Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy I Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: SSO Joanna Cyganek Protokolant: stażysta Alicja Kowalska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2021 r. w B. sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. przeciwko B. O., P. O. i R. O. (1) o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej B. O. na rzecz powoda kwotę 279.024,64 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć tysięcy dwadzieścia cztery złote 64/100) wraz z:

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 93.099,30 zł od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty;

1.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powoda kwotę 279.057,84 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć tysięcy pięćdziesiąt siedem złotych 84/100) wraz z:

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 93.132,50 zł od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego R. O. (1) na rzecz powoda kwotę 279.024,74 zł (dwieście siedemdziesiąt dziewięć tysięcy dwadzieścia cztery złote 74/100) wraz z:

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 93.099,40 zł od dnia 1 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  zasądza od pozwanej B. O. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 6.264 zł (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

5.  zasądza od pozwanego P. O. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 6.264 zł (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

6.  zasądza od pozwanego R. O. (1) na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 6.260,43 zł (sześć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych 43/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

7.  nakazuje pobrać od pozwanych B. O., P. O. i R. O. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwoty po 13.947,45 zł (trzynaście tysięcy dziewięćset czterdzieści siedem złotych 45/100) tytułem zwrotu części nieuiszczonych kosztów sądowych;

8.  pozostałymi kosztami sądowymi, od obowiązku uiszczenia, których powód był zwolniony, obciąża Skarb Państwa.

SSO Joanna Cyganek

Sygn. akt I C 685/20

UZASADNIENIE

Powód – Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. – wniósł pozew w postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanych:

- B. O. kwoty 353.097,39 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 18.394,28 zł od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 55.678,47 zł od dnia 1 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty, 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty, 93.099,30 zł od dnia 1 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty i 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019r. do dnia zapłaty;

- P. O. kwoty 353.130,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 18.394,28 zł od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 55.678,47 zł od dnia 1 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty, 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty, 93.132,50 zł od dnia 1 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty i 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019r. do dnia zapłaty;

- R. O. (1) kwoty 353.097,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 18.394,28 zł od dnia 1 kwietnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot: 55.678,47 zł od dnia 1 kwietnia 2016r. do dnia zapłaty, 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty, 93.099,40 zł od dnia 1 kwietnia 2018r. do dnia zapłaty i 92.962,67 zł od dnia 1 kwietnia 2019r. do dnia zapłaty, a także od każdego z pozwanych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że K. O. był użytkownikiem wieczystym należącej do Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej położonej w G. przy (...), oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 1.0430 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku III Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz nieruchomości położonej w G. przy (...) oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni odpowiednio 1.0321 i 0.0577 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku III Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...). Pismem z dnia 28 listopada 2014r. Prezydent Miasta G. wypowiedział wysokość obowiązującej dotychczas opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej położonej przy (...) wynoszącą dotychczas 15.623,10 zł i ustalił nową należną opłatę roczną na kwotę 132.021,90 zł obowiązującą od 1 stycznia 2015r. Wypowiedzenie zostało odebrane w dniu 24 grudnia 2014r. Pismem z dnia 2 grudnia 2014r. Prezydent Miasta G. wypowiedział wysokość obowiązującej dotychczas opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej położonej przy (...) wynoszącą dotychczas 39.559,74 zł i ustalił nową należną opłatę roczną na kwotę 202.048,92 zł obowiązującą od 1 stycznia 2015r. Wypowiedzenie zostało odebrane w dniu 12 grudnia 2014r. Oba wypowiedzenia zostały zakwestionowanej przez K. O. wnioskiem o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Jednocześnie w trakcie trwania postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w G. (dalej SKO w G.) R. O. (1), działający w imieniu K. O. poinformował, że K. O. zmarł w dniu 15 września 2015r. Odnosząc się do wypowiedzenia z dnia 2 grudnia 2014r. dotyczącego nieruchomości położonej przy (...) powód wskazał, że orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2016r. SKO w G. w sprawie SKO (...) umorzyło postępowanie z wniosku K. O. o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tej nieruchomości jest nieuzasadniona. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że umorzeniem objęte jest postępowanie przed Kolegium, tak więc wypowiedzenie Prezydenta Miasta G. z 2.12.2014r. pozostaje w obrocie prawnym. Na powyższe orzeczenie SKO w G. R. O. (1) wniósł sprzeciw. Postanowieniem z dnia 27 października 2016r., sygn. akt I C 1410/16 Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku odrzucił pozew. W treści uzasadnienia Sąd wskazał, że w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie doszło w ogóle do otwarcia drogi sądowej. W razie bowiem wniesienia sprzeciwu wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości zastępuje pozew. Powyższy tryb postępowania pozostaje jednak aktualny tylko wówczas, gdy SKO wydało jedno z dopuszczalnych w tym trybie orzeczeń, tj. oddalenie wniosku lub o ustaleniu nowej wysokości opłaty, a więc gdy rozpoznało wniosek merytorycznie. Sąd ten uznał także, że sprzeciw od orzeczenia SKO, od którego ten środek zaskarżenia nie przysługuje, nie wywołuje skutku anulacyjnego. Postanowieniem z dnia 17 maja 2018r. Sąd Okręgowy w Gdańsku ostatecznie oddalił zażalenie R. O. (1) od postanowienia Sądu Rejonowego z 7 sierpnia 2017r. w przedmiocie odrzucenia zażalenia od postanowienia z 27.10.2016r. o odrzuceniu pozwu.

W zakresie wypowiedzenia z dnia 28 listopada 2014r. dotyczącego nieruchomości przy (...) powód podał, że orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2016r. sygn. akt SKO (...), SKO w G. umorzyło postępowanie z wniosku K. O. o ustalenie, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego tej nieruchomości jest nieuzasadniona. R. O. (1) wniósł do Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku sprzeciw od tego orzeczenia SKO. Sąd stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku. Sąd Okręgowy w Gdańsku postanowieniem z dnia 20 marca 2017r. odrzucił sprzeciw od orzeczenia SKO uznając, że od orzeczenia SKO o umorzeniu postępowania nie przysługuje sprzeciw do sądu powszechnego. Postanowienie uprawomocniło się 4 maja 2017r. Dalej powód wskazał, że aktem notarialnym z dnia 22 października 2015r. Rep. A nr (...) nastąpiło poświadczenie dziedziczenia po zmarłym K. O., na mocy którego spadek po nim nabyli żona B. O. w 1/3 części oraz synowie R. O. (1) i P. O. każdy w 1/3 części. Według powoda oba wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości zostały dokonane skutecznie. W konsekwencji opłaty za użytkowanie wieczyste za obie nieruchomości powinny być uiszczane we wskazanych w wypowiedzeniach kwotach. Na mocy art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Stanowi ona wynagrodzenie za możliwość korzystania przez użytkownika wieczystego z gruntu Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego niezależnie od tego, czy korzysta on z nieruchomości. Opłatę roczna, zgodnie z art. 71 ust 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok, bez odrębnego wezwania, na wskazane konto podmiotu reprezentującego właściciela. Pozwani nie uiścili opłat w odpowiedniej wysokości za użytkowanie wieczyste za lata 2015-2019. Powód wezwał ich do zapłaty kwoty objętej pozwem pismem z dnia 6 grudnia 2019r., ale bezskutecznie. Zgodnie z art. 64 ustawy o gospodarce nieruchomościami, dotyczącym opłat za użytkowanie wieczyste, opłaty za dany rok wnosi się do 31 marca każdego roku. Po upływie terminu zapłaty właścicielowi przysługuje roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie świadczenia pieniężnego stosownie do art. 481 k.c., stąd żądanie zasądzenia odsetek wskazanych w pozwie. Jednocześnie powód, zgodnie z art. 187 § 1 pkt 1 ^{( 1)} k.p.c. wskazał, że datą wymagalności opłaty z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2015 jest 31 marca 2015., za rok 2016 – 31 marca 2016, za rok 2017 – 31 marca 2017, za rok 2018 – 31 marca 2018 i za rok 2019 – 31 marca 2019. Odnosząc się do kwestii wartości przedmiotu sporu powód wyjaśnił, że w przypadku B. O. przedstawia się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.099,30 zł (25.749,65 zł – Al. (...) i 67.349,65 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)). W przypadku pozwanego P. O. wartość ta przedstawia się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.132,50 zł (25.782,85 zł – Al. (...) i 67.349,65 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)). W przypadku pozwanego R. O. (1) wartość przedmiotu sporu przedstawia się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.099,40 zł (25.762,70 zł – Al. (...) i 67.336,70 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)).

Jednocześnie powód wskazał, że różnice we wskazanych kwotach wynikają z dokonanych zaliczeń wpłat dokonywanych przez pozwanych:

- w dniu 30 marca 2015r. wpłaty były dokonane w równych wysokościach i zarachowane u wszystkich pozwanych w ten sam sposób,

- w dniu 26 października 2016r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty dzień później, tj. 27.10.2016r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana mniejsza kwota,

- w dniu 31 marca 2017r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty dzień później, tj. 1.04.2017r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana ponownie mniejsza kwota,

- w dniu 8 maja 2018r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O. w tej samej wysokości z tym, że na należność główną zaksięgowano u pozwanej B. O. o 0,10 zł więcej, stąd 0.10 zł różnicy pomiędzy zaległościami tych pozwanych, P. O. dokonał wpłaty później, tj. 15 maja 2018r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana mniejsza kwota,

- w dniu 13 marca 2019r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty w innym terminie, tj. 25 marca 2019r., dlatego ponownie różnica w zaksięgowanej kwocie na należność główną.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 8 kwietnia 2020r. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w sprawie I Nc 82/20 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwani w ustawowym terminie wnieśli sprzeciw domagając się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu podnieśli następujące zarzuty: zarzut braku podstawy prawnej roszczenia, nieudowodnienie roszczenia co do zasady i co do wysokości, brak wymagalności roszczenia, przedawnienie roszczenia, sprzeczność z zasadami współżycia społecznego oraz nieważność decyzji, na której powód opiera podstawę faktyczną roszczenia. Pozwani, precyzując swoje zarzuty wskazali, że według nich opłata roczna, wobec śmierci K. O. w trakcie trwania postępowania administracyjnego, w którym podważył on wypowiedzenie wysokości opłat, nie została zaktualizowana, dlatego pozwani uważają, że winni ją płacić w dotychczasowej wysokości i w takiej wysokością ją wnoszą. W roku 2016 na skutek porządkowania spraw po zmarłym K. O. opłata została uiszczona z opóźnieniem (w październiku 2016) i dlatego zwiększono ją o odsetki, co łącznie w tym roku dało 19.144,43 zł na każdego z pozwanych, podobnie w 2018r. – także pozwani doliczyli odsetki. Pozwani wskazali, że powód nie wykazał, skąd biorą się dochodzone kwoty. Według pozwanych powód połączył w prosty sposób opłaty za nieruchomości przy Al. (...). Rzeczypospolitej i samodzielnie, wbrew wyraźnym wskazaniom pozwanych zarachował dokonywane przez nich wpłaty. Według pozwanych powód nie wykazał, ile powinny wynosić opłaty w każdym roku, ile zapłacono, ile i jak zarachowano. Pozwani podali, że w poleceniach przelewów wyraźnie wskazywali, że płacą za należność główną, a jeżeli w wyżej wskazanych dwóch latach doliczali odsetki, wyraźnie to wskazywali w tytule przelewu. Pozwani przy tym założyli, że opłaty nigdy nie uległy podwyższeniu. Uprawnienie wierzyciela do odmiennego zarachowania, według swego uznania, przy wydaniu dłużnikowi pokwitowania, aktualizuje się dopiero wówczas, gdy dłużnik spełniając świadczenie nie wskaże, które zobowiązanie zaspokaja (art. 451 § 2 k.c.). pozwani podnieśli ponadto zarzut przedawnienia roszczeń głównych i odsetkowych za lata 2015 i 2016, bowiem jest roszczenie okresowe i jako takie przedawnia się z upływem 3 lat. Pozwani zakwestionowali także skuteczność aktualizacji opłaty rocznej względem Al. (...), bowiem według nich wypowiedzenie wysokości tej opłaty zostało doręczone K. O. pod niewłaściwy adres, pod którym pismo odebrał jego ojciec, a adresatowi przekazał je dopiero 5.01.2015r. Wobec nieruchomości przy Al. (...) wypowiedzenie także było nieskuteczne, bowiem K. O. zakwestionował to wypowiedzenie.

Ponadto pozwani podnieśli zarzut przedwczesności powództwa, bowiem decyzje o aktualizacji opłat są nieważne, a postępowanie w tym zakresie toczy się przed NSA, a zgodnie przywołanymi orzeczeniami sądów powszechnych w Gdańsku nie uległa jeszcze w ogóle otwarciu droga sądowa do zaskarżenia decyzji aktualizacyjnych. Pozwani także podnieśli zarzut sprzeczności żądania z zasadami współżycia społecznego.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymał swoje stanowisko, odniósł się do zarzutów pozwanych w zakresie skuteczności wypowiedzenia wysokości opłat, zarzutu przedawnienia, braku udowodnienia wysokości roszczenia (pismo powoda, k. 113-121). W dalszym postępowaniu strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd ustalił, co następuje:

K. O. – poprzednik prawny pozwanych B. O., P. O. i R. O. (1) był użytkownikiem wieczystym należącej do Skarbu Państwa nieruchomości gruntowej położonej w G. przy (...), oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 1.0430 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku III Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...) oraz nieruchomości położonej w G. przy (...) oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni odpowiednio 1.0321 i 0.0577 ha, dla której Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku III Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr (...).

(okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 28 listopada 2014r. Prezydent Miasta G. wypowiedział wysokość obowiązującej dotychczas opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej położonej przy (...) wynoszącej dotychczas 15.623,10 zł i ustalił nową należną opłatę roczną na kwotę 132.021,90 zł obowiązującą od 1 stycznia 2015r. Wypowiedzenie zostało odebrane w dniu 24 grudnia 2014r. Pismem z dnia 2 grudnia 2014r. Prezydent Miasta G. wypowiedział wysokość obowiązującej dotychczas opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej położonej przy (...) wynoszącej dotychczas 39.559,74 zł i ustalił nową należną opłatę roczną na kwotę 202.048,92 zł obowiązującą od 1 stycznia 2015r. Wypowiedzenie zostało odebrane w dniu 12 grudnia 2014r. Oba wypowiedzenia zostały zakwestionowanej przez K. O. wnioskiem o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Jednocześnie w trakcie trwania postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym w G. (dalej SKO w G.) R. O. (1), działający w imieniu K. O. poinformował, że K. O. zmarł w dniu 15 września 2015r. Odnosząc się do wypowiedzenia z dnia 2 grudnia 2014r. dotyczącego nieruchomości położonej przy (...) należy wskazać, że orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2016r. SKO w G. w sprawie SKO (...) umorzyło postępowanie z wniosku K. O. o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego tej nieruchomości jest nieuzasadniona. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że umorzeniem objęte jest postępowanie przed Kolegium, tak więc wypowiedzenie Prezydenta Miasta G. z 2.12.2014r. pozostaje w obrocie prawnym. Na powyższe orzeczenie SKO w G. R. O. (1) wniósł sprzeciw. Postanowieniem z dnia 27 października 2016r., sygn. akt I C 1410/16 Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku odrzucił pozew. W treści uzasadnienia Sąd wskazał, że w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie doszło w ogóle do otwarcia drogi sądowej. W razie bowiem wniesienia sprzeciwu wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości zastępuje pozew. Powyższy tryb postępowania pozostaje jednak aktualny tylko wówczas, gdy SKO wydało jedno z dopuszczalnych w tym trybie orzeczeń, tj. oddalenie wniosku lub o ustaleniu nowej wysokości opłaty, a więc gdy rozpoznało wniosek merytorycznie. Sąd ten uznał także, że sprzeciw od orzeczenia SKO, od którego ten środek zaskarżenia nie przysługuje, nie wywołuje skutku anulacyjnego. Postanowieniem z dnia 17 maja 2018r. Sąd Okręgowy w Gdańsku ostatecznie oddalił zażalenie R. O. (1) od postanowienia Sądu Rejonowego z 7 sierpnia 2017r. w przedmiocie odrzucenia zażalenia od postanowienia z 27.10.2016r. o odrzuceniu pozwu.

(dowód: wypowiedzenie, k. 27-28, orzeczenie SKO, k. 2933, postanowienia Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku i Sądu Okręgowego w Gdańsku, k. 34-38)

W zakresie wypowiedzenia z dnia 28 listopada 2014r. dotyczącego nieruchomości przy (...), orzeczeniem z dnia 9 sierpnia 2016r. sygn. akt SKO (...), SKO w G. umorzyło postępowanie z wniosku K. O. o ustalenie, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego tej nieruchomości jest nieuzasadniona. R. O. (1) wniósł do Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku sprzeciw od tego orzeczenia SKO. Sąd stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku. Sąd Okręgowy w Gdańsku postanowieniem z dnia 20 marca 2017r. odrzucił sprzeciw od orzeczenia SKO uznając, że od orzeczenia SKO o umorzeniu postępowania nie przysługuje sprzeciw do sądu powszechnego. Postanowienie uprawomocniło się 4 maja 2017r.

(dowód: orzeczenie SKO, k. 39, postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku, k. 42)

Korespondencję dotyczącą wypowiedzeń K. O. doręczano pod adres ul. (...) w B., gdzie korespondencję odbierał dorosły domownik R. O. (2) i w toku postępowań przed organami administracji skuteczności tych doręczeń użytkownik nie kwestionował.

(dowód: akt notarialny, k. 122)

Aktem notarialnym z dnia 22 października 2015r. Rep. A nr (...) nastąpiło poświadczenie dziedziczenia po zmarłym K. O., na mocy którego spadek po nim nabyli żona B. O. w 1/3 części oraz synowie R. O. (1) i P. O. każdy w 1/3 części.

(okoliczność bezsporna)

Datą wymagalności opłaty z tytułu użytkowania wieczystego za rok 2015 jest 31 marca 2015., za rok 2016 – 31 marca 2016, za rok 2017 – 31 marca 2017, za rok 2018 – 31 marca 2018 i za rok 2019 – 31 marca 2019.

(okoliczność bezsporna)

W przypadku pozwanej B. O. kwoty nieuiszczonych opłat przedstawiają się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.099,30 zł (25.749,65 zł – Al. (...) i 67.349,65 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)). W przypadku pozwanego P. O. kwoty te przedstawiają się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.132,50 zł (25.782,85 zł – Al. (...) i 67.349,65 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)). W przypadku pozwanego R. O. (1) kwoty te przedstawiają się następująco: za rok 2015 do zapłaty pozostała kwota 18.394,28 zł (5.207,70 zł dotyczy Alei (...), i 13.186,58 zł – Al. (...)), za rok 2016 pozostała kwota 55.678,47 zł (22.003,65 zł dotyczy Al. (...) i 33.674,82 zł – Al. (...)), za rok 2017 pozostała kwota 92.962,67 zł (38.799,60 zł – Al. (...) i 54.163,07 zł – Al. (...)), za rok 2018 pozostała kwota 93.099,40 zł (25.762,70 zł – Al. (...) i 67.336,70 – Al. (...)), za rok 2019r pozostała kwota 92.962,67 zł (44.007,30 – Al. (...) i 48.955,37 – Al. (...)). Różnice we wskazanych kwotach wynikają z dokonanych przez powoda zaliczeń wpłat dokonywanych przez pozwanych:

- w dniu 30 marca 2015r. wpłaty były dokonane w równych wysokościach i zarachowane u wszystkich pozwanych w ten sam sposób,

- w dniu 26 października 2016r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty dzień później, tj. 27.10.2016r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana mniejsza kwota,

- w dniu 31 marca 2017r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty dzień później, tj. 1.04.2017r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana ponownie mniejsza kwota,

- w dniu 8 maja 2018r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O. w tej samej wysokości z tym, że na należność główną zaksięgowano u pozwanej B. O. o 0,10 zł więcej, stąd 0.10 zł różnicy pomiędzy zaległościami tych pozwanych, P. O. dokonał wpłaty później, tj. 15 maja 2018r., dlatego z uwagi na pokrycie większej wysokości odsetek na należność została zarachowana mniejsza kwota,

- w dniu 13 marca 2019r. wpłaty dokonali pozwani R. i B. O., P. O. dokonał wpłaty w innym terminie, tj. 25 marca 2019r., dlatego ponownie różnica w zaksięgowanej kwocie na należność główną.

(dowód: wezwania do zapłaty, zawiadomienia w sprawie zarachowania wpłat, k. 45-66, zestawienie zaległości, k. 123, 196-197).

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2018r. w sprawie (...) SA (...) Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. oddalił skargę pozwanych na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w G. z dnia 30 lipca 2018r. nr SKO (...) w przedmiocie wszczęcia postępowania w sprawie nieważności orzeczenia dotyczącego umorzenia postępowania w sprawie o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości jest nieuzasadniona. Pozwani zaskarżyli ten wyrok do Naczelnego Sądu Administracyjnego, jednak sprawa nie została jeszcze rozpoznana.

(okoliczność bezsporna)

Powód wezwał ich do zapłaty kwoty objętej pozwem pismem z dnia 6 grudnia 2019r., ale bezskutecznie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w znacznej części.

Stan faktyczny w zakresie opisu nieruchomości stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego, następstwa prawnego pozwanych, przebiegu postępowań przed organami administracyjnymi i sądami w sprawie ustalenia tych opłat, a także wysokości wpłat, jakich dokonywali na poczet opłaty rocznej za użytkowanie obu nieruchomości był bezsporny.

Sporne były okoliczności dotyczące wysokości rzeczywiście należnych opłat, a zatem skuteczności dokonanych wypowiedzeń wysokości tych opłat – w zakresie skuteczności doręczeń wypowiedzeń oraz w zakresie ostateczności decyzji o wypowiedzeniu w toku postępowania administracyjnego i sądowego. Sporne były także kwestie natury prawnej: zasadność zarzutu przedawnienia roszczenia o zapłatę opłaty rocznej za lata 2015 i 2016, istnienie wierzytelności w znaczeniu skuteczności ustalenia nowej wysokości opłat rocznych dla obu nieruchomości oraz sposób zaliczenia poszczególnych wpłat na poczet zaległości. Rozważeniu podlegać będzie także zarzut nadużycia prawa w dochodzeniu należności przeciwko spadkobiercom użytkownika wieczystego.

Na mocy art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Stanowi ona wynagrodzenie za możliwość korzystania przez użytkownika wieczystego z gruntu Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego niezależnie od tego, czy korzysta on z nieruchomości. Opłatę roczną, zgodnie z art. 71 ust 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do 31 marca każdego roku, z góry za dany rok, bez odrębnego wezwania, na wskazane konto podmiotu reprezentującego właściciela.

Aktualizacja opłaty rocznej dokonywana jest na podstawie art. 77 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym wysokość opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, podlega aktualizacji nie częściej niż raz na 3 lata, jeżeli wartość tej nieruchomości ulegnie zmianie. Zaktualizowaną opłatę roczną ustala się, przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej, od wartości nieruchomości określonej na dzień aktualizacji opłaty. Zgodnie z art. 78 tej ustawy aktualizacji opłaty rocznej dokonuje właściwy organ, wypowiadając w formie pisemnej wysokość dotychczasowej opłaty w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego oraz przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia nowej wysokości opłaty rocznej. Użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek składa się za pośrednictwem właściwego organu.

Złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 2, nie zwalnia z obowiązku wnoszenia opłat rocznych w dotychczasowej wysokości. W przypadku niezłożenia wniosku obowiązuje nowa wysokość opłaty rocznej zaoferowana w wypowiedzeniu. Przepis art. 79 ust. 5 stosuje się odpowiednio.

Odnosząc się do zarzutu nieistnienia roszczenia powoda wskutek braku skutecznego wypowiedzenia wysokości opłat rocznych wedle przepisów powyższych, czy to z powodu braku prawidłowego zakończenia postępowania w tej sprawie przed organami administracji, co w konsekwencji miałoby skutkować brakiem otwarcia spadkobiercom użytkownika drogi sądowej do zaskarżenia tych wypowiedzeń, czy to z powodu braku należytego doręczenia użytkownikowi decyzji o aktualizacji opłat rocznych, Sąd w niniejszej sprawie w całości podzielił argumentację powoda zawartą w pozwie, odpowiedzi na sprzeciw (k. 113-121) i piśmie z dnia 11 stycznia 2021r. (k. 167-170). Podkreślenia wymaga, na co wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w G. w powołanym wyżej wyroku z dnia 12 grudnia 2018r., że orzeczenie Kolegium z dnia 9 sierpnia 2016r. o umorzeniu postępowania, wydane wprawdzie w fazie administracyjnej postępowania aktualizacyjnego, ale w istocie samorządowym kolegiom odwoławczym powierzono rozpoznawanie sporów o wysokość opłaty za użytkowanie wieczyste, a więc sporów majątkowych o charakterze cywilnoprawnym. Decyzje takie, nazwane w sposób szczególny orzeczeniami, nie są zatem decyzjami administracyjnymi. Skoro zatem w sprawie aktualizacji opłat zapadły ostateczne orzeczenia SKO, a następnie prawomocne rozstrzygnięcia sądów powszechnych opisane wyżej, niezależnie od merytorycznej prawidłowości tych rozstrzygnięć, czego WSA nie badał, Sąd w niniejszej sprawie związany jest stanem prawnym wywołanym tymi orzeczeniami, a więc stanem, w którym z powodu prawomocnego umorzenia postępowania lub odrzucenia pozwu (odpowiednio wobec obu nieruchomości) ostatecznie w obrocie prawnym pozostały decyzje aktualizacyjne wydane przez Prezydenta Miasta G., ustalając wysokość opłat rocznych na nowym poziomie. Jak bowiem wskazał Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w postanowieniu z 7 sierpnia 2017r., a następnie Sąd Okręgowy w Gdańsku w postanowieniu z 17 maja 2018r., od orzeczenia SKO o charakterze formalnym, a więc umarzającym postępowanie, nie przysługuje środek prawny w postaci sprzeciwu od orzeczenia SKO do sądu powszechnego, zatem nie doszło do wywołania anulacyjnego skutku takiego sprzeciwu i Sąd w niniejszym składzie to stanowisko powoda, wyrażone w piśmie z dnia 2 września 2020r., (k. 118) podziela. Wniesienie natomiast skargi do WSA, a następnie do NSA stanowi w istocie środek nadzwyczajny, prowadzący do eliminacji ewentualnie wadliwego orzeczenia czy decyzji, ale dopóki to nie nastąpi, decyzja ta czy orzeczenie wywołuje skutki prawne i wiąże inne organy państwowe. Jeżeli zaś chodzi o formalną stronę doręczenia K. O. decyzji aktualizacyjnych pod adres w B., rację należy przyznać powodowi, który powołał się na okoliczność, iż nigdy wcześniej pozwani nie podnosili kwestii adresu dla doręczeń, nie kwestionowali w sprzeciwie skuteczności doręczenia wypowiedzenia dotyczącego nieruchomości przy Al. (...), a ponadto, co najistotniejsze, wskazał na fakt wskazania przez K. O. adresu dla doręczeń w B. przy ul. (...) w treści aktu notarialnego z dnia 31 marca 2014r., Rep. A nr (...). Odbiór korespondencji nastąpił skutecznie do rąk dorosłego domownika.

Konkludując, w ocenie Sądu oba wypowiedzenia wysokości opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości zostały dokonane skutecznie. W konsekwencji opłaty za użytkowanie wieczyste za obie nieruchomości powinny być uiszczane we wskazanych w wypowiedzeniach kwotach. Pozwani nie uiścili opłat w odpowiedniej wysokości za użytkowanie wieczyste za lata 2015-2019. Uiszczali natomiast opłaty w dotychczasowych wysokościach, w kwotach i terminach wskazanych wyżej w ustaleniach faktycznych. Nietrafny jest w ocenie Sądu zarzut pozwanych, jakoby powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. Powód w pozwie precyzyjnie określił, w jakiej wysokości każdy z pozwanych winien był płacić przypadającą na niego część opłaty, w jakiej wysokości i kiedy to faktycznie czynił i w związku z tym jaka jeszcze kwota pozostała do zapłaty. Pozwani wzywani byli do zapłaty na indywidualne konta, natomiast wpłat dokonywali na jedno konto zmarłego, po czym powód dokonywał przeniesienia tych kwot na rachunki indywidualne, zarachowując zgodnie z dyspozycjami wskazanymi w tytułach przelewu (k. 195-196, 45-66), a więc zgodnie z art. 451 k.c. Odnosząc się do zarzutu pozwanych dotyczącego sposobu zaliczenia poszczególnych wpłat, podkreślić należy, że w myśl powołanego przepisu art. 451 § 1 k.c., dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Skoro pozwani wpłacali należności w zbyt niskiej wysokości w stosunku do istniejącej i wymagalnej wysokości roszczenia głównego, wierzyciel mógł zarachowywać wpłaty stosownie do zdania drugiego cytowanego przepisu.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia o zapłatę opłaty rocznej za lata 2015 i 2016, należy wskazać, że podstawą żądania opłaty jest przepis art. 71 ust 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami, zgodnie z którym opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego.

Terminy zapłaty opłat rocznych są terminami zastrzeżonymi w zasadzie na korzyść dłużnika (art. 457 k.c.). Oznacza to, że użytkownik wieczysty może uiścić opłatę roczną przed terminem, a wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia. ( zob. Truszkiewicz Z. artykuł CASUS 2000/3/26, „Wymagalność opłat z tytułu użytkowania wieczystego w świetle ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce gruntami.”). Powyższe okoliczności wskazują, że termin wymagalności opłaty za rok 2015 rozpoczął bieg z dniem 1 kwietnia 2015 roku i zgodnie z treścią przepisów art. 118 kc. i 120 § 1 k.c. upłynął z dniem 1 kwietnia 2018 roku. Termin wymagalności opłaty za rok 2016 rozpoczął bieg z dniem 1 kwietnia 2016 roku i zgodnie z treścią przepisów art. 118 kc. i 120 § 1 k.c. upłynął z dniem 1 kwietnia 2019 roku. Jednocześnie należy podkreślić, że nie ma racji powód, który powołuje się na sześcioletni termin przedawnienia określony w treści art. 125 k.c., a przewidziany dla roszczeń stwierdzonych prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju. Sam powód, wskazując argumentację przemawiającą za uznaniem skuteczności wypowiedzeń, powoływał się na wyłącznie formalny charakter orzeczeń sądów powszechnych w tej sprawie, co skutkowało pozostaniem w obrocie pierwotnych decyzji aktualizacyjnych. W istocie taką samą argumentacją należy posłużyć się, co podkreślili pozwani, w odniesieniu do skutków tych orzeczeń sądowych w sferze przedawnienia. Zapadłych w sprawie postanowień w żaden sposób nie można uznać za konstytutywne w zakresie ostatecznego ustalenia wysokości opłaty rocznych, zatem nie ma podstaw do odstępstwa od zasady przedawnienia roszczeń okresowych, a takim jest roszczenie o zapłatę opłaty rocznej, z upływem ogólnego terminu lat trzech. Skoro powództwo o zapłatę opłaty za lata 2015 i 2016 wytoczono dopiero 23 marca 2020 roku, w tym zakresie roszczenie uległo przedawnieniu łącznie z odsetkami od tego roszczenia. Z uwagi na fakt dokładnego rozbicia tych roszczeń na poszczególne lata, wbrew stanowisku pozwanych, określenie zakresu roszczeń przedawnionych nie nastręcza trudności, bowiem w odniesieniu do każdego z pozwanych przedawnione są roszczenia o zapłatę kwot wskazanych w dwóch pierwszych myślnikach wymienionych w pozwie, k. 5 akt.

Po odjęciu zatem tych kwot, do zapłaty pozostały należności wyszczególnione w punktach 1, 2 i 3 wyroku, o czym Sąd orzekł na podstawie powołanych wyżej przepisów, uznając w tym zakresie w całości za słuszną argumentację zawartą w pismach procesowych powoda. W pozostałym zakresie, to jest w odniesieniu do należności przedawnionych, Sąd powództwo oddalił (punkt 4 wyroku), podzielając w tej części stanowisko prawne pozwanych zawarte w sprzeciwie.

Po upływie terminu zapłaty właścicielowi przysługuje roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie świadczenia pieniężnego stosownie do art. 481 k.c., stąd żądanie zasądzenia odsetek wskazanych w pozwie, które nie było przez pozwanych kwestionowane.

Sąd natomiast nie podzielił argumentacji pozwanych dotyczącej powołania się na klauzulę nadużycia prawa, o której mowa w art. 5 k.c. W ocenie Sądu nie jest dostateczną podstawą zastosowania tej klauzuli w celu anulowania zobowiązania okoliczność, jakoby niedoskonałości procedur administracyjnych i sądowych, skutkujące niesprawiedliwym pozbawieniem spadkobierców użytkownika wieczystego możliwości podważania aktualizacji, miała powodować, że wierzyciel nie mógłby uzyskać zaspokojenia przysługujących mu roszczeń. Sąd Najwyższy, dopuszczając zastosowanie art. 5 k.c. wskazywał wielokrotnie, że winno być usprawiedliwione okolicznościami wyjątkowymi, wyjątkowo rażącymi, rzadkimi, czy drastycznymi. (vide np. wyrok SN z 13 listopada 1997r., I CKN 323/97). Należy mieć na uwadze, że pozwani, którzy w toku tego postępowania nie podnosili żadnych argumentów o charakterze życiowym czy majątkowym (wyjątkowe ubóstwo), korzystali wcześniej z przysługujących im środków prawnych, które nie zostały uwzględnione przez sądy powszechne i WSA. Okoliczność, że ich stanowiska sądy te nie podzieliły, nie może pozbawić powoda zaspokojenia należnych roszczeń.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono, jak w punktach 1, 2, 3 i 4 wyroku.

Z uwagi na częściowe tylko uwzględnienie żądania pozwu, stosownie do treści przepisu art. 100 kpc, strony winny ponieść koszty procesu według zasady stosunkowego rozdzielenia.

I tak, nieznaczne różnice w wysokości zasądzonych roszczeń powodują, że powód w odniesieniu do wszystkich pozwanych wygrał w 79%, a na jego koszty procesu przeciwko powiązanym współuczestnictwem formalnym pozwanym stanowiło każdorazowo wynagrodzenie radcy Prokuratorii w stawce minimalnej, tj. w kwocie po 10.800 zł (79% x 10800=8532 zł). Na koszty procesu po stronie pozwanych B. i P. O., których jako radca prawny reprezentował pozwany R. O. (1), składa się także wynagrodzenie w stawce minimalnej, tj. 10.800 zł (21% x 10800=2268 zł). Zatem każdy z tych pozwanych winien zwrócić powodowi (na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej) kwoty po 6264 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie, stosownie do art. 98 § 1 ^{( 1)} k.p.c. Pozwany R. O. (1) był natomiast reprezentowany przez radcę prawnego nie będącego osobą najbliższą, dlatego po jego stronie koszty zastępstwa procesowego to kwota 10817 zł x 21% = 2271,57 zł, dlatego na rzecz PGRP winien uiścić różnice w wysokości 6260,43 zł. Podstawą ustalenia stawek minimalnych kosztów zastępstwa procesowego jest przepis § 2 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (punkty 5,6 i 7 wyroku)

Powód – Skarb Państwa zwolniony był z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu, a od każdego z roszczeń opłata ta wynosiła po 17655 zł, zatem pozwanych obciążono obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Bydgoszczy kwot po 13947,45 zł (79% należnych opłat). Pozostałą częścią tych opłat obciążono Skarb Państwa (punkty 8 i 9 wyroku).

SSO Joanna Cyganek

Zarządzenia:

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. PGRP i pełnomocnikom pozwanych (obojgu osobno);

2.  z wpływem lub za 14 dni