Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 195/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 3.04.2019r. w sprawie XI Ko 550/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do części oddalającej wniosek

o odszkodowanie i zadośćuczynienie ponad zasądzoną kwotę

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. D.

Uznanie, że tymczasowe aresztowanie stosowane wobec wnioskodawcy w sprawie XI K 939/12 Sądu Rejonowego Gdańsk Północ w Gdańsku było niewątpliwie niesłuszne i z tego tytułu należy się wnioskodawcy odszkodowanie w kwocie 123.000 zł. i zadośćuczynienie w kwocie 96.391 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego

Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wnioskodawca

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. D.

1.Uznanie, że jest uzasadnione żądanie kwot: 2.000.000 zł. tytułem zadośćuczynienia i 1.000.000 zł. tytułem odszkodowania za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie stosowane wobec wnioskodawcy w sprawie XI K 939/12 Sądu Rejonowego Gdańsk Północ w Gdańsku.

2.Uznanie, że istnieje związek między tymczasowym aresztowaniem wnioskodawcy a przebytymi przez niego zawałami serca w 2004r. i 2011r.

Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego

Patrz pkt 2.2.1 niniejszego uzasadnienia

Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego

Patrz pkt 2.2.1 niniejszego uzasadnienia

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd okręgowy przeprowadził dowody wskazane w uzasadnieniu swojego wyroku.

Nadto Sąd apelacyjny dopuścił dowód z opinii biegłego kardiologa A. K. na okoliczność czy przebywanie przez okres 20, 5 miesiąca osoby niepalącej w celi, w której współosadzeni palą papierosy może spowodować u osoby niepalącej stan przewlekłego nikotynizmu, a w konsekwencji doprowadzić do zawału mięśnia sercowego po 6 latach i 5 miesiącach od opuszczenia zakładu karnego.

Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego.

Sąd apelacyjny ocenił ten dowód jako pełnowartościowy i wiarygodny. Biegły w opinii pisemnej stwierdził, że nie ma podstaw do przyjęcia, że przebywanie przez okres 20,5 miesiąca osoby niepalącej w celi, w której współosadzeni palą papierosy, może spowodować u osoby niepalącej stan przewlekłego nikotynizmu, a w konsekwencji doprowadzić do zawału mięśnia sercowego po 6 latach i 5 miesiącach od opuszczenia zakładu karnego (k.204-206 akt sprawy). Będąc słuchany na rozprawie odwoławczej biegły podtrzymał wnioski opinii i rozwinął je w odpowiedzi na pytania stron i sądu (k.229-230 akt sprawy). W ocenie Sądu apelacyjnego opinia biegłego jest logiczna, jasna i wewnętrznie spójna. Wywiedzione z niej wnioski są racjonalne, oparte na wiedzy i doświadczeniu biegłego oraz analizie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy. Nie odbiegają również od wskazań doświadczenia życiowego. Biegły na rozprawie odniósł się w sposób przekonujący do pytań szczegółowych, w tym również do przedłożonego przez wnioskodawcę wydruku z wizyty z 10.12.2019r. (k.222 akt sprawy) a opinia ustna koresponduje z opinią pisemną. W ocenie Sądu apelacyjnego nie ma podstaw do kwestionowania rzetelności wydanej przez powołanego biegłego opinii. W konsekwencji stwierdzić należy, że opinia biegłego jest miarodajna dla odniesienia się do stanowiska skarżącego co do wpływu tymczasowego aresztowania wnioskodawcy w okresie od 16.04.1996r. do 31.12.1997r. w warunkach przebywania w celi z osobami palącymi, sam będąc niepalącym, na zawały serca jakich doznał w 2004r. i 2011r. Podkreślenia wymaga, że biegły został powołany na wskazaną wyżej okoliczność. Poza sporem pozostawało, że warunki w jakich przebywał wnioskodawca w czasie tymczasowego aresztowania a także sam fakt izolacji więziennej miały negatywny wpływ tak na jego zdrowie fizyczne, jak i kondycję psychiczną, co uwzględnił Sąd okręgowy określając wymiar zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia (str.25-26 uzasadnienia wyroku). Biegły również nie kwestionował, odnosząc się do wypowiedzi wnioskodawcy w toku rozprawy apelacyjnej (k.230 akt sprawy), że tymczasowego aresztowania nie sposób porównać do SPA. Rzecz jednak w tym, że zgromadzony materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie zależności między pozbawienia wnioskodawcy wolności a przebytymi przez niego zawałami serca. Dolegliwości te zatem nie mogły zostać uznane za mające wpływ na wysokość zasądzonego wnioskodawcy zadośćuczynienia.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego.

2.Odniesienie się do tej oceny w zakresie zakwestionowanym w apelacji znajduje się w rubryce 3. niniejszego uzasadnienia.

3.Zaświadczenie o wpisie wnioskodawcy do ewidencji działalności gospodarczej

1.Jak w uzasadnieniu wyroku Sądu okręgowego.

2.Rubryka 3. niniejszego uzasadnienia

3.Dowód potwierdza ustalenie Sądu okręgowego, że wnioskodawca prowadził Bar (...). Dowód ten jednak nie jest przydatny do ustalenia dochodu jaki z tego tytułu osiągał.

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu:

a) w odniesieniu do kwoty odszkodowania, że dochód miesięczny wnioskodawcy z prowadzonej działalności gospodarczej wynosił wyłącznie 1.200 zł., podczas gdy z materiału dowodowego wynika kwota wskazana we wniosku,

b) w odniesieniu do kwoty zadośćuczynienia, że zasądzona kwota jest adekwatna do czasu pozbawienia wolności, jego przebiegu oraz konsekwencji tego faktu dla życia wnioskodawcy, podczas gdy nie uwzględnia rzeczywistych konsekwencji dla jego obecnego statusu społecznego, zawodowego i zdrowotnego,

II. obraza przepisów postępowania, a mianowicie art.4 kpk i art.7 kpk polegającą na ocenie dowodów z pominięciem okoliczności przemawiających na korzyść wnioskodawcy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I.a) skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może przynieść wskazywanie na tę część uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, w której Sąd okręgowy odwołuje się do orzecznictwa podając jako podstawę określenia należnego odszkodowania, dochody uzyskiwane z pracy „na czarno”. W realiach rozpoznawanej sprawy skarżący nie podnosi aby wnioskodawca pracował „na czarno”; wręcz przeciwnie, dowodzi, że uzyskiwał on dochód z legalnego źródła, którego to nie uwzględnił sąd określając wysokość należnego wnioskodawcy odszkodowania. W postępowaniu prowadzonym w oparciu o przepisu Rozdziału 58 Kodeksu postępowania karnego to na wnioskodawcy spoczywa ciężar dowodu co do faktu, z którego wywodzi skutki prawne (art.6 kc). Sąd orzekający natomiast ocenia te dowody w oparciu m.in. o przepis art.7 kpk. Nie ma racji skarżący twierdząc, że bezspornym jest iż wnioskodawca w okresie tuż przed zastosowaniem wobec niego tymczasowego aresztowania uzyskiwał dochody z innej działalności gospodarczej niż tylko z prowadzenia lokalu (...). Wskazywane bowiem w apelacji dochody z prowadzenia klubu bilardowego i dostarczania bursztynu nie zostały przez Sąd okręgowy uznane za udowodnione i nie stanowiły elementu ustalonego sanu faktycznego (str.10 uzasadnienia wyroku). W tym też miejscu części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia Sąd okręgowy wskazał, że wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą pod nazwą Bar (...). Z tego względu nie może skutkować wzruszeniem zaskarżonego orzeczenia przedłożone przez skarżącego zaświadczenie wnioskodawcy o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej właśnie w tym zakresie (k.221 akt sprawy). Aprobatę Sądu apelacyjnego zyskała również argumentacja Sądu I instancji przedstawiona na potwierdzenie ustalenia, że dochody wnioskodawcy w okresie bezpośrednio poprzedzającym tymczasowe jego aresztowania to kwota 1.200 zł. miesięcznie. Odwoływanie się do ówczesnych realiów w prowadzeniu działalności gospodarczej z dominującym obrotem gotówką dla uzasadnienia braku dokumentacji potwierdzającej wyższe dochody wnioskodawcy nie może przynieść skutku oczekiwanego przez skarżącego. Ponownie bowiem wskazać należy na ciężar dowodu spoczywającym na wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie. Wnioskodawca nie zdołał natomiast udowodnić, że wówczas jego dochody były wyższe niż ustalone przez Sąd I instancji. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy w tym miejscu na wewnętrzną sprzeczność stanowiska strony wnioskującej w tym przedmiocie. Z jednej strony bowiem skarżący wskazuje na brak dokumentacji wynikającej z ówczesnych realiów prowadzenia działalności gospodarczej (str.2 akt sprawy), z drugiej wnioskodawca twierdził, że dokumenty m.in. tego dotyczące zostały mu zabrane przy przeszukaniu przez policjantów (k.67 akt sprawy). Brak dokumentacji w urzędzie skarbowym w tym zakresie również nie może skutkować uznaniem wywiedzionego środka odwoławczego za skuteczny, z uwagi na wspomniany wcześniej rozkład ciężaru dowodu. Dowody zawnioskowane przez wnioskodawcę, do których odwołuje się skarżący, tj. zeznania świadków: J. P. i M. P. zostały poddane swobodnej ocenie przez Sąd okręgowy (str.11-12, 16 uzasadnienia wyroku). Oceny tej nie zdołało podważyć wskazanie jedynie na dochody jakie – zdaniem tych świadków – osiągał wówczas wnioskodawca. Taki sposób argumentacji nie stanowi bowiem wykazania, że ocena tych dowodów poczyniona przez Sąd okręgowy ma charakter dowolny, czy sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, a zatem niezgodny z treścią art.7 kpk. Sąd ten bowiem dokonał wnikliwej oceny tych dowodów i proste przytoczenie twierdzeń świadków, które, wbrew ocenie skarżącego, sąd uznał za niewiarygodne nie może przynieść skutku oczekiwanego przez apelującego.

Podnoszona przez skarżącego okoliczność zawarcia przez wnioskodawcę mowy leasingowej, w której wysokość miesięcznej raty kilkukrotnie przekraczała wysokość deklarowanego dochodu E. D. również sama w sobie nie może skutkować uznaniem, że jego dochody były wyższe niż deklarowane wówczas przez niego w toku postępowania karnego. Na wstępie wskazać należy, że na okoliczność wysokości rat leasingowych wnioskodawca ani jego pełnomocnik nie przedstawili żadnych dowodów. Na marginesie zatem jedynie podnieść należy, że nawet gdyby wnioskodawca realizował umowę leasingową we wskazanej wysokości miesięcznego zobowiązania, nie skutkuje to uznaniem samym w sobie, że następowało to z jego dochodów, w szczególności z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Podkreślenia bowiem w tym miejscu wymaga, że nawet w okresie jego tymczasowego aresztowania, a zatem w czasie kiedy nie osiągał żadnych dochodów, raty leasingowe były realizowane. Wniosek taki wynika choćby z treści uzasadnienia apelacji, gdzie skarżący wskazuje, iż wnioskodawca po opuszczeniu aresztu zgodnie z umową nabył własność samochodu będącego przedmiotem leasingu (str.3 apelacji). Powszechnie zaś wiadomym jest, że następuje to po realizacji umowy leasingowej, czyli spłacie rat leasingowych. O regularnej spłacie tych rat zeznawała również świadek G. D. (str.88 akt sprawy). Z tożsamych względów (brak udowodnienia, że poręczenie majątkowe wpłacone 31.12.1997r. nastąpiło z dochodów wnioskodawcy mających swoje źródło w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej) skutku oczekiwanego przez skarżącego, tj. wykazania, że dochody wnioskodawcy stanowiące podstawę określenia wysokości odszkodowania były wyższe niż ustalone przez Sąd okręgowy, nie może przynieść odwoływanie się do kwoty poręczenia (str.2 apelacji). Odnosząc się natomiast do argumentu średnich dochodów lokali gastronomicznych w T. w latach 1995-1996 stwierdzić należy, przede wszystkim, że dla potrzeb niniejszego postępowania miarodajnym jest udowodniony dochód wnioskodawcy a nie innych przedsiębiorców działających w tożsamej branży, gdyż dochody te, biorąc pod uwagę różne czynniki, mogą się znacznie różnić. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że ani na etapie postępowania przed Sądem I instancji, ani przed Sądem apelacyjnym wnioskodawca nie przedstawił takiego dowodu ani nie wnioskował o jego przeprowadzenie.

Za całkowicie dowolne uznać należy twierdzenie skarżącego, że jedną z podstaw zasądzonego odszkodowania winien być dodatkowy dochód wynikający z pozytywnego wizerunku i prestiżu jakim cieszyli się użytkownicy samochodów marki „M.”. W ocenie Sądu apelacyjnego oparcie się w tym zakresie na wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego (bez przedstawienia szczegółowej argumentacji) nie może zostać uznane za przekonujące. Sąd apelacyjny nie dostrzega bowiem związku między marką samochodu jakim porusza się prowadzący lokal gastronomiczny a jego dochodem z tego tytułu. Podkreślenia bowiem wymaga po raz kolejny, że za podstawę określenia wysokości należnego wnioskodawcy odszkodowania Sąd okręgowy trafnie przyjął tylko deklarowany przez niego na etapie postępowania karnego dochód z lokalu (...). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że skarżący w żaden sposób nie uzasadnił przyjętej kwoty utraconego w ten sposób dochodu wnioskodawcy (2.000 zł. miesięcznie). Utrata wartości wskazanego wyżej samochodu związana z przetrzymywaniem go na parkingu policyjnym w okresie tymczasowego aresztowania wnioskodawcy również nie może wpłynąć za wysokość zasądzonego na jego rzecz odszkodowania. Z zeznań wnioskodawcy (str.66 akt sprawy) nie wynika bowiem aby istniały przeszkody do wcześniejszego odbioru samochodu. Wnioskodawca zeznał, że odebrał samochód po uchyleniu tymczasowego aresztowania wskazując jednocześnie na obawy jego żony przed prowadzeniem samochodu marki „M.” (k.66 akt sprawy). Na marginesie zatem jedynie wskazać należy na również i w tym zakresie dowolność skarżącego w określeniu związanej z tym – w jego o cenie – szkody na poziomie 100.000 zł.

I.b) Aprobaty Sądu apelacyjnego nie zyskały również zarzuty związane z wysokością zasądzonego na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia. Sąd okręgowy bowiem określając jego wymiar wziął pod uwagę wszystkie okoliczności mające na nie wpływ, w szczególności związane z akcentowanym w apelacji wpływem tymczasowego aresztowania na stan zdrowia wnioskodawcy. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżący, że sąd ten odmówił wiary dokumentom świadczącym o stanie zdrowia wnioskodawcy; przeczy temu treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia (str.14).

Kwestia wpływu tymczasowego aresztowania na zawały serca jakich wnioskodawca doznał w 2004r. i 2011r. była przedmiotem postępowania dowodowego przed Sądem odwoławczym. Sąd ten dopuścił dowód z opinii biegłego kardiologa na okoliczność jak wskazana w rubryce 2.2.1 niniejszego uzasadnienia i tam też dokonał jej oceny, do której w tym miejscu odwołuje się.

Odnosząc się do kwestii traktowania wnioskodawcy w jednostce penitencjarnej, w szczególności w kontekście zeznań świadka A. B. wskazać należy po raz kolejny na rozkład ciężaru dowodu w przedmiotowej sprawie oraz zasadę swobodnej oceny dowodów przez sąd orzekający. Na wstępie podkreślenia wymaga, że zeznania tego świadka (k.72-73 akt sprawy) dotyczą jedynie relacji wnioskodawcy ze współosadzonymi, nie zaś traktowania go przez funkcjonariuszy służby więziennej. Skoro świadek nie podał konkretnych negatywny zachowań współosadzonych wobec wnioskodawcy, to trafnie Sąd okręgowy nie uznał zeznań świadka w tej części za mogące mieć wpływ na określenie rozmiaru krzywdy doznanej przez wnioskodawcę, a co za tym idzie – na wysokość należnego mu zadośćuczynienia. Wskazać jednocześnie godzi się, że określając wysokość należnego wnioskodawcy Sąd okręgowy miał na uwadze dolegliwość, z jaką wiązało się stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania (str.24 uzasadnienia wyroku). Trafnie jednak, w oparciu o zgromadzony i oceniony w sposób swobodny materiał dowodowy uznał, że wnioskodawca nie zgłaszał żadnych skarg do administracji jednostki penitencjarnej. Istniały zatem podstawy do uznania, że sam pobyt wnioskodawcy w izolacji nie wiązał się z problemami z funkcjonariuszami służby więziennej czy też współosadzonymi (str.25 uzasadnienia wyroku). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że podnosząc zarzut obrazy art.7 kpk skarżący winien wskazać na czym owa dowolna ocena dowodów polegała. Niewystarczającym jest tylko powołanie się na własną, odmienną ocenę.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd okręgowy nie dokonał błędnych ustaleń faktycznych, tak zarówno w odniesieniu do należnego wnioskodawcy odszkodowania jak i zadośćuczynienia.

II. Sąd okręgowy nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, w szczególności art.4 kpk i art.7 kpk. Na wstępie wskazać należy, że oba przepisy określają ogólne zasady procesowe, których realizacja następuje przez stosowanie szczególnych przepisów procesowych. O ile w zakresie zarzutu obrazy art.7 kpk skarżący częściowo wskazał w czym upatruje naruszenia przez Sąd okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów, o tyle w odniesieniu do art.4 kpk, który formułuje zasadę obiektywizmu nie wskazał uchybień Sądu okręgowego, które naruszałyby zasadę bezstronności. Podkreślenia tymczasem wymaga, że sąd ten badał okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść wnioskodawcy co do aspektów istotnych dla rozpoznania jego wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwot odszkodowania i zadośćuczynienia zgodnie z wnioskiem.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do aprobaty zarzutów apelacyjnych.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena zarzutów apelacji, ocena przeprowadzonych dowodów oraz ustalonego na ich podstawie stanu faktycznego oraz zasądzonego odszkodowania i zadośćuczynienia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O wydatkach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o przepis art.626 § 1 kpk i art.554 § 4 kpk i obciążono nimi Skarb Państwa.

1PODPISY

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Oddalenie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie ponad zasądzoną kwotę

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do części oddalającej wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie ponad zasądzoną kwotę

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana