II AKa 310/21 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Gdańsku z 2024-12-19
Sygn. akt II AKa 310/21
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 grudnia 2024 r.
Sąd Apelacyjny w Gdańsku II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSA Dorota Rostankowska (spr.)
Sędziowie: SA Włodzimierz Brazewicz
SA Andrzej Czarnota
Protokolant: starszy sekretarz sądowy Alicja Gromuł
przy udziale Prokuratora z Prokuratury (...) w G. T. T.
po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2024 roku
sprawy
K. G. s. S., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k.; art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. przy zast. art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.; art. 263 § 2 k.k.
W. W. (1) s. R., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
A. L. (1) s. S., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.
K. S. (...) c. K., ur. (...) G. (1)(Armenia), oskarżonej z art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k.; art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
R. B. (1) s. W., ur. (...) w G. (2), oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 59 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
D. W. (1) s. W., ur. (...) w G., oskarżonego z
art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
R. W. s. R., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
R. B. (2) s. S., ur. (...) w G. (2), oskarżonego z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
Z. R. (1) s. A., ur. (...) w G., oskarżonego z art. 258 § 3 k.k. w zw. z art. 258 § 2 k.k.; art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych
od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 18 grudnia 2020 r., sygn. akt IV K 109/18
I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
1. w pkt. I., II., V., VI., IX., X., XII., XIII., XVII., XIX., XXI., XXIII. z opisu czynu eliminuje określenie „o pseudonimie (...),
2. w pkt XXIV na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu A. L. (1) również dzień 17 stycznia 2011r.,
3. w pkt. XXV ppkt. 5/ równowartość korzyści majątkowej podlegającej przepadkowi od oskarżonego K. G. określa na kwotę 37.833,33 zł. (trzydzieści siedem tysięcy osiemset trzydzieści trzy 33/100) złote,
4. w pkt. XXVIII wymierzone oskarżonym: R. W. i W. W. (1) opłaty sądowe obniża do kwot po 3400 (trzy tysiące czterysta) złotych;
II. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części;
III. zasądza od Skarbu Państwa tytułem kosztów obrony z urzędu udzielonej w postępowaniu odwoławczym na rzecz:
- adw. P. M. (1), Kancelaria Adwokacka w G. (2) kwotę 1476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto – oskarżonemu R. B. (1),
– adw. J. S., Kancelaria Adwokacka w B. kwotę 2952 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote brutto – oskarżonemu R. B. (2),
– adw. J. O., Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 3247,20 (trzy tysiące dwieście czterdzieści siedem 20/100) złotych brutto – oskarżonemu K. G.,
– adw. P. K. (1), Kancelaria Adwokacka w S. kwotę 2952 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote brutto – oskarżonemu R. W.,
– adw. K. N., Kancelaria Adwokacka w G. kwotę 3837,60 (trzy tysiące osiemset trzydzieści siedem 60/100) złotych brutto – oskarżonemu W. W. (1),
– adw. P. M. (2), Kancelaria Adwokacka w G. (2) kwotę 3837,60 (trzy tysiące osiemset trzydzieści siedem 60/100) brutto – oskarżonemu D. W. (1),
IV. zasądza tytułem opłat za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych:
- K. S. (...) i Z. R. (1) – po 10.600 (dziesięć tysięcy sześćset złotych),
– R. B. (1), R. B. (2) i D. W. (1) – po 8400 (osiem tysięcy czterysta złotych),
– K. G. – 4600 (cztery tysiące sześćset) złotych,
– R. W. i W. W. (1) – po 3400 (trzy tysiące czterysta) złotych,
– A. L. (1) – 6400 (sześć tysięcy czterysta złotych)
oraz obciąża każdego z oskarżonych wydatkami postępowania odwoławczego związanymi z ich w nim udziałem.
UZASADNIENIE
UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 310/21 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
9. |
||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznawał sprawę: 1. K. S. (...) oskarżonej o to, że: I. w okresie od co najmniej od 1 lipca 2005 roku do 18 grudnia 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., a także w W., wspólnie i w porozumieniu z M. D. (1) i Z. R. (1) założyła i kierowała zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy oraz środków odurzających w postaci kokainy, w skład której wchodzili: M. D. (1), Z. R. (1), P. P., M. P., K. G., P. M. (3), R. M., M. S. (1), M. G., R. W., W. W. (1), D. W. (1), A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i inne ustalone i nieustalone dotychczas osoby, tj. o czyn z art. 258 § 3 kk w zw. z art. 258 § 2 kk; II. w okresie od co najmniej 1 lipca 2005 roku do 18 grudnia 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), Z. R. (1), P. P., M. P., K. G., P. M. (3), M. G., R. M., M. S. (1), R. W., W. W. (1), D. W. (1), A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wprowadziła do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych o wadze nie mniejszej niż 874 kg i 350 gram amfetaminy i środków odurzających w wadze nie mniejszej niż 10 kg kokainy, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; 2. Z. R. (1) oskarżonego o to, że: III. w okresie od co najmniej od 1 lipca 2006 roku do 15 marca 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., a także w W. założył i kierował zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, która miała na celu popełnianie przestępstw, polegających na wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy i środków odurzających w postaci kokainy, w skład której wchodzili M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., K. G., P. M. (3), R. M., M. G., R. M., R. W., W. W. (1), D. W. (1), A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S. A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i inne ustalone i nieustalone dotychczas osoby, tj. o czyn z art. 258 § 3 kk w zw. z art. 258 § 2 kk; IV. w okresie od co najmniej 1 lipca 2006 roku do 15 marca 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G. oraz w W., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., K. G., P. M. (3), M. G., R. M., R. W., W. W. (1), D. W. (1), A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych o wadze nie mniejszej niż 152 kg amfetaminy i środków odurzających o wadze nie mniejszej niż 4 kg 250 gram kokainy, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. 3. R. B. (1) oskarżonego o to, że: V. w okresie od połowy 2007 roku do połowy 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), K. G., P. M. (3), M. M. (2), R. B. (2), M. G., W. W. (1), D. W. (1), R. W., A. L. (1), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych i środków odurzających o wadze nie mniejszej niż 75,8 kilogramów amfetaminy, 0,5 kg heroiny i 200 gram marihuany, które następnie przekazywał R. B. (2) i innym ustalonym i nieustalonym osobom, celem dalszej odsprzedaży i konsumpcji, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 59 ust 1 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r przy zastosowaniu art. 11§2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk. 4. R. B. (2) oskarżonego o to, że: VI. w okresie od początku 2008 roku do połowy 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 04.08.2005 roku sygn. akt IVK 123/08 za czyny z art. 42 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” na karę 4 lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresie od 23.11.2004r. do 08.05.2008r., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), K. G., P. M. (3), R. B. (1), M. M. (2), M. G., W. W. (1), D. W. (1), R. W., A. L. (1), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych i środków odurzających o wadze nie mniejszej niż 17,5 kilogramów amfetaminy, 0,4 kg heroiny, 20 g kokainy, 1000 sztuk tabletek ecstazy, 2,5 kg marihuany, które następnie przekazywał K. M. i A. K. (2) oraz innym ustalonym i nieustalonym osobom w celu konsumpcji i dalszej odsprzedaży, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 59 ust. 1 ustawy „ o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. przy zastosowaniu art. 11§2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk; 5. K. G. oskarżonego o to, że: VII. w okresie od co najmniej 22 lipca 2008 roku do 7 listopada 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., brał w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na wprowadzaniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy oraz środków odurzających w postaci kokainy, w skład której wchodzili M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), P. M. (3), A. K. (1), M. G., D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i inne ustalone i nieustalone dotychczas osoby, tj. o czyn z art. 258 § 1 kk w zw. z art. 258 § 2 kk; VIII. w okresie od 22 lipca 2008 roku do 7 listopada 2009 roku w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), P. M. (3), A. K. (1), M. G., D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilość środków psychotropowych w postaci amfetaminy o wadze co najmniej 53 kg amfetaminy i środków odurzających o wadze nie mniejszej niż 100 g kokainy, które przechowywał i rozrabiał z innymi komponentami, a następnie udzielał ich M. G. i innym nieustalonym osobom w celu dalszej odsprzedaży i konsumpcji, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 59 ust. 1 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. przy zast. art. 11§2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; IX. w okresie od grudnia 2008 r. do 18 grudnia 2009 r. w G. bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci: - pistoletu (...)i 12 sztuk amunicji – 7 sztuk naboi (...) i 5 sztuk naboi (...) - pistoletu W. mod.P. cal.(...) i 4 sztuki naboi (...), którą otrzymywał od M. D. (1) i P. M. (3), celem użycia w nieustalonym celu, tj. o czyn z art. 263§2 kk; 6. R. W. oskarżonego o to, że: X. w okresie od końca 2008 roku do początku 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), P. M. (3), K. G., R. M., M. G., W. W. (1), D. W. (1), A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych o wadze nie mniejszej niż 20 kilogramów amfetaminy, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; 7. W. W. (1) oskarżonego o to, że: XI. w okresie od początku grudnia 2008 roku do końca stycznia 2009 roku, w G., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie stałe źródło dochodu, wspólnie z innymi osobami: M. D. (1), K. S. (...), P. M. (3), M. P., P. P., Z. R. (1), K. G., A. K. (1), M. G., D. B., M. K., D. P., G. S. A. K., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., oraz innymi nieustalonymi dotychczas osobami, uczestniczył w obrocie znaczną ilość środków psychotropowych w postaci amfetaminy o wadze co najmniej 20 kg posiadając wymienione substancje psychotropowe, które przekazywał innym odbiorcom, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; 8. D. W. (1) oskarżonego o to, że: XII. w okresie od początku 2006 roku do 19 grudnia 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), K. G., P. M. (3), M. G., A. K. (1), W. W. (1), R. W., A. L. (1), R. B. (2), Ł. S., D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych o wadze nie mniejszej niż 40 kilogramów amfetaminy, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk; 9. A. L. (1) oskarżonego o to, że: XIII. w okresie od wiosny 2007 roku do 19 grudnia 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii”, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, wspólnie z M. S. (1), M. D. (1), K. S. (...), P. P., M. P., Z. R. (1), K. G., P. M. (3), M. G., W. W. (1), D. W. (1), R. W., R. B. (2), Ł. S., A. K. (1), D. B., M. K., D. P., G. S., A. K., R. V., P. W., J. M., M. D. (2), P. G., A. W., P. K. (2), M. M. (1), M. C., M. S. (2), R. H., R. R. (2), P. M. (4), G. B., T. B. i innymi ustalonymi i nieustalonymi dotychczas osobami, wprowadził do obrotu znaczne ilości substancji psychotropowych i odurzających o wadze nie mniejszej niż 16 kilogramów amfetaminy i 1,5 kilograma kokainy, przy czym działał mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do kierowania swoim postępowaniem z uwagi na uzależnienie od substancji psychoaktywnych i alkoholu, tj. o czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy „o przeciwdziałaniu narkomanii” z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 31§2 kk. Wyrokiem z 18 grudnia 2020r. w sprawie IV K 109/18 Sąd Okręgowy w Gdańsku I. oskarżoną K. S. (...), w ramach czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, a zarzucanego jej w punkcie IV aktu oskarżenia, uznał za winną popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia w drugiej połowie 2005 roku do 18 grudnia 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G., a także w W. oraz innych miejscach na terenie kraju, brała udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w tym w okresie od nieustalonego dnia grudnia 2008 roku o charakterze zbrojnym, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci kokainy, w skład której w różnych okresach wchodzili: inna ustalona osoba o pseudonimie (...), Z. R. (1), P. P., M. P., K. G., P. M. (3) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 i § 2 k.k. i za to na tej podstawie skazał oskarżoną, zaś na podstawie art. 258 § 2 k.k. wymierzył jej karę 3 pozbawienia wolności; II. oskarżoną K. S. (...), w ramach czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, a zarzucanego jej w punkcie V aktu oskarżenia, uznał za winną popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia w drugiej połowie 2005 roku do 18 grudnia 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G., a także w W. oraz innych miejscowościach w Polsce, działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), Z. R. (1), P. P., P. M. (3), K. G. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w pkt I wyroku oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brała udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 544 kg i 350 gramów o wartości nie niższej niż 5.000 zł za 1 kg oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 10 kg, przy cenie nabycia nie niższej niż 30.000 Euro za 1 kg i ustalonej cenie jej dalszej odsprzedaży nie niższej niż 110 zł za 1 gram, w ten sposób, iż towarzyszyła innej ustalonej osobie o pseudonimie (...) podczas ich nabycia oraz na jego polecenie: przekazywała dostawcom tych narkotyków, ustalenia dotyczące ilości, ceny i miejsca ich nabycia, przekazywała P. P. i P. M. (3) środki pieniężne na zakup oraz pokrycie wydatków związanych z transportem i przechowywaniem ww. substancji psychotropowych i środków odurzających, w celu ich dalszej odsprzedaży, jak również przyjmowała środki pieniężne uzyskane z ich sprzedaży, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał oskarżoną, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k., na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył jej karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych; III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonej K. S. (...) karę łączną 6 lat pozbawienia wolności; IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonej K. S. (...) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 19.12.2009 roku do dnia 23.09.2013 roku, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności; V. oskarżonego Z. R. (1) w ramach czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, a zarzucanego mu w punkcie VI aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia lata 2006 roku do nieustalonego dnia początku 2009 roku, jednak nie później niż do 15.03.2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G. oraz innych miejscach na terenie kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci kokainy, w skład której w różnych okresach wchodzili: inna ustalona osoba o pseudonimie (...), K. S. (...), P. P., M. P., K. G., P. M. (3) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności; VI. oskarżonego Z. R. (1) w ramach czynu opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, a zarzucanego mu w punkcie VII aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia lata 2006 roku do nieustalonego dnia początku 2009 roku, jednak nie później niż do dnia 15.03.2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G. i T., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), K. S. (...), P. P., P. M. (3) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w pkt V wyroku oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 152 kg o wartości nie niższej niż 5.000 zł za 1 kg oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 4 kg i 250 gramów w cenie nie niższej niż 110 zł za 1 gram, w ten sposób, że finansował w części zakup tych środków odurzających i substancji psychotropowych, uczestniczył w procesie rozrabiania amfetaminy z laktozą i kwasem bornym oraz w procesie odzyskiwania kokainy z kartek, a także porcjował tę amfetaminę i kokainę, w celu ich dalszej odsprzedaży, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k., na podstawie art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych; VII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu Z. R. (1) karę łączną 6 lat pozbawienia wolności; VIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu Z. R. (1) na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 13.01.2010 roku do dnia 13.01.2014r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności; IX. oskarżonego R. B. (1) w ramach czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, a zarzucanego mu w pkt IX aktu oskarżenia uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia w połowie 2007 roku do nieustalonego dnia w połowie 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G. i w G. (2), działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), P. M. (3), R. B. (2), M. M. (2) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 75 kg w cenie nie niższej niż 5.500 zł za 1 kg, środków odurzających w postaci heroiny w ilości nie mniejszej niż 0,5 kg w cenie nie niższej niż 100 zł za 1 gram i marihuany w ilości nie mniejszej niż 400 gramów w cenie nie niższej niż 15 zł za1 gram, w ten sposób, iż nabywał te środki i substancje narkotyczne od osoby o ps. (...), za pośrednictwem P. M. (3), przez R. B. (2), M. M. (2) i inną nieustaloną osobę o pseudonimie (...), w celu ich dalszej odsprzedaży oraz konsumentom, w tym K. M. i A. K. (2), czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś przy zastosowaniu art.64 § 2 k.k. i art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych; X. oskarżonego R. B. (2) w ramach czynu opisanego w pkt VI części wstępnej wyroku, a zarzucanego mu w pkt XI aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia jesienią 2008 roku do nieustalonego dnia maja 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G. i w G. (2), działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), R. B. (1), P. M. (3), P. P. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowych i środków odurzających w postaci: amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 17,5 kg w cenie nie niższej niż 5.500 zł za 1 kg, heroiny w ilości nie mniejszej niż 0,4 kg w cenie nie niższej niż 100 zł za 1 gram, 20 gramów kokainy w cenie nie niższej niż 110 zł za 1 gram, 1000 sztuk tabletek extazy w cenie 1,50 zł za 1 sztukę oraz marihuany w ilości nie mniejszej niż 300 gramów w cenie nie niższej niż 15 zł za 1 gram, w ten sposób, iż nabywał te środki i substancje narkotyczne, w tym w odniesieniu do części z nich od innej nieustalonej osoby, a w części na polecenie R. B. (1) od osoby o ps. (...) za pośrednictwem P. M. (3) i P. P., w celu ich dalszej odsprzedaży, w tym przekazał je K. M. i A. K. (2) oraz innym nieustalonym osobom, nadto także K. M. w celu konsumpcji, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 04.08.2005 r. sygn. akt IVK 123/08 za czyny z art. 42 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę 4 lat pozbawienia wolności i po odbyciu tej kary w okresie od 23.11.2004 r. do 08.05.2008 r., czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś przy zastosowaniu art.64 § 2 k.k. i art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych; XI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu R. B. (2) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 07.12.2010r. do dnia 16.09.2011r. i od dnia 05.11.2011r. do dnia 23.09.2013r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XII. oskarżonego K. G., w ramach czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt XII aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia lata 2008 roku, jednak nie wcześniej niż 22 lipca 2008 roku do nie później niż 3 listopada 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G. i innych miejscach na terenie kraju, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej, w tym w okresie od nieustalonego dnia grudnia 2008 roku o charakterze zbrojnym, która miała na celu popełnianie przestępstw polegających na obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy oraz środka odurzającego w postaci kokainy, w skład której w różnych okresach wchodzili: inna ustalona osoba o pseudonimie (...), K. S. (...), Z. R. (1), P. P., M. P., P. M. (3) oraz inne ustalone i nieustalone osoby, czyn ten zakwalifikował z art. 258 § 1 i § 2 k.k. i za to na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś na podstawie art. 258 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; XIII. oskarżonego K. G., w ramach czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt XIII aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia lata 2008 roku, jednak nie wcześniej niż 22 lipca 2008 roku do dnia 3 listopada 2009 roku na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), P. P., P. M. (3) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, opisanej w pkt XII wyroku, oraz czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 43 kg w cenie nie niższej niż 5.000 zł za 1 kg oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości 100 gramów w cenie 120 zł, w ten sposób, że przechowywał i rozrabiał amfetaminę z laktozą i kwasem bornym, a następnie przekazywał te środki i substancje M. G. oraz innym nieustalonym osobom, w celu ich odsprzedaży i konsumpcji, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k. i art. 11 § 3 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych; XIV. oskarżonego K. G., w ramach czynu opisanego w pkt IX części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt XIV aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w nieustalonych dniach w okresie od stycznia 2009 roku do nie później niż 3 listopada 2009 roku w G., bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną w postaci: pistoletu (...) i 12 sztuk amunicji – 7 sztuk naboi (...) i 5 sztuk naboi (...) oraz pistoletu W. mod. P. cal. (...) i 4 sztuk naboi (...), które otrzymywał od M. D. (1), bądź na polecenie M. D. (1) od P. M. (3), czyn ten zakwalifikował z art. 263 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności; XV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu K. G. karę łączną 5 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności; XVI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu K. G. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 04.11.2011r. do dnia 27.09.2013r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia jest równoważny jednemu dniowi kary łącznej pozbawienia wolności; XVII. oskarżonego R. W., w ramach czynu opisanego w pkt X części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt XIX aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia grudnia 2008 roku do nieustalonego dnia stycznia 2009 roku, w G., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z W. W. (1), inną ustaloną osobą o ps. (...), P. P., P. M. (3) oraz innymi nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 15 kg za cenę za 1 kg nie niższą niż 5.000 zł, w ten sposób, iż nabył ją od innej ustalonej osoby o ps. (...), za pośrednictwem P. P. i P. M. (3), w celu dalszej odsprzedaży, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 złotych; XVIII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu R. W. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 07.10.2011r. do dnia 16.02.2012 i od dnia 16.08.2013r. do dnia 23.09.2013r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XIX. oskarżonego W. W. (1), w ramach czynu opisanego w pkt XI części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt XXI aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia grudnia 2008 roku do nieustalonego dnia stycznia 2009 roku, w G., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z R. W., inną ustaloną osobą o ps. (...), P. P., P. M. (3) oraz innymi nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości łącznie nie mniejszej niż 15 kg za cenę za 1 kg nie niższą niż 5.000 zł, w ten sposób, iż nabył ją od innej ustalonej osoby o ps. (...), za pośrednictwem P. P. i P. M. (3), w celu dalszej odsprzedaży, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 150 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych; XX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu W. W. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 21.07.2010r. do dnia 3.09.2012r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XXI. oskarżonego D. W. (1) , w ramach czynu opisanego w pkt XII części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia w pierwszej połowie 2008 roku do dnia 18 grudnia 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), P. M. (3), P. P. oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 40 kg w cenie 6.000 zł za 1 kg, w ten sposób, iż nabywał tę amfetaminę w pakietach od 0,5 do 1,5 kg od osoby o ps. (...) za pośrednictwem P. M. (3) i P. P., w celu dalszej odsprzedaży, czyn ten zakwalifikował z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał go, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 lat pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 200 złotych; XXII. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu D. W. (1) na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 9.05.2011r. do dnia 23.09.2013r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XXIII. oskarżonego A. L. (1) , w ramach czynu opisanego w pkt XIII części wstępnej wyroku i zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia, uznał za winnego popełnienia tego, że w okresie od nieustalonego dnia wiosny 2007 roku do nieustalonego dnia grudnia 2009 roku, jednak nie później niż do dnia 18 grudnia 2009 roku, na terenie województwa (...), w tym w G., działając wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą o pseudonimie (...), P. M. (3) i P. P. oraz innymi nieustalonymi osobami, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 16 kg w cenie po 6.000 zł za 1 kg oraz środka odurzającego w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 1,5 kg w cenie po 180 zł za 1 gram, w ten sposób, iż nabywał amfetaminę w pakietach od 0,5 do 2 kg, zaś kokainę w pakietach do 0,5 kg od osoby o ps. (...) za pośrednictwem P. M. (3) i jednokrotnie P. P., w celu dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność pokierowania swoim postępowaniem, z uwagi na uzależnienie od substancji psychoaktywnych i alkoholu, czyn ten kwalifikuje z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. w zw. art. 4 § 1 k.k. i za to na tej podstawie skazał oskarżonego, zaś przy zastosowaniu art. 64 § 2 k.k. na podstawie art. 56 ust.3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 150 złotych; XXIV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 417 k.p.k. zaliczył oskarżonemu A. L. (1) na poczet orzeczonej w pkt XXIII wyroku kary pozbawienia wolności, okres rzeczywistego pozbawienia wolności, odbytego w sprawie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku o sygn. akt II K 212/05 (sygn. Prokuratury Okręgowej w Gdańsku VI Ds. 73/02), zakończonej prawomocnym wyrokiem tegoż Sądu z dnia 2.03.2012r., uniewinniającym oskarżonego A. L. (1), tj. okres od dnia 17.09.2002r. do dnia 11.02.2003r., przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności; XXV. na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł od oskarżonych przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez nich z popełnienia przypisanych im przestępstw z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i in.: 1/ od oskarżonej K. S. (...) w kwocie 636.958,33 zł.; 2/ od oskarżonego Z. R. (1) w kwocie 613.750 zł.; 3/ od oskarżonego R. B. (1) w kwocie 234,250 zł.; 4/ od oskarżonego R. B. (2) w kwocie 48.150 zł; 5/ od oskarżonego K. G. w kwocie 41.416,66 zł.; 6/ od oskarżonego R. W. w kwocie 37.500 zł.; 7/ od oskarżonego W. W. (1) w kwocie 37.500 zł.; 8/ od oskarżonego D. W. (1) w kwocie 240.000 zł. 9/ od oskarżonego A. L. (1) w kwocie 366.000 zł.; XXVI. na mocy art. 70 ust. 1 ustawy z dnia 25.07.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci: 1/ woreczka strunowego z zawartością amfetaminy o wadze 9,84gr i woreczka strunowego z zawartością amfetaminy o wadze 9,74 gr, dwóch pustych woreczków foliowych, sześciu sztuk woreczków strunowych oznaczonych numerami 1A-6A z zawartością amfetaminy o łącznej wadze 279,48 gr, sześciu pustych woreczków foliowych, trzech woreczków strunowych z zawartością marihuany o łącznej wadze 65,71 gr, trzech pustych woreczków foliowych, wagi elektronicznej koloru srebrnego (...), zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 1-7; 2/ szklanej butelki ze sproszkowaną substancją koloru białego, stanowiącą amfetaminę w postaci soli o łącznej wadze 2,42 gr, zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 1; 3/ 39 sztuk torebek foliowych, wagi elektronicznej (...), pojemnika plastikowego wypełnionego białym proszkiem, torebek foliowych z zawartością zawiniątek w folii aluminiowej, reklamówki z zawartością białego proszku, wagi elektronicznej z zasilaczem E., torebek foliowych zamykanych na strunę, 65 sztuk reklamówek, 6 sztuk rękawiczek, telefonu komórkowego m-ki N. kol. szarego z kartą SIM, zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 1 – 7, 13-15; 4/ lufki szklanej z brunatnym nalotem, zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 9; 5/ 3 sztuk torebek foliowych z zapięciem strunowym z zawartością sproszkowanej substancji koloru białego, zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 1 – 3; XXVII. na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci pistoletu z magazynkiem i 12 sztukami naboi, rurki metalowej gwintowanej wewnątrz (tłumika), pistoletu W. kal. (...) model P. z magazynkiem i 4 sztukami naboi, tłumika koloru szarego, 49 sztuk naboi do broni palnej, 4 sztuk do K. i 1 sztuki do broni gazowej, zapisanych w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) pod poz. 8 – 12; XXVIII. na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 5 i 6, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzył oskarżonym opłaty sądowe: K. S. (...) i Z. R. (1) w kwotach po 10.600 zł, R. B. (1), R. B. (2) i D. W. (1) w kwotach po 8.400 zł, A. L. (1) w kwocie 6.400 zł, K. G. w kwocie 4.600 zł oraz R. W. i W. W. (1) w kwotach po 4.400 zł, natomiast zwalnia oskarżonych od ponoszenia wydatków sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa. |
|
11.2. Podmiot wnoszący apelację |
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońcy |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
11.3. Granice zaskarżenia |
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
|
☐ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
11.4. Wnioski |
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|
12.1. Ustalenie faktów |
|
12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||
|
Lp. |
Oskarżeni |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||
|
1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. |
K. S. (...) Z. R. (1) R. B. (1) R. B. (2) K. G. R. W. W. W. (1) D. W. (1) A. L. (1) |
Ad. 1., 2. , 7., 9. a) niekaralność oskarżonych, Ad. 3., 4., 5., 6, 8. a) karalność oskarżonych, Ad.1., 2., 5., 7., 8., 9. b) brak negatywnych lub pozytywne opinie środowiskowe o oskarżonych Ad. 5. c), 9. c) stan zdrowia fizycznego oskarżonych pozwala na ich udział w rozprawie odwoławczej, Ad. 9. c) stan zdrowia psychicznego oskarżonego pozwala na jego udział w rozprawie Ad. 3. d) poprawne zachowanie oskarżonego w zakładzie karnym Ad. 6. d) przeciętne, okresowo naganne zachowanie oskarżonego w zakładzie karnym Ad. 5., 9. e) stan zdrowia oskarżonych |
Ad. a) karty karne Ad b) wywiady kuratorskie, podziękowania Ad. c) opinie o stanie zdrowia fizycznego oskarżonych i stanie zdrowia psychicznego oskarżonego A. L. (1) Ad. d) opinie z zakładów karnych Ad. e) zaświadczenia lekarskie |
Ad. a) 24566-24569, 24579-24591 Ad. b) 24197-24228, 24233-24234, 24236, 24256-24257, 24596-24597,24725-24726 Ad. c) 24418-24419, 24674-24680, 24682-24690 Ad. d) 24219-24220, 24258-24260 Ad. e) 24337-24339, 24348v, 24372-24375, 24422, 24441, 24482, 24520, 24521, 24627, 24634, 24729, 24344, 24375, 24399-24404, 24437, 24466v-24468, 24540, 24571-24573, 24598-24602, 24610 |
|||
|
12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||
|
Lp. |
Oskarżeni |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||
|
5., 9. |
K. G., A. L. (1) |
Ad. 5., 9. Stan zdrowia fizycznego oskarżonych uniemożliwiający im uczestnictwo w rozprawie odwoławczej, Ad. 9. Stan zdrowia psychicznego oskarżonego uniemożliwiający mu uczestnictwo w rozprawie odwoławczej. |
Ad. 5., 9. opinie o stanie zdrowia fizycznego oskarżonych, Ad. 9. opinia o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego |
24418-24419, 24674-24680, 24682-24690 |
|||
|
12.2. Ocena dowodów |
|
12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowody |
Zwięźle o powodach uznania dowodów |
|
Ad. a), b) c), d), e) |
a) karty karne, b) wywiady kuratorskie, podziękowania, c) opinie o stanie zdrowia fizycznego oskarżonych i stanie zdrowia, psychicznego oskarżonego A. L. (1), d) opinie z zakładów karnych, e) zaświadczenia lekarskie |
Wydane przez uprawnione instytucje, brak podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. |
|
12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów. |
Sąd odwoławczy nie przeprowadzał tego rodzaju dowodów. |
|
|
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp |
Zarzuty |
|
|
Apelacja obrońcy oskarżonego A. L. (1). 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony A. L. (1) brał w udział w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości nie mniejszej 16 kg i środka odurzającego w postaci kokainy w ilości nie mniejszej niż 1,5 kg, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu, 2. obraza przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7, 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów w postaci zeznań świadka P. M. (3) oraz P. P. i przyjęcie z przekroczeniem granicy swobodnej oceny tychże dowodów, iż osoby te przekazały oskarżonemu A. L. (1) co najmniej 16 kg amfetaminy oraz 1,5 kg kokainy, pomimo że zeznania świadka P. P. w tym zakresie nie są poparte jakimkolwiek dowodem zgromadzonym w sprawie, a zeznania świadka P. M. są poparte jedynie w wąskim zakresie wyjaśnieniami samego oskarżonego A. L., ponadto zeznania świadka P. M. są wewnętrznie sprzeczne, a sprzeczność ta nie została przez Sąd Okręgowy dostrzeżona i omówiona w uzasadnieniu wyroku. Apelacja obrońcy oskarżonego W. W. (1) 1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na błędnym uznaniu, że oskarżony W. W. (1) wspólnie i w porozumieniu z R. W. brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy ilości łącznie nie mniejszej niż 15 kilogramów, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu. 2) obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 i 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań świadków P. P. oraz P. M. (3) z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji uznanie ich za całkowicie wiarygodne, w sytuacji gdy zeznania te nie są poparte jakimikolwiek innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. z daleko posuniętej ostrożności procesowej 3) obraza przepisów prawa materialnego, to jest art. 65 § 1 k.k. poprzez przyjęcie iż ewentualny zakup środków psychotropowych w okresie nie przekraczającym miesiąca stanowi stałe źródło dochodu Apelacja obrońcy oskarżonego K. G. 1. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny wiarygodności: zeznań świadków P. P., P. M. (3), M. P. oraz M. G. w takim zakresie w jakim Sąd I instancji dał wiarę pomówieniom tych świadków, że to K. G. brał udział w okresie od lata 2008 roku, jednak nie wcześniej niż 22 lipca 2008 roku do 3 listopada 2009 roku w zorganizowanej grupie przestępczej, w okresie od lata 2008 roku do 3 listopada 2009 roku brał udział w obrocie środkiem odurzającym w postaci amfetaminy, kokainy, a także w okresie od stycznia 2009 roku do nie później niż 3 listopada 2009 roku bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną; 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia który miał wpływ na jego treść poprzez przyjęcie że oskarżony K. G. brał udział w okresie od lata 2008 roku do 3 listopada 2009 roku w zorganizowanej grupie przestępczej, w okresie od lata 2008 roku do 3 listopada 2009 roku brał udział w obrocie środkiem odurzającym w postaci amfetaminy, kokainy, a także w okresie od stycznia 2009 roku do nie później niż 3 listopada 2009 roku bez wymaganego zezwolenia posiadał broń palną, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie takich ustaleń; z daleko posuniętej ostrożności procesowej 3. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego K. G. kary pozbawienia wolności poprzez danie przez Sąd I instancji prymatu okolicznościom dla oskarżonego niekorzystnych z punktu widzenia wymiaru kary, ponad okoliczności dla niego korzystne, pominięcie że okoliczności wskazują na istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej na przyszłość w stosunku do oskarżonego. Apelacja obrońcy oskarżonej K. S. (...) Błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, a mających wpływ na treść wyroku polegający na uznaniu, iż oskarżona K. S. (...) dopuściła się zarzuconych jej czynów kwalifikowanych z art. 258 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., podczas gdy wszechstronna i prawidłowa, zgodna z wymogami art. 7 k p.k. ocena zebranego materiału dowodowego prowadzi do odmiennych ustaleń. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (1) 1. 1. obraza przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia tj.: a. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne dowodów z zeznań świadków: P. P., P. M. (3), A. K. (2) i K. M. w zakresie w jakim obciążają one oskarżonego R. B. (1) przypisując mu udział w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się handlem narkotykami w sytuacji, w której zeznania w/w świadków są niespójne, nie korespondują ze sobą oraz zeznaniami innych świadków i innymi zgromadzonymi dowodami i w oczywisty sposób zmierzają do przerzucenia na oskarżonego odpowiedzialności za przestępstwa, w których udział brali w/w świadkowie; b. b. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nieusunięcie niedających się usunąć wątpliwości dot. udziału oskarżonego R. B. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się handlem narkotykami w sytuacji, w której pomiędzy dowodami z zeznań świadków zachodzi szereg sprzeczności nie pozwalający na uznanie ponad wszelką wątpliwość, iż R. B. (1) brał udział w takiej grupie, handlował jakimikolwiek środkami narkotycznymi oraz jaką rolę pełnić miał w tym procederze, jaką ilość środków psychotropowych mógł wprowadzić do obrotu oraz jakiej wysokości korzyść majątkową miał osiągnąć w szczególności, że pozostały materiał dowodowy nie potwierdza w żadnym stopniu ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji; 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na wydane rozstrzygnięcie poprzez uznanie, iż oskarżony R. B. (1) był członkiem zorganizowanej grupy mającej na celu popełnianie przestępstw oraz brał udział we wprowadzeniu do obrotu narkotyków w ilościach: nie mniejszych niż 75 kg amfetaminy, 0, 5 heroiny, 400 gramów marihuany w sytuacji, w której żadne z mogących zostać uznane za wiarygodne dowodów nie potwierdzają jego udziału w takim procederze, a ponadto ilości narkotyków mających zostać wprowadzonych przez oskarżonego w obieg zostały wyliczone jedynie w oparciu o zeznania świadków, przy czym przy oskarżonym ani w jego mieszkaniu nie znaleziono żadnych środków psychoaktywnych a także nie znaleziono żadnego obiektywnego dowodu w postaci np. listy klientów, transakcji czy korespondencji mającej świadczyć o ilości i częstotliwości tych zachowań oraz zarobku, na jaki oskarżony miałby liczyć z tytułu popełnienia przestępstwa; 3, 3. obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji czynu przypisanego oskarżonemu tj. art. 56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 65 §1 k.k. przypisując oskarżonemu, iż wprowadził do obroty środki narkotyczne w dużych ilościach oraz, iż z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu w sytuacji, w której na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów nie da się ustalić, jakie ilości (o ile w ogóle) narkotyków wprowadził do obrotu oskarżony R. B. (1), a przedstawione wyliczenia stanowią przyjęcie jako własnych szacunków gołosłownie przedstawionych śledczym m.in. w niewiarygodnych zeznaniach świadka A. K. (2) oraz nie da się ustalić, z jaką częstotliwością miał on wprowadzać do obrotu w/w narkotyki, a co za tym idzie, czy stanowiło to jego stałe źródło dochodu, a co za tym idzie czynu oskarżonego nie można bez żadnych wątpliwości zakwalifikować jako czyny stypizowane w w/w przepisach prawa materialnego; ponadto, z ostrożności procesowej, w przypadku uznania w/w zarzutów za niezasadne: 4. rażąca niewspółmierność kary poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 3 miesięcy, grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 200 zł (40.000 zł) oraz przepadku kwoty 234.250 zł w sytuacji, w której oskarżony miał pełnić w objętej postępowaniem grupie przestępczej marginalną rolę, nie brał udziału w żadnych jej wspólnych przedsięwzięciach oraz nie osiągał z tego tytułu znaczących korzyści majątkowych a obecnie jest osobą ubogą, bez możliwości zarobkowych pozwalających mu na choćby częściowe uiszczenie tak wysokiej grzywny czy przepadku. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (2). 1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i dowolnym uznaniu, wbrew wskazaniom wiedzy, doświadczenia życiowego i zasad logiki, iż oskarżony R. B. (2) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dopuścił się przestępstwa spenalizowanego w przepisie art. 56 ust. 1 i 3 w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy oskarżony nie brał udziału w zdarzeniach objętym w/w zarzutem, o popełnienie czynu został pomówiony przez świadków, których zeznania były niespójne i nieprecyzyjne, przy braku innych wiarygodnych dowodów w sprawie i ostatecznie pomimo tego, iż w procesie świadek P. P. i A. K. (2) zeznali odmiennie i wskazali, iż całą wiedzę o przestępczej działalności R. B. (2) czerpali od uzależnionych od substancji odurzających /twardych narkotyków/ współoskarżonych w innej sprawie, zaś P. M. (3) nie został przesłuchany, Sąd I instancji uznał ich zeznania za rzetelne źródło informacji o faktach i na tej podstawie skazał oskarżonego, 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu przez sąd I instancji, w oparciu o dowody z pomówienia świadków m.in. P. M. (3), P. P., A. K. (2) i K. M., iż oskarżony R. B. (2) działając wspólnie i w porozumieniu dopuścił się przestępstwa spenalizowanego w przepisie art. 56 ust. 1 i 3 w zb. z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy oskarżony R. B. (2) nie brał udziału w zdarzeniach objętych w/w zarzutem, w/w świadkowie zeznawali realizując własną linię obrony, ich zeznania były niespójne, nieprecyzyjne, co najmniej dwóch z w/w świadków jest trwale uzależnionych od substancji psychoaktywnych, co w sposób znaczący wpływa na ich zdolność postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń, K. M. i P. P. nie podtrzymali swoich wcześniejszych zeznań przed Sądem, zeznania P. M. (3) zostały jedynie odczytane, w sytuacji gdy mylnie określił on czasookres objęty zarzutem, zaś z wyjaśnień większości oskarżonych, w szczególności R. B. (1) i R. B. (2) jednoznacznie wynika, iż zostali niesłusznie pomówieni, nie zajmowali się obrotem narkotykami, nie osiągnęli żadnej korzyści majątkowej, zaś oskarżony R. B. (2) w okresie objętym zarzutem prowadził własną działalność gospodarczą. Apelacja obrońcy oskarżonego R. W.. a) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się czynu polegającego na udziale w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, pomimo braku wystarczających ku temu podstaw faktycznych, b) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 5 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez błędną i czynioną jedynie na niekorzyść oskarżonego analizę okoliczności sprawy, w tym nie danie wiary wyjaśnieniom samego oskarżonego, a danie wiary świadkom P. M. (3) oraz P. P., osobom niewiarygodnym i uwikłanym w przestępcza działalność, którzy mieli oczywisty interes w obciążeniu możliwie dużej ilości osób, przez co Sąd Okręgowy pominął przy orzekaniu podstawową zasadę postępowania karnego in dubio pro reo; c) obraza przepisów prawa materialnego w postaci art.63 § 1 k.k., poprzez zaliczenie oskarżonemu na poczet kary jedynie okresów od dnia 7.10.2011r. do dnia 16.2.2012r. oraz od 16.8.2013r. do 23.9.2013r., pomimo iż oskarżony aresztowany był do sprawy w dniu 16.11.2010r., a zwolniony dopiero w dniu 23.9.2013r.; d) obraza przepisów prawa materialnego w postaci art. 45 § 1 k.k., poprzez przeliczenie wartości określonych ilości narkotyku przez jego wartość, pomimo braku wiarygodnych informacji na temat ilości amfetaminy, jaką odbierać miał oskarżony. Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1). 1) Naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, w szczególności art. 5 § 2 kpk oraz art. 7 kpk wyrażające się w niepełnej i wybiórczej, a w konsekwencji dowolnej nie zaś swobodnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, nierespektującej zasady in dubio pro reo i zasady obiektywizmu procesowego poprzez:
2) naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. przepisu art.424 § 1 kpk poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ustalenia innego (niż w treści zarzutu aktu oskarżenia) czasokresu popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu (który dodatkowo nie wynika z treści zeznań świadka P. M. (3)), co uniemożliwia kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku w tym zakresie, jak również ustalenie daty końcowej tego czasookresu (18 grudnia 2009r.) niezgodnie z treścią materiału dowodowego, w tym treścią zeznań świadka P. M. (3); 3) naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. przepisu art.45 § 1 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wyrażające się w nieuzasadnionym orzeczeniu wobec oskarżonego D. W. (1) środka w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej w wyniku popełnienia przestępstwa:
z ostrożności procesowej, w wypadku nieuwzględnienia zarzutów opisanych w pkt II petitum apelacji 4) rażąca niewspółmierność kary (orzeczonej wobec oskarżonego w pkt XXI sentencji wyroku), poprzez nazbyt surową analizę okoliczności obciążających (wyrażających się w jednokrotnym skazaniu oskarżonego za granicą w sytuacji gdy Sąd pierwszej instancji nie poczynił ustaleń w zakresie tego, czy skazanie to nie uległo zatarciu z mocy prawa) oraz zbagatelizowania okoliczności łagodzących, zachodzących w stosunku do oskarżonego D. W. (1), co wyraża się w bezpodstawnym orzeczeniu wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w zakresie rażąco niewspółmiernym także w stosunku do kar orzeczonych wobec innych współoskarżonych. Apelacja obrońcy oskarżonego Z. R. (1). 1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., wyrażająca się w naruszeniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz dokonaniu oceny dowodów, zgromadzonych w sprawie: a. w postaci zeznań P. P., P. M. (3) i M. G., która to ocena została dokonana w sposób jednostronny, dowolny, wybiórczy, pobieżny i niewnikliwy, w oderwaniu od okoliczności, w jakich wyjaśnienia były składane, formułowanych zastrzeżeń co do sposobu prowadzenia postępowania przygotowawczego, braku jakichkolwiek dowodów potwierdzających wersje pomawiających, oraz oderwaniu od innych ujawnionych i ocenionych jako wiarygodne dowodów korzystnych dla oskarżonego Z. R. (1); b. wyrażająca się w braku oceny rodzaju środków odurzających jakie miały rzekomo stanowić przedmiot obrotu na przestrzeni lat w szczególności zaś podstaw przyjęcia, iż nie były to inne substancje psychoaktywne, wówczas dozwolone takie jak działający podobnie do amfetaminy mefedron, oraz jakiej czystości były owe substancje a zatem jakie było stężenie substancji czynnej, a ile tzw. wypełniacza, a w konsekwencji całkowitej dowolności w zakresie ustalenia rodzaju, ilości i jakości środków psychoaktywnych, tym bardziej gdy przy jednym z oskarżonych znaleziono np. sproszkowaną kofeinę w dawkach wskazujących na działanie psychoaktywne; c. wyrażająca się w braku oceny czy rzekoma technika przemytu narkotyków w postaci kokainy w kartkach pocztowych rzeczywiście istniała, na czym polegała, jaki był mechanizm odzysku, jaką ilość można było w ten sposób w jednej pocztówce przemycić i czy służby graniczne opracowały metodę wychwytywania tego typu przesyłek i jaka była jej skuteczność; 2. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 6 k.p.k. w zw. z art.391 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. poprzez ujawnienie zeznań świadków P. P. oraz P. M. (3) z k. 19662-19664 i uczynienie ich podstawą rozstrzygnięcia w sytuacji, gdy nie zachodziły warunki umożliwiające odczytanie wskazanych protokołów, albowiem wskazani świadkowie winni być zostać przesłuchani przed Sądem, który w niniejszej sprawie jest wyłącznym organem posiadającym kompetencję przesłuchiwania świadków, wobec czego naruszone zostało prawa do obrony oskarżonego, z uwagi na pozbawienie oskarżonego możliwości zadawania pytań kluczowym świadkom w najistotniejszych z punktu widzenia interesów oskarżonego kwestiach, wprowadzając w sposób nieuprawniony w poczet materiału dowodowego w sprawie protokoły przesłuchania świadków, które odbyło się przed organem nieuprawnionym w toku postępowania sądowego, tj. Prokuratorem (karty 19630-19637), które Sąd I instancji ponownie odczytał i w oparciu o które czynił ustalenia faktyczne, co stanowi naruszenie ww. przepisów; 3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, będący konsekwencją obrazy przepisów postępowania, o których mowa w pkt 1 wywiedzionej apelacji, polegający na przypisaniu oskarżonemu sprawstwa przestępstw z art.258 § 1 k.k. oraz art. 56 ust. 3 u.p.n., podczas gdy zgromadzony w sprawie i poprawnie oceniony materiał dowodowy wskazuje na odmienną konstatację co do możliwości przypisania oskarżonemu jakiegokolwiek przestępstwa. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonego A. L. (1). W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania, gdyż w nich skarżący – co wynika z treści apelacji - upatruje źródeł poczynienia błędnych – w jego ocenie - ustaleń faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zostanie omówiony jako drugi, gdyż z treści apelacji wynika – w ocenie Sądu odwoławczego - że jej autor nie traktuje błędu w ustaleniach faktycznych jako samoistnego uchybienia w obszarze określenia podstawy odpowiedzialności karnej, a zarzut takiego błędu wiąże z obszarem procesowym, tj. wadliwą i niepełną jego oceną (art.7 kpk i art.410 kpk). W takiej sytuacji błąd w ustaleniach faktycznych jest w istocie konsekwencją uchybień procesowych, jako pierwotnych; to one bowiem generują wadliwe ustalenia faktyczne. Zdaniem skarżącego przecież o to, że oceny i wnioski wyprowadzone z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają zasadom logicznego rozumowania. Ad. 2. Zarzuty nie są trafne. Przed przystąpieniem do szczegółowego odniesienia się do tego zarzutu Sąd Apelacyjny poczyni kilka uwag natury ogólnej. Odnosząc się do zarzutu obrazy art.7 kpk wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r. III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259). W omawianej apelacji skarżący argumentuje tylko wybiórczo, czego nie zmienia przytoczenie w uzasadnieniu apelacji kwestii, co do których prezentuje na zasadzie odmienne stanowisko. Nie na tym zaś polega wykazanie jakich konkretnych błędów w rozumowaniu i ocenie dowodów dopuścił się Sąd I instancji. Wszak o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelujący, uwzględnił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Dokonane w rezultacie ustalenia faktyczne odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń. Należy podkreślić, że zdaniem Sądu odwoławczego, nie sposób uznać za dostateczne, a tym samym skuteczne, teoretyczne stawianie przez skarżącego pewnych hipotez i formułowanie na ich podstawie zarzutów pod adresem Sądu I instancji, że dokonana przez tenże organ ocena materiału dowodowego jest błędna, sprzeczna z art.7 kpk, a poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne i wyprowadzone w oparciu o nie wnioski błędne. Każde dowodowe twierdzenie wymaga bowiem uwiarygodnienia poprzez wykazanie realnie zaistniałych faktów poddających się obiektywnemu procesowemu poznaniu. W przeciwnym bowiem razie strona procesowa mogłaby zakwestionować wiarygodność każdego z przeprowadzonych dowodów i każde z poczynionych ustaleń faktycznych. Warto też przypomnieć, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20). Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że skarżący kwestionuje przede wszystkim dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. L. (1) oraz depozycji P. M. (3) i P. P.. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do wyjaśnień oskarżonego A. L. (1). Na wstępie wskazać należy, że w polskim procesie karnym, zgodnie z art.74 § 1 kpk oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, ma swobodę w kształtowaniu swojej linii obrony. Wyjaśnienia jego jednak, jak każdy dowód podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie w świetle ogólnych zasad, o których mowa w przepisach kodeksu postępowania karnego, w szczególności w art.4 kpk i art.7 kpk. To bowiem na sądzie spoczywa obowiązek poczynienia ustaleń, czy stanowisko procesowe i wyjaśnienia oskarżonego posiadają walor wiarygodności, czy też nie. Składając wyjaśnienia oskarżony realizuje określoną strategię obrony i oczywiście może czynić tego rodzaju zabiegi. Niemniej musi się liczyć z pełnymi tego konsekwencjami. Niewątpliwie bowiem – mając na względzie to prawo – fakt negatywnej weryfikacji jego twierdzeń (nawet w określonym zakresie) może prowadzić do interpretacji tychże przez Sąd, jako nie zasługujący na uwzględnienie element linii obrony zmierzającej do uchronienia się przez oskarżonego przed odpowiedzialnością karną, bądź też zmierzający do jej umniejszenia. I rzucać negatywne światło na pozostałe jego wyjaśnienia, w szczególności gdy są sprzeczne z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie. Powyższy wywód wskazuje zatem, że z jednej strony oskarżony może korzystać ze swoich uprawnień w sposób szeroki, z drugiej zaś taka okoliczność procesowa nakłada na Sąd orzekający w sprawie obowiązek ostrożnego podejścia do zabiegów podejmowanych przez oskarżonego. Mając na uwadze ryzyko celowego prezentowania przez niego określnej wersji zdarzenia, która nie odpowiada rzeczywistemu obrazowi analizowanej sytuacji. Obowiązek taki aktualizuje się przede wszystkim – co oczywiste – w sytuacji, w której, oskarżony nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu Apelacyjnego został on przez Sąd I instancji wypełniony prawidłowo, kiedy to zaprezentował pogląd o odmówieniu wyjaśnieniom oskarżonego w określonym zakresie waloru wiarygodności (str.103-104 uzasadnienia wyroku). Podnosząc, że „ nie da się wykluczyć wersji podanej przez oskarżonego” (str.2 apelacji) skarżący zdaje się wskazywać na zasadę in dubio pro reo określoną w art.5 § 2 kpk. Z uwagi na fakt, że zarzut obrazy tego przepisu nie został wprost podniesiony w omawianej apelacji należy jedynie wspomnieć, że reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, że wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010r. w sprawie (...)). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Stąd wyrażenie wskazanego wyżej poglądu, że nie da się wykluczyć wersji podawanej przez oskarżonego samo w sobie nie może skutkować uznaniem jej za w pełni wiarygodną. Ocenione swobodnie wszystkie dowody odnoszące się do czynu zarzuconego oskarżonemu A. L. (1) doprowadziły do zasługujących na akceptację ustaleń co do jego sprawstwa w zakresie czynu przypisanego mu w zaskarżonym orzeczeniu. Sąd odwoławczy odniesie się do nich w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Nie sposób skutecznie podważyć wiarygodność depozycji P. M. (3) wskazując, że nie sprecyzował on okoliczności w jakich dochodziło do przekazywania narkotyków (str.2 apelacji). Poza sporem bowiem pozostaje, że do przekazywania amfetaminy i kokainy oskarżonemu A. L. (1) przez P. M. (3) dochodziło; nie kwestionował bowiem tego sam oskarżony, jak i dostrzegł skarżący (str.2 apelacji). Okoliczność zatem, że ani świadek P. M. (3), ani oskarżony A. L. (1) nie wskazywali w swych depozycjach szczegółowo okoliczności w jakich dochodziło do tych transakcji nie może samo w sobie podważać wiarygodności depozycji świadka P. M. (3). Zwłaszcza, że – jak wskazał sam skarżący (str.2 apelacji) – świadek podał miejsca gdzie dochodziło do przekazywania narkotyków. Podkreślenia wymaga, że oskarżony A. L. (1) nie był jedynym odbiorcą narkotyków od P. M. (3), który działał w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu substancji psychotropowych i odurzających (wyrok Sądu Okręgowego w Słupsku z 27 lipca 2010r. w sprawie II K 43/10 k.10900-10914 akt sprawy). Nie sposób zatem kwestionować wiarygodności jego depozycji podnosząc, że nie podawał dalszych szczegółów tych transakcji. Biorąc pod uwagę skalę przestępczej działalności w jakiej uczestniczył P. M. (3), 15 kg. amfetaminy i 1,5 kg. kokainy, które przekazał oskarżonemu A. L. (1) mogły nie stanowić transakcji szczególnie wyjątkowych. Wskazywana przez skarżącego (str.2 apelacji) konsekwencja depozycji P. M. (3) również sama w sobie nie może świadczyć o ich niewiarygodności. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – P. M. (3) nie składał w przedmiotowej sprawie wyjaśnień 10 stycznia 2010r. W styczniu 2010r. składał je bowiem w dniach: 14-go (k.1628-1632 akt sprawy) i dwukrotnie 20-go (k.1714-1715 i 1723-1725 akt sprawy). W dniu 20 stycznia 2010r. przeprowadzona była nadto konfrontacja między nim a A. K. (k.9232-9233, 10686-10688 akt sprawy). Sąd Apelacyjny nie podziela również dokonanej przez skarżącego krytycznej oceny wiarygodności zeznań P. M. (3) złożonych w toku postępowania jurysdykcyjnego. Nadto, nie ma racji skarżący twierdząc (str.3 apelacji), że dopiero na rozprawie 2 listopada 2011r. świadek „przypomniał sobie” ilość kokainy przekazanej oskarżonemu A. L. (1). Uczynił to bowiem już w czasie składania wyjaśnień 14 stycznia 2010r., wskazując na przyjęte w zaskarżonym wyroki 1,5 kg. (k.1628-1632 akt sprawy). Wskazał również wówczas na przypisane oskarżonemu 15 kg. amfetaminy odebrane od świadka. Skoro oskarżonemu A. L. (1) przypisano nabycie w celu wprowadzenia do obrotu łącznie 1,5 kg. kokainy sprzeczne z jego interesem procesowym jest akcentowanie przez jego obrońcę, że w jednych ze swoich depozycji świadek P. M. (3) przekazał mu 5 kg. kokainy. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do wypowiedzi świadka z rozprawy z 2 listopada 2011r., że nie jest sobie w stanie przypomnieć ile amfetaminy przekazywał poszczególnym odbiorcom, ale brali oni powyżej 10 kg. tej substancji psychotropowej. Mowa tutaj o stałych odbiorcach, do których zaliczał się oskarżony A. L. (1) (k.1154-1156, 1628-1632 akt sprawy). Również bowiem i taki szacunek mieści się w ilości przypisanej oskarżonemu A. L. (1) (łącznie 15 kg.). Trafnie skarżący wskazał (str.3 apelacji), że P. M. (3) nie prowadził zapisków dotyczących sprzedaży narkotyków. Podawane jednak przez niego ilości pokrywają się z informacjami przekazanymi w tym zakresie przez innych świadków czy oskarżonych. Narkotyki dostarczane były zatem w określonych porcjach, a zatem wskazanie przez świadka ilości przy jednoczesnym braku zapisków w tym względzie nie skutkuje samo w sobie uznaniem, że depozycje P. M. (3) są niewiarygodne. Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z….., II AKa 112/20: „Polska procedura karna nie przewiduje żadnego ograniczenia co do środków dowodowych, za pomocą których możliwe jest ustalanie rodzaju i ilości środków narkotycznych będących przedmiotem przestępstwa. W przypadku, gdy narkotyki będące przedmiotem przestępstwa nie zostały ujawnione i zatrzymane, wręcz konieczne jest ustalenie ich rodzaju i ilości w oparciu o inne środki dowodowe, w tym zeznania świadków.” W toku postępowania świadek wskazywał ilości narkotyków przekazywanych konkretnym odbiorcom, w tym oskarżonemu A. L. (1). W ocenie Sądu Apelacyjnego wiarygodność relacji P. M. (3) nie nasuwa wątpliwości i słusznie stała się ona podstawą ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy. Doświadczenie P. M. (3) związane z obrotem środkami narkotycznymi, a wcześniej ich mieszaniem nakazuje uznać, że był on w stanie wzrokowo ocenić ilość tego narkotyku. Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do niepamięci świadka deklarowanej na rozprawie 28 listopada 2011r. i 13 grudnia 2011r. (str.3 apelacji) W ocenie Sądu Apelacyjnego zgodnym z zasadami logiki jest, że tuż po zakończeniu przestępczej działalności z uwagi na zatrzymanie członków zorganizowanej grupy przestępczej i osób z nią współpracujących świadek mógł przekazać bardziej precyzyjne informacje dotyczące ilości narkotyków wprowadzanych do obrotu niż po dwóch latach, kiedy składał zeznania w toku rozprawy. Wskazywane przez niego ilości spotkań z oskarżonym A. L. (1) oraz ilości i rodzaje środków narkotycznych przekazywanych w czasie tych spotkań (str.3 apelacji) – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie przeczą logice. Przypisane oskarżonemu A. L. (1) ilości amfetaminy mieszczą się bowiem w granicach wskazanych przez skarżącego (kilkanaście spotkań, w czasie których każdorazowo świadek P. M. (3) przekazywał oskarżonemu A. L. (1) od 0,5 do 2 kg amfetaminy). Rozważania skarżącego dotyczące kokainy (wskazanie na kilkanaście przekazań do 0,5 kg. jednorazowo) również nie mogą przynieść oczekiwanego przez skarżącego rezultatu. Określenie bowiem „do 0,5 kg.” oznacza, że do przekazania 1,5 kg. kokainy mogło dojść w czasie kilkunastu spotkań. Całokształt depozycji P. M. (3) ocenionych zgodnie z zasadami przedstawionymi na początku rozważań dotyczących omawianego zarzutu nie sposób uznać – w ocenie Sądu Apelacyjnego – za nielogiczne. Podkreślenia przy tym wymaga, że Sąd Okręgowy ustalając stan faktyczny w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu A. L. (1) (str.28 uzasadnienia wyroku) nie wskazał aby doszło łącznie do kilkunastu spotkań tego oskarżonego ze świadkiem P. M. (3). Rozważania zatem skarżącego co do tego, że doszło do kilkunastu spotkań obu wskazanych mężczyzn w czasie których P. M. (3) przekazał oskarżonemu A. L. (1) łącznie 1,5 kg. kokainy oraz kolejnych kilkunastu, w czasie których doszło do przekazania łącznie 15 kg. amfetaminy są bezprzedmiotowe i nie mogące skutkować wzruszeniem zaskarżonego omawianą apelacja wyroku. Nie sposób również Sądowi I instancji czynić skutecznego zarzutu, że organy ścigania nie zweryfikowały bilingów rozmów telefonicznych oskarżonego A. L. (1) z P. M. (3) (str.3 apelacji); sąd bowiem nie jest organem ścigania. Całkowicie dowolne są dywagacje skarżącego (str.4 apelacji) co do zasadności przesłuchiwania P. M. (3) w obecności psychologa. Jak już wyżej wskazano, jego depozycje są w wystarczającym dla oceny ich wiarygodności precyzyjne. Wskazać nadto należy, że brak jest podstaw do uznania, że obrońca oskarżonego dysponuje fachową wiedzą pozwalającą na wydanie kategorycznego poglądu, że „świadek miał zaburzoną zdolność postrzegania i odtwarzania przez niego postrzeżeń”. Nie sposób również uznać aby taką wiedzę posiadał oskarżony K. G., na którego opinię w temacie stanu psychicznego P. M. (3) powołuje się skarżący (str.4 apelacji). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że oskarżony K. G. kwestionuje wiarygodność obciążających go depozycji P. M. (3), a zatem trudno uznać aby był obiektywny w ocenie jest stanu zdrowia psychicznego i zdolności złożenia wiarygodnych wyjaśnień czy zeznań. Założyć natomiast należy, że stan zdrowia psychicznego P. M. (3) nie budził zastrzeżeń organów przesłuchujących go skoro nie był on przesłuchiwany w obecności psychologa. Podkreślenia bowiem wymaga, że „przepis art. 192 § 2 k.p.k. nie ma charakteru obligatoryjnego. Nie wynika z niego obowiązek powołania biegłego lekarza lub biegłego psychologa do udziału w czynności przesłuchania, a tylko możliwość zarządzenia przesłuchania świadka z udziałem wymienionych biegłych. Uruchomienie tej instytucji procesowej następuje dopiero wtedy, gdy w niepowtarzalnych realiach konkretnej sprawy powstaną rozsądne, w świetle doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy, wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego postrzeżeń.” (postanowienie Sądu Najwyższego z 5 lutego 2021r., II KK 394/20). Tego rodzaju wątpliwości nie powstały w niniejszej sprawie. Sąd Apelacyjny podziela również prezentowany w orzecznictwie pogląd, zgodnie z którym „wątpliwości takich (określonych w art.192 § 2 kpk – uwaga SA) nie uzasadnia częste spożywanie przez świadków alkoholu oraz amfetaminy i kokainy, o ile zeznający nie popadli w ciągi alkoholowe czy narkotyczne bądź w głód narkotykowy. Samo uzależnienie świadka od narkotyków nie uzasadnia obaw o treść jego zeznań i nie powoduje automatycznie stosowania art. 192 § 2 k.p.k. Potrzeba taka zachodziłaby, gdy z zewnętrznych przejawów zachowania świadka można by wnosić, że znajduje się on "na głodzie narkotykowym", bo wtedy można dopuścić, że jego zdolność dowodowa jest ograniczona. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 24 stycznia 2018r., II AKa 270/17). Takiej przypadłości również nie stwierdzono u P. M. (3). Wskazać również godzi się, że jak wynika z informacji z 14 grudnia 2011r. P. M. (3) nie był badany psychiatrycznie w sprawie V Ds. 42/10 i II K 43/10 Sądu Okręgowego w Słupsku, gdyż nie było wątpliwości co do jego poczytalności (k.11643 akt sprawy). Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały również zarzuty dotyczące oceny wiarygodności depozycji P. P.. Lakoniczne stwierdzenie skarżącego, że zeznania tego świadka o przekazaniu oskarżonemu A. L. (1) 1 kg. amfetaminy nie zostały poparte jakimkolwiek dowodem nie stanowi skutecznej przeciwwagi dla oceny tych zeznań dokonanych przez Sąd I instancji (str.41-48 uzasadnienia wyroku), również w odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego A. L. (1) (str.103-105 uzasadnienia wyroku). Brak odniesienia się przez skarżącego do przedstawionej tam argumentacji zwalnia Sąd odwoławczy od konieczności czynienia szerszych rozważań w tym zakresie i pozwala na odwołanie się do wskazanych rozważań Sądu I instancji, które w pełni podziela. Dokonanie bowiem przez Sąd I instancji oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 9 października 2024r. II AKa 350/23, 8 sierpnia 2024r. II AKa 183/24, 12 lipca 2024r. II AKa 141/24, 5 lipca 2024r. II AKa 39/24, 27 czerwca 2024r. II AKa 2/24, 2 maja 2024r. II AKa 331/23, 11 kwietnia 2024r. II AKa 262/23, 27 marca 2024r. II AKa 201/23, 14 marca 2024r. II AKa 383/13 i II AKa 251/21, 31 stycznia 2024r. II AKa 318/23, 21 grudnia 2023r. II AKa 127/23; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 maja 2022r., II AKa 318/21; postanowienia Sądu Najwyższego z: 28 kwietnia 2022r. III KK 133/22, 7 kwietnia 2022r. IV KK 280/21, 15 marca 2022r. IV K 14/22, 2 marca 2022r. II KK 58/22). W powyższym kontekście podkreślenia wymaga, że zgodnie z treścią art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skarżący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu. Zajęcie ex catedra stanowiska odmiennego niż uczynił to Sąd I instancji nie tworzy po stronie Sądu odwoławczego obowiązku poszukiwania w zaskarżonym rozstrzygnięciu wszelkich uchybień, jakie mogły zaistnieć w danej sprawie, a jedynie badanych z urzędu, o których mowa w art.439 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o subiektywny jego pogląd, przy braku odniesienia się do argumentacji Sądu I instancji, uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Podkreślenia również wymaga, że w polskiej procedurze karnej nie obowiązuje zasada „jeden świadek żaden świadek”. „Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to jaką świadek zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (…)” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 3 kwietnia 2024r., II AKa 147/22). Nadto, co już wyżej wskazano, o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Odnosząc się do omawianego zarzutu warto również wskazać, że na udział oskarżonego A. L. (1) w obrocie substancjami narkotycznymi wskazują nie tylko depozycje P. M. (3) i P. P. ale także inne dowody i okoliczności, których skarżący zdaje się nie dostrzegać. I tak, świadek J. B., mający status świadka koronnego, który brał czynny udział w produkcji amfetaminy nabywanej przez grupę, w ramach której działali P. M. (3) i P. P. będąc przesłuchiwanym na rozprawie (k.15027-15041 akt sprawy) rozpoznał oskarżonego A. L. (1). W ocenie Sądu Apelacyjnego tak wysoko postawiona w hierarchii przestępczej osoba zajmująca się produkcją i wprowadzaniem do obrotu środków narkotycznych nie znałaby oskarżonego A. L. (1), gdyby był on jedynie – jak stara się to przedstawić obrońca – okazjonalnym nabywcą środków narkotycznych z przeznaczeniem głównie na własne potrzeby. Warto również wspomnieć, że obrońca oskarżonego na rozprawie 8 maja 2019r. złożył oświadczenie o możliwości złożenia wniosków w trybie art.387 kpk, (k.23093 akt sprawy). Nie doszło jednak do porozumienia stron w tej kwestii (k.23105v akt sprawy). Nie jest to wprawdzie argument przesądzający winę oskarżonego, jednak nie sposób – w ocenie Sądu Apelacyjnego – uznać, że ktokolwiek wystąpiłby z propozycją wydania wyroku skazującego w sytuacji gdyby był przekonany o swojej niewinności. Podkreślenia przy tym wymaga, że nie mogłoby również w tym trybie dojść do zmiany zarzutu przedstawionego oskarżonemu w akcie oskarżenia, tak odnośnie kwalifikacji prawnej czynu (skarżący w wywiedzionej apelacji ją kwestionuje), jak i jego opisu, w szczególności ilości nabytych narkotyków (to też kwestionuje skarżący w wywiedzionej apelacji). Odwołać się w tym miejscu należy do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących konieczności oceny wiarygodności określonych dowodów również w odniesieniu do innych przeprowadzonych w sprawie, zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, którego elementem jest doświadczenie zawodowe sądu orzekającego. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może odnieść wskazanie na fakt, że narkotyki nabywane przez oskarżonego A. L. (1) stanowiły mieszanki z innymi środkami. Doświadczenie zawodowe sądu, a zapewne również obrońcy oskarżonego A. L. (1) pozwala na stwierdzenie, że w obrocie nie spotyka się czystych środków narkotycznych. Dla zwiększenia zysku bowiem są one mieszane z innymi substancjami, co jednak – co wymaga podkreślenia – nie likwiduje ich właściwości odurzających. Okoliczność ta zatem pozostaje bez wpływu na ustalenie ilości narkotyków co do których udział w obrocie przypisano oskarżonemu A. L. (1). Bez znaczenia zatem dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. L. (1) w przedmiotowej sprawie pozostaje, że nabywane przez niego środki odurzające i psychotropowe mieszane były z substancjami, których posiadanie nie jest zabronione. Podobnie jak okoliczność, że jakość nabywanych przez dostawców oskarżonego A. L. (1) narkotyków była przez nich weryfikowana a jej zła jakość skutkowała rezygnacją ze współpracy. Odnosząc się zatem do wskazanych przez skarżącego (str.4-5 apelacji) kryteriów oceny dowodu z pomówienia Sąd odwoławczy stwierdza, że dowody w postaci zeznań świadków P. M. (3) i P. P. zostały wnikliwie ocenione przez Sąd I instancji a wyciągnięte na tej podstawie wnioski dotyczące ich wiarygodności zyskały pełną akceptację Sądu Apelacyjnego. Reasumując zatem, zgromadzony w sprawie i oceniony w sposób swobodny materiał dowodowy daje pełne podstawy do uznania oskarżonego A. L. (1) winnym uczestnictwa w obrocie znaczną ilością środków odurzających i psychotropowych w ilościach wskazanych w zaskarżonym orzeczeniu. Wobec powyższego całkowicie bezprzedmiotowe są rozważania skarżącego dotyczące art.57 ust. 1 i 2 oraz art.59 ust.1-3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (str.6 apelacji). Podkreślenia w tym miejscu jednak wymaga, że ta część uzasadnienia apelacji nie znajduje potwierdzenia w zarzutach apelacyjnych. Wprawdzie nie dyskwalifikuje to wywiedzionego środka odwoławczego gdyż przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego jest całość apelacji, łącznie z jej uzasadnieniem ale od profesjonalnych reprezentantów stron Sąd II instancji oczekuje formułowania wewnętrznie spójnych pism procesowych. Odnosząc się do zarzutu obrazy art.410 kpk wskazać na wstępie należy, że obowiązek wynikający z treści tego przepisu związany jest z tym, że sąd rozstrzyga w sprawie, przyjmując za podstawę swej decyzji całokształt okoliczności, ale tylko tych, które zostały ujawnione w toku rozprawy głównej, nawet jeżeli nie będą one stanowiły podstawy ustaleń faktycznych (por.: postanowienia Sądu Najwyższego z: 5 maja 2006r. III KK 351/05, 8 marca 2006r. III KK 246/05; wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2006r., IV KK 454/05). Uchybienie regułom art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z 17 września 2004r., IV KK 102/04). Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej, czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2002r., V KKN 34/01), w tym także nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie, KZS 2/07 poz. 42). Przepis ten określa zatem podstawę dowodową wyroku. Całokształt okoliczności, jako podstawa wyroku, oznacza więc, że orzekający sąd rozstrzygając w sprawie rozważyć musi wszystkie okoliczności, jakie zostały ujawnione, zgodnie z prawem procesowym, w toku rozprawy, ocenić je zgodnie z wymogami określonymi w art.7 kpk, a następnie dokonać ustaleń dotyczących okoliczności istotnych w sprawie, wynikających z dowodów uznanych przez siebie za wiarygodne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 26 sierpnia 1998r., IV KKN 324/98). Nie można zgodzić się z apelującym, że Sąd I instancji nie dopełnił obowiązku określonego w art.410 kpk, tj. wydania orzeczenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie ujawnił bowiem wszystkie istotne dowody i z pewnością nie oparł się na dowodach nieujawnionych. Analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jak i przebiegu postępowania przed Sądem I instancji, nie pozwala także na stwierdzenie, że wyrok ten został wydany na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. „Naruszenie komentowanego przepisu (art.410 kpk – uwaga SA) stanowi zarówno brak ujawnienia określonego dowodu, a w konsekwencji jego pominięcie, jak i oparcie się przez sąd na dowodach formalnie nie ujawnionych i niezaliczonych w poczet materiału dowodowego (podobnie wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 17 stycznia 2013r., II AKa 256/12). Istotą przepisu art.410 kpk jest to, że sąd, ferując wyrok, nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają.” (Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany. LEX/el.2022). Jak zasadnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 15 grudnia 2011r., II KK 183/11 „Przepisy art. 410, a także art. 424 (zwłaszcza w kontekście art. 99a) nie nakładają wcale na sąd orzekający bezwzględnego obowiązku przywoływania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd bowiem, mając na uwadze całokształt przeprowadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treści są zbieżne. W przypadku natomiast, gdy treści dowodów są wzajemnie sprzeczne, to powinnością sądu jest wskazanie dowodów, na których się oparł, oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (tak zasadnie Sąd Najwyższy w wyroku z 10 sierpnia 2011r., III KK 444/10). Warto podkreślić, że nie stanowi naruszenia przepisu art.410 dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych”. „Artykuł 410 nakazujący uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Jest to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu apelacyjnego opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił ich znaczenie w sposób określony w art. 7 (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 grudnia 2018r., II AKa 418/18); podobnie: wyroki Sądu Najwyższego z: 26 marca 2014r. III KK 396/13, 15 grudnia 2011r. II KK 183/11; postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 lutego 2014r. II KK 17/14, 14 czerwca 2013r. IV KK 82/13, 28 lutego 2013r. IV KK 389/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 6 marca 2014r., II AKa 279/13. Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, podnieść należy, że skarżący nie wskazał w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art.410 kpk, w szczególności w kontekście omawianego zarzutu odnoszącego się do błędnego – w ocenie skarżącego – przypisania oskarżonemu A. L. (1) przestępstwa z art.56 ust.3 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii . Całość bowiem argumentacji w tym zakresie (str.6 apelacji) w zasadzie ogranicza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności dowodów odnoszących się do tego czynu. Ta kwestia natomiast została już omówiona w niniejszym uzasadnieniu. W uzasadnieniu apelacji skarżący wskazał nadto na to, że – jego zdaniem – doszło do naruszenia art.70a pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez nieuzyskanie dowodu wskazanego w tym przepisie. Na wstępie podkreślenia wymaga, że również i w tym zakresie zarzuty apelacji nie są spójne z jego uzasadnieniem, który to standard winien być dochowany przez profesjonalnego obrońcę, jakim jest skarżący. Ze względów jednak wskazanych już w niniejszym uzasadnieniu, ten pogląd skarżącego również będzie przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego. Sąd ten nie podziela stanowiska skarżącego w omawianej kwestii. Wprawdzie w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji istotnie nie pozyskał informacji o jakich mowa we wskazanym przepisie, podkreślenia jednak wymaga, że informacje te są potrzebne przy ustalaniu zasadności umieszczenia sprawcy w podmiocie leczniczym, na co wskazuje treść art.71 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii; na co wskazał sam skarżący (str.5 apelacji). Pozyskanie tego dowodu nie było jednak – w ocenie Sądu Apelacyjnego – niezbędne, a to przez wzgląd na treść art.71 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przy wskazaniu bowiem sprawcy na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania umieszczenie sprawcy w odpowiednim podmiocie leczniczym przed wykonaniem kary ma charakter fakultatywny. Zaniechanie natomiast przeprowadzenia dowodu, wprawdzie obowiązkowego, jednak służącego stosowaniu fakultatywnego przepisu prawa materialnego, który nie został zastosowany, nie mogło mieć – w ocenie Sądu Apelacyjnego – żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Zarzut zatem nie może zostać uznany za słuszny. Podkreślenie bowiem wymaga, że aby doszło do skutecznego podniesienia zarzutu obrazy przepisu postępowania (apelujący zarzuca Sądowi I instancji brak inicjatywy dowodowej w omawianej kwestii) skarżący winien wykazać zarówno, że doszło do obrazy określonego przepisu postępowania, jak i że miało to wpływ na treść orzeczenia. W przedmiotowej sprawie do wykazania takiego wpływu nie doszło, a Sąd odwoławczy nie stwierdza jego zaistnienia. Takiej oceny omawianego zarzutu nie zmienia również podnoszona przez skarżącego okoliczność, że biegli w wydanych opiniach: sądowo – psychiatrycznej i psychologicznej wskazali na zasadność odbywania przez oskarżonego A. L. (1) kary pozbawienia wolności w warunkach oddziału terapii uzależnień. Taka diagnoza nie nakłada bowiem na sąd orzekający obowiązku umieszczenia sprawcy w podmiocie leczniczym o jakim mowa w art.70a ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Może jedynie stanowić wskazanie dla komisji penitencjarnej określającej warunki odbywania przez skazanego kary pozbawienia wolności (art.76 § 1 pkt 2) kkw. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że całkowicie chybiony jest postulat skarżącego o zaliczenie skazanemu na poczet czegokolwiek okresu obserwacji psychiatrycznej, której oskarżony A. L. (1) był poddany w przedmiotowej sprawie, w szczególności na poczet umieszczenia w podmiocie leczniczym, do czego wszak nie doszło. Podkreślenia bowiem wymaga, że obserwacja psychiatryczna orzekana w trybie art.203 kpk nie jest środkiem zapobiegawczym, a metodą przeprowadzenia dowodu. W świetle powyższych rozważań skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie II AKa 57/13 (str.5 apelacji). Sąd Apelacyjny w Gdańsku bowiem, w niniejszym składzie nie podziela poglądu jakoby określona w art.70a ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii czynność dowodowa miała warunkować ustalenie winy sprawcy. Pogląd taki jest bowiem sprzeczny z treścią tego przepisu, z której wynika, że celem przeprowadzenia takiego dowodu jest pozyskanie informacji na temat używania przez oskarżonego środków odurzających, substancji psychotropowych, nowych substancji psychoaktywnych lub środków zastępczych, nie zaś ocenę poczytalności oskarżonego w inkryminowanym czasie; temu bowiem służy opinia sądowo - psychiatryczna. Wydana w odniesieniu do oskarżonego A. L. (1) wskazała jedynie na jego ograniczoną w stopniu znacznym poczytalność, nie zaś jej wyłączenie. Dla poparcia poglądu wyrażonego przez Sąd odwoławczy w niniejszej sprawie wskazać należy, że przepis art.71 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii odwołuje się do osoby skazanej, co wprost wyklucza możliwość uznania, że informacje o jakich mowa w art.70a ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii miałyby warunkować ustalenie winy sprawcy. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu w sprawie II AKa 41/13 (str.6 apelacji), gdyż pogląd obrońcy oskarżonego opiera się na subiektywnym, sprzecznym z ustaleniami Sądu I instancji przekonaniu, że oskarżony znaczną część narkotyków nabywał na własny użytek. Sąd Okręgowy bowiem trafnie – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – przypisał mu udział w obrocie całością substancji narkotycznych. Na tym samym błędnym ustaleniu skarżący opiera zarzut związany z orzeczeniem przepadku korzyści majątkowej (str.6 apelacji). Wskazać zatem należy, że Sąd Okręgowy określając wysokość owej korzyści podlegającej przepadkowi trafnie pomnożył przypisaną oskarżonemu ilość amfetaminy i kokainy przez rynkową wartość odpowiednio: jej kilograma i grama. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do poglądu wyrażonego przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 24 maja 2016r. w sprawie II AKa 72/16 (str.7 apelacji). Sąd Okręgowy bowiem w trybie art.45 § 1 kk orzekł przepadek równowartości (podkreślenie SA) korzyści majątkowej osiągniętej z przypisanego mu przestępstwa. Jednocześnie sytuacja majątkowa oskarżonego nie ma wpływu na orzeczenie przepadku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu z 6 czerwca 2023r., II AKa 289/21. Zgodnie natomiast z treścią art.188 § 2 kkw, wykonując przepadek równowartości korzyści osiągniętej z popełnienia przestępstwa naczelnik urzędu skarbowego w razie potrzeby ustala składniki mienia objętego przepadkiem. Ad. 1. Zarzut nie jest trafny. Wskazać na wstępie należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych może zostać skutecznie podniesiony wyłącznie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, bądź jest rezultatem oceny obarczonej nieuprawnioną dowolnością. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych (por. wyroki: Sądu Apelacyjnego w Lublinie z: 27 lipca 2021r. II AKa 109/21, 30 grudnia 2019r. II AKa 55/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 kwietnia 2021r., II AKa 29/21; postanowienie Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2008r., V KK 301/07; wyroki Sądu Najwyższego z: 10 maja 2005r. WA 10/05, 20 lutego 1975r. OSNPG 1975/9/84, 22 stycznia 1975r., OSNKW 1976/2/64). Z uwagi na fakt, że zarzuty dotyczące oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu przypisanego oskarżonemu A. L. (1). Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Ustalony w sprawie stan faktyczny pozwolił na uznanie, że oskarżony A. L. (1) z popełnienia przypisanego mu przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk. Argumentację przedstawioną w tym zakresie na str.7 apelacji uznać należy za chybioną. Na wstępie wskazać należy, że zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym w orzecznictwie, które reprezentuje również Sąd Apelacyjny orzekający w niniejszej sprawie, „stałe źródło dochodu” o jakim mowa w tym przepisie nie musi być ani źródłem jedynym, ani najistotniejszym, ani największym; istotne bowiem jest aby było stałe, niezależnie od jego wysokości ani stopnia udziału w ogólnych dochodach oskarżonego (tak: Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z 7 lutego 2018r., II AKa 94/17; Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 22 maja 2018r., II AKa 24/18; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 12 lutego 2017r., II AKa 143/17; Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyrokach z: 29 czerwca 2017r. II AKa 124/17, 25 października 2016r. II AKa 140/16; Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z 3 listopada 2016r., II AKa 211/16). Skarżący wskazuje, że brak było podstaw do zastosowania tego przepisu, gdyż „przestępstwa oszustwa (podkreślenie SA) musiałyby być dokonywane wielokrotnie z pewną regularnością, stanowiąc przez to sposób na uzyskiwanie systematycznego dochodu, niekoniecznie, jedynego innymi słowy istotne jest tu, przez jak długi okres dochód był przez sprawcę osiągany i z jaką częstotliwością” a „skoro w sprawie nie da się ustalić w sposób niebudzący wątpliwości ile i jak często oskarżony zbywał uzyskany narkotyki, to nie da się ustalić że oskarżony uczynił sobie z tego procederu stałe źródło dochodu” (str.7 apelacji). Sąd odwoławczy nie podziela tego poglądu. Po pierwsze wskazać należy, że oskarżonemu nie przypisano przestępstwa oszustwa. Po wtóre, Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie podziela wyrażonych we wskazanych przez skarżącego orzeczeniach, że aby mogło dojść do uznania, że sprawca z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu przestępcze zachowania musiałyby być podejmowane wielokrotnie i to z pewną regularnością stanowiąc sposób na systematyczny dochód sprawcy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego jest to argument błędny, gdyż teza taka nie jest powszechna ani w orzecznictwie, ani też w doktrynie. Wręcz przeciwnie od lat toczyły się dyskusje na temat tego, czy dla przyjęcia znamienia stałego źródła dochodu konieczne było podejmowanie działań przez dłuższy czas (ten pogląd został wyrażony również – poza wskazanymi przez skarżącego - w następujących orzeczeniach: wyroki Sądu Apelacyjnego w Łodzi z: 31 lipca 2014r. II AKa 117/14, 10 kwietnia 2014r. II AKa 45/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 stycznia 2014r., II AKa 261/13; wyroki Sądu Najwyższego z: 20 sierpnia 1981r. I KR 103/81, 20 grudnia 1971r. I KR 249/71 – zebrane w opracowaniu K. Janczukowicz, Stałe źródło dochodu jako podstawa nadzwyczajnego obostrzenia kary, LEX/el. 2016.), czy też wystarczające było jedynie podjęcie zamiaru osiągania stałego dochodu, które zostało np. przerwane przez wykrycie przestępstwa. W myśl poglądu drugiego stałość źródła dochodu można i należy rozumieć także intencjonalnie, jako cechę zamiaru sprawcy, który uruchomił takie przestępcze działanie, którego modus operandi zapewnia powtarzalność osiągania bezprawnego dochodu. I to już wystarczy do przyjęcia, że – verba legis – „uczynił sobie stałe źródło dochodu”. W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie, przepis art.65 § 1 kk nie uzależnia jego zastosowania wobec sprawcy, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu od czasu jego trwania. Decydujące znaczenie ma w tym zakresie sposób działania sprawcy, który zgodnie z jego zamierzeniem przysparza mu stałego dochodu. Jeśli więc działalność taka zostanie z jakichkolwiek przyczyn szybko przerwana, bo np. sprawca został ujęty, nie przeszkadza to w stosowaniu art.65 § 1 kk. Taki pogląd został wyrażony w następujących orzeczeniach: wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 1 marca 2023r. II AKa 282/21, 6 marca 2014r. II AKa 31/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21 lipca 2015r., II AKa 434/14; postanowienia Sądu Najwyższego z: 8 stycznia 2015r. V KK 165/14, 28 lutego 2008r., V KK 238/07. Jak trafnie podkreśla Krzysztof Janczukowicz w cytowanym opracowaniu słuszny jest pogląd drugi, za którym przemawia zarówno wykładnia językowa, jak i celowościowa. Dodatkowo – jak wskazuje cytowany autor - można wskazać dwa argumenty historyczne. Pogląd ten był wyrażany już w okresie międzywojennym w odniesieniu do pojęcia przestępcy zawodowego (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 24 lutego 1936r. II K 2024/35, 12 kwietnia 1933r., III K 38/33). Nadto, pogląd pierwszy zakorzenił się pod rządami kodeksu karnego z 1969r., gdzie stałe źródło dochodu nie było ogólną podstawą obostrzenia kary, lecz tylko znamieniem typu kwalifikowanego paserstwa (oraz dwóch przestępstw spekulacyjnych), i akurat na gruncie paserstwa, którego typowy przebieg polega na wielokrotności w miarę prostych zachowań sprawcy, pogląd ten nie budził i nie budzi wątpliwości, ale nie widać powodu, by go rozszerzać na inne rodzaje działalności przestępczej, gdzie złożoność samego przygotowania przerwanej nagle działalności przestępczej może być większa, np. zorganizowanie mechanizmu oszustw w obrocie gospodarczym (tak: K. Janczukowicz, Stałe źródło dochodu jako podstawa nadzwyczajnego obostrzenia kary, LEX/el. 2016). Jeżeli chodzi o ilość przestępstw, to nowelizacja art.65 § 1 kk, dokonana w 2004r., polegała m.in. na tym, że zwrot „z popełniania przestępstw” został zastąpiony zwrotem „z popełnienia przestępstwa”. Nie ma więc wątpliwości, że po tej zmianie stałe źródło dochodu można przypisać sprawcy jednego tylko przestępstwa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 12 lutego 2015r., II AKa 271/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 17 listopada 2014r., II AKa 334/14; wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2009r., II KK 260/08), co jest istotne praktycznie przede wszystkim ze względu na rozciągnięty w czasie czyn ciągły (art.12 kk). W realiach przedmiotowej sprawy ustalono, że oskarżony A. L. (1), w okresie ponad dwóch lat nabywał środki narkotyczne (są to okoliczności niekwestionowane przez skarżącego) w celu wprowadzenia ich do obrotu. Zakończenie tej przestępczej działalności (grudzień 2009r., nie później niż 18 grudnia 2009r.) miało ścisły związek z zatrzymaniem M. D. (1) (19 grudnia 2009r.) i rozbiciem zorganizowanej grupy przestępczej, od której (choć do niej nie należał) oskarżony A. L. (1) nabywał środki narkotyczne. W świetle powyższych rozważań zatem żadnego znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego A. L. (1) w przedmiotowej sprawie nie ma podnoszona przez skarżącego okoliczność, że nie ustalono jak często oskarżony zbywał uzyskane środki narkotyczne. Aprobaty Sądu Apelacyjnego nie zyskała również argumentacja skarżącego dotycząca wymiaru kary orzeczonej wobec oskarżonego A. L. (1) (str.7-8 apelacji). Również i w tym zakresie uzasadnienie apelacji nie znajduje oparcia w zarzutach w niej podniesionych. Mimo to, ze względów także już wskazanych w niniejszym uzasadnieniu, Sąd odwoławczy odniesie się do niej. W realiach rozpoznawanej sprawy okoliczność, że oskarżony A. L. (1) działał w warunkach art.31 § 2 kk (Sąd Okręgowy uznał ją za podstawę przyjęcia niższego stopnia winy – str.124 uzasadnienia wyroku) sama w sobie nie może skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem orzeczonej wobec niego kary. Skoro skarżący sam dostrzegł (str.8 apelacji), że nie nakłada to na sąd orzekający obowiązku zastosowania tej konstrukcji prawnej, brak jest podstaw do czynienia szerszych rozważań w tym zakresie. Wskazać przy tym godzi się, że Sąd Okręgowy odniósł się do kwestii braku podstaw do zastosowania wobec oskarżonego A. L. (1) dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary (str.124 uzasadnienia wyroku). Pozostała argumentacja również nie zasługuje na uwzględnienie. Okoliczność, że oskarżony leczy się psychiatrycznie, w związku z czym bywa hospitalizowany oraz nie może podjąć pracy nie ma żadnego znaczenia dla wymiaru orzeczonej wobec niego kary, tak pozbawienia wolności, jak i grzywny. Skoro bowiem mimo to funkcjonuje bez wsparcia finansowego instytucji państwowych, musi dysponować środkami finansowymi, z których część przeznaczy na zapłatę orzeczonej grzywny. Nadto – jak wynika z wywiadu kuratorskiego z 23 października 2023r. – oskarżony posiada stały dochód w postaci renty, nie ma żadnych zaległości finansowych ani zobowiązań finansowych, mieszka w 190-metrowym domu (k.24256-24257 akt sprawy). Odnośnie zaś kary pozbawienia wolności wskazać należy, że w zakładzie karnym oskarżony nie będzie pozbawiony opieki medycznej, nie będzie również musiał pracować, gdyż nie istnieje taki obowiązek wobec osadzonych. Za nadzwyczajnym złagodzeniem kary nie przemawia również wskazywana przez skarżącego postawa procesowa oskarżonego. Wprawdzie przyznanie się do winy stanowi okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary, ale nie doszło do tego w realiach rozpoznawanej sprawy w odniesieniu do oskarżonego A. L. (1). Nie przyznał się on bowiem do popełnienia zarzuconego mu (a następnie przypisanego) przestępstwa udziału w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej (15 kg. amfetaminy) oraz środka odurzającego (1,5 kg. kokainy). Przyznał jedynie, że nabywał te narkotyki od ustalonych przez Sąd I instancji osób ale zaprzeczył zarówno ustalonej przez Sąd Okręgowy ilości, jak i celowi nabycia. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że żadnego znaczenia dla wymiaru orzeczonej wobec niego kary nie ma podnoszona przez skarżącego okoliczność, że oskarżony wskazał od kogo nabywał narkotyki. Uczynił to bowiem, i to jedynie częściowo – wskazując na P. M. (3) - w czasie przesłuchania 19 stycznia 2011r. (k.10077-10078 akt sprawy), kiedy organy ścigania miały już wiedzę w tym zakresie, gdyż już w czasie przesłuchania 19 grudnia 2009r. (k.1154-1156 akt sprawy) podejrzany wówczas P. M. (3) o tym wyjaśniał. Następnie również 14 stycznia 2010r. (k.1628-1632 akt sprawy), 20 stycznia 2010r. (k.1714-1715 akt sprawy) oraz zeznając jako świadek 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy). Natomiast oskarżony A. L. (1) nie przyznał się do zakupienia od P. P. 1 kg. amfetaminy. Z uwagi na wskazane już w niniejszym uzasadnieniu prawo podejrzanego/oskarżonego do nie składania wyjaśnień samoobciążającyh, nie jest to poczytane na niekorzyść przy wymiarze kary. Ale nie może stanowić okoliczności łagodzącej. Potwierdza też przedstawiony wyżej przez Sąd Apelacyjny pogląd, że – wbrew twierdzeniom skarżącego – oskarżony nie przyznał się do winy. Żadnego wpływu na ocenę czy zachodzą podstawy do wymierzenia kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem nie ma podnoszona przez skarżącego okoliczność, że w toku postępowania nie stosowano wobec oskarżonego A. L. (1) środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Uprawomocnienie się natomiast wyroku skazującego na bezwzględną karę pozbawienia wolności w naturalny sposób prowadzi do osadzenia w zakładzie karnym. Jak już wyżej wskazano, oskarżony A. L. (1) będzie tam mógł korzystać z penitencjarnej służby zdrowia. Stan zdrowia oskarżonego również nie stanowi przesłanki do wymierzenia mu kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem. Skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. obniżenia kary orzeczonej wobec oskarżonego A. L. (1) bez stosowania dobrodziejstwa nadzwyczajnego jej złagodzenia nie może również przynieść ponowne odwołanie się do działania w warunkach art.31 § 2 kk oraz do kar orzeczonych wobec oskarżonych: R. W. i W. W. (1). Rację ma skarżący, że wskazani oskarżeni nie mieli ograniczonej w stopniu znacznym poczytalności w inkryminowanym czasie, co stanowi okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. Podkreślenia jednak wymaga, że oskarżonym tym przypisano udział w obrocie 15 kg. amfetaminy i w zdecydowanie krótszym (miesięcznym) czasie. Oskarżony A. L. (1) natomiast brał udział w przestępczym procederze ponad 2 lata i wprowadzał do obrotu nie tylko amfetaminę (16 kg.) ale również kokainę (1,5 kg.). Stąd brak jest podstaw aby różnicować między wskazanymi oskarżonymi orzeczone kary pozbawienia wolności (po 3 lata i 3 miesiące). Tak orzeczone kary nie zaburzają również wewnętrznej spójności wyroku. Sąd Apelacyjny pragnie się też odnieść w niniejszym uzasadnieniu do kwestii prawa oskarżonego do udziału w rozprawie odwoławczej w kontekście prawa oskarżonego do obrony. Oskarżony kilkukrotnie, osobiście lub za pośrednictwem swojego obrońcy, wnosił o odwołanie rozprawy przed Sądem II instancji wskazując na swój stan zdrowia uniemożliwiający stawienie się na rozprawę, a jednocześnie zgłaszając zamiar skorzystania z prawa do udziału w niej. Sąd Apelacyjny weryfikował przedkładaną przez oskarżonego dokumentację dotyczącą jego stanu zdrowia psychicznego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, jego poczytalności i jego zdolności do uczestniczenia w postępowaniu odwoławczym. W opinii z 7 marca 2024r. nie stwierdzono żadnych przeciwwskazań do udziału oskarżonego A. L. (1) w rozprawie odwoławczej (k. 24418-24420 akt sprawy). W zakresie stanu zdrowia fizycznego Sąd Apelacyjny przesłuchał lekarza sądowego wydającego oskarżonemu zaświadczenia o niemożności udziału w rozprawie (k.24443-24445 akt sprawy), gdyż – w świetle przedłożonej dokumentacji medycznej i wskazań tam zawartych – zaświadczenia te wzbudziły wątpliwości sądu co do ich rzetelności. Wskazać tu należy na trafny pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z 19 lutego 2019r. w sprawie III KK 35/19, że sąd ma nie tylko prawo ale i obowiązek badać czy przedstawione usprawiedliwienie wskazuje na okoliczności rzeczywiście uniemożliwiające stronie stawienie się na rozprawę zostały udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości co do ich zaistnienia. Dotyczy to również choroby potwierdzonej zaświadczeniem lekarskim spełniającym wymogi określone w art.117 § 2a kpk wystawionego zgodnie z ustawą z 15 czerwca 2007r. o lekarzu sądowym . Przepis art.17 ust. 1 tej ustawy stanowi że organ uprawniony może podjąć niezbędne czynności sprawdzające dla zweryfikowania rzetelności zaświadczenia i może uznać niestawiennictwo uczestnika postępowania za nieusprawiedliwione pomimo przedłożenia wystawionego przez lekarza sądowego zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się, jeżeli z innych przekonujących dowodów wynika, że uczestnik postępowania zdolny jest do udziału w czynnościach procesowych. Taki dokument bowiem sąd ocenia w kontekście innych dowodów zgromadzonych w sprawie, jak też dotychczasowej postawy oskarżonego w ramach przestrzegania przepisów określających jego dyspozycyjność wobec organów procesowych (podkreślenie SA). Zaświadczenie wystawione przez lekarza sądowego mające na celu usprawiedliwienie nieobecności oskarżonego na rozprawie podlega zatem swobodnej ocenie tak, jak każdy dowód w postępowaniu karnym, a decyzja o usprawiedliwianiu nieobecności uczestnika na rozprawie należy zawsze do sądu (por. wyroki Sądu Najwyższego z: 13 stycznia 2017r. SDI 72/16, 26 kwietnia 2016r. IV KK 114/16, 27 stycznia 2016r. V KIK 321/15, 5 lipca 2015r. DSI 24/15; H. Paluszkiewicz [w] Kodeks postępowania karnego. Komentarz do art.117. K. Dudka (red.), M Janicz, C. Kulesza, J. Matras, H. Paluszkiewicz, B. Skowron. WKP 2018/el. Teza 7-8). Wyrażona w ten sposób krytyczna ocena owych zaświadczeń znalazła potwierdzenie w opinii biegłego z zakresu ortopedii traumatologii, który po przeanalizowaniu obszernej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia oskarżonego, w szczególności w zakresie zgłaszanych przez niego dolegliwości nie stwierdził jakichkolwiek przeciwwskazań do udziału oskarżonego A. L. (1) w rozprawie odwoławczej. Sąd II instancji miał zatem do czynienia z dwoma odmiennymi stanowiskami lekarzy – biegły z zakresu ortopedii traumatologii powołany w sprawie wydał opinię, że oskarżony może stawić się na rozprawę, a lekarz sądowy zaświadczył, że z powodów zdrowotnych stawić się nie może. Niezależnie od nałożonego na sąd obowiązku swobodnej oceny wszystkich dowodów, nie można uznać aby zaświadczenie lekarza o specjalności internista, reumatolog, lekarz medycyny tropikalnej i sanatoryjnej (k.24443 akt sprawy) znosiło powyższą opinię i jej procesowe skutki. Podkreślenia nadto wymaga, że oskarżony sam pozbawił się możliwości osobistego uczestnictwa w ocenie swojego stanu zdrowia, gdyż mimo wyznaczanych kilku terminów badań przez biegłego, na żaden nie stawił się. Wskazać również godzi się, że żaden z biegłych wykonujących praktykę zawodową bliżej miejsca zamieszkania oskarżonego, do których zwracał się Sąd Apelacyjny, nie dysponował terminami wydania opinii, które czyniłyby zadość zasadzie rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki (zarządzenie – k.24623 akt sprawy). Stąd decyzja sądu o wyznaczeniu biegłego wykonującego praktykę zawodową w K.. Rozważania te Sąd II instancji czyni dlatego, że oskarżony swą nieobecność na badaniu tłumaczył odległością miejsca badania od swojego miejsca zamieszkania. Podkreślenia jednak wymaga, że organy prowadzące postępowanie karne nie mają obowiązku organizowania transportu dla pozostających na wolności stron postępowania. Natomiast w interesie oskarżonego było wykazanie, że jego twierdzenia o stanie swojego zdrowia były prawdziwe. Prezentowana przez niego postawa stanowiła – w ocenie Sądu odwoławczego – obstrukcję procesową zmierzającą do odwleczenia w czasie wydania wyroku przez Sąd II instancji. Oskarżony A. L. (1) – w ocenie Sądu Apelacyjnego - swój stan zdrowia traktuje bowiem w sposób instrumentalny, wykorzystując go według własnych potrzeb dla tamowania biegu postępowania. Stanowi to nadużycie prawa i jako takie nie podlega ochronie w ramach prawa do obrony. Sąd Apelacyjny odnosił się już do tych kwestii w toku rozprawy odwoławczej w uzasadnieniach swoich decyzji procesowych, dostrzegł jednak konieczność ponownego, kompleksowego odniesienia się do tego w niniejszym uzasadnieniu. Wskazać również należy, że zgodnie z treścią art.450 § 2 kpk, udział w rozprawie odwoławczej oskarżonego nie jest obowiązkowy, chyba że sąd uzna to za konieczne. W przedmiotowej sprawie Sąd Apelacyjny nie uznał obecności oskarżonego A. L. (1) na rozprawie odwoławczej za obowiązkową. Jednocześnie, zgodnie z treścią art.450 § 3 kpk, niestawiennictwo należycie zawiadomionych o terminie rozprawy stron nie tamuje rozpoznania sprawy, jeżeli ich udział nie jest obowiązkowy. Na każdym natomiast terminie rozprawy odwoławczej oskarżonego A. L. (1) reprezentował jego obrońca. Wskazać nadto należy na trafny pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 27 marca 2019r. w sprawie III KK 54/19: „Zasada prawa do obrony nie ma charakteru bezwzględnego w tym sensie, że nie przymusza oskarżonego do osobistego podejmowania czynności w ramach realizacji prawa do obrony. W prawie tym mieści się niewątpliwie także zaniechanie podejmowania takich czynności i uczestniczenia w rozprawie odwoławczej, zwłaszcza w sytuacji, gdy udział w tej czynności procesowej nie jest obowiązkowy.” Reasumując zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – pomimo prowadzenia rozprawy odwoławczej pod nieobecność oskarżonego A. L. (1) – nie doszło do naruszenia jego prawa do obrony. Apelacja obrońcy oskarżonego W. W. (1). Ze względów wskazanych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1), Sąd Apelacyjny w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów o charakterze procesowym podniesionych w omawianej apelacji. Ad. 2) Zarzuty nie są trafne. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej dotyczących zarzutu obrazy art.7 kpk i art.410 kpk, gdyż zachowują one aktualność również w omawianej apelacji. Skarżący jako główny argument przemawiający za brakiem podstaw do uznania depozycji P. M. (3) i P. P. w części obciążającego oskarżonego W. W. (1) za wiarygodne wskazał brak potwierdzenia w zeznaniach innych świadków, wynikach przeszukania pomieszczeń należących do oskarżonego oraz badaniach telefonów. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, w polskiej procedurze karnej nie obowiązuje zasada „jeden świadek żaden świadek” i do rozważań tam poczynionych Sąd II instancji odsyła nie stwierdzając potrzeby powtarzania ich w tym miejscu. Nie ma racji skarżący twierdząc, że zeznania wskazanych świadków są ogólnikowe. Zawierają bowiem zarówno informacje co do czasu i miejsca przekazywania narkotyków oskarżonemu W. W. (1) oraz jego bratu – oskarżonemu R. W., ilości tych substancji oraz źródła kontaktu świadków z oskarżonymi w zakresie tej przestępczej działalności. P. M. (3) przesłuchiwany w charakterze podejrzanego 14 stycznia 2010r. podał, że razem z P. P. od końca 2008r. do początku 2009r. przekazał oskarżonym: W. W. (1) (którego rozpoznał – k.1714-1715 akt sprawy) i R. W., zwanymi (...) łącznie co najmniej 15 kg. amfetaminy (k.1628-1632 akt sprawy). Przesłuchiwany w charakterze świadka 16 listopada 2010r. (k.6921 akt sprawy) powtórzył te depozycje precyzując, że amfetamina ta pochodziła od M. D. (1), oskarżeni wcześniej umawiali się w sprawie dostawy z P. P., a określenie (...) jest związane z tym, że oskarżeni odbierali amfetaminę koło kościoła na ul. (...) w G., na zmianę raz jeden, raz drugi w porcjach od 0,5 do 2 kg. Tej samej treści zeznania złożył 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy). Oba zeznania podtrzymał w toku postępowania jurysdykcyjnego (k.11510, 11518 akt sprawy). Rozpoznał również oskarżonego W. W. (1) na rozprawie 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy). Wówczas też po raz kolejny podał, że oskarżony był jednym z odbiorców narkotyków z grupy przestępczej, do której świadek należał oraz wskazał, że oskarżony W. W. (1) oraz jego brat – (...) (oskarżony R. W. – uwaga SA) spotykali się z M. D. (1) czy P. P. celem ustalenia czy będą oni chcieli zamawiać narkotyki z nowej dostawy; sporadycznie sam też brał udział w tych spotkaniach. Potwierdził nadto miejsce odbioru narkotyków – okolice kościoła na ul. (...) w G., ilość przekazywanej jednorazowo amfetaminy oraz naprzemienny jej odbiór przez braci W.. Na rozprawie 28 listopada 2011r. ponownie potwierdził, że obaj bracia W. odebrali zbiorczo 15 kg. amfetaminy, przy czym raz przyjeżdżał jeden z nich, raz drugi (k.11397 akt sprawy). Świadek przekazywał im amfetaminę po uprzednim otrzymaniu informacji o tym od P. P. lub M. D. (1). P. P. przesłuchany w charakterze podejrzanego 18 stycznia 2010r. wyjaśnił, że kontakt z braćmi R. i W. W. (1) w sprawie sprzedawania im amfetaminy nawiązał za pośrednictwem M. D. (1), przekazał im łącznie co najmniej 20 kg. tego narkotyku w okresie od końca 2008r. do początku 2009r. w czasie spotkań, na które oskarżeni przychodzili na zmianę (k.1680-1681 akt sprawy). Podtrzymał te twierdzenia będąc przesłuchiwanym już w charakterze świadka (k.8288-8293 akt sprawy) wskazując nadto, że do przekazania narkotyków dochodziło przy kościele w (...) dzielnicy W. (ul. (...) znajduje się w (...) dzielnicy W. – uwaga SA). Na rozprawie 19 grudnia 2011r. świadek rozpoznał oskarżonego W. W. (1) oraz potwierdził, że oskarżony ten razem z bratem R. W. kupowali amfetaminę a kontakt w tej sprawie nawiązali poprzez M. D. (1) (k.11591-11631 akt sprawy); zeznania te podtrzymał na rozprawie 20 sierpnia 2013r. (k.17568 akt sprawy) oraz na rozprawie 1 października 2019r. (k.23161v akt sprawy). Tożsame zeznania świadek złożył na rozprawie 8 lutego 2012r. potwierdzając naprzemienną dostawę amfetaminy, wraz P. M. (3) pseudonim (...) obu braciom W. (k.12026-12044 akt sprawy); zeznania te podtrzymał na rozprawie 1 października 2019r. (k.23161v akt sprawy). O kontaktach z oskarżonymi braćmi W. w związku z handlem amfetaminą zeznał również na rozprawie 18 września 2018r. ( k.32147v-23151v akt sprawy). Brak jest podstaw do uznania, że obaj świadkowie bezpodstawnie oskarżają W. W. (1) o czyn, którego – jak twierdzi skarżący – nie popełnił. Podstaw takich nie dostrzega sam oskarżony W. W. (1) (wyjaśnienia na rozprawie 25 października 2011r. (k.11126-11127 akt sprawy). Podnoszona przez skarżącego okoliczność, że świadkowie nie mieli wiedzy co do tego dlaczego po okresie wskazanym w zarzucie oskarżony W. W. (1) oraz jego brak R. zaprzestali nabywać amfetaminę od grupy, w której działali: P. M. (3) i P. P. oraz co dalej działo się z zakupioną przez braci W. amfetaminą (str.2 apelacji) nie może stanowić podstawy zakwestionowania wiarygodności zeznań świadków. Ich rolą bowiem było jedynie przekazywanie jej oskarżonym po uprzednim uzyskaniu informacji o zapotrzebowaniu. Podstawy takiej nie może również stanowić podniesiona przez skarżącego (str.2-3 apelacji) kwestia braku „zainteresowania organów ścigania” mająca wynikać „na przykład z zapisów rozmów”. Skoro – jak wynika z depozycji P. P. i P. M. (3) jedynie oni przekazywali amfetaminę R. i W. W. (1), nie sposób uznać aby brak informacji o tych transakcjach w zeznaniach innych świadków miał przemawiać za niewiarygodnością ich relacji procesowych. Wskazać w tym miejscu należy, że M. D. (1) nie przyznał się do zarzutów kierowania zorganizowaną grupą przestępczą i udziale w obrocie narkotykami odmawiając składania jakichkolwiek wyjaśnień (k.1146, 1206, 1226, 2214, 7333, 4487, 6960, 11115, 11116 akt sprawy). Wprawdzie z uwagi na jego zgon w toku postępowania jurysdykcyjnego (k.21212 akt sprawy) nie mogło dojść do wydania wyroku w odniesieniu do niego, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w sposób niebudzący wątpliwości sądów obu instancji pozwala na uznanie, że jego wyjaśnienia nie polegały na prawdzie. Nie ma racji skarżący twierdząc, że z uzasadnienia wyroku nie wynika dlaczego wskazana w wyroku ilość narkotyków (15 kg. amfetaminy) obciąża obu oskarżonych po połowie. Sąd Okręgowy poczynił bowiem rozważania w tej kwestii wskazując na źródła tych ustaleń (str.30-31 uzasadnienia wyroku). Odnosząc się natomiast do zarzutu braku zindywidualizowania zakupów przez każdego z oskarżonych podkreślenia wymaga, że oskarżonym W. W. (1) i R. W. przypisano działanie wspólnie i w porozumieniu w nabyciu, a następnie wprowadzeniu do obrotu łącznie 15 kg. amfetaminy. Znalazło to odzwierciedlenie w orzeczeniu o obowiązku zwrotu równowartości korzyści majątkowej; każdego z nich zobowiązano do zwrotu połowy wartości 15 kg. amfetaminy. Ad. 1), 3). Zarzuty [główny – pkt 1) i ewentualny - pkt 3)] zostaną omówione łącznie, gdyż dotyczą tej samej kwestii, tj. ustalenia, że oskarżony z popełnienia przypisanego mu przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu. Na wstępie Sąd II Instancji odwołuje się do uwag natury ogólnej poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, a dotyczących uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk; zachowują one bowiem aktualność w odniesieniu do omawianej apelacji. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może zatem przynieść odwoływanie się do okresu w jakim oskarżony W. W. (1) podejmował przestępcze działania. Jak już bowiem wskazano, decydujące znaczenie ma w tym zakresie sposób działania sprawcy, który zgodnie z jego zamierzeniem przysparza mu stałego dochodu, nie zaś czas jego trwania, który z różnych względów może zostać przerwany. W realiach przedmiotowej sprawy Sąd I instancji ustalił, że oskarżony (działając wspólnie i w porozumieniu ze swoim bratem – oskarżonym R. W. kilkanaście razy nabył amfetaminę w łącznej ilości 15 kg. Zarówna ta ilość, jak i fakt, że brak jest podstaw do przyjęcia, że jest on uzależniony od narkotyków ocenione zgodnie z zasadami logicznego rozumowania pozwalają uznać, że nie zatrzymywał ich dla siebie a wprowadzał do obrotu, co wiąże się z pozyskaniem w ten sposób stałego (w okresie popełnienia przestępstwa) źródła dochodu. W tych okolicznościach żadnego znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego W. W. (1) nie ma podnoszona przez skarżącego (str.3 apelacji) okoliczność, że nie ustalono ile razy doszło do dalszej odsprzedaży amfetaminy, której nabycie przypisano temu oskarżonemu. Apelacja obrońcy oskarżonego K. G.. Ad. 1. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej dotyczących zarzutu obrazy art.7 kpk, gdyż zachowują one aktualność również w omawianej apelacji. Sąd Apelacyjny podziela pogląd skarżącego (str.3 apelacji), że dowód z pomówienia winien być oceniony ze szczególną wnikliwością. Takiej też oceny dokonał Sąd I instancji analizując dowody wskazane przez skarżącego, tj. związane z czynami zarzuconymi również oskarżonemu K. G. (str.41-52, 54-56 uzasadnienia wyroku) również w odniesieniu do innych dowodów i okoliczności ustalonych w sprawie (str.98-99 uzasadnienia wyroku). Z uwagi na fakt, że skarżący do tej oceny nie odnosi się, wystarczającym będzie wskazanie, że Sąd II instancji w pełni ją aprobuje. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, procesowym obowiązkiem podmiotu profesjonalnego składającego środek odwoławczy jest odniesienie się do argumentacji organu I instancji. Dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk. Nie jest bowiem rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o ogólne sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej oceny depozycji świadków: P. P., P. M. (3), M. P. i M. G.. Nie sposób zatem za trafny uznać twierdzenia skarżącego, że bezkrytycznie przyjął je za prawdziwe (str.3 apelacji). Okoliczność, że odmiennie niż skarżący uznał je za wiarygodne nie oznacza, że bezkrytycznie dał im wiarę. Wskazał bowiem dlaczego przydał im walor wiarygodności. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie konsekwentnie też podtrzymuje stanowisko, że nie w pełni popiera wskazane w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 października 1998r. w sprawie II AKa 187/98 kryteria oceny dowodu z pomówienia (str.3-4 apelacji). Nie sposób bowiem – w ocenie Sądu odwoławczego warunkować wiarygodności depozycji pomawiającego od tego czy informacje tak uzyskane są przyznane przez pomówionego (pkt 1). Gdyby bowiem taka sytuacja miała miejsce, nie byłoby potrzeby odwoływania się do dowodu z pomówienia, gdyż wystarczyłoby odwołać się do wyjaśnień pomówionego. Dyskusyjne jest również kryterium potwierdzenia tych informacji innymi dowodami (pkt 2). Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, w polskiej procedurze karnej nie obowiązuje zasada „jeden świadek, żaden świadek”. Niezależnie od powyższego, w realiach rozpoznawanej sprawy zeznania świadków wskazanych przez skarżącego jako niewiarygodne znalazły co najmniej częściowe potwierdzenie w innych dowodach. Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Złożenie depozycji obciążających pomówionego nie bezpośrednio po „przeżyciu objętych nimi zaszłości” nie jest jednoznaczne z tym, że sąd one niewiarygodne gdyż pomawiający ma czas na „uknucie intrygi” (pkt 3). Należy bowiem również ocenić czy istnieją inne jeszcze przesłanki pozwalające na uznanie, że pomawiający składa nieprawdziwe, obciążające pomawianego zeznania czy wyjaśnienia, tj. czy ma motyw w bezpodstawnym obciążaniu pomawianego. Kwestia bezstronności, zainteresowania w obciążaniu pomówionego (pkt 4) również należy do sfery oceny dowodów. Wszak depozycje obciążające podejrzanych/oskarżonych składają nie tylko bezstronni świadkowie ale również współpodejrzani / współoskarżeni. Nie sposób uznać aby ta okoliczność sama w sobie świadczyła o niewiarygodności ich wyjaśnień. Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Podobnie jak kwestia konsekwencji w składaniu zeznań / wyjaśnień (pkt 5), to również należy do sfery oceny depozycji zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk. Niezależnie od powyższego, w realiach rozpoznawanej sprawy wyjaśnienia, a później zeznania wskazanych przez skarżącego jako niewiarygodne, w oparciu m.in. o które Sąd Okręgowy przypisał winę oskarżonemu K. G. od początku postępowania w niniejszej sprawie są konsekwentne. Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Na ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonych lub zeznań świadków nie może mieć – zdaniem Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie – kwestia opinii o nich, w szczególności czy jest ona nieposzlakowana (pkt 6). Gdyby bowiem to decydowało o wiarygodności ich zeznań lub wyjaśnień, mielibyśmy do czynienia z legalną oceną dowodów, która w polskiej procedurze karnej nie obowiązuje. Warto również w tym miejscu wskazać, że obeznanie z mechanizmami procesu karnego nie stanowi okoliczności istotnej dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego nawet w przypadku ubiegania się o status tzw. małego świadka koronnego. Po dokonaniu bowiem ich swobodnej oceny to sąd decyduje czy są one wiarygodne nawet jeżeli oskarżony nie ukrywa, że celem złożenia wyjaśnień jest skorzystanie z instytucji przewidzianej w art.60 § 3 i 4 kk (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 28 lutego 2023r., II AKa 351/22, wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie z: 22 czerwca 2022r. II AKa 221/21, 8 kwietnia 2022r. II AKa 97/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 12 maja 2022r., II AKa 246/21). Z tego względu – w ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie – analogicznie, nie sposób uznać aby obeznanie z mechanizmami procesu karnego samo w sobie miało świadczyć o niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego czy zeznań świadka, czy też brak takiego obeznania miał świadczyć o ich wiarygodności. Z przedstawionych we wskazanym judykacie kryteriów oceny wiarygodności dowodu z pomówienia na pełną akceptację – w ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie zasługuje jedynie kryterium wskazane w pkt. 7), tj. czy pomawiający przedstawia również w sposób wiarygodny swoją rolę w inkryminowanych zdarzeniach. W przedmiotowej sprawie zeznania wskazanych przez skarżącego świadków, którzy w jego ocenie nie są wiarygodne to kryterium spełniają. Szerzej do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Reasumując - dowód z pomówienia pozostaje dowodem podlegającym na równi z innymi dowodami swobodnej ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art.7 kpk (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 marca 2024r., I KK 483/23; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006r., II KK 29/05). Odmienne zapatrywanie - tj. uznanie, że brak obiektywnej możliwości weryfikacji dowodu z pomówień za pomocą innego dowodu uniemożliwiałoby automatycznie poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o tenże dowód, prowadziłoby do istotnych ograniczeń dowodowych. Podkreślić należy, że obowiązująca procedura karna nie wyklucza możliwości dokonania ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o jeden dowód. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21 marca 2024r. w sprawie I KK 483/23 uznał, że nawet pomówienie współoskarżonego następnie odwołane może być dowodem winy, jeżeli spełnia odpowiednie warunki (tak samo: Sąd Najwyższy w wyroku z 15 lutego 1985r., IV KR 25/85). Niezależnie od przedstawionego wyżej poglądu Sądu Apelacyjnego na temat wskazanych przez skarżącego kryteriów oceny wiarygodności dowodu z pomówienia, podkreślenia wymaga, że autor omawianego środka odwoławczego nie zdołał przekonująco wykazać, że nie zostały one spełnione w odniesieniu do świadków, których depozycji wiarygodność kwestionuje. Nie sposób bowiem za skuteczne uznać odwołanie się jedynie do wyjaśnień współoskarżonych, bez odniesienia się do innych dowodów w sprawie. O ile rację ma skarżący, że oskarżony w polskim procesie karnym nie ma obowiązku wykazania swojej niewinności, to jednak jego wyjaśnienia, jak każdy inny dowód podlegają swobodnej ocenie sądu. Jeżeli natomiast oskarżony stosując przyjętą przez siebie taktykę procesową nie przyznając się do winy jednocześnie odmawia składania wyjaśnień (do czego oczywiście ma prawo) sam pozbawia się możliwości dokonania przez sąd orzekający oceny wiarygodności jego wersji wydarzeń. Korzystając wszak z prawa do składania wyjaśnień mógłby wskazać w czym upatruje motywacji obciążających go swoimi zeznaniami świadków czy też okoliczności w jakich świadkowie mieliby obmyślać w miarę spójną i logiczną wersję wydarzeń (str.4 apelacji). Skarżący zatem nie może skutecznie czynić zarzutów Sądowi I instancji, że w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, po jego swobodnej ocenie nie znalazł podstaw do uznania, że świadkowie deprecjonowani przez skarżącego mieli motyw w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego K. G. oraz, że obmyśleli spójną i logiczną (domyślać się należy, że w ocenie skarżącego nieprawdziwą) wersję wydarzeń. Twierdzenie skarżącego, że jedyną motywacją jaką kierowali się świadkowie (wcześniej podejrzani i oskarżeni) była chęć zapewnienia sobie korzystniejszej sytuacji procesowej jest całkowicie dowolne i jako takie nie może zasługiwać na aprobatę. Wskazać przy tym należy, że składając depozycje obciążające oskarżonego K. G. świadkowie: P. P., P. M. (3), M. P. i M. G. nie umniejszali swojej winy; każdy z nich został skazany. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z 27 lipca 2010r. w sprawie (...) P. P. i P. M. (3) na kary łączne bezwzględnego pozbawienia wolności i kary grzywny (k.10900-10914 akt sprawy), M. P. na karę łączną ograniczenia wolności (przy czym jej przestępcza działalność miała zdecydowanie mniejszy zakres niż P. P., P. M. (3) i M. G.). M. G. wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z 17 marca 2011r. w sprawie II K 22/11 na karę pozbawienia wolności i grzywny (k.10952-10957 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do istniejących w ocenie skarżącego „nieścisłości w wyjaśnieniach” oraz „oczywistych wątpliwości co do ich wiarygodności” P. P., M. P., M. G. i P. M. (3) (k.6 apelacji) skoro nie wskazuje jakiejkolwiek z nich. Nie jest bowiem – co już wyżej wskazano – rzeczą Sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o „otwarte” sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co wyraźnie wskazał skarżący. Apelujący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów procesowych, w szczególności w zakresie oceny dowodów. Nie ma racji skarżący twierdząc, że Sąd Okręgowy nie rozważył wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego K. G., które zostały wskazane w omawianej apelacji. Jak już bowiem wyżej wspomniano, Sąd Okręgowy odniósł się do wszystkich dowodów i okoliczności, które – zdaniem skarżącego – miałyby przemawiać na korzyść oskarżonego. Uczynił to w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, do których odnosi się skarżący (str.6 apelacji). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań świadków: G. W. (k.17839 akt sprawy), J. J. (k.18116-18117 akt sprawy) i A. S. (k.19953 akt sprawy). Trafnie bowiem Sąd Okręgowy uznał je za wiarygodne ale nie wnoszące nic do sprawy (str.100 uzasadnienia wyroku). Z uwagi na fakt, że skarżący nie odniósł się do przestawionej tam argumentacji, Sąd II instancji odwołuje się do niej uznając ją za w pełni przekonującą. Wskazać zatem jedynie należy, że wykonywanie pracy zarobkowej nie implikuje uznania, że oskarżony K. G. nie mógł popełnić przypisanych mu przestępstw: udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, udziału w obrocie środkami narkotycznymi oraz posiadania broni bez wymaganego zezwolenia. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że protokół kontroli podmiotu, w którym miał pracować oskarżony K. G. nie potwierdził tej okoliczności (k.20070-20080 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do uznanej również przez Sąd I instancji za prawdziwą (str.100 uzasadnienia wyroku) okoliczności, że w inkryminowanym czasie oskarżony wyjechał za granicę. Jak wynika bowiem z ustaleń Sądu I instancji, których skarżący nie kwestionuje – trwało to bardzo krótko w 2008r. a ze względu na charakter przypisanych mu czynów nie może prowadzić do wniosku, że winien zostać od nich uniewinniony, w szczególności z zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 9 sierpnia 2019r., II AKa 60/19). Za całkowicie gołosłowne, a zatem nie zasługujące na aprobatę uznać należy twierdzenia skarżącego jakoby świadek M. G. „szantażował wszystkich pozostałych oskarżonych, że będzie ich pomawiać chcąc uzyskać od nich korzystne dla niego wyjaśnienia/zeznania.” Odwołując się do źródła wskazanego przez skarżącego, tj. informacji pozyskanych od oskarżonego K. G. (str.5 apelacji) podkreślenia wymaga, że nie wynika to ani z wyjaśnień złożonych przez M. G. 24 sierpnia 2014r. w sprawie II K 400/11 Sądu Rejonowego Gdańsk Północ w Gdańsku (k.16667 akt niniejszej sprawy) ani z treści grypsu (k.17454 akt sprawy). Informował on bowiem jego odbiorcę o zamiarze „pójścia na współpracę”; wyjaśnienia te podtrzymał (k.18928 akt sprawy). Przedmiotowej sprawy, oskarżonych w niej odpowiadających, nie dotyczą natomiast grypsy, o których M. G. mówił składając wyjaśnienia 9 lipca 2010r. (19219 akt sprawy), 19 sierpnia 2019r. (k.19224-19225 akt sprawy), 1 września 20110r. (k.19231-19232 akt sprawy) i zeznając jako świadek na rozprawie 12 maja 2014r. (k.19806-19808 akt sprawy). Przy czym, jako świadek zeznał, że wysłał trzy grypsy. Z treści tego, który był przeznaczony do A. G. – co wyżej wskazano – nie ma treści świadczących o szantażowaniu go. Niezależnie od powyższego nielogicznym byłoby uznanie, że M. G. w drodze szantażu chciał uzyskać korzystne dla siebie wyjaśnienia i zeznania skoro już w czasie przesłuchania 2 marca 2010r. przyznał się do udziału w obrocie narkotykami (k.2457-2458, 19187–19188 akt sprawy) i nie wycofał się z tych twierdzeń w toku składania kolejnych wyjaśnień, a następnie zeznań (k.2460-2464, 2492-2495, 2515-2518, 2556-2558, 2560-2561, 2584-2585, 6233-6234, 6282, 12150v-12151, 12430-12462, 18925-18928, 19030, 19210-19212, 19215-19217, 19219-19220, 19224-19225, 19228, 19231-19232, 19237-19238, 19805v, 19806-19808 akt sprawy). Został za to skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z 17 marca 2011r. w sprawie II K 22/11 na karę bezwzględnego pozbawienia wolności oraz grzywnę (k.10952-10957 akt sprawy). Wskazane wyżej, a ocenione w sposób swobodny dowody pozwoliły na przypisanie oskarżonemu K. G. winy w zakresie w jakim uczynił to Sąd I instancji. Do wniosku przeciwnego sam w sobie nie może prowadzić wskazany przez skarżącego (str.5 apelacji) brak billingów dokumentujących rozmowy prowadzone przez oskarżonego czy też wymieniane przez niego wiadomości tekstowe. Nie sposób bowiem, pozostając w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, uznać że oskarżony w ten sposób „dokumentowałby” swoją przestępczą działalność. Oskarżonemu K. G. przypisano udział w obrocie narkotykami, czyli przekazywaniu ich innym osobom. Jego uniewinnieniem nie może zatem skutkować podnoszona przez skarżącego okoliczność, że nie znaleziono przy nim narkotyków. Wskazać tu bowiem należy, że przypisana oskarżonemu w zaskarżonym wyroku przestępcza działalność zakończyła się 3 listopada 2009r. Tymczasem do rozbicia grupy przestępczej doszło dopiero grudniu 2009r., kiedy 19 grudnia został zatrzymany M. D. (1). Pierwsze przesłuchanie oskarżonego K. G. nastąpiło natomiast dopiero 21 stycznia 2010r. (k.1823, 1854). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść wskazywanie na brak dowodów na to aby oskarżony K. G. wpływał na zeznania świadków. Tego rodzaju zarzut nie został bowiem mu postawiony. Do zeznań świadków G. W., J. J. i A. S. Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu. Podobnie jak i do innych, na których Sąd Okręgowy oparł ustalenie winy oskarżonego K. G.. Za całkowicie dowolne zatem uznać należy twierdzenie skarżącego, że znajomość tego oskarżonego z pozostałymi oskarżonymi, w szczególności członkami zorganizowanej grupy przestępczej, przynależność do której przypisano temu oskarżonemu miała charakter tylko towarzyski (str.5 apelacji). Ad. 2. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przy już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i zarzuty podniesione w aktualnie omawianej apelacji dotyczące dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynów przypisanych oskarżonemu K. G.. Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Ad. 3. Na aprobatę nie zasługuje również zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego K. G.. Na wstępie wskazać należy, że czynnikiem wpływającym ograniczająco na wzrost przestępczości jest w głównej mierze przekonanie potencjalnych sprawców o nieuchronności ich ujęcia i wymierzenia im odpowiednich kar. Kara to środek przymusu państwowego wyrażający potępienie zarówno popełnionego czynu, jak i jego sprawcy, stosowany przez Sąd, a więc organ państwowy o konstytucyjnie zagwarantowanej niezawisłości, w regulowanym przez prawo karne postępowaniu, w którym zapewnione są prawa osoby postawionej w stan oskarżenia (w tym możliwość obrony) i zapewniona jest bezstronność rozstrzygnięć (nulla poena sine iudicio). Kara jest zatem „osobistą dolegliwością ponoszoną przez sprawcę jako odpłata za popełnione przestępstwo, wyrażająca potępienie popełnionego przez niego czynu i wymierzaną w imieniu państwa przez sąd” (tak: L. Gardocki, Prawo karne, wyd. 3, Warszawa 1998, s. 277). Wyrazem aktualnej filozofii karania jest systematyka obecnie obowiązującego Kodeksu karnego, a jej istota w największym skrócie ująć można następująco: „traktuj karę jako środek ostateczny (ultima ratio) i bacz, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a po surowszy środek represji karnej sięgaj tylko wtedy, gdy za pomocą łagodniejszego nie da się osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa zapobiegawczych i wychowawczych celów kary bądź zadośćuczynić należycie potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa” (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19). Kara pozbawienia wolności powinna kształtować społecznie pożądaną postawę skazanego, a zwłaszcza wdrażać go do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego, i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa. Cechą konstytutywną kary jest dolegliwość, która - jak wskazuje W. W. - wykracza poza ramy niezbędne dla celów restytucyjnych, zabezpieczających czy egzekucyjnych i to jest w istocie podstawowe kryterium jej identyfikacji. Ta cecha jest też cechą konstytutywną całego systemu odpowiedzialności karnej, w tym sensie, że jest jego elementarnym wyróżnikiem. Jednocześnie z pojęciem kary wiąże się element potępienia (patrz: P. Burzyński, Rozdział 1 Założenia dogmatyczne, siatka pojęciowa, metoda badawcza [w:] Ustawowe określenie sankcji karnej, Warszawa 2008 oraz cytowany tam: W. Wróbel, Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym, Zakamycze 2003). W ocenie Sądu Apelacyjnego te zasadnicze cele kary spełniają kary (tak jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny, jak i kara łączna pozbawienia wolności) orzeczone wobec oskarżonego K. G.. Sąd Apelacyjny pragnie jednak zaznaczyć, że nie chodzi tu o prewencję generalną negatywną (odstraszanie). Jednostkowy akt wymiaru sankcji karnej nie może być działaniem ukierunkowanym na odstraszenie innych od popełnienia czynu zabronionego, gdzie jednostka sprowadzona byłaby do przedmiotu działania państwa. Pozytywna prewencja generalna, którą nakazuje uwzględnić art.53 § 1 kk, koncentruje się wokół kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przez informowanie o katalogu czynów zabronionych i karach wymierzanych za ich naruszenie. Obejmuje ona również informowanie o skuteczności działania aparatu państwowego. Realizuje ponadto cel sprawiedliwościowy kary przez pokazanie, że każdy sprawca ponosi karę w granicach swej winy. Za pomocą pozytywnej prewencji ogólnej realizować należy również cel w postaci wzbudzenia szacunku dla prawnie chronionych dóbr i przekonania o ich nienaruszalności. Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest tylko taka kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności zawarte w art.53 § 1 kk. Przepis ten określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary. Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary. Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu. Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę. Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Innymi słowy, orzekana kara tylko wówczas osiągnie stawiane przed nią cele, w tym cel w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej, gdy zostanie ona ukształtowana zgodnie z tzw. dyrektywą sprawiedliwościową, która nakazuje w ramach sędziowskiego uznania wymierzyć karę proporcjonalną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala ona sędziemu na wymierzenie kary poniżej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala również na wymierzenie kary powyżej tych kryteriów. Ponadto podkreślenia wymaga to, że celem kary w ramach prewencji ogólnej jest nie tylko odstraszenie potencjalnych sprawców najcięższych przestępstw, ale przede wszystkim przyjmowanie za własne norm prawa karnego przez społeczeństwo, budowanie zaufania do działalności wymiaru sprawiedliwości, które jest wynikiem tego, że obywatele dostrzegają, że w państwie w ostatecznym rozrachunku zwycięża prawo, a sprawca przestępstwa nie uniknie odpowiedzialności oraz kształtowanie świadomości zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości społecznej, wynikające z tego, że każdy sprawca jest karany w granicach swojej winy. Stąd też kara nie może być postrzegana, jako jedynie forma odwetu (odpłaty sprawcy za popełniony przez niego czyn), czy też w kategoriach narzędzia mającego odstraszać i w ten sposób powstrzymywać przed popełnieniem czynu zabronionego prawem. Musi uwzględniać sposób działania sprawcy, stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak też zachowanie po jego dokonaniu, aby można było uznać ją za sprawiedliwą oraz karę, która spełni stawiane przed nią cele wychowawcze oraz zapobiegawcze (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19). Niewspółmierność kary musi już przy wstępnym oglądzie rzucać się w oczy i nie nadawać się do zaakceptowania nie może to być dysproporcja mała, lecz znaczna. Inaczej rzecz ujmując, chodzi o różnice ocen o charakterze zasadniczym. Podkreślił to Sąd Najwyższy wyrażając pogląd, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995r., II KRN 198/94). Kara może być uznana za rażąco niewspółmierną z powodu niewłaściwego wyboru jej rodzaju, jej nadmiernej wysokości. Wobec czego rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art.438 pkt 4 kpk zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art.53 § 1 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego (patrz zachowujące aktualność: wyroki Sądu Najwyższego z: 14 listopada 1973r. III KR 254/73, 30 listopada 1990r. Wr 363/90; S. Zabłocki, Postępowanie, 1998, s. 82). Orzekanie o karze ma charakter indywidualny, a proces wyboru i miarkowania właściwej in concreto represji karnej jest w pewnej mierze subiektywny. Dlatego też ustawodawca określając w Rozdziale VI Kodeksu karnego zasady i dyrektywy modelowego orzekania o karze pozostawia sądowi określony zakres swobody w jej wymierzaniu. Rażąca niewspółmierność kary ma miejsce tylko wówczas, gdy kara orzeczona za określone przestępstwo nie uwzględnia lub w nienależytym stopniu uwzględnia wspomniane dyrektywy sądowego wymiaru kary, a zatem między innymi nie jest adekwatna do stopnia zawinienia sprawcy, nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celu kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych, jakie kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego (por. na gruncie d.k.k.: wyrok Sądu Najwyższego z 10 lipca 1974r., V KRN 60/74, z glosami W. Woltera, PiP 1975, nr 4, s. 178, K. Buchały, PiP 1975, nr 6, s. 176, i uwagami M. Cieślaka i Z. Dody, Pal. 1975, nr 9, s. 37; wyroki Sądu Najwyższego z: 14 listopada 1986r. III KR 320/86, 30 listopada 1990r., Wr 363/90). Niewątpliwie ocena i wyważenie okoliczności łagodząco i obciążająco wpływających na decyzję o rodzaju i rozmiarze kary, jaką winien ponieść sprawca przypisanego mu czynu zabronionego, stanowi jedną z najtrudniejszych czynności wymiaru sprawiedliwości. Stąd też ustalenie znaczenia poszczególnych determinantów ostatecznej konstatacji w tym przedmiocie, wymaga od członków składu orzekającego szczególnej wnikliwości w analizie ustalonych faktów, które przecież nie pozostają bez wpływu na wartościowanie ich roli w procesie kształtowania granic należnej i sprawiedliwej w danym wypadku represji karnej. Dlatego też Sąd odwoławczy w tym względzie posiłkował się doświadczeniem nabytym w pracy orzeczniczej, baczył na zasady doświadczenia życiowego, a także brał pod uwagę reguły logiki tak, aby określona wobec sprawcy dolegliwość - wprawdzie miarkowana według uznania organu wymiaru sprawiedliwości - nie była ani rażąco niesprawiedliwie wygórowana, ani też rażąco niesprawiedliwie łagodna. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela wyrażony przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu pogląd, że oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar nie wolno zapominać, że przepis art.53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako „proporcjach” pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. Tym samym stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo uznać należy, za czynnik mający niebagatelne znaczenie przy całościowej ocenie, czy konkretna kara jest niewspółmierna, i to rażąco (por: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 13 grudnia 2017r., II AKa 359/17). Sąd odwoławczy dostrzega, że najniższa możliwa do orzeczenia w niniejszej sprawie za czyn przypisany oskarżonemu K. G. w pkt. XII zaskarżonego orzeczenia kara pozbawienia wolności, mając na uwadze art.4 § 1 kk, wynosiła 6 miesięcy, a najwyższa - 8 lat. W odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XIII zaskarżonego wyroku, mając również na względzie art.4 § 1 kk, minimum ustawowego zagrożenia karą pozbawienia wolności to miesiąc, maksimum zaś to 10 lat. Ustawowe zagrożenie obligatoryjnej w tym przypadku grzywny to od 100 zł. do 720.000 zł. W odniesieniu natomiast do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XIV wyroku minimalne ustawowe zagrożenie to 6 miesięcy, maksymalne zaś to 8 lat pozbawienia wolności. Ustawodawca zatem zakreślił poprzez te górną granicę zagrożenia stopień szkodliwości społecznej na wysokim poziomie. Jak słusznie wskazuje K. Buchała, "typ przestępstwa jest sformalizowaniem ujemnej treści społecznej czynu niepożądanego z punktu widzenia interesów zorganizowanego w państwo społeczeństwa, a sankcja karna w zasadzie odzwierciedleniem tej treści przeliczonym na dolegliwość" (tak w: P. Burzyński, Rozdział 4 Przykładowe modele sankcji karnych w polskim porządku prawnym na podstawie analizy kodeksu karnego [w:] Ustawowe określenie sankcji karnej, Warszawa 2008.” powołując się na K. Buchała, Prawo karne materialne, wyd. 2, Warszawa 1989, s. 517). Mając powyższe na uwadze – w ocenie Sądu Apelacyjnego – nie sposób uznać aby orzeczone wobec oskarżonego K. G. kary: 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (pkt XII wyroku), 4 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek dziennych po 100 zł., tj. 20.000 zł. (pkt XIII wyroku) oraz kara 2 lat pozbawienia wolności (pkt XIV wyroku) były rażąco surowe. Również orzeczona kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 5 lat i 3 miesięcy (pkt XV. wyroku) nie razi surowością. Wymierzając karę łączną, stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, wyrażane przez związek przedmiotowo-podmiotowy między poszczególnymi przestępstwami. Oceniając zarzut rażącej niewspółmierności kary w odniesieniu do kary łącznej orzeczonej w stosunku do oskarżonego K. G., Sąd Apelacyjny miał na względzie sformułowane w orzecznictwie oraz w piśmiennictwie szczegółowe dyrektywy odwołujące się przede wszystkim do kryteriów charakteryzujących przedmiotowo-podmiotowe związki między przestępstwami, za które kary podlegają łączeniu. Sąd wymierzając karę łączną powinien bowiem rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak (zob. wyroki Sądu Najwyższego z: 2 lutego 2021r. IV KK 426/20, 15 maja 1990r. IV KR 80/90). Im bowiem bliższy związek między czynami, tym bardziej wymiar kary łącznej powinien zbliżać się do zasady absorpcji, im zaś związek ten odleglejszy, tym bardziej wymiar kary łącznej powinien zmierzać w kierunku zasady kumulacji. Ustalając związek podmiotowo-przedmiotowy zbiegających się czynów należy mieć na względzie przede wszystkim następujące okoliczności: - liczbę popełnionych przestępstw - im większa, tym surowsza powinna być wymierzona za nie kara łączna (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 maja 2008r.,II AKa 129/08; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 października 2007r., II AKa 183/07); - jednorodzajowość albo podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r., II AKr 117/92; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r., II AKa 59/01), - czas popełnienia każdego z przestępstw, zwłaszcza ich bliskość (zwartość) czasową (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r., III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r., II AKa 59/01; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 listopada 1998r., II AKa 260/98; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r. II AKr 117/92), - bliski związek miejscowy przestępstw (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 8 marca 2001r., II AKa 59/01), - powiązanie przestępstw wspólnym zamiarem lub ciągiem działań sprawcy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 listopada 1998r., II AKa 260/98), - motywację sprawcy (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r., III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2 lipca 1992r., II AKr 117/92), - rodzaj naruszonego dobra prawnego, zwłaszcza godzenie w zbliżone lub tożsame dobra prawne (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 stycznia 2005r., II AKa 274/04; wyrok Sądu Najwyższego z 23 czerwca 1987r., IV KR 55/86), - liczbę i zbieżność osób pokrzywdzonych, zwłaszcza pokrzywdzenie kilkoma przestępstwami tej samej osoby (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 lutego 2021r., III KK 5/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 19 stycznia 2005r., II AKa 274/04), - przebieg procesu resocjalizacji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 12 lipca 2022r., I KK 234/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20 września 2018r., II AKa 118/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 24 listopada 2016r., II AKa 167/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 września 2014r, II AKa 301/14; postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lutego 2014r., V KK 12/14). Zważywszy na zbieżność czasową czynów, za które orzeczone zostały kary jednostkowe oraz związek miejscowy, liczbę popełnionych przestępstw (trzy), ich różnorodność oraz wymiary kar jednostkowych, które zakreślały granice kary łącznej, od 4 lat i 3 miesięcy do 8 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności nie sposób uznać aby orzeczona na zasadzie asperacji kara łączna w wymiarze 5 lat i 3 miesięcy raziła surowością; wszak jest zbliżona bardziej do zasady absorbcji niż kumulacji. Przy ocenie omawianego zarzutu Sąd Apelacyjny miał również wzgląd na prewencję indywidualną i generalną, choć nie są to jedyne czynniki wpływające na wymiar kary łącznej (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 2021r., IV KK 426/20). Co do pierwszej z nich, wysoki stopień demoralizacji skazanego (K. G. dotychczas był 4-krotnie karany, w tym za przestępstwa o wysokim stopniu społecznej szkodliwości (z art.158 § 1 i 3 kk oraz z art.56 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) nie pozwala na orzeczenie jej w niższym wymiarze. Sprzeciwia się temu również wzgląd na społeczne oddziaływanie kary. Kara łączna nie może bowiem stanowić instytucji premiującej sprawców, którzy wielokrotnie dopuszczali się przestępstw, gdyż stałoby to w oczywistej sprzeczności z funkcją prewencyjną kary zarówno w jej wymiarze indywidualnym, jak i ogólnym (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 maja 2008r., II AKa 129/08). Skarżący w uzasadnieniu omawianego zarzutu wskazał na czas jaki upłynął od popełnienia przypisanych oskarżonemu w przedmiotowej sprawie przestępstw oraz ustabilizowany tryb życia jaki teraz prowadzi (str.7 apelacji). Nie są to – w ocenie Sądu Apelacyjnego – okoliczności mogące skutkować obniżeniem orzeczonych wobec oskarżonego K. G. kar, biorąc pod uwagę istotne okoliczności obciążające trafnie dostrzeżone przez Sąd I instancji (str. 124 uzasadnienia wyroku). Nie ma przy tym racje skarżący twierdząc (str.7 apelacji), że oskarżony nie był karany po 2009r. Był bowiem karany dwukrotnie: w 2014r. za przestępstwo z art.158 § 1 i 3 kk oraz w 2023r. za przestępstwo z art.209 § 1 kk (karta karna – k.24580-24581 akt sprawy). Podobnie jak w odniesieniu do oskarżonego A. L. (1), tak i w przypadku oskarżonego K. G. Sąd Apelacyjny pragnie się też odnieść w niniejszym uzasadnieniu do kwestii prawa oskarżonego do udziału w rozprawie odwoławczej w kontekście prawa oskarżonego do obrony. Pełną aktualność zachowują poczynione już w niniejszym uzasadnieniu rozważania dotyczące sprawdzania przez sąd wiarygodności przedkładanych zaświadczeń o stanie zdrowia. Sąd II instancji odwołuje się do nich w tym miejscu nie dostrzegając potrzeby ponownego ich czynienia. Oskarżony kilkukrotnie, osobiście lub za pośrednictwem swojego obrońcy, wnosił o odwołanie rozprawy przed Sądem II instancji wskazując na swój stan zdrowia uniemożliwiający stawienie się na rozprawę a jednocześnie zgłaszając zamiar skorzystania z prawa do udziału w niej. Sąd Apelacyjny weryfikował przedkładaną przez oskarżonego dokumentację dotyczącą jego stanu zdrowia. Sąd Apelacyjny przesłuchał lekarza sądowego wydającego oskarżonemu zaświadczenia o niemożności udziału w rozprawie (k.24443-24445 akt sprawy), gdyż – w świetle przedłożonej dokumentacji medycznej i wskazań tam zawartych – zaświadczenia te wzbudziły wątpliwości sądu co do ich rzetelności. Wyrażona w ten sposób krytyczna ocena owych zaświadczeń znalazła potwierdzenie w opinii biegłego ortopedy traumatologa z 24 listopada 2024r., który po przeanalizowaniu obszernej dokumentacji medycznej dotyczącej stanu zdrowia oskarżonego, w szczególności w zakresie zgłaszanych przez niego dolegliwości nie stwierdził jakichkolwiek przeciwwskazań do udziału oskarżonego K. G. w rozprawie odwoławczej. Sąd odwoławczy miał zatem do czynienia z dwoma odmiennymi stanowiskami lekarzy – biegły ortopeda traumatolog powołany w sprawie wydał opinię, że oskarżony może stawić się na rozprawę, a lekarz sądowy zaświadczył, że z powodów zdrowotnych stawić się nie może. Niezależnie od nałożonego na sąd obowiązku swobodnej oceny wszystkich dowodów, nie można uznać aby zaświadczenie lekarza o specjalności internista, reumatolog, lekarz medycyny tropikalnej i sanatoryjnej (k.24443 akt sprawy) znosiło powyższą opinię i jej procesowe skutki. Podkreślenia nadto wymaga, że oskarżony sam pozbawił się możliwości osobistego uczestnictwa w ocenie swojego stanu zdrowia, gdyż mimo wyznaczanych kilku terminów badań przez biegłego, na żaden nie stawił się. Wskazać również godzi się, że żaden z biegłych wykonujących praktykę zawodową bliżej miejsca zamieszkania oskarżonego, do których zwracał się Sąd Apelacyjny, nie dysponował terminami wydania opinii, które czyniłyby zadość zasadzie rozpoznania sprawy bez zbędnej zwłoki (zarządzenie – k.24623 akt sprawy). Stąd decyzja sądu o wyznaczeniu biegłego wykonującego praktykę zawodową w K.. Rozważania te Sąd II instancji czyni dlatego, że oskarżony swą nieobecność na badaniu tłumaczył odległością miejsca badania od swojego miejsca zamieszkania. Podkreślenia ponownie wymaga, że organy prowadzące postępowanie karne nie mają obowiązku organizowania transportu dla pozostających na wolności stron postępowania. Natomiast w interesie oskarżonego było wykazanie, że jego twierdzenia o stanie swojego zdrowia były prawdziwe. Prezentowana przez niego postawa stanowiła – w ocenie Sądu odwoławczego – obstrukcję procesową zmierzającą do odwleczenia w czasie wydania wyroku przez Sąd II instancji. Oskarżony K. G. – w ocenie Sądu Apelacyjnego - swój stan zdrowia traktuje w sposób instrumentalny, wykorzystując go według własnych potrzeb dla tamowania biegu postępowania. Stanowi to nadużycie prawa i jako takie nie podlega ochronie w ramach prawa do obrony. Sąd Apelacyjny odnosił się już do tych kwestii w toku rozprawy odwoławczej w uzasadnieniach swoich decyzji procesowych, dostrzegł jednak konieczność ponownego, kompleksowego odniesienia się do tego w niniejszym uzasadnieniu. Wskazać również należy, że zgodnie z treścią art.450 § 2 kpk, udział w rozprawie odwoławczej oskarżonego nie jest obowiązkowy, chyba że sąd uzna to za konieczne. W przedmiotowej sprawie Sąd Apelacyjny nie uznał obecności oskarżonego K. G. na rozprawie odwoławczej za obowiązkową. Jednocześnie, zgodnie z treścią art.450 § 3 kpk, niestawiennictwo należycie zawiadomionych o terminie rozprawy stron nie tamuje rozpoznania sprawy, jeżeli ich udział nie jest obowiązkowy. Oskarżonego K. G. reprezentował jego obrońca, przy czym w tym wypadku obrona nie miała charakteru obligatoryjnego. Wskazać nadto należy na trafny pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 27 marca 2019r. w sprawie III KK 54/19: „Zasada prawa do obrony nie ma charakteru bezwzględnego w tym sensie, że nie przymusza oskarżonego do osobistego podejmowania czynności w ramach realizacji prawa do obrony. W prawie tym mieści się niewątpliwie także zaniechanie podejmowania takich czynności i uczestniczenia w rozprawie odwoławczej, zwłaszcza w sytuacji, gdy udział w tej czynności procesowej nie jest obowiązkowy.” Reasumując zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – pomimo prowadzenia rozprawy odwoławczej pod nieobecność oskarżonego K. G. – nie doszło do naruszenia jego prawa do obrony. Apelacja obrońcy oskarżonej K. S. (...). Na wstępie wskazać należy, że apelacja nie jest prawidłowo skonstruowana. Jedynym bowiem zarzutem podniesionym w jej petitum jest błąd w ustaleniach faktycznych (art.438 pkt 3 kpk). Tymczasem w uzasadnieniu apelacji skarżący kwestionuje dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę wiarygodności przeprowadzonych w sprawie dowodów, w szczególności depozycji określonych świadków. Wprawdzie nie dyskwalifikuje to wywiedzionego środka odwoławczego gdyż przedmiotem rozważań Sądu odwoławczego jest całość apelacji, łącznie z jej uzasadnieniem ale od profesjonalnych reprezentantów stron Sąd II instancji oczekuje formułowania wewnętrznie spójnych pism procesowych. Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu odnosił się już do kwestii oceny dowodu z pomówienia i do poczynionych tam rozważań natury ogólnej odsyła nie stwierdzając potrzeby ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Pozostają one bowiem aktualne w odniesieniu do omawianej apelacji. Podobnie jak rozważania dotyczące sądowych dyrektyw oceny dowodów określonych w art.7 kpk, do których Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu i do nich w tym miejscu odsyła również nie dostrzegając potrzeby ponownego ich przytaczania. Całkowicie dowolne jest twierdzenie skarżącego jakoby Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów „przez pryzmat swojego założenia o rzekomym sprawstwie oskarżonej K. S. (...) w inkryminowanych zdarzeniach”. To skarżący wskazując wybiórczo wybrane przez siebie dowody i subiektywną ocenę ich wiarygodności nie dostrzega innych, potwierdzających słuszność oceny dokonanej przez Sąd I instancji. To Sąd Okręgowy, nie zaś skarżący w wywiedzionej apelacji, ocenił dowody istotne dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonej w inkryminowanym czasie, we wzajemnym powiązaniu i z zachowaniem reguł określonych w art.7 kpk. Podkreślenia również wymaga, że Sąd I instancji w dość istotnym zakresie ale bez przekroczenia granic oskarżenia zmienił opis i kwalifikację prawną czynu zarzuconego oskarżonej w pkt. I aktu oskarżenia, z założenia i kierowania (podkreślenie SA) zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym kk na udział (podkreślenie SA) w takiej grupie. Całkowicie chybionym jest zatem odnoszenie się do czynów zarzucanych oskarżonej (str.4 apelacji). Z tego względu skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do depozycji wskazanych w apelacji świadków co do tego, że M. D. (1) pytał ją o zdanie w zakresie działalności przestępczej (str.3 apelacji), skoro w tym zakresie Sąd Okręgowy nie dał wiary tym depozycjom (str.77-78 uzasadnienia wyroku). Jest to jeden z dowodów świadczących o swobodnej ocenie materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji i przeczy stanowisku skarżącego o bezkrytycznej ocenie tych dowodów przez Sąd Okręgowy. Rozważania skarżącego dotyczące depozycji świadka P. P. (str.4-5 apelacji) nie mogą skutkować uznaniem ich za niemogące stanowić podstawy przypisania winy oskarżonej w zakresie przypisanych jej przestępstw. Są to bowiem depozycje, w oparciu m. in. o które Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska oskarżyciela publicznego jakoby oskarżona była współkierującą zorganizowaną grupą przestępczą. Skarżący zdaje się również pomijać tę istotną okoliczność, że oskarżonej przypisano działanie w formie współsprawstwa w zakresie wprowadzania do obrotu środków narkotycznych. Współsprawstwo natomiast nie oznacza, że wszyscy współdziałający uczestniczą fizycznie w każdej z czynności wykonawczych, realizujących znamiona przestępstwa. Z tego względu wskazywanie, że świadek P. P. nie był konsekwentny we wskazaniu ile razy oskarżona brała udział w spotkaniach związanych z przestępczą działalnością grupy nie ma żadnego znaczenia tak dla kwestii jego wiarygodności, jak i odpowiedzialności karnej oskarżonej. Pozostała argumentacja zawarta w tej części uzasadnienia apelacji potwierdza jedynie słuszność stanowiska Sądu Okręgowego co do tego, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonej kierowania zorganizowaną grupą przestępczą, do której należała. Podobnie jak argumentacja odnosząca się do wskazanych depozycji P. M. (3) i M. P. (str.5 apelacji). Również bowiem i one stanowią potwierdzenie braku podstaw do przypisania oskarżonej kierowania zorganizowaną grupą przestępczą. Sąd Okręgowy, w odróżnieniu od skarżącego, dokonał oceny całości, nie zaś wybranych fragmentów depozycji tak wskazanych wyżej świadków (str.41-52 uzasadnienia wyroku), jak i innych dowodów w sprawie, które pozwalają za trafne uznać przypisanie oskarżonej działania w zorganizowanej grupie przestępczej, w pewnym okresie o charakterze zbrojnym, oraz udziału w obrocie narkotykami. Z uwagi na fakt, że skarżący do tej oceny, mimo że – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu miał obowiązek – jako obrońca sporządzający apelację od wyroku nie odniósł się, Sąd II instancji odwołuje się do niej uznając ją za trafną. Wskazać jednak godzi się w tym miejscu, że zeznania świadka P. M. (3) zawierały więcej informacji dotyczących udziału oskarżonej tak w zorganizowanej grupie przestępczej, jak i obrocie przez nią środków narkotycznych. Świadek składając wyjaśnienia jako podejrzany wskazał bowiem nadto, że oskarżona przekazywała mu pieniądze na taksówki kiedy zawoził odbiorcom narkotyki lub ich próbki, on zaś jej przekazywał pieniądze ze sprzedaży narkotyków, co było ustaloną procedurą w razie nieobecności M. D. (1) (k.1154-1156, 11385 akt sprawy). O udziale oskarżonej w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się obrotem narkotykami P. M. (3) zeznawał również posiadając już status świadka. Konsekwentnie wskazywał na otrzymywanie od niej pieniędzy na przejazdy do odbiorców narkotyków, przekazywanie jej pieniędzy za sprzedane narkotyki pod nieobecność M. D. (1) (k.7827v-7830, 11510, 11518 akt sprawy). Tożsamej treści depozycje składał również 10 stycznia 2011r. wskazując nadto, że oskarżona we wszystko była wtajemniczona, często była bezpośrednio przy rozmowach jakie prowadzili z M. D. (1) na temat interesów narkotykowych miała świadomość ilości narkotyków jakie on i P. P. przywozili i rozprowadzali z polecenia M. D. (1) (k.7832-7833, 11510, 11532 akt sprawy). Na pierwszej rozprawie toczącej się w niniejszej sprawie rozpoznał oskarżoną, potwierdzając po raz kolejny aktywności oskarżonej jakie podejmowała w ramach zorganizowanej grupy przestępczej zajmującej się obrotem narkotykami. Nadto wskazał, że oskarżona rozmawiała z M. D. (1) na temat handlu narkotykami, brała udział w rozmowach na ten temat, podsuwała pomysły odnośnie spotkań z tym związanych, choć osobą decyzyjną w grupie był jej mąż. Zdarzało się też, że na jego polecenie dzwoniła do świadka aby spotkał się z kimś w sprawie związanej z obrotem narkotykami. Oskarżona miała również wiedzę o osobie, od której grupa nabywała kokainę (k.11204-11229 akt sprawy). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że świadek zaprzeczał również pewnym aktywnościom oskarżonej, co – w ocenie Sądu Apelacyjnego - potwierdza wiarygodność depozycji. Wskazał bowiem, że nie jeździła do W. na spotkania M. D. (1) z D. B., jedną z dostawców amfetaminy (k.4044-4046, 11510, 11517 akt sprawy), nie decydowała również o cenie sprzedaży lub zakupu narkotyków czy też miejscach ich ukrycia (k.11204-11229 akt sprawy). Także depozycje świadka M. P. zawierają więcej informacji niż wskazane przez skarżącego. Świadek bowiem wskazała również na przekazywanie P. P. przez oskarżoną, (którą rozpoznała na rozprawie - k.12582-12602 akt sprawy) pieniędzy na narkotyki, rozmowy oskarżonej z M. D. (1) na temat przestępczej działalności objętej niniejszym postępowaniem, obecności przy podziale zysków (k.1160-1163, 7891-7893/40 akt sprawy), udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, do której świadek również należała (k.17802-17808 akt sprawy). Za uznaniem depozycji obciążających oskarżoną za wiarygodne przemawia również wskazana przez świadka okoliczność, że w czasie, gdy świadek oraz jej mąż nie mieli gdzie mieszkać, zamieszkali u oskarżonej i jej męża M. D. (1) (k.1160-1163 akt sprawy). Świadek wskazała, że oskarżona była jej koleżanką (potwierdził to również świadek P. P. – k.12576-12581, 23162v akt sprawy), była jej świadkiem na ślubie, bywały razem na imprezach, nie stwierdziła pogorszenia ich wzajemnych relacji (k.12773-12775 akt sprawy). Brak jest zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego - podstaw do uznania, że świadek bezpodstawnie obciążałaby osobę jej bliską, udzielającą pomocy w ważnych sprawach. Świadek P. P. już w toku składania pierwszych depozycji podał, że za pośrednictwem oskarżonej (którą rozpoznał na sali rozpraw – k.11591-11631 akt sprawy) otrzymywał i przekazywał pieniądze związane z obrotem narkotykami oraz otrzymywał pieniądze za ich transport (k.139-141 akt sprawy; podtrzymał je – k.12032, 23148 akt sprawy). W kolejnych przesłuchaniach podawał tożsame informacje wskazując ponadto na świadomość oskarżonej co do tego czym zajmuje się jej mąż M. D. (1) i podejmowanie w związku z tym pewnych zachowań w czasie jego niedyspozycji spowodowanej nadużywaniem alkoholu lub spożywaniem narkotyków (k.1167-1168, 8288-8293, 7836-7839, 11591-11631, 12060-12074 akt sprawy). Świadek, podobnie jak P. M. (3) wskazał na świadomość oskarżonej o nabywaniu przez grupę kokainy od dostawcy z południowej Polski (k.7836-7839 akt sprawy). Również i w odniesieniu do tego świadka o jego wiarygodności świadczy – zdaniem Sądu Apelacyjnego – to, że zaprzeczał pewnym aktywnościom oskarżonej wskazując, podobnie jak świadek P. M. (3), że nie uczestniczyła w spotkaniach M. D. (1) z D. B., jedną z dostawców amfetaminy (k.12060-12074, 23162 akt sprawy). Jak już wyżej wspomniano, o winie oskarżonej w popełnieniu przypisanych jej przestępstw świadczą nie tylko depozycje wskazanych przez skarżącego świadków. Wskazać w tym miejscu należy na zeznania świadka J. B. – jednego z producentów i dostawców amfetaminy wprowadzanej do obrotu przez zorganizowaną grupę przestępczą, do której należała oskarżona. Zeznał on bowiem, że była ona obecna przy przekazywaniu przez świadka jej mężowi – M. D. (1) w okolicach O. 18 kg. amfetaminy, którą świadek produkował (k.10442-10443, 15037, k.23392 akt sprawy). Przy czym, jak wskazał świadek nie była ona jedynie bierną towarzyszką męża, stwierdził bowiem, że „była w temacie” (k.10470-10472, 15038, 23392v akt sprawy), wiedziała czego dotyczy spotkanie, była przy rozmowach o amfetaminie (k.12161v-12164v, 15038, 23393 akt sprawy). Świadek powtórzył te zeznania w toku pierwszej rozprawy przed Sądem I instancji toczącej się w niniejszej sprawie rozpoznając nadto obecną wówczas na sali rozpraw oskarżoną precyzując czas (2006r.) i miejsce ( restauracja (...)) spotkania. Wskazał wówczas, że nie było to jedyne jego spotkanie z oskarżoną (k.15027-15041 akt sprawy). Zeznania tej treści świadek złożył również w czasie drugiej rozprawy pierwszoinstancyjnej toczącej się w niniejszej sprawie (k.23390v-23393 akt sprawy). Nie jest więc tak jak twierdzi skarżący (str.5-6 apelacji), że Sąd I instancji winę oskarżonej oparł jedynie o odczucia świadków P. P., M. P. i P. M. (3). Nie jest również tak jak twierdzi skarżący (str.6 apelacji), że oskarżona zamieszkując ze swoim mężem M. D. (1) była jedynie obecna podczas przyjmowania gości (którymi nota bene nie byli jedynie P. P. z małżonką M. P. i P. M. (3) – uwaga SA) i mogła ewentualnie jedynie słyszeć rozmowy o nielegalnych interesach czy posiadaniu broni. Podniesiony zatem przez skarżącego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie jest trafny. Sąd II instancji odwołuje się do rozważań natury ogólnej dotyczących tego zarzutu poczynionych przy już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i kwestionowanie przez autora obecnie omawianej apelacji prawidłowości dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynów przypisanych oskarżonej K. S. (...). Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (1). Ad. 1. a. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie podkreślenia wymaga, że w apelacji wywiedzionej 31 maja 2021r. skarżący odwołuje się jedynie do działania oskarżonego R. B. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej. Tymczasem oskarżony ten został uniewinniony od popełnienia przestępstwa z art.258 § 1 kk prawomocnym w tym zakresie wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z 2 czerwca 2016r. w sprawie IV K 94/11 (k.22276 akt sprawy). Dopiero w piśmie z 8 września 2021r. zatytułowanym „Zmiana apelacji obrońcy” skarżący dostrzegł tę okoliczność przeredagowując ten zarzut poprzez zamianę treści „ udział w zorganizowanej grupie przestępczej” na „obrót znaczną ilością narkotyków” (k.24117 akt sprawy). Przed odniesieniem się do argumentacji zawartej w uzasadnieniu apelacji dotyczącej omawianego zarzutu, Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu zarzutów apelacji podniesionych przez obrońcę oskarżonego A. L. (1), rozważań natury ogólnej odnoszących się do zarzutu obrazy art. 7 kpk. Zachowują one bowiem aktualność w odniesieniu do omawianej apelacji, brak jest zatem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Nie sposób czynić Sądowi I instancji skutecznego zarzutu oparcia się przy ustalaniu stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie przede wszystkim o dowody o charakterze osobowym. Jest to bowiem powszechne w procesie karnym, w szczególności w sprawach dotyczących przestępstwa obrotu narkotykami, które przypisano oskarżonemu R. B. (1). Wprowadzanie do obrotu polega na nabywaniu środków narkotycznych i przekazywaniu kolejnym odbiorcom. Stąd akcentowanie przez skarżącego, że przy oskarżonym, jak również w jego samochodzie czy mieszkaniu nie znaleziono środków narkotycznych (str.3, 4 i 5 apelacji), czy też znacznej sumy pieniężnej (str.4 apelacji) nie może samo w sobie skutkować jego uniewinnieniem. Podkreślenia również wymaga, że przestępcza działalność oskarżonego R. B. (1) przypisana mu w zaskarżonym wyroku zakończyła się w połowie 2009r., do jego zatrzymania natomiast doszło 7 grudnia 2010r. (k.7094 akt sprawy). Wcześniej natomiast zatrzymano członków grupy przestępczej, od której oskarżony nabywał narkotyki. W tych okolicznościach nie dziwi, że w chwili zatrzymania nie miał przy sobie narkotyków, które od grupy owej nabywał. Nie sposób również podzielić stanowiska skarżącego, że celem złożenia przez świadków obciążających oskarżonego zeznań było umniejszenie swojej roli we wprowadzaniu na rynek nielegalnych środków psychoaktywnych (str.3 apelacji). Skarżący w tym zakresie odwołuje się do depozycji: P. M. (3), P. P., A. K. (2) i K. M.. Żadną miarą nie sposób uznać (skarżący również nie wskazuje podstaw do przyjęcia takiej zależności) aby składanie zeznań i wyjaśnień, w oparciu o które doszło do skazania oskarżonego R. B. (1) miało w jakikolwiek sposób umniejszać ich odpowiedzialność. P. M. (3) i P. P. należeli do zorganizowanej grupy przestępczej, która dostarczała oskarżonemu R. B. (1) amfetaminę, heroinę i marihuanę, które ten wprowadzał do obrotu sprzedając ją A. K. (2) i K. M. – dilerom narkotykowym oraz nabywcom indywidualnym. Każdy z nich miał zatem inną rolę w rozprowadzaniu narkotyków. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do depozycji świadka P. M. (3), w których podał, że nie przekazywał narkotyków bezpośrednio oskarżonemu R. B. (1) (str.3 apelacji). Jest to bowiem zgodne z ustaleniami Sądu I instancji (str.27 uzasadnienia wyroku). Nie jest prawdziwe zatem twierdzenie skarżącego, że Sąd Okręgowy pominął tę okoliczność. Wiarygodności depozycji tego świadka nie może również podważyć okoliczność, że w T. były dwie osoby o pseudonimie (...) działające w „branży” narkotykowej. Jednym z nich był oskarżony R. B. (1) (...) z G. (2), zwany również (...) (zeznania świadka P. M. (3) - k.7832-7833, 11510, 11532 akt sprawy), drugim zaś nieustalona z imienia i nazwiska osoba o tym pseudonimie z G.. Świadek P. M. (3) w swoich zeznaniach potwierdził tę okoliczność (k.7827v-7830, 11370-11398, 11204-11229, 11510, 11518 akt sprawy). Zeznania P. M. (3) co do kontaktów z (...) z G. i przekazaniem mu stosunkowo niewielkiej (biorąc pod uwagę skalę działalności grupy – uwaga SA) ilości narkotyków znalazły potwierdzenie w zeznaniach świadka P. P. (k.12060-12074 akt sprawy). Nie jest przy tym tak jak twierdzi skarżący, że Sąd Okręgowy nie rozróżnia tych dwóch osób uznając za obu oskarżonego R. B. (1) (str.31 uzasadnienia wyroku). Sąd ten bowiem, w oparciu o depozycje świadków przesłuchanych w sprawie, którzy wskazywali na R. B. (1) jako biorącego udział w obrocie narkotykami oraz o skali tego udziału orzekał o jego odpowiedzialności karnej. Okoliczność zatem, że był jeszcze inny (...), który również był związany z przestępstwami narkotykowymi w żaden sposób nie wpływa na odpowiedzialność karną oskarżonego R. B. (1) w przedmiotowej sprawie. Okoliczność, że świadek P. M. (3) nie przekazywał bezpośrednio narkotyków oskarżonemu R. B. (1) - co sam przyznał – k.7827v-7830 akt sprawy, (przekazywał je bowiem (...) z G. (k.1154-1156, 7827v-7830, 11385, 11510, 11518 akt sprawy) nie może prowadzić tak do podważenia jego depozycji, jak i do uniewinnienia tego oskarżonego. Podał bowiem, że osobami, za pośrednictwem których R. B. (1) (którego rozpoznał – k.1714-1715, 7832-7833, 11204-11229, 11370-11398, 11510, 11517 akt sprawy) nabywał narkotyki byli: oskarżony R. B. (2) ps. (...) oraz świadek M. M. (2) ps. (...) (k.1628-1632, 1714-1715, 7827v-7830, k.11204-11229, 11370-11398, 11510, 11517, akt sprawy). Kolejną osobą, która odbierała narkotyki dla oskarżonego R. B. (1) był niejaki (...) (k.7827v-7830 akt sprawy). Świadek M. M. (2) potwierdził, że nabywał narkotyki od P. M. (3) (k.4878, , 4887-4889, 15042-15046 akt sprawy), oskarżony R. B. (2) natomiast nie przyznając się do udziału w obrocie narkotykami odmówił składania wyjaśnień ale potwierdził znajomość z oskarżonym R. B. (1) (k.11123akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść próba zdyskredytowania zeznań świadków: A. K. (2) i K. M.. Świadek A. K. (2) potwierdził w swych zeznaniach, że K. M., z którym był w grupie (k.8347-8351 akt sprawy) kupował narkotyki (amfetaminę, marihuanę i heroinę) od oskarżonego R. B. (1) (k.8347-8351, 8358v, 8365-8373, 8390-8392, 8395-8396, 16060-16073 akt sprawy). Świadek K. M. natomiast poza wskazaniem, że K. K. (4), z którym współdziałał nabył narkotyki od oskarżonego R. B. (1) wskazał również na siebie jako nabywcę (k.8380-8387 akt sprawy). Po analizie zeznań tych świadków Sąd odwoławczy nie potwierdza poglądu skarżącego (str.3 apelacji) aby były one chaotyczne i ze sobą sprzeczne. Bez znaczenia przy tym pozostaje podkreślana przez skarżącego okoliczność, że K. M. był w przeszłości skazany za składanie fałszywych zeznań. Nie dyskwalifikuje to bowiem go samo w sobie jako wiarygodnego świadka w przedmiotowej sprawie. Odnosząc się natomiast do kwestii rozpoznania oskarżonego R. B. (1), wskazać należy, że w toku postępowania przygotowawczego zarówno A. K. (2) (k.8358v 8390-8392, 8395-8396 akt sprawy), jak i K. M. (k.8380-8387 akt sprawy) dokonali takiego rozpoznania. Podnoszona przez skarżącego okoliczność, że na rozprawie świadek A. K. (2) podał, że nie rozpoznaje oskarżonego R. B. (1) nie może skutkować jego uniewinnieniem. Na rozprawie owej świadek zaprzeczył również nabywaniu narkotyków przez K. M. i wyraźnie dystansował się od przedmiotu postępowania zasłaniając się niepamięcią (k.16060-16073, akt sprawy). Sąd natomiast ma prawo, w ramach swobodnej oceny dowodów, dać wiarę określonym zeznaniom świadków, inne zaś uznając za niewiarygodne. Nadto, co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, oceny wiarygodności dokonuje również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Tożsame uwagi dotyczą świadka K. M., który w toku postępowania jurysdykcyjnego nie tylko stwierdził, że nie rozpoznaje oskarżonego R. B. (1), ale również odmówił wypowiadania się w sprawie (21881-21884, 21886 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może także przynieść deprecjonowanie wiarygodności zeznań świadka P. P. (str.3 apelacji). W szczególności nie może do tego doprowadzić wskazanie, że świadek nie przekazywał narkotyków bezpośrednio oskarżonemu R. B. (1) oraz nie miał bezpośredniego kontaktu z pracującymi dla niego osobami o pseudonimach: (...) (oskarżony R. B. (2) – uwaga SA) i (...) (świadek M. M. (2) – uwaga SA). Skarżący bowiem zdaje się nie dostrzegać roli jaką w grupie przestępczej miał świadek P. P.. Podkreślenia zatem wymaga, że był on przede wszystkim kurierem, który odbierał narkotyki od dostawców (nie byli nim ani oskarżony R. B. (1), ani świadkowie R. B. (2) i M. M. (2)). Nie zajmował się natomiast ich dostawą do wszystkich odbiorców. W swoich depozycjach wskazał komu narkotyki przekazywał i okoliczność, że nie należał do nich oskarżony R. B. (1) nie ma żadnego wpływu na wiarygodność jego depozycji. Jemu bowiem (za pośrednictwem wskazanych wyżej świadków) narkotyki przekazywał, co wyżej omówiono, świadek P. M. (3) (zeznania świadka P. P. – k.8288-8293, 11591-11631, 12037, 23149 akt sprawy). Świadek konsekwentnie, od początku postępowania w sprawie rozpoznawał oskarżonego R. B. (1) (k.1680-1681, 8288-8293, 11591-11631 akt sprawy). Nie ma racji skarżący twierdząc, że świadek na rozprawie zaprzeczył znajomości z oskarżonym R. B. (1). Świadek bowiem zeznał, że R. B. (1) jest jego znajomym i kiedyś często się spotykali, kojarzy też jego ksywę (...) (k.23161v-23163 akt sprawy); znajomości tej nie wypierał się również w toku postępowania przygotowawczego (k.8288-8293 akt sprawy). Potwierdził także, że nie spotykał się z nim na transakcjach narkotykowych, co – jak wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu – wynika z roli jaką miał w grupie i zakresie jego obowiązków z nią związanych. Nie ma zatem racji skarżący twierdząc, że depozycje P. P. są niespójne, obliczone jedynie na uzyskanie łagodniejszego wymiaru kary. Są one bowiem konsekwentne w toku całego postępowania, również samoobciążające świadka. Okoliczność natomiast, że skutkowały wymierzeniem mu łagodniejszej niż innym oskarżonym, w szczególności R. B. (1) kary nie świadczy o ich niewiarygodności. Do tej kwestii Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań odsyła. W oparciu o swobodnie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk ocenione dowody w sprawie Sąd Okręgowy określił ilość i rodzaj narkotyków, które w ramach współsprawstwa wprowadził do obrotu oskarżony R. B. (1) w czasie wskazanym w pkt. IX zaskarżonego wyroku. Na ilość heroiny (0,5 kg.) i jej cenę (100 zł. za 1 g.) wskazują zeznania A. K. (2) (k.8347-8351 akt sprawy). O ilości marihuany (400 g.) i jej cenie (15 zł. za 1 g.) zeznaje świadek K. M. (k.8380-8387 akt sprawy), który nadto nabył od oskarżonego R. B. (1) (za pośrednictwem oskarżonego R. B. (2)) 2,5 kg. amfetaminy po 8 zł. za 1 g. (k.8380-8387 akt sprawy). Świadek P. M. (3) zeznał, że przekazał oskarżonemu R. B. (1), w cenie po 5,50 zł. za 1 gram, co najmniej 15 kg. amfetaminy za pośrednictwem oskarżonego R. B. (2), 30 kg. za pośrednictwem M. M. (2), zaś kolejne 30 kg. za pośrednictwem osoby o ps. (...) (k.7827v-7830 akt sprawy). Niepoparte zatem żadną argumentacją kwestionowanie przez skarżącego wartości środków narkotycznych jakie wprowadził do obrotu oskarżony R. B. (1) jako całkowicie gołosłowne nie może zastać uznane za trafne, a Sąd II instancji może odwołać się do argumentacji wskazanej przez Sąd Okręgowy. Jak już bowiem podniesiono w niniejszym uzasadnieniu, to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń Sądu I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skarżący jest bowiem podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionych zarzutów. Odwołanie się natomiast przez skarżącego do zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (str.4 apelacji) ze względów wskazanych na wstępie tej części uzasadnienia Sądu odwoławczego jest całkowicie bezprzedmiotowe. Odnosząc się do poglądu skarżącego dotyczącego pomówienia (str.4 apelacji) Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących tej kwestii, gdyż zachowują one aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Przypomnieć jedynie należy, że Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie podziela poglądów prezentowanych w orzecznictwie, że dowód z pomówienia nie jest dowodem pełnowartościowym. Jest to bowiem dowód pełnowartościowy, podlegający swobodnej ocenie jak każdy inny. Sąd odwoławczy wnikliwie odniósł się do dowodów wskazanych przez skarżącego i do poczynionych już rozważań odwołuje się. Ponowne (uczynił to bowiem już na str.3 apelacji) przytaczanie przez skarżącego (str.4 apelacji) argumentów mających przemawiać za chybioną oceną tych dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji nie może przynieść oczekiwanych przez skarżącego rezultatów. Podobnie jak odwoływanie się do depozycji M. D. (1), który odmówił składania wyjaśnień (k.1146, 1206, 1226, 2214, 4487, 6960, 11115 akt sprawy), a zatem nie sposób uznać aby miał potwierdzić lub zaprzeczyć dowodom obciążającym oskarżonego R. B. (1), czy też wyjaśnień oskarżonego Z. R. (1), który w postępowaniu przygotowawczym również skorzystał z prawa do odmowy ich składania (k.1659, 7663 akt sprawy), natomiast na rozprawach w ogóle nie odnosił się do osoby oskarżonego R. B. (1) (k.11117, 18609-18611, 23000 akt sprawy), a zatem również nie sposób uznać aby miał zaprzeczyć lub potwierdzić depozycje osób wskazanych przez skarżącego. Ad. 1. b. Zarzut jest chybiony. Na wstępie wskazać należy, że unormowana w przepisie art.5 § 2 kpk zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, że wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010r., II AKa 183/10). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. W przedmiotowej sprawie nie doszło zatem do obrazy art.5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii a wszelkie rozbieżności w dowodach przeprowadzonych w sprawie zostały rozstrzygnięte w oparciu o przepis art.7 kpk. Również i w zakresie tego zarzutu odwołanie się natomiast przez skarżącego do kwestii udziału oskarżonego R. B. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej (str.1 i 4 apelacji) ze względów wskazanych na wstępie tej części uzasadnienia Sąd odwoławczego jest całkowicie bezprzedmiotowe. Ad. 2. Zarzut nie jest trafny a jego argumentacja (str.1-2 apelacji) stanowi powtórzenie tej mającej stanowić poparcie zarzutu obrazy art.7 kpk, do której Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu. Odsyła zatem do poczynionych tam rozważań nie widząc konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Sąd ten odwołuje się również do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i zarzuty podniesione w aktualnie omawianej apelacji dotyczące dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu przypisanego oskarżonemu R. B. (1). Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Ad. 3. Zarzut w odniesieniu do przyjęcia kwalifikacji prawnej z art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest z gruntu chybiony. Z jego treści (str.1 apelacji) wynika bowiem, że skarżący ponownie (uczynił to bowiem już w pkt. 2. zarzutów apelacyjnych) kwestionuje ustalenia faktyczne dotyczące: udziału oskarżonego R. B. (1) w obrocie środkami narkotycznymi oraz ilości tych środków. Tymczasem, zgodnie z ugruntowanym i jednolitym w tym zakresie orzecznictwem, podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego musi być połączone z akceptacją dotychczasowych ustaleń faktycznych, gdyż tego rodzaju uchybienie sprowadza się do wadliwej subsumcji normy prawnej do niespornego stanu faktycznego (por. np. postanowienie Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2024r., II KK 602/23; wyroki Sądu Najwyższego z: 21 marca 2019 r. V KK 108/18, 26 lutego 2009r. WA 3/09; postanowienia Sądu Najwyższego: z 16 stycznia 2019r. II KK 558/17, 2 grudnia 2008r. III KK 230/08, 20 listopada 2008r. V KK 158/08, 29 maja 2008r. V KK 89/08, 24 stycznia 2007r. II KK 256/06, 18 stycznia 2007r. III KK 459/06, 9 stycznia 2002r. V KKN 319/99). Naruszenie przepisu prawa materialnego ma natomiast miejsce wówczas, gdy wystąpi błąd subsumcji, a więc gdy prawidłowemu ustaleniu faktycznemu sąd przypisze niewłaściwą kwalifikację prawną, tj. nie zastosuje przepisu prawa materialnego, który ma obowiązek zastosować lub zastosuje przepis prawa materialnego, którego zastosować mu nie wolno. Z treści apelacji wynika natomiast, że obrońca zakwestionował poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne. Wprawdzie strona nie jest pozbawiona możliwości podniesienia w środku odwoławczym zarówno zarzutu naruszenia prawa materialnego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, jednakże zarzut obrazy prawa materialnego jako zarzut ewentualny podlega ocenie w wypadku nieuwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 28 lutego 2017r., IV KK 317/16). Skarżący natomiast w ramach zarzutu obrazy prawa materialnego nadal kwestionuje ustalenia faktyczne. Aby mówić o uprawnionym podniesieniu zarzutu obrazy prawa materialnego w ramach omawianej apelacji skarżący musiałby przedstawić argumentację związaną z tym, że ustalone przez Sąd I instancji zachowania oskarżonego R. B. (1) wprawdzie miały miejsce ale nie stanowią udziału w obrocie środkami narkotycznymi, a ich ilość nie cechuje znamię „znacznej” (art.56 ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). Tego natomiast nie uczynił a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia podstaw do zastosowania art.455 kpk. Również podniesiony zarzut obrazy art.65 § 1 kk, tj. uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu jest chybiony. Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących art.65 § 1 kk, gdyż zachowują one pełną aktualność w realiach omawianej apelacji. Przy czym podkreślenia wymaga, że jej autor odwołuje się jedynie do kwestii braku ustaleń co do częstotliwości z jaką oskarżony R. B. (1) wprowadzał do obrotu przypisane mu w zaskarżonym orzeczeniu środki narkotyczne. Okoliczność ta – jak już wskazano przy omawianiu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego K. G. - nie ma żadnego znaczenia dla uznania, że oskarżony z popełnionego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk. W ocenie Sądu Apelacyjnego wprowadzanie do obrotu przez 2 lata (od połowy 2007 do połowy 2009 roku) środków narkotycznych stanowi stałe źródło dochodu niezależnie od tego z jaką częstotliwością do tego w tym okresie dochodziło. Ad. 4. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu rażącej niewspółmierności kary poczynionych przy już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego K. G.. Zachowują one bowiem aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Mając je na uwadze – w ocenie Sądu Apelacyjnego – nie sposób uznać aby orzeczone wobec oskarżonego R. B. (1) kary: 4 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek dziennych po 200 zł. jedna stawka, tj. 40.000 zł. były rażąco surowe. Argumentacja przedstawiona na poparcie tego zarzutu, tj. marginalna rola w grupie przestępczej objętej niniejszym postępowaniem (str.2 apelacji) jest z gruntu chybiona; oskarżonemu bowiem w zaskarżonym orzeczeniu – co już wskazywano w niniejszym uzasadnieniu – nie przypisano działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Skarżący w uzasadnieniu omawianego zarzutu wskazał na to, że oskarżony został również obciążony obowiązkiem zwrotu równowartości korzyści majątkowej w kwocie 234.250 zł. a nadto, że jest osobą ubogą. Po pierwsze, nie są to okoliczności mające jakikolwiek wpływ na wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Po wtóre, orzeczenie w trybie art.45 § 1 kk nie jest karą, a przepadkiem zależnym tylko od wysokości korzyści majątkowej jaką sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa. Oczywistym jest, że przepadek korzyści majątkowej lub jej równowartości stanowi dodatkową dolegliwość dla sprawcy, jednak pełni on również funkcję represyjną, a takie konsekwencje udziału w obrocie narkotykami nie mogą być dla sprawcy tego przestępstwa jakimkolwiek zaskoczeniem. Po trzecie, nie są to – w ocenie Sądu Apelacyjnego – okoliczności mogące skutkować obniżeniem orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (1) kary grzywny. Nie sposób również uznać aby 53-letni w dacie orzekania przez Sąd II instancji oskarżony był osobą starszą, jak ocenił to skarżący (str.5 apelacji); całkowicie gołosłowne są również twierdzenia skarżącego jakoby oskarżony cechował się słaby stanem zdrowia. Nie znajdują one potwierdzenia w opinii z zakładu karnego, w którym oskarżony przebywał od 29 stycznia 2018r. do 28 października 2024r. (k.24210-24220 akt sprawy). Całkowicie chybionym jest również kwestionowanie w ramach omawianego zarzutu faktu (takie ustalenia poczynił Sąd I instancji) osiągnięcia z popełnienia przestępstwa przez oskarżonego korzyści majątkowej w wysokości określonej w zaskarżonym orzeczeniu. Również odbywanie kary pozbawienia wolności w innej sprawie nie stanowi okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary za czyn przypisany oskarżonemu R. B. (1) w przedmiotowej sprawie. Biorąc pod uwagę istotne okoliczności obciążające trafnie dostrzeżone przez Sąd I instancji (str. 124 – 125 uzasadnienia wyroku) fakt, że oskarżony w dacie popełnienia czynu był osobą niekaraną, co do zasady jest okolicznością łagodzącą przy wymiarze kary nie może skutkować obniżeniem orzeczonych wobec niego kar pozbawienia wolności i grzywny. Wskazać przy tym należy, że wyrokiem z 17 lutego 2016r. w sprawie XIV K 281/14 R. B. (1) został skazany m.in. na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności za popełnienie przed zapadnięciem wyroku w przedmiotowej sprawie przestępstw z art.258 § 1 kk, art.56 ust.1 i 3, art.55 ust.1 i 3, art.53 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (k.24583-24584 akt sprawy). Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (2). Ad. 1. Zarzuty nie są trafne. Przed przystąpieniem do szczegółowego ich omawiania Sąd Apelacyjny odwoła się do uwag natury ogólnej poczynionych już w tym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez oskarżonego A. L. (1) a dotyczących zarzutu obrazy art.7 kpk i art.410 kpk. Zachowują one bowiem aktualność w odniesieniu do omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Również i w obecnie omawianej apelacji skarżąca, mimo formalnie podniesionego zarzutu obrazy art.410 kpk, nie wskazała w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art.410 kpk. Całość bowiem argumentacji ogranicza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności dowodów odnoszących się do czynu przypisanego oskarżonemu R. B. (2). Oczywistym jest, że każdy dowód przeprowadzony w sprawie winien być oceniony wnikliwie; tak też zostały ocenione przez Sąd I instancji dowody w niniejszej sprawie. Niejasnym dla Sądu Apelacyjnego jest stwierdzenie skarżącej, że „profil osobowościowy w/w źródeł dowodowych jest wysoce nierzetelny”. Stwierdzenie zaś, że „ilość przytoczonych przez świadków szczegółów i zdarzeń jest wysoce nieprawdopodobne i wymagałaby niewątpliwie pamięci sawanta, aby spamiętać ilości substancji, osoby, miejsca” jest jej subiektywną oceną skarżącej, której Sąd II instancji nie podziela. Podkreślenia na wstępie wymaga, że gravamen skarżącej ogranicza się do oceny dowodów związanych z prawnokarną oceną zachowania oskarżonego R. B. (2), którego przestępcza działalność w ramach postępowania zakończonego zaskarżonym wyrokiem trwała stosunkowo krótko (od jesieni 2008 do maja 2009) co – w ocenie Sądu Apelacyjnego – nie wymaga od osób, z którymi w tym zakresie współdziałał „pamięci sawanta” dla określenia ile i jakie środki odurzające przekazywali lub odbierali. Całkowicie dowolne jest również twierdzenie skarżącej jakoby wyjaśnienia i zeznania obciążające oskarżonego R. B. (2) stanowiły jedynie efekt ich wyobraźni będącej wynikiem uzależnienia od substancji psychoaktywnych (atr.4 apelacji) a świadkowie funkcjonowali „ na tzw. „haju” (str. 5 apelacji), zaś świadek P. M. (3) „ma zaburzenia świadomości, zdolności postrzegania i odtwarzania spostrzeżeń” (str.4 apelacji). Brak jest bowiem podstaw do uznania aby skarżąca posiadała wiedzę pozwalającą na czynienie stanowczych twierdzeń w zakresie stanu zdrowia tych osób z punktu widzenia psychologii bądź psychiatrii. Podobnie jak świadek A. K. (2), do którego oceny stanu psychiki K. M. skarżąca się odwołuje (str.4 apelacji). Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego wskazywał już na to, że spożywanie lub nawet uzależnienie świadka od substancji psychoaktywnych samo w sobie nie przesądza o niewiarygodności jego zeznań. Nie do stron postępowania i ich przedstawicieli procesowych należy również ocena czy świadek winien być przesłuchany w obecności psychologa; do tej kwestii także odnosił się już Sąd odwoławczy omawiając apelację wywiedzioną przez obrońcę oskarżonego A. L. (1) i do poczynionych tam rozważań odsyła, gdyż zachowują one aktualność w obecnie omawianej apelacji i z tego względu brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Wskazać jedynie należy, że – w ocenie Sądu Apelacyjnej w niniejszym składzie - stwierdzenie, że nie poddanie świadka P. M. (3) badaniu przez biegłego psychologa budzi „przerażenie” skarżącej jest sformułowaniem mało profesjonalnym jak na adwokata, który winien posługiwać się językiem prawniczym, właściwym do pisma procesowego jakim jest apelacja, nie zaś wyrażać w sposób mało profesjonalny swoje emocje wobec czynności procesowych podejmowanych czy też niepodejmowanych przez organy prowadzące postępowanie karne. Wskazać przy tym należy, że zgodnie z treścią art.192 § 2 kpk świadek – jeżeli tak zdecyduje organ procesowy – ma obowiązek złożenia zeznań w obecności psychologa, jednak nie ma obowiązku poddania się badaniu psychologicznemu, o czym stanowi przepis art.192 § 4 kpk. Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej, zgodnej z dyrektywami określonymi w art.7 kpk oceny dowodów związanych z czynem przypisanym oskarżonemu R. B. (2) (str.41-48, 70-73, 96-98 uzasadnienia wyroku), do czego skarżąca nie odniosła się w wywiedzionej apelacji, co jest – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – obowiązkiem wnoszącego środek odwoławczy od orzeczenia sądu. Wobec powyższego, Sąd II instancji stwierdza, że odwołuje się do tej oceny Sądu Okręgowego, którą uznaje za własną. Argumentacja skarżącej dotycząca depozycji świadka P. M. (3) ogranicza się do kwestionowania jego wiarygodności w oparciu o całkowicie dowolne twierdzenie, że jest uzależniony od narkotyków i w związku z tym nie jest zdolny do złożenia wiarygodnych zeznań. Jak wyżej wskazano – jest to argumentacja nie zasługująca na akceptację. Nadto, co już również wskazano w niniejszym uzasadnieniu, poczytalność P. M. (3) nie budziła wątpliwości Sądu Okręgowego w Słupsku orzekającego w jego sprawie (k.11643 akt sprawy). Całkowicie chybiony jest zarzut nieprzesłuchania świadka P. M. (3) przed sądem (str.4 apelacji). Dla porządku wskazać należy, że świadek był przesłuchany przed sądem, w toku pierwszej rozprawy, co wynika z jej protokołów (k. 11204-11229, 11370-11398, 11511-11534, 11586-11588, 19855-19861v akt sprawy) i to – co wymaga podkreślenia - w obecności obrońcy oskarżonego R. B. (2). W toku natomiast rozprawy zakończonej zaskarżonym wyrokiem, sąd ujawnił depozycje świadka w oparciu o przepis art.391 § 1 kpk w zw. z art.394 § 2 kpk, gdyż nie udało się ustalić jego miejsca zamieszkania (k.23768 akt sprawy), co wymaga podkreślenia – za zgodą stron (a nawet na ich wniosek), w tym obecnej na sali obrońcy oskarżonego R. B. (2), będącej jednocześnie autorką omawianej apelacji. Nie sposób zatem czynić sądowi zarzutu, że zastosował przepis przewidziany prawem w sytuacji wystąpienia ku temu przesłanek. W pełni bowiem zgodnym z obowiązującym prawem (art.391 § 1 kpk) jest odczytywanie zeznań świadków w sytuacjach określonych w tym przepisie. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, przepis ten obliguje sąd do odczytania zeznań świadka w razie wystąpienia jednej z określonych tam okoliczności i takie postąpienie Sądu orzekającego nie daje podstaw do podniesienia zarzutu naruszenia zasady bezpośredniości (patrz: postanowienia Sądu Najwyższego z: 22 czerwca 2022r. I KK 148/22, 6 kwietnia 2006r. IV KK 7/06; wyrok Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2022r., III KK 4/22). Podkreślenia wymaga, że skarżąca nie zakwestionowała zasadności zastosowania tego przepisu a - w istocie - wiarygodność zeznań świadka P. M. (3). zarzucie. Nie bez znaczenia pozostaje, że dla skutecznego podniesieniu zarzutu obrazy przepisów postępowania skarżący musi wykazać zarówno, że do doszło do obrazy określonego przepisu, jak i wpływ tego uchybienia na treść orzeczenia. Podkreślenia wymaga, że przepis ten dotyczy zarówno odczytania zeznań świadków, którzy nie stawili się na rozprawę główną, jak i odczytania zeznań świadków, którzy wprawdzie stawili się na rozprawę, ale zeznają w pewny zakresie rozbieżnie w porównaniu do dotychczasowych depozycji lub oświadczają, że pewnych okoliczności nie pamiętają. W odniesieniu do świadka P. M. (3) zastosowane ma pierwsza z wymienionych sytuacji. Wskazać również godzi się, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, które podziela Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie, dowód odtworzony w trybie art.391 § 1 kpk jest dowodem pełnoprawnym (tak: Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 6 kwietnia 2023r., II AKa 15/22 Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 16 marca 2020r., II AKa 376/19, Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z 20 lutego 2019r., II AKa 190/18). Wszystkie depozycje świadków podlegają swobodnej ocenie Sądu. Kwestionując depozycje świadka P. P. (str.4 apelacji) skarżąca wydaje się nie dostrzegać roli jaką w przestępczym procederze miał ten świadek, odwołuje się do nieodnoszących się do oskarżonego R. B. (2) depozycji oraz prezentuje stanowisko nie znajdujące potwierdzenia w treści depozycji świadka. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego R. B. (1), był on przede wszystkim kurierem, który odbierał narkotyki od dostawców (nie był nim świadek R. B. (2)). Nie zajmował się on natomiast ich dostawą do wszystkich odbiorców. W swoich depozycjach wskazał komu narkotyki przekazywał i okoliczność, że nie należał do nich oskarżony R. B. (2) nie ma żadnego wpływu na wiarygodność jego depozycji. Jemu bowiem narkotyki przekazywał, świadek P. M. (3) (zeznania świadka P. P. k.11591-11631, 23161v-23163 akt sprawy). Brak jest również potwierdzenia w protokołach wyjaśnień a następnie zeznań P. P. stanowiska skarżącej (str.4 apelacji), że nie podtrzymał on zeznań obciążających R. B. (2), w szczególności aby stwierdził, że kłamał składając depozycje dotyczące oskarżonego R. B. (2). Odnosząc się do wyjaśnień złożonych 28 października 2009r. (k.47-48 akt sprawy) podał, że nie wszystko o czym wówczas powiedział było prawdą (zeznania na rozprawie 8 lutego 2012r. – k.12026 akt sprawy) oraz, że nie podtrzymuje ich w całości (zeznania na rozprawie 18 września 2018r. – k.23148 akt sprawy). Podkreślenia jednak wymaga, że wyjaśnienia składane 28 października 2009r. przez P. P. w jakimkolwiek zakresie nie dotyczyły oskarżonego R. B. (2). Całkowicie dowolna, niczym niepotwierdzona jest sugestia skarżącej, że świadkowie P. P. i P. M. (3) uzgadniali treść składanych zeznań (k.5 apelacji). Podobnie nie zasługujące na akceptację jest twierdzenie skarżącej, że niewielka liczba świadków składających zeznania dotyczące oskarżonego R. B. (2) oraz zwięzłość ich depozycji ma przesądzać o braku ich wiarygodności. Wskazać należy, że zarówno krótki stosunkowo okres przestępczej działalności oskarżonego R. B. (2) będącej przedmiotem osądu w niniejszej sprawie, jak i proste działania jakie w jej ramach podejmował miały wpływ na niezbyt obszerne zeznania świadków jego dotyczące. Zwłaszcza jeżeli weźmie się pod uwagę skalę przestępczej działalności jaką prowadziła grupa, której narkotyki (sam do niej nie należąc) wprowadzał do obrotu oskarżony R. B. (2). Odnosząc się do dokonanej przez skarżącą subiektywnej oceny wiarygodności zeznań świadka K. M. (str.4 apelacji), nie sposób uznać aby zasłanianie się niepamięcią w zakresie uprzednio złożonych depozycji (k.21882, 21883, 21885, 23518 akt sprawy) miało przesądzać o ich niewiarygodności. Wskazać przy tym należy, że skarżąca w jakikolwiek sposób nie odwołuje się do tych depozycji, w szczególności do tych, które dotyczą oskarżonego R. B. (2) (k.8380-8387 akt sprawy). Wskazując jakoby A. K. (2) miał zaprzeczyć rozmowom z oskarżonym R. B. (2) (str.5 apelacji) skarżąca nie potwierdza tego informacją w czasie którego przesłuchania miało do tego dojść. Pomija jednak tę istotną okoliczność, że świadek podał, że zna oskarżonego R. B. (2), rozpoznał go i widział jak K. M. brał od niego narkotyki (k.8358v akt sprawy); depozycje te podtrzymał na dalszym etapie postępowania (k.16068, 23342 akt sprawy). Sąd Okręgowy ustalił nadto (str.28 uzasadnienia wyroku) miejsce gdzie dochodziło do przekazania narkotyków – pawilon handlowy w G. (2), gdzie oskarżony R. B. (2) prowadził działalność gospodarczą. Okoliczność ta znalazła potwierdzenie w nadesłanych do sądu dokumentach (k.22057-22062, 22107-22112 akt sprawy). Skarżąca zarzuciła Sądowi Okręgowemu dokonania sprzecznej z logiką i doświadczeniem życiowym, a nadto nie wszechstronną ocenę dowodów (str.5 apelacji). Jest to zarzut całkowicie bezpodstawny. To obrońca oskarżonego R. B. (2) przedstawiając wybiórczą, subiektywną ocenę dowodów, bez spojrzenia na nie we wzajemnym powiązaniu próbuje – nieskutecznie - zdyskredytować ocenę dokonaną przez Sąd I instancji. Sąd odwoławczy nie podziela również zastrzeżeń skarżącej co do sposobu wyliczenia osiągniętej przez oskarżonego R. B. (2) korzyści majątkowej z przypisanego mu w zaskarżonym wyroku przestępstwa. Sposób ten bowiem jest całkowicie dla Sądu Apelacyjnego oczywisty – pomnożenie ilości narkotyków przez wartość ich 1 kilograma (w odniesieniu do amfetaminy), 1 grama (w odniesieniu do heroiny, kokainy i marihuany) oraz ilość sztuk (w odniesieniu to tabletek extazy). Szczegółowe wyliczenia znajdują się na str.129 uzasadnienia wyroku i do nich Sąd II instancji odsyła uznając je za w pełni trafne. Chybione jest w tym zakresie ponowne odwoływanie się do braku (w ocenie skarżącej) wiarygodności zeznań świadków, skoro nie do nich należy ustalenie jaką korzyść majątkową z popełnionego przestępstwa osiągnął oskarżony. Ad. 2. Zarzut nie jest trafny a jego argumentacja (str.1 apelacji) stanowi powtórzenie tej mającej stanowić poparcie zarzutu obrazy art.7 kpk i art.410 kpk, do której Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu. Odsyła zatem do poczynionych tam rozważań nie widząc konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Sąd Apelacyjny odwołuje się również do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i zarzuty podniesione w aktualnie omawianej apelacji dotyczące dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu przypisanego oskarżonemu R. B. (2). Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Aprobaty Sądu odwoławczego nie znalazło również stanowisko skarżącej kwestionujące zasadność wymierzenia oskarżonemu R. B. (2) kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i argumentacja mająca je potwierdzać (str.5-6 apelacji). Na wstępie wskazać należy, że zbędnym było akcentowanie, że orzeczona kara ma charakter bezwzględny, skoro przesądza o tym jej wymiar. Jedynie bowiem kara pozbawienia wolności nieprzekraczająca 2 lat (mając na względzie art.4 § 1 kk) mogłaby zostać orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Nie sposób również za prawidłowe uznać toku rozumowania skarżącej, która kwestionuje wymiar kary odwołując się do kwestii oceny dowodów i ustalonego na ich podstawie stanu faktycznego. Gdyby bowiem sąd zaakceptował stanowisko skarżącej w tym względzie w ogóle nie doszłoby do skazania, a zatem nie byłoby podstaw do rozważań nad wymiarem kary. Podkreślenia również wymaga, że ta część uzasadnienia apelacji nie znajduje oparcia w zarzutach apelacyjnych. Nie dyskwalifikuje to wprawdzie wywiedzionego środka odwoławczego, gdyż Sąd II instancji ocenia jego całość a zatem również i uzasadnienie, ale od obrońcy będącego adwokatem Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie oczekuje formułowania wewnętrznie spójnych pism procesowych. Skarżąca wprost nie wyartykułowała tego do czego zmierza przedstawiając w tej części uzasadnienia argumentację ale – w ocenie Sądu II instancji – ma ona na celu obniżenie przez instancję odwoławczą wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (2). Brak jest jednak ku temu podstaw. Sąd Okręgowy wskazał okoliczności jakie miał na względzie orzekając w przedmiocie kary wymierzonej oskarżonemu R. B. (2) (str.124 i 125 uzasadnienia wyroku). Podnoszona przez skarżącą okoliczność wykonywania pracy zarobkowej przez oskarżonego, czego Sąd I instancji nie poczytał jako okoliczności łagodzącej przy wymiarze kary nie ma aż tak ważkiego znaczenia (przy istnieniu poważnych okoliczności obciążających, których skarżąca zdaje się nie dostrzegać ale jednocześnie nie kwestionuje ich istnienia) aby skutkowała obniżeniem orzeczonej wobec oskarżonego R. B. (2) kary pozbawienia wolności. Wszak wykonywanie pracy zarobkowej przez 48-letniego (w dacie wyrokowania przez Sąd II instancji), zdrowego i posiadającego rodzinę mężczyznę nie jest – w ocenie Sądu Apelacyjnego – czymś wyjątkowym, skutkującym obniżeniem kary za przestępstwo o wysokim stopniu społecznej szkodliwości popełnione w warunkach recydywy. Nie sposób również podzielić poglądu skarżącej, że wykonywanie pracy, mieszkanie za granicą i posiadanie rodziny powoduje, że „odpadła przesłanka prewencji szczególnej wobec oskarżonego” (str. 6 apelacji). Mimo bowiem tych okoliczności, oskarżony popadł w konflikt z prawem i został skazany w B., co wynika z jego karty karnej (k.24586-24587 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do dobra rodziny, gdyż nie temu służy wymierzanie kar za popełnienie przestępstwa. To oskarżony decydując się na kolejne wejście w konflikt z prawem naraził dobro swojej rodziny. Społeczeństwu zaś (do dobra którego również odwołuje się skarżąca) służ – w ocenie Sądu Apelacyjnego aby sprawcy przestępstw zostali sprawiedliwie osądzeni. Taki natomiast charakter ma kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu R. B. (2). Podobnie jak kara grzywny również orzeczona wobec niego w zaskarżonym orzeczeniu. Z uwagi na fakt, że nie jest ona przedmiotem zarzutu w omawianej apelacji, brak jest podstaw do czynienia przez Sąd II instancji szerszych rozważań w tym zakresie. Wystarczającym będzie odwołanie się w tej kwestii do uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego (str.125). Apelacja obrońcy oskarżonego R. W.. Na wstępie wskazać należy, że w pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów dotyczących obrazy przepisów postępowania, gdyż w nich skarżący – co wynika z treści apelacji - upatruje źródeł poczynienia błędnych – w jego ocenie - ustaleń faktycznych. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zostanie omówiony jako drugi, gdyż z treści apelacji wynika – w ocenie Sądu odwoławczego - że jej autor nie traktuje błędu w ustaleniach faktycznych jako samoistnego uchybienia w obszarze określenia podstawy odpowiedzialności karnej, a zarzut takiego błędu wiąże z obszarem procesowym, tj. wadliwą i niepełną jego oceną (art.7 kpk, art.5 § 2 kpk i art.410 kpk). W takiej sytuacji błąd w ustaleniach faktycznych jest w istocie konsekwencją uchybień procesowych, jako pierwotnych; to one bowiem generują wadliwe ustalenia faktyczne. Zdaniem skarżącego chodzi przecież o to, że oceny i wnioski wyprowadzone z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają zasadom logicznego rozumowania. Ad. a) Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu uwag natury ogólnej dotyczących zarzutu obrazy art.7 kpk i art.410 kpk, gdyż zachowują one aktualność również w omawianej apelacji. Całkowicie chybiony jest również zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk w zw. z art.7 kpk. Zarzut apelacji nie powinien dotyczyć łącznego naruszenia w art.7 kpk i art.5 § 2 kpk. Jeżeli bowiem skarżący kwestionuje ocenę dowodów co do ich wiarygodności, to takiej sytuacji nie dotyczy art.5 § 2 kpk lecz art.7 kpk. Natomiast gdy skarżący podważa prawidłowość ustaleń faktycznych – w sytuacji gdy sąd powziął wątpliwość ale rozstrzygnął jej na niekorzyść oskarżonego albo gdy takich wątpliwości nie miał, choć powinien je mieć, skoro po dokonaniu oceny dowodów nie miał podstaw do odrzucenia korzystnej dla oskarżonego wersji zdarzenia – to wówczas należy postawić zarzut naruszenia art.5 § 2 kpk. Jeżeli natomiast pewne ustalenia faktyczne zależne są np. od dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego to nie można mówić o naruszenia art.5 § 2 kpk a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 października 2002r., V KKN 251/01). Nie doszło również do obrazy art.5 § 2 kpk samego w sobie. Sąd II instancji odwołuje się w tym miejscu do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań dotyczących tego przepisu, gdyż zachowują one aktualność w odniesieniu do omawianej apelacji. Skarżąca nie wskazała również w czym upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art.410 kpk, w szczególności w kontekście omawianego zarzutu odnoszącego się do błędnego – w ocenie skarżącego – przypisania oskarżonemu R. W. przestępstwa z art.56 ust.3 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii . Całość bowiem argumentacji w tym zakresie ogranicza się do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności dowodów odnoszących się do tego czynu. Skarżąca w uzasadnieniu omawianych zarzutów dokonał krytycznej oceny instytucji tzw. małego świadka koronnego odwołując się do informacji medialnych dotyczących skutków stosowania tej instytucji – w ocenie skarżącego – „wielokrotnie skompromitowanej” (str.3 apelacji). Zamiast przedstawić rzeczowe argumenty dla poparcia swojego poglądu o niewiarygodności zeznań świadków obciążających oskarżonego R. W. skarżący ogranicza się do wskazania, że: „to ludzie zdemoralizowani i niebezpieczni, a do tego narkomani, którzy w okresie objętym zarzutem ustawicznie byli odurzeni. Z definicji są to osoby niewiarygodne.” Są to twierdzenia całkiem dowolne i jako takie nie zasługujące na akceptację. Jak już wskazano bowiem w niniejszym uzasadnieniu, okoliczność, że świadek zażywa a nawet nadużywa narkotyków sama w sobie nie przesądza o braku wiarygodności jego zeznań. Skoro jednak skarżący odwołuje się do argumentu demoralizacji świadków, którzy również mieli być niebezpieczni, celowym jest – w ocenie Sądu Apelacyjnego - wskazanie, że cechy takie posiada oskarżony R. W.. Był on bowiem 10 – krotnie uprzednio karany (k.24203-24204 akt sprawy), również za przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu (z art.156 kk i art.280 kk); można zatem z pewnością stwierdzić, że to oskarżony R. W. jest zdemoralizowany i niebezpieczny. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w opinii z Zakładu Karnego w B. z 8 listopada 2023r. w której stwierdzono, że R. W., wprawdzie 3-krotnie nagradzany to jednak był równocześnie 10-krotnie karany dyscyplinarnie i deklaruje przynależność do struktur podkultury przestępczej (k.24258-24260/140 akt sprawy). Wskazać nadto należy na agresywne zachowania tego oskarżonego również na rozprawie. 13 grudnia 2011r. odczytał swoje oświadczenie zawierające obraźliwe stwierdzenia wobec świadka P. M. (3), co skutkowało wyprowadzeniem go z sali rozpraw przez konwojujących funkcjonariuszy i w tym czasie próbował zaatakować świadka wyrywając się z ławy oskarżonych (k.11513 akt sprawy). Natomiast na rozprawie 19 grudnia 2011r. groził świadkowi P. M. (3) (k.11586 akt sprawy). Wbrew twierdzeniom skarżącego, depozycje świadków: P. M. (3) i P. P. nie są tak zbieżne i spójne aby na aprobatę zasługiwało uznanie, że wspólnie przygotowali ich treść. Już sama ich obszerność ich i szczegóły przez nich podawane przeczą uznaniu, że mogło do nich dojść na drodze uprzedniego uzgodnienia ich treści przez świadków. Nadto, jak wynika z historii rozmieszczenia w zakładach karnych (k.11907-11911, 11922-11924, 11925-11927 akt sprawy) nie przebywali oni w jednej celi a w pewnym czasie nawet w jednym zakładzie karnym. Jak wynika natomiast z kart czynności procesowych (k. 11928-11931 akt sprawy), wprawdzie 6 maja 2010r., i 26 lipca 2010r., 10 stycznia 2011r. były one wykonywane wobec nich w tym samym czasie ale już przed nimi świadkowie złożyli obszerne depozycje, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie. Stąd brak szczegółowego odniesienia się przez Sąd Okręgowy do zeznań świadka P. K. (3) (str.3 apelacji) nie może skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść stwierdzenie, że Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego (str.1 apelacji). Sąd bowiem, na co już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, ma do tego uprawnienia, gdyż wyjaśnienia oskarżonego, tak jak każdy inny dowód podlegają swobodnej ocenie sądu. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że oskarżony R. W. korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień odmówił nawet określenia czy przyznaje się do winy czy też nie (k.6918, k.6927akt sprawy). Natomiast w toku rozprawy ograniczał się jedynie go ruchu głową w odpowiedzi na pytania czy przyznaje się do winy, również nie składając wyjaśnień (k.11115, 11125, 11126 akt sprawy). Sam w ten sposób pozbawił Sąd orzekający możliwości szczegółowego odniesienia się do dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego ponad rozważania, które w zakresie omawianego dowodu sąd poczynił (str.101-102 uzasadnienia wyroku). Stopień ogólności argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu omawianej apelacji uprawnia Sąd II instancji do odwołania się do oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji, którą uznaje za w pełni trafną. Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk. Zgodnie bowiem z treścią art. 427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Kwestionowanie ustaleń Sądu I instancji nie może ograniczyć się jedynie do bardzo ogólnych stwierdzeń. Skarżący jest podmiotem profesjonalnym świadczącym usługi prawne w tym obronę, toteż wymagania wobec niego przekraczają ogólne sformułowanie wątpliwości co do powziętej przez sąd decyzji procesowej, dla poparcia podniesionego zarzutu obrazy przepisów postępowania. Ad. b) Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przy już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i zarzuty podniesione w aktualnie omawianej apelacji dotyczące dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynu przypisanego oskarżonemu R. W.. Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. Ad. c) Zarzut nie jest trafny. Skarżący bowiem pominął fakt, że w czasie stosowania wobec oskarżonego R. W. tymczasowego aresztowania w przedmiotowej sprawie, wprowadzono mu do wykonania kary orzeczone w innych sprawach: od 16.02.2012r. do 16.08.2013r. w sprawie II K 482/08 Sądu Rejonowego Gdańsk Północ w Gdańsku (k.12123 akt sprawy). Okres ten zatem nie może zostać zaliczony na poczet kary orzeczonej w zaskarżonym orzeczeniu (tak też: postanowienie Sądu Najwyższego z 26 lutego 2021r., I KZ 3/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 7 lutego 2018r., II AKa 197/17). Na marginesie wskazać zatem jedynie należy, że brak było podstaw do dokonania przez Sąd I instancji zaliczenia oskarżonemu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 7.10.2011r. do 16.02.2012r. W tym bowiem czasie (a dokładnie od 6.05.2010r. do 6.07.2012r.) R. W. był osadzony w sprawie IX K 472/04 Sądu Rejonowego w G. (2) (k.6942 akt sprawy). Z uwagi na wywiedzenie apelacji jedynie na korzyść oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie mógł zmienić zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie, gdyż byłaby to zmiana na niekorzyść oskarżonego. Skorygowanie okresu zaliczenia rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet orzeczonej kary może natomiast nastąpić w każdej chwili, w oparciu o art.420 § 2 kpk. Ad. d) Zarzut nie może być uznany za trafny. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżącego, Sąd Okręgowy, w oparciu o prawidłowo zgromadzony i swobodnie oceniony materiał dowodowy, w szczególności depozycje wskazanych świadków: P. M. (3) i P. P. ustalił ilość amfetaminy jaką, wspólnie i w porozumieniu z bratem – W. W. (1) oskarżony R. W. nabył celem wprowadzenia do obrotu. Z uwagi na fakt, że skarżący również i w tym zakresie nie odnosi się do rozważań poczynionych przez Sąd Okręgowy (str.31, 101-102 uzasadnienia wyroku), Sąd Apelacyjny do nich odwołuje się uznając je za w pełni trafne. Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść odwoływanie się do zeznań świadka G. S. (str.3 apelacji) jako osoby mającej potwierdzić, że świadkowie P. P. i P. M. (3) w czasie opisywanych przez nich transakcji byli w stanie odurzenia narkotykowego. Świadek bowiem takiej treści zeznań na rozprawie we wskazanej przez skarżącego dacie 21 maja 2012r., w szczególności w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu R. W., nie złożył (k.12731-12735 akt sprawy). Wskazuje w nich natomiast w swoich zeznaniach na transakcje narkotykowe przeprowadzane z tym świadkami. Niezależnie od powyższego nie sposób w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego uznać, że pozostali członkowie grupy, w szczególności ich przywódcy godzili się na to aby permanentnie odurzone osoby miały do czynienia z tak dużą ilością narkotyków i pieniędzy, co przecież mogło ich narazić na realne straty lub wykrycie przez organy ścigania. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że świadek G. S. – jak wynika z zeznań świadka P. P. (k.1680-1681, 12037, k.23149 akt sprawy) i P. M. (3) (k.1628-1632, 11393 akt sprawy) starał się w szerokim zakresie korzystać z próbek środków narkotycznych jakie rozprowadzała zorganizowana grupa przestępcza, do której należała jego siostra K. S. (...). Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji wskazał również podstawy ustalenia określonej kwoty zasądzonej od oskarżonego tytułem zwrotu korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa przypisanego mu w zaskarżonym orzeczeniu (str.129 uzasadnienia wyroku); także i w tym zakresie znalazło to pełną akceptację Sądu Apelacyjnego. Skarżący zaś nie podjął nawet próby skutecznego jej zakwestionowania. Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1). Ad. II. 1) tiret pierwsze i drugie. Zarzuty nie są trafne. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do uwag poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego R. W., a dotyczących niedopuszczalności łącznego powołania zarzutu obrazy art.7 kpk i art.5 § 2 kpk. Zachowują one bowiem aktualność w realiach aktualnie omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Aktualność zachowują również rozważania dotyczące istoty zarzutu obrazy art.5 § 2 kpk, do którego w odniesieniu do oskarżonego D. W. (2) także nie doszło. Powtórzyć jedynie należy, że odmienna niż skarżącego, dokonana przez Sąd I instancji ocena wiarygodności dowodów przeprowadzonych w sprawie nie jest tożsama z naruszeniem określonej w art.5 § 2 kpk zasady in dubio pro reo. Wątpliwości bowiem o jakich mowa w tym przepisie to wątpliwości Sądu, nie zaś strony. W przedmiotowej sprawie, w szczególności w odniesieniu ustaleń faktycznych dotyczących oskarżonego D. W. (2), Sąd I instancji takich wątpliwości nie powziął, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia. Wywiedziona natomiast w zakresie tego zarzutu argumentacja (str.2, 6-8 apelacji) dotyczy wyłącznie dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów, a zatem odnosi się do zarzutu obrazy art.7 kpk. Sąd II instancji nie podziela stanowiska skarżącego w przedmiocie dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań świadków: P. M. (3) i P. P.. Dowolne, niepoparte jakąkolwiek rzeczową argumentacją jest twierdzenie skarżącego jakoby świadkowie uzgadniali wspólną treść swoich depozycji, w szczególności podczas przebywania w tych samych jednostkach penitencjarnych (str.6-7 apelacji). Na wstępie wskazać należy, że jak wynika z historii rozmieszczenia w zakładach karnych, nie przebywali w jednej celi, a w pewnym okresie nawet w jednym zakładzie karnym (historia rozmieszczenia w zakładach karnych – k.11922-11927 akt sprawy). Skarżący popada przy tym w wewnętrzną sprzeczność. Z jednej bowiem strony twierdzi, że świadkowi ustalili wspólną treść depozycji procesowych (str.6 apelacji), z drugiej zaś twierdzi, że „depozycje te w znacznym stopniu pomiędzy sobą się różnią” (str.7 apelacji). Przy czym twierdzenie, że te „dwa dowody należy traktować nierozłącznie” (str.7 apelacji) pozostaje – w ocenie Sądu Apelacyjnego – w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania biorąc pod uwagę zasady rządzące polskim procesem karnym. Nie sposób bowiem w zgodzie z nimi uznać, że dwa odrębne grupy dowodów (depozycje dwóch świadków) stanowią w istocie jeden dowód, a różnice między nimi winny skutkować uznaniem obu za niewiarygodne. Taki tok rozumowania pozostaje bowiem w całkowitej sprzeczności z określoną w art.7 kpk zasadą swobodnej oceny dowodów, w ramach której sąd orzekający może dać wiarę określonym dowodom lub nawet jedynie ich części, pozostałym zaś waloru wiarygodności odmawiając. Nie ma racji skarżący twierdząc (str.2, 6 apelacji), że wiedza świadka P. P. o przestępczej działalności oskarżonego D. W. (2) pochodzi jedynie od P. M. (3). P. P. obierał bowiem od oskarżonego D. W. (1) ps. (...) (którego rozpoznał zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie) pieniądze za narkotyki, które mu przekazywał P. M. (3) (k. 1680-1681, 2419-2421, 7836-7839, 8288-8293, 9152-9154, 11591-11631, 12026-12044, 12060-12074, 23149, 23150v, 23161v, 23162 akt sprawy). Miał z nim zatem bezpośredni kontakt i miał on związek z obrotem narkotykami. Okoliczność zatem, że nie był przy przekazywaniu narkotyków przez świadka P. M. (3) oskarżonemu D. W. (1) nie może skutkować zakwestionowaniem jego zeznań. Całkowicie dowolna jest przy tym sugestia skarżącego aby miały to być spłaty pożyczek. Nawet bowiem oskarżony D. W. (1) w swoich wyjaśnieniach nie twierdził aby miał zaciągniętą pożyczkę, którą spłacałby do rąk świadka P. P.. Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, omawiając apelację wywiedzioną przez obrońcę oskarżonego R. B. (1), w realiach rozpoznawanej sprawy okoliczność, że podczas przeszukania nie doszło do ujawnienia środków narkotycznych, czy też znacznej sumy pieniężnej, nie może samo w sobie, w również w odniesieniu do oskarżonego D. W. (1), skutkować jego uniewinnieniem. Wprowadzanie do obrotu polega na nabywaniu środków narkotycznych i przekazywaniu kolejnym odbiorcom, nie zaś ich przetrzymywaniu. Skarżący kwestionując w zarzucie apelacyjnym dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wiarygodności depozycji świadka P. M. (3) w zasadzie nie uargumentował swojego stanowiska w uzasadnieniu wywiedzionego środka odwoławczego. Ograniczył się bowiem do stwierdzenia, że stanowią one pomówienie nieznajdujące potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym (str.6 apelacji). Tak ogólny zarzut zwalnia Sąd II instancji od szerszego nad nim rozważania i pozwala odwołać się do oceny dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy, bez narażenia się na zarzut obrazy art.433 § 2 kpk. Jak już bowiem wskazano kilkukrotnie w niniejszym uzasadnieniu, nie jest rzeczą sądu odwoławczego przejmowanie roli skarżącego i doszukiwanie się w oparciu o „otwarte” sformułowanie zarzutu uchybień w zaskarżonym orzeczeniu ponad to, co skarżący wyraźnie wskazał. Skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. uniewinnienia oskarżonego D. W. (1) nie może przynieść odwoływanie się do jego wyjaśnień, w szczególności w zakresie wskazania powodu, dla którego P. M. (3) i P. P. mieliby pomawiać oskarżonego D. W. (1) o czyny, których nie popełnił, tj. zemsta za nieskontaktowanie ich z (...), od którego zamierzali kupić narkotyki (str.7 apelacji). Mając na względzie zasadę swobodnej oceny dowodów, wskazanie że nie można wykluczyć tego, że świadkowie chcieli dokonać obrotu środkami narkotycznymi poza M. D. (1) nie może skutkować uniewinnieniem oskarżonego D. W. (1). Sąd bowiem dokonał swobodnej oceny tej treści wyjaśnień oskarżonego i w konsekwencji uznał ją za niewiarygodną, stanowisko swoje przekonująco argumentując (str.103 uzasadnienia wyroku), co znalazło akceptację Sądu II instancji. Doświadczenie zawodowe natomiast, do którego charakteru wątpliwości zgłasza skarżący to – co w ocenie Sądu Apelacyjnego oczywiste – doświadczenie zawodowe sądu nabyte w trakcie wieloletniego orzekania w sprawach karnych i dokonywania w tym czasie oceny dowodów. Podkreślenia bowiem wymaga, że Sąd Okręgowy oceniając wiarygodność zeznań świadków: P. M. (3) i P. P. oraz wyjaśnień oskarżonego D. W. (1) odwołał się równocześnie – co skarżący pominął – do całokształtu materiału dowodowego i zasad logiki (ste.103 uzasadnienia wyroku). Ad. II. 1) tiret trzecie. Zarzut nie jest trafny. Przede wszystkim – mając na uwadze przedstawioną na jego poparcie argumentację - nie sposób uznać aby mógłby on dotyczyć obrazy art.366 kpk. Wobec tego Sąd Apelacyjny nie może odnieść się do niego zgodnie z treścią art.433 § 2 kpk. Sąd ten zatem, po zapoznaniu się z aktami sprawy w części dotyczącej rozprawy głównej ograniczy się do stwierdzenia, że przewodnicząca składu orzekającego prawidłowo wypełniła swoją rolę, zgodnie z dyrektywami zawartymi w przepisie art.366 kpk. W uzasadnieniu omawianego zarzutu skarżący zakwestionował prawidłowość uznania, że z popełnienia przestępstwa oskarżony D. W. (1) uczynił sobie stałe źródło dochodu w rozumieniu art.65 § 1 kk. Stanowisko to nie zyskało aprobaty Sądu II instancji. Na wstępie Sąd ten odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1), uwag natury ogólnej, gdyż zachowują one aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Skarżący wyraził pogląd, że aby mogło dojść do wypełnienia znamion tego przepisu, uzyskiwany z popełnienia przestępstwa dochód musi być regularny i systematyczny. Stwierdził nadto, że pogląd taki znajduje potwierdzenie w orzecznictwie i doktrynie; nie przywołał jednak w tym zakresie żadnego orzeczenia sądu czy poglądu doktryny (str.8-9 apelacji). Niezależnie jednak od tego braku, Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie podziela tego poglądu. Uzasadnienie tego stanowiska zawarte zostało już w uzasadnieniu i do poczynionych tam rozważań Sąd II instancji odsyła. Bez znaczenia dla ustalenia czy oskarżony D. W. (1) z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu pozostaje z jaką częstotliwością i regularnością w inkryminowanym czasie osiągał dochód z udziału w obrocie substancjami narkotycznymi. Wobec powyższego na akceptację nie zasługuje pogląd skarżącego (str.9 apelacji), że brak było podstaw do zasądzenia od oskarżonego obowiązku zwrotu równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa. Nadto skarżący ponownie popada w wewnętrzną sprzeczność argumentacji. Z jednej strony bowiem stwierdza, że świadek P. M. (6) nie określił ile spotkań odbył z oskarżonym w inkryminowanym czasie, z drugiej zaś zarzucił jego zeznaniom, że są wewnętrznie sprzeczne nie wskazując przy tym w jakim zakresie do tych sprzeczności miałoby dojść. W konsekwencji ponownie wskazuje na dopuszczenie się przez Sąd Okręgowy obrazy art.5 § 2 kpk, co – jak już również wskazano w niniejszym uzasadnieniu – nie polega na oparciu się przez sąd orzekający na uznanych za wiarygodne dowodach, które w ocenie strony skarżącej waloru wiarygodności nie posiadają. Ad. II. 2) Zarzut nie jest trafny. Na wstępie wskazać należy, że braki w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji, aktualnie, gdy obowiązuje art. 455a k.p.k., ale również wcześniej, przed 1 lipca 2015 roku, w zasadzie nie mogły być samoistną przesłanką do uchylenia wyroku Sądu I instancji. Wynika to stąd, że uzasadnienie wyroku jest mimo wszystko dokumentem wtórnym w stosunku do jego sentencji, sporządzanym już po jej ogłoszeniu, dlatego w istocie nie może ono mieć wpływu treść rozstrzygnięć, o których mowa w art.413 § 1 i 2 kpk. Nie oznacza to jednak, że obraza art.424 kpk nie może być podstawą zarzutu zwykłego środka odwoławczego. Sąd odwoławczy, w przypadku postawienia takiego zarzutu, musi go rozważyć i nie może być zwolniony od przeanalizowania motywacyjnej części wyroku pod kątem ewentualnych braków argumentacyjnych, czy też błędów logicznych w nim zawartych - i w razie takiej konieczności - wątpliwości te uzupełnić i wyjaśnić we własnym zakresie. Jest to pochodną tego, że postępowanie apelacyjne ma to do siebie, że sąd dokonuje kontroli instancyjnej wyroku nie tylko na podstawie samego jego uzasadnienia, ale również w oparciu o analizę materiału aktowego i analizę dowodów tam zebranych. W świetle poglądów doktryny i orzecznictwa, wyrażonych jeszcze przed wejściem w życie nowelizacji Kodeksu postępowania karnego, obowiązujących od 1 lipca 2015 r., uzasadnienie wyroku nie determinuje prawidłowości rozstrzygnięć istniejących w jego sentencji (por: postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 stycznia 2012r. akt V KK 425/11, 10 sierpnia 2011r. III KK 444/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 17 września 2009r., II AKa 232/09). Powyższe nie oznacza bynajmniej, że Sąd odwoławczy nie ma obowiązku analizy pisemnych motywów pod kątem postawionych w apelacji zarzutów. Jeśli wynik tej analizy bezsprzecznie prowadzi do wniosku, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie spełnia kryteriów określonych w art.424 § 1 i 2 kpk, wówczas obowiązkiem sądu odwoławczego jest uzupełnienie faktycznych i prawnych wywodów, zgodnie z granicami i kierunkiem środka zaskarżenia (por: wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2015r., II KK 59/15 ). Sąd Okręgowy odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia do kwestii okresu w jakim oskarżony D. W. (1) dopuścił się przypisanego mu przestępstwa (str.26, 102-103) i Sąd II instancji ocenę dowodów i ustalenia poczynione na jej podstawie aprobuje. Ad. II. 3) Zarzut jest całkowicie chybiony. Nie ma bowiem racji skarżący twierdząc, że korzyść majątkowa uzyskana z popełnienia przestępstwa, której równowartość podlega przepadkowi w trybie art.45 § 1 kk to różnica między ceną zakupu narkotyku a ceną jego sprzedaży. Zgodnie bowiem z dominującą linią orzecznictwa, nie sposób przyjąć, że podlegającą przepadkowi korzyść majątkową osiągniętą z przestępstwa należy utożsamiać jedynie z osiągniętym zyskiem, stanowiącym kwoty uzyskane ze sprzedaży narkotyków pomniejszone o swoiście pojmowane koszty uzyskania takiego przychodu. W orzecznictwie ugruntowane jest bowiem zapatrywanie, że w skład korzyści majątkowej w rozumieniu art.45 § 1 kk, podlegającej przepadkowi, wchodzą również wszelkie wydatki poczynione przez sprawcę na uzyskanie przedmiotu pochodzącego z przestępstwa (zob. postanowienia Sądu Najwyższego z: 19 grudnia 2023r. IV KK 489/23, 25 maja 2025r. V KK 505/21 oraz I KK 17/22, 7 stycznia 2020r. IV KK 592/19, 26 sierpnia 2010r. I KZP 12/10; wyroki Sądu Najwyższego z: 8 listopada 2023r. IV KK 133/23, 22 października 2015r. V KK 154/15; wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 25 czerwca 2021r. II AKa 102/19, 14 maja 2021r. II AKa 368/20; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 14 marca 2012r., II AKa 52/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 25 czerwca 2015r., II AKa 253/14). Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie pełni to stanowisko podziela. Argumentacja obrońcy oparta została na niemożliwym do aprobaty założeniu, że do działalności przestępczej należy stosować te same reguły, jak w odniesieniu do działalności gospodarczej. Tymczasem w przypadku wytwarzania lub obrotu narkotykami chodzi przecież o działalność nielegalną. Środki przeznaczane przez sprawcę na zakup narkotyków w celu ich dalszej odsprzedaży nie są środkami inwestowanymi w legalnie prowadzoną działalność w celu uzyskania prawnie i moralnie aprobowanego zysku. Jeśli dojdzie do ujawnienia i zatrzymania zakupionych narkotyków przed ich dalszą sprzedażą, przepadkowi na podstawie art. 44 § 6 kk podlegać będzie całość tych narkotyków, bez możliwości „potrącenia” kosztów zakupu. Sprawca ma przecież świadomość, że przeznacza swoje środki finansowe na zakup substancji, obrót którą jest zakazany. W konsekwencji korzyścią majątkową, o której mowa w art.45 § 1 kk, jest wszystko o charakterze materialnym i niematerialnym dające się wyrazić w pieniądzu, co sprawca osiągnął z przestępstwa, chociażby pośrednio, nawet gdyby korzyść ta nie równoważyła poniesionych przez sprawcę wydatków. Innymi słowy, korzyścią pochodzącą z obrotu narkotykami jest wszystko, co sprawca otrzymał w zamian za taki narkotyk. Oczywistym jest, że taka wykładnia pojęcia „korzyść majątkowa” skutkuje tym, że jej przepadek stanowi dodatkową dolegliwość dla sprawcy, jednak przepadek korzyści majątkowej pełni również funkcję represyjną, a takie konsekwencje udziału w obrocie narkotykami nie mogą być dla sprawcy tego przestępstwa jakimkolwiek zaskoczeniem. Bez znaczenia zatem dla omawianej kwestii pozostaje po jakiej cenie oskarżony D. W. (1) zbył amfetaminę, którą nabył od członków zorganizowanego grupy przestępczej (do której sam nie należał), czy całość sprzedał, czy jakaś część uległa zniszczeniu lub kradzieży, czy też upływ czasu między zakupem a sprzedażą (str.9-10 apelacji). Ustalony natomiast prawidłowo przez Sąd Okręgowy stan faktyczny pozwolił na uznanie, że korzyścią uzyskaną z wprowadzenia do obrotu 40 kg. amfetaminy oskarżony ten z nikim się nie dzielił (str.129 uzasadnienia wyroku). Nie pozostaje to – wbrew stanowisku skarżącego (str.4 apelacji) – w sprzeczności z ustaleniem, że oskarżony działał w warunkach współsprawstwa. Aby wprowadzić do obrotu substancję narkotyczną w rozumieniu art.56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, należy ją najpierw nabyć (w przypisanym oskarżonemu D. W. (1) zarzucie wskazano z kim działał w tym zakresie), a następnie zbyć. Podstawą zasądzenia od oskarżonego D. W. (1) całości równowartości korzyści majątkowej poprzez pomnożenie ilości amfetaminy (40 kg.) przez cenę jej 1 kilograma (6.000 zł.), tj. 240.000 zł. wynika zaś z tego, że ową korzyścią z nikim się nie dzielił. Odwołując się w zakresie omawianego zarzutu do innych orzeczeń skarżący zdaje się pomijać treść art.8 kpk, który statuuje zasadę samodzielności jurysdykcyjnej sądów. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że brak przy tym wskazania na konkretne ich sygnatury, daty i Sądy, które je wydały nie pozwala w jakikolwiek sposób odnieść się do ich treści. Nawet zatem gdyby nie doszło w tych wyrokach do wydania orzeczenia w trybie art.45 § 1 kk, nie wpłynęłoby to w jakikolwiek sposób na treść wyroku zapadłego wobec oskarżonego D. W. (1). Wskazać przy tym należy, że orzeczenie w trybie art.45 § 1 kk, przy spełnieniu jego przesłanek, ma charakter obligatoryjny. Podkreślić jednak z całą mocą należy, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z 27 lipca 2010r. w sprawie II K 43/10 orzeczono m.in. wobec P. M. (3) i P. P. zwrot równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa. Ad. III. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego K. G. uwag natury ogólnej dotyczących zarzutu rażącej niewspółmierności kary gdyż zachowują one aktualność w obecnie omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Mając je na uwadze – w ocenie Sądu Apelacyjnego – nie sposób uznać aby orzeczone wobec oskarżonego D. W. (1) kary: 4 lata pozbawienia wolności oraz grzywna 200 stawek dziennych po 200 zł. jedna stawka, tj. 40.000 zł. były rażąco surowe. Argumentacja przedstawiona na poparcie tego zarzutu, tj. wykonywanie pracy zarobkowej i ustabilizowany tryb życia nie są okolicznościami mogącymi skutkować obniżeniem orzeczonych wobec oskarżonego D. W. (1) kar. Biorąc pod uwagę istotne okoliczności obciążające trafnie dostrzeżone przez Sąd I instancji (str.124 – 125 uzasadnienia wyroku) nie sposób uznać ich rażąco niewspółmiernie surowe. Sąd Apelacyjny nie podziela również poglądu skarżącego o wewnętrznej sprzeczności wyroku w zakresie orzeczonych kary poszczególnych oskarżonym, w szczególności wobec wskazywanych przez skarżącego oskarżonych: A. L. (1) i W. W. (1) (str.13 apelacji). Pierwszy z wymienionych został uznany winnym udziału w obrocie mniejszą ilością amfetaminy (16 kg.,) podczas gdy oskarżonemu D. W. (1) 40 kg., a nadto odpowiadał w warunkach art.31 § 2 kk i wymierzono mu karę 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę 200 stawek dziennych po 150 zło jedna stawka. Oskarżony W. W. (1) natomiast działał w okresie jednego miesiąca (oskarżony D. W. (1) blisko rok i 6 miesięcy) i również przypisano mu udział w obrocie dużo mniejszą ilością amfetaminy (15 kg.) niż oskarżonemu D. W. (1). Apelacja obrońcy oskarżonego Z. R. (1). Ad. 1. a. Zarzut nie jest zasadny. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy zasady obiektywizmu unormowanej w przepisie art. 4 kpk wskazać należy, że skarżąca w żaden sposób go nie uargumentowała. Tymczasem wykazanie, że w toku postępowania doszło do naruszenia zasady obiektywizmu, zwanej też zasadą bezstronności (art.4 kpk) wymaga wskazania uchybień konkretnych przepisów służących realizacji tej zasady (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 12 grudnia 2019r., II AKa 559/19). Zasada ta stanowi rozwinięcie normy zawartej w art.45 Konstytucji RP, gwarantującej prawo m.in. do rozpoznania sprawy przez bezstronny sąd oraz zobowiązania przyjętego przez Polskę w art.6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Ową bezstronność należy postrzegać jako stan, w którym sędzia w trakcie toczącej się przed sądem sprawy traktuje wszystkich uczestników postępowania równorzędnie, nie stwarzając korzystniejszej sytuacji dla żadnej ze stron czy żadnemu z uczestników postępowania, w trakcie zarówno toczącej się przed sądem sprawy, jak i orzekania (bezstronność subiektywna) oraz jako niezależność sędziego polegająca na tym, że - jak stanowi art.178 ust. 1 i 3 Konstytucji RP - działa on wyłącznie na podstawie prawa, zgodnie ze swoim sumieniem i wewnętrznym przekonaniem (bezstronność obiektywna). Elementem zasady obiektywizmu jest też zakaz przyjmowania przez organ procesowy kierunkowego nastawienia do sprawy, dopasowywanie czynności procesowych do z góry przyjętego na wstępie wyniku lub oddalanie wniosków dowodowych jednej tylko strony, gdy dążą one do ustaleń sprzecznych z przyjętym na wstępie założeniem. Ale ocena materiału dowodowego z daniem wiary jednym z dowodów, nie stanowi naruszenia tej zasady (tak też: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 9 sierpnia 2017r., II KK 206/17). Skarżąca nie zdołała zatem wykazać, a Sąd odwoławczy nie stwierdza aby doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia przez sąd orzekający zasady obiektywizmu. Powołanie się na naruszenie art.4 kpk nie może zatem stanowić samodzielnego zarzutu apelacyjnego, lecz musi być poparte wskazaniem naruszenia przepisów gwarantujących przestrzeganie tej zasady. Identyczne stanowisko konsekwentnie prezentuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, wystarczy chociażby przywołać postanowienie z 3 października 2011r., V KK 112/11 w którym to wskazano: „ Przepis art. 4 k.p.k. stanowiący o jednej z generalnych zasad procesu karnego - o zasadzie obiektywizmu, nie może być samoistną podstawą zarzutów odwoławczych. Jest on wszak kierowany do organów prowadzących postępowanie karne i nakłada na nich obowiązek badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Realizacji tej zasady przez te organy służą konkretne przepisy ustawy karnej procesowej. Chcąc zarzucić tym organom nieprzestrzeganie tej zasady procesowej, należy w środku odwoławczym te przepisy powołać, jako przez nich nie respektowane. Brak tego rodzaju odniesień czyni zarzut obrazy tylko art. 4 k.p.k. bezzasadnym” (patrz też: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 18 maja 2023r., II AKa 47/23; postanowienia Sądu Najwyższego z: 11 stycznia 2023r. IV KK 530/22, 22 listopada 2022r. IV KK 445/22, 20 stycznia 2022r. III KK 161/22; z 28 grudnia 2021r. II KK 561/21, 21 listopada 2012r. IV KK 244/12, 20 listopada 2012r. V KK 92/12, 3 kwietnia 2012r. V KK 338/11; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 września 2022 II AKa 61/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 stycznia 2022r. II AKa 362/21, wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 26 czerwca 2013r. II AKa 181/13; B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki (red.), Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2013r., Tom I, s. 45; T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2014r., Tom I, s. 60; P. Hofmanski, E. Sadzik, K. Zgryzek, Kodeks postępowania karnego – komentarz, Warszawa 2011r., Tom I, s. 58). Nie jest przy tym naruszeniem art.4 kpk stan będący rezultatem przeprowadzonego przez Sąd I instancji procesu dowodzenia, w wyniku którego dokonano selekcji zgromadzonego materiału dowodowego i oparto ustalenia faktyczne o dowody niekorzystne dla strony niezadowolonej z takiego stanu rzeczy. W przypadku zaistnienia przeciwstawnych dowodów, kreujących odmienne, czy wzajemnie wykluczające się stany faktyczne organ wymiaru sprawiedliwości nie jest wszak zobligowany do wyboru tej wersji, która jest korzystniejsza dla oskarżonego, a tego w istocie domaga się autorka apelacji, prowadząc w zakresie omawianego zarzutu polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji. Jest to błędne rozumienie zasady określonej w art.4 kpk. Oznaczałoby to bowiem hołdowanie niedopuszczalnej w polskiej procedurze zasadzie legalnej oceny dowodów, zaś wymiar sprawiedliwości byłby ubogi, skoro opierałby się jedynie na zapewnieniach osoby nie przyznającej się do popełnienia zarzuconego mu czynu, a ignorował treść pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów, logikę rozumowania na nich opartego i racjonalność wyciągniętych wniosków. Dlatego właśnie ustrojową prerogatywą sądów jest możliwość ustalania w granicach swobody ocen prawdy materialnej będącej pierwszorzędnym celem procesu karnego (art. 2 § 2 kpk). Swobodna ocena dowodów ograniczona jest zaś jedynie powinnością przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia rozumowania, które doprowadziło skład orzekający do dokonanego wyboru. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy temu zadaniu w pełni sprostał. W sporządzonym dokumencie sprawozdawczym szczegółowo przedstawił, jakim dowodom, w jakim zakresie i z jakich względów dał wiarę, bądź też wiarygodności tej odmówił. Analizując zarzut autorki apelacji przez pryzmat powyżej przedstawionych uwag Sąd odwoławczy – po zapoznaniu się z przebiegiem procesu oraz uzasadnieniem zaskarżonego orzeczenia - nie stwierdził, aby Sąd I instancji sprzeniewierzył się zasadzie obiektywizmu, to jest aby naruszył przepisy mające zapewnić jej realizację. Wskazać należy, że i sama skarżąca takiej argumentacji nie przedstawiła; uzasadnienie bowiem tego zarzutu dotyczy tylko dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów (a zatem dotyczy obrazy art.7 kpk). Sąd Apelacyjny odwołuje się w tym miejscu do uwag natury ogólnej dotyczących zarzutu obrazy art.7 kpk poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu, gdyż zachowują one aktualność również w odniesieniu do omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy na wstępie wskazać należy, że Sąd I instancji zmienił kwalifikację prawną jednego z czynów zarzuconych oskarżonemu Z. R. (1), z art.258 § 2 w zw. z art.258 § 2 kk na art.258 § 1 kk. Chybionym jest zatem odwoływanie się do czynów zarzuconych (str.4 apelacji), gdyż przedmiotem apelacji jest wyrok Sądu I instancji, nie zaś akt oskarżenia. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść kwestionowanie wiarygodności depozycji świadków: P. P., M. P., M. G. oraz P. M. (3) poprzez wskazanie, że nie zabezpieczono substancji psychoaktywnych, pieniędzy lub połączeń telefonicznych uzasadniających winę oskarżonego Z. R. (1) (str.4 apelacji). Jako już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, specyfika przypisanego oskarżonemu przestępstwa udziału w obrocie substancjami narkotycznymi powoduje, że nie może to samo w sobie być okolicznością ekskulpującą. Sąd Okręgowy dostrzegł podnoszoną przez skarżącą okoliczność, że dowody obciążające oskarżonego, których wiarygodność kwestionuje skarżąca mają cechy pomówienia (str.37-38 uzasadnienia wyroku). Nie jest to jednak jednoznaczne z tym, że są niewiarygodne. Sąd II instancji czynił już w niniejszym uzasadnieniu rozważania dotyczące dowodu z pomówienia (przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego K. G.) i do nich odsyła, gdyż zachowują one aktualność również w realiach omawianej apelacji. Brak jest zatem podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Wbrew twierdzeniom skarżącej (str.4 apelacji) nie pominął żadnej z okoliczności mogących mieć wpływ na ocenę dowodów w zakresie odpowiedzialności karnej oskarżonego Z. R. (1), ocena ta zatem jest wnikliwa i wszechstronna. Dywagacje skarżącej o rzekomej podatności świadka P. P. na „wszelkiego rodzaju formy nacisku, tudzież sugestii i wpływów” (str. 5 apelacji) są całkowicie dowolne. Przede wszystkim brak jest podstaw do twierdzenia aby takiego rodzaju naciski, sugestie i wpływy były wywierane na P. P.. Nie wynika to bowiem ani z jego depozycji, ani z jakichkolwiek innych dowodów; nie wskazuje również na nie sama skarżąca. Po wtóre podkreślenia wymaga, że P. P. nadal pozostawał jako osoba tymczasowo aresztowana, mimo składania zeznań stanowiących ostatecznie podstawę do zastosowania wobec niego przepisu art.60 § 4 kk. Całkowicie dowolne są również twierdzenia skarżącej o ustalaniu przez świadka M. P. i P. M. (3) treści depozycji obciążających oskarżonego Z. R. (1). Nie przesądza bowiem o tym okoliczność, że po zwolnieniu M. P. kontaktowała się z P. M. (3), czemu nie zaprzecza zarówno M. P. (k.7891-7893 akt sprawy), jak i P. M. (3) (k.11370-11398 akt sprawy). Treść ich depozycji (różnią się od siebie) pozwala na uznanie za wiarygodne ich twierdzeń, że nawet gdyby rozmawiali o sprawie, nie uzgadniali treści swoich depozycji, w szczególności w odniesieniu do oskarżonego Z. R. (1). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że możliwość uzgadniania zeznań nie jest jednoznaczna z tym, że do takich uzgodnień doszło. Okoliczność zatem, że świadkowie ci rozmawiali ze sobą po ujawnieniu przestępczego procederu (telefonicznie czy też osobiście) wynika z akt przedmiotowej sprawy i na potwierdzenie powyższej okoliczności Sąd odwoławczy nie musiał sięgać do akt sprawy II K 49/14 Sądu Okręgowego w Słupsku (str.3, 6 apelacji). W oparciu o analizę akt sprawy, w szczególności wskazanych przez skarżącą dowodów o charakterze osobowym (str.6 apelacji) Sąd II instancji nie podzielił poglądu skarżącej co do powodów, dla których świadek P. P. miałby bezpodstawnie obciążać oskarżonego Z. R. (1). Sąd ten szczegółowo odniósł się do okoliczności podnoszonych przez skarżącą i wnikliwe ocenił wiarygodność wskazywanych przez nią świadków. Wskazać jedynie należy, że ocena ta znajduje się na str.82-83 uzasadnienia wyroku, nie zaś na str.112 jak wskazała skarżąca (str. 6 apelacji). Na str.112 uzasadnienia wyroku znajduje się wprawdzie ocena zeznań tych świadków ale nie jest to uzasadnienie wyroku zaskarżonego omawianą apelacją; dotyczy ono bowiem wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z 2 czerwca 2016r. w sprawie IV K 94/11 (k.22459v akt niniejszej sprawy). Nie ma racji skarżąca twierdząc w tym miejscu, że Sąd Okręgowy poczynił ustalenia faktyczne w oparciu o sprzeczne ze sobą dowody. świadek P. P. szczegółowo i wielokrotnie w swoich depozycjach wskazywał na zachowania oskarżonego Z. R. (1), które (między innymi) stanowiły podstawę do uznania go winnym popełnienia przypisanych mu przestępstw. Wskazani natomiast przez skarżącą świadkowie nie przeczyli tym twierdzeniom; w ogóle się do nich nie odnosili (zeznana świadka A. R. – k. 19048-19049 akt sprawy, zeznania świadka R. S. – k. 18230-18232 akt sprawy, zeznania świadka R. R. (4) – k.18121-18124 akt sprawy). Nie sposób zatem uznać aby między depozycjami tych osób zachodziła sprzeczność. Podkreślenia bowiem wymaga, że – w oparciu o zeznania tych świadków – brak jest podstaw do uznania, że P. P. zaprzestał chodzić na mecze Lechii w związku z rozpowszechnianymi przez oskarżonego Z. R. (1) informacjami o jego (rzekomo – uwaga SA) skłonnościach pedofilskich. Świadek A. R. zeznał jedynie, że w gronie kibiców krążyła taka informacja, nie odnosił się jednak to tego czy była ona powodem zaprzestania chodzenia na mecze P. P. (k.19048-19049 akt sprawy), R. R. (4) zeznał, że był świadkiem kłótni oskarżonego Z. R. (1) z P. P. (k.18121-18124 akt sprawy). Świadek R. S. natomiast wprawdzie zeznał, że P. P. miał pretensje do oskarżonego Z. R. (1) o ujawnienie tych (rzekomych – uwaga SA) skłonności ale po pierwsze: wiedzę tę świadek miał mieć z „trzeciej ręki”, tj. od niejakiego K. W. (którego nazwisko podał dopiero po podpowiedzi obrońcy) który miał stwierdzić, że „wyszło to od Z. R. (1) , po wtóre świadek ten wskazał, że nie wie czy jest to powód dla którego świadek P. P. nie jeździ na mecze (k.18239-18232 akt sprawy). Zeznania te również – wbrew twierdzeniom skarżącej - nie pozostają w sprzeczności z depozycjami P. P. co do tego, że nie doszło do kłótni między nim a oskarżonym Z. R. (1), gdyż świadkowie o takiej kłótni nie zeznawali. Wprawdzie istotnie P. M. (3) podał, że był jakiś konflikt między świadkiem P. P. a oskarżonym Z. R. (1) ale nie zna jego podłoża (k.11204-11229 akt sprawy). Podał jednak również, że nie słyszał wcześniej o skłonnościach pedofilskich P. P., a usłyszał o tym dopiero kiedy „zaczęły się te sprawy”. Podał również, że jest kibicem, chodził na mecze (...), podobnie jak P. P., M. D. (1) i Z. R. (1) ale nie zauważył aby inni kibice izolowali się od P. P. (k. 19855-19861v akt sprawy). Wskazać przy tym należy na zeznania świadka P. M. (4), że powodem konfliktu oskarżonego Z. R. (1) ze świadkiem P. P. było nadużywanie alkoholu przez tego ostatniego. Kiedy natomiast przestał on pić (po poznaniu swojej przyszłej żony M.) – konflikt został zażegnany a Z. R. (1) wręcz pomagał P. P.. Nie wie natomiast nic na temat jakiegokolwiek konfliktu pomiędzy Z. R. (1) a P. P. na tle rzekomych skłonności pedofilskich tego ostatniego. Gdyby coś takiego było to on by wiedział i P. P. nie byłby w grupie, a tak nie było (k.19625-19628 akt sprawy). Wskazać również należy, że świadek M. P., której dziecko miało być ofiarą tych skłonności, takim zachowaniom zaprzeczyła (k.7891-7893 akt sprawy). Skutecznego zakwestionowania depozycji świadka P. P. nie może przynieść odwoływanie się do tego kiedy P. P. zaczął mówić o roli oskarżonego Z. R. (1) w inkryminowanych zdarzeniach (str.8 apelacji). Podkreślenia bowiem wymaga, że świadek wyjaśniał/zeznawał o wielu osobach i znacznym zakresie działalności zorganizowanej grupy przestępczej, do której należał. Jego pierwsze wyjaśnienia złożone 28 października 2009r. (k.47-48v akt sprawy) dotyczyły bezpośrednio sytuacji, w której został zatrzymany; postawiono mu wówczas zarzut posiadania substancji psychotropowej w celu wprowadzenia do obrotu. Wskazać również należy, że wówczas nawet nie wymieniał M. D. (1) jako osoby, na polecenie której przewoził narkotyki, posługując się określeniem „znajomy z G.”. Również jego kolejne wyjaśnienia dotyczyły zdarzeń bezpośrednio poprzedzających zatrzymanie (z 3 października 2009r. - k.139-141 akt sprawy i z 2 listopada 2009r. - k.219-221 akt sprawy). Będąc przesłuchiwanym 30 października 2009r. (k.191 akt sprawy) i 2 listopada 2009r. (k.212-211 akt sprawy) ograniczył się do przyznania się do winy. Podkreślenia przy tym wymaga, że przestępcze zachowania oskarżonego Z. R. (1) przypisane mu w zaskarżonym orzeczeniu zakończyły się nie później niż 15 marca 2009r. Bez wpływu na ocenę wiarygodności wyjaśnień P. P. pozostaje zatem – w ocenie Sądu Apelacyjnego – że składając wyjaśnienia dotyczące bieżącej przestępczej działalności ponad 7 miesięcy po tym czasie i nie wspomniał o oskarżonym Z. R. (1). Wskazać również godzi się, że nie wspomniał wówczas o wielu innych współoskarżonych w tej sprawie. Nie jest również tak jak twierdzi skarżąca, że ani P. P. ani P. M. (3) nie potrafią jednoznacznie przypisać oskarżonemu Z. R. (1) roli w popełnionym przestępstwie, a w depozycjach świadków brak spójności (str.8 apelacji). Świadek P. P. bowiem konsekwentnie wskazywał w tym zakresie na: - partycypowanie w finansowaniu zakupu środków narkotycznych, które następnie były wprowadzanie do obrotu: wyjaśnienia z 19 grudnia 2009r. (k.1167-1168 akt sprawy), które podtrzymał (k.1680-1681, 2328, 2419-2421, 4052-4054, 4483, 8288-8293, 12035, 23148 akt sprawy); zeznania: z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy); z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy); - pozyskiwanie kokainy z kartek pocztowych: wyjaśnienia z 19 grudnia 2009r. (k.1167-1168 akt sprawy) i z 18 stycznia 2010r. (k.1680-1681 akt sprawy), które podtrzymał (k.1680-1681, 2328, 2419-2421, 4052-4054, 4483, 8288-8293, 12035, 23148 akt sprawy); zeznania z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7836-7839 akt sprawy), które podtrzymał (k.12039, k.23149v akt sprawy), z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy); - udział w mieszaniu amfetaminy z innymi substancjami: wyjaśnienia z 18 stycznia 2010r. (k.1680-1681 akt sprawy), które podtrzymał (k.2328, 2419-2421, 4052-4054, 4483, 8288-8293, 12037, 23149 akt sprawy); zeznania z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy), z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy); - wspólnik M. D. (1) w zakresie obrotu środkami narkotycznymi: wyjaśnienia z 18 stycznia 2010r. (k.1680-1681 akt sprawy), które podtrzymał (k.2328, 4052-4054, 4483, 8288-8293, 12037, 23149 akt sprawy); zeznania: z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy), z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy); - pozyskiwanie odbiorców narkotyków od grupy: wyjaśnienia z 18 stycznia 2010r. (k.1680-1681 akt sprawy), które podtrzymał (k.2328, 4052-4054, 4483, 8288-8293, 12037, 23149 akt sprawy); zeznania z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy); z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy); - członek grupy: zeznania z 7 grudnia 2010r. (k.8293 akt sprawy), które podtrzymał (k.12040, 23150v akt sprawy), z 19 grudnia 2011r. (k.11591-11631 akt sprawy), które podtrzymał (k.17568, k.23161v akt sprawy), z 18.09.2018r. (k.23147v-23151v akt sprawy), - udział w odbiorze narkotyków od dostawców (sporadycznie): zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7836-7839 akt sprawy), które podtrzymał (k.12039, k.23149v akt sprawy); - kontakty z dostawcami narkotyków (sporadycznie): zeznania z 24 stycznia 2014r. do sprawy V Ds. 50/13 (k.19630-19637 akt sprawy), które podtrzymał (k.20470v akt sprawy). Świadek P. M. (3) natomiast konsekwentnie wskazywał w tym zakresie na następujące fakty: - wspólnik M. D. (1) w zakresie obrotu środkami narkotycznymi: wyjaśnienia z 19 grudnia 2009r. (k.1154-1156 akt sprawy), które podtrzymał (k.1210, 1236, 1628-1632, 11385, 11393 akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11518 akt sprawy); - członek grupy: wyjaśnienia z 19 grudnia 2009r. (k.1154-1156 akt sprawy), które podtrzymał (k.1210, 1236, 1628-1632, 11385, 11393 akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11518 akt sprawy), z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - udział w mieszaniu amfetaminy z innymi substancjami: wyjaśnienia z 14 stycznia 2010r. (k.1628-1632 akt sprawy), które podtrzymał (k.11393 akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11518 akt sprawy), z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - pozyskiwanie kokainy z kartek pocztowych: wyjaśnienia z 14 stycznia 2010r. (k.1628-1632 akt sprawy), które podtrzymał (k.11393 akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11518 akt sprawy); - odbieranie pieniędzy za sprzedane przez grupę narkotyki (sporadycznie): wyjaśnienia z 14 stycznia 2010r. (k.1628-1632 akt sprawy), które podtrzymał (k.11393 akt sprawy); zeznania z 10 stycznia 2011r. (k.7827v-7830 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11518 akt sprawy), z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - wydawanie poleceń zawiezienia narkotyków do odbiorców: zeznania z 1 czerwca 2011r. (k.9205-9207 akt sprawy), które podtrzymał (k.11510, 11534 akt sprawy), z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - partycypowanie w finansowaniu zakupu środków narkotycznych, które następnie były wprowadzanie do obrotu: zeznania z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - kontakty z dostawcami i odbiorcami narkotyków (sporadycznie): zeznania z 2 listopada 2011r. (k.11204-11229 akt sprawy); - pozyskiwanie odbiorców narkotyków od grupy: zeznania z 28 listopada 2011r. (k.11370-11398 akt sprawy); W odróżnieniu od skarżącej (str.9 apelacji) wątpliwości Sądu Apelacyjnego nie budzi sens współfinansowania zakupu środków odurzających przez Z. R. (1) w ramach grupy przestępczej (i dalszego wprowadzania jej do obrotu – uwaga SA). Sens ów wyraża się choćby w korzyści majątkowej jaką z tego tytułu oskarżony Z. R. (1) osiągnął (613.750 zł.). Sprzeczne z kierunkiem zaskarżenia wydaje się kwestionowanie ustalenia Sądu, że oskarżony Z. R. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej działał od lata 2006r., nie zaś od połowy 2005r. (str.9-10 apelacji). Koniec tej działalności nastąpił wraz z zatrzymaniem oskarżonego 15 marca 2009r. Powoływanie się na depozycje P. M. (3) w zakresie początku tego okresu nie może przynieść oczekiwanych przez skarżącą efektów. We wskazanych bowiem w apelacji (str.9) wyjaśnieniach z 19 grudnia 2009r. P. M. (3) wskazał, że działa w grupie od 3 lat, przy czym Sąd Okręgowy ustalił, że grupa została założona przez M. D. (1) w drugiej połowie 2005r. ale jednocześnie – że członkowie grupy kolejno do niej dołączali (str.2 uzasadnienia wyroku). Nie ma zatem racji skarżąca twierdząc, z powołaniem się na wyjaśnienia P. M. (3), że działał on w niej od początku jej istnienia, a oskarżony Z. R. (1) tylko przez pierwszy rok jej działalności. Wskazać przy tym należy, że – jak wynika z dowodów zgromadzonych w sprawie – aktywność oskarżonego Z. R. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej była różna, co nie implikuje uznania, że w jakimś czasie, w okresie wskazanym w przypisanym mu przestępstwie do niej nie należał. Z wyjaśnień P. M. (3) wynika, że początkowo Z. R. (1) osobiście woził narkotyki do odbiorców (k.1154-1156 akt sprawy) i z treści tych depozycji można wnioskować, że do tego właśnie odnosi się cytowany przez skarżącą (str.9-10 apelacji) ich fragment: „w pierwszym roku działał z nami (...)/(...)z G.” (takich pseudonimów używał oskarżony Z. R. (1) – uwaga SA). W dalszej części wypowiedzi bowiem P. M. (3) podał, że jak się oskarżony zaczął bać, to właśnie on „zaczął samodzielnie wozić prochy”. W tym również czasie, tj. rok od przystąpienia do grupy, oskarżony Z. R. (1) wraz ze świadkiem P. M. (3) mieszał amfetaminę z innymi substancjami. Miało to miejsce do końca 2007r., kiedy to aktywność oskarżonego w grupie zmalała, do wiosny 2008r. Nie oznacza to jednak, że przestał być członkiem zorganizowanej grupy zajmującej się obrotem narkotykami. Jak bowiem zeznał świadek P. M. (3) – był z nimi w kontakcie, nadal był w grupie ale miał jeszcze swoje sprawy (k.11204-11229 akt sprawy). Jego powrót do większej aktywności wiązał się z pozyskiwaniem kokainy z nasączonych kartek (wyjaśnienia oskarżonego P. M. (3) - k.1628-1632, 11204-11229 akt sprawy). Podkreślenia wymaga, że również i inni świadkowie potwierdzili udział oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej i w obrocie narkotykami, co dodatkowo uwiarygadnia depozycje P. P. i P. M. (3): J. B. (k.2457-2458, 10470-10472, 12161v-12164v, 15027-15041, 23390v-23393, akt sprawy), M. G. (k.2460-2464, 12430-12462, 19210-19212, 19219-19220, 19228, 19231-19232, 19805v akt sprawy) i P. M. (4) ( k.19625-19628 akt sprawy). Podkreślenia przy tym wymaga, że znamiona przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej wypełnia samo przystąpienie do niej i pozostawanie w jej strukturze, choćby bez pełnienia w niej funkcji czy wykonywania zadań. Jest to przestępstwo o charakterze trwałym, gdyż stan bezprawny utrzymuje się tak długo, jak długo trwa przynależność do grupy, i nie wymaga dokonywania innych działań (patrz: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z 19 czerwca 2023r., II AKa 459/22; Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 5 maja 2022r., II AKa 24/22; Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 9 sierpnia 2019r. II AKa 60/19; Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 18 czerwca 2014r., II AKa 118/14; Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 11 września 2014r., II AKa 134/14; Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lutego 2011r., IV KK 124/10). również: Z. Ćwiąkalski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Część II. Komentarz do art. art. 212-277d, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2017, art. 258, art. 259). Wskazując na dowody jakie rzekomo mają przeczyć ustaleniom w omawianej kwestii, skarżąca na żaden z nich nie wskazuje. Brak jest podstaw do uznania, że w okresie objętym zarzutem grupa się rozpadła (str.10 apelacji). Odnosząc się do argumentu wyjazdu części osób do Anglii jako mającym świadczyć o rozpadzie grupy wskazać należy, że brak jest podstaw do uznania (nie wskazuje ich również sama skarżąca), że poza P. M. (7) ktokolwiek w tym czasie wyjechał „do Anglii”, w szczególności w obawie przed zatrzymaniem. P. M. (7) natomiast zeznał, że do Anglii wyjechał na własny koszt i z własnej decyzji. Po powrocie zaś spotkał się z M. D. (1) i robił to samo co przed wyjazdem do Anglii (k. 11204-11229 akt sprawy). Całkowicie chybione jest również uznanie za okoliczność dyskwalifikującą zaskarżone orzeczenie w części odnoszącej się do oskarżonego Z. R. (1), nieustalenia przez Sąd Okręgowy przyczyn dla których oskarżony ten dołączył do grupy i zaczął partycypować w zakup przez nią środków odurzających celem wprowadzenia do obrotu (str.10 apelacji). Motywacja bowiem dla której sprawca decyduje się na wejście w konflikt z prawem nie jest warunkiem sine qua non uznania winy, jeżeli nie należy do znamion przestępstwa. Zatem brak ustalenia w tym zakresie W żadnym stopniu nie dyskwalifikuje zaskarżonego orzeczenia, gdyż motyw i cel, którym kierował się sprawca grają rolę uzupełniającą i drugoplanową, o ile w myśl specjalnej dyspozycji ustawy nie należą do znamion czynu przestępnego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Wskazać w tym miejscu godzi się, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, w sprawie może w ogóle nie dojść do ustalenia motywu działania sprawcy (patrz: wyroki Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z: 21 września 2023r. II AKa 240/23, 24 marca 2022r. II AKa 13/22, 9 grudnia 2010r. II AKa 309/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 30 maja 2007r., II AKa 84/07; wyroki Sądu Najwyższego z: 5 października 1981r. I KR 149/81, 3 czerwca 1974r. I KR 419/73). Ustalenie motywów działania sprawcy jest jednym z zadań procesu karnego, jednakże w konkretnych sprawach może się okazać, iż nie jest to możliwe, gdyż sprawca czynu przestępnego motywów takich nie ujawnia, materiał dowodowy zaś nie pozwala na ich ustalenie. Nie jest to zatem – wbrew twierdzeniom skarżącej (str.10 apelacji) elementarna okoliczność, która winna być ustalona przez sąd. Wskazać zatem jedynie należy, że z popełnienia przestępstwa oskarżony uzyskał znaczną – w ocenie Sądu Apelacyjnego – korzyść majątkową w wysokości 613.750 zł. Doświadczenie zawodowe Sądu odwoławczego w niniejszym składzie pozwala na wyrażenie poglądu, że korzyść majątkowa jest częstą motywacją popełniania przestępstw. Na marginesie wskazać nadto należy, że - wbrew twierdzeniom skarżącej – współfinansowanie zakupu narkotyków i ich mieszanie nie było – co wyżej wskazano - jedynym przejawem udziału oskarżonego Z. R. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się wprowadzaniem do obrotu substancji narkotycznych. Skarżąca podnosząc (str.10 apelacji), że rozliczenia między Z. R. (1) a M. D. (1) nie musiały mieć związku z przestępczą działalnością, nie przedstawia jakiegokolwiek dowodu na tę okoliczność, nie wskazuje również na nią sam oskarżony Z. R. (1); podobnie jak M. D. (1). Oskarżony oczywiście, na co już Sąd odwoławczy zwracał uwagę w niniejszym uzasadnieniu, nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ale argumentacja obrońcy musi mieć jakieś zaczepienie w dowodach; tymczasem w omawianym zakresie jej brak. Odwołując się do depozycji P. M. (3) jako mającej świadczyć o tym, że oskarżony Z. R. (1) nie był brany pod uwagę przy podziale zysków, skarżąca zdaje się pomijać, że określając wysokość korzyści majątkowej jaką z popełnienia przestępstwa osiągnął Z. R. (1) Sąd Okręgowy miał na uwadze okresowe zmniejszenie jego aktywności w zorganizowanej grupie zajmującej się obrotem narkotykami (str.128 uzasadnienia wyroku). Nie ma również racji skarżąca bagatelizując udział oskarżonego Z. R. (1) w mieszaniu narkotyków ograniczając to jedynie do prezentowania samej czynności mieszania i tym samym próbując zdyskredytować depozycje P. M. (3) co do udziału oskarżonego Z. R. (1) w przypisanych mu przestępstwach. Jak wynika bowiem z depozycji świadka P. M. (3) (k.11204-11229 akt sprawy) oskarżony wskazywał proporcje w jakich narkotyk oraz „wypełniacze” miały być zmieszane. Miało to znaczenie dla utrzymania odurzających właściwości środków narkotycznych wprowadzanych do obrotu. O tym, że oskarżony Z. R. (1) brał udział w mieszaniu narkotyków zeznawali również świadkowie: P. M. (4) (k.19625-19628 akt sprawy) i P. P. (k. 1680-1681, 8288-8293 akt sprawy). Całkowicie chybiony jest zarzut pominięcia przez Sąd Okręgowy faktu przebywania oskarżonego Z. R. (1) w Czechach. Sąd bowiem zarówno zgromadził w tym zakresie obszerny materiał dowodowy w postaci zeznań świadków, w tym rodziny oskarżonego, jego współpracowników i znajomych oraz kuratorów sądowych, który ocenił w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami określonymi w art.7 kpk oraz wyciągnął wnioski co do tych okoliczności i ich wpływu na ustalenie sprawstwa oskarżonego Z. R. (1) (str.80-94 uzasadnienia wyroku), a na ich podstawie poczynił w tym zakresie ustalenia faktyczne (str.14 uzasadnienia wyroku) Prawidłowe w tym zakresie (i niekwestionowane w omawianej apelacji) ustalenie Sądu I instancji, że oskarżony często przyjeżdżał do Polski skutkuje uznaniem za nieprzekonującą argumentację opierającą się na nie odniesieniu się do tego przez świadków: M. P. i P. P. (str.11 apelacji). Zarzut odnoszący się do świadka P. P. jest przy tym z gruntu chybiony, gdyż świadek ten w swoich depozycjach mówił o wyjazdach oskarżonego Z. R. (1) do Czech (k.19630-19637, 20470v akt sprawy). Poczynione przez Sąd I instancji ustalenia co do aktywności jaką podejmował oskarżony Z. R. (1) w ramach przypisanej mu działalności przestępczej, do czego odnosił się już Sąd odwoławczy w niniejszym uzasadnieniu, oraz wskazana wyżej okoliczność, że oskarżony często wracał do Polski nie pozwalają za przekonującą uznać argumentację skarżącej (str.11 apelacji), że Z. R. (1) nie kontaktował się ze współoskarżonymi. Istnienie takich kontaktów wynika choćby z zeznań P. P., Okoliczność, że część z nich zaprzecza aby były to kontakty związane z popełnianiem przestępstw niczego nie zmienia, gdyż – zdaniem Sądu II instancji – skarżąca zmierza do wykazania, że oskarżony Z. R. (1) przebywając w Czechach nie miał jakichkolwiek (osobistych czy też telefonicznych) kontaktów z innymi osobami mającymi związek z inkryminowanymi zdarzeniami. Całkowicie nieprzekonujące jest stanowisko skarżącej (str.11 uzasadnienia) o rzekomo celowym czasowym „zachowaniu w milczeniu” „tej oczywistej okoliczności”, w obawie o bezprawne działania organów ścigania (str.11 apelacji). Ta część jej uzasadnienia jest całkowicie niezrozumiała. Skarżąca bowiem nie wskazuje o jaką „oczywistą okoliczność” chodzi i dlaczego oskarżony nie ujawnił jej od razu, skoro – jak zdaje się sugerować skarżąca – miałaby ona istotny wpływ na kwestię jego winy. Sąd II instancji nie podziela dokonanej przez skarżącą krytycznej oceny wiarygodności zeznań świadka K. A., który – zdaniem oskarżonego Z. R. (1) – miał go zastraszać w czasie przesłuchania (str.11-12 apelacji). Przeciwko takiej tezie przemawia przede wszystkim okoliczność, że świadek nie przesłuchiwał oskarżonego Z. R. (1), co wynika zarówno z jego zeznań (k.15159, 23768 akt sprawy) ale i z protokołów tych czynności procesowych. Poza tym oskarżony na żadnym etapie postępowania nie przyznał się do winy. Nawet zatem zakładając, że doszło do niewłaściwego zachowania funkcjonariusza CBŚ (co – w ocenie Sąd Apelacyjnego – nie miało miejsca) pozostawałoby to bez wpływu na treść orzeczenia, gdyż oskarżony nie złożył samoobciążających wyjaśnień, w oparciu o które Sąd I instancji przypisałby mu winę. Sąd odwoławczy nie dostrzega również, a skarżąca nie wykazuje związku między (gdyby miało miejsce) niewłaściwym zachowaniem przesłuchującego a faktem, że oskarżony „w obawie o bezprawne działania organów ścigania” zachował jakąkolwiek mającą potwierdzać jego niewinność okoliczność „w milczeniu”. Jeżeli oskarżony twierdzi, że doszło do nieprawidłowości w czasie jego przesłuchania, winien złożyć zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy na brak przedstawienia przez skarżącą argumentów na poparcie poglądu, że owa (rzekoma – uwaga SA) nieprawidłowość w toku postępowania przygotowawczego „przeniknęła do sądowej fazy procesu”. Sąd II instancji absolutnie nie podziela stanowiska skarżącej, że wiedza oskarżonego Z. R. (1) o tym, że świadek K. A. trenował kickboxing (nawet gdyby wynikała z ich rozmowy w czasie przesłuchania – co nie zostało wiarygodnie wykazane) implikuje uznanie, że świadek stosował groźby wobec oskarżonego w czasie jego przesłuchania (str.12 apelacji). Całkowicie chybionym jest odwoływanie się do zeznań świadka D. B. (str.12 apelacji); nie dotyczyły one bowiem oskarżonego Z. R. (1). Całkowicie dowolne, niepoparte jakąkolwiek argumentacją są dywagacje skarżącej na temat tego, że skoro świadek D. B. twierdziła, że w czasie przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym prowadząca je prokurator groziła jej umieszczeniem dzieci w rodzinie zastępczej (co – należy to podkreślić – nie znalazło jakiegokolwiek potwierdzenia), niezasługujące na wiarę są zeznania świadka M. P., gdyż ona również jest matką i również obawiała się utraty dziecka. Podkreślenia przy tym wymaga, że świadek M. P. nigdy w swoich depozycjach nie twierdziła aby takie groźby, w szczególności przez osoby ją przesłuchujące, były wobec niej kierowane. Z dużą dozą swobody skarżąca forsuje całkowicie nieprzekonującą tezę, że odwoływanie się przez świadka do niepamięci (nie zaś amnezji jak twierdzi skarżąca – str.12 apelacji) w obawie przed narażeniem się na odpowiedzialność karną jest jednoznaczne z obawą przed odebraniem jej dziecka. Wszak świadkowie (a w tym charakterze zeznawała M. P. na rozprawie) są pouczani o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań. Powoływanie się zatem świadka M. P. na niepamięć – w ocenie Sądu Apelacyjnego – miało właśnie uchronić ją od odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań. Jest to zupełnie naturalne biorąc pod uwagę okres kilku lat jaki upłynął między inkryminowanymi zdarzeniami (2006-2009) a składaniem zeznań przez świadka (2012r.). Całkowicie pozbawiony logiki jest przedstawiony przez skarżącą (str.12-13 apelacji) tok rozumowania oskarżonego Z. R. (1), który miał rzekomo zataić w toku postępowania przygotowawczego fakt wyjazdów do Czech z uwagi na szantaż jakiemu miał go poddać świadek K. A.. Po raz kolejny bowiem należy podkreślić, że oskarżony Z. R. (1) również na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odwoływanie się zatem do okoliczności i wnioskowanie o dopuszczenie dowodów mogących potwierdzić jego stanowisko w przedmiocie stawianych mu zarzutów żadną miarą nie mogłoby mu „zaszkodzić” procesowo. Całkowicie dowolne, nieoparte o jakiekolwiek dowody jest twierdzenie skarżącej (str.13 apelacji), że czynności procesowe mające na celu przeprowadzenie dowodów wnioskowanych przez oskarżonego (w szczególności dokumentów i zeznań świadka P. S.) stanowiły działania mające zdyskredytować ich wiarygodność. Bez jakiegokolwiek wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia pozostaje akcentowanie przez skarżącą, że przeprowadzał je prokurator. Podlegały one bowiem ocenie Sądu, a wskazany w apelacji świadek P. S. był przed Sądem Okręgowym po raz pierwszy rozpoznającym sprawę przesłuchany bezpośrednio (k.20204-20209 akt sprawy), w obecności skarżącej biorącej w tym przesłuchaniu aktywy udział poprzez zadawanie świadkowi pytań. W toku ponownej rozprawy zeznania świadka zostały uznane za ujawnione bez odczytywania (k.23768 akt sprawy) za zgodą stron, w tym obecnej na rozprawie obrońcy oskarżonego Z. R. (1). Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały również zarzuty związane z dokonaną przez Sąd I instancji oceną (str.54-56 uzasadnienia wyroku) zeznań świadka M. G. (str.13-14 apelacji); Sąd ten aprobuje tę ocenę. Wbrew twierdzeniom skarżącej, ocena ta jest wnikliwa, zgodna z dyspozycją art.7 kpk i kompleksowa, odnosząca się również do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Do kwestii grypsów jakie wysyłał świadek M. G. Sąd II instancji odnosił się już w niniejszym postępowaniu i do poczynionych tam rozważań odsyła nie widząc podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Były one również przedmiotem rozważań w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W sposób przekonujący również wykazał brak związku między nabyciem działki od matki świadka S. T. a składaniem obciążających oskarżonego Z. R. (1) depozycji przez M. G.. W jakim celu bowiem świadek miałby składać fałszywe, obciążające oskarżonego zeznania, a nawet „ nie wykluczać rozstrzygnięć ostatecznych” (str.14 apelacji) wobec oskarżonego jeżeli konflikt o jakim mówi skarżąca miał mieć związek z ową działką. Tym bardziej, że – jak zeznał świadek S. T. – oskarżony Z. R. (1) nie zajmował się tematem tej działki (k.18232-18234 akt sprawy) a podszedł jedynie do świadków, gdy ci o tej działce rozmawiali i stanął po stronie S. T.. Należałoby zatem zadać pytanie po co oskarżony wtrącił się do rozmowy świadków, skoro sam S. T. zeznał, że nie miał z nią jakiegokolwiek związku. Nie sposób skutecznie kwestionować dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności depozycji świadka M. G. podnosząc, że nie wskazał on roli oskarżonego Z. R. (1) w grupie przestępczej (str.14 apelacji). Nie sposób uznać bowiem aby jedynie dokładna wiedza w tym przedmiocie mogłaby go uwiarygodnić, skoro on sam głównie zajmował się zakupem narkotyków wprowadzanych do obrotu przez grupę (w tym od oskarżonego Z. R. (1)) i dalszą ich odsprzedażą (k.2457-2458, 2460-2464, 12150v-12151, 12430-12462 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść kwestionowanie depozycji M. G. co do nabycia przez oskarżonego Z. R. (1) narkotyków od R. M.. Obrońca oskarżonego zarzut ten oparła o kwestię jakim samochodem poruszał się R. M., pomijając całkowicie słusznie wskazane przez Sąd I instancji: konsekwencję i szczegółowość depozycji M. G. (str.57 uzasadnienia wyroku). M. G. rozpoznał zarówno R. M., jak i miejsce, w którym doszło do transakcji (k.2584-2585 akt sprawy). Podkreślenia wymaga, że R. M. nie zaprzeczył w swych zeznaniach, że brał udział w obrocie amfetaminą, którą nabywał od świadka J. B. (k.17360-17365, k.23519 akt sprawy). Skarżąca ponownie kwestionując wiarygodność depozycji świadka M. G. wskazuje na konflikt jego z oskarżonym Z. R. (1), który miał skutkować bezpodstawnym jego obciążaniem. Nie zyskało to aprobaty Sądu odwoławczego. Depozycje świadka M. G. nie mają jedynie charakteru obciążającego oskarżonego. Wskazać w tym miejscu należy na te, w których podał, że oskarżony Z. R. (1) nie miał nic wspólnego z jego transakcjami dokonywanymi ze Z. W. (k.2460-2464, 12452 akt sprawy). Natomiast z uzasadnienia omawianej apelacji wyłania się obraz niebiorącego udziału w jakichkolwiek transakcjach narkotykowych oskarżonego Z. R. (1), z którym skonfliktowane są obciążające go osoby; taka narracja nie znajduje oparcia w trafnie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk ocenionymi przez Sąd Okręgowy dowodami w sprawie. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do (rzekomych – uwaga SA) rozbieżności zeznań J. B. i H. S. w kontekście odpowiedzialności karnej oskarżonego Z. R. (1) (str.15 apelacji). Na wstępie wskazać należy, że skarżąca ponownie nie odwołuje się do uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazując, że ocena zeznań świadków J. B. i H. S. znajduje się na str.57-59, podczas gdy znajduje się ona na str.38-40 uzasadnienia wyroku będącego aktualnie przedmiotem kontroli instancyjnej. Myli się również stwierdzając ich sprzeczność w odniesieniu do oskarżonego Z. R. (1). Podkreślenia bowiem wymaga, że wskazana przez Sąd Okręgowy spójność zeznań J. B. i H. S. dotyczy kwestii dostarczania amfetaminy produkowanej przez grupę przestępczą kierowaną przez M. A., do której obaj należeli do grupy kierowanej przez M. D. (1) (str.38 uzasadnienia wyroku). Żadną miarą Sąd I instancji nie stwierdza aby dotyczyła ona oskarżonego Z. R. (1). Stąd wskazywanie na tą okoliczność nie może skutkować zakwestionowaniem wiarygodności oceny tych dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy, gdyż Sąd ten takiej zbieżności, sprzecznej ze stanowiskiem skarżącej, nie stwierdził. Nie ma również racji skarżąca twierdząc, że świadek J. B. podał jedynie, że widział Z. R. (1) kilka razy w G. ale nie pamięta w jakich okolicznościach. Świadek bowiem zeznał nadto, że M. D. (1) odbierał od niego amfetaminę, a jego wspólnikiem był oskarżony Z. R. (1) (rozpoznał go – k. 15027-15041 akt sprawy), z którym również spotykał się przy okazji transakcji narkotykowych (k.10470-10472, 12161v-12164v,15027-15041, 23392v, 23390v-23393 akt sprawy). Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść kwestionowanie ilości środków odurzających udział w obrocie którymi przypisano oskarżonemu Z. R. (1). Cytowanie fragmentów depozycji niektórych świadków (str.15-16 apelacji) nie może stanowić skutecznej przeciwwagi dla kompleksowych rozważań Sądu Okręgowego w tym zakresie (str41-48, 54-56, 80-84, 128 uzasadnienia wyroku), do których skarżąca nie odnosi się. Stanowi to – jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu – uchybienie pozwalające Sądowi II instancji odwołać się do argumentacji przedstawionej przez Sąd I instancji, którą aprobuje. Wysokość korzyści majątkowej natomiast, którą również kwestionuje skarżąca (str.16 apelacji) została określona poprzez pomnożenie ilości narkotyków przez ich jednostkową wagę. Przy czym bez znaczenia pozostaje dla jej określenia różnica między ceną nabycia a ceną zbycia, tudzież marża i koszty (str.17 apelacji). Sąd II instancji odwoływał się już do tej kwestii przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego D. W. (1) i do poczynionych tam rozważań odsyła nie stwierdzając konieczności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Sąd Okręgowy wskazał również podstawy podziału kwot korzyści majątkowych na poszczególnych oskarżonych (str.126-129 uzasadnienia wyroku) i do nich Sąd II instancji odwołuje się uznając je za przekonujące, mając na względzie, że w tym zakresie skarżąca ograniczyła się jedynie do chybionego stwierdzenia, że „pozostało to tajemnicą tylko dla sądu” oraz przyczyn wskazanych wyżej a odnoszących się do wymogów apelacji sporządzonych przez profesjonalistę. Ad. 1. b. Zarzut nie jest trafny. Sąd bowiem ustalił, w oparciu o dowody o charakterze osobowym, jakie substancje były wprowadzane do obrotu przez zorganizowaną grupę przestępczą, do której należał oskarżony Z. R. (1). Również w tym zakresie Sąd II instancji odsyła do ustaleń faktycznych i dowodów, na których zostały poczynione przez Sąd Okręgowy. Brak odniesienia się bowiem do nich przez skarżącą (str.17 apelacji) zwalnia Sąd odwoławczy od dalszych rozważań w tym zakresie, na co już kilkukrotnie wskazywano w niniejszym uzasadnieniu. Podobnie jak do kwestii mieszania czystej amfetaminy z innymi substancjami. Powtórzyć zatem należy, że przedmiotem obrotu nie jest czysta amfetamina, a jej mieszanka. Ad. 1. c. Zarzut nie jest trafny. Technikę pozyskiwania kokainy z kartek papieru opisywali bowiem w swoich depozycjach świadkowie: P. M. (3) (k.1628-1632, 11393 akt sprawy), P. P. (k. k.1167-1168, 7836-7839, 11591-11631, 12035, 12039, 17568, 23148, 23149v, 23161v akt sprawy). O takiej formie pozyskiwania kokainy przez grupę M. D. (1) zeznawali również świadkowie: M. P. (k.1160-1163, 7891-7893 akt sprawy). Nadto świadek M. G. wskazał na taki sposób pozyskiwania kokainy (k.2515-2518, 12455, 19805v akt sprawy). Sąd zatem dokonał oceny tych dowodów i na tej podstawie poczynił ustalenia faktyczne dotyczące omawianej kwestii. Nie sposób zatem za skuteczny uznać zarzutu nieprzeprowadzenia niejako eksperymentu procesowego na tę okoliczność, czego w istocie domaga się skarżąca (str.17-18 apelacji). Zeznania wskazanych świadków po dokonaniu ich swobodnej oceny stanowią bowiem pełnowartościowy dowód. Ad. 2. Zarzut nie jest trafny. Wskazane w zarzucie depozycje P. P. znajdujące się na k.19630-19637 i 19662-19664 akt sprawy (str.2 apelacji) zostały przez niego podtrzymane na rozprawie zakończonej wydaniem zaskarżonego wyroku (k.20470v akt sprawy), w której brała również udział obrońca oskarżonego, która mogła świadkowi zadawać pytania. Nie doszło zatem do naruszenia prawa oskarżonego do obrony. W toku natomiast rozprawy zakończonej zaskarżonym wyrokiem, sąd ujawnił depozycje świadka P. M. (3) w oparciu o przepis art.391 § 1 kpk w zw. z art.394 § 2 kpk, gdyż nie udało się ustalić jego miejsca zamieszkania (k.23768 akt sprawy), co wymaga podkreślenia – za zgodą, a nawet na wniosek stron, w tym obecnej na sali obrońcy oskarżonego Z. R. (3), która jest również autorką omawianej apelacji. Nie sposób zatem czynić sądowi zarzutu, że zastosował przepis przewidziany prawem w sytuacji wystąpienia ku temu przesłanek. Sąd II instancji odwoływał się już do kwestii ujawniania depozycji P. M. (3) w trybie art.391 § 1 kpk i do poczynionych tam rozważań odsyła nie stwierdzając zasadności ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Ad. 3. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd Apelacyjny odwołuje się do rozważań natury ogólnej dotyczących zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poczynionych przy już w niniejszym uzasadnieniu, przy omawianiu apelacji wywiedzionej przez obrońcę oskarżonego A. L. (1). Zachowują one bowiem aktualność w omawianej apelacji i brak jest podstaw do ponownego przytaczania ich w tym miejscu. Z uwagi na fakt, że również i zarzuty podniesione w aktualnie omawianej apelacji dotyczące dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przez Sąd II instancji zostały uznane za chybione, na aprobatę nie zasługuje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych co do czynów przypisanych oskarżonemu Z. R. (1). Ustalenia owe bowiem zostały poczynione w oparciu o prawidłowo, zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk, oceniony materiał dowodowy. |
||
|
Wnioski |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonego A. L. (1). Zmiana wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego A. L. od popełnienia przypisanego mu czynu. Apelacja obrońcy oskarżonego W. W. (1). 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie 2. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku Apelacja obrońcy oskarżonego K. G.. 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. G. od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, z ostrożności procesowej 2. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu K. G. łagodniejszej kary pozbawienia wolności. Apelacja obrońcy oskarżonego K. S. (...). 1. zmiana zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia przypisanych jej czynów, ewentualnie 2. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy w zaskarżonym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (1). - zmiana zaskarżonego orzeczenia w jego zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie - złagodzenie wymierzonej mu kary do nieprzekraczającej roku pozbawienia wolności. Ponadto: - w przypadku utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku - odstąpienie od obciążania oskarżonego kosztami procesu z uwagi na jego trudną sytuację finansową. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (2). Zmiana zaskarżonego rozstrzygnięcia i uniewinnienie oskarżonego R. B. (2) od zarzucanego mu czynu zabronionego. Apelacja obrońcy oskarżonego R. W..
ewentualnie
Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1). 1) zmiana wyroku co do istoty sprawy, poprzez zmianę pkt XXI jego sentencji oraz uniewinnienie oskarżonego D. W. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu; alternatywnie - wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt XXI sentencji wyroku - przepisu art. 65 § 1 k.k., tj. uczynienia sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu oraz orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w dużo łagodniejszym wymiarze. 2) uchylenie pkt XXV sentencji zaskarżonego wyroku oraz odejście od stosowania wobec oskarżonego D. W. (1) środka w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej w wyniku popełnienia przestępstwa; z ostrożności procesowej 3) zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze orzeczonej wobec oskarżonego w pkt XXI sentencji wyroku, a następnie o wymierzenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w dużo łagodniejszym wymiarze. 4) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Gdańsku - jako Sądowi pierwszej instancji - do ponownego rozpoznania. Apelacja obrońcy oskarżonego Z. R. (1). 1. zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanych mu przestępstw, ewentualnie 2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. 3. zwrócenie się do Sądu Okręgowego w Słupsku II Wydział Karny, sygn. II K 49/14 o udostępnienie protokołu rozprawy głównej z dnia 29 września 2017 roku, a następnie dopuszczenie i przeprowadzenie z niego dowodu, albowiem wynika z niego, że M. P., P. P. oraz P. M. (3) mieli możliwość uzgadniania swoich zeznań, co świadczy, że ich pomówienia w stosunku do oskarżonego nie wytrzymują krytyki oraz rygorów stawianych tego rodzaju dowodom. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadne ☐ częściowo zasadne ☒ niezasadne ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne. |
||
|
Apelacja obrońcy oskarżonego A. L. (1). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego W. W. (1). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego K. G.. Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego K. S. (...). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (1). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego R. B. (2). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego R. W. Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego D. W. (1). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. Apelacja obrońcy oskarżonego Z. R. (1). Niezasadność zarzutów apelacyjnych. |
||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
1. |
5. w pkt. I., II., V., VI., IX., X., XII., XIII., XVII., XIX., XXI., XXIII. z opisu czynu wyeliminowanie określenia „o pseudonimie (...), 6. w pkt XXIV na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczenie oskarżonemu A. L. (1) również dnia 17 stycznia 2011r., 7. w pkt. XXV ppkt. 5/ równowartość korzyści majątkowej podlegającej przepadkowi od oskarżonego K. G. określa na kwotę 37.833,33 zł. (trzydzieści siedem tysięcy osiemset trzydzieści trzy 33/100) złote, 8. w pkt. XXVIII obniżenie oskarżonym: R. W. i W. W. (1) wymierzonych opłat sądowych do kwot po 3400 złotych. |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
Ad. 1. Jak wynika z akt sprawy, osoba o pseudonimie (...) to M. D. (1), który zmarł po wniesieniu aktu oskarżenia ale przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji. Brak jest zatem podstaw prawnych do wskazywania go w zarzutach przypisanych oskarżonym we wskazanych punktach zaskarżonego wyroku, gdyż nie może już dojść do ustalenia winy M. D. (1). Ad. 2. Oskarżony A. L. (1) był zatrzymany w przedmiotowej sprawie 17 stycznia 2011r. (k.10060 akt sprawy). Ad. 3. Sąd Okręgowy przy prawidłowych ustaleniach (str.128 uzasadnienia wyroku) co do ilości (43 kg.) i ceny za 1 kg. (5.000 zł.) amfetaminy, we wprowadzeniu do obrotu której brał udział oskarżony K. G. błędnie wskazał na wartość korzyści majątkowej osiągniętej w związku z tym przez oskarżonego, tj. 235.000 zł., podczas gdy wartość ta wynosi 215.000zł. Zatem biorąc pod uwagę korzyść osiągniętą nadto z udziałem w obrocie 100 gr kokainy (12.000 zł.) oraz fakt, że zysk oskarżonego ustalono na 1/6 tej wartości, korzyść majątkowa jaką osiągnął oskarżony K. G. wyniosła 37.833,33 zł., nie zaś 41.416,66 zł. Ad. 4. Biorąc po uwagę rodzaj i wymiar orzeczonych wobec oskarżonych: W. W. (1) i R. W. kar: po 3 lat i 3 miesiące pozbawienia wolności oraz grzywny po 150 stawek dziennych 100 zł. jedna stawka, należne od nich opłaty to kwoty po 3.600 zł. (400 zł. w związku ze skazaniem na karę pozbawienia wolności oraz 3000 zł. w związku ze skazaniem na krę grzywny obok kary pozbawienia wolności), nie zaś po 4.400 zł. jak orzekł Sąd Okręgowy. |
|
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną. |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
Niezasadność zarzutów apelacyjnych, brak przesłanek z art.440 kpk oraz brak przesłanek z art.439 § 1 kpk. |
|
|
15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
Jak w sekcji 4. |
|
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
Jak w sekcji 4. |
|
|
15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
1.1. |
Nie dotyczy. |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
4.1. |
Nie dotyczy. |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
Nie dotyczy. |
|||
|
15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
III. |
Na mocy przepisów § 1, § 2 pkt 1), § 4 ust.1 i 3, § 17 ust.2 pkt 5) i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.05.2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu orzeczono o kosztach obrony z urzędu udzielonej oskarżonym: K. G., W. W. (1), D. W. (1), R. W., R. B. (2) i R. B. (1) w postępowaniu odwoławczym. |
||
|
6. Koszty Procesu |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
IV. |
Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 5, ust. 2, art.3 ust.1, art.6 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: - K. S. (...) i Z. R. (1) – po 10.600 zł., – R. B. (1), R. B. (2) i D. W. (1) – po 8400 zł., – K. G. – 4600 zł., – R. W. i W. W. (1) – po 3400 zł., – A. L. (1) – 6400zł. tytułem opłat za postępowanie odwoławcze oraz obciążył każdego z nich wydatkami tego postępowania związanych z ich w nim udziałem. Brak jest bowiem podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku ich ponoszenia. |
|
7. PODPISy |
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
1. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego A. L. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
2. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego W. W. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
3. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego K. G. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina, kara |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
4. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonej K. S. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
5. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego R. B. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina, kara |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
6. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego R. B. (2) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina, kara |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
7. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego R. W. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina, kara |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
8. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego D. W. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina, kara |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
1.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
9. |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
obrońca oskarżonego Z. R. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
wina |
|||||
|
11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
11.4. Wnioski |
||||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Gdańsku
Osoba, która wytworzyła informację: Dorota Rostankowska, Włodzimierz Brazewicz , Andrzej Czarnota
Data wytworzenia informacji: