 18 akt, historia rachunku powoda – k. 27- 41 akt, przesłuchanie powoda – k. 134 akt (00:07:17 – 00:26:33)

W dniu 15 stycznia 2012r. między powodem, a pozwanymi została zawarta przedwstępna umowa sprzedaży nieruchomości położonej w S. przy ul. (...). Strony postanowiły, iż przyrzeczona umowa sprzedaży zostanie zawarta do dnia 31 grudnia 2012r. za cenę ok. 1.200.000 zł. Sprzedawca oświadczył, iż na poczet należności z tytułu ceny otrzyma transzach na żądanie 110.000 zł od kupującego przelewem na konto oraz gotówką tytułem zadatku. Powód uiścił przelewem na konto bankowe pozwanych zadatek w wysokości 84.572,50 zł. Do zawarcia umowy przyrzeczonej nie doszło z winy pozwanych, którzy sprzedali nieruchomość innej osobie.

(dowód: umowa przedwstępna sprzedaży – k. 15- 16 akt, historia rachunku powoda – k. 27- 41 akt, przesłuchanie powoda – k. 134 akt (00:07:17 – 00:26:33)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił za pomocą okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony oraz przesłuchania powoda.

Sąd dał wiarę treści wskazanych dokumentów, jako że nie było podstaw do ich negowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda, w których wskazywał on, na fakt zawarcia umów objętych żądaniem pozwu i fakt wypłaty przez powoda świadczeń wynikających z tych umów wskazywanych w pozwie, a także fakt spłaty przez pozwanych jedynie części pożyczki, spłaty te odbywały się przelewem na konto bankowe powoda. Zeznania te korespondowały z dokumentami w sprawie, były spójne i nie zostały w żaden skuteczny sposób zakwestionowane.

Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom powoda, w których wskazywał on, iż umowa przedwstępna sprzedaży była w istocie umową pożyczki. Zeznania te były w ocenie Sądu nielogiczne. Umowa ta wyraźnie obligowała powoda do zapłacenia zadatku, a następnie do zawarcia umowy sprzedaży i zakupu nieruchomości o wartości około 1 mln zł. Przy tak spisanych ustaleniach stron trudno dopatrzyć się racjonalności w zawieraniu umowy sprzedaży nieruchomości, przy faktycznym zamiarze zawarcia umowy pożyczki.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do roszczeń powoda wynikających z umowy pożyczki z dnia 16 grudnia 2010r. W sprawie bezspornym było, iż na mocy tej umowy powód zobowiązał się do przelania na konto pozwanego K. S. kwoty 340.000 zł w dwóch transzach. Pozwani zobowiązali się do uiszczenia na rzecz powoda do dnia 16 grudnia 2013r. łącznej kwoty 390.000 zł, w skład której wchodziła podstawowa kwota 340.000 zł oraz 50.000 zł tytułem odsetek. Strony ustaliły również, iż zadłużenie będzie regulowane comiesięcznie (do końca każdego miesiąca) proporcjonalnie do zadłużenia w kwotach ustalanych ustnie, jednak nie mniej niż 2% kwoty pożyczki. Powód twierdził, iż początkowo pozwani regularnie uiszczali należności. Pierwszy przelew w kwocie 3.500 zł oraz 7.000 zł został zaksięgowany na koncie powoda dnia 6 kwietnia 2011r. Kolejne spłaty następowały:

- 10 maja 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 15 czerwca 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 17 sierpnia 2011r. w kwocie 12.800 zł

- 16 września 2011r. w kwocie 7.600 zł

- 24 października 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 1 grudnia 2011r. w kwocie 6.800 zł

- 26 stycznia 2012r. w kwocie 6.800 zł.

Łącznie pozwani uiścili powodowi kwotę w wysokości 71.700 zł.

Twierdzenia powoda potwierdzały dokumenty w postaci umowy pożyczki, wyciągów z rachunków bankowych, a także jego zeznania, które Sąd uznał za wiarygodne. Pozwani w żaden zaś skuteczny sposób twierdzeń tych nie podważyli. W szczególności pozwani w żaden sposób nie udokumentowali powoływanej przez siebie okoliczności dokonywania wpłat w gotówce, „do ręki”, bez usprawiedliwienia nie stawili się na rozprawę. Wobec tego Sąd roszczenie powoda, określone w pkt 1 pozwu uznał za uzasadnione w całości. Roszczenie to obejmowało kwotę 318.300 zł tj. 390.000 zł - 71.700 zł.

Za zasadne jedynie w części Sąd uznał natomiast żądanie określone w pkt 2 pozwu, obejmujące skapitalizowane odsetki za opóźnienie. W sprawie poza sporem leżało, iż strony wysokość tych odsetek określiły na 0,10 % dziennie.

Wobec powyższego należy wskazać, iż w myśl art. 359 § 2 ¹ k.c. (obowiązującego w chwili zawarcia umowy) maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (odsetki maksymalne) (§2). Jeżeli wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza wysokość odsetek maksymalnych, należą się odsetki maksymalne (§ 2 ²).

Wbrew twierdzom powoda, w doktrynie wskazuje się, iż kwestią sporną jest, czy zakaz zastrzegania odsetek wyższych niż maksymalne obejmuje tylko te odsetki, dla których źródłem jest czynność prawna, czy także te odsetki, dla których źródłem jest ustawa, a które jedynie co do swej wysokości są określone w umowie. Zwraca się uwagę, że literalne brzmienie art. 359 § 2 ¹-2 ³ wskazywałoby na objęcie omawianą regulacją tylko tych pierwszych odsetek (w rezultacie strony mogłyby zastrzegać odsetki za opóźnienie wyższe od maksymalnych, gdyż odsetki te wynikają z ustawy, a jedynie ich wysokość może być oznaczona w umowie). Jak wskazuje w komentarzu do art. 359 § 2 ¹-2 ³ G. K., należy odrzucić to stanowisko jako niezgodne z celem odsetek maksymalnych. Odsetki wynikające z czynności prawnej w rozumieniu komentowanych przepisów to odsetki zastrzeżone w określonej wysokości przez czynność prawną, choćby treść tej czynności stanowiła jedynie uściślenie obowiązku płacenia odsetek wynikającego z ustawy (zob. G. Karaszewski, Komentarz do art.359 Kodeksu cywilnego, LEX). Sąd Okręgowy niniejszym w pełni podziela to stanowisko, wraz z jego argumentacją.

Wobec tego, odsetki za opóźnienie w myśl przepisu art. 359 § 2 ² k.c. należało zredukować do odsetek maksymalnych. Kwota ta wyniosła łącznie 70.245,66 zł (kalkulator odsetek maksymalnych, LEX). Na kwotę tę składały się zatem odsetki:
- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 marca 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 3.501,16 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 kwietnia 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 3.362,55 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 maja 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 3.228,42 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 czerwca 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 3.085, 71 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 lipca 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.945,98 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1sierpnia 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.801,60 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 września 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.657,22 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 października 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.517,49 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 listopada 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.373,11 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 grudnia 2012r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.237,67 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 stycznia 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 2.103,90 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 lutego 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.974,98 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 marca 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.864, 32 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 kwietnia 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.752, 35 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 maja 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.646,16 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 czerwca 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.540,71 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 lipca 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.444,77 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 sierpnia 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.351,80 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 września 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.259,40 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 października 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.169,97 zł

- od kwoty 6.800 zł od dnia 1 listopada 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. – 1.077,57 zł.

Od pozostałej do zapłaty kwoty tj. 175.500 zł odsetki maksymalne od dnia 16 grudnia 2013r. do dnia 3 listopada 2014r. wyniosły 24.348,82 zł.

Ponad te kwoty Sąd żądanie powoda uznał za nieuzasadnione.

Niezasadnym, wobec skuteczności zarzutu przedawnienia okazało się także roszczenie o zwrot zadatku na podstawie umowy przedwstępnej sprzedaży wyrażone w pkt 3 pozwu.

W tym kontekście kluczowym zagadnieniem w sprawie była ocena, czy przedmiotem żądania pozwu jest zwrot nienależnego świadczenia, czy też zwrot uiszczonego zadatku. Strona powodowa odwołuje się bowiem do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu jako podstawy prawnej zgłoszonego roszczenia.

W przedmiotowej sprawie poza sporem leżało jednak, że w wykonaniu umowy przedwstępnej strona powodowa wręczyła pozwanemu kwotę 84.572,50 zł tytułem zadatku (mniej niż to było określone umową). W ocenie umowa ta statuuje wyraźnie, iż wpłacone świadczenie ma charakter zadatku. Oceny tej nie zmienia zastrzeżenie w §3, iż w przypadku niewykonania umowy przez sprzedawcę, zwróci on kupującemu zadatek w wysokości jaką otrzyma do 31 stycznia 2013r. na konto bankowe przez kupującego lub gotówką. Ustalenie to ogranicza jedynie możliwą wysokość zwrotu zadatku – powód nie może zatem żądać zadatku w podwójnej wysokości. O tym zatem, czy roszczenie powoda o zwrot uiszczonego zadatku jest uzasadnione, decyduje treść i wykładnia przepisu art. 394 k.c. Przedawnienie roszczeń wynikających z umowy przedwstępnej reguluje natomiast art. 390 § 3 k.c. Zgodnie z tym przepisem, roszczenia z umowy przedwstępnej przedawniają się z upływem roku od dnia, w którym umowa przyrzeczona miała być zawarta. W ramach roszczeń z umowy przedwstępnej mieszczą się także roszczenia o zwrot zadatku. W konsekwencji roszczenie to podlega rocznemu przedawnieniu (tak. m.in. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 listopada 2006 r., III CZP 102/06, OSNC z 2007 r., z.7-8, poz.104, jak również wyr. SA w Krakowie z dnia 2 grudnia 2014r., I ACa 1194/14, LEX). Jak wskazał m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 marca 2015r., VI ACa, LEX generalnie roszczenia z tytułu zadatku podlegają przedawnieniu na zasadach ogólnych (art. 118 k.c.), jednakże nie można jednak abstrahować od faktu, iż w niniejszej sprawie zadatek został zastrzeżony w umowie przedwstępnej zakupu nieruchomości, a regulujący tę umowę art. 390§3 k.c. stanowi przepis szczególny. Zgodnie z tym przepisem roszczenia z umowy przedwstępnej przedawniają się z upływem roku od dnia kiedy umowa przyrzeczona miała być zawarta. Przepis ten dotyczy wszystkich roszczeń z umowy przedwstępnej, które odnoszą się do obowiązków nałożonych przez strony w umowie lub też powstały wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania tych obowiązków, zarówno odszkodowawczych, jak i wynikających z zastrzeżenia zadatku lub kary umownej (tak P. Machnikowski Kodeks cywilny Komentarz pod red. E. Gniewska Wydawnictwo C. H. Beck Warszawa 2006 str. 614).

W ocenie Sądu Okręgowego, gdyby przyjąć odmiennie, w każdej sprawie o zapłatę podwójnego zadatku, w sytuacji gdy doszłoby do przedawnienia roszczenia w oparciu o art. 394§3 k.c. sąd zobligowany byłby do częściowego uznania zasadności roszczenia (w połowie) na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (wpłacona kwota), co w ocenie tut. Sądu jest niedopuszczalne.

W sprawie, jak już wskazano powyżej, nie było także jakichkolwiek podstaw do przyjęcia aby umowa przedwstępna była w istocie umową pożyczki.

Skoro zatem ostateczna umowa sprzedaży miała być zawarta do dnia 31 grudnia 2012r.to roszczenie przedawniło się z dniem 1 stycznia 2014r. (zob. art. 390 §3 k.c. i art.119 k.c. w zw. z §3 umowy). Zarzut przedawnienia roszczenia Sąd uznał zatem za skuteczny.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 1, 2 i 4 sentencji.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o art. 481 k.c.

W punkcie 3, wobec uznania powództwa do kwoty 175.000 zł, Sąd na podstawie art.333§1 ust. 2 k.p.c. wyrokowi w pkt 1 co do kwoty 175.000 zł nadał rygor natychmiastowej wykonalności.

O kosztach Sąd orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo stosownie do wyniku procesu.

Powód wygrał sprawę w 70 %, na jego rzecz należało zasądzić zatem kwotę 5.051,90 zł (7.217 x 70%) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie §2 ust. 3 w zw. z §6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.) Sąd w pkt 6 zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy na rzecz adw. O. Ł., prowadzącej Kancelarię Adwokacką przy ul. (...) w B. kwotę 7.200 zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanym z urzędu.

Na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2014.1025 j.t.) kosztami sądowymi, od których strony były zwolnione Sąd obciążył Skarb Państwa.

SSO Wojciech Rybarczyk