Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wojciech Andruszkiewicz

Sędziowie: SSA Sławomir Steinborn

SSA Dorota Wróblewska (spr.)

Protokolant: referent-stażysta Dorota Fiertek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w P.
W. K.

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2018 r.

sprawy

B. R., s. Z., ur. (...) w G.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii; art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku

z dnia 21 września 2017 r., sygn. akt IV K 95/16

I.  na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. prostuje oczywistą omyłkę pisarską w pkt V zaskarżonego wyroku poprzez dodanie, po słowach „łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności”, zwrotu „i grzywny”;

II.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia podstawę prawną wymiaru kary w pkt I o art. 60 § 6 pkt 2 k.k.;

III.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;

IV.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami z nimi związanymi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

B. R. został oskarżony o to, że:

I. w nieustalonym czasie, nie później niż 12 listopada 2015 r., wbrew przepisom ustawy, nabył na terytorium Chin i wprowadził na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci (...) o łącznej masie netto 998 gram, tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii,

II. w okresie od 04 do 09 października 2015 r., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia z terytorium Holandii na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej substancji odurzającej w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie netto 8,80 gram,

tj. o przestępstwo z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 21 września 2017r., sygn. akt IV K 95/16, wydanym w efekcie uwzględnienia wniosku oskarżonego, przedstawionego przez jego obrońcę, o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego (art. 387 k.p.k.), któremu nie sprzeciwił się prokurator:

I. uznano oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. I. aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikowano z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 55 ust. 3 wskazanej ustawy, art. 33 § 1 i 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 1 i § 2 pkt 2 k.k., wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych;

II. na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono wobec oskarżonego B. R. na rzecz Stowarzyszenia (...), Ośrodka Leczenia, Terapii i Rehabilitacji Uzależnień dla Dzieci i Młodzieży w G., (...), nawiązkę w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

III. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono na rzecz Skarbu Państwa przepadek dowodów rzeczowych w postaci substancji zawierającej (...), umieszczonej w kopercie bezpiecznej nr (...) oraz substancji zawierającej (...), umieszczonej w kopercie bezpiecznej nr (...)-1,00 g i zarządzono zniszczenie substancji przez Komendę Wojewódzką Policji w G.;

IV. uznano oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. II. aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikowano z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to, na podstawie art. 55 ust. 1 wskazanej ustawy, art. 33§1 i 3 k.k., wymierzono mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 10 (dziesięciu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych;

V. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k., art. 33 § 3 k.k. połączono jednostkowe kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu i wymierzono B. R. karę łączną w wymiarze roku pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych;

VI. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego B. R. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

VII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet kary łącznej grzywny orzeczonej w pkt. V. wyroku czas zatrzymania oskarżonego w okresie od 12.11.2016 r. do 14.03.2017 r., przyjmując, że jeden dzień zatrzymania oskarżonego równa się 2 (dwóm) stawkom dziennym grzywny;

VIII. na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczono na rzecz Skarbu Państwa przepadek dowodów rzeczowych w postaci ziela konopi innych niż włókniste, umieszczonych w kopercie bezpiecznej nr (...) 3g i ziela konopi innych niż włókniste umieszczonych w kopercie bezpiecznej nr (...)-7,98 g i zarządzono zniszczenie substancji przez Komendę Wojewódzką Policji w G.;

IX. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciążono Skarb Państwa.

Powyższe orzeczenie, na niekorzyść B. R., w części dotyczącej orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu w pkt I, V i VII, zaskarżył Prokurator Rejonowy w P. zarzucając:

1. obrazę przepisów prawa materialnego poprzez nieprzywołanie w sentencji wyroku w pkt I jako podstawy rozstrzygnięcia przepisu art. 60 § 6 pkt 2 k.k. pomimo jego zastosowania,

2. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 60 § 7 k.k. poprzez jego niezastosowanie i wymierzenie oskarżonemu B. R. w pkt I wyroku kary grzywny obok kary pozbawienia wolności podczas gdy należało w jej miejsce orzec środek karny, środek kompensacyjny lub przepadek.

Podnosząc powyższe zarzuty Prokurator wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w części dotyczącej kary wymierzonej oskarżonemu B. R. za czyn z art. 55 ust 3 w zw. z art. 55 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii opisany w pkt 1 części wstępnej wyroku oraz w części dotyczącej wymierzonej oskarżonemu kary łącznej poprzez zmianę orzeczenia z pkt I wyroku wymierzającego oskarżonemu za czyn z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę roku pozbawienia wolności oraz grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 100 zł każda w części dotyczącej wymierzenia grzywny i orzeczenie w jej miejsce środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 20 000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy postpenitencjarnej, a w konsekwencji uchylenie orzeczenia o karze łącznej wymierzonej oskarżonemu w pkt VII wyroku i wymierzenie w jej miejsce kary łącznej w wymiarze roku pozbawienia wolności, eliminując z podstawy rozstrzygnięcia przepis art. 86 § 2 k.k. i art. 33 § 3 k.k.,

- zmianę w pkt I zaskarżonego wyroku Sądu I instancji poprzez dodanie w sentencji jako podstawy rozstrzygnięcia przepisu art. 60 § 6 pkt 2 k.k. i wyeliminowanie jako podstawy art. 33 § 1 i § 3 k.k.,

- zmianę orzeczenia w pkt VII zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z treści określenia „kary łącznej grzywny orzeczonej w pkt V wyroku” i w jej miejsce wpisanie „kary grzywny z pkt IV wyroku”.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora zasługiwała na częściowe uwzględnienie.

Jako trafny okazał się zarzut obrazy przepisów prawa materialnego polegającej na nieprzywołaniu w pkt I sentencji zaskarżonego wyroku, w podstawie prawnej wymiaru kary art. 60 § 6 pkt 2 k.k. Uchybienie to dostrzegł również Sąd I instancji, po wydaniu wyroku, wskazując w jego pisemnym uzasadnieniu, że za przestępstwo z art. 55 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył B. R. karę pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art. 60 § 1 i 2 pkt 2 k.k. oraz art. 60 § 6 pkt 2 k.k., a jedynie przez przeoczenie nie wpisano w treści sentencji wyroku przepisu art. 60 § 6 pkt 2 k.k., gdy jednocześnie niedopuszczalne byłoby sprostowanie w tym zakresie wyroku na podstawie art. 105 k.p.k.

Nie ma wątpliwości, że skoro Sąd Okręgowy rozstrzygnął o nadzwyczajnym złagodzeniu kary za zbrodnię przypisaną oskarżonemu w pkt I wyroku to w podstawie wymiaru kary winien był powołać obok przepisów art. 55 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 33 § 1 i 3 k.k., art. 60 § 1 i § 2 pkt 2 k.k. również art. 60 § 6 pkt 2 k.k.

W związku z tym, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnił podstawę prawną wymiaru kary w pkt I o art. 60 § 6 pkt 2 k.k.

W pozostałym zakresie, a więc odnoszącym się do zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 60 § 7 k.k. poprzez jego niezastosowanie i wniosków z tym zarzutem związanych – apelacja Prokuratora nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim dlatego, że w przedmiotowej sprawie art. 60 § 7 k.k. nie mógł stać się podstawą nadzwyczajnego złagodzenia kary, a zwłaszcza nie mógł stać się podstawą nadzwyczajnego złagodzenia grzywny, która jeśli chodzi o zagrożenie karne czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I sentencji zaskarżonego wyroku występowała w opcji kumulatywnej z karą pozbawiania wolności. Poza tym wadliwość zaprezentowanej przez Prokuratora argumentacji sprowadzała się do uznania, że obniżenie i obostrzenie kar przewidziane w art. 38 § 1 k.k. wraz z zawartym w tym przepisie sformułowaniem, że „obniżenie albo obostrzenie kar odnosi się do każdej z tych kar” - powinno mieć wpływ na stosowanie nadzwyczajnego złagodzenia przewidzianego w art. 60 k.k. Warto przy tym zaznaczyć, że Sąd Apelacyjny dostrzegł, iż stanowisko Prokuratora stanowi powielenie poglądów wyrażonych w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lipca 2016 r. w sprawie II AKa 223/16 (Lex nr 2157748), z którymi jednak nie zgadza się Sąd Apelacyjny w Gdańsku, w składzie orzekającym w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do pierwszego, opisanego wyżej zagadnienia trzeba przypomnieć, że nowelizacją z 20 lutego 2015 r. przepisowi art. 60 § 7 k.k. nadano nowe brzmienie. Zastąpiono sformułowanie „czyn zagrożony jest alternatywnie karami wymienionymi w art. 32 pkt 1-3” zwrotem „czyn zagrożony jest więcej niż jedną z kar wymienionych w art. 32 pkt 1-3”. Powodem tej zmiany miała być prawdopodobnie potrzeba usunięcia wątpliwości co do tego, czy zakres zastosowania tego przepisu obejmuje zarówno sytuacje, gdy ustawowe zagrożenie przewiduje wybór między dowolnymi dwiema z kar wymienionych w art. 32 pkt 1–3, jak i sytuacje, gdy ustawowe zagrożenie przewiduje wybór między nimi wszystkimi (J. Majewski, Kodeks karny. Komentarz do zmian 2015, s. 195). Jak zasadnie zauważa Jarosław Majewski w przywołanym Komentarzu użycie w art. 60 § 7 wyrażenia „więcej niż jedną z kar” w miejsce wyrazu „alternatywnie” przecięło jedną wątpliwość interpretacyjną, ale zrodziło inną. Sformułowanie „alternatywnie” jednoznacznie przesądzało o tym, że zakres zastosowania komentowanego przepisu nie obejmował ustawowych zagrożeń kumulatywnych, złożonych z kar wymienionych w art. 32 pkt 1–3. Wyrażenie „więcej niż jedną z kar” nie tylko tego w ten sposób nie przesądza, ale przeciwnie, nie zawierając żadnej informacji o relacjach, w jakich mają pozostawać w ramach ustawowego zagrożenia kary wymienione w art. 32 pkt 1–3, wyraźnie dopuszcza również takie (kumulatywne) ich złożenie. W praktyce chodzi o ustawowe zagrożenia przewidujące obowiązek łącznego orzeczenia grzywny i kary pozbawienia wolności, przewidziane w pozakodeksowych przepisach typizujących. Według tego autora wbrew pozorom ze wskazań językowych dyrektyw wykładni jednoznacznie nie wynika to, że przestępstwa zagrożone kumulatywnie grzywną i karą pozbawienia wolności powinny się mieścić w zakresie zastosowania art. 60 § 7 k.k. Nie można bowiem wykładać tego przepisu w oderwaniu od pozostałych przepisów art. 60 k.k., w szczególności w oderwaniu od przepisów § 6 tego artykułu, które normują tę samą kwestię co art. 60 § 7 k.k. (sposób nadzwyczajnego łagodzenia kary). Tymczasem w świetle wskazań językowych dyrektyw wykładni przestępstwa, o których mowa, zmieściłyby się równie łatwo jak w zakresie zastosowania art. 60 § 7 k.k. – w zakresie zastosowania odpowiedniego punktu art. 60 § 6 k.k., właściwego ze względu na dolną granicę ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności. Skoro na podstawie językowych dyrektyw wykładni niepodobna rozstrzygnąć, czy przestępstwa zagrożone kumulatywnie grzywną i karą pozbawienia wolności podpadają pod zakres zastosowania art. 60 § 7 k.k. czy pod zakres zastosowania art. 60 § 6 k.k., trzeba o tym zdecydować, biorąc pod uwagę wskazania pozajęzykowych dyrektyw wykładni. Te zaś, jak już była o tym mowa, wskazują jednoznacznie na art. 60 § 6 k.k.

Analizując stanowiska wyrażone przez innych autorów w doktrynie trzeba stwierdzić, że według większości z nich, nadal art. 60 § 7 k.k. znajduje zastosowanie wyłącznie do przestępstw zagrożonych alternatywnie karami przewidzianymi w art. 32 pkt 1-3 k.k. (m.in. Piotr Hofmański, Lech k. Paprzycki (aktualizacja Andrzej Sakowicz) w Komentarzu do Kodeksu karnego pod redakcją Mariana Filara, 5 wydanie, Wolters Kluwer, Warszawa 2016r., k.454; Zbigniew Ćwiąkalski w Komentarzu do Kodeksu Karnego i art. 53-116, Część ogólna, tom I, 5 wydanie, Wolters Kluwer, Warszawa 2016 r., k. 175), a zatem nie ma zastosowania wobec przestępstw zagrożonych kumulatywnie.

Przy akceptacji tych stanowisk należałoby stwierdzić, że art. 60 § 7 k.k. nie mógł znaleźć zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ regulacja w nim zawarta nie odnosiła się do kar kumulatywnych pozbawienia wolności i grzywny, a skoro tak to nie mógł tym bardziej znaleźć zastosowania do jednej z kar przewidzianych w zagrożeniu kumulatywnym.

Gdyby natomiast dostrzec, że z perspektywy wykładni językowej, trudno zaprzeczyć, iż zagrożenie karą pozbawienia wolności i grzywny spełnia wymóg zagrożenia więcej niż jedną z kar wymienionych w art. 32 pkt 1-3 k.k. i na tej metodzie wykładni poprzestać. Pomijając, że w mogłoby to prowadzić do sytuacji, gdy teoretycznie możliwe stałoby się w wypadku surowych typów ustawowych zagrożeń zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia polegającego na rezygnacji z kary na rzecz łagodniejszych środków reakcji karnej, co wydaje się nie do przyjęcia z punku widzenia racjonalnego ustawodawcy. Dostrzegając, że w tej sytuacji jedynym racjonalnym rozwiązaniem byłoby uznanie, iż art. 60 § 7 k.k. może znajdować zastosowanie jedynie w stosunku do przestępstw o niskim ładunku szkodliwości społecznej, a zatem z pewnością wykluczona byłaby możliwość korzystania z niego w przypadku zbrodni. Trzeba stwierdzić, że w konsekwencji i z tej perspektywy nie byłoby możliwe skorzystanie z nadzwyczajnego złagodzenia z art. 60 § 7 k.k. w odniesieniu do zbrodni przypisanej oskarżonemu w przedmiotowej sprawie.

Oprócz tego, propozycja prokuratora, by zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary z art. 60 § 7 k.k. wyłącznie w odniesieniu do grzywny jawi się jako błędna ponieważ przewidziane tym przepisem odstąpienie od wymierzenia kary, od początku istnienia tego przepisu zakładało odstąpienie od wymierzenia kary w całości, odnosiło się do całego ustawowego zagrożenia, a nie tylko jednej z alternatywnie przewidzianych kar, a więc w konsekwencji również obecnie (gdyby zakładać, że przepis dotyczy kar kumulatywnych) – nie sposób racjonalnie przyjmować, że mogłoby odnosić się do jednej z kar kumulatywnych. Raz jeszcze trzeba podkreślić, że przepis ten został stworzony, by w sprawach o najdrobniejsze przestępstwa możliwe było zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia w postaci odstąpienia od wymierzenia kary oraz, że wówczas odstąpienie dotyczy każdej, wszystkich przewidzianych kar.

W końcu, na akceptację nie zasługuje odwołanie się przez prokuratora do treści art. 38 § 1 k.k. Funkcją tego przepisu jest przesądzenie o tym, czy w razie gdy ustawowe zagrożenie za przestępstwo składa się z dwóch lub więcej kar różnego rodzaju, a przepisy przewidują nadzwyczajne obostrzenie kary polegające na wymierzeniu sprawcy kary powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia albo obowiązek wymierzenia kary poniżej tej granicy – chodzi o górną granicę ustawowego zagrożenia każdą z kar wchodzących w skład ustawowego zagrożenia, czy tylko górną granicę ustawowego zagrożenia tą z kar, która jest (rodzajowo) najsurowsza spośród nich. Uregulowanie objęte tym przepisem odnosi się do wyłącznie do ustawowo przewidzianych wypadków obniżenia lub nadzwyczajnego obostrzenia górnej granicy ustawowego zagrożenia. Jedynym przepisem, który ustanawia obowiązek wymierzenia kary poniżej górnej granicy ustawowego zagrożenia jest art. 10 § 3 k.k. Obowiązujący kodeks karny zawiera pięć przepisów określających podstawy nadzwyczajnego obostrzenia, o jakie chodzi w art. 38 § 1 k.k., tj. polegającego na wymierzeniu kary powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia: trzy w części ogólnej (art. 64 § 1 i 2 k.k., art. 65 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.) oraz po jednej w części szczególnej (art. 178 § 1 k.k.) i wojskowej (art. 355 § 3 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.). Pomijając to, do których z powołanych wyżej przepisów, regulacja zawarta w art. 38 § 1 k.k. może faktycznie znaleźć zastosowanie, na użytek niniejszego uzasadnienia istotne jest, że przepis ten nie odnosi się do nadzwyczajnego złagodzenia kary, które zostało odrębnie uregulowane w art. 60 k.k. W końcu nie sposób nie dostrzec, że art. 38 § 1 k.k. odnosi się do górnej granicy ustawowego zagrożenia, a nie dolnej. W tej sytuacji nie sposób uznać, by tylko z powodu użycia identycznego sformułowania w treści przepisów art. 38 § 1 k.k. i art. 60 § 7 k.k. „ustawowe zagrożenie obejmuje więcej niż jedną z kar wymienionych w art. 32 pkt 1-3” należało wyprowadzać wniosek, że treść pierwszego z nich ma wpływ na wykładnię drugiego, czy także przepisów art. 60 § 6 k.k.

Wobec powyższego, Sąd odwoławczy nie stwierdził, by Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego wskazanej w drugim zarzucie apelacji.

Stosując nadzwyczajne złagodzenie kary wobec B. R. i zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zagrożonej grzywną i karą pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3, w pkt I sentencji zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji dostrzegł problem prawny, którym jest stosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji, gdy przestępstwo zagrożone jest kumulatywnie karą grzywny i pozbawienia wolności. Rozstrzygając ten problem na gruncie niniejszej sprawy oparł się na poglądzie, zgodnie z którym nadzwyczajnemu złagodzeniu powinna podlegać wyłącznie kara zasadnicza, zaś wymiar obligatoryjnej grzywny powinien być dostosowany do nadzwyczajnie złagodzonej kary zasadniczej. Tak więc w wypadku, gdy zbrodnia zagrożona jest kumulatywnie karą pozbawienia wolności i grzywny, nadzwyczajne złagodzenie kary, które jest instytucją wyjątkową w stosunku do ogólnych zasad wymiaru kary, odnosi się jedynie do kary pozbawienia wolności, nie dotyczy zaś grzywny, która w tej sytuacji winna być wymierzana na zasadach ogólnych. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na orzeczenia Sądu Najwyższego, jak też Sądu Apelacyjnego w Lublinie, w których ten pogląd został wyrażony, bądź podzielony (uchwała SN z dnia 16 grudnia 1971 r., VI KZP 7/71, OSPiKA 1972, z. 9, poz. 155; wyrok SN z dnia 21 stycznia 1987 r., V KRN 480/86, OSNPG 1987, nr 8, poz. 101; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2006 r., II AKa 286/05, LEX nr 183571). Miał też na względzie odmienny pogląd sprowadzający się do przekonania, że nadzwyczajne złagodzenie kary musi dotyczyć zarówno kary pozbawienia wolności, jak i kary grzywny i wyjaśnił dlaczego go nie akceptuje. Tu warto zaznaczyć, że chodzi o pogląd prezentowany przez Janusza Raglewskiego w artykule „Kilka uwag w kwestii nadzwyczajnego złagodzenia kary w przypadku ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności oraz grzywną” (Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych, zeszyt 1 z 2008 r.), a także przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu: w wyroku z dnia 30 marca 2016 r., II AKa 70/16 (Lex nr 2025520) oraz w wyroku z dnia 23 marca 2016 r., II AKa 63/16 (Lex nr 2047161), jak też przez Kamila Siwka w artykule „Kara nadzwyczajnie złagodzona za zbrodnie” (Prokuratura i Prawo 1, 2013r.) i glosie do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 lutego 2016 r. w sprawie II AKa 265/15 tego wyroku (Palestra nr 9 z 2017 r.), który najogólniej sprowadza się do tego, że stosując art. 60 § 6 k.k. w przypadku grzywny kumulatywnej, tj. występującej z karą pozbawienia wolności, należy nadzwyczajnie złagodzić jedynie karę pozbawienia wolności, a grzywny w ogóle nie stosować.

W tej sytuacji, mając na względzie, że pogląd podzielony przez Sąd Okręgowy ciągle znajduje akceptację części przedstawicieli doktryny (m.in. Zbigniew Ćwiąkalski w Komentarzu do Kodeksu Karnego i art. 53-116, Część ogólna, tom I, 5 wydanie, Wolters Kluwer, Warszawa 2016 r., k. 174), został poparty rzeczową argumentacją, w tym w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku orzeczeniach, a Prokuratorowi nie udało się wykazać, by był błędny i na aprobatę zasługiwał trzeci z poglądów zaprezentowanych w środku zaskarżenia – należało dojść do wniosku, że apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dlatego też Sąd odwoławczy w utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

Niezależnie od powyższego, Sąd Apelacyjny uznał za konieczne sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej, do której doszło w pkt V wyroku. Analiza rozstrzygnięcia o karach łącznych, zawarta w tym punkcie prowadzi do wniosku, że na skutek przeoczenia po słowach „łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności” nie dodano zwrotu „i grzywny”. Skoro bowiem jako kary łączne Sąd I instancji orzekł wobec B. R.: karę łączną w wymiarze roku pozbawienia wolności i karę łączną grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych po 100 złotych, a w podstawie prawnej tego rozstrzygnięcia powołał art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. oraz art. 33 § 3 k.k. to łączeniu podlegały tak jednostkowe kary pozbawienia wolności, jak i jednostkowe kary grzywny. Dlatego też na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. sprostowano oczywistą omyłkę pisarską w pkt V zaskarżonego wyroku poprzez dodanie, po słowach „łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności”, zwrotu „i grzywny”.

Kierując się względami słuszności (w części, w której apelacja Prokuratora okazała się trafna – jej zasadność wynikała z uchybienia Sądu I instancji, a w pozostałej części nie zasługiwała na uwzględnienie) - Sąd odwoławczy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami z nim związanymi Skarb Państwa.