Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 89/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 20.12.2023 r., XIV K 118/23

1.Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.Granice zaskarżenia

0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.Ustalenie faktów

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.Ocena dowodów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut apelacji prokuratora:

obraza (…) art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. poprzez błędną subsumpcję prawidłowo ustalonego stanu faktycznego i przyjęcie, że w niniejszej sprawie sprzedaż udziałów spółki (...) Sp. z o.o. dokonana 7 września 2010 r. z zapewnieniem nabywcy udziałów - A. A. - o tym, że wymieniona spółka jest właścicielem jachtu motorowego A., nie stanowi realizacji znamion przedmiotowych przestępstwa przywłaszczenia rzeczy ruchomej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Autor apelacji nie zakwestionował stanu faktycznego ustalonego przez Sąd Okręgowy, a istotą apelacji jest próba wykazania, że przy takiej treści ustaleniach co do faktów zachodziły podstawy do przypisania obojgu oskarżonym popełniania czynu, od którego zostali oni uniewinnieni.

***

Na wstępie należy przypomnieć, że Sąd Okręgowy:

a)  ustalił, iż w momencie sprzedaży udziałów A. A., udziały w spółce (...) Sp. z o.o. posiadała E. K. oraz spółka (...) Sp. z o.o.,

b)  ustalił, że z chwilą sprzedaży udziałów w spółce A. A., nie doszło do zbycia na jego rzecz przedsiębiorstwa prowadzonego przez oskarżonych w ramach tej spółki,

c)  z powyższych faktów wyprowadził wniosek, iż z chwilą sprzedaży udziałów doszło do zmiany właściciela (...) Sp. z o.o., ale nie doszło do sprzedaży jachtu przez oskarżonychA. A..

W zakresie ustalenia przytoczonego wyżej, w punkcie b), Sąd Okręgowy powołał się na treść norm art. 55 ¹ k.c. oraz 55 ⁴ k.c., dotyczących przedsiębiorstwa i zasad jego zbywania, a także na zasadę wynikającą z art. 12 k.s.h., zgodnie z którą spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zyskuje osobowość prawną już na etapie organizacji.

***

Podsumowując stanowisko Sądu Okręgowego można stwierdzić, iż organ ten przyjął, że na gruncie przepisów prawa cywilnego, jacht A. (...) (...) pozostawał nieprzerwanie własnością pokrzywdzonej firmy leasingowej, zaś „korzystającym” z jachtu była nieprzerwanie firma (...) Sp. z o.o., niezależnie od zmiany właściciela udziałów tej spółki na A. A.. W tym kontekście oskarżeni nie przywłaszczyli jachtu, gdyż nie doprowadzili do zmiany stanu wynikającego z umowy leasingowej.

***

Podejmując próbę wykazania, że zachowanie oskarżonych wyczerpywało znamiona występku z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., prokurator zaprezentował argumentację, zgodnie z którą wraz ze sprzedażą A. A. udziałów w spółce (...) Sp. z o.o., doszło do przeniesienia na jego rzecz również przedsiębiorstwa prowadzonego przez oskarżonych. Apelujący zakwestionował zatem ocenę dokonaną przez Sąd Okręgowy, przedstawioną wyżej w punkcie c). Na poparcie swojego stanowiska prokurator przedstawił następujące argumenty:

1)  wskazał na okoliczność, iż zbycie przez E. K. udziałów w spółce na rzecz A. A. doprowadziło do faktycznego zaprzestania tego typu działalności przez oskarżonych, gdyż nie dysponowali oni już instrumentami prawnymi i faktycznymi do kontynuowania działalności,

2)  wskazał na drugorzędne znaczenie ocenianych w kontekście faktu z pkt 1) okoliczności wskazywanych przez Sąd Okręgowy w postaci braku dochowania formy aktu notarialnego oraz uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych,

3)  powołał się na koncepcję „przebicia zasłony korporacyjnej”, co szczegółowo przedstawił na s. 4-6 apelacji, wskazując w szczególności, iż owo „przebicie” polega na „zabiegu nietraktowania osoby prawnej jako podmiotu niezależnego od podmiotów wchodzących w jej skład w rozmaitych przypadkach, w których forma osoby prawnej wykorzystywana jest dla celów nieuczciwych (…)”; jako przejaw wykorzystania formy osoby prawnej do celów nieuczciwych w niniejszej sprawie prokurator uznał ustaloną przez Sąd Okręgowy rolę oskarżonego M. D.(s. 6 apelacji),

4)  powołał się na wykładnię językową i funkcjonalną znamion przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., co szczegółowo przedstawił na s. 6-7 apelacji, która - w ocenie apelującego, w powiązaniu z tezami dotyczącymi „zasłony korporacyjnej - zakłada, iż sprawcą sprzeniewierzania nie musi być osoba, której mienie bezpośrednio powierzono (w tym wypadku spółka (...) Sp. z o.o.), a korzyści uzyskane z przestępstwa nie muszą w sposób bezpośredni zasilać aktywów sprawcy; w ocenie prokuratora, w niniejszej sprawie „ujęcie łodzi jako własności spółki zwiększyło majątek osoby prawnej, a dopiero pośrednio korzystnie wpłynęło na sytuację oskarżonych, albowiem zwiększyło rentowność udziałów spółki i umożliwiło ich sprzedaż osobie trzeciej (…) funkcjonalna wykładnia przepisów współgra z treścią art. 5 k.c. i wynikającą z niej normą zakazującą nadużywania odrębnej osobowości prawnej spółek”,

5)  powołał się na tzw. teorię substancji, zgodnie z którą przywłaszczenie polega nie tyle na nabyciu własności rzeczy, ile na postępowaniu z rzeczą przez przywłaszczającego „jak właściciel”; zgodnie z tą teorią, sprawca musi przywłaszczenie zamanifestować, tj. podjąć choćby jedną czynność w stosunku do rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego, która wskazuje, że traktuje on rzez lub prawo majątkowe tak, jakby był ich właścicielem (np. wystawienie rzeczy na sprzedaż, ujęcie rzeczy w ewidencji własnego majątku, odmowa wydania posiadanej rzeczy),

6)  wyraził ocenę, iż w rozpoznanej sprawie momentem postąpienia przez oskarżonych z łodzią A. (...) „jak właściciel” było zapewnienie nabywcy udziałów A. A., że do aktywów majątku osoby prawnej zalicza się własność łodzi A. (...); w ocenie apelującego, zapewnieniami tymi oskarżeni „postawili na rzeczy znak własności” oraz „ujęli rzecz w ewidencji własnego majątku”, a ściślej, w ewidencji majątku spółki, co wynikało z „zasłony korporacyjnej”.

Prokurator powołał się również na rozstrzygnięcie zawarte w wyroku o sygnaturze II AKa 346/15 Sądu Apelacyjnego w Warszawie, którym utrzymano wyrok skazujący Sądu Okręgowego, zapadły w podobnym stanie faktycznym.

W podsumowaniu uzasadnienia apelacji, jej autor stwierdził, że „umowa sprzedaży udziałów spółki (…) A. A. w swojej istocie stanowiła sprzedaż przedsiębiorstwa w ujęciu funkcjonalnym. W jego skład wchodziła również łódź A. (...) (w rzeczywistości jako przedmiot leasingu, w zapewnieniach oskarżonych jako własność). Swoją działalność gospodarczą E. K. i M. D. prowadzili w formie spółki z o.o. w dużej mierze w celu odsunięcia od siebie odpowiedzialności za zobowiązania spółki, co wykorzystali chociażby w niniejszej sprawie - zaliczając w skład majątku osoby prawnej własność łodzi. Pomimo to zarachowanie własności łodzi w ewidencji majątku spółki stanowiło obiektywną manifestację przywłaszczenia tej rzeczy, które w swojej istocie realizuje znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.”.

***

Odnosząc się do tak sformułowanej argumentacji, Sąd Apelacyjny na wstępie wskazuje, iż podziela motywy uniewinnienia oskarżonych przedstawione w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego. Organ ten przedstawił rzeczowy i rzetelny wywód, w świetle którego oskarżeni, zawierając umowę z A. A., pozbyli się jedynie praw udziałowych, co nie było jednoznaczne ze zbyciem przedsiębiorstwa. Tym samym Sąd Okręgowy wykazał, że oskarżeni nie postąpili z łodzią A. (...) jak z rzeczą własną, gdyż przedsiębiorstwo oskarżonych, którego elementem był użytkowany w ramach leasingu jacht A. (...), pozostało formalnie ich własnością.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, nawet przy założeniu, o które oparto apelację prokuratora, iż oskarżeni zbyli na rzecz A. A. nie tylko udziały w spółce, ale również przedsiębiorstwo, nie ma podstaw by mówić o przywłaszczeniu jachtu, gdyż „korzystającym” w rozumieniu umowy leasingowej pozostawała nadal (...) Sp. z o.o.

Umowa leasingu nie zawierała ograniczenia w zakresie zbywania udziałów spółki (...) Sp. z o.o. jako „korzystającego” z jachtu A. (...). Jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, zgodnie z § 3 pkt 4 OWU „Korzystający nie był uprawniony do przekazywania Przedmiotu Leasingu do używania osobom trzecim, ani do ustanawiania na nim jakichkolwiek praw na rzecz osób trzecich, czy też przelewania na osoby trzecie praw wynikających z umowy”. Cytowany § 3 pkt 4 OWU wskazywał na zakazy związane z „Przedmiotem Leasingu”, a nie ze statusem prawnym lub faktycznym „korzystającego”. OWU ani zapisy umowy leasingu nie zawierają żadnych zastrzeżeń dotyczących zmiany właściciela spółki mającej status „korzystającego” z przedmiotu leasingu.

W związku z powyższym, w świetle przepisów prawa cywilnego, na które powołał się Sąd Okręgowy, nie doszło do postąpienia przez oskarżonych z jachtem A. (...) jak z rzeczą własną, co jest warunkiem przypisania występku z art. 284 § 2 k.k. Oskarżeni wprawdzie fizycznie przekazali jacht A. A. (chociaż nie w dacie wskazanej w zarzucie aktu oskarżenia, lecz później), jednakże nie naruszyli tym umowy leasingu, gdyż takie przekazanie nie było zakazanym w OWU przekazaniem przedmiotu leasingu do używania osobom trzecim, ustanawianiem na nim praw na rzecz osób trzecich ani przelewaniem na osoby trzecie praw wynikających z umowy. Oskarżeni, niezależnie od tego, czy ich zachowanie uznać za zbycie wraz ze spółką również przedsiębiorstwa, czy nie, nie „sprzedali” jachtu A. A., lecz przenieśli prawa z tytułu umowy leasingowej na rzecz nowego właściciela spółki, co formalnie było w tej konkretnej sytuacji dopuszczalne.

***

Sąd Apelacyjny dostrzega fakt, że opisane wyżej zachowanie oskarżonych, chociaż nie naruszało przepisów prawa cywilnego, można uznać za kontrowersyjne, jednakże nie może to przesądzać o odpowiedzialności karnej oskarżonych za sprzeniewierzenie.

Pierwszą z kontrowersji, o których mowa, jest zatajenie przed A. A. faktu, że łódź A. (...) była przedmiotem leasingu. Zatajenie to, jakkolwiek można je ocenić jako zachowanie nieuczciwe, nie stanowiło w rozumieniu prawa karnego zamachu na mienie pokrzywdzonej spółki leasingowej, a co najwyżej zamach na mienie A. A. (oszustwo), co jednak pozostaje poza zakresem niniejszego postępowania.

Drugą z kontrowersji jest wywołanie przez oskarżonych stanu, w którym pokrzywdzona firma leasingowa znalazła się w stosunkowo trudnym położeniu z punktu widzenia norm prawa cywilnego, ponieważ oskarżeni po zbyciu spółki A. A. mogli uchylać się od odpowiedzialności za płatność rat leasingowych, twierdząc, że obowiązek ten dotyczy A. A. jako aktualnego właściciela spółki. Z drugiej strony A. A. mógł powoływać się wobec pokrzywdzonej firmy leasingowej na art. 55 ^{( 4)} k.c., zgodnie z którym „nabywca przedsiębiorstwa (…) jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa lub gospodarstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć”.

Niezależnie od wskazanej w poprzednich akapitach specyfiki zachowania oskarżonych, w ocenie Sądu Apelacyjnego nie można uznać, że w ten właśnie sposób wypełnili oni znamiona art. 284 § 2 k.k. Niezależnie bowiem od owej specyfiki, jacht A. (...) pozostał własnością firmy leasingowej, a (...) Sp. z o.o. pozostała „korzystającym”. Fakt, że zachowanie oskarżonych potencjalnie skutkowało sporem cywilnym między właścicielem jachtu a „korzystającym” nie oznacza, że oskarżeni dopuścili się postąpienia z przedmiotem leasingu jak z rzeczą własną.

***

Sąd Apelacyjny nie zgadza się z tą częścią argumentacji prokuratora, zgodnie z którą oskarżeni dopuścili się „przebicia zasłony korporacyjnej”, wykorzystując formę osoby prawnej (tu: spółki (...) Sp. z o.o.) do celów nieuczciwych. Jak bowiem wykazano wyżej, „nieuczciwość” oskarżonych może być rozpatrywana jedynie w relacji do A. A. (jako ewentualne oszustwo na jego szkodę), względnie również wobec pokrzywdzonej firmy leasingowej, ale w tym drugim wypadku wyłącznie jako ewentualne nadużycie praw wynikających z umowy cywilnoprawnej.

***

Odnosząc się do kolejnej części argumentacji prokuratora, Sąd Apelacyjny podziela pogląd, że sprawcą sprzeniewierzania nie musi być osoba, której mienie bezpośrednio powierzono, a korzyści uzyskane z przestępstwa nie muszą w sposób bezpośredni zasilać aktywów sprawcy. Jednakże Sąd odwoławczy nie zgadza się z oceną, że oskarżonym należało przypisać sprzeniewierzenie, ponieważ „ujęcie łodzi jako własności spółki zwiększyło majątek osoby prawnej, a dopiero pośrednio korzystnie wpłynęło na sytuację oskarżonych, albowiem zwiększyło rentowność udziałów spółki i umożliwiło ich sprzedaż osobie trzeciej (…)”. Jak bowiem już wykazano wyżej, „ujęcie łodzi jako własności spółki” (a ściślej zatajenie, że łódź jest w leasingu) miało zasadnicze znaczenie w relacji z A. A., a nie stanowiło naruszenia umowy leasingowej, ani usunięcia łodzi spod władztwa pokrzywdzonej firmy leasingowej, ponieważ łódź pozostawała własnością (...) Sp. z o.o. niezależnie od zmiany właściciela spółki.

Prokuratorowi można przyznać rację, iż „funkcjonalna wykładnia przepisów współgra z treścią art. 5 k.c. i wynikającą z niej normą zakazującą nadużywania odrębnej osobowości prawnej spółek”, jednakże, na co już również wskazywano, owo nadużycie w relacji z pokrzywdzoną firmą leasingową może oznaczać co najwyżej spór o charakterze cywilnoprawnym.

***

W apelacji prokurator powołał się na tzw. teorię substancji, zgodnie z którą przywłaszczenie polega nie tyle na nabyciu własności rzeczy, ile na postępowaniu z rzeczą przez przywłaszczającego „jak właściciel”. Zgodnie z tą teorią, sprawca musi przywłaszczenie zamanifestować, tj. podjąć choćby jedną czynność w stosunku do rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego, która wskazuje, że traktuje on rzecz lub prawo majątkowe tak, jakby był ich właścicielem (np. wystawienie rzeczy na sprzedaż, ujęcie rzeczy w ewidencji własnego majątku, odmowa wydania posiadanej rzeczy). W tym kontekście apelujący wyraził ocenę, iż momentem postąpienia przez oskarżonych z łodzią A. (...) „jak właściciel” było zapewnienie nabywcy udziałów A. A., że do aktywów majątku osoby prawnej zalicza się własność łodzi A. (...); w ocenie apelującego, zapewnieniami tymi oskarżeni „postawili na rzeczy znak własności” oraz „ujęli rzecz w ewidencji własnego majątku”, a ściślej, w ewidencji majątku spółki, co wynikało z „zasłony korporacyjnej”. Odnosząc się do tak sformułowanej argumentacji należy ponownie stwierdzić, iż wskazane przez prokuratora okoliczności nie naruszały umowy leasingowej, gdyż nawet przy założeniu, że oskarżeni „postawili na rzeczy znak własności”, to uczynili to przy świadomości, że działają na niekorzyść A. A., jednakże na pewno nie pozbawiali pokrzywdzonej firmy uprawnień właściciela, gdyż ten jej status wynikający z umowy leasingowej nie ulegał zmianie, a ewentualne przyszłe komplikacje pokrzywdzonej w relacjach z oskarżonymi lub z A. A. mogły mieć jedynie charakter cywilnoprawny.

***

W konkluzji Sąd Apelacyjny nie podziela argumentacji autora apelacji, zmierzającej do wykazania, że działania oskarżonych podejmowane odnośnie do łodzi A. (...) stanowiły sprzeniewierzenie realizowane z wykorzystaniem spółki (...) Sp. z o.o. oraz zawieranych umów jako „narzędzi popełnienia przestępstwa”. Oskarżeni, być może, nadużyli względem pokrzywdzonej firmy leasingowej prawa w rozumieniu art. 5 k.c., jednakże winno to skutkować co najwyżej ich odpowiedzialnością cywilną.

Należy również w tym miejscu wskazać na istotne różnice między przypisanym oskarżonym sprzeniewierzeniem dotyczącym łodzi O. (...), a czynem dotyczącym łodzi A. (...). O ile bowiem w pierwszym wypadku oskarżeni w sposób prosty zbyli cudzą rzecz osobie trzeciej, do czego nie mieli prawa ani w świetle umowy leasingowej, ani w świetle art. 284 § 2 k.k., a ich zachowania nie da się relatywizować żadnymi okolicznościami, o tyle w wypadku łodzi A. (...), jej zbycie było co najwyżej „zbyciem prawa korzystającego” z tytułu umowy leasingowej, zaś fałszywe zapewnienia o posiadaniu prawa własności miały znaczenie przed wszystkim w relacji między oskarżonymi a A. A..

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie II i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.2.

zarzut I apelacji obrońcy oskarżonego M. D.:

obraza przepisów postępowania (…):

a.  art. 5 § 1 k.p.k. polegająca na uznaniu oskarżonego za winnego czynu opisanego w punkcie I wyroku, pomimo faktu, że jego wina – zarówno w odniesieniu do przywłaszczenia jak i sprzeniewierzenia nie została udowodniona w sposób jednoznaczny i stanowczy,

b.  art. 5 § 2 k.p.k. polegająca na jego niezastosowaniu i rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości wynikających z braku dowodów co do winy oskarżonego, w tym przede wszystkim braku przedstawienia jakiejkolwiek istotnej dokumentacji w przedmiocie umowy leasingu kapitałowego nr (…) (faktura sprzedaży lub faktura wykupowa);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew zarzutowi nie doszło do zarzucanej nim obrazy przepisów art. 5 § 1 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k.

Nietrafnym jest zarzut obrazy art. 5 § 1 k.p.k., ponieważ, odmiennie niż podnosi autor apelacji, uznanie przez Sąd Okręgowy oskarżonego za winnego czynu opisanego w punkcie I wyroku nastąpiło na skutek jednoznacznego i stanowczego udowodnienia jego sprawstwa, przy jednoczesnym niestwierdzeniu jakichkolwiek okoliczności mogących wyłączać jego winę. Takiej treści stanowisko Sądu Apelacyjnego wynika z dwóch okoliczności:



przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy rzetelnej i wnikliwej analizy materiału dowodowego, czego odzwierciedleniem jest szczegółowe i rzeczowe uzasadnienie zaskarżonego wyroku,



niezasadności zarzutów apelacyjnych, co zostanie omówione w dalszych sekcjach niniejszego uzasadnienia.

Nietrafnym jest zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., ponieważ w sprawie nie stwierdzono żadnych wątpliwości, które należałoby uznać za niedające się usunąć, a wszelkie dowody i okoliczności zostały poddane przez Sąd Okręgowy ocenie realizowanej zgodnie z zasadą określoną w art. 7 k.p.k. Wątpliwością, o jakiej mowa w art. 5 § 2 k.p.k. nie był wskazywany w zarzucie I. b. „brak przedstawienia jakiejkolwiek istotnej dokumentacji w przedmiocie umowy leasingu kapitałowego nr (...) (faktura sprzedaży lub faktura wykupowa)”. Ten fragment zarzutu wiąże się ze złożeniem przez oskarżonego wyjaśnień, zgodnie z którymi akta sprawy są niepełne, ponieważ brak w nich faktury wykupu od pokrzywdzonego łodzi O. (...). Oskarżony wyjaśnił, między innymi, że T. K. wiedział, iż łódź jest w leasingu i godził się na jego wykupienie. Sąd Okręgowy w pełni zasadnie odniósł się w sposób krytyczny do tych twierdzeń oskarżonego, wskazując, że:



gdyby doszło do wykupu, to u pokrzywdzonego zachowałaby się dokumentacja z tym związana,



gdyby wykup zainicjował T. K., to pokrzywdzony wskazałby jego dane w zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa,



z ceny, za którą oskarżeni sprzedali łódź T. K., nie została potrącona kwota obciążającego łódź leasingu;



gdyby T. K. wiedział o leasingu, to wyrażenie zgody na taką transakcję byłoby z punktu widzenia jego interesów niekorzystne, gdyż po zsumowaniu kwoty zakupu i wykupu od leasingu, musiałby zapłacić ponad dwukrotność wartości jachtu,



T. K. konsekwentnie zaprzeczał, aby oskarżeni powiedzieli mu o obciążającym łódź O. (...) leasingu,



wyjaśnienia oskarżonego w tej części zmierzają jedynie do uwolnienia go od odpowiedzialności karnej i są całkowicie niewiarygodne.

Sąd Okręgowy zasadnie wskazał również na to, że początkowo oskarżony twierdził, że to T. K. miał się zwrócić o wykupienie przedmiotu leasingu, zaś w dalszej części wyjaśnień stwierdził:



„zwróciliśmy się o wykup wcześniejszy przedmiotu leasingu. Przyszła faktura”,



„transakcje z leasingiem jachtu sprzedanego panu K. miał dokończyć nowy nabywca, czyli pan A.”.

Sąd pierwszej instancji ma rację, że przytoczone wyżej, oczywiste niespójności i niekonsekwencje w wyjaśnieniach oskarżonego nakazywały ocenę, iż prezentowana przez niego wersja wydarzeń nie odpowiada rzeczywistości.

Należy również przypomnieć, że Sąd Okręgowy uzupełnił materiał dowodowy i uzyskał od pokrzywdzonego noty księgowe, z których wynika, iż rzeczywiście wystawiono notę opiewającą na kwotę wykupu łodzi O. (...), lecz została ona skorygowana do „0” kolejną notą księgową. W tych okolicznościach jedynym racjonalnym wnioskiem był ten, iż z wnioskiem o wykup łodzi zwrócić się musieli oskarżeni, a nie T. K.. Zwrócić się z takim wnioskiem nie mógł także A. A. - w czasie nabycia spółki przez A. A. nazywała się ona (...) sp. z o.o. nadto nabył ją on dopiero we wrześniu 2010 roku, zaś noty księgowe pochodzą z czerwca i lipca 2010 roku.

Przytaczając powyższe okoliczności oraz aprobując w całości tok rozumowania Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że zarzucana w apelacji obraza przepisów art. 5 § 1 i § 2 k.p.k. nie miała miejsca, a wszelkie kwestie podnoszone w wyjaśnieniach oskarżonego poddawały się ocenie swobodnej, a więc realizowanej według reguły wynikającej z art. 7 k.p.k.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.3.

zarzut II apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

obraza przepisów postępowania (…) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasady obiektywizmu, bez uwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, a także bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania, nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, polegająca na odmowie uznania za w pełni wiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim ten wskazała na:

a.  niezłożenie przez leasing wniosku do rejestru statków prowadzonego przez (...) Związek (...),

b.  istnienie umowy dot. leasingu kapitałowego nr (…) w dokumentacji księgowej spółki,

c.  zamiar wykupienia przedmiotowego jachtu,

d.  A. A.miał szantażować oskarżonego, wymuszając nabycie spółki i to on miał dokończyć transakcję wykupową z leasingiem;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku apelującego nie doszło do obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez odmowę uznania za w pełni wiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim ten wskazał na niezłożenie przez leasing wniosku do rejestru statków prowadzonego przez (...) Związek (...). Jest to argument nieprawdziwy, ponieważ Są Okręgowy ustalił, że:



(...) sp. z o.o. nigdy nie złożył wniosku o wpis do rejestru jako właściciel łodzi O. (...). W dokumentach rejestracyjnych ww. łodzi widniała spółka (...) sp. z. o.o. jako jedyny właściciel jachtu”, nadto:



„W rejestrze (...)Związku (...) (...) sp. z o.o. był wpisany jako jedyny właściciel łodzi O. (...)”.

Za prawidłowe uznać należy również oceny Sądu Okręgowego związane z dokumentacją leasingową, w szczególności co do faktu, że spółka dysponowała umową leasingu kapitałowego dotyczącą łodzi O. (...). Dowodowe umowy leasingowe znajdują się w aktach sprawy, a nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania, że oskarżonemu nie była znana ich treść.

Nie jest trafnym zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez odmowę dania wiary oskarżonemu w zakresie deklarowanego zamiaru zamiar wykupienia łodzi O. (...). Zamiarowi temu przeczą prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego co do spożytkowania przez oboje oskarżonych środków finansowych uzyskanych z tytułu umowy sprzedaży zawartej z T. K.. Co jednak najistotniejsze, nawet gdyby oskarżony dokonał wykupu łodzi po zawarciu umowy w T. K., to i tak doszłoby do sprzeniewierzenia, ponieważ do czasu ewentualnego wykupu łódź i tak pozostawałaby własnością pokrzywdzonej firmy leasingowej, a zatem jej zbycie przez oskarżonego mogłoby być kwalifikowane jako czyn z art. 284 § 2 k.k., oczywiści abstrahując od kwestii społecznej szkodliwości takiego zachowania. Innymi słowy, sprzedaż łodzi przed jej wykupem, byłaby zachowaniem bezprawnym, chociaż być może z punktu widzenia prawa karnego nie byłoby podstaw do pociągnięcia oskarżonych do odpowiedzialności karnej.

Nie jest trafnym zarzut obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez odmowę dania wiary oskarżonemu, iż A. A. miał go szantażować, wymuszając nabycie spółki i to on miał dokończyć transakcję wykupową z leasingiem. Przede wszystkim należy zauważyć, że kwestia ta dotyczy okoliczności związanej z czynem, od którego popełnienia oskarżony został uniewinniony. Nadto Sąd Apelacyjny wyraża aprobatę dla stanowiska Sądu Okręgowego, zgodnie z którym tej treści wyjaśnienia oskarżonego - cyt.: „są wspólnie przyjętą przez oskarżonych linią obrony (…) z samych wyjaśnień oskarżonej wynika, że sprzedaż spółki (...) (…) była inicjatywą ustaloną między oskarżonymi. (…) To oskarżonym zależało na pozbyciu się własności spółki w związku z narastającymi długami, nie było zatem powodu, dla którego A. A. miałby ich szantażować w tym zakresie. Co istotne, sam A. A. powiedział oskarżonemu M. D., że spółka jest nic nie warta, więc w tym kontekście szantażowanie oskarżonych z punktu widzenia interesów A. A. byłoby całkowicie niezgodne z zasadami logiki. Dodatkowo należy wskazać, że wyjaśnienia oskarżonej w tej kwestii były niespójne - bowiem w czasie składania pierwszych wyjaśnień w sprawie twierdziła ona, że oskarżony M. D. szantażował ją, a nie był szantażowany przez inne osoby. Powyższe dodatkowo potwierdza, że twierdzenia o szantażowaniu oskarżonego M. D. stanowią jedynie element linii obrony”. Przytoczony fragment wnioskowania Sądu pierwszej instancji wskazuje na pełną prawidłowość argumentacji, a to poprzez jej osadzenie w materiale dowodowym, nadto w zasadach logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Argumentacja obrońcy ma charakter wyłącznie polemiczny, w szczególności nie mając poparcia w dowodach, poza wyjaśnieniami samego oskarżonego, będącymi dowodem w jaskrawy sposób nieobiektywnym wobec faktu, iż oskarżony był zainteresowany korzystnym dla niego wynikiem postępowania karnego.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.4.

zarzut III apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

obraza przepisów postępowania (…) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasady obiektywizmu, bez uwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, a także bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania, nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, polegająca na uznaniu za wiarygodne zeznań T. K. w zakresie, w którym ten podnosił, że nie zdawał sobie sprawy z istnienia umowy leasingu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., ponieważ ocena zeznań świadka T. K. miała charakter oceny swobodnej. Aktualność w tym zakresie zachowuje stanowisko, które Sąd Apelacyjny przedstawił wyżej, w sekcji 3.2. niniejszego uzasadnienia, w kontekście zarzucanej tam przez autora apelacji obrazy przepisów art. 5 § 1 i § 2 k.p.k.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.5.

zarzut IV apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

obraza przepisów postępowania (…) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej zamiast swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, z pominięciem zasady obiektywizmu, bez uwzględnienia okoliczności świadczących na korzyść oskarżonego, a także bez uwzględnienia zasad doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania, nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy, polegająca na uznaniu za wiarygodne zeznań A. A. w zakresie, w którym ten podnosił, że nie zdawał sobie sprawy z istnienia umowy leasingu w momencie przejmowania spółki.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezprzedmiotowy, ponieważ w zakresie, którego dotyczy, zapadło orzeczenie uniewinniające oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu. Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 425 § 3 k.p.k. odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom, a ograniczenie to nie dotyczy jedynie oskarżyciela publicznego. Ustalenie, że A. A. nie wiedział o tym, że łódź A. (...) jest własnością firmy leasingowej, nie szkodzi interesom oskarżonego w rozumieniu art. 425 § 3 k.p.k., ponieważ zgodnie z art. 11 k.p.c. tylko ustalenia prawomocnego wyroku skazującego w postępowaniu karnym są wiążące dla sądu cywilnego. Gdyby zatem w przyszłości doszło do sporu cywilnego, na przykład na tle odpowiedzialności cywilnej oskarżonego w kontekście powoływanego już art. 55 ⁴ k.c. (zob. rozważania w sekcji 3.1. niniejszego uzasadnienia), oskarżony mógłby wykazywać przed tym sądem własne racje w sposób odmienny od tego, co przyjął w tym postępowaniu sąd karny.

Niezależnie od tego Sąd Apelacyjny nie dopatruje się żadnych przejawów zarzucanej obrazy przepisów art. 7 k.p.k. w zw. art. 4 k.p.k. Sąd Okręgowy ma rację, że twierdzeń oskarżonego o poinformowaniu A. A. o tym, że łódź A. (...) jest przedmiotem leasingu, nie potwierdzają żadne obiektywne dowody ani okoliczności.

Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że „A. A. nie wiedział, iż łódź A. (...) była przedmiotem leasingu. Łódź ta nie miała wpisów leasingowych w dokumentach, co zostało potwierdzone w (...) Związku (...). A. A. nie otrzymał również umowy leasingu, która dotyczyłaby przedmiotowej łodzi, wiedział jednak, że spółka jest stroną leasingów. Po przerejestrowaniu adresu siedziby spółki przez A. A. na ten adres zaczęły przychodzić wezwania do zapłaty spółki (...) z tytułu zobowiązań, o których oskarżeni nie poinformowali A. A.”. Sąd Okręgowy nie przekroczył w tym zakresie granic oceny swobodnej, ponieważ ocenę o braku wiedzy A. A. o leasingu łodzi wzmacniały ustalenia o tym, że oskarżeni uprzednio sprzedali łódź O. (...) jako własną T. K., co pozwalało wnioskować, iż sprzedając łódź A. (...) A. A. działali według tej samej metody postępowania. Za logiczne uznać należy również to, że A. A., jako osoba profesjonalnie zajmująca się kupnem spółek, sprawdził status łodzi A. (...), a o leasingu nie dowiedział się wobec braku wzmianki o nim w dokumentach. Na pełną aprobatę zasługują oceny zaprezentowane przez Sąd Okręgowy odnośnie do dowodu z zeznań świadka A. A. w sekcji 2.1. uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zgodnie z którymi „świadek przyznał, że wiedział o leasingach obciążających samochód i motor. W ocenie sądu zupełnie nielogicznym byłoby przyznawanie się przez świadka do wiedzy o leasingach na motor i samochód, lecz nie przyznawanie do wiedzy o leasingu jachtu A. (...)”.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.6.

zarzut V apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

dokonanie błędnych ustaleń faktycznych (…) tj.:

a.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony dokonał przestępstwa sprzeniewierzenia, podczas gdy brak jest jednoznacznych i wystarczających dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonego,

b.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony ukrywał się przed organami ścigania – przy jednoczesnym stwierdzeniu, że nie ma to znaczenia dla całej sprawy oraz wyciągnięciu z tego stwierdzenia konkretnego wniosku sądu I instancji w przedmiocie braku wiarygodności oskarżonego,

c.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony nie miał zamiaru wykupu jachtu, co pozostaje w sprzeczności z ujawnioną w aktach notą księgową,

d.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że sytuacja finansowa oskarżonych uległa pogorzeniu na skutek niezależnych od nich działań firmy (...), ale jednocześnie pozostaje to bez znaczenia dla możliwości regulowania przez oskarżonych bieżących zobowiązań, które to ustalenie pozostaje sprzeczne ze specyfiką działalności gospodarczej dotyczącej sprzedaży luksusowych jachtów, charakteryzującej się cyklicznością i nieregularnością, w szczególności w warunkach kryzysu finansowego rozpoczętego w 2008 roku,

e.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że transakcja sprzedaży jachtu miała charakter nieprawidłowy, podczas gdy jednocześnie sąd ustalił, że w relewantnym okresie dokonano 9 podobnych transakcji,

f.  pominięcie okoliczności (błąd braku) wynikających z braku dokumentów leasingowych dot. umowy leasingu kapitałowego nr (…) (faktury sprzedaży lub wykupu oraz dokumentów dot. trybu i powodów rozwiązania umowy leasingu),

g.  pominięcie okoliczności (błąd braku) dot. przyczyn braku złożenia przez (...) wpisu do rejestru statków prowadzonego przez (...) Związek (...) wbrew zwyczajom panującym w spółce,

h.  pominięcie okoliczności (błąd braku) dot. tego, co stało się z jachtem będącym przedmiotem leasingu, co nie pozostaje bez znaczenia dla określenia wystąpienia jakiejkolwiek szkody, ale także dla właściwego określenia osoby rzekomo pokrzywdzonej działaniami oskarżonych,

i.  pominięcie okoliczności (błąd braku) dot. nieustalenia wysokości spłat leasingu dokonanych przez oskarżonych, stosunku oskarżonego względem zwrotu jachtu po wypowiedzeniu umowy i podejmowanych przez niego prób kontaktu z leasingodawcą,

j.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony zmieniał kilkukrotnie zeznania w niniejszej sprawie, podczas gdy nie znajduje to pokrycia w rzeczywistości i protokołach znajdujących się w aktach postepowania, a dodatkowo znaczący upływ czasu (…) w naturalny sposób może prowadzić do drobnych nieścisłości,

k.  błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że działaniom oskarżonego towarzyszył subiektywny bezpośredni zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie (…) podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia przedmiotu leasingu bądź włączenia go do swojego majątku, a z dowodów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że oskarżony miał zamiar wywiązać się z umowy leasingu (poprzez wykup), prowadził w tym celu rozmowy z leasingodawcą, a nadto zgodnie z twierdzeniami podnoszonymi przez oskarżonego nie otrzymał on pisma informującego o rozwiązaniu umowy jak i wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach nie jest zasadny ponieważ obrońca nie wskazał na konkretne błędy w dochodzeniu przez Sąd Okręgowy do określonych ocen, co w znacznym zakresie zostało wykazane w ramach stanowiska, jakie Sąd Apelacyjny przedstawił w związku z omówionymi już zarzutami obrazy przepisów postepowania karnego.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony dokonał przestępstwa sprzeniewierzenia, podczas gdy brak jest „jednoznacznych i wystarczających” dowodów świadczących o winie i sprawstwie oskarżonego. Sąd Okręgowy trafnie ocenił, iż istnieją - używając tej samej retoryki co obrońca - „jednoznaczne i wystarczające” dowody winy oskarżonego, co w sposób obszerny, rzeczowy i logiczny umotywował w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Ujmując rzecz syntetycznie można stwierdzić, że w chwili zbycia łodzi O. (...) T. K. przez spółkę oskarżonych, łódź ta ponad wszelką wątpliwość nie była własnością tejże spółki. Świadczą o tym wszystkie dowody, w tym mające walor obiektywizmu dokumenty. Przeciwnej treści twierdzenia wynikają wyłącznie z wyjaśnień oskarżonego, które są w tej mierze dowodem odosobnionym i nieobiektywnym.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie, oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony ukrywał się przed organami ścigania, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że nie ma to znaczenia dla całej sprawy oraz wyciągnięciu z tego stwierdzenia konkretnego wniosku Sądu I instancji w przedmiocie braku wiarygodności oskarżonego. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że kwestionowana ocena Sądu Okręgowego nie przekroczyła granic oceny swobodnej, co wynika z rzeczowej argumentacji przedstawionej w tym zakresie przez ten organ w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Niezależnie od tej oceny Sąd Apelacyjny wyraża przekonanie, iż nawet przy uznaniu, że ukrywanie się oskarżonego nie miało miejsca, jego wyjaśnienia i tak generalnie nie zasługiwały na wiarę, a to wobec oczywistej wymowy faktów obciążających oskarżonego, obszernie przywołanych i poddanych prawidłowej ocenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony nie miał zamiaru wykupu jachtu, co pozostaje w sprzeczności z ujawnioną w aktach notą księgową. Kwestia ta została już poddana ocenie Sądu odwoławczego w sekcji 3.2. niniejszego uzasadnienia, z zamieszczone tam stanowisko zachowuje pełną aktualność.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że sytuacja finansowa oskarżonych uległa pogorszeniu na skutek niezależnych od nich działań firmy (...), ale jednocześnie „ pozostaje to bez znaczenia dla możliwości regulowania przez oskarżonych bieżących zobowiązań”. Podkreślony w poprzedni zdaniu fragment zarzutu apelacji jest przejawem nadużycia przez obrońcę prawa do krytyki wyroku Sądu pierwszej instancji, ponieważ obrońca napisał coś, czego Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku nie stwierdził. Fragment uzasadnienia zaskarżonego wyroku, który zapewne miał na myśli autor apelacji brzmi: „Powyższe jednak pozostaje bez znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonych za inkryminowany czyn, a dokładne ustalanie stanu finansowego prowadzonej przez oskarżonych spółki pozostaje poza zakresem niniejszego postępowania”. Zatem w rozważaniach Sądu Okręgowego nie ma stwierdzenia, które obecnie próbuje nieudolnie kwestionować obrońca, a jest stwierdzenie o całkowicie innej treści i innym sensie. Trudna sytuacja spółki niewątpliwie o tyle nie miała znaczenia dla oceny czynu oskarżonych, że ci sprzedali T. K. cudzą rzecz. Tak w oczywisty sposób bezprawnego zachowania nie da się usprawiedliwiać ani nawet relatywizować sytuacją ekonomiczną spółki, ponieważ za sposób na tego rodzaju problemy nie może być traktowane dokonanie zamachu na cudze mienie, w szczególności sprzeniewierzenie tegoż mienia.

Obrońca nie ma racji, że omawiane w tym miejscu ustalenie Sądu Okręgowego pozostaje sprzeczne ze specyfiką działalności gospodarczej dotyczącej sprzedaży luksusowych jachtów, charakteryzującej się cyklicznością i nieregularnością, w szczególności w warunkach kryzysu finansowego rozpoczętego w 2008 roku. Przede wszystkim brak jest logiki w stwierdzeniu, że specyfika sprzedaży luksusowych jachtów powoduje, iż sytuację spółki prowadzącej tego rodzaju działalność należy oceniać inaczej (obrońca nie sprecyzował w jaki sposób). Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że działalność w postaci sprzedaży luksusowych łodzi, podobnie jak każda inna działalność gospodarcza, podlega podstawowym prawom ekonomii, wśród których dominuje prosty rachunek ekonomiczny. Firma (...) Sp. z o.o. niewątpliwie znajdowała się w trudnej sytuacji ekonomicznej jeszcze zanim pogrążyła ją finansowo umowa z firmą (...). Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił, że „w 2010 roku wobec spółki [ (...) Sp. z o.o.] toczyło się komornicze postępowanie egzekucyjne na skutek wniosku wierzyciela (...) sp. z o.o. oraz postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Naczelnika (...) US w G. z tytułu zaległego podatku VAT (już od 2009 roku). Powyższe wskazuje, że spółka oskarżonych już od 2009-2010 roku miała problemy z wypłacalnością, zaś ewentualny brak zapłaty za jacht przez firmę (...) jedynie pogorszył sytuację finansową przedmiotowej spółki”. Tych szczegółowych ustaleń Sądu Okręgowego apelujący nie podważył, przez co wywody, jakoby błędem Sądu Okręgowego było niedocenienie „specyfiki” działalności oskarżonych, jest stwierdzeniem całkowicie gołosłownym, z przez to dowolnym.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że transakcja sprzedaży jachtu miała charakter nieprawidłowy, podczas gdy jednocześnie sąd ustalił, że w relewantnym okresie dokonano 9 podobnych transakcji. Z logicznego punktu widzenia nie ma żadnego związku między transakcjami przeprowadzonymi legalnie, a tą, której dotyczy zarzut apelacyjny. Jak już wskazano wyżej, w czasie sprzedaży łodzi O. (...) T. K., spółka (...) Sp. z o.o. nie była właścicielką łodzi, w związku z czym ustalenie, że wcześniejsze transakcje nie były obarczone podobną nieprawidłowością nie powoduje, iż takowa wadliwość nie wystąpiła w inkryminowanym wypadku.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez pominięcie okoliczności (błąd braku) wynikających z braku dokumentów leasingowych dotyczących umowy leasingu kapitałowego. Stanowisko w tej kwestii Sąd Apelacyjny przedstawił już w sekcji 3.2. niniejszego uzasadnienia, a tamte rozważania zachowują aktualność.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez pominięcie okoliczności (błąd braku) dotyczących przyczyn braku złożenia przez (...) wpisu do rejestru statków prowadzonego przez (...) Związek (...) wbrew zwyczajom panującym w spółce. Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że okoliczność ta nie miała żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, przy czym należy zauważyć, że niewątpliwie ułatwiła oskarżonym popełnienie przypisanego im czynu zabronionego. Okoliczność, że pokrzywdzona firma leasingowa wykazała się w tym wypadku niefrasobliwością nie zmienia faktu, że oskarżeni sprzedali T. K. cudzą rzecz w postaci łodzi O. (...), będącej własnością pokrzywdzonej firmy.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez pominięcie okoliczności (błąd braku) dotyczących tego, co stało się z jachtem będącym przedmiotem leasingu, co - zdaniem obrońcy - nie pozostaje bez znaczenia dla określenia wystąpienia jakiejkolwiek szkody, ale także dla właściwego określenia osoby rzekomo pokrzywdzonej działaniami oskarżonych. Sąd nie pominął okoliczności „co stało się z jachtem będącym przedmiotem leasingu” (należy zakładać, że oskarżony ma na myśli łódź O. (...)), ponieważ ustalił, że został on przez oskarżonych sprzedany T. K.. Takie ustalenie było nie tylko w pełni prawidłowe, ale i wystarczające do uznania, iż doszło do sprzeniewierzenia, ponieważ w czasie tej transakcji łódź nie była własnością oskarżonych, przez co rozporządzenie nią przez nich było zachowaniem w oczywisty sposób bezprawnym.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez pominięcie okoliczności (błąd braku) dotyczących wysokości spłat leasingu dokonanych przez oskarżonych, stosunku oskarżonego względem zwrotu jachtu po wypowiedzeniu umowy i podejmowanych przez niego prób kontaktu z leasingodawcą. Okoliczności te nie miały znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego, który tempore criminis zbył cudzą rzecz osobie trzeciej, co było zachowaniem bezprawnym z punktu widzenia art. 284 § 2 k.k. i to niezależnie od tego, jak przebiegały relacje z pokrzywdzonym podmiotem. Jedynie dla porządku należy odnotować, że pokrzywdzona spółka nigdy nie wyraziła zgody na sprzedaż przez oskarżonych przedmiotu leasingu, ani nie potwierdziła dokonana jego wykupu. Z kolei wysokość zapłaconych rat została uwzględniona przez Sąd Okręgowy przy ustaleniu wysokości szkody oraz kwoty obowiązku naprawienia szkody.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że oskarżony zmieniał kilkukrotnie „zeznania” (zapewne obrońca miał na myśli wyjaśnienia) w niniejszej sprawie, podczas gdy nie znajduje to pokrycia w rzeczywistości i protokołach znajdujących się w aktach postepowania, a dodatkowo znaczący upływ czasu w naturalny sposób może prowadzić do drobnych nieścisłości. Sąd Okręgowy w sposób rzetelny i szczegółowy omówił wyjaśnienia oskarżonego, a fakt występowania w nich pewnych nieścisłości nie miał kluczowego znaczenia dla rozstrzygnięcia. Takie znaczenie miał niewątpliwie brak potwierdzenia niektórych zasadniczych tez wynikających z wyjaśnień oskarżonego, jak chociażby tej, iż przed sprzedażą łodzi O. (...) T. K., doszło do jej skutecznego wykupu przez (...) Sp. z o.o.

Wbrew stanowisku obrońcy, nie doszło do błędu dowolności poprzez błędne ustalenie oparte na wadliwym wnioskowaniu z faktów ubocznych, że działaniom oskarżonego towarzyszył subiektywny bezpośredni zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia przedmiotu leasingu bądź włączenia go do swojego majątku, a z dowodów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że oskarżony miał zamiar wywiązać się z umowy leasingu (poprzez wykup), prowadził w tym celu rozmowy z leasingodawcą, a nadto zgodnie z twierdzeniami podnoszonymi przez oskarżonego nie otrzymał on pisma informującego o rozwiązaniu umowy jak i wezwania do zwrotu przedmiotu leasingu. Przedstawiona przez obrońcę ocena nie jest trafna. Oskarżony niewątpliwie zbył T. K. cudzą rzecz, a nie zostało w żaden sposób potwierdzone ani chociażby uprawdopodobnione, aby miał podstawy do uznania, że łódź O. (...) została wykupiona i stanowi własność (...) Sp. z o.o. W tym zakresie istniały jedynie gołosłowne stwierdzenia oskarżonego, pozbawione nie tylko jakiegokolwiek oparcia w materiale dowodowym, ale również pozbawione obiektywizmu.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.7.

zarzut VI apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

co w konsekwencji doprowadziło do nieprzeprowadzenia kompleksowej oceny okoliczności przedmiotowego zdarzenia, tj. sprzedaży jachtu i niewłaściwego zastosowania art. 284 § 2 k.k. poprzez pozbawione podstaw uznanie, że w niniejszej sprawie doszło do sprzeniewierzenia polegającego de facto na niedotrzymaniu warunków umowy cywilnoprawnej, podczas gdy zdarzenia objęte niniejszym postępowaniem karnym pozostają poza jurysdykcją prawa karnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew stanowisku obrońcy, Sąd Okręgowy przeprowadził kompleksową ocenę okoliczności sprzedaży jachtu, o czym świadczy wykazana w poprzednich sekcjach uzasadnienia niezasadność zarzutów apelacyjnych. Prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego oznacza, że nie nasuwa zastrzeżeń subsumpcja ustalonego stanu faktycznego pod normę art. 284 § 2 k.k., co szczegółowo przedstawiono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.8.

zarzut VII apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

obraza (…) art. 284 § 2 k.k. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie polegające na:

a.  niezasadnym przyjęciu (…) że oskarżony wypełnił znamiona określone w tym przepisie, podczas gdy jego działanie powinno być wyłącznie kwalifikowane jako niewykonanie zobowiązaniowego stosunku cywilnoprawnego,

b.  niezasadnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa przywłaszczenia, mimo iż przedmiotowa umowa leasingu w dacie zdarzenia objętej wyrokiem nie została wypowiedziana,

c.  niezasadnym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie wystąpiła szkoda w majątku pokrzywdzonego o nieodwracalnym charakterze w sytuacji, w której doszło do sprzedaży przez leasingodawcę roszczenia firmie windykacyjnej, oskarżony sygnalizował chęć wykupu jachtu, a także dokonano płatności szeregu rat;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawidłowość ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego oznacza, że nie nasuwa zastrzeżeń subsumpcja ustalonego stanu faktycznego pod normę art. 284 § 2 k.k., co szczegółowo przedstawiono w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku obrońcy nie doszło do niezasadnego przyjęcia, że oskarżony wypełnił znamiona określone w tym przepisie, podczas gdy jego działanie powinno być wyłącznie kwalifikowane jako niewykonanie zobowiązaniowego stosunku cywilnoprawnego. Zachowanie przypisane oskarżonemu w sposób bardzo czytelny wyczerpywało znamiona występku sprzeniewierzenia mienia znacznej wartości, ponieważ oskarżony w sposób umyślny, z zamiarem bezpośrednim, sprzedał cudzą rzecz osobie trzeciej, a nie wykazano, aby z powodu jakichkolwiek istotnych powodów zakładał, iż rzecz ta stała się własnością (...) Sp. z o.o.

Obrońca nie ma racji, że nie doszło do popełnienia przez oskarżonego sprzeniewierzenia, ponieważ umowa leasingu w dacie zdarzenia objętej wyrokiem nie została wypowiedziana. Brak wypowiedzenia umowy nie dawał oskarżonemu uprawnienia do samowolnej sprzedaży przedmiotu leasingu, co wynikało z jednoznacznych zapisów umowy leasingowej, a co było już przedmiotem oceny Sądu Apelacyjnego w niniejszym uzasadnieniu.

Wbrew stanowisku obrońcy, żaden dowód w sprawie nie wskazuje, iż doszło do sprzedaży roszczenia przez pokrzywdzoną firmę leasingową firmie windykacyjnej. Prawidłowe ustalenia Sądu Okręgowego wskazują jedynie na próbę windykacji należności przez pokrzywdzoną za pośrednictwem firmy windykacyjnej.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.9.

zarzut VIII apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

obraza (…) art. 18 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, przy jednoczesnym braku właściwej kwalifikacji prawnej w sentencji orzeczenia działania oskarżonego w warunkach współsprawstwa;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Opis czynu przypisanego oskarżonemu i jego kwalifikacja prawna są prawidłowe, w szczególności w pełni adekwatne do poczynionych ustaleń faktycznych. Nie było potrzeby powoływania w kwalifikacji prawnej art. 18 § 1 k.k., a wystarczającym było stwierdzenie w opisie czynu, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu. Art. 18 § 2 k.k. lub art. 18 § 3 k.k. przywołuje się w kwalifikacji prawnej dlatego, że art. 19 k.k. i art. 22 k.k. zawierają szczególne regulacje dotyczące odpowiedzialności podżegacza lub pomocnika. Analogicznych regulacji nie ma odnośnie do współsprawcy, a w rozpoznanej sprawie wskazania w kwalifikacji prawnej art. 18 § 1 k.k. nie uzasadniała treść art. 23 k.k., ponieważ nie zostało ustalone (ani nie było chociażby próby wykazania przez strony), że którykolwiek ze współdziałających dobrowolnie zapobiegł lub starał się zapobiec popełnieniu czynu zabronionego.

Wniosek

a.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

b.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

c.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

3.10.

zarzut IX apelacji obrońcy oskarżonego M. D. :

(…) rażąca niewspółmierność (…) kary pozbawienia wolności poprzez:

a.  wymierzenie (…) kary (…) roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności z okresem próby 4 lat, która to kara zdaniem oskarżonego przekracza stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, a także uprzednią niekaralność, co finalnie powoduje, iż tak wymierzona kara w sposób rażący przekracza stopień winy (..),

b.  obrazę (…) art. 46 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji, w której czyn oskarżonego formalnie nie został zakwalifikowany jako popełniony w warunkach współsprawstwa, a okoliczności ujawnione w sprawie nie wykazują jakiegokolwiek udziału oskarżonego w szkodzie pokrzywdzonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W orzecznictwie i doktrynie powszechnie przyjmuje się, że z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas, gdy jest ona karą nieproporcjonalną w sposób oczywisty, jaskrawy, widoczny niejako już „na pierwszy rzut oka”. O karze wymierzonej oskarżonemu nie można tego stwierdzić chociażby dlatego, że jest ona karą zbliżoną do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a w dodatku została warunkowo zawieszona na okres próby. Sąd Apelacyjny aprobuje ponadto motywy wymiaru kary wskazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jako podane w sposób szczegółowy i rzeczowy. Sąd Apelacyjny nie zgadza się z obrońcą, iż kara „przekracza stopień społecznej szkodliwości czynu”. Stopień ten bowiem należy mierzyć w niniejszej sprawie przede wszystkim wysokością wyrządzonej szkody, a ta ponad dwukrotnie przekraczała dolną granicę, jaką Kodeks karny przyjmuje dla mienia znacznej wartości. Orzeczenia kary łagodniejszej nie uzasadniała również niekaralność oskarżonego, która niewątpliwie była brana pod uwagę przez Sąd Okręgowy w ramach motywów warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Nie doszło do zarzucanej obrazy art. 46 § 1 k.k., ponieważ nie nastąpiło wskazywane w apelacji wadliwe zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako popełnionego w warunkach współsprawstwa. Opis czynu wskazuje, że Sąd Okręgowy przypisał obojgu oskarżonych działanie w warunkach współsprawstwa, a kwalifikację prawną uznać należało za prawidłową, co wykazano w sekcji 3.9. niniejszego uzasadnienia. Skoro zatem działanie oskarżonych było działaniem na zasadzie współsprawstwa, to zastosowanie zasady solidarności przy orzekaniu obowiązku naprawienia szkody, miało pełne uzasadnienie faktyczne.

Wniosek

d.  o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII poprzez uniewinnienie oskarżonego,

ewentualnie

e.  o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie pkt I i III-VII i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji,

ewentualnie

f.  o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności i okresu próby oraz nienakładanie na oskarżonego solidarnego obowiązku naprawienia szkody;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu apelacyjnego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadność zarzutów i wniosków apelacyjnych. Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Koszty nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu zasądzono na rzecz obrońcy oskarżonej E. K. zgodnie ze złożonym przez niego spisem na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r., poz. 1184) oraz § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 18) w zw. z § 11 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 ze zm.). Określając wysokość należnych obrońcy opłat Sąd Apelacyjny miał na względzie trafność stanowiska wynikającego z uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2021 r., V KK 549/20, LEX nr 3322628, zgodnie z którym, w szczególności, analiza statusu adwokatów i radców prawnych oraz ich roli w postępowaniu, w którym występują jako podmioty powołane z urzędu i zobowiązane do zastępstwa prawnego, prowadzi do uznania, iż różnicowanie ich wynagrodzenia poprzez obniżenie, w stosunku do wynagrodzenia, jakie otrzymaliby, gdyby występowali w sprawie jako pełnomocnicy z wyboru, nie ma konstytucyjnego uzasadnienia.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Oskarżonego obciążono kosztami postępowania odwoławczego zgodnie z zasadą wynikającą z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od tych obciążeń.

Wysokość opłaty ustalono na podstawie art. 2 § 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.2023.123 t.j. z dnia 2023.01.16).

W części uniewinniającej kosztami procesu obciążono Skarb Państwa na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

7.  PODPIS

1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie z pkt II wyroku

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia z pkt I i III-VII wyroku

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana