Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 55/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 29 października 2021 roku w sprawie
o sygn. akt IV K 71/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

J. S.

J. S. od 1 sierpnia 2021 roku do 31 grudnia 2022 roku wykonywał odpłatnie pracę w charakterze kierowcy w firmie (...),
w oparciu o zawarte umowy zlecenia. Po tym czasie kontynuuje zatrudnienie we wskazanej firmie w charakterze spedytora.

W toku postępowania odwoławczego J. S. leczył się z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa

Umowy zlecenia z 1.08.

2021r.
i 31.12.

2021r. oraz zaświad-czenie
o zatrud-nieniu

z 22.05.
2023r.

zaświadczenia lekarskie z 24.03. i 20.04.

2023r.

546-547,577

578-579

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

wskazane wyżej

wskazane wyżej

brak podstaw do stwierdzenia, że nie odzwierciedlały ustalonych wyżej faktów

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzuty zawarte w apelacji obrońcy J. S. :

naruszenie przepisów postępowania art. 7 k.p.k.
w zw. z art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w stopniu mającym wpływ na treść wyroku poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci dowodu z wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał, że nie wytworzył środka odurzającego w postaci suszu rozdrobnionego znalezionego w domku drewnianym nr (...) o wadze 50,61 g i uznanie ich
w tym zakresie za niewiarygodne podczas, gdy inne zebrane w sprawie dowody lub ich brak wskazują na prawdziwość wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie;

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia w stopniu mającym wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony wytwarzał środki odurzające w postaci suszu rozdrobnionego i suszu sprasowanego i aby ilość tych wytworzonych środków odurzających była znaczna w rozumieniu art. 53 ust. 2 u.p.n. podczas gdy oskarżony przerabiał środki odurzające a ich rzeczywista ilość nie spełniała znamienia „znacznej ilości” nawet przy uznaniu, że ilość wytworzonego środka odurzającego wynosiła łącznie 125,20 grama;

rażąca niewspółmierność orzeczonej surowej kary 4 lat pozbawienia wolności w odniesieniu do sądowych dyrektyw wymiaru kary wskazanych
w art. 53 § 1 i § 2 k.k. ponad stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu bez uwzględnienia w sposób należyty przewagi okoliczności łagodzących nad obciążającymi
w zakresie prewencji indywidualnej oraz
z nienależytym uwzględnieniem zachowania się oskarżonego przed popełnieniem czynu, jak i po oraz jego motywacji, jak i cech osobowości.

niezasadny

niezasadny

zasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny okazał się wyłącznie zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. Pozostałe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie jako niezasadne.

1.

W niniejszej sprawie, wbrew stanowisku apelującego, nie doszło do obrazy przepisów prawa procesowego w postaci art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k., która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Pomijając, że jako zbędne należało potraktować powołanie w zarzucie naruszenia art. 92 k.p.k., gdy obrońca wskazał na obrazę art. 410 k.p.k. - stwierdzić trzeba, że stan faktyczny został ustalony przy uwzględnieniu całokształtu dowodów zebranych w sprawie, ocenionych swobodnie, a nie dowolnie. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawierało wskazanie, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów przeciwnych, jak też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.) m.in. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.).

Istotne jest przy tym, by ocena dowodów uwzględniała zasady logiki, wiedzy
i doświadczenia życiowego.

Obrońca nie wykazał, by ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy była dowolna. Jak też nie wykazał, by Sąd I instancji dopuścił błędów podczas oceny poszczególnych dowodów, a przywołując nietrafne argumenty, bazujące na wybiórczo wybranych dowodach, starał się przekonywać Sąd odwoławczy do braku możliwości przypisania oskarżonemu wytwarzania środków odurzających w części dotyczącej suszu ziela konopi innych niż włókniste zabezpieczonych w domku drewnianym o wadze 50,61 grama. Jednocześnie nie odniósł się do całokształtu oceny dowodów zaprezentowanej przez Sąd Okręgowy, a tym samym nie wykazał, by
w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu przestępstwa była wadliwa. Nie wykazał też, by dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie była poprzedzona ujawnieniem całokształtu okoliczności sprawy. Tego rodzaju zabiegi nie mogły doprowadzić do podważenia zaskarżonego wyroku.

Sąd odwoławczy podziela co do zasady ocenę dowodów zaprezentowaną przez Sąd Okręgowy, która nie pozostawiała wątpliwości co do tego, że oskarżony nie tylko uprawiał ziele konopi innych niż włókniste, ale
i wytwarzał środki odurzające, co także dotyczyło ziela konopi innych niż włókniste w postaci suszu rozdrobnionego i sprasowanego, również w ilości zakwestionowanej przez apelującego, bez konieczności jej ponownego przytaczania, zwłaszcza gdy obrońca nie wykazał, by była wadliwa. Starał się przywołać własne argumenty, które by ją podważały, co nie mogło okazać się skuteczne, również z uwagi na słabość argumentów obrońcy i ich nieadekwatność do faktów zaistniałych w sprawie.

Zarzut dowolnej oceny wyjaśnień J. S. przedstawiony przez apelującego nie mógł okazać się skuteczny, skoro opierał się na wyrażeniu subiektywnego przekonania obrońcy, że wyjaśnienia tego oskarżonego przedstawione w czasie rozprawy zasługiwały na wiarę, co miałoby znajdować potwierdzenie w innych dowodach, bądź ich braku. Niewystarczające do podważenia oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji – było wyrażenie polemicznego stanowiska w tym zakresie, bez wykazania, że sąd dopuścił się konkretnych uchybień, a jednocześnie bazowanie na odwołaniu się do wybranych dowodów i przedstawienie ich dowolnej analizy. Wobec tego Sąd odwoławczy podzielił ocenę wyjaśnień J. S. zaprezentowaną
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, bez konieczności jej ponownego przytaczania (k. 15-17, 20-23, 25-26).

Apelujący formułując powyższy zarzut i odwołując się do wyjaśnień oskarżonego, w których w czasie rozprawy wyraził przekonanie, odnośnie suszu zabezpieczonego w domku nr (...)w ilości 51, 35 grama, że w ogóle go tam nie było, przypuszczał, iż policjanci zobaczywszy, że nie ma tego suszu tak dużo, pozamiatali z domku co się dało z wersalki, podłogi i suszarki, ale ta suszarka była pusta, nic nie było (k. 374), pominął wyjaśnienia złożone przez J. S. w toku postępowania przygotowawczego. Warto więc przypomnieć, że oskarżony, gdy przedstawiono mu zarzut, w którym m.in. zawarto wytwarzanie suszu konopi innych niż włókniste w ilości 51,38 grama, przyznał się do zarzuconego mu czynu wskazując, że sam dokonał zbioru szyszek i w domku nr (...) suszył konopie i wykonywał pellet, to było z pierwszego zbioru, cały pierwszy zbiór z małego namiotu został zabrany w tym domku nr (...) przez policję (k. 83, 94). Te wyjaśnienia oskarżony podtrzymał w czasie rozprawy (k. 376). Tak więc, sam oskarżony, w czasie postępowania przygotowawczego, nie kwestionował wytwarzania spornej ilości ziela konopi innych niż włókniste. Uwzględniając chwiejność wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie i jednoznaczne dowody przemawiające za zabezpieczeniem tej ilości w czasie czynności przeszukania w postaci i miejscu wskazującymi na intencjonalne działanie w celu wysuszenia ziela konopi innych niż włókniste – nie ma wątpliwości, że to pierwsze wyjaśnienia oskarżonego, a więc złożone w postępowaniu przygotowawczym zasługiwały na wiarę, a nie te złożone w czasie rozprawy.

Nie może stanowić istotnego argumentu, że z protokołu oględzin tego miejsca nie wynikało, by zabezpieczono taką ilość środka odurzającego. Trzeba przypomnieć, że z protokołu oględzin domku nr (...) wynikało, że ujawniono w nim wiaderko plastikowe z zawartością sprasowanego suszu roślinnego, wiaderko było w pojemniku. W tym samym pojemniku ujawniono sprasowaną folię
z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego. Nadto ujawniono pozostałości suszu na kanapie, dwóch suszarkach i podłodze (k. 21-23). To, że w protokole tym nie wskazano ilości zabezpieczonego suszu, mając na względzie dalsze czynności wykonywane w sprawie – nie stanowi istotnego argumentu przemawiającego za tym, że oskarżony nie wytwarzał suszu zabezpieczonego z suszarek, kanapy i podłogi. Jest przeciwnie. Wyraźnie w protokole tym wskazano na trzy kategorie zabezpieczonego suszu, a więc w postaci sprasowanej, znajdującego się w sprasowanej folii i w końcu tego, który występował na suszarkach, kanapie i podłodze. Potwierdza to protokół przeszukania (k. 28-32), w którym trzy ostatnie pozycje spisu i opisu rzeczy na k. 30 i 31 dotyczą dokładnie tych wskazanych w protokole oględzin. Są to: pod pozycją 10 worek suszu roślinnego koloru brunatno- zielonego, pod pozycją 11 folia z zawartością suszu roślinnego koloru brunatno – zielonego i pod kolejną pozycją 11 – susz roślinny koloru brunatno – zielonego. Już zestawienie tych dwóch protokołów przeczy temu, że zdublowano w ostatnim z nich,
w całości pozycję 11, powtarzając ją, a świadczy o tym, iż ostatnim dwóm różnym pozycjom nadano ten sam numer, co racjonalnie można było tłumaczyć, tak jak uczynił to Sąd I instancji – wyłącznie omyłką czyniącego zapisy funkcjonariusza. Wobec tego, wbrew przekonaniu apelującego, żadnych zastrzeżeń nie nasuwała dokonana przez Sąd I instancji ocena jako wiarygodnych zeznań funkcjonariusza Policji T. C., który sporządzał protokół przeszukania i wystąpienie dwóch pozycji oznaczonych numerem 11 tłumaczył omyłką. Potwierdzają to protokoły użycia testera narkotykowego,
w których określono ilość zabezpieczonego suszu zabezpieczonego w domku nr (...) w trzech postaciach, przed i po badaniu (k. 53, 55, 59) i dołączone do nich protokoły komisyjnego opakowania depozytu (k. 54, 56, 60). Według nich ilość jednej z trzech postaci zabezpieczonego suszu, która zawierała środek psychotropowy w postaci marihuany wynosiła 51,38 grama, a po teście 51,35 grama. Znajdowało to potwierdzenie także w wykazie dowodów rzeczowych na k.125 - 126. Nie można też zgodzić się z tym, że brak jest innych dowodów potwierdzających, iż zabezpieczono susz w takiej ilości, we wskazanym wyżej miejscu. Już te dowody na które wskazano są wystarczające do ustalenia, że zabezpieczono susz opisany w przywołanych wyżej protokołach. Potwierdza to również materiał w postaci zdjęć wykonanych podczas oględzin domku nr (...) (k. 111-113), skoro na jednym z nich wyraźnie widać susz znajdujący się luzem na jednej z suszarek zawieszonych nad kanapą.

W końcu należy też zwrócić uwagę na to, że jak wynika z opinii z zakresu badań chemicznych wydanej przez biegłego P. J., do badań przekazano mu materiał badawczy m.in. w postaci kopert bezpiecznych, pośród których znajdowały się: koperta bezpieczna nr (...) – zawierająca worek strunowy bez opisu, wewnątrz którego znajdował się sprasowany susz roślinny barwy zielonej w postaci wałeczków o łącznej masie netto 57,62 grama; koperta bezpieczna nr (...) zawierająca susz roślinny barwy zielono – brunatnej rozdrobniony i w postaci kwiatostanów (luzem w kopercie) o łącznej masie netto 50,61 grama; koperta bezpieczna nr (...) zawierająca worek strunowy bez opisu, wewnątrz którego znajdował się susz roślinny barwy zielono – brunatnej w postaci kwiatostanów o łącznej masie netto 14,49 grama (k. 158). Nie może być wątpliwości, że przekazany do badań susz w ilości 50,61 grama to ten, którego wagę pierwotnie określano na 51,38 i 51,35 grama. Drobne różnice w wadze nie mają znaczenia i wynikają prawdopodobnie
z naturalnego procesu wysuszania zabezpieczonego ziela konopi, a nie można wykluczyć, że także z użycia bardziej precyzyjnego urządzenia pomiarowego, którym posługiwał się biegły.

Już ten opis zawarty w opinii przeczy twierdzeniu apelującego, że biegły nie potrafił wyjaśnić jaka była zawartość koperty z suszem. Nie może też stanowić istotnego argumentu, który podważałby ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, że przesłuchiwani funkcjonariusze policji nie pamiętali w jakim miejscu podczas przeszukania susz został ujawniony i skąd się wziął, skoro ta niepamięć była usprawiedliwiona upływem czasu od zdarzenia, a uprzednio sporządzone
i przywołane wyżej dokumenty wyjaśniały gdzie susz został zabezpieczony,
w jakiej postaci występował, a w konsekwencji nie pozostawiały wątpliwości co do tego skąd się wziął.

Miejsce zabezpieczenia suszu ziela konopi innych niż włókniste i sposób potraktowania ziela konopi innych niż włókniste, gdy na suszarkach znajdował się rozdrobniony susz, postępował proces suszenia, co jest wyraźnie widoczne na zdjęciu jednej z nich, w połączeniu z pierwszymi wyjaśnieniami oskarżonego – prowadziły do jedynego racjonalnego wniosku o świadomym przystąpieniu
i prowadzeniu przez niego procesu suszenia, a więc wytwarzania środka odurzającego. Jednocześnie nie można było uznać za błąd zabezpieczenia suszu ziela konopi innych niż włókniste z kanapy i znajdującej się niżej podłogi. Suszarki znajdowały się nad kanapą. Oczywiste jest, że część z wytwarzanego środka odurzającego, z uwagi na konstrukcję suszarek musiała spaść z nich na kanapę i podłogę, co nie oznaczało, że zabezpieczony susz nie podlegał procesowi wytwarzania.

Reasumując, brak jest podstaw do stwierdzenia, by w sprawie występowały, jak sugeruje apelujący, uzasadnione wątpliwości co do rzeczywistej ilości środka odurzającego ujawnionego w domku nr (...), a zatem brak było przesłanek do skorzystania z zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.
W tym zakresie dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów była prawidłowa i doprowadziła do dokonania prawidłowego ustalenia faktycznego, że przedmiotem wytwarzania środków odurzających było łącznie 125,20 grama suszu ziela konopi innych niż włókniste.

Na marginesie należy wskazać, że Sąd odwoławczy nie stwierdził nieprawidłowości w opisie czynu przypisanego oskarżonemu. Skoro Sąd I instancji wskazał, że oskarżony uprawiał konopie inne niż włókniste oraz wytwarzał w wyniku tej uprawy znaczną ilość środków odurzających w postaci suszu rozdrobionego i sprasowanego, to nie mogło być wątpliwości, że środkiem odurzającym był nie sam susz, ale susz konopi innych niż włókniste.

2.

Stawiając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, apelujący kwestionował ustalenie, że ilość środków odurzających będących przedmiotem wytwarzania była znaczna, jak i samo określenie przypisanej oskarżonemu czynności wykonawczej jako „wytwarzania”, gdy według niego ilość nie mgła zostać uznana za znaczną, a prawidłowe określenie znamienia czasownikowego przypisanego oskarżonemu czynu to „przerób”. W tym zakresie, apelujący odwołał się do treści przywołanych przez siebie przepisów, orzecznictwa i stanowisk doktryny. Rzecz jednak w tym, że znając treść tych przepisów, jak i stanowiska wyrażone w przywołanych orzeczeniach i doktrynie – Sąd Apelacyjny nie znalazł przekonujących podstaw do uznania, że ilość środka odurzającego ustalonego w sprawie i będącego przedmiotem wytwarzania nie była znaczna, a właściwym określeniem przypisanego oskarżonemu zachowania był „przerób” i to w taki sposób należało je opisać zamiast „wytwarzania”, którym posłużył się Sąd I instancji.

Apelujący nie wykazał, by Sąd I instancji w sposób błędny ustalił, że przedmiotem wytwarzania była znaczna ilość środków odurzających. Za niewystarczające dla skuteczności apelacji w tym zakresie było przywołanie orzeczeń sądowych i stanowisk, które nie spotkały z akceptacją zarówno Sądu I, jak i II instancji co do rozumienia „znacznej ilości”.

Sąd Okręgowy wskazał, że podziela orzeczenia sądów, w których znaczna ilość środków odurzających to taka, która pozwala na jednorazowe odurzenie co najmniej kilkudziesięciu osób i odwołał się m.in. do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2009 roku, I KZP 10/09 OSNKW 2009/10/84 (k. 28 uzasadnienia zaskarżonego wyroku). Warto uzupełnić myśl Sądu
I instancji i wskazać, że zgodnie z tezą zawartą w wyżej wskazanym postanowieniu Sądu Najwyższego (LEX nr 518123): „Jeśli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to „znaczna ilość” w rozumieniu ustawy.” Sąd odwoławczy, w niniejszym składzie, podziela to stanowisko. Apelujący nie przedstawił argumentów, które przekonałyby do stwierdzenia jego nietrafności. Nie ma potrzeby, by przytaczać treść uzasadnienia wyżej wskazanego postanowienia, ale warto podkreślić, że odwołano się w nim do różnych poglądów wyrażonych w orzecznictwie
i doktrynie, w których starano się zdekodować pojęcie „znacznej ilości”, a wśród nich znajdowały się takie, w których wyrażano podglądy zbieżne
z zaprezentowanymi przez apelującego. Nie jest przy tym tak, że
w postanowieniu tym zbyto milczeniem te, w których wyrażano stanowisko, iż przyjmowanie jako znacznej ilości kilkudziesięciu gram marihuany prowadzi do tego, że występowanie typu podstawowego przestępstw stanie się rzadkością, a stosowanie typów kwalifikowanych zasadą. Sąd Najwyższy zwrócił uwagę
w postanowieniu wydanym w sprawie I KZP 10/09, że: „Tendencja do ograniczania zakresu znaczeniowego pojęcia "znaczna ilość" nie uwzględnia, że granice sankcji za typy kwalifikowane są zakreślone szeroko: od 3 do 15 lat pozbawienia wolności (art. 53 ust. 2, 55 ust. 3), od roku do 10 lat pozbawienia wolności (art. 56 ust. 3) i od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności (art. 58 ust. 2. 62 ust. 2 i 63 ust. 2), oprócz grzywny, i że istnieje instytucja nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności (art. 60 § 1 -4 k.k. oraz art. 343 § 2 pkt 1 k.p.k.), a nadto wchodzą w rachubę szersze podstawy warunkowego zawieszenia wykonania kary za występki (art. 343 § 2 pkt 2 k.p.k.). Jest więc możliwa odpowiednia reakcja karna także na te przestępstwa, gdzie przedmiotem wykonawczym są i znaczne i wielkie ilości narkotyków. Nie ma więc potrzeby obejmowania typami podstawowymi coraz większej liczby zachowań, tylko dlatego, że rośnie skala przestępczości narkotykowej. Przeciwnie, rodzajowy i bezpośredni przedmiot ochrony wymienionych przepisów, jakim jest zdrowie publiczne, oraz liczne umowy międzynarodowe, których Polska jest stroną i które stanowią część krajowego porządku prawnego, zobowiązują do zwalczania i zapobiegania narkomanii także za pomocą karnych instrumentów prawnych.”

W konsekwencji przeprowadzonych rozważań, Sąd Najwyższy doszedł do wniosku, że: „nie ma powodu do odstępowania od poglądu, wypracowanego
w piśmiennictwie i judykaturze, w tym - orzecznictwie Sądu Najwyższego, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.) jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy.” Warto zaznaczyć, że wprawdzie zmieniło się zagrożenie karne, czy numeracja części z przywołanych w tym postanowieniu przepisów – nie ma to wpływu na trafność zaprezentowanego wywodu, skoro nadal granice sankcji za typy kwalifikowane wskazanych przestępstw są zakreślone szeroko.

Analiza orzecznictwa sądowego pozwala na stwierdzenie, że pogląd wyrażony w przedstawionych postanowieniu przeważa nad innymi. Już po wydaniu omówionego wyżej postanowienia - sądy podzielały je (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25 września 2020r., sygn. akt II AKa 76/20 LEX nr 3333553; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 19 grudnia 2019r., sygn. akt II AKa 87/19, LEX nr 3278007; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 14 listopada 2018r., sygn. akt II AKa 251/18, LEX nr 2609639).

Przykładem może też być postanowienie Sądu Najwyższego z 3 grudnia 2020r., sygn. akt I KK 167/20 (LEX nr 3276652), w którym m.in. stwierdzono: „Nie ma racji obrońca domagając się by ustawowe kryterium "znacznej ilości" dotyczyło rzeczywiście znacznych, hurtowych ilości, które są posiadane w celu dalszego zbycia, przede wszystkim na szeroką skalę. Uzasadniając ten pogląd skarżący wskazuje na niesprawiedliwość jednakowego traktowania, pod względem kwalifikacji prawnej art. 62 ust. 2 u.p.n., osób posiadających narkotyki na własny użytek i osób obracających hurtowo tymi substancjami. Obrońca jednak zapomina, że takiemu "sprawiedliwemu" traktowaniu ma służyć sankcja karna, która ukształtowana jest w tym przepisie bardzo elastycznie, tj. od roku do lat 10.”. Nie można jednocześnie stwierdzić, by elastyczność możliwych do wymierzenia sankcji nie występowała w przypadku przestępstwa z art. 53 ust. 2 u.p.n. tylko z tego powodu, że jest to zbrodnia, skoro nie tylko istnieje możliwość wymierzenia kary w granicach przewidzianych tym przepisem, ale i skorzystania z nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Z tych głównie względów, Sąd odwoławczy – nie znalazł podstaw do zaakceptowania zarzutu obrońcy oskarżonego, który oczekiwał potraktowania znamienia znacznej ilości w sposób zaproponowany w uzasadnieniu apelacji.

Ilość wytwarzanego przez oskarżonego środka odurzającego w postaci suszu ziela konopi innych niż włókniste – 125,20 gramów była znaczna, a zatem to wytwarzanie wyczerpywało znamię przestępstwa, jak przyjął Sąd Okręgowy,
z art. 53 ust.1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Dodać można, że Sąd odwoławczy miał na uwadze, iż określenie jaka wielkość jednej dawki marihuany jest potrzebna do odurzenia się jednej osoby – nie jest możliwe w taki sposób, by miał on zastosowanie do każdej uzależnionej osoby. Wpływ na określenie takiej dawki ma bowiem szereg czynników, w tym wiek danej osoby, waga, stan zdrowia, stopień uzależnienia. Jeśli tak, to za celowe uznano odwołanie się do konkretnego przykładu osoby uzależnionej, na który wskazano w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 15 lipca 2016 roku, sygn. akt II AKa 169/16. W tej sprawie oskarżony był osobą uzależnioną (k. 7-8 uzasadnienia omawianego orzeczenia) i wskazywał, że jako osoba uzależniona od marihuany wypalał dziennie dawkę 0,5 grama tego środka odurzającego. Już przez pryzmat tej konkretnej uzależnionej osoby, której dla jednorazowego odurzenia się wystarczała dawka 0,5 grama środka odurzającego – można było stwierdzić, że wytwarzanie 125,20 gramów – dotyczyło ilości, która mogła posłużyć do odurzenia się kilkudziesięciu osób uzależnionych. Warto podkreślić, że również przy przyjęciu jako miernika jednorazowej dawki dla osoby uzależnionej w postaci 1 grama, który jawi się jako uzasadniony w świetle doświadczenia zawodowego sądu, a także analizy orzeczeń sądowych w innych sprawach (m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2020r., sygn. akt I KK 167/20, LEX nr 3276652) – znamię znaczności pozostaje aktualne. Wobec tego, wyrok Sądu I instancji
i w tym kontekście zasługiwał na akceptację.

W tej sytuacji oczekiwanie przez obrońcę, że wytwarzanie środka odurzającego przez oskarżonego mogłoby zostać uznane za czyn współukarany wobec uprawy marihuany jest oczywiście chybione. Wystarczy wskazać, że przeszkodę do takiego potraktowania wytwarzania znacznej ilości środka odurzającego wobec uprawy stanowi to, że za współukarany może być uznany jedynie czyn, którego społeczna szkodliwość jest wyraźnie niższa niż czynu zabronionego będącego podstawą skazania i wymiaru kary. W niniejsze sprawię to właśnie art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii stał się podstawą wymiaru kary, jako przewidujący surowszą karę (art. 11 § 3 k.k.).

Dla przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego m.in. z art. 53 ust. 1
i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii drugorzędne znaczenie ma to, czy Sąd Okręgowy posłużył się opisując jego zachowania sformułowaniem „wytwarzał”, czy „przerabiał” znaczną ilość środków odurzających. Nawet gdyby podzielić przekonanie apelującego, że obecnie jako bardziej precyzyjne i uprawnione jawi się sformułowanie „przerabiał” – to brak precyzji Sądu I instancji nie miałby rzeczywistego wpływu na treść wyroku. Oskarżony swoim zachowaniem, niezależnie od tego, czy zostałoby określone mianem „wytwarzania”, czy „przerabiania” – wyczerpałby znamiona przypisanego mu przestępstwa z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a podstawę wymiaru kary stanowiły przepis art. 53 ust. 2 tej ustawy.

Sąd odwoławczy, po zapoznaniu się z argumentacją obrońcy, która znajduje wsparcie w Komentarzu do wybranych przepisów ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii pod redakcją Wojciecha Górowskiego i Dominika Zająca (KIPK.2019) – nie stwierdził jednak błędu w ustaleniach faktycznych, który polegałby na nieprecyzyjnym, niezgodnym z obowiązującymi przepisami – określeniu czynności czasownikowej przestępstwa z art. 53 ust. 1 i 2 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie, nadal uprawnione jest posługiwanie się sformułowaniem „wytwarzanie” dla opisu zachowania sprawcy, który po dokonaniu zbioru ziela konopi innych niż włókniste, a zwłaszcza ich części, które są uznawane za środek odurzający – podejmuje czynności polegające na ich suszeniu, rozdrabnianiu i prasowaniu.

Sąd odwoławczy miał na względzie wszystkie przytoczone przez obrońcę oskarżonego argumenty, a w szczególności, że jak wynika z art. 4 pkt 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ziele konopi innych niż włókniste – to każda naziemna część rośliny konopi (pojedynczą lub w mieszaninie), z wyłączeniem nasion, zawierającą powyżej 0,3 % sumy delta – 9 – tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego (kwasu delta – 9- THC-2-karboksylowego); suma ta podlega zaokrągleniu do jednego miejsca po przecinku. To powoduje, że zgodnie z art. 4 pkt 26 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wskazanymi tam aktami prawnymi za środek odurzający należy uznać m.in. ziele konopi innych niż włókniste, o którym mowa w pkt 37 art. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nadto: w wyniku zmiany pojęcia „przerobu” na mocy ustawy nowelizującej ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii z 20 lipca 2018 roku – obecnie, jak wynika z art. 4 pkt 20 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – przerób to otrzymywanie mieszanin środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów lub nowych substancji psychoaktywnych oraz nadawanie tym środkom lub substancjom nowej postaci. Przed zmianą,
w przypadku nadawania postaci – dotyczyło to wyłącznie nadawania tym środkom lub substancjom postaci stosowanej w lecznictwie.

Mimo powyższego trzeba jednak mieć także na uwadze, że również przed zmianami ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, które nastąpiły 7 maja 2022 roku, a uprzednio 21 sierpnia 2018 roku – nie budziło wątpliwości, że ziele konopi innych niż włókniste – określone w art. 4 pkt 37 tej ustawy stanowiło środek odurzający w rozumieniu jej art. 4 pkt 26, a nadto nie zmieniła się definicja ustawowa wytwarzania określona w art. 4 pkt 35 omawianej ustawy. Wytwarzanie zgodnie z tą definicją to czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środki odurzające, substancje psychotropowe, prekursory, środki zastępcze lub nowe substancje psychoaktywne, ich oczyszczanie, ekstrakcję surowców i półproduktów oraz otrzymywanie soli tych środków lub substancji. Również wcześniejsze brzmienie wskazanego przepisu art. 4 pkt 35 wskazywało, że wytwarzanie to w pierwszej kolejności czynności, za pomocą których mogą być otrzymywane środki odurzające. To powoduje, że skoro przed zmianą definicji przerobu uznawano, że m.in. suszenie ziela konopi innych niż włókniste, gdy wiadomo było, że jest środkiem odurzającym, należy traktować jako wytwarzanie (postanowienie Sądu Najwyższego z 8 marca 2005r., sygn. akt IV KK 14/05 (LEX nr 148182), to można w ten sam sposób również obecnie traktować czynności za pomocą których, po zbiorze, uzyskuje się gotowy środek odurzający zdatny do użycia, a więc jako wytwarzanie substancji odurzającej.

Również Sąd Najwyższy, który z pewnością miał świadomość zmiany brzmienia definicji „przerobu”, która obowiązuje od 21 sierpnia 2018 roku, nie uznał, by konieczne było w przypadku czynności podejmowanych po zbiorze ziela konopi innych niż włókniste, za pomocą których uzyskuje się gotowy środek odurzający zdatny do użycia, aby traktować je i definiować jako przerób.

Wobec czego Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 kwietnia 2021 roku, sygn. akt III KK 86/21 (LEX nr 3232215) podzielił pogląd: „Wytwarzaniem środka odurzającego - w sytuacji gdy inne przepisy tej ustawy odrębnie penalizują zakazaną uprawę określonej rośliny (np. konopi) oraz zbiór z niej takich jej części, które same są już uznawane za środek odurzający (np. ziela i żywicy konopi) - są dopiero takie dalsze czynności podejmowane po zbiorze (np. suszenie), za pomocą których otrzymuje się gotowy środek odurzający zdatny do użycia, a więc określony preparat danej rośliny, np. susz konopi.”. Również w postanowieniu z dnia 30 marca 2022 roku, sygn. akt III KO 14/22 (LEX nr 3418054) zaakceptował powyższe stanowisko i stwierdził: „Tym samym nie ma wątpliwości, że suszenie konopi pochodzących z własnej uprawy jest wytwarzaniem substancji odurzającej.”.

Warto też przytoczyć fragmenty Komentarza do niektórych przepisów ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a dokładnie art. 53 tej ustawy pod redakcją Marka Mózgawy (WKP 2017). Autor, odnosząc się do definicji wytwarzania, która, co raz jeszcze należy podkreślić, nie uległa zmianom
w istotnym dla rozstrzygnięcia zakresie, wskazał m.in., że: „Cechą wytwarzania jest zatem to, że w wyniku podejmowanych czynności uzyskiwana jest nowa substancja o cechach wskazanych w przepisach albo substancja o innych (wydoskonalonych) właściwościach. To różni wytwarzanie od przetwarzania
i przerabiania, w wyniku których nie otrzymuje się nowej substancji. Warto wszakże mieć na uwadze, że ustawa nazywa wytwarzaniem także oczyszczanie produktów, które wszak nie prowadzi do uzyskania całkiem nowej substancji,
a jedynie do uzyskania substancji o wyższej czystości, co nieco zaciera różnice między tymi znamionami. Wydaje się, że charakterystyczną cechą jest to, iż produkt wyjściowy wytwarzania nie jest środkiem odurzającym, natomiast jest nim produkt ostateczny, albo produkt wyjściowy jest środkiem odurzającym
o znacząco innych cechach od produktu uzyskanego w wyniku wytworzenia. Interpretację ułatwia w danym wypadku okoliczność, że w przepisie mamy do czynienia z wyliczeniem enumeratywnym.” (teza 9), jak też: „Wytwarzanie to proces, którego kształt w konkretnym wypadku uzależniony jest od stosowanej technologii właściwej dla konkretnej wytwarzanej substancji. Z uwagi na to
w odniesieniu do różnych substancji wytwarzanie przybierać może różne postaci. Inaczej wygląda wytwarzanie środków o charakterze syntetycznym, inaczej środków naturalnych. Jak wskazano wyżej, nie jest wytwarzaniem uprawa np. marihuany . Podobnie nie jest nim jej zbiór, który zresztą jest stypizowany odrębnie (art. 63 u.p.n.). Natomiast są nim niewątpliwie takie etapy wytwarzania gotowego środka, jak suszenie, rozdrabnianie i porcjowanie.” (teza 15). W ocenie Sądu odwoławczego, mimo, że komentarz został opracowany przed wejściem w życie zmian wskazanych wyżej, a w szczególności tej, która przyniosła korektę pojęcia przerobu, to jednak można korzystać z wyrażonych
w nim poglądów ponieważ zostały przedstawione w odniesieniu do definicji wytwarzania, która od czasu jej sformułowania nie uległa istotnej zmianie.

W niniejszej sprawie produkt wyjściowy w postaci ziela konopi innych niż włókniste był wprawdzie środkiem odurzającym, jednak w wyniku suszenia, rozdrabniania i prasowania stał się środkiem o znacząco innych cechach, zdatnym do użycia.

To spowodowało, że Sąd odwoławczy nie znalazł istotnych powodów do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez określenie czynności podejmowanych przez oskarżonego jako „przerób”, a użyte sformułowanie „wytwarzanie” uznał za uprawnione.

W konsekwencji przeprowadzonych rozważań, Sąd odwoławczy nie miał wątpliwości, że kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu – była prawidłowa, a więc nie stwierdził podstaw do jej zmiany w sposób zaproponowany w pisemnej apelacji, jak i mowie końcowej obrońcy.

3.

Jako zasadny oceniono zarzut rażącej niewspółmierności - surowości kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego J. S..

Obrońca trafnie wskazał na okoliczności przemawiąjące za celowością złagodzenia kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego do 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd odwoławczy nie neguje prawidłowości ustalonych przez Sąd I instancji okoliczności obciążających (wysoki stopień społecznej szkodliwości, jak
i naganna motywacja przyświecająca oskarżonemu w postaci chęci osiągnięcia korzyści majątkowej). Stwierdzenie rażącej surowości kary wobec J. S. jest wynikiem niedoceniania przez Sąd Okręgowy istotnych okoliczności przemawiających na jego korzyść (dotychczasowa niekaralność, ustabilizowany tryb życia przed popełnieniem przestępstw, przyznanie się do popełnienia zarzuconego czynu), jak też niedostrzeżenia części z nich.

Sąd meriti miał na uwadze, jak już wskazano, że oskarżony prowadził ustabilizowany tryb życia przed popełnieniem przestępstwa, nie był karany (k. 133), jednak nie docenił tego, że oskarżony nie jest już młodym człowiekiem,
w czasie czynu miał 51 lat, a obecnie 53 lata. Do czasu popełnienia przestępstwa
w niniejszej sprawie przestrzegał porządku prawnego, taka sytuacja ma również miejsce po opuszczeniu przez niego aresztu śledczego, gdzie przebywał jako tymczasowo aresztowany w niniejszej sprawie w okresie od 12 stycznia 2021 roku do 20 lipca 2021 roku. Jego działalność przestępcza nie trwała długo. Te okoliczności świadczą o tym, że ta działalność miała w jego życiu charakter incydentalny, wyjątkowy.

Na ustabilizowany tryb życia oskarżonego, który miał na względzie Sąd
I instancji, składało się właściwe funkcjonowanie w społeczeństwie, w tym –
w najbliższym środowisku rodzinnym. J. S. właściwie układał relacje
z żoną i czwórką dzieci. W jego rodzinie nie występowały zjawiska patologiczne. J. S. nigdy nie obracał się w środowisku kryminogennym, nie wykazywał postaw agresywnych, nie stanowił zagrożenia dla otoczenia (k. 148-151). Po opuszczeniu aresztu podjął pracę, którą świadczył do czasu zakończenia postępowania przed Sądem odwoławczym.

Rzeczywiście oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu, choć trzeba zauważyć, że nie w całości, skoro kwestionował wytwarzanie środka odurzającego w postaci części zabezpieczonego suszu ziela konopi innych niż włókniste. Docenić niewątpliwie należało, że oskarżony nie ukrywał motywów, które mu przyświecały, gdy popełniał przestępstwo, nie utrudniał toczącego się postępowania. Trzeba też było uwzględnić, jak słusznie zauważył apelujący, że przestępcze zachowania oskarżonego dotyczyły tzw. miękkiego narkotyku,
a więc środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste.

Wszystkie te okoliczności, niedocenione albo nieuwzględnione przez Sąd I instancji, doprowadziły Sąd odwoławczy do przekonania, że orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności była rażąco surowa, a w konsekwencji do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie orzeczonej kary pozbawienia wolności do lat 3. Wprawdzie jest to kara w najniższym wymiarze, ale w przypadku oskarżonego, mając na uwadze przywołane okoliczności łagodzące, jest karą wystarczającą do osiągniecia jej celów wychowawczych
i zapobiegawczych wobec niego, ale też w zakresie prewencji generalnej.

Trzeba też zaznaczyć, że Sąd odwoławczy nie zgodził się z argumentem apelującego, iż ilość wytwarzanego środka odurzającego była nieznaczna, na co wskazano już we wcześniejszej części uzasadnienia. Przyznać należy jedynie, co oczywiste, że nie była wielka. Nie można było też uznać za istotną okoliczność łagodzącą nieudolności w prowadzeniu uprawy, gdy była ona dość dobrze zorganizowana.

Jednocześnie na podkreślenie zasługuje, że trafnie ustalone przez Sąd Okręgowy okoliczności obciążające, w szczególności w postaci wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu – sprzeciwiały się możliwości dalszego łagodzenia kary poprzez nadzwyczajne jej złagodzenie.

Kara 3 lat pozbawienia wolności jest karą wyważoną i sprawiedliwą.

Wobec powyższych rozważań – na uwzględnienie nie zasługiwały wnioski zawarte w apelacji obrońcy: o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie, że oskarżony przerabiał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o masie netto 74,59 g., jak i o zakwalifikowanie czynu oskarżonego
w odmienny sposób niż uczynił to Sąd I instancji, a w konsekwencji wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby.

Wskazać trzeba, że wobec stwierdzenia, że nie zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego przez Sąd I instancji, a także nie występują inne przesłanki do uchylenia zaskarżonego wyroku – także wniosek o ewentualne o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nie był zasadny.

Zaznaczyć na zakończenie trzeba, że z uwagi na obniżenie kary pozbawienia wolności przez Sąd odwoławczy – konieczna stała się zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć z pkt II o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania i z pkt V w części dotyczącej opłaty. Po obniżeniu kary pozbawienia wolności – na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności J. S., jak też wymierzono jedną opłatę za postępowanie przed Sądem I i II instancji.

Wnioski

wnioski zawarte w apelacji obrońcy: o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że oskarżony przerabiał środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie netto 74,59 g o zakwalifikowanie tego czynu jako występku z art. 53 ust. 1 u.p.n. i wymierzenie oskarżonemu w zbiegu z czynem z art. 63 ust. 1 i 3 u.p.n. kary pozbawienia wolności w łagodniejszym wymiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby lub ewentualnie
o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji

wnioski dodatkowo przedstawione w toku rozprawy odwoławczej: o zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy
o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie kary pozbawienia wolności w dolnych granicach
z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, albo
o zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 63 ust. 1 i 3 w zw. z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie kary w dolnych jej granicach z warunkowym zawieszeniem.

częściowo zasadne, a więc wyłącznie w zakresie wniosku
o wymierzenie łagodniejszej kary pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

W punkcie II - zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w pozostałej części, a więc tej, której nie dotyczyły zmiany wskazane w pkt I.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia (brak zasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania i błędu w ustaleniach faktycznych).

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

uchylono rozstrzygnięcia: z pkt II o zaliczeniu okresu tymczasowego aresztowania i z pkt V w części dotyczącej opłaty,

obniżono orzeczoną wobec oskarżonego J. S. karę pozbawienia wolności do 3 (trzech) lat.

Zwięźle o powodach zmiany

wskazane we wcześniejszej części uzasadnienia

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności J. S. od dnia 12 stycznia 2021 roku godz. 18:50 do dnia 20 lipca 2021 roku godz. 15:45.

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 8, art. 10 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 oraz art. 3 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.
z 1983 r. Nr. 49, poz. 223 ze zm.) i § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości
i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. 2013 r., poz. 663) zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1600 (tysiąc sześćset) złotych tytułem opłaty za postępowanie przed Sądem I i II instancji i kwotę 20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze.

PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kar

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana