Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 350/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę:

1.  D. T., oskarżonego o to, że:

I.  w nieustalonej dacie początkowej, lecz nie później niż w dniu 7 październiku 2017 roku, w G. (2), S. (1) i Ł. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i A. D. (1) i innymi nieustalonymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrzwspólnotową dostawę z terenu Polski do Królestwa Szwecji oraz wprowadzanie do obrotu znacznej ilości środków odurzających,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

II.  w dniu 7 października 2017 r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i A. D. (1) i innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Królestwa Szwecji poprzez przejście graniczne bazy promowej (...) w G. (2), znacznej ilości środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie netto 19.407,58 grama w ten sposób, że przewożone środki odurzające ukrył w specjalnie przygotowanych skrytkach w pojeździe m-ki S. (...) nr rej. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policję,

tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 kk w zw. z art.55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

2.  A. D. (1), oskarżonego o to, że:

III.  w nieustalonej dacie początkowej, lecz nie później niż w dniu 8 październiku 2017 roku, w G. (2), S. (1), Ł. (2), Ł. (1) i K., działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrzwspólnotową dostawę z terenu Polski do Królestwa Szwecji oraz wprowadzanie do obrotu znacznej ilości środków odurzających,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

IV.  w nieustalonej dacie początkowej, lecz nie później w dniu 7 października 2017 r. w G. (2), S. (1) i Ł. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Królestwa Szwecji poprzez przejście graniczne bazy promowej (...) w G. (2), znacznej ilości środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie netto 19.407,58 grama w ten sposób, że przewożone środki odurzające ukrył w specjalnie przygotowanych skrytkach w pojeździe m-ki S. (...) nr rej. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policję,

tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 kk w zw. z art.55 ust.1 i 3 ustawy z dnia 25 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

V.  w nieustalonej dacie początkowej jednak nie później niż do dnia 8 października 2017r. w S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie nie mniejszej niż 66756,46 grama netto oraz ziela konopi innych niż włókniste o masie nie mniejszej niż 21802,75 grama netto w ten sposób, że przechowywał wymienione środki odurzające w wynajmowanych pomieszczeniach gospodarczych na terenie miejscowościS. (1)w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

VI.  w nieustalonej dacie początkowej jednak nie później niż do dnia 8 października 2017r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie 19.365,32 grama netto oraz ziela konopi innych niż włókniste o masie 564,82 grama netto w ten sposób, że przechowywał wymanione środki odurzające w garażu podziemnym oraz pojeździe m-ki F. (...) nr rej. (...) w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

VII.  w dniu 29 sierpnia 2017 r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z A. C. i M. S., ze z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 498,43 gram netto, w ten sposób, że przekazał wymieniony środek odurzający A. C. w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

VIII.  w dniu 14 września 2017r. w miejscowości Ł. (2)gm. (...) i K. gm. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), A. R. i innymi nieustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 1994,65 grama netto oraz kokainy o masie 9,96 grama netto, w ten sposób, że w miejscowości K. wymienione środki odurzające odebrał od A. S. (1), a następnie przekazał je A. R. w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § l kk,

3.  A. S. (1) oskarżonego o to, że:

IX.  w nieustalonej dacie początkowej lecz nic później niż w dniu 8 październiku 2017 roku, w G. (2), S. (1), Ł. (2), Ł. (1) i K., działając wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrz wspólnotową dostawę z terenu Polski do Królestwa Szwecji oraz wprowadzanie do obrotu znacznej ilości środków odurzających,

tj. o przestępstwo z 258 § 1 kk,

X.  w nieustalonej dacie początkowej lecz nie później w dniu 7 października 2017 r. w G. (2), S. (1) i Ł. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Królestwa Szwecji poprzez przejście graniczne bazy promowej (...) w G. (2), znacznej ilości środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie netto 19.407,58 grama w ten sposób, że przewożone środki odurzające ukrył w specjalnie przygotowanych skrytkach w pojeździć m-ki S. (...) nr rej. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez policję,

tj. o przestępstwo określone w art. 13 § 1 kk w zw. z art.55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

XI.  w nieustalonej dacie początkowej jednak nie później niż do dnia 8 października 2017r. w S. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie nie mniejszej niż 66.756,46 grama netto oraz ziela konopi innych niż włókniste o masie nie mniejszej niż 21.802,75 grama netto w ten sposób, że przechowywał wymanione środki odurzające w wynajmowanych pomieszczeniach gospodarczych na terenie miejscowości S. (1)w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

XII.  w nieustalonej dacie początkowej jednak nie później niż do dnia 8 października 2017r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy brał udział w oblocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie 19.365,32 grama netto oraz ziela konopi innych niż włókniste o masie 564,82 grama netto w ten sposób, że przechowywał wymanione środki odurzające w garażu podziemnym oraz pojeździe m-ki F. (...) nr rej. (...) w celu dalszej dystrybucji,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

XIII.  w dniu 14 września 2017r. w miejscowościŁ. (2) gm. (...) i K. gm. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1), A. R. i innymi nieustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 1.994,65 grama netto oraz kokainy o masie 9,96 grama netto, w ten sposób, że w miejscowości K. wymienione środki odurzające dostarczył A. D. (1), w celu przekazania do dalszego wprowadzenia do obrotu przez A. R.,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

4.  P. S. oskarżonego o to, że:

XIV.  w nieustalonej dacie początkowej lecz nie później niż w dniu 8 październiku 2017 roku, w G. (2), S. (1) i Ł. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1), A. D. (1), D. T. i innymi nieustalonymi osobami, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrz wspólnotową dostawę z terenu Polski do Królestwa Szwecji oraz wprowadzanie do obrotu znacznej ilości środków odurzających,

tj. o przestępstwo z art. 258 § 1 kk,

XV.  w nieustalonej dacie początkowej lecz nie później w dniu 7 października 2017 r. w G. (2) i Ł. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1), A. S. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, pomógł A. D. (1), A. S. (1) i D. T. w dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Królestwa Szwecji poprzez przejście graniczne bazy promowej (...) w G. (2), znacznej ilości środka odurzającego w postaci żywicy konopi (haszyszu) o łącznej masie netto 19.407,58 grama w ten sposób, że skonstruował, wykonał i zamontował skrytki w zderzakach pojazdu m-ki S. (...) nr rej. (...), w których następnie ukryto środki odurzające, przy czym do dokonania przestępstwa nie doszło z uwagi na zatrzymanie w dniu 7 października 2017 r. D. T. przez funkcjonariuszy policji,

tj. o przestępstwo określone w art. 18 § 3 kk w art. 55 ust. 1 i 3 ustawy dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk,

5.  M. S. oskarżonego o to, że:

XVI.  w dniu 29 sierpnia 2017 r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i A. C., ze z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 498,43 gram netto, w ten sposób, że odebrał wymieniony środek odurzający od A. C. w celu dalszej dystrybucji narkotyku,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

6.  A. C. oskarżonego o to, że:

XVII.  w dniu 29 sierpnia 2017 r. w G. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1) i M. S., ze z góry powziętym zamiarem, wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 498,43 gram netto, w ten sposób, że odebrał wymieniony środek odurzający od A. D. (1) a następnie, tego samego dnia, przekazał go M. S. w celu dalszej dystrybucji narkotyku,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

7.  A. R. oskarżonego o to, że:

XVIII. w dniu 14 września 2017r. w miejscowości Ł. (2)gm. (...) i K. gm. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1), A. S. (1) i innymi nieustalonymi osobami wbrew przepisom ustawy brał udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie 1.994,65 grama netto oraz kokainy o masie 9,96 grama netto, w ten sposób, że w miejscowości K. wymienione środki odurzające odebrał od A. D. (1), w celu dalszego wprowadzenia do obrotu,

tj. o przestępstwo określone w art. 56 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk.

Wyrokiem z 20 sierpnia w sprawie IV K 54/19

przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.

I.  oskarżonego D. T. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego D. T. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 14 § 1 k.k. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu D. T. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu D. T. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 7 października 2017 r. godzina 20.30 do dnia do 23 sierpnia 2018r. godzina 15.02;

V.  oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt III aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

VI.  oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt IV aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 14 § 1 k.k. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

VII.  oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt V i VI aktu oskarżenia, czyny te zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i uznając, iż stanowią one ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

VIII.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od A. D. (1) na rzecz (...) Ośrodka (...) dla (...) w G. (1) nawiązkę w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych;

IX.  oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt VII aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

X.  oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt VIII aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawia na kwotę 200 złotych;

XI.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kąty pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu A. D. (1) karę łączną 6 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 350 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

XII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. D. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 8 października 2017 r. godzina 14.50 do dnia 10 czerwca 2019r. godzina 14.50;

XIII.  oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt IX aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

XIV.  oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt X aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 14 § 1 k.k. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

XV.  oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt XI i XII aktu oskarżenia, czyny te zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i uznając, iż stanowią one ciąg przestępstw, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

XVI.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego A. S. (1) na rzecz (...) Ośrodka (...) dla (...) w G. (1) nawiązkę w kwocie 5.000 złotych;

XVII.  oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XIII aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawia na kwotę 200 złotych;

XVIII.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k.. i art. 91 § 2 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu A. S. (1) karę łączną 5 lat pozbawienia wolności oraz karę łączna grzywny w wysokości 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

XIX.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. S. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 8 października 2017r. godzina 11.15 do dnia 5 czerwca 2019r. godzina 15.25;

XX.  oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XIV aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

XXI.  oskarżonego P. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XV aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art.18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to przy zastosowaniu art.19 § 1 k.k. na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych;

I.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu P. S. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu P. S. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 10 października 2017r.;

XXII.  oskarżonego M. S. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XVI aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych;

XXIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu M. S. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 29 sierpnia 2017r.;

XXIV.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego M. S. na rzecz (...) Ośrodka (...) dla (...) w G. (1) nawiązkę w kwocie 1.000 złotych;

XXV.  oskarżonego A. C. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XVII aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych;

XXVIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu A. C. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 28 listopada 2017r.;

XXIX.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego A. C. na rzecz (...) Ośrodka (...) dla (...) w G. (1) nawiązkę w kwocie 1.000 złotych;

XXX.  oskarżonego A. R. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w XV aktu oskarżenia, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych;

XXXI.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od oskarżonego A. R. na rzecz (...) Ośrodka (...) dla (...) w G. (1) nawiązkę w kwocie 2.000 złotych;

XXXII. na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 624§1 k.p.k., art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4, 5 i 6, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonym opłaty sądowe: D. T. w kwocie 2.400 zł, A. D. (1) w kwocie 7600 zł, A. S. (1) w kwocie 6400 zł, P. S. w kwocie 1.400 zł, M. S. oraz A. C. w kwotach po 800 zł, A. R. w kwocie 1400 zł, natomiast zwolnił oskarżonych od ponoszenia wydatków sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

11.3. Granice zaskarżenia

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

12.1. Ustalenie faktów

12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

M. S.

A. C.

1.  Choroba żony oskarżonego.

2.  Dobra opinia o oskarżonym

1.  Zaświadczenie o stanie zdrowia A. S. (2)

2.  Pisma z:

– (...) Klubu (...) G. (2),

– (...) Związku (...),

- Związku (...),

- dr n. med. M. P.,

- (...) Sp. z o.o.

1.4314-4322;

2.4121-4123,

4158-4161

12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

M. S.

A. C.

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

12.2. Ocena dowodów

12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów.

12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1. Choroba żony oskarżonego M. S..

2. Dobra opinia o oskarżonym A. C. prezentowana przez osoby podpisane na przedłożonych pismach.

1. Stan zdrowia żony oskarżonego M. S. pozostaje bez wpływu na sytuację prawną oskarżonego, tak w zakresie winy, jak i kary. Okoliczności te mogą mieć znaczenie na etapie postępowania wykonawczego.

2. Dobra opinia o oskarżonym A. C. prezentowana w przedłożonych pismach pozostaje bez wpływu na sytuację prawną oskarżonego, tak w zakresie winy, jak i kary. Udzielanie się społecznie nie przeszkodziło bowiem oskarżonemu w popełnieniu poważnego przestępstwa. Wyrażane zaś w części z pism opinie o będącej wzorem do naśladowania postawie moralno – etycznej oskarżonego stanowią subiektywną ocenę ich autorów i pozostają w jaskrawej sprzeczności z faktem, że A. C. został prawomocnie skazany za udział w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja obrońcy oskarżonego D. T.

a.  obraza przepisów prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne, oparte na wybiórczo ocenionym materiale dowodowym, pomijające okoliczności korzystne dla oskarżonego D. T. ustalenie, iż usiłował on w dniu 7 października 2017 roku dokonać wewnątrzwspólnotowej dostawy z terenu Polski do Królestwa Szwecji znacznej ilości haszyszu w sytuacji gdy z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, ocenianego z zastosowaniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności z wyjaśnień oskarżonych D. T., oraz A. D. (1), zeznań świadków K. Ż. oraz funkcjonariuszy Policji biorących udział w czynnościach operacyjnych i procesowych zakończonych zatrzymaniem oskarżonego D. T., wprost wynika, iż oskarżony D. T. dobrowolnie odstąpił w dniu 7 października 2017 roku od wyżej opisanego czynu, tj. iż winno mieć miejsce zastosowanie wobec niego instytucji opisanej w art. 15 § 1 k.k.

b.  obraza przepisów prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne, oparte na wybiórczo ocenionym materiale dowodowym, pomijające okoliczności korzystne dla oskarżonego D. T. ustalenie, iż działał on w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w skład, której wchodzili również oskarżeni A. D. (1), A. S. (1) i P. S., w sytuacji gdy z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, ocenianego z zastosowaniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności z wyjaśnień w/wym. oskarżonych oraz zabezpieczonych w toku kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonego D. T. wynika, iż miał on kontakt jedynie z oskarżonym A. D. (1), nie miał wiedzy o tym jaki jest udział w zarzucanym mu przestępstwie oskarżonego A. S. (1) oraz o jakimkolwiek w nim udziale oskarżonego P. S., a zatem, iż jego zachowanie może być oceniane wyłącznie jako wyczerpujące formę współsprawstwa, a nie udziału w zorganizowanej grupie przestępczej.

c.  obraza przepisów prawa procesowego mająca istotny wpływ na treść skarżonego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dowolne, oparte na wybiórczo ocenionym materiale dowodowym, pomijające okoliczności korzystne dla oskarżonego D. T. ustalenie, iż uczynił on sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, w sytuacji gdy z całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, ocenianego z zastosowaniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności z wyjaśnień oskarżonych oraz zabezpieczonych w toku kontroli operacyjnej rozmów telefonicznych wprost wynika, iż zdarzenie mające miejsce w dniu 7 października 2017 roku miało charakter jednorazowy, zaś oskarżony D. T. nie osiągnął z niego jakiekolwiek dochodu, nie mówiąc już o dochodzie „stałym”.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. D. (1)

1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku: art. 424 § 1 k.p.k. w zw. art. 6 k.p.k. polegająca na nie odniesieniu się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy w szczególności nie wskazanie jakich dowodach oparł się sąd, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych i nie wyjaśnił podstawy prawnej wydanego wyroku, co znacznie utrudnia sporządzenie apelacji, utrudnia lub uniemożliwia kontrolę instancyjną i czyni wyrok niezrozumiałym dla oskarżonego - pozbawiając oskarżonego możliwości obrony,

2. obraza przepisów prawa materialnego (pkt V wyroku) mająca wpływ na treść wyroku przez uznanie, że zachowanie oskarżonych a w szczególności A. D. (1) wypełniło znamiona przestępstwa opisanego w art. 258§ 1 kk. w sytuacji gdy oskarżeni nie mieli świadomości istnienia grupy, działali spontanicznie, nie wytworzyli hierarchii, nie zorganizowali się i nie wprowadzili jakiejkolwiek dyscypliny,

3. obraza przepisów prawa materialnego (pkt.VI wyroku) , a to art. 15 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie pomimo, iż z okoliczności niniejszej sprawy wynika dobrowolne zaniechanie przez oskarżonego D. T. przekroczenia granicy a tym samym dobrowolne odstąpienie od dokonania przestępstwa opisanego w art.13§ 1 k.k. w związku z art.55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§ 1 k.k. a zachowanie to ma bezpośredni wpływ na opis i kwalifikację czynu przypisanemu oskarżonemu D. (1),

alternatywnie:

4.  obraza przepisów prawa materialnego (pkt VI wyroku) a to art. 55 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii przez uznanie, że doszło do wypełnienia jego znamion, podczas gdy co najwyżej zostały wypełnione znamiona z art. 57 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych (w zakresie pkt VII wyroku) przez przyjęcie, że A. D. (1) dopuścił się przestępstw z art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65§ 1 k.k w sytuacji zebrany materiał dowodowy, czynności operacyjne, zeznania świadków i wyjaśnienia oskarżonych A. S. (1) i A. D. (2) wskazują, iż znalezione środki odurzające należały wyłącznie do A. S. (1),

6.  obraza prawa materialnego (VI, VII i X punkt wyroku) art. 65§ 1 kk przez ustalenie, że oskarżony uczynił sobie z zarzucanych przestępstw stałe źródło dochodu w sytuacji gdy nie wynika to z opisu zarzutów oraz ustaleń postępowania.

7.  obraza prawa materialnego (IX, X pkt wyroku ) art. 18§3 wyroku przez niezastosowanie go, gdy z zebranego materiału dowodowego i wyjaśnień oskarżonego wynika, wyłącznie, iż udzielał on pomocy sprawcom przestępstw,

8.  obraza przepisów prawa materialnego (VII, IX, X pkt wyroku) art. 66§ 1 kk przez wskazanie w uzasadnieniu wyroku, że postępowanie we wskazanym zakresie zostało warunkowo umorzone podczas gdy nie ma takiego rozstrzygnięcia w sentencji wyroku.

9.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku: art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. wyrażająca się ustaleniem okoliczności faktycznych sprawy na podstawie wybiórczo ocenionego materiału dowodowego, pominięciem okoliczności korzystnych dla oskarżonego, pominięciem wyjaśnień oskarżonych, zeznań niektórych świadków i wniosków wynikających z przeprowadzonych przez Sąd oględzin miejsca przestępstwa,

10.  rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu oskarżonemu wysokich kar jednostkowych i kary łącznej 6 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny w wysokości 350 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych - nie uwzględniając okresu oczekiwania na wykonanie kary oraz utratę źródła dochodu.

W uzupełnieniu apelacji skarżąca podtrzymała wniesioną apelację poza zarzutem opisanym w punkcie 8 apelacji dotyczącym warunkowego umorzenia postępowania, gdyż w tym zakresie uzasadnienie wyroku zostało zmienione.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1)

1.  obraza przepisów postępowania, w zakresie dotyczącym całości wyroku, tj. art. 424§1 pkt 1) i pkt 2) k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., polegająca na niewystarczającym i zbyt lakonicznym wskazaniu udowodnionych faktów oraz ocenie wiarygodności dowodów, jak również niewyjaśnieniu kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu, co ma wpływ na możliwość sformułowania środka zaskarżenia, możliwość przeprowadzenia kontroli instancyjnej wnioskowania Sądu Okręgowego i w konsekwencji pozbawia oskarżonego prawa obrony;

1.  obraza przepisów prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt XIII wyroku, tj. art. 9§ 1 k.k. w zw. z art.258§ 1 k.k., polegająca na uznaniu, że działanie oskarżonych wypełniało znamiona zorganizowanej grupy przestępczej a co więcej, że mieli oni świadomość jej istnienia, co miało wpływ na treść wyroku poprzez uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełnia znamiona przypisanego mu czynu;

2.  obraza przepisów prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt XIV wyroku, tj. art. 55 ust. 1 i ust. 3 u.p.n. w zw. z art. 9§ 1 k.k., polegająca na uznaniu, że zachowanie oskarżonego a przede wszystkim jego zamiar wypełniały znamiona wskazanego przepisu, co miało wpływ na treść wyroku, gdyż zachowanie oskarżonego może zostać uznane co najwyżej za przygotowanie do tego czynu w rozumieniu art. 57 ust. 2 u.p.n. lub ewentualnie czynu z art. 56 ust. 1 i ust. 3 u.p.n.;

3.  obraza przepisów prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt XIV, XV i XVII wyroku, tj. art. 65§1 k.k. polegająca na uznaniu, że oskarżony uczynił sobie z tych przestępstw stałe źródło dochodu, podczas, gdy element taki nie wynika z treści opisu zarzutu, jak również z ustaleń stanu faktycznego, co miało wpływ na treść wyroku poprzez niezasadne zakwalifikowanie czynów oskarżonego jako wypełniających znamiona art. 65§1 k.k.;

4.  obraza przepisów prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt XV i XVII wyroku, tj. art. 66 ust. 2 k.k., a polegająca na wskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 30), że postępowanie w tym zakresie zostało warunkowo umorzone, podczas, gdy sentencja wyroku stanowi odmiennie a jednocześnie nie jest to możliwe przy przyjętej kwalifikacji prawnej czynu;

5.  obraza przepisów postępowania w zakresie dotyczącym pkt XIV, XV i XVII, tj. 14§ 1 k.p.k. w zw. z art. 399§ 1 k.p.k., polegająca na wyjściu poza granice oskarżenia i uznanie oskarżonego za winnego uczynienia sobie z przestępstw stałego źródła dochodu, podczas, gdy oskarżonemu działania takiego nie zarzucono aktem oskarżenia, co miało wpływ na treść orzeczenia poprzez niezasadne zakwalifikowanie czynów oskarżonego jako wypełniających znamiona art. 65§ 1 k.k.;

6.  obraza przepisów prawa materialnego, w zakresie dotyczącym całego wyroku, tj. art. 4§ 1 k.p.k., polegająca na nierozważeniu, które przepisy są względniejsze dla oskarżonych, mimo zmiany ich brzmienia pomiędzy datą popełnienia przypisanych przestępstw a datą wydania wyroku, co miało wpływ na treść orzeczenia polegająca na skazaniu w oparciu o brzmienie przepisów w dacie wydania wyroku, podczas, gdy przepisy z daty popełnienia czynów były względniejsze;

7.  obraza przepisów postępowania i prawa materialnego w zakresie dotyczącym pkt XIV, XV i XVII, tj. art. 413§1 pkt 4) k.p.k. w zw. z art. 55 u.p.n. i 56 u.p.n., polegająca na wskazaniu jako podstawy skazania jedynie ust. 3 zarówno art. 55 u.p.n. jak i art. 56 u.p.n., podczas, gdy jako podstawa winny zostać wskazane zarówno ust. 1 jak i ust. 3 cytowanych przepisów;

8.  błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym pkt XVII wyroku, a polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że środki zatrzymane przy oskarżonym A. R. pochodziły od A. S. (1);

9.  obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., polegająca na bezkrytycznej ocenie dowodów w postaci zeznań świadków A. P., Ł. G. i R. S., w sytuacji, gdy są one nielogicznie, sprzeczne wewnętrznie i niezgodne z zasadami logiki oraz przeczą im okoliczności o charakterze obiektywnym ujawnione w toku postępowania, co miało wpływ na treść orzeczenia poprzez przyznanie tym dowodom waloru wiarygodności i poczynienie na ich podstawie błędnych ustaleń faktycznych.

W uzupełnieniu apelacji skarżący podtrzymał zarzuty i wnioski wniesionej apelacji. Nadto wskazał, że:

Sąd Okręgowy w dalszym ciągu nie uzasadnił, skąd przyjmuje założenie, że oskarżeni mieli świadomość przeznaczenia skrytek w pojeździe a co za tym idzie zamiar wzięcia udziału w przemycie.

Sąd Okręgowy w dowolny sposób ustalił kiedy i kto ukrywał narkotyki w wykonanych skrytkach, podczas gdy z zeznań świadków, którym przyznał wiarygodność (P. K., D. P. i B. P.) wynika, że nie było możliwości dokonania takiej obserwacji.

Sąd I instancji, w sposób ogólnikowy, nie wskazując z czego wynikają takie ustalenia, przypisuje oskarżonym poszczególne role oraz istnienie samej grupy przestępczej, w sytuacji, gdy jedynym źródłem takich dowodów pozostają depozycje funkcjonariuszy Policji. Zeznania te nie są poparte konkretnym wskazaniem źródeł dowodowych a stanowią jedynie przypuszczenia świadków. Opis sformułowany przez Sąd Okręgowy części 3. uzasadnienia wskazuje na współsprawstwo określonym czynie nie zaś na działanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Sąd Okręgowy nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął, że worek przekazany A. R. stanowi ten sam worek (a w istocie jego zawartość), który przywiózł A. S. (1), skoro z zeznań funkcjonariusza Policji wynika, że worek przywieziony przez A. S. (1) był mniejszy. Przeczy to zasadom doświadczenia życiowego.

Sąd I instancji nie wyjaśnił również jak z miejscowości S. (1)miały wyjechać wszystkie samochody (M. (...) i S.) skoro kierowców było jedynie dwóch.

Nieuzasadnione pozostaje również przypisanie podsądnym działania polegającego na uczynieniu sobie z przestępstw stałego źródła dochodu skoro przypisano im w zasadzie pojedyncze zdarzenia i nie doszło do ustalenia jakiejkolwiek korzyści jaką mieliby osiągnąć.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S.
W części dotyczącej rozstrzygnięcia obejmującego punkt XX wyroku:

1. obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie :

- naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżanego rozstrzygnięcia, w szczególności art. 7 kpk. w zw. z art.410 kpk, jako skutku nieprawidłowej oceny wyjaśnień P. S., A. S. (1) i A. D. (1), z których łącznie wynika brak wiedzy, a w konsekwencji brak zamiaru działania w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 kk., co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na tym, że oskarżony dopuścił się przestępstwa opisanego w punkcie XIV aktu oskarżenia,

-

naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżanego rozstrzygnięcia, w szczególności art. 7 kpk. w zw. z art.410 kpk., polegający na nieprawidłowym ustaleniu przez Sąd orzekający, że oskarżony P. S. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w sytuacji braku dokonania przez ten Organ przekonujących ustaleń co do jej istnienia, struktury i organizacji, jak też nie wykazania wiedzy oskarżonego o istnieniu grupy, nie wykazania obejmowania przez niego swoją świadomością w niej udziału i woli popełnienia tego przestępstwa, wskazując równocześnie, że ustalenia Sądu orzekającego opierają się nie na istniejących dowodach lecz na przypuszczeniach, domysłach i twierdzeniach natury ogólnej, bez ich skonkretyzowania w sposób, jakiego można byłoby oczekiwać w przypadku przypisania oskarżonemu sprawstwa w popełnieniu tego przestępstwa.

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz mający wpływ na jego treść polegający na błędnym ustaleniu przez Sąd orzekający, wbrew zgromadzonemu w niniejszej sprawie materiale dowodowemu, że P. S. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, podczas kiedy w materiale sprawy nie istnieją żadne przesłanki umożliwiające takie przyjęcie; w szczególności wskazać należy na następujące fakty: znajomość przez oskarżonego P. S. spośród osób oskarżonych w sprawie tylko oskarżonego A. S. (1), incydentalne poznanie A. D. (1) wyłącznie jako osoby towarzyszącej S. (1), przyznanie przez obu wymienionych faktu niewtajemniczenia przez nich S. co do przeznaczenia wykonanych schowków, czego konsekwencją była jego niewiedza o planowaniu ich faktycznego wykorzystania w przyszłości.

W części dotyczącej rozstrzygnięcia obejmującego punkt XXI wyroku:

1.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie :

-

naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść zaskarżanego rozstrzygnięcia, w szczególności art. 7 kpk. w zw. z art.410 kpk., w wyniku nieprawidłowej oceny wyjaśnień P. S., A. S. (1) i A. D. (1), z których łącznie wynika brak wiedzy, a w konsekwencji brak zamiaru działania w celu ułatwienia ustalonym osobom popełnienia czynu z art. 55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych polegającym na tym, że oskarżony dopuścił się przestępstwa opisanego w punkcie XV aktu oskarżenia,

-

naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść zaskarżanego rozstrzygnięcia, a w szczególności art. 424 § 1 pkt 2 kpk. wskutek zaniechania wyjaśnienia na jakich dowodach Sąd oparł się i doszedł do ustalenia sprawstwa P. S., uznając go za winnego popełnienia tego przestępstwa oraz powodów dla których nie dał wiary jego wyjaśnieniom oraz wyjaśnieniom innych oskarżonych negujących jego wiedzę w zakresie tego czynu,

-

naruszenie przepisów postępowania mogących mieć wpływ na treść zaskarżanego rozstrzygnięcia, a w szczególności art. 413 § 2 pkt 1 kpk. w wyniku zaniechania przez Sąd I Instacji dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu w zakresie pominięcia znamienia leżącego po stronie oskarżonego, tj. "zamiaru, aby inne osoby dopuściły się czynu zabronionego"

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz mający wpływ na jego treść polegający na błędnym ustaleniu przez Sąd orzekający, wbrew zgromadzonemu w niniejszej sprawie materiale dowodowemu, że P. S. obejmował swoją świadomością udzielenie pomocy innym osobom w przestępstwie polegającym na dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Królestwa Szwecji znacznej ilości środka odurzającego, w obliczu faktów następujących: faktu, że oskarżony P. S. spośród osób oskarżonych w sprawie znał i rozmawiał wyłącznie z oskarżonym A. S. (1), poznał towarzyszącego mu A. D. (1), faktu, że obaj wymienieni wypowiadając się na jego temat podczas przesłuchania przed Sądem I instancji wyjaśnili o niewtajemniczeniu przez nich S. co do faktycznego przeznaczenia wykonanych schowków oraz w związku z tym jego niewiedzy co do ich rzeczywistego przeznaczenia, faktu, że oskarżony S. podczas zatrzymania, nie korzystając z pomocy prawnej, w trakcie składania pierwszych wyjaśnień w sprawie / k. 519 akt/ odpowiadając na zadane pytanie o jego ocenę przeznaczenia skrytek spontanicznie wyjaśnił: nie zastanawiałem się po co skrytki. To znaczy pomyślałem, że może to na papierosy. Nie przyszło mi do głowy, że może to być schowek, na narkotyki. Ufałem panu A..

W uzupełnieniu apelacji podtrzymał wniesioną apelację w dalszym ciągu podnosząc:

- brak wykazania zaskarżonym wyroku P. S. zamiaru działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz brak jego świadomości o istnieniu grupy,

- brak wykazania w zaskarżonym wyroku wiedzy P. S., że jego działania mają na celu ułatwienie ustalonym osobom popełnienie czynu z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- brak wskazania dowodów potwierdzających sprawstwo P. S. w popełnieniu czynu z art.18 § 3 kk w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. R.,

I. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

-

art. 7 k.p.k. poprzez oparcie poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń w zakresie zarzuconego oskarżonemu czynu na dowolnie wybranej części materiału dowodowego, wybiórcze potraktowanie dowodów i oparcie wyroku nie na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, lecz na wybranych jego fragmentach, w sposób sprzeczny z obowiązkiem dochodzenia prawdy;

-

art. 7 k.p.k. poprzez przewartościowanie dowodów przemawiających na niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnej deprecjacji dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego;

- art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie, powstałych na gruncie postępowania dowodowego wątpliwości w zakresie przebiegu zdarzeń opisanych aktem oskarżenia za pomocą wybiórczej i fragmentarycznej analizy materiału dowodowego ocenianej na niekorzyść oskarżonego.

Apelacja oskarżyciela publicznego.

1)  rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu oskarżonemu A. D. (1) kary 3 lat pozbawienia wolności za popełnienie czynów opisanych w punktach: V i VI aktu oskarżenia w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk, co skutkowało orzeczeniem kary łącznej za wymienione przestępstwa oraz za przestępstwa wymienione w pkt: IV, VII i VIII aktu oskarżenia w wymiarze 6 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazuje, że wysoki stopień winy oskarżonego przejawiający się w działaniu z pełną świadomością bezprawności, pełną umyślnością, a także w działaniu w warunkach zamiaru bezpośredniego, wysoki stopień szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonemu przejawiający się w tym, że przestępstwa te miały charakter powtarzający się i rozciągnięty w czasie, a także ilość substancji będących przedmiotem obrotu była znaczna, prowadzą do uznania, że orzeczona kara w ciągu przestępstw oraz kara łączna jawią się jako rażąco łagodne, nieodpowiadające celowi kary, a także nie uwzględniają w należytym stopniu ustawowych dyrektyw wymiaru kary, w tym zakresie celów prewencji szczególnej, jak i ogólnej, które przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu znacznie surowszej kary pozbawienia wolności, tj. 9 lat kary pozbawienia wolności;

2)  rażąca niewspółmierność kary polegającą na wymierzeniu wobec oskarżonego A. S. (1) kary 3 lat pozbawienia wolności za popełnienie czynów opisanych w punktach: XI i XII aktu oskarżenia w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk, co skutkowało wymierzeniem kary łącznej za wymienione przestępstwa oraz za przestępstwa wymienione w pkt: XIII, XIV, XVII aktu oskarżenia w wymiarze 5 lat pozbawienia wolności, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego wskazuje, że wysoki stopień winy oskarżonego przejawiający się w działaniu z pełną świadomością bezprawności, pełną umyślnością, a także w działaniu w warunkach zamiaru bezpośredniego, wysoki stopień szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonemu przejawiający się w tym, że przestępstwa te miały charakter powtarzający się i rozciągnięty w czasie, a także ilość substancji będących przedmiotem obrotu była znaczna, prowadzą do uznania, że orzeczona kara w ciągu przestępstw oraz kara łączna jawią się jako rażąco łagodne, nieodpowiadające celowi kary, a także nie uwzględniają w należytym stopniu ustawowych dyrektyw wymiaru kary, w tym zakresie celów prewencji szczególnej, jak i ogólnej, które przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu znacznie surowszej kary pozbawienia wolności, tj. 8 lat kary pozbawienia wolności;

3) obraza art. 45 § 1 kk poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że P. S. osiągnął korzyść majątkową z popełnienia czynu określonego w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk (pkt XV wyroku) w kwocie 2 000 zł, a zatem orzeczenie przepadku równowartości osiągniętej przez niego korzyści było obligatoryjne.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S.:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wyrażający się w bezpodstawnym uznaniu, że przyjęcie przez M. S. od innego współoskarżonego, A. C. torby z zawartością narkotyków, pozwala na wyprowadzenie wniosku, że M. S. działał w ten sposób w zamiarze dalszej dystrybucji tychże środków odurzających, co w konsekwencji doprowadziło do przypisania temu oskarżonemu popełnienia przestępstwa określonego w przepisach art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, które to uchybienie jest rezultatem naruszenia przepisów prawa procesowego, a to art. 7 k.p.k. oraz 5 par. 2 k.p.k., polegającego, na zastąpieniu dowodów, które mogłyby potwierdzać przypisywany oskarżonemu cel przestępnego działania dowolnymi domniemaniami, nie wynikającymi z siłą konieczności z reguł prawidłowego rozumowania, wiedzy powszechnej czy doświadczenia życiowego i sprzecznymi z zasadą in dubio pro reo.

1)  naruszenie prawa procesowego, a to przepisu art. 413 k.p.k. oraz art. 424 par. 1 pkt 2 k.p.k. które to uchybienie mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia a wyraża się w wewnętrznej sprzeczności pomiędzy fragmentami części dyspozytywnej wyroku oraz części motywacyjnej orzeczenia odnoszącymi się do M. S., która to sprzeczność polega na rozbieżności w treści kwalifikacji prawnej przypisywanego oskarżonemu przestępstwa wskazanej w pkt XXIV wyroku, s. 10 orzeczenia (jest 56 ust 3 ustawy...) a stwierdzeniem zawartym w uzasadnieniu, s. 40 orzeczenia a 30 uzasadnienia, gdzie wskazano, że wraz z innymi oskarżonymi, M. S. dopuścił się przestępstwa określonego w przepisie art. 53 ust. 3 ustawy..., by po 2 wersach wskazać (również an bloc), że jednak oskarżonym należy przypisać (może także przypisać?) popełnienie występku wskazanego w treści art. 56 ust. 3 ustawy..., co może prowadzić do wniosku, że Sąd I instancji nie sprostał obowiązkowi wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku.

2)  naruszenie prawa procesowego, a to przepisu art. 424 par. 4 k.p.k., poprzez zbyt ogólnikowe, zdaniem obrony, odniesienie się Sądu I instancji do przyczyn, które skłoniły do wymierzenia M. S. kary dwóch lat pozbawienia wolności, która to ogólnikowość wyraża się w przywołaniu w tej części uzasadnienia wyroku niektórych z ustawowych określeń, jakimi oznaczone zostały kwantyfikatory stopnia społecznej szkodliwości czynu na płaszczyźnie abstrakcyjnej, przy podjęciu nietrafnej próby zindywidualizowania tychże do okoliczności tej sprawy oraz zachowania oskarżonego i jego właściwości osobistych wyrażającej się w przypadkowym wskazaniu okoliczności obciążających, jakie uwzględnił Sąd, które to uchybienia formalne mogą uzasadniać zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w postaci uznania za okoliczności obciążające przy sądowym wymiarze kary okoliczności ambiwalentnych (zaawansowany wiek oskarżonego) oraz takich, które należą wprost do istoty czynu przypisywanego skarżonemu, stanowiąc znamiona przypisanego mu przestępstwa, co, jak należy mniemać, zostało już uwzględnione przez ustawodawcę przy regulowaniu ustawowego zagrożenia karą (duża ilość środka odurzającego, kwalifikowana forma przestępstwa), przy czym ocena występowania tych ostatnich z wymienionych błędów, podobnie jak i, zdaniem obrony, kontrola instancyjna tej części wyroku są skutecznie utrudnione przez wskazaną na wstępie przypadłość części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia, tj. ogólnikowość uzasadnienia odnośnie wymierzonej kary.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. E. C.

•

naruszenie prawa materialnego, tj.:

-

art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez jego zastosowanie, w sytuacji gdy prawidłowa kwalifikacja czynu oskarżonego potwierdzona materiałem dowodowym wyczerpuje raczej znamiona przepisu z art. 62 par. 2 cytowanej wyżej ustawy,

-

art. 60 kk poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy do tego oskarżonego Sąd mógł nadzwyczajnie złagodzić karę, w szczególności, iż przemawiają za tym warunki osobiste, postawa sprawcy, nie karalność, poręczenia osób trzecich i instytucji, oskarżony okazał skruchę, działał incydentalnie pod wpływem błędu, nie działał w grupie, ani w celu osiągnięcia korzyści, lecz wykonał przysługę na rzecz znajomego, przyznał się do winy, nie miał woli handlu substancjami odurzającymi,

-

art. 37 b kk poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy całokształt materiału dowodowego, postawa i warunki osobiste sprawy przemawiały za zastosowaniem w/w przepisu.

•

naruszenie przepisów postępowania, tj.:

-

art. 424 par. 4 kpk przez zbyt ogólnikowe wskazanie przyczyn zastosowania najsurowszej — bezwzględnej kary pozbawiania wolności w stosunku do tego oskarżanego,

-

art. 413 kpk oraz art. 424 par. 1 pkt. 2 kpk, które to uchybienie mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie, a stanowi wewnętrzną sprzeczność wyroku, tj. części dyspozytywne i motywacyjne orzeczenia się wykluczają, Sąd w pkt. XXVII wyroku podaje, że uznaje oskarżonego A. C. winnym popełnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tymczasem w uzasadnieniu wyroku - str. 30 Sąd podaje, iż oskarżony dopuścił się czynu z art. 53 ust. 3 w/w ustawy, co może prowadzić do wniosku, iż Sąd nienależycie wyjaśnił sprawę i nie sprostał wyjaśnieniu podstawy prawnej wyroku.

•

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na mylnym przyjęciu, iż:

-

przekazanie przez A. C. M. S. paczki z zielem konopnym miało na celu zamiar wprowadzania tej substancji do obrotu i dalszą dystrybucję, co w konsekwencji doprowadziło do przypisania temu oskarżonemu popełniania przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, które to uchybienie jest rezultatem naruszenia przepisów prawa procesowego, tj. art., 7 i 5 kpk polegającym na zastąpieniu dowodów, z których wynika, iż oskarżony jedynie posiadał narkotyki - domniemaniami, iż zamierzał nimi handlować,

-

oskarżony A. C. działał w celach osiągnięcia korzyści majątkowej - umyślnie w zamiarze bezpośrednim, w sytuacji gdy zdarzenie z dnia 29 sierpnia 2017 r. z udziałem tego oskarżonego miało charter incydentalny, A. C. wykonał przysługę na rzecz znajomego, nie działał w celach osiągnięcia jakiejkolwiek korzyści, ani tym bardziej w zorganizowanej grupie.

•

rażąca niewspółmierność kary

wymierzonej przez Sąd I Instancji w wysokości 2 lat pozbawiania wolności (kara bezwzględna) i nie uwzględnienie szeregu okoliczności łagodzących przejawiających na korzyść tego oskarżonego, co przy ich uwzględnieniu winno skutkować wymierzeniem oskarżonemu A. C. kary w niższym wymiarze, bądź kary łagodniejszego rodzaju.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. T. K.

Rażąca niewspółmierność kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności (bezwzględnej) orzeczonej w stosunku do oskarżonego A. C. zamiast kary pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności orzeczonej na podstawie art. 37b k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja obrońcy oskarżonego D. T.

Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do zarzutów omawianej apelacji wskazać należy, że zostały one błędnie sformułowane. Obraza przepisów postępowania nie może bowiem stanowić błędu w ustaleniach faktycznych (zarzucam: obrazę przepisów prawa procesowego (…) poprzez (…) ustalenie) – str.1, 2 apelacji; podobnie Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 21 maja 2009r., II AKa 120/09. Błędne ustalenia faktyczne mogą być bowiem ewentualnie skutkiem (podkreślenie SA) błędów w zakresie przepisów prawa procesowego. Wprawdzie uchybienie to, powtórzone w każdym z trzech zarzutów, pozostaje bez wpływu na ocenę zasadności wywiedzionej apelacji, ale wymaga wskazania gdyż od profesjonalnych reprezentantów stron Sąd Apelacyjny oczekuje prawidłowo pod względem formalnym sformułowanych zarzutów apelacyjnych.

Ad. a. Zarzut nie jest trafny. Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do tego zarzutu Sąd Apelacyjny poczyni kilka uwag natury ogólnej.

Zarzut obrazy art.4 kpk nie jest trafny. Wyrażona w tym przepisie zasada obiektywizmu, zwana też zasadą bezstronności, stanowi rozwinięcie normy zawartej w art.45 Konstytucji RP, gwarantującej prawo m.in. do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd oraz zobowiązania przyjętego przez Polskę w art.6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Ową bezstronność należy postrzegać jako stan, w którym sędzia w trakcie toczącej się przed sądem sprawy traktuje wszystkich uczestników postępowania równorzędnie (bezstronność subiektywna) oraz jako niezależność sędziego polegająca na tym, że - jak stanowi art.178 ust.1 i 3 Konstytucji RP - działa on wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem (bezstronność obiektywna). Powołanie się na naruszenie art.4 kpk musi być poparte wskazaniem naruszenia przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady. Zgodnie z poglądem zaprezentowanym przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z 3 października 2011r. w sprawie V KK 112/11: „ Przepis art. 4 k.p.k. stanowiący o jednej z generalnych zasad procesu karnego - o zasadzie obiektywizmu, nie może być samoistną podstawą zarzutów odwoławczych. Jest on wszak kierowany do organów prowadzących postępowanie karne i nakłada na nich obowiązek badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Realizacji tej zasady przez te organy służą konkretne przepisy ustawy karnej procesowej. Chcąc zarzucić tym organom nieprzestrzeganie tej zasady procesowej, należy w środku odwoławczym te przepisy powołać, jako przez nich nie respektowane. Brak tego rodzaju odniesień czyni zarzut obrazy tylko art. 4 k.p.k. bezzasadnym”. Identyczne stanowisko konsekwentnie prezentowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych oraz literaturze (patrz: postanowienia Sądu Najwyższego z: 21 listopada 2012r. IV KK 244/12, 20 listopada 2012r. V KK 92/12, 3 kwietnia 2012r. V KK 338/11; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2013r., II AKa 181/13; B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2013r., Tom I, s. 45; T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2014r., Tom I, s. 60; P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2011r., Tom I, s. 58). Nie jest naruszeniem art.4 kpk stan będący rezultatem przeprowadzonego przez Sąd I instancji procesu dowodzenia, w wyniku którego dokonano selekcji zgromadzonego materiału dowodowego i oparto ustalenia faktyczne o dowody niekorzystne dla strony niezadowolonej z takiego stanu rzeczy. W przypadku zaistnienia przeciwstawnych dowodów, kreujących odmienne, czy wzajemnie wykluczające się stany faktyczne Sąd nie jest wszak zobligowany do wyboru tej wersji, która jest korzystniejsza dla oskarżonego. Jest to błędne rozumienie zasady określonej w art.4 kpk. Oznaczałoby to bowiem hołdowanie niedopuszczalnej w polskiej procedurze zasadzie legalnej oceny dowodów, zaś wymiar sprawiedliwości byłby ubogi, skoro opierałby się jedynie na zapewnieniach osoby nie przyznającej się do popełnienia zarzuconego mu czynu, a ignorował treść pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, logikę rozumowania na nich opartego i racjonalność wyciągniętych wniosków. Dlatego właśnie ustrojową prerogatywą sądów jest możliwość ustalania w granicach swobody ocen prawdy materialnej będącej pierwszorzędnym celem procesu karnego (art.2 § 2 kpk). Swobodna ocena dowodów ograniczona jest zaś jedynie powinnością przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia rozumowania, które doprowadziło skład orzekający do dokonanego wyboru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy temu zadaniu sprostał. W sporządzonym ostatecznie dokumencie sprawozdawczym przedstawił, jakim dowodom, w jakim zakresie i z jakich względów dał wiarę, bądź też wiarygodności tej odmówił. Analizując zarzut autora apelacji przez pryzmat powyżej przedstawionych uwag Sąd Apelacyjny – po zapoznaniu się z przebiegiem procesu oraz dokumentem sprawozdawczym sporządzonym przez Sąd Okręgowy - nie stwierdził, aby organ ten sprzeniewierzył się zasadzie obiektywizmu, to jest aby naruszył przepisy mające zapewnić jej realizację. Podkreślenia wymaga, że argumentacja tego zarzutu (str.5-7 apelacji) w ogranicza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności dowodów odnoszących się do tego czynu; ta kwestia zostanie omówiona w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Żadną miarą natomiast nie dotyczy zarzutu obrazy art.4 kpk.

Zarzut obrazy art.7 kpk również nie jest zasadny. Wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259).

Przenosząc te rozważania na grunt omawianej apelacji wskazać należy, że skarżący argumentuje tylko wybiórczo, czego nie zmienia przytoczenie w uzasadnieniu apelacji kwestii, co do których prezentuje na zasadzie ex catedra odmienne stanowisko. Nie na tym zaś polega wykazanie jakich konkretnych błędów w rozumowaniu i ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji. Wszak o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu odwoławczego, nie sposób uznać za dostateczne, a tym samym skuteczne, teoretyczne stawianie przez skarżącego pewnych hipotez i formułowanie na ich podstawie zarzutów pod adresem Sądu I instancji, że dokonana przez tenże organ ocena materiału dowodowego jest błędna, sprzeczna z art.7 kpk, a poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne i wyprowadzone w oparciu o nie wnioski błędne. Każde dowodowe twierdzenie wymaga bowiem uwiarygodnienia poprzez wykazanie realnie zaistniałych faktów poddających się obiektywnemu procesowemu poznaniu. W przeciwnym bowiem razie strona procesowa mogłaby zakwestionować wiarygodność każdego z przeprowadzonych dowodów i każde z poczynionych ustaleń faktycznych. Warto też przypomnieć, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego D. T. wskazać należy, że skarżący nie wskazał w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady określonej w art.7 kpk przy ocenie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego D. T.. Twierdzenia, że oskarżony z własnej, nieprzymuszonej woli udał się do terminalu celem przebukowania biletu (str.6 apelacji) nie stanowią skutecznej przeciwwagi dla argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji w omawianej kwestii (str.20-21 uzasadnienia wyroku w brzmieniu uzupełnionym w trybie art.449a § 1 kpk), który ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonego D. T. również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. W polskim procesie karnym, zgodnie z art.74 § 1 kpk oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, ma swobodę w kształtowaniu swojej linii obrony. W ramach przysługującego mu prawa do obrony może on odmówić (bez podania powodów) odpowiedzi na poszczególne pytania oraz odmówić składania wyjaśnień (art.175 § 1 kpk) i sam fakt skorzystania z tego uprawnienia nie może dla niego powodować żadnych negatywnych następstw. Jeżeli jednak na składanie wyjaśnień (co również jest jego prawem) oskarżony się zdecydował, to wyjaśnienia te, jak każdy dowód podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Sąd ma więc prawo oprzeć się przy ustalaniu stanu faktycznego na tej części wyjaśnień oskarżonego, które uznał za wiarygodne (patrz: postanowienie Sądu Najwyższego z 12 października 2023r., V KK 428/23). Z tego względu okoliczność, że oskarżony składa określonej treści wyjaśnienia sama w sobie nie implikuje uznania, że są one wiarygodne. Oskarżony będąc słuchanym w charakterze podejrzanego oraz w charakterze oskarżonego miał prawo odmówić złożenia wyjaśnień, ale też korzystał z przywileju bezkarności, gdy je składał, a owe wyjaśnienia byłyby „fałszywe”, co wynika z samej istoty prawa oskarżonego do obrony i procesowych gwarancji. Nie oznacza to jednak, że taka postawa i wyjaśnienia nie podlegają ocenie sądu, przed którym stanął on jako oskarżony. I to ocenie dokonywanej w świetle ogólnych zasad, o których mowa w przepisach kodeksu postępowania karnego, w szczególności w art.4 kpk i art.7 kpk. To bowiem na sądzie spoczywa obowiązek poczynienia ustaleń, czy stanowisko procesowe i wyjaśnienia oskarżonego posiadają walor wiarygodności, czy też nie. Składając wyjaśnienia oskarżony realizuje określoną strategię obrony i oczywiście może czynić tego rodzaju zabiegi. Niemniej musi się liczyć z pełnymi tego konsekwencjami. Niewątpliwie bowiem – mając na względzie to prawo – fakt prezentowania wielu wersji zdarzeń przez oskarżonego, czy też fakt negatywnej weryfikacji jego twierdzeń (nawet w określonym zakresie), tudzież jego postawy, może prowadzić do interpretacji tychże przez Sąd, jako nie zasługujący na uwzględnienie element linii obrony zmierzającej do uchronienia się przez oskarżonego przed odpowiedzialnością karną, bądź też zmierzający do jej umniejszenia. I rzucać negatywne światło na pozostałe jego wyjaśnienia, w szczególności gdy są sprzeczne z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Powyższy wywód wskazuje zatem, że z jednej strony oskarżony może korzystać ze swoich uprawnień w sposób szeroki, z drugiej zaś taka okoliczność procesowa nakłada na Sąd orzekający w sprawie obowiązek ostrożnego podejścia do zabiegów podejmowanych przez oskarżonego. Mając na uwadze ryzyko celowego prezentowania przez niego określnej wersji zdarzenia, która nie odpowiada rzeczywistemu obrazowi analizowanej sytuacji. Obowiązek taki aktualizuje się przede wszystkim – co oczywiste – w sytuacji, w której, oskarżony nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego został on przez Sąd I instancji wypełniony prawidłowo, kiedy to zaprezentował pogląd o odmówieniu wyjaśnieniom oskarżonego w określonym zakresie waloru wiarygodności.

Swobodnej ocenie zostały również poddane przez Sąd Okręgowy dowody, na które powołuje się skarżący, tj. zeznania świadków: K. Ż. (str.17-18 uzasadnienia wyroku w brzmieniu uzupełnionym w trybie art.449a § 1 kpk), funkcjonariuszy Policji podejmujących czynności służbowe w okolicy bazy promowej (...) 7 października 2017r. (str.20-21, 24 uzasadnienia wyroku w brzmieniu uzupełnionym w trybie art.449a § 1 kpk).

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść cytowanie zeznań świadka K. Ż. (znanych nota bene Sądowi odwoławczemu, który zapoznaje się nie tylko z treścią zaskarżonego wyroku, jego uzasadnienia oraz wywiedzionych apelacji ale również z aktami sprawy). Trafnie Sąd I instancji wskazał, że zeznania tego świadka nie pozwoliły na poczynienie ustaleń co do powodów dla których oskarżony D. T. postanowił dokonać zmiany rezerwacji podróży promem na dzień następny. Świadek bowiem jedynie potwierdziła dokonanie takiej zmiany, co jest okolicznością bezsporną. Istotna natomiast dla kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego D. T. w omawianym zakresie jest kwestia powodów, dla których to uczynił, w szczególności czy nosiło to cechy dobrowolności. Należy w tym miejscu odnieść się do wskazanych przez skarżącego zeznań funkcjonariuszy Policji wykonujących w tym czasie i miejscu obowiązki służbowe. I tak funkcjonariusz Policji, świadek Ł. G. zeznał, że jechał za pojazdem kierowanym przez oskarżonego D. T. do bazy promowej (...), gdzie pojazd ów ustawił się w kolejce oczekujących na wjazd na prom. Dostrzegł również wyjazd pojazdu z tej kolejki i przejechanie do kasy biletowej w chwili, kiedy w tym miejscu pojawili się umundurowani funkcjonariusze Straży Granicznej w patrolu, z psem (str.159-160, 3495v akt sprawy). Wskazał nadto, że w jego ocenie pod budynek kas pojazd oskarżonego mógłby podjechać bez stania w kolejce oczekujących na wjazd na prom, co uzasadnił tym, że radiowozy dojechały do samochodu prowadzonego przez oskarżonego D. T. bez konieczności stania w kolejce, dojazd był swobodny (k.3495v akt sprawy). Świadek A. P., który również na terenie bazy promowej (...) prowadził obserwację samochodu kierowanego przez oskarżonego D. T. zeznał, że w chwili kiedy zauważył ten pojazd, poinformował straż graniczną, skutkiem czego patrol pieszy funkcjonariuszy Straży Granicznej udał się w kierunku kolejki samochodów, w której znajdował się pojazd kierowany przez oskarżonego D. T.. Wówczas oskarżony wyjechał z kolejki i zaparkował samochód przed kasami biletowymi, opuścił samochód i wszedł do środka (k.154-155 akt sprawy). Biorąc pod uwagę te zeznania, zasady logicznego rozumowania oraz wskazaną wyżej okoliczność, że określone ustalenie nie musi wynikać wprost z jakiegoś konkretnego dowodu, a być skutkiem nieodpartej logiki sytuacji, twierdzenie skarżącego, że oskarżony D. T. dobrowolnie odstąpił od zamiaru dokonania 7 października 2017r. wewnątrzwspólnotowej dostawy z Polski do Szwecji ukrytego w jego samochodzie haszyszu nie zasługuje na aprobatę. Owa nieodparta logika w powiązaniu z omówionym dowodami wskazuje bowiem, że przebukowanie biletu wynikało z obawy przed ujawnieniem narkotyków w samochodzie. Podnoszona zatem przez skarżącego okoliczność, że oskarżony D. T. „udał się do kas zanim doszło do podjęcia przez funkcjonariuszy policji jakichkolwiek czynności wobec niego (str.7 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przez niego rezultatu. Oczywistym bowiem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – jest, że podjęcie przez funkcjonariuszy policji czynności służbowych uniemożliwiłoby oskarżonemu jakiekolwiek działania, w szczególności przebukowanie biletu. W realiach przedmiotowej sprawy impulsem do działania oskarżonego D. T. w tym zakresie było dostrzeżenia zbliżającego się patrolu Straży Granicznej.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do wyjaśnień oskarżonego A. D. (1) (str.7 apelacji). Na wstępie wskazać należy, że temu oskarżonemu przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu m.in. z D. T. w popełnieniu przestępstwa usiłowania dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy haszyszu 7 października 2017r. Jego odpowiedzialność zatem w tym zakresie jest ściśle związana z odpowiedzialnością oskarżonego D. T.. Przede wszystkim jednak podkreślenia wymaga, że skarżący odniósł się jedynie do części wyjaśnień oskarżonego A. D. (1) dotyczących omawianej kwestii. Tymczasem składając wyjaśnienia na rozprawie 25 kwietnia 2019r. (k.3368-3369v akt sprawy) oskarżony podał również, że planowali z oskarżonym D. T., a następnie również z oskarżonym A. S. (1) złożyć się na zakup haszyszu, który D. T. zobowiązał się przewieźć do Norwegii celem sprzedaży. Za całkowicie niewiarygodne zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – uznać należy cytowane przez skarżącego depozycje oskarżonego A. D. (1). Oskarżony bowiem tezy o odstąpieniu oskarżonego D. T. od zamiaru przewiezienia narkotyków do Norwegii nie poparł jakąkolwiek argumentacją, w szczególności taką, która pozwoliłaby na uznanie, że znajduje ona oparcie w zasadach logicznego rozumowania.

Reasumując zatem, zgromadzony w sprawie i oceniony w sposób swobodny materiał dowodowy daje pełne podstawy do uznania oskarżonego D. T. winnym usiłowania dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających, a do dokonania tego przestępstwa nie doszło z uwagi na zatrzymanie przez policję. Wobec powyższego całkowicie bezprzedmiotowe są rozważania skarżącego dotyczące art.15 § 1 kk, jak również art.57 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (str.6 apelacji).

Odnosząc się natomiast do zarzutu obrazy art.410 kpk wskazać należy, że obowiązek wynikający z treści tego przepisu związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por.: postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05; wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r., IV KK 454/05). Uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., IV KK 102/04). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, KZS 2/07 poz. 42). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. Całokształt okoliczności, jako podstawa wyroku, oznacza więc, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art.7 kpk, a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 1998r., IV KKN 324/98). Nie można zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji nie dopełnił obowiązku określonego w art.410 kpk, tj. wydania orzeczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił bowiem wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia (w brzmieniu po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. „Naruszenie komentowanego przepisu (art.410 kpk – uwaga SA) stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nie ujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17 stycznia 2013r., II AKa 256/12). Istotą przepisu art.410 kpk jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają.” (Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany. LEX/el.2022). Jak zasadnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 15 grudnia 2011r., II KK 183/11 „Przepisy art. 410, a także art. 424 (zwłaszcza w kontekście art. 99a) nie nakładają wcale na sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne. W przypadku natomiast, gdy treści dowodów są wzajemnie sprzeczne, to powinnością sądu jest wskazanie dowodów, na których się oparł, oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (tak zasadnie Sąd Najwyższy w wyroku z 10 sierpnia 2011r., III KK 444/10). Warto podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych”. „Artykuł 410 nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu apelacyjnego opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art. 7 (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18); podobnie: wyroki Sądu Najwyższego z: 26 marca 2014r. III KK 396/13, 15 grudnia 2011r. II KK 183/11; postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 lutego 2014r. II KK 17/14, 14 czerwca 2013r. IV KK 82/13, 28 lutego 2013r. IV KK 389/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6 marca 2014r., II AKa 279/13.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, podnieść należy, że skarżący nie wskazał w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art.410 kpk, w szczególności w kontekście omawianego zarzutu odnoszącego się do błędnego – w ocenie skarżącego – przypisania oskarżonemu D. T. przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnionego w stadium usiłowania. Całość bowiem argumentacji w tym zakresie (str.5-7 apelacji) w zasadzie ogranicza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności dowodów odnoszących się do tego czynu. Ta kwestia natomiast została już omówiona w niniejszym uzasadnieniu.

Ad. b. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej dotyczących obrazy art.4 kpk, art.7 kpk i art.410 kpk, które zachowują aktualność również w ramach omawianego zarzutu. Także bowiem i w tym zakresie argumentacja skarżącego sprowadza się w istocie do kwestionowania dokonanej przez Sąd I instancji oceny wiarygodności dowodów.

Odwoływanie się w kontekście zarzutu związanego z przypisaniem oskarżonemu D. T. działania w zorganizowanej grupie przestępczej do jego świadomości co do „uczestnictwa w przedmiotowym przedsięwzięciu oskarżonego P. S.” (str.4, 5 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu, gdyż Sąd Apelacyjny w toku kontroli instancyjnej uniewinnił oskarżonego P. S. od zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Nie zmienia to jednak sytuacji procesowej oskarżonego D. T., gdyż działał on w owej grupie z oskarżonymi: A. D. (1) i A. S. (1), co wypełnia znamię działania w zorganizowanej grupie przestępczej, tj. działania co najmniej trzech osób. Nie ma bowiem racji skarżący twierdząc (str.4, 5 apelacji), że oskarżony D. T. nie miał żadnego kontaktu z oskarżonym A. S. (1) oraz wiedzy o jego udziale w planowanym przestępczym przedsięwzięciu. Twierdzenie to jest bowiem sprzeczne nie tylko z zeznaniami funkcjonariuszy policji dokonujących obserwacji działania owej grupy przestępczej, ocenionymi również w kontekście zasad logicznego rozumowania, do czego szerzej Sąd II instancji odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia, ale również z wyjaśnieniami samego oskarżonego D. T., który podał, że spotkał się z oskarżonymi: A. D. (1) i A. S. (1) w Centrum Handlowym (...) w G. (2) przy okazji omawiania kwestii dokonania przez oskarżonego przewozu towaru z Polski do Norwegii samochodem marki S. (k.148-151 akt sprawy). O spotkaniu z oskarżonym A. S. (1) mówił również składając kolejne wyjaśnienia (k.233-234 akt sprawy). Doszło do niego w czasie przekazania samochodu S. już z zamontowanymi skrytkami, w których ukryto haszysz. Wyjaśnił wprost, że oskarżonego A. S. (1) widział dwa razy. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że nie wiedział o jego istnieniu. Okoliczności w jakich doszło do tych spotkań nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że były one związane z planowanym przemytem. Wprawdzie oskarżony wyjaśnił, że towarem przemycanym miał być bursztyn, nie zaś haszysz ale tę część jego depozycji należy traktować jako niezasługującą na walor wiarygodności przyjętą linię obrony. Pozostaje ona bowiem w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego A. D. (1), który podał, że w rozmowie z oskarżonym D. T., którą odbyli na Skwerze (...) w G. (2) w 2016 lub 2017r. wybrzmiał temat narkotyków, które – jak wskazał oskarżony D. T. - w Norwegii są bardzo drogie, a on jest z grubsza w tym temacie zorientowany. Oskarżony D. T. zobowiązał zająć się transportem haszyszu, który po wprowadzeniu go w plan przedsięwzięcia przez oskarżonego A. D. (1), zakupił oskarżony A. S. (1) (k.3368-3369v, 3498-3499 akt sprawy).

Biorąc pod uwagę wskazane wyżej zeznania świadka R. S., oraz mając na względzie zasady logicznego rozumowania, za potwierdzające fakt znajomości oskarżonego A. S. (1) przez oskarżonego D. T. uznać należy również zeznania świadka Ł. G., który podał, że w dniu ujawnienia próby przemytu haszyszu na parking w Centrum Handlowym (...) w G. (2) przyjechał samochodem marki M. (...) oskarżony A. S. (1), zaś samochodem marki S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych oskarżony A. D. (1). Z parkingu natomiast owym samochodem marki S. (...) wyjechał oskarżony D. T. i udał się w kierunku bazy promowej (...) w G. (2), samochodem marki M. wyjechał zaś oskarżony A. S. (1) (k.159-160 akt sprawy). Wobec powyższego podnoszona przez skarżącego okoliczność, że oskarżony D. T. nie wiedział o tym, że oskarżony A. S. (1) kupił zagłuszarkę sygnału GPS (str.5 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przezeń rezultatu, tj. uznania, że oskarżony D. T. nie miał świadomości współpracy z oskarżonym A. S. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Skarżący kwestionując istnienie zorganizowanej grupy przestępczej z udziałem oskarżonego D. T. w zasadzie ograniczył się do stwierdzenia, że działania jego oraz oskarżonych A. S. (1) i A. D. (1) nie wyszły poza ramy współsprawstwa (str.5 apelacji), nie popierając tego stanowiska jakąkolwiek argumentacją. Wobec powyższego Sąd II instancji odwołuje się do rozważań poczynionych w tej kwestii przez Sąd Okręgowy (str.37-39 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Brak odniesienia się przez skarżącego do przedstawionej tam argumentacji zwalnia Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Dokonanie bowiem przez Sąd I instancji oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 8 sierpnia 2024r. II AKa 183/24, 12 lipca 2024r. II AKa 141/24, 5 lipca 2024r. II AKa 39/24, 27 czerwca 2024r. II AKa 2/24, 2 maja 2024r. II AKa 331/23, 11 kwietnia 2024r. II AKa 262/23, 27 marca 2024r. II AKa 201/23, 14 marca 2024r. II AKa 383/13 i II AKa 251/21, 31 stycznia 2024r. II AKa 318/23, 21 grudnia 2023r. II AKa 127/23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 maja 2022r., II AKa 318/21; postanowienia Sądu Najwyższego z: 28 kwietnia 2022r. III KK 133/22, 7 kwietnia 2022r. IV KK 280/21, 15 marca 2022r. IV K 14/22, 2 marca 2022r. II KK 58/22). W powyższym kontekście podkreślenia wymaga, że zgodnie z treścią art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń Sądu I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skarżący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu. Zajęcie ex catedra stanowiska odmiennego niż uczynił to Sąd I instancji nie tworzy po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o subiektywny jego pogląd, przy braku odniesienia się do argumentacji Sądu I instancji, uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący.

Ad. c. Zarzut nie może zostać uznany za zasadny. Na wstępie wskazać należy, że przedmiotem oceny Sądu odwoławczego jest wyrok wydany przez Sąd Okręgowy, gdyż do niego odnoszą się zarzuty apelacji, w szczególności obecnie omawianej. Podkreślenia zatem wymaga, że w zaskarżonym orzeczeniu nie przypisano oskarżonemu D. T. uczynienia sobie stałego źródła dochodu z popełnienia przypisanego mu w pkt. II wyroku przestępstwa. Przyjęcie jako elementu kwalifikacji prawnej tego czynu również art.65 § 1 kk wynika natomiast z uznania, że został on popełniony w ramach zorganizowanej grupy przestępczej (czyn przypisany oskarżonemu w pkt. I wyroku). Wobec powyższego zawarte na str.43 uzasadnienia wyroku (w brzmieniu po uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) rozważania dotyczące stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk traktować należy jako jedną z niedoskonałości jaką obarczona jest część motywacyjna zaskarżonego orzeczenia, nie mającą jednak wpływu na jego treść. Uchybienie to bowiem można wprawdzie uznać za naruszenie art.424 § 1 pkt 2) kpk ale z przyczyn wskazanych powyżej nie może mieć ono wpływu na treść orzeczenia. Omawiany zatem zarzut nie może zostać uznany za trafny. Podkreślenia bowiem wymaga, że zarzut obrazy przepisu postępowania może zostać uznany za trafny przy spełnieniu łącznie dwóch równorzędnych (podkreślenie SA) warunków: stwierdzenia, że do obrazy określonego przepisu kodeksu postępowania karnego doszło oraz, że miało to wpływ na treść orzeczenia.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. D. (1)

Ad. 1. Zarzut nie może zostać uznany za trafny, mimo że Sąd odwoławczy również dostrzegł liczne niedoskonałości uzasadnienia wyroku Sądu I instancji, co znalazło wyraz w wydaniu postanowienia w trybie art.449a § 1 kpk. Niemniej jednak, Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie prezentuje stanowisko, że braki w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, aktualnie, gdy obowiązuje art.455a kpk, ale również wcześniej, przed 1 lipca 2015r., w zasadzie nie mogą być samoistną przesłanką do uchylenia wyroku Sądu I instancji. Wynika to stąd, że uzasadnienie wyroku jest mimo wszystko dokumentem wtórnym w stosunku do jego sentencji, sporządzanym już po jej ogłoszeniu, dlatego w istocie nie może ono mieć wpływu treść rozstrzygnięć, o których mowa w art.413 § 1 i 2 kpk. Nie oznacza to jednak, że obraza art.424 kpk nie może być podstawą zarzutu zwykłego środka odwoławczego. Sąd odwoławczy, w przypadku postawienia takiego zarzutu, musi go rozważyć i nie może być zwolniony od przeanalizowania motywacyjnej części wyroku pod kątem ewentualnych braków argumentacyjnych, czy też błędów logicznych w nim zawartych - i w razie takiej konieczności - wątpliwości te uzupełnić i wyjaśnić we własnym zakresie. Jest to pochodną tego, że postępowanie apelacyjne ma to do siebie, że sąd dokonuje kontroli instancyjnej wyroku nie tylko na podstawie samego jego uzasadnienia, ale również w oparciu o analizę akt sprawy, w szczególności dowodów tam zebranych. W świetle poglądów doktryny i orzecznictwa, wyrażonych jeszcze przed wejściem w życie nowelizacji Kodeksu postępowania karnego, obowiązujących od 1 lipca 2015r., uzasadnienie wyroku nie determinuje prawidłowości rozstrzygnięć istniejących w jego sentencji (patrz: postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 stycznia 2012r. V KK 425/11, 10 sierpnia 2011r. III KK 444/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 września 2009r., II AKa 232/09). Powyższe nie oznacza bynajmniej, że sąd odwoławczy nie ma obowiązku analizy pisemnych motywów pod kątem postawionych w apelacji zarzutów. Jeśli wynik tej analizy bezsprzecznie prowadzi do wniosku, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia kryteriów określonych w art.424 § 1 i 2 kpk, wówczas obowiązkiem sądu odwoławczego jest uzupełnienie faktycznych i prawnych wywodów, zgodnie z granicami i kierunkiem środka zaskarżenia (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2015r., II KK 59/15).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że nie sposób podzielić stanowiska skarżącej, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku „nie odnosi się do dowodów” i „nie wiadomo na jakiej podstawie Sąd ustalił stan faktyczny” (str.4 apelacji). Nawet bowiem w brzmieniu pierwotnym (sprzed uzupełnienia w trybie art.449a § 1 kpk) Sąd Okręgowy wskazał jakie dowody stanowiły podstawę poczynionych ustaleń faktycznych (str.2-14 uzasadnienia wyroku). Po zwrocie uzasadnienia do uzupełnienia Sąd Okręgowy poczynił rozważania dotyczące wiarygodności poszczególnych dowodów odnosząc się w szczególności do tych wskazanych przez skarżącą (str.4 apelacji) i w ten sposób umożliwił poddanie ich kontroli odwoławczej. Podkreślenia przy tym ponowne wymaga, że Sąd II instancji dokonuje oceny zasadności zaskarżonego orzeczenia nie tylko w oparciu o jego część motywacyjną, ale również w oparciu o akta sprawy, w szczególności zgromadzone dowody, a to wszystko w zakresie przewidzianym prawem. Nie sposób za trafną w kontekście omawianego zarzutu uznać argumentację dotyczącą nieodniesienia się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do treści mów końcowych obrońców. Mowy końcowe bowiem nie są elementem przewodu sądowego (wygłaszane są po jego zamknięciu), podczas gdy podstawą wyroku są dowody przeprowadzone w toku przewodu sądowego. Jeżeli mowa końcowa strony lub jej przedstawiciela procesowego miałaby spowodować poszerzenie postępowania dowodowego, doszłoby do otwarcia zamkniętego przewodu sądowego i przeprowadzenia tych dowodów, które następnie podlegałyby ocenie wyrażonej w uzasadnieniu wyroku. Taki pogląd znajduje, w ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie, oparcie w stanowisku komentatorów, że Kodeks postępowania karnego nie nakazuje dokładnego zaprotokołowania mów końcowych, a jedynie wnioski końcowe co do oczekiwanego rozstrzygnięcia (por. Hofmański, Sadzik, Zgryzek, Kodeks, t. 2, 2011, s. 614; Grzegorczyk, Kodeks, 2008, s. 860). Skoro tak, to nie sposób uznać aby argumentacja w nich zawarta miałaby być przedmiotem rozważań w uzasadnieniu wyroku. Skoro sama skarżąca w pierwszym akapicie uzasadnienia omawianej apelacji wskazała, że konieczność zastosowania formularza jest okolicznością niezawinioną przez sąd, popada w wewnętrzną sprzeczność obarczając w kolejnym akapicie Sąd I instancji odpowiedzialnością za utrudnienia w percepcji sporządzonej w takiej formie części motywacyjnej zaskarżonego wyroku. Choć Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie jest zwolennikiem tzw. formularzy (przede wszystkim z uwagi na zawarcie w nim wielu elementów, które są zbędne w realiach określonego uzasadnienia, a jedynie powiększają jego objętość), to nie sposób jednak podzielić stanowiska skarżącej, że przez to wyrok jest niezrozumiały. Sąd Okręgowy bowiem, w uzasadnieniu wyroku uzupełnionym w trybie art.449a § 1 kpk wskazał w sposób przejrzysty ustalony stan faktyczny, jak również odniósł się (choć Sąd Apelacyjny oczekiwałby w tym zakresie większej jeszcze wnikliwości) do przeprowadzonych dowodów.

Nie doszło zatem do naruszenia prawa oskarżonego A. D. (1) do obrony, tj. obrazy art.6 kpk poprzez naruszenie art.424 § 1 kpk.

Ad. 2. Lakoniczność argumentacji skarżącej w zakresie tego zarzutu i brak odniesienia się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (w brzmieniu po uzupełnieniu go w trybie art.449a § 1 kpk) czyni ten zarzut całkowicie bezzasadnym. O wartości dowodowej dowodów z wyjaśnień oskarżonych Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam uwag natury ogólnej odsyła nie stwierdzając konieczności powtarzania ich w tym miejscu. Ponownie podkreślenia bowiem wymaga, że brak odniesienia się przez skarżącego do przedstawionej argumentacji Sądu I instancji zwalnia Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Kwestionowanie bowiem ustaleń Sądu I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń i opierać się jedynie o dowody, które – w ocenie skarżącej, odmiennej niż Sądu I instancji – posiadają walor wiarygodności. Wobec takich braków w omawianej apelacji, Sąd II instancji ponownie odwołuje się do rozważań dotyczących znamion przestępstwa działania w zorganizowanej grupie przestępczej w rozumieniu art.258 § 1 kk. Nie ma racji skarżąca twierdząc (str.4 apelacji), że oskarżeni: D. T. i A. S. (1) nie znali się, a nawet nie wiedzieli o swoim istnieniu. Przeczą o tym dowody szczegółowo omówione już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego D. T., do których to rozważań Sąd Apelacyjny w tym miejscu odsyła, gdyż skarżąca w omawianej apelacji w żaden sposób nie uargumentowała swego gołosłownego, w tym zakresie, twierdzenia. Podobnie, nie sposób za trafny uznać argumentu odnoszącego się do dobrowolnego – zdaniem skarżącej – odstąpienia oskarżonego D. T. od przekroczenie granicy. Również i do tej kwestii Sąd II instancji odnosił się w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła, gdyż także i w tym zakresie skarżąca ograniczyła się do poczynionego ex catedra stwierdzenia. Za przejaw braku znajomości akt sprawy można uznać twierdzenie skarżącej, że zeznania obserwujących oskarżonych funkcjonariuszy oraz wnioski wynikające z podejmowanych przez nich czynności operacyjnych świadczą o spontaniczności działania oskarżonych, którym przypisano (prawomocnie) działanie w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej oraz angażowaniu na bieżąco kolejnych, nieświadomych osób (str.4 apelacji). Wobec braku jakiejkolwiek argumentacji w tym zakresie wystarczającym będzie odesłanie w tym miejscu do części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia, w której Sąd I instancji poczynił ustalenia co do wypełnienia przez oskarżonych (w tym oskarżonego A. D. (1)) znamion popełnienia czynu z art.258 § 1 kk (str.6 uzasadnienia wyroku w brzmieniu po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Nie sposób – w ocenie Sądu Apelacyjnego - mówić o spontaniczności działań oskarżonych, którym ostatecznie przypisano działanie w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, a zatem również oskarżonego A. D. (1), skoro – jak już również wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nawet z jego wyjaśnień wynika, że działania sprawców były zaplanowane, a każdy z nich miał określoną rolę do wykonania dla osiągnięcia zamierzonego celu przestępczego. Rola oskarżonego D. T. polegała na organizowaniu rynku zbytu narkotyków w Norwegii, wypożyczeniu samochodu przeznaczonego do przemytu i przewiezieniu narkotyków do miejsca przeznaczenia. Oskarżeni: A. D. (1) i A. S. (1) mieli zorganizować narkotyki przeznaczone do obrotu oraz zapewnić przystosowanie samochodu do ich przemytu.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do braku hierarchii w grupie (str.2 apelacji). Podkreślenia bowiem wymaga, że znamiona zorganizowanej grupy przestępczej są spełnione również wówczas gdy nie ma ona określonego przywódcy, który jest wyznacznikiem trwałości grupy w strukturze pionowej, ale może mieć również strukturę poziomą – z reguły ze stałym gronem uczestników koordynujących jej działalność według ustalonych reguł (tak: wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 22 grudnia 2022r. II AKa 389/22, 8 grudnia 2022r. II AKa 117/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 26 sierpnia 2021r., II AKa 315/19; postanowienie Sądu Najwyższego z 11 lutego 2021r., IV KK 567/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 12 listopada 2020r., II AKa 217/18).

Ad. 3., 4. Zarzuty nie są trafne. Sąd odwoławczy w niniejszym uzasadnieniu czynił już rozważania o braku podstaw do uznania, że oskarżony D. T. dobrowolnie odstąpił od zamiaru popełnienia przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i do nich odsyła nie stwierdzając potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Brak posiadania przy sobie rzeczy osobistych, czy zawartość bagażnika pojazdu, którym poruszał się oskarżony D. T. (str.5 apelacji) samo w sobie nie może implikować uznania, że doszło do wypełnienia znamion z przepisu art.15 § 1 kk lub jedynie do przygotowania do popełnienia przestępstwa z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przeczy temu niedostrzegana przez skarżącą, a trafnie oceniona przez Sąd Okręgowy okoliczność, że oskarżony D. T. wyjechał z kolejki pojazdów zmierzających na prom i przebukował bilet na inny termin na skutek zbliżania się do niego funkcjonariuszy Straży Granicznej. Szczegółowo do tego odnosił się Sąd Apelacyjny przy omawianiu zarzutów apelacji wywiedzionej na korzyść tego oskarżonego. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że w obecnych czasach nie stanowi jakiegokolwiek problemu nabycie przedmiotów przydatnych w podróży (w tym również wspomnianych przez skarżącą: podstawowych kosmetyków, bielizny, butelki wody, zapasowej koszulki, bluzy czy kurtki) w jej trakcie. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że w bagażniku samochodu, którym oskarżony D. T. przyjechał na terminal promowy (...) 7 października 2017r. znajdowała się kurtka (k.2248-2253 akt sprawy). Przedmioty zaś, o których wspomina skarżąca znajdujące się w bagażniku pojazdu, którym poruszał się (latarka czołowa, klucze oczkowe i miernik napięcia) nie są przydatne tylko przy demontażu zderzaka. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżąca, że gdyby oskarżony miał zamiar dokonać przemytu narkotyków to nie posiadałby przy sobie narządzi służących do demontażu zderzaków, w których ukryte były narkotyki. Przedmioty te bowiem mogły służyć mu również do innych, nie związanych z popełnieniem przestępstwa, celów.

Ad. 5. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie wskazać należy, że podnoszenie przez skarżącą okoliczności, że w opisie czynu poza oskarżonym A. D. (1) z imienia i nazwiska wymieniony został jedynie oskarżony A. S. (1), co zaś do pozostałych osób użyto sformułowania „inne nieustalone” nie może przynieść oczekiwanego przezeń rezultatu, tj. uznania, że nie było możliwe przypisanie mu działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Za przestępstwo popełnione w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw przyjmować bowiem należy przestępstwo popełnione przez choćby niektóre z trzech osób, które wspólnie lub za pośrednictwem niektórych z nich podzieliły się zadaniami w związku z zamiarem prowadzenia przestępczej działalności, jeżeli popełnienie przestępstwa wynikało z tego podziału (podobnie: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 23 maja 2023r., II AKa 55/23; Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 25 stycznia 2023r., II AKa 159/20; Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 30 listopada 2022r., II AKa 457/22; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 19 grudnia 2003r., II AKa 257/03).

Nie ma również racji skarżąca twierdząc, że środki odurzające objęte czynem przypisanym oskarżonemu w pkt. VII zaskarżonego wyroku należały wyłącznie do oskarżonego A. S. (1). Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że działanie sprawców w ramach zorganizowanej grupy przestępczej ściśle związane jest z podziałem ról. Rola przypisana oskarżonemu A. D. (1) w popełnieniu przestępstwa opisanego w pkt VII wyroku polegała na przechowywaniu środków odurzających wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1). Nie ma racji skarżąca twierdząc, że tylko oskarżony A. S. (1) miał dostęp do narkotyków przechowywanych w S. (1). Jak wynika bowiem z zeznań zarówno funkcjonariuszy policji dokonujących obserwacji członków grupy: A. P. (k.154-155, 3619-3621v akt sprawy), R. S. (k.267-269 akt sprawy), jak i zeznań świadka D. P. – właściciela nieruchomości w S. (1), obaj oskarżeni przyjeżdżali tam, korzystali z pomieszczeń gospodarczych znajdujących się na terenie posesji (k.67-70, 3470v-3472v, 3891v-3893 akt sprawy). Okoliczność zatem, że to oskarżony A. S. (1) jako znajomy P. wynajął od nich pomieszczenia, w których składowane były narkotyki przeznaczone do obrotu w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, do której należał również oskarżony A. D. (1) nie może skutkować ekskulpowaniem tego ostatniego, skoro przypisano mu działanie wspólnie i w porozumieniu m.in. z oskarżonym A. S. (1). Taki rodzaj sprawstwa nie wymaga od każdego ze współsprawców podejmowania wszystkich czynności sprawczych związanych z popełnieniem przestępstwa, a wystarczą te związane z ustalonym podziałem ról. Środki odurzające przechowane w S. (1) i w samochodzie marki F. (...) oraz w garażu podziemnym oskarżonego A. S. (1) były przeznaczone do wprowadzenia do obrotu przez grupę. Nie jest zatem istotne, że pomieszczeniami tymi dysponował oskarżony A. S. (1), skoro pełną tego świadomość miał oskarżony A. D. (1). Z tożsamych względów bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. D. (1) w przedmiotowej sprawie pozostaje, że na terenie nieruchomości do niego należących nie zabezpieczono środków odurzających. Z osób, które odbierały je w celu dalszej dystrybucji w ramach postępowania w przedmiotowej sprawie ustalono oskarżonych: A. C., A. R. i M. S.. Podkreślenia również wymaga, że to oskarżony A. D. (1) przekazywał oskarżonym: A. C. i A. R. środki odurzające celem dalszego wprowadzenia do obrotu (oskarżony M. S. pozyskał narkotyki od oskarżonego A. C.). Nie ma racji skarżąca twierdząc (str.6 apelacji), że brak jest dowodów na to, że oskarżony A. D. (1) brał udział w dalszej dystrybucji tych narkotyków. Oskarżony A. C. rozpoznał bowiem w A. D. (1) osobę, której zgłosił potrzebę wzięcia „czegoś do palenia” celem sprzedaży i zarobku, wziął od niego narkotyki, które następnie przekazał oskarżonemu M. S. (k.989-991, 2992-2994, 3371 akt sprawy). Dokonujący obserwacji działań podejmowanych przez grupę, funkcjonariusze Policji również potwierdzili fakt przekazywania narkotyków przez oskarżonego A. D. (1) tym dwóm współoskarżonym. świadek Ł. G. zeznał, że widział jak oskarżony A. D. (1) przekazuje narkotyki oskarżonemu A. R. (k.481-483, k.3494-3497v akt sprawy). Świadek A. P. zeznał, że widział jak oskarżony A. D. (1) przekazuje narkotyki oskarżonemu A. C. (k.471-473, 3620v akt sprawy). O odebraniu narkotyków z posesji oskarżonego A. D. (1) w K. przez oskarżonego A. R. zeznał również świadek R. S. (k.3498-3499 akt sprawy). Przekazanie narkotyków tym współoskarżonym potwierdził sam oskarżony A. D. (1) (k.3368-3369v akt sprawy).

Ad. 6. Zarzut nie jest trafny. Z uwagi na fakt, że tożsamy został podniesiony w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego D. T., co było już przedmiotem rozważań w niniejszym uzasadnieniu, do nich Sąd II instancji odwołuje się nie stwierdzając potrzeby ponownego ich przytaczania. Zastosowanie art.65 § 1 kk w kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu A. D. (1) w pkt. VI, VII i X zaskarżonego orzeczenia nie wynikało z ustalenia w wyroku, że z popełnienia przestępstw uczynił sobie stałe źródło dochodu, a z tego że popełnił je działając w zorganizowanej grupie przestępczej. Zdziwienie Sądu Apelacyjnego budzi natomiast kwestionowanie przez doświadczonego prawnika, jakim jest obrońca oskarżonego A. D. (1), przyjęcia znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez wskazanie, że oskarżony nie odniósł żadnej korzyści majątkowej z przestępstwa. Przepis art.115 § 4 kk stanowi bowiem wprost, że korzyść majątkowa to korzyść dla siebie lub kogo innego. Nadto do osiągnięcia korzyści majątkowej nie mogło dojść skoro pochód przestępstwa wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających (pkt VI zaskarżonego wyroku) zakończył się na etapie usiłowania. W odniesieniu zaś do czynów przypisanych oskarżonemu A. D. (1) mu w pkt. VII i X zaskarżonego wyroku, nie sposób również mając na uwadze prawidłowe ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Okręgowy oraz zasady logicznego rozumowania uznać, że udział w obrocie środkami odurzającymi nie jest popełniany w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zarzut związany z czynem przypisanym oskarżonemu A. D. (1) w pkt. X zaskarżonego wyroku można obalić odwołując się do wyjaśnień samego oskarżonego, który podał, że oskarżony A. R. miał spłacić zaciągnięty u niego dług po sprzedaży narkotyków (k.3368-3369v akt sprawy). A zatem oskarżony A. D. (1) wiedział zarówno o tym, że przekazane oskarżonemu A. R. narkotyki przeznaczone są do obrotu (oskarżony ten miał je bowiem sprzedać, a nie zatrzymać dla siebie), a nadto wiązało się to z osiągnięciem korzyści majątkowej przez A. R. (a zatem „kogo innego” w rozumieniu art.115 § 4 kk), skoro z zarobionych pieniędzy oskarżony ten miał oskarżonemu A. D. (1) spłacić dług. Podobnie rzecz się ma z zarzutem związanym z czynem przypisanym oskarżonemu w pkt. VII zaskarżonego wyroku. Przy czym w tym przypadku część narkotyków została przekazana oskarżonemu A. C., który je dalej sprzedał (a zatem doszło do udziału w obrocie) oskarżonemu M. S.. W obu przypadkach oskarżony A. D. (1) podał, że profesjonalnie pakował worki ze środkami odurzającymi przy użyciu zgrzewarki do folii.

Ad. 7. Zarzut nie jest zasadny. Przede jest niczym nieuargumentowany. Sam zarzut bowiem odnosi się to tego, że – w ocenie skarżącej – oskarżony A. D. (1) winien odpowiadać za udzielanie pomocy sprawcom przestępstw (str.2 apelacji). W uzasadnieniu zaś tego zarzutu skarżąca wskazała, że zeznania funkcjonariuszy policji nie odzwierciedlają stanu faktycznego, gdyż ze wskazanych przez nich miejsc nie można było dokonać opisywanych przez nich obserwacji (str.6 apelacji). Sąd II instancji nie stwierdza związku między treścią zarzutu a jego uzasadnieniem. Zwalnia to Sąd odwoławczy od dalszych rozważań dotyczących tego zarzutu, gdyż – na co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie jest rolą Sądu II instancji śledzenie toku rozumowania skarżącego profesjonalnego reprezentanta strony ponad to co wyraźnie wskazano w wywiedzionym środku odwoławczym. Również z wyjaśnień oskarżonego A. D. (1), do których ogólnie jedynie, jako do dowodu odwołuje się skarżąca w omawianym zarzucie nie wynika aby mogły one stanowić podstawę do przypisania mu pomocnictwa do przestępstw popełnionych przez innych współsprawców. Na marginesie zatem jedynie ponownie wskazać należy, że wyjaśnienia oskarżonego w polskim procesie karnym nie stanowią swego rodzaju „super dowodu”, a podlegają swobodnej ocenie Sądu jak każdy inny. Zgromadzone zaś w sprawie dowody, ocenione w sposób swobodny przez Sąd I instancji dają pełną podstawę do przypisania oskarżonemu A. D. (1) sprawstwa w ramach działania wspólnie i w porozumieniu ze wskazanymi w przypisanych mu w pkt. IX i X zarzutach sprawcami, nie zaś jedynie pomocnictwa. Sąd odwoławczy odnosił się już do tych dowodów w niniejszym uzasadnieniu.

Ad. 8. Zarzut ten, po uzupełnieniu przez Sąd I instancji uzasadnienia zaskarżonego wyroku w trybie art.449a § 1 kpk, stał się bezprzedmiotowy. Nadto został cofnięty przez skarżącą w uzupełnieniu apelacji datowanym na 14 maja 2024r.

Ad. 9. Zarzut nie może zostać uznany za trafny. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do rozważań natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, a odnoszących się do obrazy art.4 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk i art.424 § 1 pkt 1 kpk, gdyż zachowują one aktualność również w omawianej części apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Stopień ogólności uzasadnienia tego zarzutu, które we fragmencie warto zacytować: „(…) ustalenia Sądu są sprzeczne nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonych i zeznaniami świadków ale i z obiektywnymi dowodami jakimi są ustalenia kontroli operacyjnej czy przeprowadzenia oględzin miejsc popełnienia przestępstwa, oględzinami pojazdu. Część dowodów Sąd pomija, inne ocenia wybiórczo, sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego” (str.6-7 apelacji) powoduje, że nie sposób się do niego rzeczowo odnieść w toku kontroli instancyjnej. Po raz kolejny zatem podkreślenia wymaga, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że zaprezentowane rozważania Sądu Okręgowego (po uzupełnieniu uzasadnienia w trybie art.449a § 1 kpk) umożliwiają poddanie motywów, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia, w szczególności w omawianym zakresie kontroli instancyjnej i odtworzenie toku rozumowania Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Skarżąca tymczasem nie wskazała, które elementy zaprezentowanej i omówionej przez Sąd Okręgowy oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego obarczone są błędem, skutkującym uznaniem wyroku w odniesieniu do oskarżonego A. D. (1) za nietrafny. Tym samym skarżąca nie sprostała elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany. Podobna praktyka obrońcy nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o nieskonkretyzowane sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazała skarżąca. Skarżąca jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niej przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów procesowych. Podkreślenia zatem jedynie wymaga, że wyjaśnienia oskarżonych, w szczególności oskarżonego A. D. (1), zostały uznane przez Sąd I instancji za częściowo wiarygodne (str.15-17 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Zeznania świadków zostały uznane za wiarygodne (k.17-27 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk), podobnie jak ustalenia kontroli operacyjnej (str.35 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) oraz oględziny miejsc i pojazdu (str.32 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Skarżąca nie podaje, które – w jej ocenie - dowody sąd pomija (wskazać w tym miejscu należy, że część dowodów sąd uznał za niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia – str.36-37 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk, co nie spotkało się żadnym rzeczowym zarzutem ze strony skarżącej). Skarżąca nie wskazała również, które dowody – w jej ocenie – zostały ocenione wybiórczo, sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Tymczasem dla skutecznego zdyskwalifikowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji skarżąca winna wykazać jakich konkretnych uchybień dopuścił się Sąd I instancji w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy (tak też: Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyrokach z: 6 maja 2024r. II AKa 32/24, 22 grudnia 2022r. II AKa 221/22, 27 października 2021r. II AKa 149/21; Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyrokach z: 17 maja 2023r. II AKa 411/22, 1 marca 2023r. II AKa 487/21; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyrokach z: 26 września 2022r. II AKa 165/22, 3 marca 2021r. II AKa 383/19; Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 9 czerwca 2020r. II AKa 383/19; Sąd Najwyższy w wyroku z 13 listopada 2019r., I KA 3/19). Zadaniu temu skarżąca nie sprostała.

Ad. 10. Zarzut nie jest trafny. Podkreślenia wymaga, że skarżąca, mimo odniesienia się w omawianym zarzucie do kar pozbawienia wolności (tak jednostkowych, jak i łącznej) oraz kary łącznej grzywny (str.3 apelacji) w jej uzasadnieniu odnosi się tylko do kary grzywny (str.7 apelacji). Zatem wobec braku jakiejkolwiek argumentacji związanej z zarzutem rażącej niewspółmierności kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności Sąd Apelacyjny ograniczy się jedynie w tym miejscu do stwierdzenia, że kar tych żądną miarą nie sposób uznać za rażąco surowe, wręcz przeciwnie. Cechują się rażącą łagodnością, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie, w ramach zakreślonych środkiem odwoławczym wniesionym na niekorzyść oskarżonego A. D. (1). Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w sekcji 5.2. niniejszego uzasadnienia. Rozważając natomiast nad zarzutem rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) kary łącznej grzywny wskazać na wstępie należy, że niekwestionowanie wymiarów kar jednostkowych grzywien, a jedynie orzeczoną karę łączną samo w sobie osłabia omawiany zarzut, gdyż Sąd Okręgowy połączył orzeczone wobec oskarżonego A. D. (1) kary jednostkowe grzywien na zasadzie asperacji zbliżonej do absorbcji. Minimalna kara łączna grzywny możliwa do orzeczenia biorąc pod uwagę wymiar kar jednostkowych wynosiła 250 stawek dziennych po 200 zł. jedna stawka (czyli 50.000 zł.), maksymalna zaś 550 stawek dziennych po 200 jedna stawka (czyli 110.000 zł.). Oskarżonemu A. D. (1) zaś została wymierzona kara 350 stawek dziennych grzywny po 200 zł. jedna stawka (czyli 70.000 zł.), która – biorąc pod uwagę wskazane wyżej okoliczności - żadną miarą nie można zostać uznana za karę rażąco surową.

Aprobaty Sądu II instancji nie zyskała argumentacja przedstawiona na poparcie omawianego zarzutu koncentrująca się na możliwościach zarobkowych oskarżonego A. D. (1). W ocenie Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw do uznania, że stosowany wobec oskarżonego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, a następnie zakazu opuszczania kraju spowodował trwałą utratę źródła dochodu wynikającego z prowadzenia hotelu w Grecji. Jak wynika bowiem z informacji podanych przez samego oskarżonego (k.272-273 akt sprawy), ma on m.in. dochód z działalności hotelu w Grecji oraz z domu w S. (2), które odziedziczył w spadku po dziadku (wywiad środowiskowy - k.3286-3289 akt sprawy). Nie wynika z tego bynajmniej aby dochód ten był uzależniony od osobistej pracy oskarżonego w tych nieruchomościach. W ocenie Sąd Apelacyjnego zatem, fakt stosowania wobec niego środków zapobiegawczych nie pozbawił go dochodów z tych nieruchomości. Nadto – jak wynika z wywiadu środowiskowego z 14 marca 2019r., a zatem niedługo przed uchyleniem tymczasowego aresztowania – jest również właścicielem kantoru wymiany walut (k.3286-3289 akt sprawy). Przedstawione wyżej okoliczności wskazują, że nawet w czasie gdy był pozbawiony wolności w ramach tymczasowego aresztowania oskarżony A. D. (1) nie był pozbawiony dochodów. Całkowicie nieprzekonująca jest argumentacja skarżącej jakoby oczekiwanie na uprawomocnienie się wyroku w znaczący sposób ograniczało możliwości zarobkowe oskarżonego. O ile rzeczywiście nie mógł podjąć pracy za granicą z uwagi na orzeczony zakaz opuszczania kraju, o tyle nic nie stało na przeszkodzie (takich okoliczności bowiem skarżąca nie przedstawia) aby podjął pracę w kraju. Nie sposób również – w ocenie Sądu Apelacyjnego - uznać aby poręczenie majątkowe w kwocie 35.000 zł. (k.3501 akt sprawy), tudzież zabezpieczenie majątkowe na kwotach 100 zł. oraz 500 Euro (k.1024-1026 akt sprawy) miały duży wpływ na jego sytuację majątkową, albo jakikolwiek wpływ na jego możliwości zarobkowe. Sąd Apelacyjny nie dostrzega nadto jakiegokolwiek związku pomiędzy zarzutem rażącej niewspółmierności orzeczonej kary grzywny, a faktem oczekiwania przez skarżącego na uprawomocnienie się wyroku, w szczególności interesowaniem się (wykonywanie co dwa tygodnie telefonu do obrońcy) stanem sprawy. Nie sposób uznać aby stanowiło to – jak twierdzi skarżąca – dodatkową dolegliwość dla oskarżonego. Warto natomiast w tym miejscu podkreślić, że pomimo deklarowanego przez obrońcę interesowania się stanem sprawy, oskarżony A. D. (1) nie stawił się na żaden termin rozprawy przed Sądem odwoławczym. Nie sposób również za wiarygodne uznać twierdzenia skarżącej (str.7 apelacji), że czeka na wykonanie wyroku, skoro – jak wynika z pisma KP G. (...) z 24 października 2024r. - nie przebywa w miejscu zamieszkania, co skutkuje trudnościami we wprowadzeniu mu do wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1)

Ad. 1. Zarzut nie jest trafny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Z uwagi na fakt, że jest tożsamy z zarzutem nr 1. podniesionym przez obrońcę oskarżonego A. D. (1), Sąd odwoławczy odsyła do uwag tam poczynionych. Stąd też, mimo że Sąd II instancji podziela poglądy orzecznictwa zaprezentowane przez skarżącego (str.5-8 apelacji), a dotyczące znaczenia uzasadnienia wyroku w procesie karnym nie może uznać zarzutu za trafny. W zakresie tego zarzutu skarżący odniósł się również (podobnie jako obrońca oskarżonego A. D. (1) w pkt. 8 apelacji) do kwestii rozbieżności między treścią wyroku (w którym doszło do skazania oskarżonych), a jego uzasadnieniem (w którym podano przyczyny umorzenia postępowania) – str.8 apelacji. Zostało to skorygowane przez Sąd I instancji w trybie art.449a § 1 kpk.

Przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego w niniejszym uzasadnieniu była również kwestia zawartych w części motywacyjnej rozważań Sądu I instancji dotyczących uczynienia sobie z popełniania przestępstw stałego źródła dochodu i do nich Sąd Apelacyjny odsyła w tym miejscu nie stwierdzając konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Było to bowiem także zarzutem apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego D. T. (pkt c.).

Trafnie skarżący wskazał na treść art.455a kpk, co nie pozwala na uchylenie wyroku tylko z powodu tego, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art.424 kpk. Nadto, w realiach rozpoznawanej sprawy, doszło do uzupełnienia części motywacyjnej wyroku w trybie art.449a § 1 kpk. Nadto, o czym również wspominał Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu, Sąd odwoławczy oceniając zasadność zgłoszonych zarzutów apelacyjnych ma do dyspozycji nie tylko zaskarżony wyrok i jego uzasadnienie ale również akta, z którymi w przedmiotowej sprawie wnikliwie się zapoznał. Skutkiem tego jest przekonanie Sądu odwoławczego, że zarzut braku podstaw do uznania, że oskarżony A. S. (1) działał w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej nie jest trafny. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do argumentacji przedstawionej już w niniejszym uzasadnieniu przy omawianiu zarzutu w pkt. b. apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego D. T.. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że oskarżony A. S. (1) miał pełną świadomość uczestnictwa w zorganizowanej grupie przestępczej. W zakresie czynu przypisanego oskarżonemu A. S. (1) w pkt. XIV zaskarżonego wyroku, jak wynika z wyjaśnień oskarżonego A. D. (1) (k.3368-3369v akt sprawy), po rozmowie z oskarżonym D. T., który przedstawił mu wizję zarobku związanego z przemytem narkotyków z Polski do Norwegii, skontaktował się z oskarżonym A. S. (1), który zdobył 20 kg. haszyszu. Nadto oskarżony A. S. (1) zaangażował w przestępcze przedsięwzięcie oskarżonego P. S., który dostosował samochód wypożyczony przez oskarżonego D. T. do przewozu przez Szwecję do Norwegii zakupionych przez oskarżonego A. S. (1) środków odurzających. Biorąc pod uwagę te okoliczności (zakup narkotyków i dostosowanie S. (...) do ich przewozu) nie sposób za wiarygodne uznać wyjaśnienia oskarżonego A. D. (1), że oskarżony A. S. (1) mógł myśleć, że chodzi o przewóz bursztynu. Oskarżony A. S. (1) miał świadomość roli oskarżonego D. T. w przestępczym przedsięwzięciu. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej na korzyść oskarżonego D. T., oskarżony ten spotykał się z oskarżonym A. S. (1) w związku z planowanym przestępczymi przedsięwzięciami (k.148-151, 233-234 akt sprawy). Do poczynionych również w niniejszym uzasadnieniu szczegółowych rozważań w tym zakresie odsyła Sąd Apelacyjny nie stwierdzając potrzeby powtarzania ich w tym miejscu. Podkreślenia w tym miejscu jedynie wymaga, że – jak wynika z zeznań świadka R. S. (k.267-269, 3498-3499 akt sprawy) - oskarżony A. S. (1) skontaktował oskarżonego A. D. (1) z oskarżonym P. S., który wykonał skrytki, w których miały być przewiezione środki odurzające. Razem również do niego przyjeżdżali kontrolować postęp prac. Oskarżeni: A. S. (1), A. D. (1) i D. T. spotkali się w Centrum Handlowym (...), gdzie doszło do przekazania oskarżonemu A. S. (1) przez oskarżonego D. T. S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych, którą ten zawiózł do warsztatu oskarżonego P. S. aby zamontować w niej wcześniej wykonane skrytki. Po dokonaniu tego, oskarżeni: A. S. (1) i A. D. (1) pojechali do S. (1), gdzie na terenie posesji swoich znajomych – małżeństwa P. oskarżony A. S. (1) przechowywał środki odurzające. S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych wraz ze znajdującymi się w niej środkami odurzającymi oskarżeni A. S. (1) i A. D. (1) przewieźli następnie na parking Centrum Handlowego (...) w G. (2), gdzie przekazali ją oskarżonemu D. T., który pojechał na bazę promową (...) celem udania się przez Szwecję do Norwegii. Zeznania te w zakresie działań podejmowanych przez oskarżonych: A. S. (1), A. D. (1) i D. T. na parkingu Centrum Handlowego (...) w G. (2) znajdują potwierdzenie w omawianych już w niniejszym uzasadnieniu zeznaniach świadka Ł. G. (k.159-160 akt sprawy). Wskazane wyżej ustalenia, poczynione w oparciu o swobodną ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie w sposób niebudzący wątpliwości pozwalają na uznanie, że oskarżony A. S. (1) miał pełną świadomość tego, że ma dojść do przemytu substancji odurzających o jakich mowa w pkt. XIV zaskarżonego orzeczenia.

Ad. 2. Zarzut nie jest trafny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Również i on był przedmiotem rozważań Sądu w niniejszym uzasadnieniu, i do nich Sąd II instancji w tym miejscu odwołuje się. Wskazać zatem jedynie w tym miejscu należy, że prawidłowo ustalono współdziałanie w ramach zorganizowanej grupy przestępczej co najmniej 3 osób (wskazanych z imienia i nazwiska, przy czym oskarżony P. S. w toku kontroli instancyjnej został uniewinniony od tego zarzutu), wystarczający stopień zorganizowania grupy, zaplanowany charakter jej działania. Nie ma racji skarżący twierdząc (str.11 apelacji), że warunkiem sine qua non istnienia zorganizowanej grupy przestępczej jest przywódca. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie podziela zacytowanego przez skarżącego poglądu Sądu Apelacyjnego w Łodzi (str.11 apelacji), na który w omawianej kwestii powołał się skarżący. Jest to bowiem pogląd odosobniony, sprzeczny z utrwaloną linią orzecznictwa reprezentowaną choćby we wskazanych już w niniejszym uzasadnieniu orzeczeniach Sądu Najwyższego oraz Sądów Apelacyjnych we Wrocławiu, Warszawie i Poznaniu. Nie sposób również podzielić stanowiska skarżącego, że warunkiem istnienia zorganizowanej grupy przestępczej jest osiąganie w miarę stałego dochodu (str.10 apelacji). Przestępstwo z art.258 § 1 kk jest bowiem przestępstwem o charakterze formalnym, a zatem karalne jest już samo uczestnictwo w grupie bez konieczności popełnienia w jej ramach jakiegokolwiek przestępstwa (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 19 czerwca 2023r. II AKa 459/22, 23 maja 2023r. II AKa 55/23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 11 maja 2023r., II AKa 253/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 30 listopada 2022r., II AKa 457/22; wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 2011r., IV KK 124/10). Skoro tak, to nie sposób uznać aby wskazane przez skarżącego „osiąganie w miarę stałego dochodu” miało być warunkiem sine qua non istnienia zorganizowanej grupy przestępczej. Sąd II instancji w niniejszym uzasadnieniu odnosił się już do kwestii zawarcia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia (str.43 w brzmieniu po uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) rozważań dotyczących uczynienia sobie m.in. przez oskarżonego A. S. (1) z popełniania przestępstw stałego źródła dochodu i do nich odsyła w tym miejscu nie stwierdzając konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

Na str.6 uzasadnienia wyroku uzupełnionego w trybie art.449a § 1 kpk Sąd Okręgowy wskazał na elementy stanu faktycznego, które świadczą o zasadności przypisania oskarżonemu A. S. (1) działania w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej. Sąd Apelacyjny stanowisko to akceptuje. Dodać jedynie należy, odnosząc się do zarzutu braku wskazania świadomości oskarżonego A. S. (1) co do istnienia zorganizowanej grupy przestępczej i jego w niej udziału, że świadczą o tym ujawnione w sprawie okoliczności, w szczególności: zakup narkotyków na polecenie oskarżonego A. D. (1), który przedstawił mu możliwości zarobku na procederze przemycania ich do Norwegii i tam wprowadzania do obrotu, polecenie oskarżonego P. S. jako osoby, która może wykonać skrytki do samochodu niezbędne do dokonania przemytu, przechowywanie narkotyków w miejscach, które stanowiły jego własność lub pozostawały tylko do jego dyspozycji, przekazanie samochodu przeznaczonego do dokonania przemytu bezpośredniemu jego sprawcy, po umieszczeniu narkotyków w specjalnie do tego celu przygotowanych skrytkach. Nie sposób zatem podzielić stanowiska skarżącego (str.11 apelacji), że zachowania oskarżonych (w szczególności oskarżonego A. S. (1) – uwaga SA) nie było skoordynowane.

Ad. 3. Zarzut nie jest zasadny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Jak już podnosił Sąd Apelacyjny, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia obarczone jest niedoskonałościami, które jednak nie mogą same w sobie skutkować zakwestionowaniem trafności orzeczenia, również w odniesieniu do oskarżonego A. S. (1). Sąd odwoławczy bowiem oceniając trafność zarzutów apelacyjnych opiera się nie tylko na części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia ale również na dowodach zgromadzonych w aktach sprawy. Wskazano już także, że ustalenie określonych faktów nie musi oznaczać, że zawsze winno ono wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono bowiem wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktycznie wystąpiła. Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy na następujące okoliczności świadczące o pełnej świadomości oskarżonego A. S. (1) co do tego, że zamiarem działania sprawców w ramach czynu przypisanego mu w pkt. XIV zaskarżonego orzeczenia była wewnątrzwspólnotowa dostawa środków odurzających:

- oskarżony A. S. (1) zakupił 20 kg. haszyszu, który miał być (przestępstwo bowiem zatrzymało się na etapie usiłowania) przemycony do Norwegii przez Szwecję, na zlecenie oskarżonego A. D. (1), po tym jak ten zorientował się w możliwym do osiągnięcia zysku, biorąc pod uwagę różnicę między ceną nabycia narkotyku a ceną jego sprzedaży w Norwegii;

- oskarżony A. S. (1) zorganizował osobę (oskarżonego P. S.), który skonstruował, wykonał i zamontował skrytki w zderzakach, gdzie ukryte zostały zakupione środki narkotyczne;

- zanim do Polski trafił pojazd, w którym miano dokonać przemytu oskarżony A. S. (1) (wraz z oskarżonym A. D. (1)) kilkukrotnie przyjeżdżali do oskarżonego P. S. wypożyczonymi samochodami tej samej marki, która miała zostać sprowadzona z Norwegii;

- po sprowadzeniu S. (...) z Norwegii oskarżony A. S. (1) (wraz z oskarżonym A. D. (1)) przejęli pojazd od oskarżonego D. T. i zawieźli go do oskarżonego P. S. celem montażu przygotowanych skrytek;

- następnie oskarżony A. S. (1) (wraz z oskarżonym A. D. (1)) pojechali S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych do S. (1), gdzie na terenie posesji należącej do B. i D. P., w pomieszczeniach pozostających do wyłącznej dyspozycji oskarżonego A. S. (1) przechowywał on środki narkotyczne;

- tego samego dnia oskarżeni: A. S. (1) i A. D. (1) przekazali ów pojazd oskarżonemu D. T., który przejechał nim na terminal promowy (...) w G. (2), gdzie został zatrzymany, a w skrytkach ukrytych w zderzakach kierowanego przez niego samochodu marki S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych ujawniono blisko 20 kg. haszyszu.

Okoliczności te zostały ustalone i wynikają częściowo z wyjaśnień samych oskarżonych, częściowo zaś z zeznań świadków – funkcjonariuszy policji biorących udział w kontroli operacyjnej dotyczącej przestępczej działalności oskarżonych w przedmiotowej sprawie. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść prezentowanie stanowiska, że z miejsc, z których funkcjonariusze ci prowadzili obserwację nie mogli dostrzec zachowania oskarżonego A. D. (1) na terenie nieruchomości B. i D. P. w S. (1) (str.13 akt sprawy). Podkreślenia bowiem wymaga, że na terenie owej nieruchomości przechowywane były przez oskarżonego A. S. (1) narkotyki (co sam przyznał - k.3369v-3370 akt sprawy). Skoro S. (...), w której ujawniono blisko 20 kg. haszyszu, była wcześniej (tego samego dnia) na terenie nieruchomości w S. (1) to zasady logicznego rozumowania oraz wskazana wyżej nieodparta logika sytuacji pozwala na uznanie za w pełni wiarygodne zeznań dokonujących obserwacji funkcjonariuszy policji, że tam właśnie doszło do ukrycia narkotyków w specjalnie do tego przygotowanych skrytkach. Wskazać również należy, że czynności te były dokonywane nie tylko przez oskarżonego A. D. (1) ale również A. S. (1), który z nim wówczas przyjechał. Wynika to z zeznań nie tylko świadka R. S. (k.267-269 akt sprawy) ale również z zeznań współwłaściciela posesji – świadka D. P. (k.3470v-3472v akt sprawy). Wskazać również ponowne należy, że tylko oskarżony A. S. (1) dysponował kluczami do pomieszczenia, w których przechowywał narkotyki. Kwestia zatem czy dokonujący obserwacji funkcjonariusz policji mógł naocznie stwierdzić co dzieje się w tym pomieszczeniu nie ma decydującego znaczenia. Ustalony bowiem w tym zakresie stan faktyczny wynika ze wskazanych wyżej okoliczności ocenionych we wzajemnym powiązaniu, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania. Oskarżony A. S. (1) zatem – wbrew wyrażonym wątpliwościom skarżącego (str.13 apelacji) – wiedział, że w S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych ukryte są narkotyki. Owe zasady logiki nie pozwalają również na podzielenie stanowiska skarżącego (str.13 apelacji), że oskarżony mógł przypuszczać, że narkotyki te pozostaną na terenie kraju. Gdyby tak miało być to zbędnym byłoby sprowadzanie pojazdu z wypożyczalni w Norwegii. Niekwestionowany fakt, że oskarżony A. D. (1) dwukrotnie wypożyczał samochód takiej samej marki i modelu jaki – jego zdaniem – miał dostarczyć z Norwegii oskarżony D. T. wskazuje – w ocenie Sądu Apelacyjnego opartej o analizę dowodów w sprawie oraz zasady logicznego rozumowania - że pojazd ten miał odegrać istotną rolę w przestępstwie, tj. miał służyć do przemytu. Przypomnieć w tym miejscu należy, że początkowo została wypożyczona S. (...)sedan (po zwrocie do salonu nosiła ślady ingerencji w przedni i tylny zderzak), ale po ustaleniu że w Norwegii dostępna jest jedynie S. (...) combi, taki rodzaj pojazdu został wypożyczony przez oskarżonego A. D. (1). Wszystkie te czasochłonne czynności (wypożyczenie w sumie trzech pojazdów) byłyby – w ocenie Sądu Apelacyjnego - zbędne gdyby narkotyki miały pozostać na terenie Polski.

Poczynione wyżej rozważania oraz fakt, że oskarżonemu D. T. trafnie przypisano usiłowanie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy narkotyków powodują, że brak jest podstaw do podzielenia stanowiska skarżącego (str.13 apelacji), że w odniesieniu do oskarżonego A. S. (1) istnieją podstawy do zastosowania art.22 kk. W związku z tym brak jest również podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu A. S. (1) w pkt. XIV wyroku i w związku z tym do złagodzenia kary w nim wymierzonej lub odstąpienia od jej wymierzenia (str.14 apelacji).

Ad. 4., 6. Zarzuty nie są trafne; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu dwukrotnie już odnosił się do zarzutu tożsamego, podniesionego w środkach odwoławczych wniesionych przez obrońców oskarżonych: D. T. (zarzut c.) i A. D. (1) (zarzut 6.) i do poczynionych tak rozważań odsyła nie stwierdzając potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Wskazać zatem jedynie należy, że w związku z tym nie jest zasadny zarzut wyjścia Sądu I instancji poza granice oskarżenia.

Odnosząc się natomiast do argumentacji skarżącego opierającej się na stwierdzeniu, że brak jest podstaw do uznania aby oskarżony A. S. (1) uzyskał z przypisanych mu czynów jakikolwiek dochód (str. 14 apelacji) podkreślenia wymaga, że oskarżonemu przypisano działanie w celu (podkreślenie SA) uzyskania korzyści majątkowej. Brak zatem ustaleń, że taką korzyść osiągnął w żadnym stopniu nie zmienia jego sytuacji procesowej; tak w sferze winy, jak i kary. Za okoliczność obciążającą bowiem Sąd I instancji uznał działanie właśnie w celu (podkreślenie SA) osiągnięcia korzyści majątkowej (str.50 uzasadnienia w brzmieniu po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Taki cel działania wydaje się natomiast oczywisty. Wynika zarówno z dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności z wyjaśnień współoskarżonych: działającego wspólnie i w porozumieniu z A. S. (1) A. D. (1), który dostrzegł finansowy potencjał przemytu narkotyków z Polski (gdzie je miano kupować) do Norwegii (gdzie je miano sprzedawać), A. C., który przyznał się do udziału m.in. z oskarżonym A. S. (1) w obrocie marihuaną w celach zarobkowych (k.989-991, 2992-2994 akt sprawy), A. R., który przyznał się do udziału m.in. z oskarżonym A. S. (1) w obrocie narkotykami (k.748, 3371 akt sprawy), jak i z zasad logicznego rozumowania. Nie sposób bowiem, pozostając z nimi w zgodzie uznać, że dysponowanie tak znaczną ilości narkotyków nie wiązało się z celem uzyskania korzyści majątkowej.

Ad. 5. Zarzut ten, po uzupełnieniu przez Sąd I instancji uzasadnienia zaskarżonego wyroku w trybie art.449a § 1 kpk stał się bezprzedmiotowy.

Ad. 7. Zarzut jest całkowicie chybiony; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Sąd Okręgowy bowiem na wstępie części merytorycznej wyroku zawarł zapis „przy zastosowaniu art.4 § 1 k.k.” (str.7 wyroku). Skarżący natomiast nie wykazał aby nie wiązało się to z rozważeniem kwestii względności przepisów.

Ad. 8. Zarzut obrazy przepisu postępowania, tj. art.413 § 1 pkt 4) kpk nie jest trafny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Sąd Apelacyjny nie podziela bowiem poglądu skarżącego, że wskazanie jako podstawy skazania w pkt. XIV wyroku jedynie art.55 ust.3, zamiast art.55 ust.1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś w pkt. XV i XVII art.56 ust.3, zamiast art.56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii stanowi uchybienie i to mające wpływ na treść orzeczenia. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że postulat dodania kolejnej podstawy prawnej wyroku skazującego wykracza – w ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie - poza gravamen apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego.

Ad. 9. Zarzut nie jest trafny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Zgromadzone w sprawie dowody ocenione we wzajemnym powiązaniu i zgodnie z zasadami logicznego rozumowania dają bowiem pełne podstaw do uznania, że narkotyki zabezpieczone 14 września 2017r. przy oskarżonym A. R. oraz w pojeździe, którym się poruszał pochodziły od oskarżonego A. S. (1). Skarżący nie kwestionuje, że tego dnia oskarżony A. S. (1) przyjechał na posesję oskarżonego A. D. (1) w K. i przekazał mu pakunek w worku (str.18 apelacji). Prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia w sprawie wskazują, że były to narkotyki ujawnione następnie po zatrzymaniu oskarżonego A. R.. Dla poparcia tych ustaleń wskazać należy co następuje. Oskarżeni: A. S. (1) i A. D. (1) należeli do zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu m.in. wprowadzanie do obrotu środków narkotycznych; Sąd odwoławczy odnosił się już do tej kwestii w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła w tym miejscu nie stwierdzając konieczności ponownego ich przytaczania. Nie budzi również wątpliwości, że oskarżony A. S. (1) przechowywał te narkotyki w garażu w G. (2) oraz na terenie posesji w S. (1) (wyjaśnienia oskarżonego A. S. (1) – k.3369v-3370 akt sprawy). Również świadkowie: P. K. (k.61-63, k.3472v-3473 akt sprawy) i D. P. (k.67-70, k.3470v-3472v akt sprawy) potwierdzili, że jedynym dysponentem pomieszczenia na terenie posesji w S. (1), w którym ujawniono narkotyki był oskarżony A. S. (1). Oskarżony A. D. (1) natomiast przekazywał je kolejnym osobom dalej wprowadzającym je do obrotu, w tym oskarżonemu A. R.; pakował je również w warki próżniowe na terenie swojej posesji w K. (wyjaśnienia oskarżonego A. D. (1) - k.3368-3369v akt sprawy). Mając powyższe na uwadze wskazać należy na zeznania świadka Ł. G., złożone na podstawie obserwacji posesji w K. 14 września 2017r., że przyjechał tam najpierw oskarżony A. D. (1), a następnie oskarżony A. S. (1), który przekazał oskarżonemu A. S. (2) duży czarny foliowy worek z zawartością. Przy czym, odnosząc się do twierdzenia skarżącego (str.17 apelacji), że świadek zeznał, że oskarżony nie miał rękawiczek wskazać należy, że świadek Ł. G. zeznał, że nie zaobserwował czy oskarżony A. S. (1) miał założone wówczas rękawiczki, a gdyby miał na sobie rękawiczki lateksowe to nie mógłby ich zobaczyć z odległości, z której dokonywał obserwacji. Po około godzinie na miejsce przyjechał pojazdem marki S. mężczyzna (okazał się nim oskarżony A. R.), który wyniósł z domu duży czarny worek foliowy z zawartością, włożył pod siedzenie i odjechał w kierunku L. (k.481-483, 3494-3497v akt sprawy). Zeznania te znalazły potwierdzenie w depozycjach świadka R. S. (k.3498-3499 akt sprawy). Oskarżony A. R. zatrzymany został o godz.11.00 tego samego dnia (protokół zatrzymania - k.708 akt sprawy) i znaleziono przy nim woreczek strunowy z zawartością 9,96 g. kokainy, zaś w samochodzie, którym się poruszał 1.994,65 g marihuany (k.702-704, 705-707, 741-742 akt sprawy). Skorzystanie częściowo przez oskarżonego A. R. z prawa do odmowy składania wyjaśnień (przyznał się do posiadania tych środków narkotycznych ale nie ujawnił źródła ich pochodzenia – k.711 akt sprawy) nie pozwoliło sądom obu instancji na odniesienie się w tym zakresie do tego źródła dowodowego. Nie oznacza to jednak nie mogło dojść do poczynienia ustaleń w tym zakresie w oparciu o wskazane wyżej dowody oraz podnoszoną już w niniejszym uzasadnieniu „nieodpartą logikę zdarzeń”. Brak jest bowiem racjonalnych podstaw do zaprzeczeniu temu, że 14 września 2017r. oskarżony A. S. (1) przywiózł oskarżonemu A. D. (1) środki narkotyczne, które ten przekazał oskarżonemu A. R., a które zabezpieczono podczas przeszukania jego i jego samochodu w niespełna godzinę po przekazaniu. Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do tego, że marihuanę znaleziono w innym miejscu niż kokainę (str.17 apelacji). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że nie ma racji skarżący twierdząc, że kokainę znaleziono w innym miejscu pojazdu. Jak wynika bowiem z protokołu przeszukania, woreczek strunowy z białym proszkiem, który po badaniu okazał się kokainą o wadze 9.96 g (k.741-742 akt sprawy) znaleziono po przeszukaniu oskarżonego, nie zaś pojazdu którym się poruszał (k.702-704 akt sprawy).

Ad. 10. Zarzut nie jest trafny; zarówno biorąc pod uwagę zasadniczą część apelacji, jak i jej uzupełnienie z 29 kwietnia 2024r. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej związanych z zarzutem obrazy art.7 kpk i art.410 kpk, gdyż zachowują one aktualność i brak jest podstaw do ponownego przytaczania uch w tym miejscu.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do okoliczności, że funkcjonariusze Policji dokonujący obserwacji nieruchomości w S. (1) nie mogli dostrzec czynności przy pojeździe S. (...), gdyż nie wyjeżdżał on z pomieszczenia lakierni, a nadto niewielkie okna pokryte były warstwą farby (str.17-18 apelacji). Okoliczności te bowiem nie mają żadnego znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań wskazanych w zarzucie (str.17 apelacji) świadków: A. P., Ł. G. i R. S.. Świadkowie ci bowiem nie zeznawali aby widzieli na własne oczy co dzieje się w pomieszczeniu lakierni, do którego wjechała S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych, w której zamontowana była skrytka, w czasie gdy umieszczono tam narkotyki.

Przede wszystkim zeznania świadków: Ł. G. i R. S. w ogóle nie dotyczyły obserwacji posesji w S. (1), w szczególności w czasie kiedy doszło do umieszczenia narkotyków w S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych; wiedzę o tym świadkowie ci czerpali z wyników kontroli operacyjnej.

Świadek A. P. zeznał natomiast, że obserwując przez lornetkę widział oskarżonych: A. D. (1) i A. S. (1) stojących najpierw przed, a następnie w hali garażowej przy S. na norweskich numerach rejestracyjnych (k.154-155, 3619-3621v akt sprawy). Świadek zeznał wprost, że nie widział aby ktoś pakował do tego samochodu pakunki, nie widział aby S. (na norweskich numerach rejestracyjnych – uwaga SA) była wprowadzana do lakierni; opuścił miejsce obserwacji zanim wyjechała z posesji (k.3619-3621v akt sprawy). Nie oznacza to jednak, że do zapakowania narkotyków do tego pojazdu, za pełną świadomością oskarżonego A. S. (1) nie doszło. Odnosił się już Sąd Apelacyjny do tego w niniejszym uzasadnieniu. Okoliczności natomiast, o jakich zeznawał świadek A. P., tj. że 7 października 2017r. na posesję w S. (1) przyjechali oskarżeni: A. S. (1) i A. D. (1) oraz znajdowała się tam S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych potwierdziły niekwestionowane przez skarżącego co do swej wiarygodności zeznania świadków: P. K. (k.61-63, 3472-3473 akt sprawy), B. P. (k.56-58, 3473v akt sprawy) i D. P. (k.67-70, 3470v-3472, 3891v-3893 akt sprawy).

Całkowicie chybiony jest pogląd skarżącego jakoby 7 października 2017r. na posesję w S. (1) oskarżony A. D. (1) przyjechał samochodem marki M. i wywiedziony z niego wniosek o nielogiczności ustaleń Sądu Okręgowego co do tego, że posesję opuściła S. na norweskich numerach rejestracyjnych (str.18 apelacji). Dokonujący obserwacji świadek A. P. zeznał bowiem, że oskarżony A. D. (1) przyjechał tam wówczas S. na norweskich numerach rejestracyjnych (k.3619-3621v akt sprawy). O tym z jego relacji dowiedział się świadek R. S. i takiej treści zeznania złożył (k.3498-3499 akt sprawy). Również świadkowie: P. K. (k.61-63, 3472v-3473, k.3893v-3894v akt sprawy), B. P. (k.56-58, 3473v akt sprawy) i D. P. (k.67-70, 3891v-3893 akt sprawy) zeznali, że w inkryminowanym czasie na posesję w S. (1) przyjechali: oskarżony A. D. (2)samochodem marki S. na norweskich numerach rejestracyjnych oraz oskarżony A. S. (1) samochodem marki M. (...). Ustaleń o jakich mówi skarżący w omawianym zakresie nie poczynił również Sąd Okręgowy. Wskazał bowiem jednoznacznie, że do 7 października 2017r. S. (1) oskarżony A. S. (1) przyjechał samochodem marki M. (...), a oskarżony A. D. (1) samochodem marki S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych (str.4 uzasadnienia po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wówczas na terenie posesji znajdował się samochód marki M.(a nawet dwa) ale żadnym z nich nie przyjechali oskarżeni. Jeden z samochodów należał do świadka P. K., a drugi do świadka D. P.. Nadto na posesji stał F. (...) należący do świadka B. P. (zeznania świadka P. K. – k.3893v-3894v akt sprawy). Oskarżony A. D. (1) samochodem marki M. przyjechał natomiast 14 września 2017r. na teren swojej posesji w K. (zeznania świadka Ł. G. – k.481-483, 3497 akt sprawy).

Reasumując zatem, to o czym zeznali funkcjonariusze policji na podstawie dokonanej przez świadka A. P. obserwacji, której skuteczność kwestionuje skarżący, zostało potwierdzone przez świadków, których wiarygodność nie jest przez niego podważana.

Podobnie oczekiwanego przez skarżącego skutku nie może przynieść kwestionowanie wiarygodności zeznań świadków: A. P., Ł. G. i R. S. w kontekście możliwości poczynienia przez nich obserwacji 14 września 2017r. posesji oskarżonego A. D. (1) w K. (str.18 apelacji). Na wstępie wskazać należy, że świadek A. P. nie prowadził obserwacji tej nieruchomości w inkryminowanym czasie. Świadek R. S. zeznał, że widział jedynie drogę wjazdową na posesję oskarżonego A. D. (1) w K. (k.3498-3499 akt sprawy). Świadek Ł. G. natomiast, dokonujący tej czynności zeznał, że obserwował oskarżonego A. D. (1) od momentu wyjazdu z domu w G. (2) do dotarcia do K.. Widział jak wjeżdżał na posesję. Ze skraju lasu, z odległości około 400-500m, dysponując lornetką podjął obserwację budynku i widział oskarżonego poruszającego się po terenie. Z miejsca, z którego świadek prowadził obserwację bardzo dobrze widział również jak na miejsce przyjechał oskarżony A. S. (1) i zaparkował przed frontem budynku, przed drzwiami wejściowymi. Świadek dostrzegł, że oskarżony A. S. (1) zaniósł ze sobą do domu duży czarny worek foliowy z zawartością. Gdy wyjechał z posesji, worek ten od oskarżonego A. D. (1) przejął oskarżony A. R.; okazało się, po jego zatrzymaniu pod L., że znajdują się w nim narkotyki. Świadek zeznał, że nic nie utrudniało obserwacji (k.481-483, 3494-3497v akt sprawy). Świadek zeznał w sposób tożsamy po okazaniu mu w toku rozprawy 8 stycznia 2021r. zdjęć posesji oskarżonego A. D. (1) w K. wskazując, że w inkryminowanym czasie widoczność była dużo lepsza gdyż w okresie 3 lat od obserwacji do wykonania okazanych mu zdjęć roślinność była niższa (k.3894v-3895 akt sprawy). Skarżący nie podjął jakiejkolwiek rzeczowej polemiki z tym uznanymi przez Sąd Okręgowy za wiarygodne zeznaniami świadka stwierdzając jedynie, na podstawie zdjęć (aktualnych w czasie ich okazywania świadkowi – uwaga SA) i nagrania video, że roślinność utrudniała prowadzenie obserwacji budynku. Całkowicie zatem pomija wskazaną wyżej przez świadka Ł. G. różnicę czasową. Za całkowicie dowolne, niepoparte bowiem jakąkolwiek rzeczową argumentacją uznać zatem należy twierdzenie skarżącego, że nie mogło dojść do zaobserwowania tego co działo się w inkryminowanym czasie na omawianej posesji i z czyim udziałem.

Reasumując – tezę skarżącego o niewiarygodności zeznań wskazanych w tym zarzucie świadków uznać należy za całkowicie chybioną.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S..

Ad. w części dotyczącej pkt. XX wyroku. Zarzuty są trafne, choć nie w pełni prawidłowo sformułowane. Uchybienie występuje w tirecie drugie zarzutu. Obraza przepisów postępowania nie może bowiem stanowić błędu w ustaleniach faktycznych (zarzucam: naruszenie przepisów postępowania (…) polegający na nieprawidłowym ustaleniu (…). Błędne ustalenia faktyczne mogą być bowiem ewentualnie skutkiem (podkreślenie SA) błędów w zakresie przepisów prawa procesowego. Wprawdzie uchybienie to pozostaje bez wpływu na ocenę zasadności wywiedzionej apelacji, w szczególności tego zarzutu ale wymaga wskazania gdyż od profesjonalnych reprezentantów stron Sąd Apelacyjny oczekuje prawidłowo pod względem formalnym sformułowanych zarzutów apelacyjnych.

Niemniej jednak brak jest podstaw do uznania, po dokonaniu swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, że istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu P. S. zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera w tym zakresie przekonującej argumentacji. Wydaje się, że Sąd I instancji niejako automatycznie uznał, że skoro oskarżony P. S. jednorazowo wykonał skrytki służące do przemytu środków odurzających, to miał świadomość istnienia, jak i wolę udziału w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu wewnątrzwspólnotową dostawę oraz wprowadzanie do obrotu środków odurzających, w skład której wchodzili m.in. D. T., A. S. (1) i A. D. (1). Na tle okoliczności niniejszej sprawy stwierdzić natomiast należy, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego - zebrane dowody nie dostarczyły dostatecznych danych do przyjęcia, że pomiędzy oskarżonym P. S., a oskarżonymi: A. D. (1), D. T., A. S. (1) i innymi istniała organizacyjna więź pozwalająca na stwierdzenie, że P. S. należał do zorganizowanej grupy przestępczej. Czynności, które podejmował oskarżony z racji znajomości z A. S. (1), a następnie A. D. (1) nie uzasadniają same w sobie tezy o udziale P. S. w strukturach grupy przestępczej. Brak jest dowodów na to, że P. S. miał w ogóle świadomość istnienia zorganizowanej grupy przestępczej. Faktycznie oskarżony P. S. znał osoby z grupy przestępczej, tj. przede wszystkim A. S. (1), a za jego pośrednictwem również A. D. (1), miał z nimi kontakt i przyznał, że na zlecenie A. S. (1) wykonał skrytki, które później służyły do przemytu narkotyków. Jednakże nie można tylko na tej podstawie wnosić, że był on członkiem grupy przestępczej. Oskarżony nie przyznał się do świadomości przeznaczenia tych skrytek do czego Sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do uznania, że ten oskarżony należał do „hermetycznego grona osób” tworzących grupę zorganizowaną. Biorąc powyższe pod uwagę Sąd II instancji uniewinnił P. S. od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z art.258 § 1 kk.

Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że nawet w opisie czynu z art.258 § 1 kk zarzuconym, a następnie przypisanym oskarżonym: D. T., A. D. (1) i A. S. (1) nie wskazano z imienia i nazwiska oskarżonego P. S. jako jednego z członków zorganizowanej grupy przestępczej.

Ad. w części dotyczącej rozstrzygnięcia obejmującego punkt XXI wyroku. Zarzuty nie są zasadne. Zostaną omówione łącznie, gdyż w istocie dotyczą jednej kwestii – świadomości oskarżonego P. S., że wykonując skrytki do samochodu udzielił sprawcom pomocy w dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy środków narkotycznych, do którego to dokonania nie doszło z uwagi na zatrzymanie oskarżonego D. T..

Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do uwag natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu a związanych z zarzutem obrazy art.7 kpk, art.410 kpk i art.424 kpk, gdyż zachowują one pełną aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do wyjaśnień oskarżonego P. S. oraz współoskarżonych: A. S. (1) i A. D. (1) co do braku wiedzy oskarżonego P. S. w tym zakresie. Jak już bowiem również wskazano już w niniejszym uzasadnieniu, oskarżony w polskim procesie karnym ma swobodę w kształtowaniu swojej linii obrony, w tym w nie ma obowiązku dostarczania dowodów swojej winy. Wyjaśnienia jego jednak, jak każdy inny dowód w sprawie podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów oraz mając na uwadze zasady prawidłowego (logicznego) rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym także zawodowego. Rację ma skarżący, że zarówno z wyjaśnień oskarżonego A. S. (1), jak i A. D. (1) nie wynika aby mówili wprost oskarżonemu P. S. czemu mają służyć skrytki montowane przez niego w przywożonych pojazdach marki S. (...), w szczególności w samochodzie marki S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych. Nie implikuje to jednak uniewinnienia oskarżonego P. S. od przypisanego mu przestępstwa. Jak już również wskazywano w niniejszym uzasadnieniu, niewątpliwie istniejące niedoskonałości części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia też nie mogą, w zakresie omawianego zarzutu, same w sobie skutkować wydaniem przez Sąd II instancji orzeczenia zgodnego z postulatem skarżącego. Sąd odwoławczy bowiem ma obowiązek zapoznać się z całością akt sprawy i na tej podstawie, w granicach podniesionych zarzutów ocenić trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia. Poza sporem pozostaje, że oskarżony P. S. skonstruował, wykonał i zamontował skrytki w zderzakach pojazdu marki S. (...) nr rej. (...). Oceniając świadomość oskarżonego P. S. co do ich przeznaczenia należy dokonać oceny jego wyjaśnień przez pryzmat zasad logicznego rozumowania. Na rozprawie 25 kwietnia 2019r. oskarżony wyjaśnił, że zlecenie wykonania owych skrytek uznał jako kolejne zlecenie oskarżonego A. S. (1) dotyczące wzmocnienia konstrukcyjnego samochodu (k.3370-3371 akt sprawy). Wyjaśnienia te uznać należy za całkowicie niewiarygodne. Nie wnikając już nawet w szczegóły konstrukcyjne takiego wzmocnienia podkreślenia wymaga, że oskarżony A. S. (1) przyjeżdżał w tym celu do oskarżonego P. S. łącznie trzema samochodami, przy czym przyjeżdżając po raz pierwszy S., powiedział, że belki mają wyglądać jak oryginalne ale nie będą przeznaczone do tego samochodu. Całkowicie nielogicznym jest aby nie dostarczyć samochodu, w którym miano dokonać wzmocnienia konstrukcyjnego. W czasie wykonywania zlecenia oskarżony A. S. (1) przyjechał kolejną S. ale już innego rodzaju nadwoziem. I do niej oskarżony zaczął robić kolejne belki. Po raz trzeci oskarżony A. S. (1) wraz z oskarżonym A. D. (1) przyjechał S. na obcych numerach rejestracyjnych, jak podał oskarżony P. S. – ostatnią już. Przy czym cały czas przedmiotem zlecenia były belki do jednego tylko samochodu (wyjaśnienia oskarżonego P. S. – k.516-520 akt sprawy). Podkreślenia wymaga, że S. (...) na norweskich numerach rejestracyjnych posiadała oznaczenia świadczące o tym, że pochodzi z wypożyczalni. Świadczą o tym choćby zeznania świadka D. P. (k.67-70 akt sprawy). Jest to kolejna okoliczność, która nie pozwala na przydanie waloru wiarygodności twierdzeniom oskarżonego P. S. jakoby był przekonany, że wzmacnia konstrukcyjne kolejny samochód należący do oskarżonego A. S. (1). Kolejnym argumentem nie pozwalającym uznać tych wyjaśnień oskarżonego P. S. za wiarygodne jest fakt, że belka miała być otwierana (k.516-520, 3370-3371 akt sprawy). Jaki byłby cel takich dodatkowych prac jeżeli miałaby ona stanowić jedynie wzmocnienie konstrukcyjne pojazdu? Wyjaśniając już w toku postępowania przygotowawczego oskarżony P. S. przyznał, że pomyślał o tym, że skonstruowane przez niego skrytki mogą być przeznaczone do przewożenia papierosów (k.516-520 akt sprawy). Dopuszczał zatem do swojej świadomości, że schowki te mogą służyć do popełnienia czynu zabronionego. Wszak miało być w nich przewożone coś w ukryciu, zderzaki osłaniające skrytkę miały wyglądać jak oryginalne. Inny tok rozumowania byłby sprzeczny z zasadami logiki. Docelowy ich montaż w samochodzie wypożyczonym, na obcych numerach rejestracyjnych również prowadzi do logicznego wniosku o świadomości oskarżonego co do wywiezieniu ukrytego w skrytkach towaru za granicę. Niezależnie od przedstawionej wyżej sprzeczności w wyjaśnieniach oskarżonego P. S., który raz podaje, że robił wzmocnienie konstrukcyjne pojazdu na zlecenie oskarżonego A. S. (1), innym razem, że był to schowek – jak się domyślał – do przewozu papierosów wskazać należy, że stosunkowo niewielkie rozmiary owych skrytek ukrytych w wygiętych w łuk zderzakach : 110cm długości i 11,5cm szerokości (k.1831-1833 akt sprawy; protokół oględzin samochodu – k.32 akt sprawy) nie dają podstaw do przydania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego P. S., co do tego, że dojdzie do przemycania papierosów. Sprzeczne z zasadami logicznego rozumowania jest bowiem uznanie, że poczynienie dość dużych nakładów finansowych (wypożyczenie samochodu w Norwegii i przyjechanie nim do Polski oraz dwóch pojazdów celem testowego montażu, koszt wykonania skrytek (jak wynika choćby z wyjaśnień oskarżonego P. S. k.516-520 akt sprawy – 2.000 zł.) miałoby posłużyć do przemycenia stosunkowo niewielkiej ilości papierosów. Tym bardziej, że oskarżony P. S. postrzegał oskarżonego A. S. (1) – wydaje się – za człowieka dość zamożnego posiadającego co najmniej dwa samochody, zlecającego tuningowanie pojazdów i dokonującego zapłaty w terminie. Wobec powyższego nie sposób dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. S., że nie miał świadomości co do tego, że w wykonanych przez niego skrytkach mogą być przewożone narkotyki. Podkreślenia wymaga, że pomocnictwo można popełnić zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Wbrew twierdzeniom skarżącego (str.8 apelacji), Sąd Okręgowy nie przypisał oskarżonemu P. S. w pkt XXI zaskarżonego orzeczenia działania w zamiarze bezpośrednim. Wskazane wyżej rozważania Sądu odwoławczego wskazują natomiast na to, że zamiarem swoim obejmował pomocnictwo do przemytu narkotyków.

Nie ma również racji skarżący twierdząc, że Sąd I instancji zaniechał dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, tj. pominął znamię zamiaru aby inne osoby dopuściły się czynu zabronionego (str.3 apelacji). Wskazał bowiem – za aktem oskarżenia – że oskarżony pomógł A. D. (1), A. S. (1) i D. T. w dokonaniu wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości środka odurzającego w ten sposób, że skonstruował, wykonał i zamontował skrytki w zderzakach pojazdu, w których następnie ukryto te środki odurzające, przy czym do dokonania przestępstwa nie doszło z uwagi za zatrzymanie oskarżonego D. T. przez funkcjonariuszy Policji. Prawidłowości tego opisu czynu nie zmienia fakt, że w toku kontroli instancyjnej wyeliminowano z niego zapisy dotyczące działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Nadal bowiem w opisie czynu zawarte są wszystkie znamiona czynu przypisanego ostatecznie oskarżonemu P. S. w przedmiotowej sprawie.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. R..

Ad. I. tiret pierwsze i drugie. Zarzuty nie są trafne. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej odnoszących się do zarzutu obrazy art.7 kpk. Zachowują one bowiem pełną aktualność w odniesieniu do odmawianej apelacji. W zasadzie do tego również można byłoby ograniczyć uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, gdyż skarżący poza ogólnymi sformułowaniami nie odniósł się w jakimkolwiek stopniu do realiów rozpoznawanej sprawy. Tym samym nie sprostał elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany. Podobna praktyka obrońcy nie tworzy przy tym po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o „otwarte” sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Stwierdzone niedostatki mają przy tym charakter nieusuwalny, i nie mogą zostać usunięte w drodze wezwania do usunięcia braków formalnych pisma. Skarżący zarzucając Sądowi Okręgowemu obrazę art.7 kpk podnosi, że sąd ten oparł się na wybranej części materiału dowodowego, wybiórczo potraktował dowody i oparł wyrok nie podstawie całokształtu okoliczności sprawy, lecz na wybranych jego fragmentach (str.1 apelacji). Nie wskazał jednak do jakich – w jego ocenie – dowodów nie odniósł się Sąd I instancji. Podkreślenia przy tym wymaga, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art.7 kpk, ale ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, dokonuje na podstawie dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 lipca 2023r., II AKa 305/22; wyrok Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 1998r., IV KKN 324/98). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że treść podniesionego w tirecie pierwsze zarzutu dotyczy raczej obrazy art.410 kpk, nie zaś art.7 kpk. To bowiem przepis art.410 kpk nakłada na sąd wzięcie za podstawę wyroku całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej (tak też: Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 11 października 2023r., II AKa 405/21). Wprawdzie uchybienie to pozostaje bez wpływu na ocenę zasadności wywiedzionej apelacji, ale wymaga wskazania gdyż od profesjonalnych reprezentantów stron Sąd Apelacyjny oczekuje prawidłowo pod względem formalnym sformułowanych zarzutów apelacyjnych.

Podobnie, blankietowy, uchylający się od rzeczowej oceny jest zarzut zawarty w tirecie drugie. Skarżący bowiem nie wskazał jakie dowody przemawiające na niekorzyść oskarżonego A. R. Sąd Okręgowy przewartościował, a jakie dla niego korzystne – zdeprecjonował. Taki sposób formułowania zarzutów apelacyjnych pozwala Sądowi II instancji na odwołanie się do rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Dokonanie przez Sąd I instancji oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 8 sierpnia 2024r, II AKa 12 lipca 2024r. II AKa 141/24, 5 lipca 2024r. II AKa 39/24, 27 czerwca 2024r. II AKa 2/24, 2 maja 2024r. II AKa 331/23, 11 kwietnia 2024r. II AKa 262/23, 27 marca 2024r. II AKa 201/23, 14 marca 2024r. II AKa 383/13 i II AKa 251/21, 31 stycznia 2024r. II AKa 318/23, 21 grudnia 2023r. II AKa 127/23;wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 maja 2022r., II AKa 318/21; postanowienia Sądu Najwyższego z: 28 kwietnia 2022r. III KK 133/22, 7 kwietnia 2022r. IV KK 280/21, 15 marca 2022r. IV K 14/22, 2 marca 2022r. II KK 58/22).

Ad. I. tiret trzecie. Zarzut nie jest trafny. Skarżący w żaden sposób nie uargumentował stanowiska o naruszeniu przez Sąd Okręgowy zasady in dubio pro reo. Tymczasem podkreślenia wymaga, że zasada ta nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z brzmienia przepisu art.5 § 2 kpk, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, że wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010r. w sprawie II AKa 183/10). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego.

Ponieważ skarżący w powyższych punktach zarzucił jednocześnie uchybienie przez Sąd Okręgowy przepisom art.7 kpk oraz art.5 § 2 kpk odnośnie tych samych okoliczności, należy – niezależnie od argumentacji przedstawionej powyżej - wskazać, że tak sformułowane zarzuty muszą zostać uznane za oczywiście bezzasadne. Naruszenie zasady in dubio pro reo możliwe jest bowiem jedynie wtedy, gdy sąd w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe i w sposób zgodny z art.7 kpk ocenił zgromadzone dowody, a pomimo tego z dowodów uznanych za wiarygodne nadal wynikają co najmniej dwie wersje faktyczne i organ procesowy rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości niezgodnie z kierunkiem określonym w przepisie art.5 § 2 kpk. Jeżeli zatem, jak w tej sprawie, kwestionuje się ocenę dowodów, nie może być mowy o naruszeniu art.5 § 2 kpk.

Ad. II. Zarzut nie jest trafny. Skoro za niezasadne zostały uznane zarzuty obrazy przepisów postępowania, które – zdaniem skarżącego – stanowiły podstawę błędnych ustaleń faktycznych, nie sposób zasadnie zarzucić Sądowi I instancji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji, po dokonaniu swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, w szczególności dotyczących zarzutu przedstawionego oskarżonemu A. R. poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne co do jego sprawstwa. Brak przedstawienia przez skarżącego argumentacji zarzutów związanej z realiami sprawy nie pozwala Sądowi odwoławczemu na rzeczowe do nich odniesienie się. Wobec powyższego Sąd II instancji odsyła do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących sprawstwa oskarżonego A. R., zawartych w apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. S. (1). Wskazać jedynie w tym miejscu należy, że poczynione w odniesieniu do oskarżonego A. R. ustalenia faktyczne (str.13 uzasadnienia wyroku w brzmieniu po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) znalazły pełne odzwierciedlenie we wskazanych tam dowodach, ocenionych w sposób swobodny, w szczególności w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania. Oskarżony A. R. skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że nie przyznaje się do popełnienia zarzuconego mu czynu nie kwestionując jednocześnie, że posiadał zabezpieczone przy nim i w kierowanym przez niego samochodzie środki odurzające. Nie oznacza to jednak, że jego stanowisko nie podlega swobodnej ocenie sądu orzekającego, dokonanej w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego oraz w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Taka ocena pozwoliła na uznanie, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych przypisując oskarżonemu A. R. udział, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w obrocie znacznymi ilościami środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste oraz kokainy.

Apelacja oskarżyciela publicznego.

Skarżąca nie złożyła wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tego środka odwoławczego.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S..

Skarżący nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tego środka odwoławczego.

Apelacja obrońców oskarżonego A. C..

Skarżący nie złożyli wniosków o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu II instancji co, w związku z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk, zwalnia Sąd Apelacyjny od czynienia rozważań odnośnie tych środków odwoławczych.

Wnioski

Apelacja obrońcy oskarżonego D. T..

1.  uniewinnienie oskarżonego D. T. od stawianych mu zarzutów,

ewentualnie:

1.  uniewinnienie oskarżonego D. T. od zarzutu popełnienia występku z art. 258 § 1 k.k. i uznanie go za winnego popełnienia czynu z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku i wymierzenie mu na podstawie art. 37b k.k. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej pracy na cel społeczny w wymiarze 25 godzin miesięcznie oraz zaliczenie na poczet wyżej wymienionych kar okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 7 października 2017 roku do dnia 23 sierpnia 2018, ewentualnie o wymierzenie mu kary roku pozbawienia wolności

2.  wyeliminowanie z opisu i kwalifikacji prawnej czynu II art. 65 § 1 k.k.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. D. (1).

1. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. V i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 258§ 1 kk oraz wyeliminowanie tej kwalifikacji z pozostałych punktów wyroku.

2. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt. VI przez wprowadzenie do jego opisu i kwalifikacji art. 15§ 1 k.k. i odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie zmianę kwalifikacji prawnej na czyn z art.57 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii .

3. uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstw opisanych w pkt VII wyroku.

4.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IX przez wprowadzenie do jego opisu i kwalifikacji prawnej z art.18§3 k.k. i rozważenie zastosowania art. 19 §2 kk.

5.  zmianę zaskarżonego wyroku w pkt X przez wprowadzenie do jego opisu i kwalifikacji z art. 18§3 k.k. i rozważenie zastosowania art. 19 §2 kk. oraz wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art. 65§ k.k.

6.  stosowne obniżenie kar w zmienianych punktach wyroku z uwagi na zmiany opisu i kwalifikacji przestępstw, zmianę sytuacji materialnej oskarżonego oraz okres jaki upłynął od jego wydania.

ewentualnie o:

7.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1).

1.  zmiana zaskarżonego wyroku w pkt XIII, poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 258§ 1 k.k. a co za tym idzie, wyeliminowanie z opisu i kwalifikacji pozostałych czynów popełnienia ich w ramach zorganizowanej grupy przestępczej;

2.  zmiana zaskarżonego wyroku w pkt XIV, poprzez zakwalifikowanie go jako czyn z art. 57 ust. 2 u.p.n. lub ewentualnie czyn z art. 56 ust. 1 i ust. 3 u.p.n.

3.  zmiana zaskarżonego wyroku w pkt XIV, XV i XVII, poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art.65§1 k.k. i stosowne obniżenie wymierzonych kar i wskazanie prawidłowej kwalifikacji prawnej czynów;

4.  zmiana zaskarżonego wyroku w pkt XVII, poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 56 ust. 1 i ust. 3 u.p.n.;

ewentualnie o:

5.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu celem jej ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S..

Zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego P. S. od popełnienia przypisywanych jemu w akcie oskarżenia czynów, a w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięcia dotyczącego kary łącznej.

Apelacja oskarżonego A. R..

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu opisanego w części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Apelacja oskarżyciela publicznego.

1)  zmiana pkt VII wyroku poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat pozbawienia wolności,

2)  zmiana pkt XI wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. D. (1) kąty łącznej 9 lat pozbawienia wolności;

3)  zmiana pkt XV wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. S. (1) kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 lat,

4)  zmiana pkt XVIII wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. S. (1) kary łącznej 8 lat pozbawienia wolności

oraz

5)  orzeczenie wobec P. S. na podstawie art. 45 § 1 kk przepadku osiągniętej korzyści majątkowej w wysokości 2 000 zł,

a w pozostałym zakresie o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S..

1) w wypadku uwzględnienia zarzutów opisanych w pkt II.1 petitum apelacji - zmiana wyroku co do istoty sprawy, poprzez zmianę opisu czynu przypisanego M. S. oraz zmianę jego kwalifikacji prawnej na art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. oraz istotne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary z uwzględnieniem jej adekwatności do okoliczności sprawy, motywacji oskarżonego, stopnia zawinienia oraz właściwości osobistych, sytuacji rodzinnej i zasady humanitaryzmu;

3) (numeracja oryginalna) w sytuacji, jeżeli sąd podzieliłby przekonanie obrony o obarczeniu zaskarżonego wyroku wskazanymi powyżej uchybieniami procesowymi i uznałby je za istotne, a nadto, że ich konwalidacja na etapie odwoławczym nie jest możliwa - uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku, jako Sądowi pierwszej instancji, do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. E. C..

•

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę opisu czynu przypisanego oskarżonemu A. C. i zmianę jego kwalifikacji na art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r o przeciwdziałaniu narkomanii oraz istotne złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary z uwzględnieniem faktycznej motywacji sprawcy, stopnia winy, braku woli czy świadomości dalszej dystrybucji środków odurzających, właściwości i warunków osobistych, postawy sprawcy, okazanej skruchy, etc.

ewentualnie, gdyby Sąd nie podzielił w/w argumentacji:

•

wymierzenie, na podstawie art.37b kk oskarżanemu A. C. kary pozbawiania wolności w wymiarze 6 miesięcy oraz dodatkowo kary ograniczenia wolności.

natomiast w sytuacji gdyby Sąd uznał, iż doszło - jak podnosi obrona, do naruszeń proceduralnych:

•

o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. T. K..

Zmiana zaskarżonego wyroku co do orzeczenia o karze poprzez wymierzenie oskarżonemu A. C. na postawie art. 37b k.k. kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy oraz kary ograniczenia wolności w uznanym przez Sąd wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. T..

Ad. 1., 2., 3. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Apelacja obrońcy oskarżonego A. D. (1).

Ad. 1., 2., 3., 4., 5., 6. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. 7. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżąca nie podniosła takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżąca nie wskazała okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja obrońcy oskarżonego A. S. (1).

Ad. 1., 2., 3., 4. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. 5. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja obrońcy oskarżonego P. S..

Wniosek jest zasadny w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XX zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy odniósł się do tego w sekcji 3. niniejszego uzasadnienia. W związku z tym zasadny jest również wniosek o uchylenie orzeczenia o karze łącznej zawartego w pkt. XXII wyroku. Szerzej do tej kwestii Sąd odwoławczy odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Apelacja oskarżonego A. R..

Niezasadność wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego A. R. wynika z niezasadności zarzutów apelacji.

Brak jest również podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja oskarżyciela publicznego.

Ad.1), 2), 3), 4) Wnioski o podwyższenie orzeczonych wobec oskarżonych: A. D. (1) w pkt. VII wyroku oraz A. S. (1) w pkt. XV wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności oraz orzeczonych wobec tych oskarżonych w pkt. XI i XVIII kar łącznych pozbawienia wolności co do zasady są trafne, co znalazło odzwierciedlenie w wyroku Sądu II instancji. Nie znajdują jedynie uzasadnienia wnioski o wymierzenie oskarżonym kar pozbawienia wolności w postulowanych wymiarach. Wobec braku wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, sąd ten - zgodnie z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk - szerzej do tego odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Ad. 5) Trafność zarzutu. Wobec braku wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, sąd ten szerzej do tego odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. S..

Ad. 1) Zasadność wniosku w zakresie postulatu złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary. Szerzej do tego Sąd Apelacyjny odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

W pozostałym zakresie, tj. dotyczącym zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu – nietrafność zarzutów apelacji. Wobec braku wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, sąd ten - zgodnie z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk - nie będzie czynił szerszych rozważań w tym zakresie.

Ad. 3) (numeracja oryginalna) Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że skarżący nie wskazał która z przesłanek określonych a art.437 § 2 kpk miałaby mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie, w odniesieniu do oskarżonego M. S.; wskazał bowiem jedynie ogólnie na brak możliwości konwalidowania na etapie odwoławczym wskazanych w zarzutach apelacyjnych uchybień procesowych. Podkreślenia zatem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. E. C..

Ad. tiret pierwsze i drugie. Zasadność wniosku w zakresie postulatu złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonego kary. Szerzej do tego Sąd Apelacyjny odniesie się w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

W pozostałym zakresie, tj. dotyczącym zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu – nietrafność zarzutów apelacji. Wobec braku wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, sąd ten - zgodnie z treścią art.423 § 1a kpk w zw. z art.458 kpk - nie będzie czynił szerszych rozważań w tym zakresie.

Ad. tiret trzecie. Brak jest podstaw do uznania, że zachodzą przesłanki do uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Wniosek o charakterze kasatoryjnym nie jest zasadny wobec niezasadności podniesionych zarzutów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że wniosek ten nie został w żaden sposób umotywowany. Podkreślenia tymczasem wymaga, że zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżąca nie podniosła takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej) i art.454 kpk (nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie) lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżąca nie wskazała okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia).

Apelacja obrońcy oskarżonego A. C., adw. T. K..

Zasadność zarzutu apelacyjnego. Wobec braku wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji, sąd ten szerzej odniesie się do tego w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Obniżenie kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego P. S. w pkt. XXI wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd odwoławczy odniesie się do tego w sekcji 5.2 niniejszego uzasadnienia. W tym miejscu jedynie wskazać należy, że uwzględnienie tych okoliczności z urzędu przez Sąd odwoławczy było skutkiem nie podniesienia przez skarżącego obrońcę oskarżonego P. S. apelacyjnych wniosków alternatywnych/ewentualnych, na wypadek nie podzielenia przez Sąd odwoławczy wniosku o uniewinnienie oskarżonego od obu przypisanych mu czynów. Stawianie zarzutów ewentualnych w środku odwoławczym świadczy tymczasem o pełnej dbałości procesowego reprezentanta o interesy prawne strony, którą reprezentuje (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31 maja 2021r., II AKa 6/20).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłane z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk.

15.2. Zmiany wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot i zakres zmian

1. w pkt. VII podwyższenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy,

2. uchylenie pkt XI (w zakresie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności), XII, XVIII (w zakresie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności), XIX, XXII, XXIII, XXV, XXVIII,

3. w pkt. XV podwyższenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 4 lat i 6 miesięcy,

4. uniewinnienie oskarżonego P. S. od czynu przypisanego mu w pkt. XX i obciążenie kosztami procesu za obie instancje w tym zakresie Skarb Państwa,

5. w pkt. XXI:

a) wyeliminowanie z opisu czynu określenia „działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, zgodnie z uprzednio ustalonym podziałem ról, wspólnie i w porozumieniu z A. D. (1), A. S. (1) i D. T. i innymi nieustalonymi osobami”,

b) wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu art.65 § 1 kk,

c) przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, art.19 § 2 kk, art.60 § 1 i § 6 pkt 2 kk obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do 2 lat,

6. w pkt XXIV w miejsce orzeczonej kary pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na mocy art.37b kk w zw. z art.34 § 1 i 1a pkt 1) kk i art.35 § 1 kk wymierzenie oskarżonemu M. S. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym,

7. w pkt XXVII w miejsce orzeczonej kary pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art.4 § 1 kk, na mocy art.37b kk w zw. z art.34 § 1 i 1a pkt 1) kk i art.35 § 1 kk wymierzenie oskarżonemu A. C. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym,

8. w pkt. XXXII uchylenie orzeczenia o opłatach w odniesieniu do oskarżonych: A. D. (1), A. S. (1), P. S., M. S. i A. C..

Zwięźle o powodach zmian

Ad. 1. Sąd odwoławczy za trafny uznał zarzut podniesiony w apelacji oskarżyciela publicznego o rażącej łagodności kary orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) w pkt. VII zaskarżonego wyroku.

Na wstępie wskazać należy, że czynnikiem wpływającym ograniczająco na wzrost przestępczości jest w głównej mierze przekonanie potencjalnych sprawców o nieuchronności ich ujęcia i wymierzenia im odpowiednich kar. Kara to środek przymusu państwowego wyrażający potępienie zarówno popełnionego czynu, jak i jego sprawcy, stosowany przez Sąd, a więc organ państwowy o konstytucyjnie zagwarantowanej niezawisłości, w regulowanym przez prawo karne postępowaniu, w którym zapewnione są prawa osoby postawionej w stan oskarżenia (w tym możliwość obrony) i zapewniona jest bezstronność rozstrzygnięć (nulla poena sine iudicio). Kara jest zatem „osobistą dolegliwością ponoszoną przez sprawcę jako odpłata za popełnione przestępstwo, wyrażająca potępienie popełnionego przez niego czynu i wymierzaną w imieniu państwa przez sąd” (tak: L. Gardocki, Prawo karne, wyd. 3, Warszawa 1998, s. 277). Wyrazem aktualnej filozofii karania jest systematyka obecnie obowiązującego Kodeksu karnego, a jej istota w największym skrócie ująć można następująco: „traktuj karę jako środek ostateczny (ultima ratio) i bacz, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a po surowszy środek represji karnej sięgaj tylko wtedy, gdy za pomocą łagodniejszego nie da się osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa zapobiegawczych i wychowawczych celów kary bądź zadośćuczynić należycie potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa” (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19). Kara pozbawienia wolności powinna kształtować społecznie pożądaną postawę skazanego, a zwłaszcza wdrażać go do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego, i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa. Cechą konstytutywną kary jest dolegliwość, która - jak wskazuje W. Wróbel - wykracza poza ramy niezbędne dla celów restytucyjnych, zabezpieczających czy egzekucyjnych i to jest w istocie podstawowe kryterium jej identyfikacji. Ta cecha jest też cechą konstytutywną całego systemu odpowiedzialności karnej, w tym sensie, że jest jego elementarnym wyróżnikiem. Jednocześnie z pojęciem kary wiąże się element potępienia (patrz: P. Burzyński, Rozdział 1 Założenia dogmatyczne, siatka pojęciowa, metoda badawcza [w:] Ustawowe określenie sankcji karnej, Warszawa 2008 oraz cytowany tam: W. Wróbel, Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym, Zakamycze 2003). W ocenie Sądu Apelacyjnego tych zasadniczych celów kary nie spełniałby kara orzeczona wobec oskarżonego A. D. (1) w pkt. VII zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny pragnie jednak zaznaczyć, że nie chodzi tu o prewencję generalną negatywną (odstraszanie). Jednostkowy akt wymiaru sankcji karnej nie może być działaniem ukierunkowanym na odstraszenie innych od popełnienia czynu zabronionego, gdzie jednostka sprowadzona byłaby do przedmiotu działania państwa. Pozytywna prewencja generalna, którą nakazuje uwzględnić art.53 § 1 kk, koncentruje się wokół kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przez informowanie o katalogu czynów zabronionych i karach wymierzanych za ich naruszenie. Obejmuje ona również informowanie o skuteczności działania aparatu państwowego. Realizuje ponadto cel sprawiedliwościowy kary przez pokazanie, że każdy sprawca ponosi karę w granicach swej winy. Za pomocą pozytywnej prewencji ogólnej realizować należy również cel w postaci wzbudzenia szacunku dla prawnie chronionych dóbr i przekonania o ich nienaruszalności. Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest tylko taka kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności zawarte w art.53 § 1 kk. Przepis ten określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra.

Innymi słowy, orzekana kara tylko wówczas osiągnie stawiane przed nią cele, w tym cel w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej, gdy zostanie ona ukształtowana zgodnie z tzw. dyrektywą sprawiedliwościową, która nakazuje w ramach sędziowskiego uznania wymierzyć karę proporcjonalną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala ona sędziemu na wymierzenie kary poniżej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala również na wymierzenie kary powyżej tych kryteriów. Ponadto podkreślenia wymaga to, że celem kary w ramach prewencji ogólnej jest nie tylko odstraszenie potencjalnych sprawców najcięższych przestępstw, ale przede wszystkim przyjmowanie za własne norm prawa karnego przez społeczeństwo, budowanie zaufania do działalności wymiaru sprawiedliwości, które jest wynikiem tego, że obywatele dostrzegają, że w państwie w ostatecznym rozrachunku zwycięża prawo, a sprawca przestępstwa nie uniknie odpowiedzialności oraz kształtowanie świadomości zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości społecznej, wynikające z tego, że każdy sprawca jest karany w granicach swojej winy. Stąd też kara nie może być postrzegana, jako jedynie forma odwetu (odpłaty sprawcy za popełniony przez niego czyn), czy też w kategoriach narzędzia mającego odstraszać i w ten sposób powstrzymywać przed popełnieniem czynu zabronionego prawem. Musi uwzględniać sposób działania sprawcy, stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak też zachowanie po jego dokonaniu, aby można było uznać ją za sprawiedliwą oraz karę, która spełni stawiane przed nią cele wychowawcze oraz zapobiegawcze (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19).

Niewspółmierność kary musi już przy wstępnym oglądzie rzucać się w oczy i nie nadawać się do zaakceptowania nie może to być dyspropor­cja mała, lecz znaczna. Inaczej rzecz uj­mując, chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Podkreślił to Sąd Najwyższy wyrażając pogląd, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocz­nym znaczeniu tego słowa - „rażąco" niewspółmierną, to jest nie­współmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995r., II KRN 198/94). Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości. Wobec czego rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art.438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnio­nych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wy­miar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następ­stwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 § 1 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (patrz zachowujące aktualność: wyroki Sądu Najwyższego z: 14 listopada 1973r. III KR 254/73, 30 listopada 1990r. Wr 363/90; S. Zabłocki, Postępowanie, 1998, s. 82). Orzekanie o karze ma charakter indywidualny, a proces wyboru i miarkowania właściwej in concreto represji karnej jest w pewnej mierze subiektywny. Dlatego też ustawodawca określając w Rozdziale VI Kodeksu karnego zasady i dyrektywy modelowego orzekania o karze pozostawia sądowi określony zakres swobody w jej wymierzaniu. Rażąca niewspółmierność kary ma miejsce tylko wówczas, gdy kara orzeczona za określone przestępstwo nie uwzględnia lub w nienależytym stopniu uwzględnia wspomniane dyrektywy sądowego wymiaru kary, a zatem między innymi nie jest adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy, nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (por. na gruncie d.k.k.: wyrok Sądu Najwyższego z 10 lipca 1974r., V KRN 60/74, z glosami W. Woltera, PiP 1975, nr 4, s. 178, K. Buchały, PiP 1975, nr 6, s. 176, i uwagami M. Cieślaka i Z. Dody, Pal. 1975, nr 9, s. 37; wyroki Sądu Najwyższego z: 14 listopada 1986r. III KR 320/86, 30 listopada 1990r., Wr 363/90). Niewątpliwie ocena i wyważenie okoliczności łagodząco i obciążająco wpływających na decyzję o rodzaju i rozmiarze kary, jaką winien ponieść sprawca przypisanego mu czynu zabronionego, stanowi jedną z najtrudniejszych czynności wymiaru sprawiedliwości. Stąd też ustalenie znaczenia poszczególnych determinantów ostatecznej konstatacji w tym przedmiocie, wymaga od członków składu orzekającego szczególnej wnikliwości w analizie ustalonych faktów, które przecież nie pozostają bez wpływu na wartościowanie ich roli w procesie kształtowania granic należnej i sprawiedliwej w danym wypadku represji karnej. Dlatego też Sąd odwoławczy w tym względzie posiłkował się doświadczeniem nabytym w pracy orzeczniczej, baczył na zasady doświadczenia życiowego, a także brał pod uwagę reguł logiki tak, aby określona wobec sprawcy dolegliwość - wprawdzie miarkowana według uznania organu wymiaru sprawiedliwości - nie była ani rażąco niesprawiedliwie wygórowana, ani też rażąco niesprawiedliwie łagodna. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela wyrażony przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu pogląd, że oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar nie wolno zapominać, że przepis art.53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako „proporcjach” pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Tym samym stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy, za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco (por: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13 grudnia 2017r., II AKa 359/17). Sąd odwoławczy dostrzega, że najniższa możliwa do orzeczenia w niniejszej sprawie za czyn przypisany oskarżonemu A. D. (1) w pkt. VII zaskarżonego orzeczenia kara pozbawienia wolności wynosiła 2 lata, a najwyższa – biorąc pod uwagę działanie w warunkach art.91 § 1 kk oraz mając na uwadze art.4 § 1 kk - 15 lat. Ustawodawca zatem zakreślił poprzez tę górną granicę zagrożenia stopień szkodliwości społecznej na bardzo wysokim poziomie. Jak słusznie wskazuje K. Buchała, "typ przestępstwa jest sformalizowaniem ujemnej treści społecznej czynu niepożądanego z punktu widzenia interesów zorganizowanego w państwo społeczeństwa, a sankcja karna w zasadzie odzwierciedleniem tej treści przeliczonym na dolegliwość" (tak w: P. Burzyński, Rozdział 4 Przykładowe modele sankcji karnych w polskim porządku prawnym na podstawie analizy kodeksu karnego [w:] Ustawowe określenie sankcji karnej, Warszawa 2008.” powołując się na K. Buchała, Prawo karne materialne, wyd. 2, Warszawa 1989, s. 517).

Mając powyższe na uwadze – w ocenie Sądu Apelacyjnego – rację ma oskarżyciel publiczny, że orzeczona wobec oskarżonego A. D. (1) za czyn przypisany mu w pkt. VII zaskarżonego wyroku kara oscylująca w dolnych granicach zagrożenia, tj. 3 lat pozbawienia wolności jest rażąco łagodna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Sąd odwoławczy w większości podziela argumenty skarżącej odnoszące się do zarzutu rażącej łagodności kary orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) zawarte na str.5-7 apelacji. Nie podziela jednak argumentów odnoszących się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. VI zaskarżonego wyroku, gdyż w tym zakresie wymiar orzeczonej przez Sąd Okręgowy kary pozbawienia wolności nie został objęty omawianą apelacją. Rację ma skarżący oskarżyciel publiczny twierdząc (str.6 apelacji), że trafnie dostrzeżonym okolicznościom obciążającym (str.48-49 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) Sąd I instancji nie przydał należytej wagi. Nie sposób uznać, biorąc powyższe pod uwagę, aby karą odpowiadającą sądowym dyrektywom jej wymiaru była kara oscylująca w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Z drugiej strony Sąd odwoławczy uznał, że orzeczenie postulowanej przez oskarżyciela publicznego kary 7 lat pozbawienia wolności nie znajduje uzasadnienia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, karą pozbawienia wolności uwzględniającą sądowe dyrektywy jej wymiaru określone w art.53 § 1 kk oraz wskazane wyżej okoliczności mające wypływ na jej wysokość będzie kara 4 lat i 6 miesięcy.

Ad. 2. Zmiany te polegające na uchyleniu wskazanych punktów wyroku są skutkami:

- zmiany wymiaru jednej z kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego A. D. (1) i wymierzenie na nowo kary łącznej pozbawienia wolności (uchylenie pkt. XI wyroku - w zakresie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności) i XII wyroku – odnośnie zaliczenia oskarżonemu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności);

- zmiany wymiaru jednej z kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego A. S. (1) i wymierzenie na nowo kary łącznej pozbawienia wolności (uchylenie pkt. XVIII - w zakresie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności) i XIX wyroku– odnośnie zaliczenia oskarżonemu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności);

- zmiany wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. S. od czynu przypisanego mu w pkt. XX zaskarżonego wyroku i zmianę wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt. XXI zaskarżonego wyroku (uchylenie pkt. XXII i XXIII wyroku);

- zmiany wyroku poprzez zmianę rodzaju kary orzeczonej wobec oskarżonego M. S. w pkt. XXIV zaskarżonego wyroku (uchylenie pkt. XXV wyroku);

- zmiany wyroku poprzez zmianę rodzaju kary orzeczonej wobec oskarżonego A. C. w pkt. XXVII zaskarżonego wyroku (uchylenie pkt. XXVIII wyroku).

Ad. 3. Na wstępie wskazać należy, że Sąd II instancji odwołuje się do uwag natury ogólnej związanych z zarzutem rażącej niewspółmierności (łagodności) kar, poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, gdyż zachowują one pełną aktualność w odniesieniu do kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego A. S. (1) w pkt. XV zaskarżonego wyroku i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu.

Mając je na uwadze – w ocenie Sądu Apelacyjnego – rację ma skarżący oskarżyciel publiczny, że orzeczona wobec oskarżonego A. S. (1) za czyn przypisany mu w pkt. XV zaskarżonego wyroku kara oscylująca w dolnych granicach zagrożenia, tj. 3 lat pozbawienia wolności jest rażąco łagodna, co skutkowało zmianą zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Sąd odwoławczy w większości podziela argumenty skarżącej odnoszące się do zarzutu rażącej łagodności kary orzeczonej wobec oskarżonego A. D. (1) zawarte na str.5-7 apelacji. Nie podziela jednak argumentów odnoszących się do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. VI zaskarżonego wyroku, gdyż w tym zakresie wymiar orzeczonej przez Sąd Okręgowy kary pozbawienia wolności nie został objęty omawianą apelacją. Rację ma skarżący oskarżyciel publiczny twierdząc (str.7 apelacji), że trafnie dostrzeżonym okolicznościom obciążającym (str.50-51 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) Sąd I instancji nie przydał należytej wagi, przeceniając jednocześnie wagę okoliczności łagodzących. Nie sposób uznać, biorąc powyższe pod uwagę, aby karą odpowiadającą sądowym dyrektywom jej wymiaru była kara oscylująca w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Z drugiej strony Sąd odwoławczy uznał, że orzeczenie postulowanej przez oskarżyciela publicznego kary 7 lat pozbawienia wolności nie znajduje uzasadnienia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, karą pozbawienia wolności uwzględniającą sądowe dyrektywy jej wymiaru określone w art.53 § 1 kk oraz wskazane wyżej okoliczności mające wypływ na jej wysokość będzie kara 4 lat i 6 miesięcy.

Ad. 4. Powody zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego P. S. od czynu przypisanego mu w pkt. XX wyroku Sąd Apelacyjny omówił w sekcji 3. niniejszego uzasadnienia. Orzeczenie o kosztach procesu za obie instancje w tym zakresie oparł o przepis art.632 pkt 2) kpk.

Ad. 5. a), b). Powodem zmiany w zakresie opisu (ppkt a) i kwalifikacji prawnej (ppkt b) czynu przypisanego oskarżonemu P. S. w pkt. XXI zaskarżonego wyroku było uniewinnienie go od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

Ad. 5. c) Podstawą zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie orzeczonej wobec oskarżonego P. S. w pkt. XXI zaskarżonego wyroku czynu było zarówno uniewinnienie go od zarzutu działania w zorganizowanej grupie przestępczej, co skutkowało wyeliminowaniem jednej z okoliczności uznanych za obciążające oraz niedostrzeżenie jednej z okoliczności łagodzących przy wymiarze kary.

W ocenie Sądu Apelacyjnego wskazana przez Sąd I instancji kwalifikowana forma przestępstwa jako okoliczność obciążająca przy wymiarze kary (str.53 uzasadnienia wyroku po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) odnosi się do działania oskarżonego P. S. w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. To ustalenie zostało natomiast wyeliminowane z opisu czynu w pkt. XXI zaskarżonego wyroku i jego kwalifikacji prawnej.

Zgodnie z treścią art.19 § 1 kk, sąd może wymierzyć karę za pomocnictwo w granicach zagrożenia przewidzianych za sprawstwo. Może jednak, zgodnie z treścią art.19 § 2 kk, zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. W ocenie Sądu II instancji, w odniesieniu do oskarżonego P. S. przepis ten winien mieć zastosowanie. Rozważania związane z procesem nadzwyczajnego złagodzenia kary w każdej sytuacji muszą uwzględniać ujemną zawartość bezprawia popełnionego czynu, stopień winy oraz zewnętrzny efekt procesu nadzwyczajnego łagodzenia (zob. K. Buchala (w:) K. Buchała, A. Zoll, Kodeks..., s. 438-439). Ta ocena rozkłada się na trzy etapy. Pierwszy, to stwierdzenie istnienia podstawy do nadzwyczajnego złagodzenia kary. Drugi etap, to ocena sankcji, jaką należałoby wymierzyć, gdyby nie zaistniała ta sytuacja, która ma stanowić podstawę nadzwyczajnego złagodzenia. Chodzi tu o ocenę stopnia surowości grożącej kary (ewentualnie „za surowa” lub nawet „niewspółmiernie surowa”). W ramach trzeciego etapu rozważania dotyczą wymiaru kary w ramach nadzwyczajnego złagodzenia, o ile oczywiście przesądzono skorzystanie z tej instytucji w ramach etapu drugiego. Do tego ma doprowadzić ocena nowych granic zagrożenia (właściwych nadzwyczajnemu złagodzeniu), dokonana ponownie na podstawie dyrektyw wymiaru kary, odpowiednich dla konkretnej sytuacji (zob. Z. Ćwiąkalski, Nadzwyczajne..., s. 16). A zatem, by zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary należy zawsze stwierdzić, że stopień zawartości bezprawia, którego odzwierciedleniem ma być wymierzona kara, nie uzasadnia wymiaru kary nawet w wysokości równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wynik tego bilansu musi jednoznacznie wskazywać na przewagę okoliczności łagodzących, co w odniesieniu do dolnej granicy ustawowego zagrożenia przewidzianego za dane przestępstwo prowadzić musi do uznania jej za zbyt surową. Innymi słowy, przeprowadzona w kontekście pozostałych dyrektyw wymiaru kary analiza prowadzi do wniosku, że celowym jest wymierzyć karę nadzwyczajnie złagodzoną, aby w ten sposób zapewnić spełnienie celów kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 września 2014r., II AKa 291/14). Nie bez znaczenia pozostaje również kwestia wewnętrznej spójności wyroku. W tym zakresie wskazać należy na to, że oskarżonym: D. T., A. D. (1) i A. S. (1), którym przepisano sprawstwo czynu z art.55 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii również wymierzono kary po 3 lata pozbawienia wolności. Wymierzenie zatem tożsamej kary oskarżonemu P. S., który działał w warunkach pomocnictwa, nie zaś sprawstwa uznać należy za przejaw braku wewnętrznej spójności wyroku w zakresie orzeczonych kar za przestępstwo usiłowania dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy znacznej ilości środków odurzających. Mając na uwadze, że minimalny wymiar kary za czyn przypisany oskarżonemu P. S. w pkt. XXI wyroku, przy zastosowaniu nadzwyczajnego jej złagodzenia wynosi rok, Sąd odwoławczy uznał, że karą sprawiedliwą, uwzględniającą wskazane już w niniejszym uzasadnieniu okoliczności mające wpływ na jej wysokość, sądowe dyrektywy wymiaru kary określone w art.53 § 1 kk oraz wskazane przez Sąd I instancji (str.52-53 uzasadnienia wyroku po uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) okoliczności łagodzące oraz okoliczności obciążającego, te uznane za trafne, będzie kara 2 lat pozbawienia wolności. Nie bez znaczenia bowiem pozostaje, że działanie oskarżonego (wykonanie skrytek przeznczonych do umieszczenia w nich środków odurzających) miały istotny wpływ na przeprowadzenia przestępczego przedsięwzięcia. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzona kara spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego inkryminowanego postępowania, przekona go o konieczności przestrzegania zasad porządku prawego; pozwala przypuszczać, że po wyjściu na wolność ma szansę pokierować swoim życiem w taki sposób, by w przyszłości nie naruszać norm prawa karnego oraz żyć zgodnie z ich przepisami.

Ad. 6. 7. W ocenie Sądu Apelacyjnego rację mają skarżący obrońcy oskarżonych: M. S. i A. C. wskazując na rażącą niewspółmierność (surowość) orzeczonych wobec tych oskarżonych kar pozbawienia wolności. Na wstępie rozważań w tym zakresie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej dotyczących rażącej niewspółmierności kary. Brak jest bowiem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, sądowe dyrektywy wymiaru kary, wskazane przez Sąd I instancji okoliczności łagodzące i obciążające dotyczące oskarżonych: M. S. i A. C. (str.53-56 uzasadnienia po jego uzupełnieniu w trybie art.449a § 1 kpk) oraz wewnętrzną spójność wyroku nie sposób uznać aby orzeczone wobec wskazanych oskarżonych kary pozbawienia wolności mogły się ostać. Należy mieć przy tym na względzie, że oskarżonemu A. R., któremu również przypisano udział w obrocie środkami odurzającymi Sąd I instancji wymierzył karę pozbawienia wolności jedynie o 6 miesięcy wyższą niż kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonych: M. S. i A. C.. Przy czym – co wymaga podkreślenia – oskarżeni ci (w odróżnieniu od oskarżonego A. R.) nie byli uprzednio karani oraz brali udział w obrocie blisko 4-krotnie mniejszej ilości marihuany (498,43g, przy 1.994,65g. przypisanych oskarżonemu A. R.). Mając to wszystko na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, że karą uwzględniającą sądowe dyrektywy jej wymiaru określone w art.53 § 1 kk oraz wskazane wyżej okoliczności mające wypływ na jej wysokość będzie dla każdego z oskarżonych: A. C. i M. S. kara mieszana (sekwencyjna), 6 miesięcy pozbawienia wolności i roku ograniczenia wolności, przy czym druga z nich, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzona kara spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego inkryminowanego postępowania, przekona go o konieczności przestrzegania zasad porządku prawego; pozwala przypuszczać, że po wyjściu na wolność ma szansę pokierować swoim życiem w taki sposób, by w przyszłości nie naruszać norm prawa karnego oraz żyć zgodnie z ich przepisami.

Ad. 8. Zmiana kar orzeczonych wobec oskarżonych: A. D. (1), A. S. (1), P. S., M. S. i A. C. skutkować musiała uchyleniem wobec tych oskarżonych orzeczenia o opłatach za pierwszą instancję zawartego w pkt. XXXII, gdyż zgodnie z treścią art.10 ust.1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych , w razie obniżenia lub podwyższenia wymiaru kary zasadniczej, zmiany jej rodzaju sąd odwoławczy wymierza za obie instancje jedną opłatę według kary przez siebie orzeczonej.

15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

V., VI.

VII., IX., X.

VIII.

Zmiana wyroku w odniesieniu do oskarżonego A. D. (1) skutkowała koniecznością ukształtowania na nowo orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej dotyczących sądowych dyrektyw wymiaru kary. Biorąc nadto pod uwagę sądowe dyrektywy wymiaru kary łącznej, zważywszy z jednej strony stosunkowo dużą bliskość czasową przypisanych oskarżonemu czynów (29 sierpnia 2016r., 14 września 2017r., 7 października 2017r. i 8 października 2017r.), z drugiej ich różnorodność, a nadto granice w jakich sąd mógł orzekać biorąc pod uwagę orzeczone kary jednostkowe (od 4 lat i 6 miesięcy do 11 lat i 11 miesięcy) Sąd odwoławczy uznał, że wymierzona na zasadzie asperacji kara łączna 8 lat pozbawienia wolności będzie spełniała wszystkie wskazane już w niniejszym uzasadnieniu sądowe dyrektywy wymiaru kary, brała pod uwagę okoliczności obciążające i łagodzące. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzona kara łączna spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego inkryminowanego postępowania, przekona go o konieczności przestrzegania zasad porządku prawego, a silniejsze oddziaływanie resocjalizacyjne względem oskarżonego pozwoli przypuszczać, że po wyjściu na wolność ma szansę pokierować swoim życiem w taki sposób, by w przyszłości nie naruszać norm prawa karnego oraz żyć zgodnie z ich przepisami. Postulowana przez oskarżyciela publicznego kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 9 lat byłaby zaś rażąco surowa. Brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od czynienia dalszych rozważań w tym zakresie.

Zmiana wyroku w odniesieniu do oskarżonego A. S. (1) skutkowała koniecznością ukształtowania na nowo orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej dotyczącej sądowych dyrektyw wymiaru kary. Biorąc nadto pod uwagę sądowe dyrektywy wymiaru kary łącznej, zważywszy z jednej strony stosunkowo dużą bliskość czasową przypisanych oskarżonemu czynów (14 września 2017r., 7 października 2017r. i 8 października 2017r.), z drugiej ich różnorodność, a nadto granice w jakich sąd mógł orzekać biorąc pod uwagę orzeczone kary jednostkowe (od 4 lat i 6 miesięcy do 9 lat i 11 miesięcy) Sąd odwoławczy uznał, że wymierzona na zasadzie asperacji kara łączna 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie spełniała wszystkie wskazane już w niniejszym uzasadnieniu sądowe dyrektywy wymiaru kary, brała pod uwagę okoliczności obciążające i łagodzące. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzona kara łączna spowoduje, że oskarżony zrozumie naganność swojego inkryminowanego postępowania, przekona go o konieczności przestrzegania zasad porządku prawego, a silniejsze oddziaływanie resocjalizacyjne względem oskarżonego pozwoli przypuszczać, że po wyjściu na wolność ma szansę pokierować swoim życiem w taki sposób, by w przyszłości nie naruszać norm prawa karnego oraz żyć zgodnie z ich przepisami. Postulowana przez oskarżyciela publicznego kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat byłaby zaś rażąco surowa. Brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od czynienia dalszych rozważań w tym zakresie.

Z uwagi na wymierzenie na nowo kar łącznych pozbawienia wolności, na mocy art.63 § 1 kk, zaliczono na ich poczet okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie wobec oskarżonych: A. D. (1): od 8 października 2017r. godz.14.50 do 10 czerwca 2019r. godz.14.50 oraz A. S. (1): od 8 października 2017r. godz.11.15 do 5 czerwca 2019r. godz.15.25;

Z uwagi na zmianę wymiaru kar pozbawienia wolności na mocy art.63 § 1 kk, zaliczono na ich poczet okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie wobec oskarżonych: P. S.: w dniu 10 października 2017r.; M. S.: w dniu 29 sierpnia 2017r. oraz A. C.: w dniu 28 listopada 2017r.

Sąd odwoławczy, uwzględniając zarzut podniesiony w pkt. III apelacji wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego, na mocy art.45 § 1 kk orzekł od oskarżonego P. S. na rzecz Skarbu Państwa przepadek korzyści majątkowej w wysokości 2.000 zł. Jak wynika bowiem choćby z wyjaśnień samego oskarżonego P. S. (k.516-520 akt sprawy) taką korzyść osiągnął. Podkreślenia przy tym wymaga, że korzyścią majątkową w rozumieniu art.45 § 1 kk są również wydatki jakie sprawca poniósł aby korzyść osiągnąć, nie zaś jedynie realny zysk (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z 25 maja 2022r., I KK 17/22). Brak wniosku oskarżyciela publicznego o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego zwalnia ten sąd od czynienia dalszych rozważań w tym zakresie.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XI.

XII.

XIII.

Na mocy przepisów § 1, § 2 pkt 1), § 4 ust.1 i 3, § 17 ust.2 pkt 5) i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu orzeczono o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu A. D. (1) w postępowaniu odwoławczym.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 2, 3, 4, 5, 6, ust. 2, art.3 ust.1, art.6, art.10 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

- A. D. (1) kwotę 7.600 zł.,

- A. S. (1) kwotę 6.600 zł.,

- P. S. kwotę 1.300 zł.,

- M. S. kwotę 800 zł.,

- - A. C. kwotę 800 zł.,

tytułem opłat za obie instancje oraz obciążył każdego z nich wydatkami postępowania odwoławczego w części związanej z ich w nim udziałem. Brak jest bowiem podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku ich ponoszenia.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 5, ust. 2, art.3 ust.1, art.6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:

– D. T. kwotę 2.400 zł.,

- A. R. kwotę 1.400 zł.

tytułem opłat za postępowanie odwoławcze oraz obciążył każdego z nich wydatkami tego postępowania związanych z ich w nim udziałem. Brak jest bowiem podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku ich ponoszenia.

7.  PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina, kara

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5.

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana