Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 308/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w G. z dnia 28 marca 2022 roku, sygn. akt XIV K 75/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny - prokurator

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd odwoławczy nie przeprowadzał dowodów.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy – Sąd odwoławczy nie przeprowadzał dowodów.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty zawarte w apelacji prokuratora:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku polegający na niesłusznym uznaniu, że postawa E. Ś., jej właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa wskazują na to, że pomimo niewykonania kary, cele kary w stosunku do oskarżonej zostaną osiągnięte, podczas gdy prawidłowa ocena w pełni zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że wymierzenie oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełni celów kary w zakresie prewencji indywidualnej;

obraza prawa materialnego – art. 46 § 1 k.k. poprzez zaniechanie orzeczenia obligatoryjnego obowiązku naprawienia szkody przez oskarżoną na rzecz pokrzywdzonych, w sytuacji złożenia wniosku w tym zakresie przez osobę uprawnioną;

obraza przepisów postępowania art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, przez niesłuszne uznanie, że zachodziły przesłanki do stwierdzenia, że względy słuszności przemawiają za zwolnieniem oskarżonej od poniesienia kosztów sądowych.

niezasadny

niezasadny

zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty przedstawione przez prokuratora zasługiwały na częściowe uwzględnienie, a więc w takim zakresie, w jakim poniósł obrazę przepisów art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. W pozostałej części oceniono je jako niezasadne.

Za rzut przedstawiony w pkt 1.

Na wstępie trzeba podkreślić, że apelujący nie podważał kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonej w wymiarach: 3 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. oraz roku pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k.
w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw.
z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., podobnie jak orzeczonej kary łącznej roku i miesiąca pozbawienia wolności. Nie kwestionował także okoliczności obciążających i łagodzących, które zostały uwzględnione przez Sąd I instancji przy wymiarach kar jednostkowych, jak też powodów, które zadecydowały o wymiarze kary łącznej. Istotą przedstawionego zarzutu było przekonanie apelującego o rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności, wynikającej
z warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres 3 lat próby.

Sąd Okręgowy w sposób bardzo zwięzły uzasadnił powody, dla których uznał, że nie ma konieczności orzeczenia wobec E. Ś. bezwzględnej kary pozbawienia wolności wskazując, iż decydujące znaczenie miały dostrzeżone okoliczności łagodzące, a więc podrzędna rola oskarżonej
w popełnieniu przestępstw, brak jej wcześniejszej karalności, a w szczególności fakt, że od czasu popełnienia przez nią przestępstw upłynęło 14 lat, a oskarżona w tym czasie nie popełniła innego przestępstwa, a więc sam fakt przeprowadzenia procesu i skazania oraz groźba zarządzenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności powinny odnieść wystarczający wpływ wychowawczy. Na podkreślenie zasługuje, że to uzasadnienie nie oznaczało, że Sąd Okręgowy nie dostrzegał okoliczności obciążających, które powołał wcześniej, ale przyjął, że to te mające korzystną wymowę dla oskarżonej pozwalają na stwierdzenie, iż warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary, a w szczególności zapobieżenia jej powrotu do przestępstwa.

Sąd odwoławczy podziela teoretyczne rozważania odnoszące się do instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wonności na gruncie regulacji zawartej w art. 69 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku, które zaprezentował prokurator na stronach 5 do 7 uzasadnienia apelacji. Dostrzega, że Sąd Okręgowy na skutek bardzo zwięzłego uzasadnienia nie odniósł się do trafnie dostrzeżonych przez apelującego okoliczności odnoszących się do postawy E. Ś. w czasie czynów, gdy rzeczywiście postawę tę należało ocenić jako egoistyczną, a więc nastawioną na zaspokajanie własnych potrzeb. Trzeba jednak mieć na względzie, że taka postawa jest typowa dla przestępstw przeciwko mieniu, jak też nie jest nietypowa przy działaniach w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Bez wątpienia oskarżona werbując K. W. (poprzednio J.) i T. G. do popełnienia przestępstwa miała świadomość ich trudnej sytuacji, nie była to jednak okoliczność, której nie miał w polu widzenia Sąd I instancji zaliczając do okoliczności obciążających działanie polegające na wykorzystaniu do popełnienia przestępstwa osób bezdomnych znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej i życiowej. Bez wątpienia zachowanie oskarżonej było rozciągnięte w czasie i obejmowało działania polegające na zwerbowaniu wymienionych osób, skontaktowania ich z W. M. i A. K. i przygotowaniu K. W. do wizyt w bankach. Nie podważa to jednak ustalenia Sądu Okręgowego, że w porównaniu z innymi osobami zaangażowanymi w przestępstwo (oczywiście poza tymi, które pełniły rolę tzw. „słupów”) rola oskarżonej miała charakter podrzędny, a okres jej przestępczej działalności nie był długi, skoro obejmował czas od 9 stycznia 2008 roku do 3 marca 2008 roku.

Rację ma apelujący, na gruncie właściwości i warunków osobistych oskarżonej, że jej działanie miało charakter świadomy, to jednak było oczywiste i należało do istoty przypisanych jej przestępstw. Podobnie jak pozostawanie
w bliskich relacjach z innymi członkami zorganizowanej grupy przestępczej , spotykanie się z nimi, spędzanie czasu – należało zaliczyć do okoliczności ściśle związanych z działaniem w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, które pozwoliły na przypisanie jej sprawstwa w zakresie czynu z art. 258 § 1 k.k. Warto też zauważyć, że apelujący nie kwestionował niewysokiego wymiaru kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za to przestępstwo, a zatem musiał akceptować m.in. to, że działania oskarżonej w ramach tej grupy miały charakter podrzędny.

Nie przekonały Sądu odwoławczego argumenty apelującego, które zmierzały do wykazania, że sposób składania wyjaśnień przez oskarżoną stanowił przeszkodę do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności. Rzeczywiście, prokurator prawidłowo przestawił ewolucję tych wyjaśnień, gdy początkowo oskarżona prezentowała częściowo krytyczny stosunek do własnych przestępczych zachowań, a więc złożyła wyjaśnienia częściowo zgodne z ustalonym następnie, również w oparciu o inne dowody, stanem faktycznym (k. 3050-3056, 3116-3117), następnie jednak kwestionowała swoje sprawstwo (k. 8560, 8560v., 8734-8745). Kwestionowanie przez oskarżoną jej sprawstwa i sposób składania ostatnich wskazanych wyjaśnień - mogło świadczyć o braku jej krytycznego stosunku do popełnionych czynów, ale też mogło przemawiać za tym, że oskarżona przyjmując taką strategię chciała po prostu uniknąć odpowiedzialności karnej. Rzeczywiście E. Ś. nie wyraziła skruchy, jak i gotowości do naprawienia, choćby w części szkody wyrządzonej drugim przypisanym jej przestępstwem. Trzeba jednak dostrzec, że w pierwszych wyjaśnieniach wskazała, że obecnie (przesłuchanie z dnia 24 maja 2010 roku) nie powiedziałaby T. G., iż w sprawie kredytu może rozmawiać z W. (W. M.), odmówiłaby też K. (k. 3055). Ten fragment wyjaśnień świadczył o właściwej refleksji oskarżonej
z perspektywy czasu, świadczącej o tym, że nie podjęłaby się takich zachowań, jak uprzednio. Warto też zauważyć, że Sąd Okręgowy nie potraktował tych pierwszych wyjaśnień oskarżonej, a więc jej częściowego przyznania się, jako okoliczności łagodzącej, co było słuszne skoro następnie ich nie podtrzymała.

Rację należało przyznać apelującemu, oceniającemu jej zachowanie po popełnieniu przestępstwa, że zaprezentowała ona lekceważący stosunek do porządku prawnego, skoro wiedząc o toczącym się postępowaniu, wyjechała za granicę i nie interesowała się sprawą, nie przebywała pod wskazanym przez siebie adresem, co doprowadziło do jej poszukiwań za pomocą Europejskiego Nakazu Aresztowania, co ostatecznie doprowadziło do jej zatrzymania
i przesłuchania przed Sądem I instancji w pierwszym postępowaniu. Trzeba jednak zauważyć, że do tej postawy E. Ś. odniosła się po jej zatrzymaniu, podczas przesłuchania w dniu 2 września 2016 roku (k. 8560, 8560v.). Wówczas szczerze wyjaśniła, że wynikała ona ze strachu i wskazała, iż jest jej przykro. To również świadczyło o tym, że choć jest osobą nieodpowiedzialną, to jednak niepozbawioną możliwości właściwej oceny swego zachowania.

Fakt, że oskarżona nie brała udziału w drugim postępowaniu, będąc prawidłowo zawiadamianą o terminach rozprawy, to okoliczność, która może przemawiać za jej nieodpowiedzialnością, ale przede wszystkim taka postawa świadczący o braku jej należytej dbałości o własne sprawy.

Wobec tego, wszystkie przywołane przez apelującego okoliczności nie podważyły znaczenia tej najistotniejszej, a polegającej na tym, że od czasu popełnienia przestępstw w niniejszej sprawie – oskarżona nigdy nie powróciła na drogę przestępstwa. Od czasu ich popełnienia do czasu postępowania przed Sądem Apelacyjnym minęło ponad 15 lat. Skoro oskarżona przez wiele lat nie popełniła przestępstwa, to jest to najistotniejszy argument przekonujący o tym, że nie zamierza tego czynić już nigdy.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko wyrażone przez Sąd Apelacyjny
w Warszawie w wyroku z dnia 17 grudnia 2021 roku, sygn. akt II AKa 171/21 (LEX nr 3305170), zgodnie z którym: „Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary jest przekonanie sądu, że takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary.”

Ten minimalny warunek został bez wątpienia spełniony w niniejszej sprawie. Oskarżona dowiodła swoją postawą, że orzeczenie kary pozbawienia wolności jest wystarczające dla osiągnięcia wobec niej celów kary, a więc wychowawczych i zapobiegawczych. W szczególności jest wystarczające dla zapobieżenia powrotowi przez nią do przestępstwa. Oskarżona swoją postawą dowiodła, że nie występuje ryzyko popełniania przez nią przestępstwa
w przyszłości.

Rzeczywiście jedynym środkiem kontroli zachowania oskarżonej
w okresie próby jest dozór kuratora sądowego. Sąd Okręgowy, jak trafnie wskazał, miał obowiązek orzeczenia o tym dozorze w okresie próby. Zbyt wcześnie, by tak jak uczynił to prokurator, stwierdzić, że kontrola kuratora będzie iluzoryczna skoro E. Ś. przebywa poza granicami kraju. Sposób wykonywania dozoru zostanie określony przez kuratora. Jeśli oskarżona będzie się od niego uchylała narazi się na zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności, która została wobec niej orzeczona.

Z powyższych względów, omawiany zarzut prokuratora – uznano za niezasadny.

Zarzut przedstawiony w pkt 2.

Nie doszło do obrazy prawa materialnego w postaci art. 46 § 1 k.k.

Prokurator w sposób prawidłowy odwołał się do treści art. 46 § 1 k.k.,
w brzmieniu obowiązującym przed dniem 8 czerwca 2010 roku, który zgodnie
z art. 4 § 1 k.k. znajdował zastosowanie. Sąd odwoławczy podziela także stanowisko, zgodnie z którym orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, jak wynika z treści art. 46 § 1 k.k., przy spełnieniu określonych w tym przepisie przesłanek – jest obligatoryjne, jeśli wniosek złoży pokrzywdzony lub inna osoba uprawniona. Nie ma też wątpliwości co do tego, że w świetle art. 49a k.p.k. (aktualnie, tj. od 1.10.2023r. art. 49a § 1 k.p.k.) uprawnionym do złożenia wniosku, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k. był i jest również prokurator. Nie mylił się apelujący wskazując, że taki wniosek prokurator złożył zarówno w czasie pierwszego, jak i drugiego postępowania, które toczyło się przed Sądem Okręgowym w G.. Apelujący nie dostrzegł jednak, że w art. 49a k.p.k. (tak jak w obecnie obowiązującym art. 49a § 1 k.p.k.) wskazano termin prekluzyjny, do którego taki wniosek może zostać złożony, a więc „do zamknięcia przewodu sądowego na rozprawie głównej”, a zarówno podczas pierwszego, jak
i drugiego postępowania przed Sądem I instancji wniosek został złożony przez prokuratora po zamknięciu przewodu sądowego, w czasie wygłaszanej mowy końcowej (k. 9544, 9790, 9790v). Analiza akt sprawy prowadzi do wniosku, że taki wniosek nie został zgłoszony w innych momentach postępowań przed Sądem Okręgowym.

Skoro w pierwszym postępowaniu wniosek o naprawienie szkody został przedstawiony po zamknięciu przewodu sądowego, a określony w art. 49a k.p.k. termin, do którego możliwe jest jego złożenie ma charakter prekluzyjny, a więc nieprzekraczalny i nieprzywracalny, to konsekwencją jego przekroczenia była bezskuteczność wniosku.

Sąd odwoławczy podziela pogląd zaprezentowany w Komentarzu do Kodeksu postępowania karnego pod red. Ryszarda Stefańskiego, Stanisława Zabłockiego (Tom I, Komentarz do art. 49a, LEX), zgodnie z którym: „W razie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, pokrzywdzony może złożyć wniosek, którego nie zgłosił na poprzednim etapie rozpoznania sprawy. Ustawa nie ogranicza złożenia wniosku do zakończenia przewodu sądowego na pierwszej rozprawie głównej (K. Dąbkiewicz, Kodeks postępowania karnego. Komentarz do zmian 2015, Warszawa 2015, s. 68).” Nie ma wątpliwości, że stanowisko to należy odnosić także do uprawnionego do złożeniu wniosku prokuratora. Trzeba jednak dodatkowo wskazać, odnosząc się do realiów niniejszej sprawy, że jeśli wniosek został zgłoszony w toku pierwszej rozprawy, po zamknięciu przewodu sądowego, a więc był bezskuteczny, to tę sytuację należało zrównać
z niezłożeniem wniosku. Ten złożony nie mógł bowiem odnieść jakichkolwiek skutków. Wobec tego, jeśli wolą prokuratora było złożenie wniosku – powinien był to uczynić do czasu zamknięcia przewodu sądowego podczas drugiej rozprawy, toczącej się po uchyleniu pierwszego wyroku Sądu Okręgowego. Wówczas doszłoby do złożenia skutecznego wniosku i takiego, który powodowałby obowiązek orzeczenia przez Sąd I instancji w jego przedmiocie, zgodnie z art. 46 § 1 k.k. Prokurator jednak ponownie zdecydował się na jego złożenie po zamknięciu przewodu sądowego, a zatem tak jak uprzednio wniosek był bezskuteczny i w konsekwencji nie dawał legitymacji do ubiegania się
o zasądzenie odszkodowania, o jakim mowa w art. 46 § 1 k.k., mimo spełnienia przesłanek materialnoprawnych. Aktualność w tym zakresie zachowują: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 lipca 2010 roku, w sprawie II KK 291/09 (LEX nr 619628), wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 grudnia 2012 roku, sygn. akt II AKa 240/12 (LEX nr 1246703), które wspierają zaprezentowany wyżej tok rozumowania.

Wobec powyższego, wniosek prokuratora o naprawienie szkody należało ocenić jako bezskuteczny, a więc taki który nie mógł doprowadzić do rozstrzygnięcia zgodnego z jego oczekiwaniem. W konsekwencji nieskuteczny był przedstawiony przez apelującego zarzut obrazy art. 46 § 1 k.k. i niemożliwa była zmiana zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonej w tym zakresie.

Wobec przedstawionych wyżej rozważań, prowadzących do stwierdzenia
niezasadności przedstawionych prokuratora zarzutów oznaczonych przez Sąd odwoławczy jako zawartych w punktach 1 i 2, nie mogły okazać się zasadne wnioski zawarte w ich apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku w sposób zaproponowany przez oskarżyciela publicznego.

Zarzut przedstawiony w punkcie 3.

Sąd odwoławczy podzielił argumentację prokuratora, która świadczyła
o tym, że w zaskarżonym wyroku doszło do obrazy przepisów postępowania,
a więc art. 627 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k., która miała wpływ na jego treść.

W przepisie art. 627 k.p.k. zawarta została zasada, że w postępowaniu
z oskarżenia publicznego, oskarżony w wypadku wydania wyroku skazującego zobowiązany jest do poniesienia kosztów procesu. Uwzględniając brzmienie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd może zwolnić oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, jeżeli istnieją podstawy do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów, jak również, gdy przemawiają za tym względy słuszności.

Sąd Okręgowy, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że powodem zwolnienia oskarżonej od kosztów sądowych były względy słuszności. Nie wyjaśnił jednak, w czym upatrywał zaistnienia względów słuszności, a co jeszcze istotniejsze takich względów brak.

Nie ma wątpliwości co do tego, że względy słuszności nie odnoszą się do sytuacji materialnej oskarżonego, ale o ich zaistnieniu mogą zadecydować okoliczności związane z jego sytuacją rodzinną, osobistą, albo wynikające
z konkretnej sytuacji procesowej, związane z tokiem postępowania.

Oskarżona mieszka i pracuje na terenie Wielkiej Brytanii, posiada troje dorosłych dzieci, a swój stan zdrowia oceniała jako dobry. Podała, że wprawdzie choruje na nadciśnienie tętnicze, leczy się w Anglii, jednak innych chorób nie posiada (k. 8559-8560v); obecnie oskarżona ma 54 lata. Z pewnością te informacje nie świadczyły o tym, by jej sytuacja rodzinna i osobista przemawiały za zwolnieniem jej od kosztów sądowych ze względów słuszności.

Również okoliczności związane z przebiegiem postępowania nie świadczyły o celowości jej zwolnienia od kosztów sądowych ze względów słuszności. W szczególności rację należało przyznać prokuratorowi, który wskazał, że postawa oskarżonej wywołała konieczność jej poszukiwania za pomocą Europejskiego Nakazu Aresztowania, co doprowadziło do konieczności poniesienia kosztów jej sprowadzenia do Polski z Wielkiej Brytanii. Fakt, że było prowadzone postępowanie karne wobec oskarżonej wynikał wyłącznie
z popełnienia przez nią przestępstw, za które została skazana w niniejszej sprawie. Istotne jest też, że Sąd Okręgowy nie orzekał wyłącznie o kosztach związanych z ponownym postępowaniem sądowym, ale o wszystkich dotychczasowych kosztach sądowych związanych z postępowaniem prowadzonym wobec oskarżonej. Nie mogło więc zadecydować o jej zwolnieniu od nich to, że drugie postępowanie toczyło się przede wszystkim na skutek zasadności złożonej uprzednio przez prokuratora apelacji, gdy odniesienie się do złożonej po wydaniu pierwszego wyroku Sądu Okręgowego apelacji obrońcy uznano za przedwczesne.

Istotne jest też, że powodem zwolnienia oskarżonej od kosztów sądowych nie była jej sytuacja materialna, co zapewne było spowodowane tym, że Sąd I instancji uwzględnił informacje podane przez oskarżoną, z których wynikało, że pracuje i uzyskuje stałe dochody w wysokości 1200 funtów miesięcznie (k. 8559v.).

Wobec tego za zasadną uznano zmianę zaskarżonego wyroku polegającą na uchyleniu rozstrzygnięcia o zwolnieniu oskarżonej od kosztów sądowych z punktu 7. W konsekwencji zasądzono od oskarżonej E. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1108 złotych tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem I instancji oraz obciążono ją kosztami tego postępowania. Podstawa prawna do rozstrzygnięcia o kosztach sądowych została wskazana w końcowej części niniejszego uzasadnienia. Przy czym, skoro za zasadny uznano wniosek prokuratora o obciążenie oskarżonej kosztami procesu, a w nich mieści się należna opłata, to jako efekt błędu rachunkowego potraktowano go w części, w której apelujący wskazał wysokość opłaty jako kwotę 300 złotych. Opłata, za pierwszą instancję, zgodnie
z przywołanymi w końcowej części uzasadnienia przepisami wynosiła 1108 złotych.

Wnioski

Zawarte w apelacji prokuratora, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

uchylenie punktu 4 wyroku – tj. orzeczenia
o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 3 lata,

uchylenie punktu 5 wyroku -tj. oddania oskarżonej E. Ś. w okresie próby pod dozór kuratora,

orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez oskarżona E. Ś. na podstawie art. 46 § 1 k.k. w części, poprzez zapłatę:

- 1000 zł na rzecz banku (...) w W. (jako następcy prawnego banku (...) z/s w K., który był następcą prawnym „(...) Banku S.A.,

- 500 zł na rzecz (...) Bank (...). z/s we W. (1) (następca prawny (...)Banku S.A.,

- 500 zł na rzecz O. Polska zp. z o.o. (następca prawny (...) Sp. z o.o. z/s w W.),

- 100 zł na rzecz (...) S.A. z/s w W. (następca prawny (...) Sp. z o.o.),

- 100 zł na rzecz (...) S.A. z/s w W.,

- 100 zł na rzecz (...)Sp. z o.o. z/s w W.,

- 500 zł na rzecz (...) Banku S.A. z/s
w W. (następca prawny (...) Banku S.A.,

- 500 zł na rzecz (...) S.A. z/s w W.,

zmianę punktu 7 wyroku poprzez zasądzenie od oskarżonej kosztów procesu i wymierzenie jej opłaty sądowej w wysokości 300 zł.

niezasadny

niezasadny

niezasadny

zasadny (poza błędnie obliczoną kwotą opłaty).

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski niezasadne, za wyjątkiem ostatniego, który okazał się zasadny -
z powodów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

II.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia, a więc: nietrafność zarzutów przedstawionych jako pierwszy oraz drugi i brak okoliczności, które należałoby uwzględnić z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

I.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylono rozstrzygnięcie o kosztach sądowych z punktu 7.

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982 r. „Prawo o adwokaturze” (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1651) i § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. „w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu” (Dz.U. z 2019 r. poz. 18) i § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800, ze zm.) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. G. z Kancelarii Adwokackiej
w P. kwotę 1476 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto za obronę oskarżonej z urzędu w postępowaniu odwoławczymi

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 634 k.p.k. oraz art. art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku
o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr. 49, poz. 223 ze zm.) zasądzono od oskarżonej E. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1108 (tysiąc sto osiem) złotych tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem I instancji i kwotę 1108 (tysiąc sto osiem) złotych tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem II instancji oraz obciążono ją pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie.

PODPIS