Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 394/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego we Włocławku z 30.09.2024 r., II K 45/24

1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.Granice zaskarżenia

0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.Ustalenie faktów

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.Ocena dowodów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych (…) polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że „oskarżony posiadał wszystkie niezbędne komponenty do wytworzenia substancji psychotropowej, a biorąc pod uwagę zatrzymanie go ze znaczną ilością amfetaminy w postaci soli siarczanowej, zabezpieczenie amfetaminy zasadowej w mieszkaniu oraz śladów amfetaminy na metalowej pokrywie, lejkach, strzykawce i pojemnikach oraz na obu wagach nie może być wątpliwości, że usiłował wytworzyć substancję psychotropową w znacznej ilości”, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie zawiera jakichkolwiek dowodów, że oskarżony bezpośrednio zmierzał do wytworzenia środków psychotropowych a ponadto nie posiadał on wiedzy ani też świadomości, że znalezione na śmietniku ww. przedmioty oraz komponenty mogły służyć do wytworzenia substancji psychotropowych w znacznej ilości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew treści zarzutu apelacyjnego, nie doszło do zarzucanego błędu w ustaleniach faktycznych. Istotą zarzutu jest próba wykazania przez obrońcę, że - odmiennie niż przyjął to Sąd Okręgowy:



zachodzi brak jakichkolwiek dowodów, iż oskarżony bezpośrednio zmierzał do wytworzenia środków psychotropowych,



oskarżony nie posiadał wiedzy ani też świadomości, że znalezione na śmietniku ww. przedmioty oraz komponenty mogły służyć do wytworzenia substancji psychotropowych w znacznej ilości.

Obie sformułowane przez obrońcę, a przytoczone wyżej, tezy, składające się na pierwszy z zarzutów apelacyjnych, są w oczywisty sposób niezasadne. Na aprobatę zasługuje stanowisko Sądu Okręgowego, przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgodnie z którym wersja przedstawiona przez oskarżonego jest rażąco sprzeczna z zasadami logiki, racjonalnego rozumowania i zasadami doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu pierwszej instancji:



nieprawdopodobnym jest, aby oskarżony przypadkowo wszedł w posiadanie hurtowych ilości narkotyków oraz chemicznego instrumentarium pozwalającego na produkcję amfetaminy,



nieprawdopodobnym jest, aby ktoś porzucił karton z taką zawartością przy śmietniku,



działaniem nielogicznym byłby transport przez oskarżonego hurtowej ilości amfetaminy (prawie 4 kg) i marihuany (ponad 1 kg) tylko po to, by jakaś osoba wypowiedziała się co do rodzaju substancji, gdyż wystarczyłyby do tego celu niewielkie próbki substancji,



nie ma podstaw do kwestionowania opinii z badań chemicznych w zakresie wskazującym na przeznaczenie substancji i przedmiotów zabezpieczonych w mieszkaniu,



oskarżony nikomu nie udostępniał lokalu, w którym ujawniono dowody rzeczowe, dysponował jedynym kompletem kluczy,



okoliczności związane z zatrzymaniem oskarżonego, przewożącego hurtowe ilości narkotyków, nadto następujące po tym przeszukanie w mieszkaniu i jego rezultat jednoznacznie układają się w logiczną całość i nie pozostawiają wątpliwości, co do winy i sprawstwa oskarżonego,



próba kwestionowania przez oskarżonego swojej świadomości za pomocą wersji o porzuceniu przez nieustaloną osobę kartonu ze wspomnianą zawartością jest wysoce nieudolna, nieprzekonująca i w konsekwencji nie może być rozpatrywana jako możliwy i prawdopodobny przebieg zdarzeń, choćby w minimalnym stopniu,



zeznania funkcjonariuszy Policji nie pozostawiają wątpliwości, co do przebiegu interwencji i przeszukań, a zeznania E. W., co do okoliczności najmu i korzystania z mieszkania przez oskarżonego; w szczególności według zeznań policjanta M. D. oskarżony był zdenerwowany kontrolą drogową oraz stwierdził, że są to narkotyki w postaci marihuany i amfetaminy i należą do niego; takie zachowanie i taka wypowiedź wskazują, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę, jakie substancje przewozi.

Aprobując powyższy tok rozumowania Sądu Okręgowego, Sąd odwoławczy akcentuje, iż nie narusza on w żadnej mierze dyrektywy z art. 7 k.p.k. Sąd pierwszej instancji z jednej strony oparł się na wszystkich dowodach, ocenianych w sposób kompleksowy, w drugiej zaś przeprowadził rozumowanie zgodne z zasadami logiki, a także wiedzy i doświadczenia życiowego. W tym kontekście już na wstępie rozważań Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska obrońcy o „braku jakichkolwiek dowodów, iż oskarżony bezpośrednio zmierzał do wytworzenia środków psychotropowych”. Jak bowiem trafnie ujął to Sąd Okręgowy, logicznym jest, że skoro oskarżony przewoził znaczne ilości narkotyków, a w mieszkaniu, które wynajmował, trwał proces ich produkcji, to już same tylko dowody związane z przeszukaniem pojazdu i mieszkania, wsparte treścią opinii z zakresu badań fizykochemicznych oraz zeznaniami funkcjonariuszy Policji, dawały podstawę do wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia o winie. Nie sposób zgodzić się z tezą zarzutu apelacyjnego, zgodnie z którą „oskarżony nie posiadał (…) wiedzy ani też świadomości, że znalezione na śmietniku ww. przedmioty oraz komponenty mogły służyć do wytworzenia substancji psychotropowych w znacznej ilości”. Z jednej bowiem strony Sąd Okręgowy słusznie powołał się na treść zeznań świadka M. D., któremu oskarżony wprost powiedział, jakie substancje przewozi, z drugiej zaś, zgodnie z ustalonym przez Sąd Okręgowy stanem faktycznym, „(…) analizy pozwoliły na ustalenie, że w pomieszczeniu łazienki w przeszukanym mieszkaniu odbywał się trzeci etap procesu wytwarzania siarczanu amfetaminy - strącanie siarczanu amfetaminy za pomocą kwasu siarkowego. Wskazują na to rodzaje zabezpieczonych substancji oraz przedmioty /pojemniki, lejki, strzykawka/”. Cytowanego ustalenia autor apelacji nie zakwestionował, a wynika z niego niezbicie, iż nie doszło do rzekomego znalezienia substancji na śmietniku, lecz w mieszkaniu wynajmowanym przez M. K. trwał proces, którego oskarżony, gdyby faktycznie nie był świadomy rodzaju substancji, które posiadał, nie byłby w stanie realizować.

*

Apelujący podniósł w uzasadnieniu środka odwoławczego, że „postępowanie dowodowe nie wykazało bezspornie, że oskarżony miał zamiar wytworzenia środków psychotropowych, a tym bardziej, że posiadał on wiedzę i świadomość, że ze znalezionych na śmietniku substancji można było wytworzyć substancje psychotropowe, a przyrządy w postaci: pojemników, lejków, słoika, strzykawki, zlewki z podziałką, 2 wag, maski pełno twarzowej, służyły i były przeznaczone do niedozwolonego wytwarzania, przetwarzania lub przerobu środków odurzających czy też substancji psychotropowych”. Odpierając ten argument należy ponownie stwierdzić, że skoro w świetle ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego, znajdujących oparcie między innymi w opinii z zakresu badań fizykochemicznych, w łazience wynajmowanego przez oskarżonego mieszkania trwał proces produkcji amfetaminy, a w samochodzie oskarżonego i mieszkaniu ujawniono znaczne ilości narkotyków, to „wiedza i świadomość” M. K. co do tego, jaki proceder realizował, jawią się jako oczywiste, i to pomimo zaprzeczeń samego oskarżonego, które należało ocenić jako nie tylko wysoce niewiarygodne, ale wręcz naiwne.

W ocenie obrońcy, Sąd Okręgowy, pomimo przeprowadzenia postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie uwzględnił przy wyrokowaniu wszystkich istotnych okoliczności, a zwłaszcza tych, które wynikały z wyjaśnień oskarżonego. Apelujący przypomniał, że zgodnie z wyjaśnieniami M. K., karton z substancjami opisanymi w drugim zarzucie, znalazł on we W. niedaleko ul. (...), podczas spaceru z psem, przedtem zauważając że karton porzucił jakiś mężczyzna. Oskarżony miał zabrać karton do wynajmowanego mieszkania „z ciekawości”. W kartonie znajdowały się maska i wagi, a pozostałe przedmioty w mieszkaniu były „pozostałościami po remoncie”. Dalej autor apelacji stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego są zgodne z rzeczywistością, a przy tym były one jednolite i konsekwentne, co przemawiało za daniem im wiary. Przytoczone stanowisko obrońcy nie jest trafne, ponieważ wyjaśnienia oskarżonego nie były jedynym dowodem w sprawie. Jak już bowiem wskazywano, wyjaśnieniom tym w istotnym zakresie przeczyła treść innych dowodów (wyniki przeszukań, opinia z zakresu badań fizykochemicznych, zeznania świadka M. D.), zaś materiał dowodowy poddany ocenie kompleksowej, a nie wybiórczej, w sposób nieodparty prowadził do wniosku, że oskarżony usiłował wytworzyć narkotyki w sposób określony w opisie przypisanego mu w punkcie II zaskarżonego wyroku czynu.

Wyjaśnień oskarżonego nie sposób traktować jako dowodu u wiarygodnego, ponieważ oskarżonego cechuje brak logiki, gdyż nie wytłumaczył on w racjonalny sposób, jak pogodzić rzekome znalezienie rzeczy na śmietniku z faktem, że w łazience wynajmowanego przez niego mieszkania trwał proces chemicznym prowadzący do wytworzenia amfetaminy.

Wyjaśnienia oskarżonego nie były również dowodem obiektywnym, ponieważ oskarżony niewątpliwie miał interes w prezentowaniu wersji, mogącej mu przynieść uniknięcie lub złagodzenie odpowiedzialności karnej.

Nie ma żadnego znaczenia podnoszona w uzasadnieniu apelacji okoliczność, że oskarżony jest z zawodu kierowcą i nie ma wykształcenia chemicznego, niezbędnego do oceny przeznaczenia ujawnionych substancji i przedmiotów. Zasady prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego uczą, że „wykształcenie chemiczne” nie jest niezbędne do uzyskania wiedzy, koniecznej do wytworzenia amfetaminy z posiadanych składników. Stosowną wiedzę można bowiem uzyskać z dostępnych publikacji lub od osób, które taką wiedzę posiadają. Oskarżony niewątpliwie wiedzę taką posiadał, skoro w wynajmowanym przez niego mieszkaniu przebiegał proces chemiczny polegający na wytwarzaniu amfetaminy, a nie ma dowodów, że proces ten realizowała inna osoba, w szczególności nie twierdził tego oskarżony w złożonych wyjaśnieniach.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu przypisanego mu w punkcie II.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.2.

Rażąca niewspółmierność (…) kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności poprzez przecenienie znaczenia okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, a niedocenienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, w szczególności przyznania się do tego co faktycznie uczynił, dotychczasowej jego niekaralności, wyrażenia skruchy i żalu, prowadzenia ustabilizowanego trybu życia i wykonywania stałej pracy, wychowywania i łożenia na utrzymanie małoletniego syna, a także tożsamość przedmiotowa czynów i czasokres łączonych kar jednostkowych, co spowodowało, że Sąd pierwszej instancji przy jej wymierzaniu nie zastosował zasady zbliżonej do pełnej absorpcji wymierzonych kar jednostkowych, co czyni, że wymierzona oskarżonemu kara łączna (…) przekracza stopień jego winy oraz właściwości i warunków osobistych, a tym samym nie spełnia wymogów kary sprawiedliwej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelujący wskazał na rażącą niewspółmierność (surowość) kary łącznej pozbawienia wolności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., w związku z czym już na wstępie rozważań należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonymi poglądami wyrażanymi w orzecznictwie sądowym i doktrynie, rażąca niewspółmierność kary oznacza sytuację, w której jej nadmierna surowość (ewentualnie nadmierna łagodność) jest dostrzegalna w sposób jaskrawy, oczywisty, widoczny niejako „na pierwszy rzut oka”. Oceniając wymierzoną oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w takim kontekście należało na wstępie uznać, że nie mamy do czynienia z karą wyraźnie nadmierną, wygórowaną czy nieproporcjonalną, skoro jest ona karą wyraźnie niższą od górnej granicy kary łącznej, wynoszącej w tym wypadku 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca stwierdził, że kara łączna jest w tym wypadku „w odczuciu społecznym karą niesprawiedliwą”, postulując wymierzenie kary łącznej w wymiarze 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny nie traktuje wprawdzie „odczuć społecznych” jako kryterium wymiaru kary łącznej, lecz skoro obrońca posłużył się przytoczoną narracją, to wypada stwierdzić, że z czysto społecznego punktu widzenia trudno zrozumiałym mogłoby być orzeczenie o karze łącznej, polegające na niemal zupełnym pochłonięciu przez karę surowszą (tj. karę 3 lat pozbawienia wolności orzeczoną za usiłowanie wytworzenia znacznej ilości narkotyków), kary łagodniejszej (tj. kary roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za posiadanie znacznej ilości narkotyków). W takim wypadku oskarżony ponosiłby minimalną przewidzianą ustawowo odpowiedzialność karną za przypisaną mu zbrodnię, a kara łączna byłaby od tej kary minimalnej wyższa zaledwie o dwa miesiące. Tymczasem skoro oskarżony posiadał w samochodzie łącznie kilka kilogramów narkotyków, to jego efektywna odpowiedzialność karna za ten ostatni czyn nie powinna podlegać daleko idącemu ograniczeniu jedynie z tego powodu, że jednocześnie przypisano mu usiłowanie wytworzenia znacznej ilości narkotyków. Innymi słowy, już nawet pobieżne zestawienie opisu czynów przypisanych oskarżonemu z wymiarem kary łącznej pozbawienia wolności prowadzi do wniosku, że kara ta, jakkolwiek surowa, z pewnością odzwierciedla stopień społecznej szkodliwości czynów i stopień winy oskarżonego.

Oceniając proporcjonalność kary łącznej nie należy również tracić z pola widzenia dyrektywy przewidzianej w art. 85a k.k., zgodnie z którą orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego. Gdy weźmie się pod uwagę skalę przypisanych M. K. przestępstw, mierzoną samą tylko ilością narkotyków które posiadał i które usiłował wytworzyć, należy stwierdzić, że oskarżony winien ponieść karę pozbawienia wolności wyższą od tej, której wymierzenie postuluje obrońca. Skoro bowiem przypisane oskarżonemu czyny dotyczyły narkotyków, których ilość liczona była w kilogramach, to zarówno cele z zakresu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej, przemawiały za wymierzeniem kary łącznej wyraźnie przewyższającej najniższy dopuszczalny ustawowo jej wymiar.

Ocen powyższych nie zmienia analiza ustalonych przez Sąd Okręgowy okoliczności, które miały wpływ na wymiar kary. Sąd Apelacyjny aprobuje stanowisko Sądu pierwszej instancji w tym zakresie, nie widząc konieczności cytowania poszczególnych argumentów, zamieszczonych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło ani do przecenienia przez Sąd Okręgowy okoliczności obciążających, ani do niedocenienia okoliczności łagodzących. Apelujący wskazał, że Sąd Okręgowy przecenił okoliczność obciążającą, jaką była ilość narkotyków, których posiadanie i usiłowanie wytworzenia przypisano M. K.. Taka ocena obrońcy nie jest trafna. Skoro bowiem narkotyki, o których mowa, liczone były w kilogramach, to stopień narażenia zdrowia społecznego był niewątpliwie bardzo wysoki, a tym samym stopień społecznej szkodliwości czynów i stopień winy oskarżonego należało ocenić jako ponadprzeciętnie wysokie. Tymczasem te dwa kryteria mają przy ocenie wymiaru kary znaczenie zasadnicze, co wynika wprost z art. 53 § 1 k.k. Nie jest również trafną argumentacja obrońcy, wskazująca na fakt przyznania się oskarżonego do winy i wyrażenia skruchy. Skoro bowiem przyznanie się nie miało charakteru pełnego, a oskarżony, jak to ujął autor apelacji, „przyznał się do tego co faktycznie uczynił”, to i wpływ takiego, częściowego przyznania się ma wymiar kary, może być jedynie częściowy. Gdyby oskarżony przyznał się do popełnienia czynów w całości (co byłoby rozsądne w realiach dowodowych sprawy), byłyby podstawy do wymierzenia mu kary łącznej zbliżonej do wnioskowanej przez obrońcę. Wtedy bowiem względy z zakresu prewencji indywidualnej, o których mowa w art. 85a k.k., przemawiałyby za oceną, że taka kara łączna byłaby wystarczająca do osiągnięcia wymaganych ustawą celów zapobiegawczych. Skoro jednak oskarżony zdecydował się na forsowanie wersji, która nie znalazła żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym, to obecnie nie może oczekiwać, iż Sąd potraktuje to połowiczne przyznanie się do winy za akt, uzasadniający daleko idące złagodzenie kary. Należy podkreślić, że oskarżony ma prawo składać w toku postępowania takie wyjaśnienia, jakie uzna za właściwe z punktu widzenia własnej linii obrony, ale prawem Sądu, wynikającym z art. 7 k.p.k., jest ocena tych wyjaśnień w sposób swobodny, a więc również przez pryzmat stosunku oskarżonego do przypisanego czynu.

Za złagodzeniem kary łącznej nie przemawiają również względy natury osobistej i rodzinnej. Oskarżony wprawdzie prowadzi ustabilizowany tryb życia, ale przypisane mu czyny są tak wysoce szkodliwe społecznie, że niewątpliwie mamy do czynienia ze sprawcą w wysokim stopniu zdemoralizowanym. Oskarżony zapewne posiadał wiedzę, że narkotyki niszczą zdrowie psychiczne i fizyczne, prowadząc do uzależnienia, wiążącego się z degradacją funkcjonowania społecznego dotkniętych nim osób. Mimo to nie zrezygnował z produkcji i posiadania znacznych ilości narkotyków, w tym wysoce uzależniającej i groźnej dla zdrowia amfetaminy, będącej tzw. narkotykiem „twardym”. Żadnej refleksji nie wzbudził w oskarżonym fakt, że jest ojcem małoletniego dziecka, które należałoby wychowywać w zdrowym, wolnym od uzależnień, społeczeństwie. Tym samym okoliczności związane z sytuacją osobistą, rodzinną lub zawodową oskarżonego nie mogły przeważyć na jego korzyść oceny o koniecznym wymiarze kary łącznej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie III poprzez obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej do 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z punktów II i III

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana