Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Iwona Krzeczowska- Lasoń (spr.)
Sędziowie:	SSA Barbara Mazur SSA Maciej Piankowski
Protokolant:	stażysta Emilia Romanik

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 r. w Gdańsku

sprawy J. T.

przeciwko

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji J. T.

od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 lipca 2012 r., sygn. akt IV U 823/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1568/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.decyzją z dnia 29 marca 2012 r. po rozpoznaniu wniosku z dnia 2 marca 2012 r. przyznał J. T.emeryturę od dnia 4 marca 2012 r., a do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto najkorzystniejszy wariant. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru (WWPW) wyniósł 191,20 %, natomiast podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez 717,26 zł, tj. kwotę bazową - wyniosła 1.371,21 zł, zaś po waloryzacji od 1 marca 2012 r. wynosi 3.753,16 zł. Do ustalenia wysokości emerytury organ rentowy uwzględnił 20 lat i 4 miesiące okresów składkowych. Wysokość emerytury ustalonej na dzień 4 marca 2012 r. obliczono
w następujący sposób, tj. 24 % x 2.974,69 zł = 713,93 zł, (244 x 1,3 %) : 12 x 3.753,16 = 991,96 zł. Wysokość wyniosła 1.705,89 zł brutto.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. T. podnosząc jej krzywdzący charakter. Wnioskodawca wskazał, że jego zdaniem organ rentowy niewłaściwie ustalił kwotę bazową w części stażowej, co spowodowało zaniżenie świadczenie - winna ona wynosić 2.974,69 zł, dlatego też podstawa wymiaru winna wynosić 5.687,60 zł (kwota bazowa x 191,20 %), a w efekcie wysokość emerytury winna wymieść 2.217,35 zł brutto miesięcznie. Ponadto podniósł, że nie kwestionuje wysokości części socjalnej emerytury, natomiast kwestionuje część stażową, która została wyliczona niekorzystnie i nieprawidłowo. Podstawa wymiaru świadczenia jest wyliczona w decyzji z dnia 29 sierpnia 1996 r. od zaniżonej kwoty bazowej -
666,96 zł, kiedy to wnioskodawca był inwalidą I grupy nieprzerwanie (od 1984 r.
do 4 marca 2012 r.), a na dodatek w decyzji z dnia 10 marca 1994 r. zaniżono wysokość przeciętnego wynagrodzenia i wypłaconego świadczenia ze 100 %
do 91 %.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Toruniu wyrokiem
z dnia 12 lipca 2012 r. oddalił odwołanie.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu pierwszej instancji.

J. T.urodził się (...)Decyzją z dnia 1 sierpnia 1978 r. przyznano ubezpieczonemu prawo do renty chorobowej zaliczając go początkowo
do III grupy inwalidzkiej, a następnie do drugiej od 1 czerwca 1997 r. na stałe.
Do ustalenia wysokości świadczenia przyjęto przeciętny zarobek z kolejnych
24 miesięcy zatrudnienia tj. z okresu od 1 czerwca 1975 r. do 31 maja 1977 r. Decyzją z dnia 10 grudnia 1991 r. obliczono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia. Wyniósł on 190,19 %. Podstawą jego obliczenia były przyjęte wcześniej 24 miesiące zatrudnienia. Wskaźnik ten uległ podwyższeniu do 191,20 % w związku z wprowadzeniem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ustalenie wysokości świadczenia wnioskodawcy na przestrzeni lat zmieniało się na skutek zmiany przepisów i przeprowadzanych waloryzacji. Decyzją z dnia
10 marca 2007 r. ustalono wysokość świadczenia wnioskodawcy poprzez obliczenie renty od kwoty bazowej podwyższonej do 94,50 % przeciętnego wynagrodzenia, przyjętego do obliczenia wysokości tego świadczenia. Renta po ponownym ustaleniu jej wysokości z uwzględnieniem waloryzacji przypadających do 28 lutego 2007 r.
na dzień 1 marca 2007 r. wyniosła 1.085,34 zł. Decyzją z dnia 10 marca 2008 r. ponownie zmieniono wysokość świadczenia J. T. obliczając rentę
od kwoty bazowej podwyższonej do 100 % przeciętnego wynagrodzeni przyjętego
do obliczenia wysokości tego świadczenia. Renta po ponownym ustaleniu jej wysokości z uwzględnieniem waloryzacji przypadających do 29 lutego 2008 r.
na dzień 1 marca 2008 r. wynosiła 1.161,37 zł. Wysokość renty po zwaloryzowaniu jej właściwym na ten czas wskaźnikiem 106,50 % od 1 marca 2008 r. wynosiła 1.236,86 zł. Kolejne decyzje waloryzacyjne z 10 marca 2009 r., 4 marca 2010 r.,
7 marca 2011 r., 9 marca 2012 r., a także decyzje związane z przeliczeniem renty
w związku z doliczeniem stażu pracy nie były przez wnioskodawcę kwestionowane. Wnioskodawca w okresie pobierania renty zatrudniona był od 21 marca 2006 r.
do 31 stycznia 2008 r. i od 2 marca 2008 r. do 31 lipca 2011 r. w (...) Usługowej Spółdzielni (...), a następnie od 1 sierpnia 2011 r. do 4 marca
2012 r. w (...) Sp. z o.o.

Dnia 2 marca 2012 r. J. T. złożył wniosek o emeryturę. W piśmie
z dnia 2 marca 2012 r. ubezpieczony wskazał, że emerytura winna być obliczona według wskaźnika podstawy wymiaru renty tj. 191,20 % natomiast kwota bazowa
z daty wniosku o emeryturę tj. z 4 marca 2012 r., a nadto: część socjalna - 24 % według kwoty bazowej z daty złożenia wniosku, część stażowa - 244 miesiące podstawy wymiaru świadczenia. Ogólnie wyliczenie emerytury winno być dokonane zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS.

Decyzją z dnia 29 marca 2012 r. organ rentowy przyznał J. T.prawo do emerytury od dnia (...)r., tj. od dnia osiągnięcia przez wnioskodawcę wieku 65 lat. Przy ustalaniu wysokości świadczenia przyjął najkorzystniejszy wariant, tj.: do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 191,20 % ustalony z wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek z 24 miesięcy kalendarzowych
od 1 czerwca 1975 r. do 31 maja 1977 r. Następnie pomnożono WWPW 191,20 % przez 717,16 tj. kwotę bazową (obowiązującą przy ustaleniu podstawy wymiaru renty), ustalając podstawę wymiaru emerytury na poziomie 1.371,21 zł. Podstawę wymiaru poddano kolejnym waloryzacjom i ostatecznie od 1 marca 2012 r. wyniosła ona 3.753,16 zł. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił staż pracy wnioskodawcy w wysokości 244 miesiące, składnik 24 % kwoty bazowej obowiązującej na dzień 4 marca 2012 r. i podstawę wymiaru wcześniej przyznanej renty w wysokości uwzględniającej waloryzacje do 4 marca 2012 r. Wysokość świadczenia wyniosła 1.705,89 zł brutto.

Istota sporu w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy organ rentowy zastosował prawidłową kwotę bazową, a w konsekwencji czy prawidłowo ustalił podstawę wymiaru i wysokość części stażowej, jako
że wnioskodawca nie kwestionował wysokości części socjalnej.

Zdaniem Sądu I instancji wnioskodawca błędnie stał na stanowisku, że kwota bazowa, za pomocą której obliczana jest podstawa wymiaru emerytury w części stażowej, winna wynosić 2.974,69 zł, tj. 100 % przeciętnego wynagrodzenia pomniejszonego o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych,
w poprzednim roku kalendarzowym zgodnie z art. 19 ustawy 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2004 r., Nr. 39, poz. 353 ze zm.).

Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 21 ust. 1 w zw. z art. 15 ust.
5 ww. ustawy wskazując, że organ rentowy ustalając wysokość emerytury wnioskodawcy postąpił prawidłowo, obliczając wysokość świadczenia w dwóch wariantach, uwzględniając jako podstawę wymiaru emerytury kolejno:

- podstawę wymiaru renty (w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty) - wysokość emerytury w tym wariancie wyniosła 1.705,89 zł brutto,

- podstawę wymiaru emerytury lub renty stanowi ustalona w sposób określony w art. 15 ust. 4 i 5 ustawy o FUS przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu - wysokość emerytury w tym wariancie wyniosłaby 1.101,93 zł brutto (podstawa wymiaru = kwota bazowa 2.974,69 x 49,35 % (WWPW) = 1.468,01, część socjalna – 24 % x 2.974,69 = 713,93 zł, część stażowa -
(244 x 1,3 %): 12 x 1.468,01 = 388 zł, razem - 1.101,93 zł).

Organ rentowy nie obliczał ile wyniesie wysokość świadczenia emerytalnego, przy przyjęciu jako podstawy wymiaru emerytury ustaloną w sposób określony w art. 15 ust. 4 i 5 cytowanej ustawy przeciętną podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę - jako że byłoby ono znacznie niższe niż ustalone w dwóch pozostałych wariantach, ponieważ WWPW wyniósł zaledwie 19,35 %.

Konkludując, przyjąć należało, iż organ rentowy prawidłowo obliczył wysokość świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, a jego obiekcje były nieuzasadnione.

Mając zatem na względzie poczynione rozważania Sąd Okręgowy
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Apelację od wyroku wywiódł J. T. zaskarżając go w całości
i zarzucając:

1) naruszenie prawa materialnego art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach FUS,

2) naruszenie przepisów prawa procesowego art. 233 § 1 i 328 § 2 k.p.c. poprzez nieodniesienie się do materiału dowodowego:

- błędne ustalenia w materiale dowodowym, zawartym w początkowej części uzasadnienia na str. 1 w 9 wierszu od dołu - Sąd podaje „wnioskodawca była inwalidą I grupy”, podczas gdy nigdy nie był uznany za inwalidę tej grupy,

- błędne operowanie w uzasadnieniu nazwiskiem skarżącego na str.
2 i 3 (...).

Wskazując na powyższe wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku
i poprzedzającą go decyzję poprzez uwzględnienie odwołania w całości, ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji wnioskodawca wskazał błędy i omyłki, jakich dopuścił się Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Podniósł również,
że w decyzji z dnia 10 marca 1994 r. i 10 grudnia 1994 r. zaniżono wysokość wynagrodzenia i wypłaconego świadczenia - w pierwszej ze 100 % na 91 %,
a w drugiej do 93 % i obniżona stawka obowiązywała do 2008 r. W ocenie skarżącego emerytura jako pierwsze świadczenie emeryta powinna być naliczona z art. 28. Skoro był inwalidą II grupy, to skąd ZUS nalicza, a Sąd akceptuje zasadę brania 10 kolejnych lat lub 20 wybranych, skoro wnioskodawca nie pracował i nie składał do ZUS-u Rp 7.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego J. T. nie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sporu w niniejszym postępowaniu sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy organ rentowy prawidłowo wyliczył ubezpieczonemu wysokość świadczenia emerytalnego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego niezasadne są podnoszone przez skarżącego zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c.

Należy zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji istotnie dopuścił się błędów i omyłek pisarskich w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Jednakże pozostają one bez wpływu na rozstrzygnięcie, ponieważ istotne ustalenia faktycznego dla sprawy są prawidłowe, a wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Natomiast o uchybieniu art. 328 k.p.c. można mówić jedynie wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera danych pozwalających
na kontrolę tego orzeczenia (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
21 października 2001 r., I CKN 185/01, niepubl.; wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 maja 2003 r., II CKN 121/01, niepubl.). Naruszenie tego przepisu może polegać również na tym, że uzasadnienie orzeczenia sądowego nie zawiera wszystkich lub niektórych elementów wymienionych w tym przepisie, a brak ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2001 r., V CKN 158/00, niepubl.).

Wnioskodawca nie uzasadnił podniesionego zarzutu. Stwierdzić jednak należy, że uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego nie tylko spełnia wszystkie wymagania określone przez powyższy przepis tj. Sąd wskazuje podstawy faktyczne rozstrzygnięcia i wyjaśnia podstawę prawną wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, ale też ustosunkowuje się do wszystkich zarzutów wnioskodawcy zawartych w odwołaniu, jak i podnoszonych następnie w toku postępowania. W konsekwencji uzasadnienie to bezsprzecznie daje możliwość oceny zasadności rozumowania Sądu Okręgowego na użytek kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku apelującego, wnioskodawcy przyznano prawo do emerytury na podstawie art. 28 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.). w związku ze spełnieniem przez niego warunku osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego, ale przy obniżonym - o 5 lat - stażu ubezpieczeniowym. Niewątpliwie spór w sprawie dotyczył wysokości przyznanej emerytury. W związku z tym Sąd Okręgowy prawidłowo odniósł się do regulacji prawnych zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2 cytowanej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), który stanowi, że podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, stanowi:

1)podstawa wymiaru renty - w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do renty, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 5, albo

2)podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne
na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176. Na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust.
4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu (ust. 6).

Należy mieć na uwadze, że ubezpieczony we wniosku o emeryturę w punkcie II.5 zaznaczył ustalenie podstawy wymiaru emerytury według najkorzystniejszego wariantu (wniosek – k. 1 - 2 a.r.).

Organ rentowy ustala podstawę wymiaru zgodnie z wnioskiem zainteresowanego. W przypadku, gdy we wniosku o świadczenie zainteresowany wska­że, aby podstawa wymiaru została ustalona w najkorzystniejszy sposób - organ rentowy, w oparciu o posiadaną dokumentację - dokonuje odpowiedniego wariantowania. Wariantowania dokonuje się na datę przyznania emerytury, przez którą należy rozumieć albo miesiąc zgłoszenia wniosku lub dzień powstania uprawnień, jeśli warunki do przyznania emerytury zostały spełnione w okresie przypadającym po miesiącu, w którym zgłoszono wnio­sek o emeryturę. Przy ustalaniu najkorzystniejszego wariantu obliczenia podstawy wymiaru - organ rentowy uwzględnia wszystkie okoliczności kształtujące zarówno wysokość tej podstawy, jak
i wyso­kość emerytury. Oznacza to, że ZUS nie ogranicza się wyłącznie do zbadania wysokości wskaźnika wysokości podstawy wymiaru. O wysokości podstawy wymiaru i emerytury decy­duje także kwota bazowa, a nie w każdym przypadku kwota bazowa z daty zgłoszenia wniosku o emeryturę jest korzystniejsza od kwoty bazowej przyjętej do obliczenia renty (B. Wawrzyńczak - Jędryka/red./, Ubezpieczenia społeczne 2011, Meritum ABC Wolters Kluwer business, s. 780).

Zatem w niniejsze sprawie organ rentowy prawidłowo dokonał „wariantowania” mając na uwadze art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy i uznał, że najkorzystniejszym wariantem dla ubezpieczonego będzie przyjęcie do ustalenia podstawy wymiaru emerytury wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty 191,20 % ustalonego
z wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek z 24 miesięcy kalendarzowych od 1 czerwca 1975 r. do 31 maja 1977 r. Następnie pomnożono WWPW 191,20 % przez 717,16 tj. kwotę bazową (obowiązującą przy ustaleniu podstawy wymiaru renty), ustalając podstawę wymiaru emerytury na poziomie 1.371,21 zł. Podstawę wymiaru poddano kolejnym waloryzacjom i ostatecznie
od 1 marca 2012 r. wyniosła ona 3.753,16 zł. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił staż pracy wnioskodawcy w wysokości 244 miesiące, składnik
24 % kwoty bazowej obowiązującej na dzień 4 marca 2012 r. i podstawę wymiaru wcześniej przyznanej renty w wysokości uwzględniającej waloryzacje do 4 marca 2012 r. Wysokość świadczenia wyniosła 1.705,89 zł brutto.

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 25 czerwca 2012 r. przedstawił algorytm wyliczenia świadczenia emerytalnego, który Sąd Apelacyjny w pełni podziela jako zgodny z obowiązującymi przepisami prawa (pismo - k. 35-36 a.s.).

Apelujący podnosił, że kwota bazowa w wysokości 666,96 zł nigdy nie stanowiła 100 % przeciętnego wynagrodzenia.

Wskazać należy, że owszem w okresie pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy kwota bazowa nie stanowiła 100 % przeciętnego wynagrodzenia, ale organ rentowy na podstawie art. 194 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) decyzją z dnia 10 marca 2007 r. – podwyższył kwotę bazową
do 94,5 % przeciętnego wynagrodzenia, przyjętego do obliczenia wysokości świadczenia, która wynosiła 677,72 zł, a decyzją z dnia 10 marca 2008 r. podwyższono kwotę bazową do 100 % przeciętnego wynagrodzenia, przyjętego
do obliczenia wysokości świadczenia, która wynosiła 717,16 zł.

Kwota bazowa wprowadzona została w 1991 r. ustawą z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), a jej wysokość ustalono na 100 % przeciętnego wynagrodzenia z kwartału poprzedzającego termin waloryzacji. Liczne kolejne akty prawne w okresie od 25 lutego 1993 r. (tj. od dnia wejścia w życie ustawy budżetowej na rok 1993) do 31 grudnia 1998 r. powodowały przyjmowanie różnych kwot bazowych stosowanych przy ustalaniu wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. W związku z tym osoby, które nabywały prawa
do emerytur i rent w różnych okresach, uzyskiwały świadczenia o różnej wysokości, przy czym obowiązujące regulacje nie zapewniały zrównania świadczeń przyznawanych wcześniej ze świadczeniami przyznawanymi później. Świadczenia ustalone wcześniej pomimo przeprowadzanych okresowo waloryzacji były niższe niż świadczenia ustalane później. Ogólnie rzecz biorąc, im później świadczenie zostało ustalone, tym było wyższe. Pojęcie kwoty bazowej, wprowadzone cytowaną ustawą
z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw ulegało pewnym zmianom, choć zawsze była to kwota odnoszona do kwoty przeciętnego wynagrodzenia. Według pierwotnej wersji art. 7 ust. 5 pkt 4 ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent,
o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw, kwotą bazową była kwota przeciętnego wynagrodzenia stanowiąca podstawę ostatnio przeprowadzonej waloryzacji.

Wysokość kwoty bazowej została obniżona w 1993 r. do 91 % przeciętnego wynagrodzenia. Począwszy od terminu drugiej waloryzacji w 1994 r. wysokość kwoty bazowej ustalano jako 93 % przeciętnego wynagrodzenia, przy czym wysokość tej kwoty zmieniała się każdorazowo w terminach waloryzacji. Kwota bazowa obowiązującą na dzień 31 sierpnia 1996 r. wynosiła 666,96 zł i stanowiła 93 % przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu nabycia prawa do renty, zgodnie z ówczesnymi przepisami. Od 1 września 1996 r. wymiar kwoty bazowej został podniesiony do 94 %, a następnie w kolejnych terminach waloryzacji podlegał podwyższeniu o 1 punkt procentowy. Tak więc, począwszy od pierwszej waloryzacji w 1996 r., wysokość świadczeń była obliczana: od 1 września 1996 r. od kwoty bazowej 804,03 zł - co stanowiło 94 % przeciętnego wynagrodzenia za II kwartał 1996 r., wynoszącego 855,35 zł; od 1 marca 1997 r. od kwoty bazowej 936,05 zł -
co stanowiło 95 % przeciętnego wynagrodzenia za IV kwartał 1996 r., wynoszącego 985,32 zł; od 1 września 1997 r. od kwoty bazowej 1.001,51 zł - co stanowiło 96 % przeciętnego wynagrodzenia za II kwartał 1997 r., wynoszącego 1043,24 zł;
od 1 marca 1998 r. od kwoty bazowej 1147,29 zł - co stanowiło 97 % przeciętnego wynagrodzenia za IV kwartał 1997 r., wynoszącego 1.182,77 z; od 1 września
1998 r. od kwoty bazowej 1.196,47 zł - co stanowiło 98 % przeciętnego wynagrodzenia za II kwartał 1998 r., wynoszącego 1.220,89 zł. Od 1 stycznia 1999 r. wysokość emerytur i rent obliczana jest od kwoty bazowej stanowiącej 100 % przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym, pomniejszonego
o potrącone od ubezpieczonych składki na ubezpieczenia społeczne, określone
w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych. Kwotę bazową podnoszono zatem systematycznie co roku, także w 1999 r. z powrotem osiągnęła 100 %.

Sąd Apelacyjny podziela w pełni ocenę Sądu Okręgowego dotyczącą prawidłowego wyliczenia wysokości emerytury J. T. przez organ rentowy na postawie art. 53 w związku z art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy. Nowa kwota bazowa obowiązująca w dniu złożenia wniosku o emeryturę w wysokości 2.974,69 zł mogła być przyjęta tylko do obliczenia części socjalnej emerytury. Stanowisko apelującego negujące wyliczenie pozwanego nie znajduje oparcia
w obowiązujących przepisach prawa.

Podnoszony przez apelującego zarzut naruszenie prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) okazał się bezpodstawny.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznał apelację wnioskodawcy J. T. za bezpodstawną i na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji wyroku.