Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 401/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 30.07.2024 r., IV K 51/24

1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.Granice zaskarżenia

0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.Ustalenie faktów

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.Ocena dowodów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzuty apelacji obrońcy oskarżonej M. S. (2) :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych (…) polegający na wymierzeniu oskarżonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz orzeczenie wobec oskarżonej nawiązki w wysokości 10.000 zł., co jest wynikiem nienadania (…) właściwego znaczenia, jak wskazuje analiza pisemnych motywów orzeczenia, prawidłowo ustalonych okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną oskarżonej w zakresie postawy pokrzywdzonego, który ściągnął oskarżoną na miejsce zdarzenia pod pozorem zwrotu pieniędzy i zachował się w sposób wskazujący na to, że nie zamierza ich oddać, przeproszenia pokrzywdzonego przez oskarżoną, częściowego przyznania się przez oskarżoną do postawionych jej zarzutów oraz karalności oskarżonej w chwili czynu jedynie raz na karę ograniczenia wolności, a nadto polegający na nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności jakie należy brać pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, tj. warunków i właściwości osobistych sprawcy, postaci zamiaru oraz motywacji sprawcy,

2.  rażąca niewspółmierność (…) kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku bez warunkowego zawieszenia jej wykonania oraz orzeczenie wobec oskarżonej nawiązki w wysokości 10.000 zł., podczas gdy:



prawidłowo ustalone (…) okoliczności stanu faktycznego takie jak przyznanie się przez oskarżoną do udziału w zdarzeniu, złożenie przez oskarżoną konsekwentnych wyjaśnień, w tym odnośnie przyczyn i celu zdarzenia z dnia 28.10.2023 r., przeproszenie pokrzywdzonego na rozprawie, karalność oskarżonej w chwili czynu jedynie raz na karę ograniczenia wolności w wymiarze 5 miesięcy, implikują przyjęcie, że orzeczenie wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary oraz zapobieżenia powrotowi do przestępstwa,



pominięte przez sąd (…) okoliczności związane z posiadaniem przez oskarżoną czworo dzieci, w tym małoletnich, oraz odbycie przez oskarżoną w ramach środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie kary pozbawienia wolności w wymiarze 8 miesięcy z orzeczonych 12 miesięcy (…) implikują przyjęcie, że orzeczenie wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary oraz zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na aprobatę zasługuje stanowisko Sądu Okręgowego, rzeczowo i wyczerpująco przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że stopień winy oskarżonej i stopień społecznej szkodliwości czynu przemawiały za wymierzeniem jej kary w wymiarze roku pozbawienia wolności, i to bez względu na wystąpienie okoliczności łagodzących. Poszczególne zarzuty apelacyjne nie są trafne.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem nie można się zgodzić z apelującą, że doszło do nienadania właściwego znaczenia okolicznościom łagodzącym, związanym z postawą pokrzywdzonego. Wprawdzie istotnie D. A. (1) spowodował przybycie oskarżonej na miejsce zdarzenia celem rozliczenia się z długu, po czym zachował się w sposób wskazujący na to, że nie zamierza oddać jej pieniędzy, jednakże to M. S. (2) dała M. S. (1) impuls do ataku na pokrzywdzonego. Zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego co do przebiegu zdarzenia, których autorka apelacji nie kwestionuje, po otrzymaniu od D. A. (1) kwoty 50 zł. na zapłatę za taksówkę, M. S. (2) powiedziała do M. S. (1), że pokrzywdzony nie chce jej oddać pieniędzy. Oskarżona skierowała do M. S. (1) takie słowa wyłącznie na podstawie własnego przekonania, gdyż D. A. (1) nie powiedział jej, że nie zamierza oddać kwoty 150 zł. Co jednak najistotniejsze, M. S. (2) skierowała do M. S. (1) te słowa wiedząc, że posiada on nóż, którego z pewnością użyje, skoro nierealnym musiało być dla niej, aby jej partner zdecydował się na innego rodzaju konfrontację „jeden na jeden” z rosłym przeciwnikiem, który w dodatku był nią zainteresowany „jako kobietą” (cytat za ustaleniami Sądu Okręgowego), a więc w grę mogła wchodzić zazdrość. To zatem niewątpliwie M. S. (2) była osobą, która zainicjowała przejście zdarzenia w fazę konfrontacji, podczas której M. S. (1) użył noża. M. S. (1), którego czyn był niewątpliwie karygodny i zasługuje na karę, znajdował się z pewnością pod presją oskarżonej jako jego partnerki, poczuwając się do konieczności postąpienia zgodnie z jej oczekiwaniami, chociażby naruszając prawo. M. S. (1), chociaż mógł, to nie zdecydował się na odstąpienie od konfrontacji z D. A. (1), za co musi ponieść odpowiedzialność karną, jednakże, co należy powtórzyć, to M. S. (2) dla odzyskania kwoty zaledwie 150 zł. dała M. S. (1) sygnał do ataku, co w całościowej ocenie zdarzenia prowadzi do wniosku, że to za jej sprawą doszło do użycia przemocy, w której realizację zresztą sama ona się aktywnie włączyła. Potwierdzeniem prawidłowości powyższego rozumowania jest fakt, że pokrzywdzony przyjął przeprosiny od M. S. (1) i wybaczył mu, zaś nie uczynił tego względem M. S. (2), co pozwala wnioskować, że również według D. A. (1) to oskarżona była w czasie zdarzenia stroną w większym stopniu odpowiedzialną za atak na niego.

Wbrew ocenie apelującej, nie były błędnymi ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, prowadzące do wymierzenia oskarżonej kary roku pozbawienia wolności w sytuacji, gdy ta częściowo przyznała się do winy, przeprosiła pokrzywdzonego, była karana tylko raz na karę ograniczenia wolności, a ponadto za orzeczeniem kary łagodniejszej przemawiały właściwości osobiste oskarżonej oraz jej motywacja. Należy bowiem powtórzyć, że to oskarżona dała impuls do ataku na pokrzywdzonego wiedząc, że współoskarżony jest uzbrojony w nóż i prawdopodobnie nie sprzeciwi się jej oczekiwaniom. Zatem to M. S. (2) mogła zapobiec zdarzeniu, ale tego nie uczyniła, czego nie równoważą ani fakt, że chciała ona odzyskać pieniądze, ani to, że była karana tylko raz na karę wolnościową.

Wbrew drugiemu z zarzutów apelacyjnych, w sprawie nie doszło do orzeczenia wobec M. S. (2) kary rażąco niewspółmiernie surowej.

Zgodnie z utrwalonymi poglądami wyrażanymi w orzecznictwie sądowym i doktrynie, z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas, gdy kara orzeczona z zastosowaniem kryteriów przewidzianych w art. 53 § 1 i 2 k.k. jawi się w sposób oczywisty, jaskrawy, widoczny już niejako na pierwszy rzut oka, jako kara nadmiernie surowa, względnie nadmiernie łagodna. W rozpoznanej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia.

Apelująca podniosła, że przyznanie się przez M. S. (2) do udziału w zdarzeniu, złożenie przez nią konsekwentnych wyjaśnień, w tym odnośnie do przyczyn i celu podjętego działania, nakazywały ocenę, że orzeczenie wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary oraz zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Jest to w ocenie Sądu Apelacyjnego ocena na nietrafna, ponieważ, na co już wskazywano wyżej, to M. S. (2) była inicjatorką zdarzenia, wiedząc, że może ono przybrać niebezpieczny przebieg, zważywszy na fakt, że M. S. (1) jest uzbrojony w nóż. Oskarżona nie zawahała się przed daniem sygnału do konfrontacji pomimo tego, że jako osoba już karana, winna z większą rozwagą analizować swoje zachowanie, wystrzegając się wszelkich naruszeń prawa. Zatem M. S. (2) należy traktować jako sprawczynię niepoprawną, przejawiająca skłonności do naruszania porządku prawnego, a to przemawiało za wymierzeniem kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Postulowana kara z warunkowym zawieszeniem byłaby kara trafną w sytuacji, gdyby M. S. (2) była sprawczynią incydentalną, ale ponieważ była już ona karana za przestępstwo, to ocena Sądu Okręgowego, zgodnie z którą kara warunkowo zawieszona nie spełni stawianych jej celów zapobiegawczych i wychowawczych, jest ocena trafną.

Apelująca podniosła, że doszło do pominięcia przez Sąd Okręgowy okoliczności związanych z posiadaniem przez oskarżoną czworga dzieci, w tym małoletnich, oraz odbycie przez oskarżoną w ramach środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w niniejszej sprawie kary pozbawienia wolności w wymiarze ośmiu miesięcy z orzeczonego roku. Pierwsza z tych okoliczności nie może mieć istotnego znaczenia, gdyż posiadanie dzieci nie wzbudziło w oskarżonej żadnej refleksji, skutkującej odstąpieniem od popełnienia czynu, który, jakkolwiek stanowił wymuszenie zwrotu wierzytelności, to jednak był czynem wyjątkowo niebezpiecznym z powodu użycia przez współsprawcę noża. Oskarżona nie tylko zainicjowała zdarzenie, ale wzięła w nim aktywny, „fizyczny” udział. Takie zachowanie kłóci się z wzorcem matki małoletnich dzieci, który prezentuje w apelacji obrońca. Za warunkowym zawieszeniem nie przemawia również fakt zaliczenia na poczet kary okresu tymczasowego aresztowania, ponieważ nie jest to okoliczność wskazana jako kryterium wymiaru kary w art. 53 § 1 lub § 2 k.k., a sam fakt pobytu w izolacji nie oznacza, że oskarżona rokuje na przestrzeganie porządku prawnego w sposób, przewidziany w art. 69 § 1 k.k. M. S. (2) nie musi wprawdzie wrócić do zakładu karnego, jednakże Sąd Apelacyjny jest przekonany, że w tym celu odpowiednimi instytucjami mogą być warunkowe przedterminowe zwolnienie z reszty kary, względnie odbycie pozostałej jej części w systemie dozoru elektronicznego, o czym jednak może ewentualnie rozstrzygnąć Sąd penitencjarny.

Wniosek

o zmianę wyroku poprzez wymierzenie oskarżonej kary pozbawienia wolności w dolnej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania przy zastosowaniu przepisu art. 69 § 1 k.k., ewentualnie wymierzenie oskarżonej kary ograniczenia wolności przy zastosowaniu przepisu art. 37a § 1 k.k. oraz obniżenie wysokości orzeczonej (…) nawiązki (…);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.2.

zarzut apelacji obrońcy oskarżonego M. S. (1) :

wynikające z nieuzasadnionego niedostatecznego wzięcia pod uwagę okoliczności łagodzących przy jednoczesnym nieuzasadnionym zbytnim uwzględnieniu okoliczności obciążających oskarżonego ad. 1) tj. wynikające z nieprawidłowego zastosowania przepisu art. 53 k.k. – wymierzenie oskarżonemu ad. 1) rażąco niewspółmiernej kary aż 3 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowym w okolicznościach niniejszej sprawy byłoby wymierzenie mu kary istotnie niższej, choćby przy uwzględnieniu ostatecznie co do zasady ustalenia stanu faktycznego sprawy zgodnie z jego wyjaśnieniami (i oskarżonej ad. 2), a wbrew stanowi opisanemu w akcie oskarżenia (czyli oskarżeni mówili prawdę), zarazem w znacznej części wbrew twierdzeniom pokrzywdzonego i ustaleniom biegłej z zakresu medycyny sądowej, konsekwentnego przyznawania się oskarżonego ad 2) (i wyjaśniania) właśnie do tego rodzaju przebiegu zdarzenia jak ustalony ostatecznie przez Sąd pierwszej instancji, a także deklarowania zadośćuczynienia, przeproszenia pokrzywdzonego – co bardzo ważne, a zupełnie pominięte – przyjęcia tych przeprosin (w odróżnieniu od przeprosin oskarżonej ad. 2), które przyjęte przez pokrzywdzonego nie zostały).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z utrwalonymi poglądami wyrażanymi w orzecznictwie sądowym i doktrynie, z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas, gdy kara orzeczona z zastosowaniem kryteriów przewidzianych w art. 53 § 1 i 2 k.k. jawi się w sposób oczywisty, jaskrawy, widoczny już niejako na pierwszy rzut oka, jako kara nadmiernie surowa, względnie nadmiernie łagodna. W rozpoznanej sprawie, biorąc pod uwagę całokształt okoliczności, mających wpływ na wymiar kary, karę 3 lat pozbawienia wolności należało uznać za rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił okoliczności obciążające i łagodzące, podlegające uwzględnieniu przy wymiarze kary, jednakże nie nadał im odpowiedniego znaczenia, co przełożyło się na wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności, będącej karą nadmierną w stosunku do stopnia winy. Pomimo bowiem, że stopień społecznej szkodliwości czynu był niewątpliwie znaczny, a stopień winy wysoki, to biorąc pod uwagę ustawowe zagrożenie karą za przypisany oskarżonemu występek, nawet przy uwzględnieniu działania w warunkach recydywy, karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności uznać należało za sprawiedliwą i proporcjonalną, a przy tym uwzględniającą stawiane jej cele z zakresu prewencji indywidualnej i ogólnej.

Na aprobatę zasługuje stanowisko obrońcy oskarżonego, zgodnie z którym za obniżeniem kary przemawiał szereg okoliczności, prawidłowo ustalonych przez Sąd Okręgowy, a przytoczonych w zarzucie apelacyjnym oraz w uzasadnieniu środka odwoławczego.

Apelujący ma rację, że chociaż to oskarżony w kulminacyjnym momencie zdarzenia zachował się w sposób niebezpieczny i wysoce karygodny, to jednak takie zachowanie było następstwem przyjętej przez niego roli, polegającej na „ochronie” M. S. (2). Oskarżony nie reagował, w tym nie wysiadał z taksówki do czasu, gdy poprosiła go o to współoskarżona po tym, jak pokrzywdzony, na początku zdarzenia, odmówił zwrócenia jej kwoty 150 zł. Działanie M. S. (1) na prośbę M. S. (2) było wprawdzie nacechowane daleko idącą przemocą, niewątpliwie wysoce niebezpieczną z powodu użycia noża, a nieadekwatną do wysokości wierzytelności, której zwrot ta druga chciała uzyskać, jednakże należało wziąć pod uwagę fakt, że oskarżony zaczął konfrontację na prośbę współoskarżonej, która zresztą razem z nim przystąpiła do użycia przemocy względem pokrzywdzonego. M. S. (2) wiedziała, że M. S. (1) posiada nóż, nadto wiedziała, że pokrzywdzony jest mężczyzną znacznej postury, w związku z czym musiała sobie zdawać sprawę z faktu, iż jeśli poprosi o pomoc współoskarżonego, to ten co najmniej zagrozi pokrzywdzonemu nożem, tym bardziej, że był wówczas jej partnerem oraz zobowiązał się do „ochrony” jej podczas odbierania długu. To więc M. S. (2) dała oskarżonemu impuls do działania, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że M. S. (1) nie odmówi jej pomocy w odzyskaniu długu i w tym celu użyje noża. Innymi słowy, to przede wszystkim oskarżona mogła do ostatniej chwili zapobiec eskalacji przemocy, wsiadając do taksówki i odjeżdżając z miejsca zdarzenia. Skoro jednak w ustalonych okolicznościach poprosiła swojego ówczesnego partnera o interwencję, to była to prośba o wdanie się przez niego w konfrontację z pokrzywdzonym. Oczywiście M. S. (1) również mógł nie zdecydować się na udział w przestępstwie, jednakże skoro był pod presją, wynikającą z oczekiwań M. S. (2), to jego stopień winy należy ocenić jako niższy, od stopnia winy współoskarżonej. Tak zresztą postrzegał to sam pokrzywdzony, który w czasie rozprawy przed Sądem Okręgowym wybaczył oskarżonemu jego zachowanie, wybaczeniem tym nie obejmując jednak oskarżonej.

Działanie M. S. (1), jakkolwiek było działaniem przestępczym, a więc zabronionym przez prawo karne, zawinionym przez oskarżonego i wysoce społecznie szkodliwym, było nacechowane elementami, z powodu których ocenę stopnia winy należało miarkować. Oskarżony wprawdzie od razu po podejściu do pokrzywdzonego przyłożył mu nóż do szyi, ale tak drastyczne, karygodne zachowanie, daje się częściowo uzasadnić logiką sytuacji. Skoro bowiem oskarżony podjął decyzję o przystąpieniu do konfrontacji, to miał podstawy do obaw, że samo tylko zademonstrowanie noża rosłemu przeciwnikowi nie zapewni mu przewagi, a jedynie może wywołać eskalację jego agresji. Potwierdzeniem tej oceny jest fakt, że M. S. (1) użył noża bardziej jako „straszaka”, niż narzędzia, którym chciał spowodować obrażenia ciała. Zgodnie bowiem z ustaleniami Sądu Okręgowego, oskarżony wprawdzie przyłożył nóż do szyi pokrzywdzonego, jednakże obrażenia były następstwem aktywnego zachowania pokrzywdzonego, który wsunął dłoń pod ostrze noża. Pomimo zatem, że D. A. (1) w opisany sposób bronił się, do czego miał pełne prawo, to jednak na podstawie ustaleń Sądu pierwszej instancji należało stwierdzić w zachowaniu oskarżonego brak elementów, świadczących o spowodowaniu obrażeń ręki pokrzywdzonego w sposób typowo ofensywny.

Z powyższą oceną koresponduje fakt, że stwierdzone obrażenia, jakkolwiek jedno z nich naruszyło czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni, nie były szczególnie poważne, a ich umiejscowienie potwierdza przekonanie, że oskarżony zmierzał bardziej do zastraszenia pokrzywdzonego, niż spowodowania uszczerbku na jego zdrowiu.

Na korzyść oskarżonego należało ocenić również jego postawę, polegającą na przyznaniu się do winy i pojednaniu z pokrzywdzonym. Świadczy ona bowiem o tym, że M. S. (1) już na etapie postępowania sądowego zrozumiał naganność swojego zachowania i wyraził skruchę. Przemawia to za miarkowaniem wymiaru kary pozbawienia wolności, gdyż uzasadnia ocenę, że nawet kara w niższym wymiarze od orzeczonego przez Sąd Okręgowy, będzie miała wystarczające oddziaływanie wychowawcze na oskarżonego, a zarazem nie będzie w odbiorze zewnętrznym karą nadmiernie łagodną.

Wniosek

o zmianę wyroku w punkcie I. poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej, w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia oprócz zmienionych wyrokiem Sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Obniżenie oskarżonemu M. S. (1) kary do roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazano w sekcji 3.2. uzasadnienia.

1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz:



adw. P. Ś., Kancelaria Adwokacka w G., kwotę 1.476 złotych brutto, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. S. (1),



adw. M. J., Kancelaria Adwokacka w G., kwotę 1.476 złotych brutto, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonej M. S. (2).

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądzono na rzecz obrońców oskarżonych na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1184) oraz § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo przez jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763 z dnia 2024.05.21).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Wymierzono oskarżonym tytułem opłat:



M. S. (1) kwotę 300 złotych za obie instancje,



M. S. (2) kwotę 180 złotych za postępowanie odwoławcze,

a ponadto obciążono ich wydatkami postępowania odwoławczego w częściach równych, przy czym w zakresie kosztów obrony z urzędu każdą z osób oskarżonych w zakresie jej dotyczącym.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o art. 633 k.p.k., art. 634 k.p.k., art. 635 k.p.k. oraz art. 636 § 1 i 2 k.p.k. Wysokość opłat określono na podstawie przepisów art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z 26.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.2023.123)

7.  PODPIS

1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej M. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. S. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenie o karze

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana