Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 39/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

I. N. C. został oskarżony o to, że:

1. w bliżej nieustalonym dniu czerwca 2021 r., nie później niż 23 czerwca 2021 r., w S., działając wspólnie i w porozumieniu z K. C., dokonał pobicia R. C. w ten sposób, że K. C. trzymając w ręku nóż groził pokrzywdzonemu utratą życia, a N. C. kopnął pokrzywdzonego w krocze, co doprowadziło do utraty przytomności przez pokrzywdzonego i spowodowało naruszenie czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni, a następnie działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, przy użyciu noża dokonali u pokrzywdzonego obrażeń ciała w postaci częściowego odcięcia górnych biegunów obu małżowin usznych do połowy, przy skórze głowy, co stanowiło ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią istotnego zniekształcenia i zeszpecenia ciała (uszu) będące następstwem dokonanego pobicia, to jest o czyn z art. 156§1 punkt 2 kk w zb. z art. 158§1 kk w zb. z art. 157§2 kk zw. z art. 11§2 kk;

2. w dniu 14 maja 2021 r., w miejscowości K., groził P. P. pozbawieniem życia w wysyłanych na jego numer telefonu wiadomościach głosowych, przy czym groźba ta wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, to jest o czyn z art. 190§1 kk;

3. w dniu 14 maja 2021 r., w miejscowości K., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi nieustalonymi osobami, wdarł się na teren ogrodzonej posesji należącej do M. D., uszkadzając betonowe przęsło, a następnie rzucając różnego rodzaju przedmiotami, to jest grillem, radiem, ławką i spowodował uszkodzenia mienia na łączną kwotę strat w wysokości 1.010 zł na szkodę M. D., to jest o czyn z art. 193 kk w zb. z art. 288§1 kk w zw. z art. 11§2 kk;

4. w dniu 14 maja 2021 r., w miejscowości K., uderzył pokrzywdzonego P. P. plastikowym krzesłem powodując u niego obrażenia ciała w postaci stłuczenia oraz otarć naskórka lewej ręki, co spowodowało u niego rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, to jest o czyn z art. 157§2 kk;

5. w bliżej nieustalonym dniu, nie wcześniej niż w dniu 14 lipca 2021 r. i nie później niż w dniu 10 października 2021 r., w S., używał przemocy względem pokrzywdzonego R. C. w postaci kopania w żebra, w celu wywarcia wpływu na świadka R. C. w prowadzonym postępowaniu karnym i naruszając w związku z tym jego nietykalność cielesną, to jest o czyn z art. 245 kk;

II. K. C. został oskarżony o to, że w bliżej nieustalonym dniu czerwca 2021 r., nie później niż 23 czerwca 2021 r., w S., działając wspólnie i w porozumieniu z N. C., dokonał pobicia R. C. przy użyciu niebezpiecznego narzędzia w postaci noża w ten sposób, że K. C. trzymając w ręku nóż groził pokrzywdzonemu utratą życia, a N. C. kopnął pokrzywdzonego w krocze, co doprowadziło do utraty przytomności przez pokrzywdzonego i spowodowało naruszenie czynności narządu jego ciała na okres poniżej 7 dni, a następnie działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, przy użyciu noża dokonali u pokrzywdzonego obrażeń ciała w postaci częściowego odcięcia górnych biegunów obu małżowin usznych do połowy, przy skórze głowy, co stanowiło ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią istotnego zniekształcenia i zeszpecenia ciała (uszu) będące następstwem dokonanego pobicia, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia w okresie od dnia 15 lutego 2010 r. do dnia 26 grudnia 2016 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Starogardzie Gdańskim z dnia 28 grudnia 2011 r., sygn. II K 386/11, obejmującym skazania za przestępstwa podobne z artykułu 223§1 kk w zb. z art. 224§2 kk, z art. 158§1 kk w zb. z art. 157§2 kk i z art. 280§1 kk w zb. z art. 157§2 kk w zb. z art. 275§1 kk, to jest o czyn z art. 156§1 punkt 2 kk w zb. z art. 159 kk w zw. z art. 64§1 kk zw. z art. 11§2 kk,

Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrokiem z 29 czerwca 2023r. w sprawie (...)

I. oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu czerwca 2021 roku, nie później niż 23 czerwca 2021 roku, w S., kopnął R. C. w krocze, co doprowadziło do utraty przytomności i spowodowało naruszenie czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni, to jest popełnienia przestępstwa z art. 157§2 kk i za na podstawie art. 157§2 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

II. oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w dniu 14 maja 2021 roku, w K., groził uszkodzeniem ciała i pozbawieniem życia P. P. w wiadomościach głosowych wysyłanych za pośrednictwem komunikatora M., przy czym groźby te wzbudziły u wymienionego uzasadnioną obawę, że będą spełnione, to jest popełnienia przestępstwa z art. 190§1 kk i za na podstawie art. 190§1 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

III. oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w dniu 14 maja 2021 roku, w K., działając wspólnie i w porozumieniu z dwoma innymi nieustalonymi osobami, wdarł się przez ogrodzenie na teren ogrodzonej nieruchomości należącej do M. D. uszkadzając betonowe przęsło, a następnie rzucając grillem, ławką, radiem spowodował uszkodzenie mienia w łącznej wysokości 1.064,94 złotych, czym działał na szkodę M. D., to jest popełnienia przestępstwa z art. 288§1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 11§2 kk, i za to, przy zastosowaniu art. 11§3 kk, na podstawie art. 288§1 kk skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w dniu 14 maja 2021 roku, w K., rzucając grillem, drewnianą ławką i uderzając plastikowym krzesłem P. P. spowodował u wymienionego obrażenia ciała w postaci stłuczenia ramienia i otarcia naskórka ręki lewej, co naruszyło czynności narządu jego ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni, to jest popełnienia przestępstwa z art. 157§2 kk i za na podstawie art. 157§2 kk skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

V. oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu września 2021 roku jednak nie później niż w dniu 29 września 2021 roku, w S., użył przemocy wobec R. C. poprzez kopnięcie w okolicę klatki piersiowej w celu wywarcia wpływu na świadka R. C. w prowadzonym postępowaniu karnym, naruszając w związku z tym jego nietykalność cielesną, to jest popełnienia przestępstwa z art. 245 kk i za na podstawie art.245 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności;

VI. na podstawie art. 85§1 kk w zw. z art. 86§1 kk połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu N. C. w punktach I, II, III, IV, V wyroku i orzekł karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

VII. oskarżonego K. C. uniewinnił od popełnienia czynu zarzuconego mu oskarżeniem;

VIII. na podstawie art. 63§1 kk zaliczył oskarżonemu N. C. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 25.06.2021r. godzina 16:45 do 28.06.2021r. godzina 8:44, od 11.10.2021r. godzina 6:15 do 03.01.2022r. godzina 6:15 (k. 60; 828; 939; 951);

IX. na mocy art. 230§2 kpk zwrócił oskarżonemu N. C. dowód rzeczowy opisany w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod pozycją 2 (k. 219-220;742; 882; 884);

X. na podstawie art. 231§1 kpk orzekł o złożeniu do depozytu sądowego dowodu rzeczowego opisanego w wykazie dowodów rzeczowych nr 1 pod pozycją 1 (k. 157v; 186; 742; 882; 884);

XI. na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk oraz art. 1 w zw. z art. 2 ustęp 1 punkt 5 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku opłatach w sprawach karnych zasądził wydatki od oskarżonego N. C. na rzecz Skarbu Państwa i wymierzył opłatę w kwocie 400 złotych;

XII. na podstawie art. 626§1 kpk w zw. z art. 632 punkt 2 kpk, koszty procesu w części uniewinniającej oskarżonego K. C. poniósł Skarb Państwa.

1.1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.1.3. Granice zaskarżenia

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.2.1. Ustalenie faktów

1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżeni

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  N. C.

2.  K. C.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżeni

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.  N. C.

2. K. C.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.2. Ocena dowodów

1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp

Zarzuty

Apelacja obrońcy oskarżonego N. C.

- odnośnie rozstrzygnięcia z pkt I i V zaskarżonego wyroku

I.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na dowolnym ustaleniu w oparciu o zeznania świadków poprzez przyjęcie, że:

- oskarżony N. C. w bliżej nieustalonym dnia czerwca 2021r. nie później niż 23 czerwca 2023r. kopnął R. C. w krocze, co doprowadziło wymienionego do utraty przytomności i naruszenia czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni co stoi w sprzeczności z materiałem dowodowym w postaci dokumentacji zdjęciowej i dokumentacji medycznej R. C., opinią biegłego I. M. i jego zeznaniami w sprawie, nagraniami z monitoringu przy ul. (...) z okresu od 08.06.21r. do 22.06.21r., a także dokumentacją medyczną, z której wynika że pokrzywdzony nie posiadał obrażeń krocza, a chorował na wodniaka jądra, a także pisma z (...) Stacji Pogotowia Ratunkowego, że w okresie od 08.06.21r. do 17.06.21r. był hospitalizowany jednakże nie z przyczyn związanych ze sprawą, a w związku ze stanem nóg;

- oskarżony N. C. w bliżej nieustalonym dniu września 2021r. nie później niż do dnia 29 września 2021r. Użył przemocy wobec R. C. poprzez kopnięcie w okolicę klatki piersiowej w celu wywarcia wpływu na wymienionego w toku postępowaniu karnym, naruszając w związku z tym jego nietykalność cielesną podczas gdy z materiału dowodowego fakt taki nie wynika, brak jest dokumentacji przedstawiającej jakiekolwiek obrażenia ciała, a przypadkowe spotkanie/ rozmowa odbyło się w obecności M. W. i Mec. M. M. (1);

II.  naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny z dowodu:

-

wyjaśnień oskarżonego N. C. co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do ustaleń w zakresie sprawstwa oskarżonego

-

zeznań R. C. (w części uznając je za wiarygodne) z pominięciem uzależnienia pokrzywdzonego, w tym okresów upojenia alkoholowego czy zespołu odstawienia, stylu życia jako osoby bezdomnej, czy też niespójnych twierdzeń co do przebiegu inkryminowanych zdarzeń

-

zeznań W. P., która jako świadek nie będąca świadkiem bezpośrednim a jedynie pochodnym źródłem dowodowym uznał jej zeznania za wiarygodne pomimo przedstawiania odmiennych wersji w toku postępowania

-

zeznań P. S., który jako świadek nie będący świadkiem bezpośrednim a jedynie pochodnym źródłem dowodowym z powziętych informacji od W. P. uznał jego zeznania za wiarygodne pomimo przedstawiania odmiennej wersji co do inkryminowanego zdarzenia niż świadek W. P.

-

zeznań M. W. M. G., M. H. jako ukierunkowane na umniejszenie winy oskarżonego podczas gdy świadkowie relacjonowali przebieg zdarzeń i okoliczności, o których posiadają wiedzę jako bezpośredni świadkowie, a które to znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym dot. spotkania oskarżonego N. C. z R. C. przy kościele św. W. we wrześniu 2021r. w obecności M. W. i Mec. M. M. (2), odstąpienia od prowadzenia postępowania przeciwko M. H. i D. C., sprawców i okoliczności inkryminowanego zdarzenia z czerwca 2021r.;

III.  obraza przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 5 § 2 kpk poprzez jego niezastosowanie i dokonywanie nieadekwatnych do obiektywnej rzeczywistości, interpretując fakty na niekorzyść oskarżonego w szczególności z dowodu: opinii biegłego i jego zeznań I. M., dokumentacji zdjęciowej pokrzywdzonego, dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, nagrań z monitoringu, opinii biegłej i jej zeznań M. K., z pisma z dn. 28.04.23r. (...) Stacji Pogotowia Ratunkowego, świadka B. B., P. K.;

- odnośnie rozstrzygnięcia z pkt II, III, IV zaskarżonego wyroku

IV.  obraza przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 7 kpk przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z:

-

wyjaśnień oskarżonego N. C. co mogło mieć wpływ na treść orzeczenia przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego.

-

zeznań M. D., P. P. i w części A. A. z pominięciem opisu sprawcy inkryminowanego czynu odnośnie rozstrzygnięcia z pkt III i IV zaskarżonego wyroku, podczas gdy świadkowie zgodnie wskazywali, że nie wiedzą kto jest sprawcą czynów, co więcej wskazywali że sprawca posiadał zasłoniętą twarz;

V.  obraza prawa materialnego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku tj. art. 190 § 1 kk poprzez jego zastosowanie i uznanie oskarżonego winnym w pkt II zaskarżonego wyroku z pominięciem istotnych okoliczności zachowania P. P. (wyzwisk wobec oskarżonego „(...)”, „(...)”, „(...)”), wzajemnych nagannych zachowań werbalnych P. P. i oskarżonego N. C., a mianowicie wzajemnych relacji istniejących między wymienionymi a w konsekwencji niezobiektywizowania zachowań wymienionych.

Apelacja oskarżyciela publicznego

-

naruszenie przepisów postępowania, mający wpływ na treść orzeczenia, tj. naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów w postaci uznanych za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego R. C., opinii sądowo lekarskiej z dnia 25.06.202lr., opinii sądowo lekarskiej z dnia 03.08.2021r., zeznań biegłego lekarza sądowego I. M. złożonych na rozprawie oraz zeznań świadka W. P. a dotyczących okoliczności powstania (zarówno miejsca, czasu, osoby jak i mechanizmu) u pokrzywdzonego obrażeń w postaci częściowego obcięcia górnych biegunów obu małżowin usznych do połowy, przy skórze głowy

Co doprowadziło do:

-

błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, a polegającego na przyjęciu iż zachowanie oskarżonych K. C. i N. C., polegające na wspólnym przystąpieniu oskarżonych do pokrzywdzonego celem wywołania w nim obawy i użyciu przemocy wobec pokrzywdzonego w postaci posłużenia się, poprzez jego wyjęcie z kieszeni spodni i otwarcie, przez oskarżonego K. C. nożem składanym przy jedoczesnym kierowaniu wobec pokrzywdzonego słów „A teraz cię zajebię” oraz kopnięcia pokrzywdzonego przez oskarżonego N. C. w wyniku którego stracił on przytomność, nie wypełnia znamion czynu z art. 158 § 1 k.k., a w przypadku oskarżonego K. C. także art. 159 kk

-

błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, polegającego na uznaniu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonym K. C. i N. C. popełnienia przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k., podczas gdy z ujawnionego materiału dowodowego wynika, że obrażenia pokrzywdzonego w postaci częściowego obcięcia górnych biegunów obu małżowin usznych do połowy, przy skórze głowy powstały w czasie bezpośrednio następującym po utracie świadomości przez pokrzywdzonego w wyniku kopnięcia przez N. C., nadto w wyniku użycia narzędzia ostrokrawędzistego jakim mógł być nóż, w patomechanizmie przecięcia, w sytuacji gdy narzędziem tego typu dysponował, bezpośrednio przed utrata świadomości przez pokrzywdzonego, oskarżony K. C.

-

błędu w ustaleniach faktycznych, mającego wpływ na treść orzeczenia, poprzez ustalenie, że po odzyskaniu świadomości przez pokrzywdzonego, oskarżeni nie byli obecni w miejscu zdarzenia, podczas gdy z zeznań świadka W. P. wynika, iż w momencie odzyskania świadomości i ujawnieniu przez pokrzywdzonego obrażeń w postaci częściowego obcięcia małżowin usznych stały nad nim cztery osoby, w tym oskarżeni, przy czym jeden z oskarżonych trzymał nóż.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

bez wpływu na treść orzeczenia

Zwięźle o powodach uznania zarzutów za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne

Apelacja obrońcy oskarżonego N. C.

- odnośnie rozstrzygnięcia z pkt I i V zaskarżonego wyroku

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów procesowych, gdyż – jak wynika z treści apelacji – skarżąca upatruje podstawy błędnych – w jej ocenie - ustaleń faktycznych w błędnie ocenionych dowodach i naruszeniu innych przepisów procesowych. A zatem autorka środka odwoławczego nie traktuje błędu w ustaleniach faktycznych jako samoistnego uchybienia w obszarze określenia podstawy odpowiedzialności karnej lecz zarzut takiego błędu wiąże z obszarem procesowym, tj. zarzutem dowolnej oceny materiału dowodowego (art.7 kpk). W takiej sytuacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych należy traktować jako konsekwencję uchybień procesowych, jako pierwotnych; to one bowiem – jak wynika z treści podniesionych zarzutów – miałyby generować wadliwe ustalenia faktyczne.

Ad. II. Na wstępie Sąd Apelacyjny poczyni kilka uwag na tzw. przedpolu zarzutów postawionych w tej części apelacji.

Zarzut obrazy art.7 kpk nie jest zasadny. Wskazać należy, że Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art.7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011r, III KK 382/2010r., 7 lipca 2010r. II KK 147/2010, 13 czerwca 2007r. V KK 5/2007, 25 września 2002r. II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996r. II KRN 199/95, 9 listopada 1990r. WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003r., s. 255 - 259).

Przechodząc na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że w zakresie, do którego odnosi się omawiana apelacja Sąd Okręgowy dokonał rzetelnej, zgodnej z dyrektywami określonymi w art.7 kpk oceny dowodów, co znalazło odzwierciedlenie w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia. Wskazać godzi się, że skarżąca argumentuje odnosząc się wybiórczo do przeprowadzonych dowodów, co do których prezentuje odmienne stanowisko. Tymczasem o poprawności dokonanej oceny poszczególnych dowodów nie sposób wnioskować tylko w odniesieniu do każdego z nich z osobna, lecz należy uwzględniać wszystkie wzajemne powiązania pomiędzy dowodami, a zatem ich całościowe znaczenie. Sąd Okręgowy, odmiennie niż apelująca, uwzględnił, w omawianym zakresie, wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia dowody, we wzajemnych ich powiązaniach i uwarunkowaniach. Warto też podnieść, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r. w sprawie V KK 342/20).

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do zmienności zeznań pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy bowiem zmienność tę dostrzegł i dokonał oceny wiarygodności całości depozycji świadka R. C. (str.7-9 uzasadnienia wyroku) wskazując, że daje wiarę tym złożonym w toku postępowania przygotowawczego, zaś tym złożonym na rozprawie tylko w takim zakresie, w jakim pozostają niesprzeczne z jego wcześniejszymi zeznaniami. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że o wiarygodności określonego dowodu nie świadczy sam w sobie etap na jakim został złożony. „Kodeks postępowania karnego nie daje prymatu dowodom z postępowania sądowego nad dowodami pochodzącymi z postępowania przygotowawczego i odwrotnie - pozostawiając ich ocenę sądowi w ramach uprawnień określonych treścią art.4 § 1 kpk (obecnie art.7 kpk) – wyrok Sądu Najwyższego z 22 maja 1984r., IV KR 122/84). Sam fakt zmiany wyjaśnień lub zeznań nie stwarza sytuacji, iż wcześniej złożone nie mogą stanowić podstawy do dokonania ustaleń faktycznych, że za wiarygodne winny zostać uznane dowody przeprowadzone na rozprawie. W polskim procesie karnym nie obowiązuje legalna teoria dowodów, tj. nie ma dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza się różnic co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów. Nie ma zatem podstaw do założenia, jakoby wyjaśnienia (zeznania) złożone w postępowaniu przygotowawczym miały większą moc dowodową od składanych na rozprawie i vice versa (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 lipca 1977r., V KR 92/77). Wprawdzie, ze względu na zasadę bezpośredniości i kontradyktoryjności, materiałem wyjściowym dla ustaleń faktycznych są dowody przeprowadzone na rozprawie, a materiał zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym służyć ma weryfikacji oświadczeń złożonych w postępowaniu przed sądem, gdy dochodzi do wyraźnych sprzeczności między tymi oświadczeniami, jednak weryfikacja ta winna uwzględniać całokształt materiału dowodowego (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 5 maja 1995r., II KRN 178/94) Sąd może wówczas dać wiarę wyjaśnieniom (zeznaniom) złożonym w postępowaniu przygotowawczym, a odmówić złożonym przed sądem lub postąpić odwrotnie, byle tylko należycie, logicznie i przekonująco uzasadnił swe stanowisko (tak też: Sąd Najwyższy w wyroku z 18 grudnia 1975r., Rw 679/75). Wyjaśnienia (zeznania) złożone w śledztwie, a następnie odwołane lub zmienione, stanowią bowiem dowód w sprawie, który tak jak każdy inny dowód podlega swobodnej, ale nie dowolnej, ocenie sądu. Dowód taki należy oceniać w konfrontacji z innymi dowodami zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, a fakt odwołania lub zmiany oświadczenia nie wskazuje sam przez się na jego nieprawdziwość (wyrok Sądu Najwyższego z 2 października 1972r., III KR 114/72). „O wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego czy zeznań świadka decyduje nie to w jakim stadium postępowania zostały one złożone lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami sprawy” (wyrok Sądu Najwyższego z 20 maja 1978r., V KR 78/78). Jak już wskazano w niniejszym uzasadnieniu, w omawianym zakresie, Sąd Okręgowy dokonał swobodnej oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów spełniając tym samym wskazane wyżej dyrektywy.

Całkowicie chybione jest odwoływanie się do tego jakoby pokrzywdzony miał prezentować wersję zaproszenia go na kolację, w trakcie której został okaleczony. Takiego przebiegu zdarzenia nie przedstawiał bowiem świadek R. C. w żadnych ze swoich zeznań. W toku postępowania jurysdykcyjnego wprost temu zaprzeczył (k.909 akt sprawy). Również świadek W. P. zaprzeczyła aby pokrzywdzony prezentował jej taką wersję przebiegu inkryminowanego zdarzenia (k.1462-1469v akt sprawy). Jej zdaniem było to „podkoloryzowanie” zdarzenia dokonane przez P. S. mające na celu wzmocnienie przekazu w mediach społecznościowych celem zwiększenia skuteczności zbiórki pieniężnej zorganizowanej przez świadka P. S. w ramach fundacji (...). Świadek W. P. nalegała aby sprostował w tym zakresie relację na F. ale on, mimo obietnicy, tego nie uczynił. Do zeznań świadka P. S. Sąd Apelacyjny odniesie się jeszcze w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Wobec powyższego skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do „przedstawianych wersji pokrzywdzonego” (str.5 apelacji), gdyż jedna z zaprezentowanych przez skarżącą w omawianej części apelacji nie jest wersją pokrzywdzonego, a nie opartą na żadnym innym dowodzie wersją świadka P. S..

Dowody uznane za wiarygodne, w szczególności zeznania pokrzywdzonego oraz świadka W. P. pozwoliły na dokonanie prawidłowego ustalenia co do tego gdzie doszło do inkryminowanego zdarzenia i kto brał w nim udział. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się (str.5, 7 akt sprawy) do zapisu monitoringu miejskiego w S.. Jak wynika bowiem z protokołu jego oględzin (k.651-652 akt sprawy), którego skarżąca nie kwestionuje, zapis ten obejmuje jedynie kilka dni czerwca 2021r., tj. 5, 8, 15 i 22 (Sąd Okręgowy ustalił, że do zdarzenia doszło w bliżej nieustalonym dniu czerwca 2021 roku, nie później niż 23 czerwca 2021 roku) i jedynie po około 2 godziny w każdym z tych dni. Nadto może stanowić dowód jedynie na to, że w tych dniach, godzinach i miejscu nie przejeżdżał samochód B. w ciemnym kolorze. Brak na tych nagraniach samego pokrzywdzonego wskazuje – w ocenie Sądu Apelacyjnego – w sposób nie mogący budzić jakichkolwiek wątpliwości, że owe nagrania monitoringu nie zarejestrowały zdarzenia opisanego w pkt. I aktu oskarżenia (a po modyfikacji przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. I zaskarżonego wyroku). Nie oznacza to jednak, że do zdarzenia takiego nie doszło; poza sporem wydaje się bowiem pozostaje, że pokrzywdzonemu R. C. nacięto uszy. Podobnie skutku oczekiwanego przez skarżąca nie może przynieść okoliczność, że zarzutu udziału w spowodowaniu zniekształcenia ciała pokrzywdzonego nie postawiono D. C. i M. H.. Niezależnie bowiem od wskazanych przez skarżącą okoliczności przeczących udziałowi tych osób w inkryminowanym zdarzeniu (str.5 apelacji), podkreślenia wymaga, że pokrzywdzony jedynie w zawiadomieniu o podejrzeniu popełnienia przestępstwa – 24 czerwca 2021r. wskazał na w/w osoby jako współsprawców (k.5v-6 akt sprawy). Przesłuchiwany w toku rozprawy podał, że o udziale D. C. i M. H. nic nie wie i nie zna ich (k.909 akt sprawy). Będąc przesłuchiwanym po raz kolejny w toku postępowania przygotowawczego – 25 czerwca 2021r. podał, że poza oskarżonymi było jeszcze dwóch mężczyzn ale nie pamięta kto to był (k.34v-35v akt sprawy), nie znał tych mężczyzn (k.68v-70 akt sprawy). Pod odczytaniu tych zeznań na rozprawie podał, że nazwiska tych dwóch nieustalonych ostatecznie osób zostały mu podane przez Policję. Kwestia wpływu funkcjonariuszy Policji na treść zeznań pokrzywdzonego będzie jeszcze przedmiotem rozważań niniejszym uzasadnieniu. W tym miejscu jedynie wskazać należy, że relacja pokrzywdzonego co do tego, że nazwiska D. C. i M. H. zostały pokrzywdzonemu zasugerowane przez policjantów, nawet jeżeli polega na prawdzie, pozostaje bez wpływu na ustalenia dotyczące udziału oskarżonych: N. C. i K. C. w zdarzeniu z udziałem pokrzywdzonego R. C.. Pokrzywdzony bowiem, co już wyżej wskazano, konsekwentnie wskazywał ich w toku postępowania przygotowawczego jako sprawców, tak z nazwiska jak i rozpoznał ich w czasie okazania wizerunków na tablicach poglądowych (k.68v-70, 71-74 akt sprawy). Nie znajduje oparcia w zeznaniach świadka W. P. stanowisko skarżącej (str.6 apelacji) jakoby świadek naprzemiennie wskazywała na dwóch lub czterech sprawców. Skarżąca bowiem zdaje się nie dostrzegać, że w żadnych zeznaniach ani pokrzywdzony ani znająca przebieg zdarzenia z jego relacji świadek W. P. nie podali aby bezpośrednio w ataku na pokrzywdzonego brało udział czterech sprawców. Świadek zeznała (k.208v-209 akt sprawy), że pokrzywdzony powiedział jej, że zrobiło to dwóch braci C. z ul. (...) a jeden z nich – K. miał nóż. Wskazać należy, że oskarżony K. C. jest zameldowany na ul. (...) w S. (k.692, 800 akt sprawy), takie też miejsce zameldowania podał oskarżony N. C. podczas przesłuchania 27 czerwca 2021r. (k.184 akt sprawy). Niezależnie od tego czy pokrzywdzony podawał dane dwóch pozostałych mężczyzn, nie wskazywał aby wykonywali oni czynności sprawcze względem niego. Konsekwentnie natomiast w toku postępowania przygotowawczego wskazywał na oskarżonych: N. C. i K. C. opisując jakie zachowania względem niego podejmowali. Podkreślenia wymaga, że pokrzywdzony 25 czerwca 2021r. był przesłuchiwany w obecności psychologa. Z opinii sądowo – psychologicznej sporządzonej po tym przesłuchaniu stwierdzono, że zeznania świadka R. C. spełniają psychologiczne kryteria wiarygodności, a jego odtwarzanie i interpretowanie rzeczywistości choć osłabione nie jest jednak zaburzone. Nie stwierdzono nadto aby wypowiadał treści narzucone przez osoby trzecie; nie stwierdzono również aby konfabulował. Potrafi powiedzieć, że nie pamięta albo, że coś wie od policji. Nie jest szczególnie podatny na sugestie. Jako bezdomny raczej ostrożny do tego co słyszy. Wyraźnie boi się sprawców, że coś mogą mu zrobić (k135-137 akt sprawy). Wskazać w tym miejscu należy, że pokrzywdzony wówczas przebywał w placówce służby zdrowia, miał perspektywę opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu i zamieszkania w innym mieście, w mieszkaniu wynajętym przez fundację (...). Również będąc przesłuchiwaną na rozprawie biegła M. K. nie stwierdziła aby pokrzywdzony wypowiadał treści narzucone przez inne osoby (k.1543-1544 akt sprawy). Twierdzenie zatem skarżącej, która nie ma specjalistycznej wiedzy w tej dziedzinie, że choroba alkoholowa pokrzywdzonego ma wpływ na związane z przedmiotowym postępowaniem treści podawane przez niego oraz umiejętności odtwarzania i zapamiętywania (str.5 apelacji), jest całkowicie dowolne. Biegła psycholog w opinii sporządzonej po przesłuchaniu pokrzywdzonego w toku postępowania jurysdykcyjnego, kiedy pokrzywdzony przebywał w jednostce penitencjarnej stwierdziła u pokrzywdzonego niepokój manipulacyjny (k.955-958 akt sprawy). Treść zeznań R. C. złożonych w toku postępowania jurysdykcyjnego – w ocenie Sądu Apelacyjnego – świadczy (mimo zaprzeczeniu temu przez pokrzywdzonego) o obawie jaką świadek ten odczuwał przed oskarżonymi, stąd zmiana jego zeznań w kierunku dla nich korzystnym. Tytułem przykładu można wskazać na podanie przez świadka, że nic w złożonych przez niego w toku postępowania przygotowawczego zeznaniach nie jest prawdą (k.909 akt sprawy), jednocześnie jednak nie zaprzeczył twierdzeniu złożonemu w postępowaniu przygotowawczym, że zna obu oskarżonych (k.905-911v akt sprawy). Stwierdził również, że jak widział C. to przechodził na drugą stronę ulicy. Nie bez znaczenia w omawianej kwestii pozostaje – zdaniem Sądu Apelacyjnego – fakt, że R. C. w trakcie postępowania w niniejszej sprawie przebywał w tej samej jednostce penitencjarnej co oskarżony K. C. (k.678 akt sprawy). Swoje obawy przed oskarżonymi R. C. wyartykułował również wobec świadka W. P. (k.1462-1469v akt sprawy). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje nota bene, że nie tylko pokrzywdzony obawiał się oskarżonych. Obawiali się ich również inni bezdomni (zeznania świadka W. P. – k.1466v akt sprawy), jak również sama świadek W. P. (k.1018v-1019, 1021v-1022 akt sprawy) oraz świadek P. P. (k.163v-164 akt sprawy). Skarżąca odwołując się do wypowiedzi biegłej M. K. wskazuje w dużym zakresie na kwestie natury ogólnej, nie odnosząc się w tej części do realiów rozpoznawanej sprawy lub ponownie wypowiadając się w zakresie w jakim nie posiada (brak jest bowiem okoliczności temu przeczących) wiedzy specjalistycznej. I tak, odnosząc się do podniesionej kwestii uzależnienia pokrzywdzonego od alkoholu (str.5, 8 apelacji) wskazać należy, że pokrzywdzony – na co wskazuje sama skarżąca (str.6 apelacji) – był przesłuchiwany na SOR, następnego dnia po przybyciu tam, co zdaniem biegłej związane było właśnie z tym aby wykluczyć ewentualność znajdowania się pokrzywdzonego pod wpływem alkoholu w czasie czynności procesowych. Odwołując się natomiast do choroby Korsakova skarżąca zdaje się pomijać tę istotną okoliczność, że nie zdiagnozowano jej u pokrzywdzonego R. C.. Odniesienie się do wypowiedzi biegłej, że „mogło dojść do tego, że opiniowany celowo mijał się z prawdą” również nie może skutkować zakwestionowaniem dokonanej przez Sąd I instancji trafności oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Jak już bowiem wyżej wskazano – R. C. w toku postępowania jurysdykcyjnego zmienił swoje zeznania dotyczące udziału oskarżonych: N. C. i K. C. w zdarzeniu opisanym w pkt. 1. aktu oskarżenia, w kierunku korzystnym dla tych oskarżonych. Sąd odwoławczy zatem podziela opinię biegłej, że „mogło dojść do tego, że opiniowany celowo mijał się z prawdą”, przy czym dotyczy to – jak trafnie wskazał Sąd I instancji – zeznań złożonych przez pokrzywdzonego na rozprawie.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do wielkości jądra pokrzywdzonego. Na żadnym bowiem etapie postępowania jak również zarówno w akcie oskarżenia, jak i czynie przypisanym oskarżonemu N. C. w pkt. I zaskarżonego orzeczenia nie zarzucono temu oskarżonemu spowodowania uszkodzenia ciała pokrzywdzonego R. C. skutkującego powstaniem wodniaka jądra. Nie sposób skutecznie kwestionować wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, w których podawał, że został przez oskarżonego N. C. kopnięty w genitalia tym, że nie stwierdzono u R. C. zasinień lub otarć tej części ciała. Podkreślenia bowiem wymaga, że pokrzywdzony nie od razu po zdarzeniu uzyskał pomoc medyczną; między zdarzeniem a badaniem pokrzywdzonego upłynęło co najmniej kilka, jeżeli nie kilkanaście dni.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do wątpliwości Sądu Okręgowego co do tego kto dokonał obrażeń uszu pokrzywdzonego (str.6 apelacji). Sąd odwoławczy bowiem uznał, że nie ma podstaw do takich wątpliwości, stąd zmiana zaskarżonego orzeczenia w odniesieniu do oskarżonego N. C., do czego sąd ten szerzej odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Nie ma też racji skarżąca twierdząc (str.6 apelacji), że „biegły medycyny sądowej wskazał, że pokrzywdzony nie mógłby zemdleć od kopnięcia w krocze”. Opiniujący bowiem w sprawie biegły I. M. wskazał, że kopnięcie w genitalia może (choć jest to zjawisko rzadkie) na krótko (do 2 minut) spowodować utratę przytomności (k.1219-1220 akt sprawy). Kwestionowanie zatem, z powołaniem się na stanowisko biegłego I. M., opartego o uznane za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego, ustalenia Sądu I instancji, że pokrzywdzony po kopnięciu go przez oskarżonego N. C. w genitalia na krótko stracił przytomność i w tym czasie nacięto mu uszy, jest całkowicie bezskuteczne.

Skarżąca nie wskazała jaki wpływ na odpowiedzialność karną oskarżonego N. C. w zakresie czynu zarzuconego mu w pkt. 1. aktu oskarżenia ma podana przez nią informacja w jakich okresach i z jakich powodów R. C. był hospitalizowany (str.7 apelacji). Sąd Apelacyjny nie jest zatem w stanie ocenić jej toku rozumowania w tym zakresie. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że pierwszy ze wskazanych okresów (30 stycznia 2021r. – 7 lutego 2021r.) wykracza całkowicie poza ramy temporalne czynu zarzucanego obu oskarżonym. Nie budzi również wątpliwości Sądu II instancji (zdaje się również nie kwestionować tego sama skarżąca), że uszkodzenia uszu nie były powodem hospitalizacji R. C.. Kiedy zostały one bowiem dostrzeżone przez osoby trzecie, w szczególności świadka W. P., obrażenia nie wymagały już zaopatrzenia medycznego. Wynika to również z opinii biegłego I. M. (k.128-130, 275-277 akt sprawy) oraz jego depozycji na rozprawie (k.1219-1220 akt sprawy). Poza sporem również pozostaje, że zły stan zdrowia nóg pokrzywdzonego R. C. nie miał żadnego związku z oskarżonymi ani nie miał wpływu na doznane przez niego obrażenia o jakich mowa w czynie zarzuconym oskarżonym: N. C. i K. C. w pkt. 1. aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie; mógł jedynie wpłynąć, jako element ogólnie złego stanu higieny osobistej pokrzywdzonego na czas gojenia się ran uszu R. C..

Nie sposób skutecznie kwestionować dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wiarygodności zeznań świadka W. P. odwołując się do zeznań świadka P. S. (str.8 apelacji). O ile bowiem W. P. w swoich zeznaniach zawarła informacje pozyskane od pokrzywdzonego R. C., o tyle P. S. posiadający wiedzę o inkryminowanych zdarzeniach tylko od W. P. (wskazuje na to sama skarżąca – str.7 apelacji), mijał się w pewnych kwestiach z otrzymanym od W. P. przekazem. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, wskazał na zaproszenie pokrzywdzonego przez sprawców na kolację, o czym W. P. nie mówiła i poprosiła aby zmienił w tym zakresie zapis na F.; czego jednak nie uczynił z uwagi na większą „nośność medialną” takiego nieprawdziwego przekazu. Sąd Apelacyjny podziela zatem stanowisko skarżącej (str.7 apelacji), że „w toku postępowania sądowego wyszły na jaw okoliczności, które postawiły w złym świetle fundację udzielającą pomoc”. Rzecz jednak w tym, że odnosi się to jedynie do świadka P. S., nie zaś W. P. – jak zdaje się sugerować skarżąca. Taką opinię o P. S. wyrażał również świadek J. K. (k.1069v-1070 akt sprawy).

Skutku oczekiwanego przez skarżącego nie może również przynieść odwoływanie się do nagrania z wypowiedzią pokrzywdzonego R. C., w której podał, że funkcjonariusz Policji P. M. (nie zaś jak wskazano na str.7 apelacji – P. M.) nakazał mu mówić o określonych osobach jako sprawcach popełnionego na jego szkodę przestępstwa, o którym mowa w pkt. 1. aktu oskarżenia (str.7 apelacji). Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, trafnie nie stało się to elementem ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdyż nie znajduje to oparcia w wiarygodnych dowodach. W toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z zeznań świadka P. M. na okoliczność przesłuchania R. C.. Jak wynika bowiem zarówno z jego zeznań (k.1547v-1549 akt sprawy), jak i protokołów czynności procesowych z pokrzywdzonym przeprowadzonych w toku postępowania przygotowawczego, świadek P. M. nie brał udziału w żadnej z nich. Trafnie zatem Sąd Okręgowy ocenił wiarygodność zeznań tego świadka (str.21 uzasadnienia wyroku). Sąd ten również odniósł się (str.19-20 uzasadnienia wyroku) do nagrań rozmów z pokrzywdzonym, do których odwołuje się skarżąca (str.7 apelacji). Sąd odwoławczy w pełni aprobuje te rozważania. Wobec braku dalszych zarzutów w tym zakresie (skarżąca bowiem jedynie wskazuje na istnienie owych nagrań), wystarczającym jest odwołanie się do ich oceny dokonanej przez Sąd I instancji, które Sąd II instancji w pełni podziela. Aprobuje bowiem w pełni pogląd Sądu Najwyższego zawarty w postanowieniu z 2 marca 2022r., w sprawie II KK 58/22, zgodnie z którym dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny wszystkich istotnych okoliczności, tak w zakresie ustaleń faktycznych, jak i argumentacji prawnej, co wynika z uzasadnienia wyroku, uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji; (podobnie również Sąd Najwyższy w wyroku z 9 grudnia 2021r., II KK 170/21). W powyższym kontekście godzi się wskazać, że w myśl art.427 § 2 kpk to po stronie obrońcy leży obowiązek wykazania, dlaczego nie zgadza się z zaskarżonym orzeczeniem, jak też przedstawienia rzeczowej w tym przedmiocie argumentacji. Sąd odwoławczy zauważa przy tym, że zaprezentowane w omawianej kwestii rozważania Sądu Okręgowego są klarowne i logiczne, umożliwiające poddanie motywów, które legły u podstaw dokonanej w tym zakresie oceny dowodów kontroli instancyjnej i odtworzenie toku rozumowania Sądu orzekającego w pierwszej instancji. Skarżąca zdaje się pomijać te rozważania. Tym samym nie sprostała elementarnym zasadom, wymaganym przy formułowaniu zarzutów, stanowiących element niezbędny środka odwoławczego wnoszonego i popieranego przed Sądem odwoławczym przez obrońcę jako podmiot kwalifikowany.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do zeznań świadka P. K. (str.7-8 apelacji). Sąd Okręgowy dokonał oceny zeznań wiarygodności zeznań tego świadka (str.16 uzasadnienia wyroku) i cytowanie ich fragmentów we wniesionym środku odwoławczym nie może zostać uznane za skutecznie podniesiony zarzut. Również bowiem i w odniesieniu do tego dowodu skarżąca ograniczyła się do przedstawienia własnej oceny, która jest oceną dokonaną wybiórczo, nie dostrzegającą innych dowodów oraz wzajemnego ich powiązania.

Przykładem wybiórczego odnoszenia się do dowodów zgromadzonych w sprawie są również rozważania skarżącej dotyczące zeznań świadka B. B. i bywania pokrzywdzonego w sklepie (...) oraz wiedzy pracującej w nim B. B. o zdarzeniu o jakim mowa w pkt. I aktu oskarżenia w przedmiotowej sprawie (str.9 apelacji). Całkowicie dowolne, nie znajdujące oparcia zarówno w dowodach zgromadzonych w sprawie, jak i w ustaleniach sądu, do których rzekomo (takich bowiem ustaleń Sąd I instancji nie poczynił) odwołuje się skarżąca jest twierdzenie, że inkryminowane zdarzenie miało rozpocząć się pod sklepem (...). Rozpoczęło się ono bowiem (i zakończyło) na łączce, w pewnej odległości od w/w sklepu. Jak wskazała świadek B. B., do zeznań której odwołuje się skarżąca chcąc wykazać trafność swojej argumentacji – ze sklepu nie widać co się dzieje na owej łące (k.1540v-1541v akt sprawy). Kwestia zatem czy pokrzywdzony w inkryminowanym czasie wchodził do sklepu lub czy oskarżeni N. C. i K. C. w nim bywali, w szczególności czy byli w inkryminowanym czasie, jest całkowicie irrelewantna dla oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych w sprawie w części, w której zyskały one aprobatę Sądu odwoławczego. Na marginesie zatem jedynie wskazać należy, że – jak wynika z zeznań świadka B. B. – w sklepie jest monitoring ale nie działa (k.14v-15 akt sprawy). Potwierdziła to w swoich zeznaniach właścicielka sklepu – świadek A. O., podając nadto, że sklep na zewnątrz w ogóle nie ma monitoringu (k.161v-162 akt sprawy). Kwestia prawa wstępu pokrzywdzonego do sklepu również pozostaje bez wpływu na poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia co do spotkania oskarżonych: N. C. i K. C.. Poza sporem pozostaje bowiem (znajduje to potwierdzenie w zeznaniach B. B. i A. O.), że choć pokrzywdzony miał co najmniej ograniczone możliwości wejścia do sklepu, z uwagi na stan swojej higieny, to jednak mógł w nim dokonywać zakupów; były mu one wynoszone na zewnątrz. Dostrzega to zresztą sama skarżąca cytując w dość obszernym zakresie zeznania świadka B. B.. Jeżeli zatem poprzez podniesienie wskazanych wyżej okoliczności skarżąca miała zamiar (nie wskazała bowiem wprost do czego zmierza) zdyskwalifikować ustalenia Sądu Okręgowego co do spotkania pokrzywdzonego i oskarżonych: N. C. i K. C., okazało się to całkowicie nieskuteczne. Żadnego zatem znaczenia dla kwestii oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego co do spotkania z oskarżonymi: N. C. i K. C. nie ma podnoszona przez skarżącą okoliczność, że zarówno B. B., jak i A. O. nie miały wiedzy o inkryminowanym zdarzeniu.

Całkowicie dowolne jest twierdzenie skarżącej (str.9 apelacji), że nie doszło do inkryminowanego zdarzenia skoro nie zarejestrowały tego kamery monitoringu miejskiego, a osoby go obsługujące nie zawiadomiły o tym policji. Zarówno bowiem doświadczenie zawodowe, jak i życiowe sądu pozwala na konstatację, że monitoring miejski nie rejestruje wszystkich zdarzeń.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do spójności i konsekwencji wyjaśnień oskarżonego N. C. (str.11 apelacji). W polskim procesie karnym oskarżony bowiem nie ma obowiązku dostarczania dowodów swej winy, ma swobodę w kształtowaniu własnej linii obrony. Wyjaśnienia jego jednak, jak każdy inny dowód, podlegają swobodnej ocenie sądu, również w odniesieniu do innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Z tego względu okoliczność, że oskarżony składa wyjaśnienia konsekwentne w toku całego postępowania nie implikuje samo w sobie uznania, że są one wiarygodne. Do wniosków przeciwnych nie sposób dojść odwołując się do wskazanego na str.11 apelacji judykatu Sądu Najwyższego. Również bowiem i w tym orzeczeniu Sąd Najwyższy wskazuje na konieczność swobodnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Żadną miarą natomiast orzeczenie to – w ocenie Sądu Apelacyjnego – nie daje prymatu konsekwentnym wyjaśnieniom oskarżonego nieprzyznającego się do winy nad innymi dowodami, w szczególności obciążającymi, które przeczą wyjaśnieniom oskarżonego. Również i w tym zakresie skarżąca nie sprostała wskazanej już w niniejszym uzasadnieniu powinności obrońcy rzeczowego odniesienia się w podniesionych zarzutach apelacyjnych do rozważań Sądu I instancji. Ograniczyła się bowiem w zakresie dowodu z wyjaśnień oskarżonego N. C. do twierdzenia o spójności i konsekwencji jego depozycji. Sąd Okręgowy tymczasem, oceniał te dowody również w odniesieniu do innych zgromadzonych w sprawie, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powyższe uwagi Sądu odwoławczego odnoszą się li tylko do zarzutów podniesionych w omawianej apelacji; skarżąca bowiem kwestionuje zasadność przypisania oskarżonemu N. C. czynu opisanego w pkt. I zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy tymczasem nie podziela stanowiska Sądu Okręgowego co do tego, że oskarżonemu N. C. nie sposób przypisać popełnienia przestępstwa zarzuconego mu w pkt. 1. aktu oskarżenia. Do tej kwestii szerzej odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia, omawiając zarzuty podniesione w apelacji oskarżyciela publicznego.

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskał również zarzut dowolnej oceny zeznań świadków: M. W., M. G. i M. H.. Do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny zeznań świadków: M. W. i M. G. Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia. Odnosząc się natomiast do zarzutu związanego z zeznaniami świadka M. H., w pierwszej kolejności wskazać należy, że nie został on poparty jakąkolwiek argumentacją (k.2 apelacji). Pozwala to Sądowi II instancji na odwołanie się do oceny dokonanej przez Sąd Okręgowy (str.18-19 uzasadnienia wyroku). Jak już bowiem wskazano w niniejszym uzasadnieniu, dokonanie przez Sąd I instancji wszechstronnej oceny dowodu uprawnia Sąd odwoławczy do ograniczenia swojego uzasadnienia w tym zakresie do odesłania do tej argumentacji.

W przedmiotowej sprawie nie doszło również do obrazy art.5 § 2 kpk, bowiem sąd poczynił nie budzące jego wątpliwości ustalenia faktyczne, a zatem nie powziął wątpliwości w tej kwestii. Unormowana w tym przepisie zasada in dubio pro reo nie może stwarzać pretekstu do uproszczonego traktowania wątpliwości. Jak bowiem wyraźnie wynika z jego brzmienia, reguła ta ma zastosowanie dopiero wtedy, gdy mimo wszelkich starań organu prowadzącego postępowanie nie da się usunąć występujących wątpliwości. Jest to więc swoista „ostateczność” – „dyrektywa ostatecznego wyjścia”. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwość nie zostanie usunięta, należy ją wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Należy również podkreślić, że wątpliwości, o jakich mowa w art.5 § 2 kpk to wątpliwości Sądu, nie zaś strony procesowej wyrażającej odmienny pogląd w przedmiocie oceny całokształtu ujawnionego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności oceny wiarygodności dowodów stanowiących podstawę ustaleń faktycznych. Nie można zatem zasadnie stawiać zarzutu obrazy przepisu art.5 § 2 kpk podnosząc wątpliwości strony, a konkretnie obrońcy oskarżonego co do treści ustaleń faktycznych, bowiem dla oceny czy w sprawie doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jedynie to czy sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2010r., II AKa 183/10). W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy poczynił kwestionowane przez skarżącą ustalenia faktyczne w sposób niewątpliwy, po dokonanej w sposób swobodny, zgodny z dyrektywami zawartymi w przepisach art.7 kpk i art.410 kpk ocenie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Podkreślenia również wymaga, że zasada in dubio pro reo nie nakazuje sądowi orzekającemu czynienia ustaleń w oparciu o dowody najbardziej korzystne dla oskarżonego. Stąd odwoływanie się do własnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, w szczególności wskazanych przez skarżącą (str.3 apelacji) nie może przynieść oczekiwanego przez nią rezultatu. Nie sposób również skutecznie odwoływać się do dokonanej przez Sąd I instancji zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. I zaskarżonego orzeczenia. Ocena ta bowiem nie zyskała aprobaty Sądu II instancji. Szerzej do tego sąd ten odwoła się w dalszej części niniejszego uzasadnienia, przy omawianiu apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego.

Aprobaty Sądu odwoławczego nie zyskały również zarzuty dotyczące czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. V. zaskarżonego orzeczenia. Całkowitym nieporozumieniem jest odwoływanie się do braku dowodów na złamanie żeber pokrzywdzonego. Oskarżonemu N. C. nie przypisano bowiem dokonania takich obrażeń u pokrzywdzonego w ramach czynu przypisanego mu w pkt. V zaskarżonego wyroku; brak jest również stwierdzenia tego rodzaju obrażeń w dokonanych w uzasadnieniu wyroku ustaleniach faktycznych. Nie sposób również skutecznie czynić Sądowi I instancji zarzutu związanego z określeniem czasu popełnienia przestępstwa odwołując się do treści aktu oskarżenia, skoro Sąd dokonał zmiany w tym zakresie. Dowolne jest również stwierdzenie skarżącej (str.12 apelacji), że cytowane pytanie zadane pokrzywdzonemu przez W. P. było pierwszym tej rozmowy. Na taką możliwość wskazywała sama W. P., podkreślając jednocześnie, że to pokrzywdzony wskazał na oskarżonego N. C. (k.1466v akt sprawy). Znajduje to również potwierdzenie w zasadach logicznego rozumowania. Świadek – czego nie ukrywała – starała się pomóc pokrzywdzonemu, nie pozwolić na to aby sprawcy uniknęli odpowiedzialności przewidując (jak się okazało słusznie), że pokrzywdzony będzie chciał wycofać się ze zgłoszenia sprawy do organów ścigania. Nagrywała zatem – zdaniem Sądu Apelacyjnego opartym o zasady logicznego rozumowania – rozmowy istotne dla sprawy. Tym samym logicznym wydaje się, że mogły niektóre z nich zostać nagrane nie od początku (protokół oględzin i odsłuchania płyty DVD – k.419-421 akt sprawy).

Do kwestii wpływu monitoringu miejskiego na ocenę dowodów zgromadzonych w sprawie Sąd Apelacyjny odnosił się już w niniejszym uzasadnieniu i do tych rozważań odwołuje się, nie dostrzegając potrzeby powtarzania ich w tym miejscu; zachowują one bowiem aktualność również i w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. V zaskarżonego orzeczenia.

Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może również przynieść odwoływanie się do zeznań świadków: E. S. i M. W. (str.12 apelacji) jako świadczących o niedokonaniu przez oskarżonego N. C. czynu przypisanego mu w pkt. V zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że Świadek E. S. – jak sama zeznała - nie była obecna przy tym spotkaniu, nigdy nawet nie widziała R. C. (k.1369-1371 akt sprawy). Trafnie również, jako wątpliwą Sąd Okręgowy ocenił wiarygodność zeznań świadka M. W. (str.19-20 uzasadnienia wyroku). Skarżąca nie dostrzega również istotnych różnic w depozycjach obu tych świadków. I tak, z zeznań świadka M. W. wynika, że jechał z oskarżonym N. C., dostrzegli pokrzywdzonego, świadek zadzwonił po mec. M., który potem rozmawiał z pokrzywdzonym, oskarżony N. C. natomiast przebywał w tym czasie w samochodzie. Świadek nagrywał tę rozmowę ale telefon, którą następnie wysłał mec. M.. Nagrania owego jednak w dacie przesłuchania nie miał ponieważ telefon, na którym było nagranie zepsuł się i świadek go wyrzucił (k.1544v-1546 akt sprawy). Poza trafną argumentacją wskazaną przez Sąd I instancji przy ocenie wiarygodności tego dowodu wskazać należy, że mało wiarygodna – w ocenie Sądu Apelacyjnego – wydaje się relacja świadka co do powodu utraty tego nagrania. Gdyby rzeczywiście doszło do nagrania rozmowy, której treść byłaby korzystna dla oskarżonego N. C. którakolwiek z osób zaangażowanych po stronie oskarżonego N. C. zabezpieczyłaby tak istotny i korzystny dla oskarżonego dowód. Z zeznań świadka E. S. (k.1369-1371 akt sprawy) wynikają natomiast inne okoliczności, w jakich miało dojść do owego spotkania i nagrania z niego relacji. Otóż świadek zeznała, że oskarżony N. C. spotkał się z pokrzywdzonym przypadkiem, po informacji uzyskanej od nieznanej świadkowi osoby o aktualnym miejscu pobytu R. C.. Na tym spotkaniu był chyba M. W. i adw. M. M. (1) ale świadek nie wie kto zrobił nagranie oskarżonego N. C. z R. C.. Relacje obojga świadków różnią się zatem w kwestii okoliczności w jakich doszło do spotkania oskarżonego N. C. z pokrzywdzonym R. C. i tego kto rozmawiał z pokrzywdzonym. Odnosząc się jeszcze do zeznań świadka M. W. wskazać należy na odwoływanie się tego świadka do relacji innych bezdomnych, którzy mieli rzekomo (uwaga SA) mówić, że do uszkodzenia uszu R. C. doszło około pół roku wcześniej. Odnieść się tu należy do oświadczenia z 2 września 2021r. znajdującego się na k.395 akt sprawy, mającego być sporządzonym przez K. O., z którego wynika, że R. C. uszy obcięto kilka lat wcześniej. K. O. zdecydowania zaprzeczył złożeniu takiego oświadczenia (k.396v akt sprawy). Całkowicie niewiarygodne są również zapewnienia świadka M. W., że cały dzień kiedy doszło do zaatakowania pokrzywdzonego R. C. oskarżony spędził ze świadkiem. Poza okolicznością, że świadek nie sprecyzował w żaden sposób swojej wypowiedzi, podkreślenia wymaga, że w toku postępowania nie zdołano ustalić konkretnych daty w jakich doszło do spotkania pokrzywdzonego R. C. z oskarżonymi: N. C. i K. C. zakończonym nacięciem uszu pokrzywdzonego oraz z N. C. zakończonym naruszeniem nietykalności cielesnej pokrzywdzonego celem wywarcia na niego wpływu jako na świadka. Reasumując zatem – rację ma Sąd Okręgowy wskazując (str.20 uzasadnienia wyroku), że zeznania świadka M. W. miały na celu zdyskredytowanie pokrzywdzonego i jego zeznań oraz poparcie linii obrony obu oskarżonych.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów związanych z czynami popełnionymi na szkodę R. C. podkreślenia wymaga, że brak jest podstaw do uznania aby sam pokrzywdzony, a tym bardziej świadek W. P. mieli powody do bezpodstawnego obciążania oskarżonych: N. C. i K. C.. Wręcz - w ocenie Sądu odwoławczego – przeciwnie. Jak już wyżej wskazano w niniejszym uzasadnieniu, istnieją podstawy do uznania, że obaj oskarżeni budzili strach w S.. Istnieją zatem pełne podstawy do twierdzenia opartego na zasadach logicznego rozumowania, że nie obciążaliby bezpodstawnie oskarżonych narażając się tym samym na negatywne dla siebie konsekwencje z ich strony. Wskazać w tym miejscu należy na naciski jakim byli poddawani, zarówno R. C., jak i świadek W. P.. W. P. o niewinności obu oskarżonych usiłował przekonać świadek M. G. (k.1462-1469v akt sprawy). Ten z kolei miał dowiedzieć się od nieustalonego bezdomnego, z którym przypadkowo rozmawiał w S., że nie dokonali tego oskarżeni (k.1546v-1547v akt sprawy) i na tej podstawie chciał przekonać świadka W. P. o niewinności oskarżonych. Z samym pokrzywdzonym, rozmawiając o sprawie spotykały się natomiast inne osoby związane z oskarżonymi, w szczególności sam oskarżony N. C. (oświadczenie oskarżonego K. C. - k.1371 akt sprawy, opinia fonoskopijna - k.1642-1646 akt sprawy).

Ad. I. Wobec bezzasadności zarzutów o charakterze procesowym, bezzasadny jest zarzut błędów w ustaleniach faktycznych, do których – w ocenie skarżącej – miało dojść po wadliwie przeprowadzonym postępowaniu sądowym. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ta konstatacja Sądu Apelacyjnego odnosi się jedynie do zarzutów podniesionych w omawianej aktualnie apelacji obrońcy oskarżonego N. C.. Sąd odwoławczy bowiem zakwestionował część ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji, do czego odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia, rozważając zarzuty podniesione w apelacji wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego.

Ad. IV. Zarzut nie jest trafny. Na wstępie Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej związanych z zarzutem obrazy art.7 kpk; zachowują one bowiem pełną aktualność w odniesieniu do omawianej części apelacji obrońcy oskarżonego N. C..

Podobnie, aktualność zachowują poczynione również w niniejszym uzasadnieniu rozważania natury ogólnej związane z oceną wyjaśnień oskarżonych w polskim procesie karnym, do których także, jako zachowujących aktualność, Sąd Apelacyjny odwołuje się w tym miejscu. Kwestionując dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego N. C. skarżąca ograniczyła się wskazania, że ocena ta jest dowolna (str.3, 15 apelacji) oraz do zacytowania fragmentów jego depozycji (str.15-16 apelacji). Nie może to stanowić podstawy skutecznego zakwestionowania oceny tego dowodu dokonanej przez Sąd Okręgowy (str.30-31 uzasadnienia wyroku).

Również dokonana przez Sąd Okręgowy (str.26-27 uzasadnienia wyroku) ocena wiarygodności zeznań świadka M. D. zyskała aprobatę Sądu II instancji. Nie mogą stanowić dla niej skutecznej przeciwwagi lakoniczne uwagi skarżącej odnoszące się do tego dowodu (str.13 apelacji). To, że w przestępstwie przypisanym oskarżonemu N. C. w pkt. III zaskarżonego orzeczenia uczestniczyły jeszcze dwie osoby, żadną miarą nie implikuje uznania, że przestępstwa tego nie dopuścił się również oskarżony N. C.. Wszak przypisano mu w zakresie tego czynu działanie wspólnie i w porozumieniu z „dwoma innymi nieustalonymi osobami”. Nadto nie ma racji skarżąca twierdząc, że świadek M. D. nie znała osobiście oskarżonego N. C.. Jak bowiem zeznała podczas przesłuchania 17 maja 2021r., zna go od około roku (k.161v-162 akt sprawy). Wskazała wówczas również po jakich cechach go rozpoznała, mimo że miał częściowo zasłoniętą twarz. Poza sporem pozostaje, że w czasie spotkania P. P. z A. A. 14 maja 2021r. w domu M. D. był spożywany alkohol przez obu mężczyzn. Nic natomiast nie wskazuje aby również świadek M. D. spożywała wówczas alkohol – co jak zdaje się sugerować skarżąca – miało mieć wpływ na zdolność postrzegania i przedstawienia przebiegu zdarzenia. Całkowicie dowolne jest również sugerowanie przez skarżącą, że pozostali świadkowie tego zdarzenia, tj. P. P. i A. A. znajdowali się w inkryminowanym czasie pod znacznym wpływem alkoholu (str.14-15 apelacji). Wbrew sugestiom skarżącej, zeznania świadka J. F. nie potwierdzają takiego jej stanowiska. Świadek bowiem nie stwierdził aby stan nietrzeźwości A. A. i P. P. był powodem ich nieprzesłuchania bezpośrednio po złożeniu przez M. D. zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że zawiadomienie to zostało złożone w dniu inkryminowanego zdarzenia, tuż przed północą (k.151 akt sprawy). Nie należy się zatem dziwić, że przy tego rodzaju przestępstwie (zniszczenie mienia), nie cechującym się bardzo wysokim stopniem społecznej szkodliwości świadek P. P. nie był przesłuchiwany już w nocy, bezpośrednio po złożeniu przez matkę zawiadomienia o podejrzeniu jego popełnienia. Świadek A. A. natomiast był przesłuchiwany dopiero na etapie postępowania jurysdykcyjnego. Zaplanowane bowiem na 6 sierpnia 2021r. przesłuchanie go (k.174 akt sprawy) nie odbyło się, z informacji zaś pozyskanej od ojca świadka wynika, że może przebywać za granicą (k.1202 akt sprawy). Dopiero osadzenie świadka w zakładzie karnym 23 czerwca 2022r. celem odbycia innej kary (k.1523 akt sprawy) pozwoliło na przesłuchanie go na rozprawie 11 stycznia 2023r. (k.1542 akt sprawy). Warto nadto wskazać na to, że Sąd Okręgowy dokonując oceny wiarygodności zeznań świadka M. D. odniósł się również do innych dowodów i okoliczności sprawy, co z kolei całkowicie umknęło uwadze skarżącej, choć formalnie wskazała na taki właśnie prawidłowy sposób dochodzenia do stanu faktycznego (str.15 apelacji).

Odnosząc się do zeznań świadka P. P. skarżąca również całkowicie pomija te złożone przez niego w toku postępowania przygotowawczego, odwołując się tylko do złożonych na rozprawie (str.13-14 apelacji). Tym samym pomija również ocenę tego dowodu dokonaną przez Sąd I instancji (str.25-27 uzasadnienia wyroku). Jak natomiast wskazano już w niniejszym uzasadnieniu – nie może to zostać uznane za skuteczne sformułowanie zarzutu apelacyjnego. Na Sąd odwoławczy nie nakłada natomiast obowiązku szczegółowego odnoszenia się do tak sformułowanego zarzutu. Wystarczającym bowiem jest wówczas odwołanie się do uznanej za trafną argumentacji Sądu I instancji.

Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżąca, że pokrzywdzeni nie rozpoznali oskarżonego N. C. jak sprawcę czynów przypisanych mu w pkt. II, III i IV zaskarżonego wyroku. Uczyniła to bowiem zarówno M. D., jak i P. P.. Wprawdzie nie za wyglądu (miał bowiem kominiarkę) ale po innych cechach, które – wobec faktu, że go znali – pozwoliły na identyfikację. Skarżąca natomiast konsekwentnie pomija te zeznania świadków, stąd jej zarzuty nie mogą zostać uznane za trafnie kwestionujące ocenę dowodów dokonaną przez Sąd Okręgowy, a w konsekwencji ustaleń faktycznych. Nie jest zatem tak jak twierdzi skarżąca (str.3 apelacji), że świadkowie: M. D., P. P. i A. A. (nie zaś A. A., jak zapewne na skutek oczywistej omyłki pisarskiej wskazała skarżąca) wskazywali, że nie wiedzą kto jest sprawcą czynu. Skarżąca bowiem całkowicie pomija tę część depozycji świadków: M. D. i P. P., w których podali, że jednym ze sprawców był oskarżony N. C. i wskazują podstawy swojego twierdzenia.

Również i zakresie oceny zeznań świadka A. A. Sąd II instancji odwołuje się do kompleksowej, dotyczącej całości depozycji tego świadka oceny dokonanej przez Sąd I instancji (str.27 uzasadnienia wyroku).

Ad. V. Zarzuty nie są trafne. Argumentacja skarżącej także i w zakresie tego czynu jest wysoce wybiórcza. Również bowiem i w tym zakresie skarżąca odwołując się do zeznań pokrzywdzonego P. P. przytacza jedynie jego depozycje z postępowania jurysdykcyjnego, kiedy – nie tylko w odniesieniu do tego dowodu - zauważalna jest tendencja świadków do łagodzenia wydźwięku swoich zeznań w kierunku bardziej korzystnym dla oskarżonego N. C.. Skutku oczekiwanego przez skarżącą nie może przynieść odwoływanie się do wyjaśnień oskarżonego N. C. co do tego, że pokrzywdzony wysyłał do niego obraźliwe wiadomości tekstowe (str.15-16 apelacji). Żadną miarą bowiem nie może to skutkować uniewinnieniem oskarżonego, zwłaszcza wobec dowodów potwierdzających ustalenia Sądu Okręgowego (nagranie wypowiedzi przesłanej pokrzywdzonemu przez oskarżonego - k.170 akt sprawy oraz trafnie uznane przez Sąd I instancji za wiarygodne zeznania świadka P. P.). Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że wskazane przez skarżącą (str.17 apelacji – akapit 2) określenia jakie kierował pokrzywdzony P. P. do oskarżonego N. C. nie stanowią gróźb karalnych w rozumieniu art.190 § 1 kk. Mogą być ewentualnie rozważane jako określenia uznawane powszechnie za obelżywe. Nic nie stało zatem na przeszkodzie aby N. C. wystąpił w związku z tym przeciwko P. P. z oskarżeniem prywatnym o popełnienie przestępstwa z art.216 kk. Sąd odwoławczy w pełni podziela wskazane przez skarżącą (str.16, 17 apelacji) poglądy sądów powszechnych i Sądu Najwyższego dotyczące okoliczności jakie muszą zaistnieć aby można była sprawcy przypisać popełnienie przestępstwa z art.190 § 1 kk. Odmiennie natomiast niż skarżąca stwierdza, że do wypełnienia tych znamion w przedmiotowej sprawie doszło. Niewątpliwie treści kierowane przez oskarżonego N. C. do pokrzywdzonego P. P. stanowiły groźby popełnienia na jego szkodę przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu; nie kwestionuje tego nawet sama skarżąca w wywiedzionej apelacji. Skarżąca bowiem kwestionuje spełnienie drugiego znamienia przestępstwa z art.190 § 1 kk, tj. wzbudzenie u pokrzywdzonego uzasadnionej obawy spełnienia owych gróźb. Sąd odwoławczy wątpliwości tych nie podziela, stwierdzając za Sądem I instancji, że doszło do wypełnienia tego znamienia przestępstwa przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. II zaskarżonego orzeczenia. Wskazać tu należy na zeznania pokrzywdzonego złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których wprost podał, że obawia się spełnienia tych gróźb (k. 163v-164 akt sprawy). W pełni uzasadnione jest uznanie tych zeznań za wiarygodne, skoro oskarżony w krótkim czasie przystąpił do realizacji co najmniej części z wypowiedzianych gróźb. Niniejszym postępowaniem karnym objęte zostało również spowodowanie u pokrzywdzonego P. P. przez oskarżonego N. C. obrażeń ciała. Wprawdzie na czas nieprzekraczający 7 dni ale niewątpliwie i takie stanowią „uszkodzenie ciała”, którego groźby przypisano oskarżonemu w pkt. II zaskarżonego wyroku. Nie bez znaczenia pozostaje, że zanim 14 maja 2021r. doszło do popełnienia przez oskarżonego N. C. na szkodę P. P. przestępstwa z art.190 § 1 kk, a następnie z art.157 § 2 kk, oskarżonego ten obserwował posesję M. D., na której przebywał wówczas P. P., co wzbudziło jego niepokój. Twierdzenie zatem skarżącej (str.17 apelacji), że P. P. nie obwiał się spełnienia gróźb kierowanych wobec niego przez oskarżonego N. C. jest całkowicie dowolne, subiektywne i nie znajdujące oparcia w ocenionym zgodnie z dyrektywami określonymi w art.7 kpk materiałem dowodowym. Bez znaczenia przy tym pozostaje czy pokrzywdzony konsekwentnie trwał przy jednoznacznym twierdzeniu, że obawia się spełnienia kierowanych wobec niego gróźb, czy też w toku kolejnych zeznań łagodzi ten przekaz. Sąd orzekający bowiem również i w tym aspekcie obowiązany jest dokonać swobodnej oceny zeznań pokrzywdzonego. Jeżeli zatem nie dojdzie do skutecznego cofnięcia wniosku o ściganie za przestępstwo z art.190 § 1 kk, sąd ma pełne prawo od odwołania się do zeznań pokrzywdzonego, w których wprost artykułował on swoje obawy spełnienia gróźb, nawet jeżeli w dalszych zeznaniach łagodzi ich wydźwięk w kierunku korzystnym dla oskarżonego, jeżeli dokona swobodnej oceny całości depozycji pokrzywdzonego.

Apelacja oskarżyciela publicznego.

Zarzuty są trafne. Na wstępie podkreślenia wymaga, że Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w zakresie okoliczności bezpośrednio poprzedzających atak na pokrzywdzonego R. C. skutkujący uszkodzeniem jego uszu (str.5-6 uzasadnienia wyroku), tj. dotyczących:

- spotkania oskarżonych: N. C. i K. C. z pokrzywdzonym R. C.,

- grożeniem pokrzywdzonemu śmiercią przez oskarżonego K. C., który przy tym posługiwał się nożem,

- mocnym kopnięciem pokrzywdzonego w krocze przez oskarżonego N. C..

Ustalenia te Sąd Okręgowy poczynił w oparciu m.in. o zeznania pokrzywdzonego i świadka W. P. (str.6 uzasadnienia wyroku). Dokonując oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, w szczególności w odniesieniu do zachowania oskarżonych: N. C. i K. C. w inkryminowanym czasie trafnie wskazał na to, że walor ten należy przyznać tym złożonym w toku postępowania przygotowawczego, zaś złożonym w toku postępowania jurysdykcyjnego tym tylko, które są z nimi niesprzeczne (str.8 uzasadnienia wyroku). Uniewinnienie oskarżonego K. C. oraz zmiana opisu i kwalifikacji prawnej czynu w odniesieniu do oskarżonego N. C. w zakresie czynu zarzuconego obu oskarżonym w pkt. 1. aktu oskarżenia oparł natomiast na stwierdzeniu, że żaden dowód w przedmiotowej sprawie nie wskazuje na działanie oskarżonych: N. C. i K. C. wspólnie i w porozumieniu w zakresie spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Ten tok rozumowania Sądu I instancji nie znalazł akceptacji Sądu odwoławczego. Przed przystąpieniem do szczegółowej argumentacji Sądu Apelacyjnego w tym zakresie podkreślenia wymaga, że udowodnienie jakiegoś faktu nie musi oznaczać, że dane ustalenie zawsze winno wynikać bezpośrednio z konkretnych dowodów. Może ono wypływać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dana okoliczność faktycznie istotnie wystąpiła (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 11 stycznia 2021r., V KK 342/20). Przenosząc to na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy na następujące okoliczności. Zgodnie z trafnymi ustaleniami poczynionymi przede wszystkim w oparciu o zeznania pokrzywdzonego R. C., oskarżonym: N. C. i K. C. w inkryminowanym czasie towarzyszyli jeszcze dwaj mężczyźni. Podkreślenia jednak wymaga, że – jak również trafnie wskazał Sąd Okręgowy – zatrzymali się w pewnej odległości od oskarżonych: N. C. i K. C. gdy ci zaczęli zbliżać się do R. C., a drugi z wymienionych oskarżonych otworzył składany nóż i zagroził pokrzywdzonemu pozbawieniem życia (str.5 uzasadnienia wyroku); po chwili natomiast oskarżony N. C. mocno kopnął pokrzywdzonego w krocze, co skutkowało jego krótką utratą przytomności (str.6 uzasadnienia wyroku).

Sąd Apelacyjny nie podziela wątpliwości Sądu Okręgowego (str.9 uzasadnienia wyroku) co do tego, że oskarżonym: N. C. i K. C. nie sposób przypisać działania wspólnie i w porozumieniu. Przede wszystkim, biorąc pod uwagę treść aktu oskarżenia w omawianym zakresie, całkowicie bezskuteczne jest odwoływanie się do zeznań pokrzywdzonego dotyczących udziału w zdarzeniu M. H. i D. C.. Szczegółowo do tej kwestii odnosił się już Sąd II instancji omawiając apelację wywiedzioną przez obrońcę oskarżonego N. C. i do poczynionych tam rozważań odsyła nie stwierdzając potrzeby powtarzania ich w tym miejscu. Jak wskazał Sąd Okręgowy, owi dwaj nieustaleni mężczyźni nie brali czynnego udziału w ataku na pokrzywdzonego R. C.. Stali w dalszej odległości od niego i oskarżonych. Te okoliczności – w ocenie Sądu Apelacyjnego - nie pozwoliłyby (nawet gdyby ich zidentyfikowano) na postawienie im zarzutu działania wspólnie i w porozumieniu z N. C. i K. C.; do tożsamych wniosków doszedł – jak wynika z treści pkt. 1. aktu oskarżenia – oskarżyciel publiczny. W zarzucie jest bowiem mowy tylko o N. C.i K. C.. Odmiennie natomiast wygląda kwestia działania wspólnie i w porozumieniu oskarżonych: N. C. i K. C.. W ocenie Sąd II instancji, realia rozpoznawanej sprawy w pełni pozwalają na uznanie, że oskarżeni działając wspólnie i w porozumieniu dopuścili się przestępstwa z art.156 § 1 pkt 2 kk. Na wstępie podkreślenia wymaga, że współsprawstwo nie oznacza, że wszyscy współdziałający uczestniczą fizycznie w każdej z czynności wykonawczych, realizujących znamiona przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców powinny mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu. Istotne przede wszystkim jest, aby każdy ze współdziałających utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. O wspólnym działaniu można zatem mówić nie tylko wtedy, gdy każdy ze współsprawców realizuje część znamion czynu zabronionego, ale nawet wtedy, gdy współdziałający nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego uzgodnionego czynu zabronionego, ale wykonane wcześniej przez niego czynności stanowią istotny wkład we wspólne przedsięwzięcie (zob. wyroki Sądu Najwyższego z: 14 stycznia 2020r. II KK 8/19, 13 maja 2008r. IV KK 489/07; postanowienie Sądu Najwyższego z 5 marca 2020r., V KK 45/20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 29 sierpnia 2019r., II AKa 152/19; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 9 marca 2017r., II AKa 28/17). W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie, przy czym wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Co więcej, ustawa karna nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy tego porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany ( per facta concludentia). Ważny jest zamiar współdziałania z drugą osobą w wykonaniu czynu zabronionego (wyrok Sądu Najwyższego z 12 grudnia 2002r., III KKN 371/00, wyroki Sądu Apelacyjnego w Warszawie z: 13 marca 2023r. II AKa 250/20, 8 lutego 2023r. II AKa 26/22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 15 lipca 2021r., II AKa 49/21; wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 16 marca 2016r. II AKa 23/16, 17 listopada 2015r. II AKa 282/15, 29 marca 2012r., II AKa 73/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 28 kwietnia 2015r., II AKa 41/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 20 września 2007r., II AKa 280/07). Działanie wspólnie i w porozumieniu w rozumieniu art.18 § 1 kk nie ogranicza się zatem do takich sytuacji, gdy wszystkie elementy i przebieg podjętego działania wynikają z uprzedniego uzgodnienia między współdziałającymi, lecz mieści w sobie również takie działania, których podjęcie dyktuje czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego, że oskarżeni: N. C. i K. C. dopuszczając się napaści na R. C. działali wspólnie i w porozumieniu. Odwołując się do prawidłowych w tym zakresie ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji ponownie wskazać należy, że obaj oskarżeni podeszli do pokrzywdzonego, w trójkę znajdowali się zatem w bezpośredniej bliskości. Oczywistym zatem jest, że skoro pokrzywdzony widział nóż w ręce oskarżonego K. C. i słyszał kierowane przez niego groźby pozbawienia go życia, słyszał to również i widział oskarżony N. C.. Dalej Sąd Okręgowy trafnie ustalił na podstawie swobodnie ocenionego materiału dowodowego, że oskarżony N. C. kopnął pokrzywdzonego w krocze, po czym ten na krótko stracił przytomność. Po jej odzyskaniu okazało się, że ma nacięte uszy. W ocenie Sądu Apelacyjnego całokształt tych okoliczności w powiązaniu z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia zawodowego sądu orzekającego prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżony K. C. posługując się nożem spowodował te obrażenia ciała u pokrzywdzonego, oskarżony N. C. działał natomiast z nim wspólnie i w porozumieniu; w pełni bowiem akceptował działanie K. C. a jego poprzedzające zachowanie, tj. kopnięcie pokrzywdzonego w oczywisty sposób wyłączyło możliwość przeciwstawienia się napastnikom przez R. C.. Krótki czas w którym pokrzywdzony był pobawiony przytomności za całkowicie nieprawdopodobne czyni przypuszczenia, że obrażeń tych dokonały inne osoby, w szczególności te dwie, które nie zostały zidentyfikowane. Co do nich – jak wyżej wskazano – brak jest podstaw do uznania, że znajdowały się na tyle blisko pokrzywdzonego i oskarżonych, że obejmowały świadomością, a przede wszystkim zamiarem spowodowanie u R. C. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci nacięcia uszu. Sąd Apelacyjny w pełni podziela stanowisko skarżącego (str.5 apelacji) że, biorąc pod uwagę tempo przebiegu inkryminowanego zdarzenia, w szczególności krótki czas utraty świadomości przez pokrzywdzonego, nie znajduje oparcia w zasadach logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, że inni niż oskarżeni sprawcy znaleźli się w tym czasie na miejscu zdarzenia i nacięli uszy pokrzywdzonego. Wobec powyższego – w ocenie Sądu II instancji – nie ma pierwszorzędnego znaczenia dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt. 1. aktu oskarżenia okoliczność czy po odzyskaniu przez pokrzywdzonego przytomności po krótkiej jej utracie stały nad nim cztery osoby, dwie osoby czy też nikogo już nie było. Trafnie skarżący oskarżyciel publiczny wskazał również na strach pokrzywdzonego przed oskarżonymi, co wynika nie tylko wprost z jego oświadczeń ale z treści zeznań złożonych na rozprawie, co trafnie dostrzegł Sąd Okręgowy, a do czego odnosił się już Sąd Apelacyjny w niniejszym uzasadnieniu.

Reasumując – w ocenie Sądu Apelacyjnego rację ma skarżący oskarżyciel publiczny twierdząc, że brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego K. C.. Zgromadzone bowiem i prawidłowo, swobodnie i zgodnie z zasadami logicznego rozumowania ocenione dowody, tak każdy z osobna, jak i we wzajemnym powiązaniu stwarzają wysokie prawdopodobieństwo, że winno dojść do uznania winy oskarżonego K. C.. To zaś, wobec treści art.454 kpk implikuje wydania orzeczenia kasatoryjnego w odniesieniu do tego oskarżonego.

Oskarżyciel publiczny nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia Sądu II instancji, co zwalnia ten sąd od czynienia szerszych rozważań dotyczących dokonanej zmiany wyroku w odniesieniu do oskarżonego N. C.. Niemniej jednak wskazać należy, że poczynione wyżej uwagi dotyczące oceny dowodów związanych z czynem zarzuconym oskarżonym w pkt. 1. aktu oskarżenia zachowują pełną aktualność w odniesieniu do oskarżonego N. C..

Wnioski

Apelacja obrońcy oskarżonego N. C.

I. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I, II, III, IV, V poprzez uniewinnienie oskarżonego N. C. i uchylenie rozstrzygnięcia w pkt VI w przedmiocie wymierzenia kary łącznej, a także w pozostałym zakresie co do oskarżonego N. C. i zmianę zaskarżonego wyroku w pkt IX poprzez zwolnienie oskarżonego z kosztów procesu i obciążenie nimi Skarb Państwa

ewentualnie

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

II. zwolnienie oskarżonego z kosztów procesu za instancję odwoławczą i obciążenie nimi Skarb Państwa.

Apelacja oskarżyciela publicznego

1.  Co do oskarżonego K. C. - na podstawie art. 454 § 1 k.p.k. - o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

2.  Co do oskarżonego N. C. - na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 455 k.p.k. o:

a)  zmianę kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, poprzez ustalenie, że swoim zachowaniem dopuścił się on przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zb. z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. art. 11 § 2 kk i wymierzeniu mu za to kary 13-tu (trzynastu) lat pozbawienia wolności;

b)  rozwiązanie węzła kary łącznej oraz ponowne orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej kumulacji;

c)  orzeczenie nawiązki na rzecz funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 10.000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych).

☐ zasadne

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadne

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosków za zasadne, częściowo zasadne albo niezasadne.

Ad. I. Niezasadność zarzutów apelacyjnych.

Ad. II. Brak jest podstaw do odstąpienia od unormowanej w art.627 kpk zasadzie, że od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów powszechnych, zwolnienie od tego obowiązku może mieć wyłącznie charakter wyjątkowy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 6 lipca 2022r., II AKa 16/21; wyrok Sądu Najwyższego z 15 stycznia 2020r., I KA 9/19; wyroki Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z: 18 czerwca 2019r. II AKa 92/19, 28 czerwca 2012r. II AKa 98/12; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 czerwca 2019r., II AKa 133/19; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 lipca 2018r., II AKa 234/18; postanowienie Sądu Najwyższego z 24 lutego 2004r. WZ 9/04), a wykazanie przesłanek ich zaistnienia ciąży na stronie wnioskującej. W realiach przedmiotowej sprawy skarżąca, poza złożeniem wniosku o zwolnienie oskarżonego N. C. od „kosztów procesu za instancję odwoławczą”, w żaden sposób go nie uargumentowała. Już samo to zwalnia Sąd odwoławczy od czynienia szerszych rozważań w tym zakresie. Niemniej jednak Sąd odwoławczy stwierdza, że brak jest ku temu podstaw. Oskarżony N. C. jest bowiem młodym, zdrowym człowiekiem, który pracował zarobkowo na wolności; może zatem podjąć pracę w jednostce penitnecjarnej. Nadto, nie ma nikogo na utrzymaniu (k.97, 903v akt sprawy). Za zwolnieniem oskarżonego N. C. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze nie przemawiają również względy słuszności, gdyż apelacja wniesiona na jego korzyść okazała się nieskuteczna.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok poza częścią zmienioną i uchyloną do ponownego rozpoznania.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak przesłanek z art.439 § 1 kpk i art.440 kpk, brak innych trafnych zarzutów.

1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.1.

Przedmiot i zakres zmiany

I. 1. uchylenie pkt VI, VIII, XI i XII,

2. w pkt. I oskarżonego N. C. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu czerwca 2021r., nie później niż 23 czerwca 2021r. w S. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą, dokonał pobicia R. C. w ten sposób, że ustalona osoba trzymając w ręku nóż groziła pokrzywdzonemu utratą życia, a N. C. kopnął pokrzywdzonego w krocze, co doprowadziło do utarty przytomności przez pokrzywdzonego i spowodowało naruszenie czynności narządu jego ciała na czas poniżej 7 dni, a następnie działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, przy użyciu noża spowodowali u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci częściowego odcięcia biegunów obu małżowin usznych do połowy, przy skórze głowy, co stanowiło ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią istotnego zniekształcenia i zeszpecenia ciała, czyn ten zakwalifikował z art.156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art.158 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zb. z art.11 § 2 kk i za to przy zastosowaniu art.11 § 3 kk na mocy art.156 § 1 pkt 2 kk wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności;

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. I. 1. Konsekwencja ukształtowania na nowo kary łącznej oraz uchylenie pkt. VII wyroku i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Ad. I. 2. Uwzględnienie apelacji oskarżyciela posiłkowego. Wobec niezłożenia przez niego wniosku o uzasadnienie wyroku Sądu odwoławczego, Sąd ten jest zwolniony od szczegółowego odnoszenia się do zarzutów podniesionych w tej apelacji. Wskazać zatem jedynie należy, że powody dla których doszło do zmiany opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. I zaskarżonego wyroku zostały zawarte w sekcji 3. niniejszego uzasadnienia, przy omawianiu zarzutów apelacji oskarżyciela publicznego, które skutkowały wydaniem orzeczenia kasatoryjnego wobec współoskarżonego K. C.. Prawidłowo bowiem ocenione dowody w sprawie, tak oddzielnie jak i we wzajemnym powiązaniu pozwalają w pełni na ustalenie, że oskarżony N. C. działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą dopuścił się czynu przypisanego mu w pkt. I. 2 wyroku Sądu Apelacyjnego.

Rozważając nad kwestią kary na wstępie wskazać należy, że czynnikiem wpływającym ograniczająco na wzrost przestępczości jest w głównej mierze przekonanie potencjalnych sprawców o nieuchronności ich ujęcia i wymierzenia im odpowiednich kar. Kara to środek przymusu państwowego wyrażający potępienie zarówno popełnionego czynu, jak i jego sprawcy, stosowany przez Sąd, a więc organ państwowy o konstytucyjnie zagwarantowanej niezawisłości, w regulowanym przez prawo karne postępowaniu, w którym zapewnione są prawa osoby postawionej w stan oskarżenia (w tym możliwość obrony) i zapewniona jest bezstronność rozstrzygnięć (nulla poena sine iudicio). Kara jest zatem „osobistą dolegliwością ponoszoną przez sprawcę jako odpłata za popełnione przestępstwo, wyrażająca potępienie popełnionego przez niego czynu i wymierzaną w imieniu państwa przez sąd” (tak: L. Gardocki, Prawo karne, wyd. 3, Warszawa 1998, s. 277). Wyrazem aktualnej filozofii karania jest systematyka obecnie obowiązującego Kodeksu karnego, a jej istota w największym skrócie ująć można następująco: „traktuj karę jako środek ostateczny (ultima ratio} i bacz, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, a po surowszy środek represji karnej sięgaj tylko wtedy, gdy za pomocą łagodniejszego nie da się osiągnąć w stosunku do sprawcy przestępstwa zapobiegawczych i wychowawczych celów kary bądź zadośćuczynić należycie potrzebom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa”. (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19). Karą współmierną i dającą zarazem zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości jest tylko taka kara, która uwzględnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru, a w szczególności zawarte w art.53 kk. Kara pozbawienia wolności powinna kształtować społecznie pożądaną postawę skazanego, a zwłaszcza wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego, i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa. Przepis art.53 kk określa cztery ogólne dyrektywy wymiaru kary.

Pierwszą z nich jest dyrektywa winy - Sąd przy wymiarze kary zobowiązany jest baczyć, aby jej dolegliwość „nie przekraczała stopnia winy”. Stopień winy wyznacza górną granicę dolegliwości związanej z wymierzeniem kary. Nie można, zatem orzec kary, której dolegliwość przekraczałaby stopień winy, chociażby za takim orzeczeniem przemawiały inne dyrektywy, np. prewencji ogólnej czy indywidualnej. Wina pełni w tym ujęciu, funkcję limitującą - wyznaczając górną granicę konkretnej kary. Na stopień winy wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem - możliwość rozpoznania faktycznego i społecznego znaczenia czynu, możliwość podjęcia decyzji zachowania w zgodzie z akceptowalnymi normami oraz faktycznego sterowania swoim postępowaniem w wykonaniu podjętej decyzji.

Kolejną dyrektywą sądowego wymiaru kary wymienioną w art.53 § 1 kk jest uwzględnienie stopnia społecznej szkodliwości czynu. Na ocenę zaś stopnia społecznej szkodliwości wpływają okoliczności wymienione w art.115 § 2 kk i są to okoliczności przedmiotowe (do nich należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej lub wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności działania, waga naruszonych obowiązków) oraz podmiotowe (tj. postać zamiaru, motywacja), jednakże wszystkie związane są z czynem sprawcy. Motywacja i postać zamiaru, mają również wpływ na stopień winy. Natomiast na stopień społecznej szkodliwości czynu nie mają wpływu - jak wynika to z treści art.115 § 2 kk - okoliczności dotyczące sprawcy niezwiązane z czynem przestępczym. Dyrektywa stopnia społecznej szkodliwości ma sprzyjać wymierzeniu kary sprawiedliwej i powinna nie tylko wyznaczyć górny pułap kary współmiernej do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, ale i przeciwdziałać wymierzeniu kary zbyt łagodnej w przypadku znacznej społecznej szkodliwości czynu.

Trzecią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest dyrektywa prewencji indywidualnej, tj. uwzględnienie celów zapobiegawczych lub wychowawczych, które ma kara osiągnąć w stosunku do sprawcy. Kara wymierzona zgodnie z dyrektywą prewencji indywidualnej powinna osiągnąć cel zapobiegawczy, a zatem zapobiec popełnieniu w przyszłości przestępstwa przez sprawcę.

Ostatnią dyrektywą sądowego wymiaru kary jest prewencja ogólna, tj. „kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa”. Jest to dyrektywa pozytywnej prewencji ogólnej, która nie może być pojmowana wyłącznie jako odstraszanie społeczeństwa, a więc wymierzanie konkretnemu sprawcy surowej kary, nawet ponad stopień winy. Chodzi o wpływ, jaki orzeczona kara powinna wywrzeć w kierunku ugruntowania w społeczeństwie prawidłowych ocen prawnych i stosowanego do tych ocen postępowania, o potwierdzenie przekonania, że w walce z przestępczością zwycięża praworządność, a sprawcy są sprawiedliwie karani. Wpływ ten orzeczona kara powinna wywierać przede wszystkim na środowisko sprawcy, ale również i na środowisko pokrzywdzonych, aby ugruntować świadomość, że ten, kto w przestępczy sposób narusza dobra pozostające pod prawną ochroną zostanie sprawiedliwie ukarany. Tylko, bowiem kara sprawiedliwa, współmierna do stopnia społecznej szkodliwości konkretnego czynu, a przy tym wymierzona w granicach winy sprawcy, może mieć pozytywny wpływ na społeczeństwo, budzić aprobatę dla wymierzonych kar oraz zaufanie do wymiaru sprawiedliwości - i w ten sposób stwarzać warunki do umacniania, i kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczone kary mają bowiem za zadanie wzbudzenie w społeczeństwie przekonania o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 9 maja 2002r., II AKa 526/01 stwierdził: „Istota prewencyjnego oddziaływania kary polega na wpływaniu - także poprzez jej niezbędną, to jest konieczną surowość - na kształtowanie postaw moralnych, organizujących społeczeństwa, wiarę w nie i ufność w celowość przestrzegania norm systemy te tworzących. Orzeczona kara winna zatem mieć także wpływ na każdego, kto w jakikolwiek sposób dowiedział się o przestępstwie i zapadłym orzeczeniu. (...) Kara jest również jednym z ważnych środków zwalczania przestępczości, tak w sensie funkcji odstraszającej, jak i w zakresie kształtowania społecznie pożądanych postaw. Chodzi bowiem o to, aby nawet osoby skazane wdrażać do poszanowania zasad współżycia społecznego oraz do przestrzegania porządku prawnego i tym samym przeciwdziałać powrotowi do przestępstwa”. Pogląd taki znajduje potwierdzenie w ugruntowanym i zachowującym swą aktualność orzecznictwie Sądu Najwyższego (patrz wyroki z: 25 lutego 1981r. V KRN 343/80, 30 grudnia 1977r. V KR 190/77, 22 marca 1974r. IV KRN 6/74, 15 października 1982r. IV KR 249/82) i w pełni aprobuje go Sąd odwoławczy orzekający w powyższej sprawie.

Innymi słowy, orzekana kara tylko wówczas osiągnie stawiane przed nią cele, w tym cel w zakresie prewencji ogólnej oraz indywidualnej, gdy zostanie ona ukształtowana zgodnie z tzw. dyrektywą sprawiedliwościową, która nakazuje w ramach sędziowskiego uznania wymierzyć karę proporcjonalną do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala ona sędziemu na wymierzenie kary poniżej stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Nie pozwala również na wymierzenie kary powyżej tych kryteriów. Ponadto podkreślenia wymaga to, że celem kary w ramach prewencji ogólnej jest nie tylko odstraszenie potencjalnych sprawców najcięższych przestępstw, ale przede wszystkim internalizacja norm prawa karnego przez społeczeństwo, budowanie zaufania do działalności wymiaru sprawiedliwości, które jest wynikiem tego, że obywatele dostrzegają, iż w państwie w ostatecznym rozrachunku zwycięża prawo, a sprawca przestępstwa nie uniknie odpowiedzialności oraz kształtowanie świadomości zadośćuczynienia poczuciu sprawiedliwości społecznej, wynikające z tego, że każdy sprawca jest karany w granicach swojej winy. Stąd też kara nie może być postrzegana, jako jedynie forma odwetu (odpłaty sprawcy za popełniony przez niego czyn), czy też w kategoriach narzędzia mającego odstraszać i w ten sposób powstrzymywać przed popełnieniem czynu zabronionego prawem. Musi uwzględniać sposób działania sprawcy, stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak też zachowanie po jego dokonaniu, aby można było uznać ją za sprawiedliwą oraz karę, która spełni stawiane przed nią cele wychowawcze oraz zapobiegawcze (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 5 lipca 2019r., II AKa 178/19). Cechą konstytutywną kary jest dolegliwość, która - jak wskazuje W. Wróbel - wykracza poza ramy niezbędne dla celów restytucyjnych, zabezpieczających czy egzekucyjnych i to jest w istocie podstawowe kryterium jej identyfikacji. Ta cecha jest też cechą konstytutywną całego systemu odpowiedzialności karnej, w tym sensie, że jest jego elementarnym wyróżnikiem. Jednocześnie z pojęciem kary wiąże się element potępienia (patrz: P. Burzyński, Rozdział 1 Założenia dogmatyczne, siatka pojęciowa, metoda badawcza [w:] Ustawowe określenie sankcji karnej, Warszawa 2008 oraz cytowany tam: W. Wróbel, Zmiana normatywna i zasady intertemporalne wprawie karnym, Zakamycze 2003).

Jak wyżej wskazano, przepis art.53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Orzekając zatem karę należy uwzględniać granice, w jakich za dane przestępstwo może być ona orzeczona. W realiach rozpoznawanej sprawy najniższa możliwa do orzeczenia za czyn przypisany oskarżonemu N. C. w pkt. I.2 wyroku Sądu odwoławczego kara wynosił 3 lata pozbawienia wolności, a najwyższa (biorąc pod uwagę przepisy mające zastosowanie w przedmiotowej sprawie) 15 lat. Sąd odwoławczy miał na względzie trafnie wskazane przez Sąd I instancji okoliczności łagodzące i obciążające (str.39-40 uzasadnienia wyroku), które – mimo zmiany w zakresie tak opisu, jak i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. I zaskarżonego orzeczenia zachowują aktualność. Wskazać jednak należy, że zmiana dokonana w toku kontroli instancyjnej powoduje, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu N. C. w pkt. I.2 wyroku Sądu Apelacyjnego (art.156 § 1 pkt 2 kk w zb. z art.158 § 1 kk w zb. z art.157 § 2 kk w zb. z art.11 § 2 kk) jest wyższy niż przypisanego mu w tym zakresie przez Sąd I instancji (art.157 § 2 kk). Jako okoliczność łagodzącą natomiast Sąd Apelacyjny poczytał fakt, że oskarżony N. C. w inkryminowanym czasie nie posługiwał się osobiście nożem, a posługiwał się nim współsprawca.

1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

Zgodnie z aktualnym oraz mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie brzmieniem przepisu art.437 § 2 kpk, uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439 § 1 kpk (skarżący nie podniósł takiego zarzutu, a Sąd odwoławczy nie stwierdza zaistnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej), art.454 kpk lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości (skarżący nie wskazał okoliczności świadczących o takiej potrzebie, a Sąd odwoławczy nie stwierdza ich zaistnienia). W ocenie Sądu Apelacyjnego, w realiach przedmiotowej sprawy nastąpiła przesłanka do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w odniesieniu do oskarżonego K. C. w oparciu o przepis art.454 kpk.

W uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z 20 września 2018r., I KZP 10/18 stwierdzono, że możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art.454 § 1 kpk (art.437 § 2 zd. drugie kpk) zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy - w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1-3 k.p.k. (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) - stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art.454 § 1 kpk. Sama tylko możliwość wydania takiego wyroku w ponownym postępowaniu przed Sądem I instancji jest niewystarczająca dla przyjęcia wystąpienia reguły ne peius określonej w art.454 § 1 kpk. W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że dostrzeżone przez Sąd Apelacyjny uchybienia zaistniałe w postępowaniu przed Sądem Okręgowym pozwalały na wydanie wyroku kasatoryjnego. Ocena tych samych dowodów, które były przedmiotem oceny przez Sąd I instancji, doprowadziła Sąd II instancji do wniosku o wysokim prawdopodobieństwie, że oskarżony K. C. popełnił zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwo. W badanej sprawie nie doszło zatem do sytuacji, w której zdaniem Sądu II instancji zachodzi tylko możliwość wydania takiego wyroku przez Sąd I instancji w zależności od wyników uzupełnionego postępowania dowodowego. Mając na uwadze sformułowany w art.454 kpk zakaz, Sąd II instancji uchylił zatem wyrok Sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania temu sądowi.

☒ art. 454 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Jak w sekcji 3. niniejszego uzasadnienia.

1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy sąd orzekający winien dokonać swobodnej, zgodnej z zasadami logicznego rozumowania oraz pozostałymi dyrektywami wskazanymi w art.7 kpk oceny dowodów zgromadzonych w sprawie w odniesieniu do czynu, co do którego uchylono wyrok a sprawę przekazano do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Winien nadto mieć na względzie zapatrywania prawne Sądu odwoławczego zawarte w niniejszym uzasadnieniu, zgodnie z treścią art.442 § 3 kpk. Winien również rozważyć zasadność zastosowania art.442 § 2 kpk, jeżeli zajdą ku temu podstawy. Wskazać jednakże w tym miejscu należy, że zapatrywania prawne i wskazania Sądu odwoławczego co do dalszego postępowania mogą stracić wiążący dla sądu orzekającego charakter, jeżeli dojdzie do zmiany stanu prawnego, sytuacji procesowej lub okoliczności faktycznych przy ponownym rozpoznaniu sprawy (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 8 marca 2018r., SNO 3/18; P. Hofmański, Samodzielność jurysdykcyjna..., s. 237; Świecki Dariusz (red), Kodeks postępowania karnego, t.30, Lex/el/2023).

1.5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

V.

Przy zastosowaniu art.4 § 1 kk na mocy art.85 § 1 kk i art.86 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2023r. orzeczone wobec oskarżonego N. C. kary jednostkowe pozbawienia wolności: w pkt. I.2 niniejszego wyroku oraz w pkt. II, III, IV, V zaskarżonego wyroku połączono i wymierzono karę łączną 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

Na wstępie odniesienia się do wymiaru orzeczonej kary łącznej Sąd II instancji odwołuje się do poczynionych już w niniejszym uzasadnieniu rozważań natury ogólnej dotyczących sądowych dyrektyw wymiaru kary, które mają również zastosowanie w odniesieniu do kary łącznej. Wymierzając karę łączną, stosuje się bowiem zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości, wyrażane przez związek przedmiotowo-podmiotowy między poszczególnymi przestępstwami. W aspekcie przedmiotowym związek zbiegających się realnie przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, a są to w szczególności bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy czyny przestępcze popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), osoba pokrzywdzona (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra, tym większa bliskość przestępstw, zatem największa przy tożsamości dóbr), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi w szczególności o motywy bądź pobudki stymulujące sprawę, rodzaj i formę winy. W ocenie Sądu Apelacyjnego za zastosowaniem zasady absorpcji przemawia bardzo bliski związek czasowy między analizowany przestępstwami i częściowa tożsamość pokrzywdzonych. Z kolei za zasadą kumulacji przemawia popełnienie przestępstw o odmiennej kwalifikacji prawnej, charakteryzujących się częściowo odmiennym sposobem działania. Podsumowując, Sąd Apelacyjny uznał, że między przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego, istniał średnio bliski związek przedmiotowo-podmiotowy. Nadto, zgodnie z treścią art.85a kk, w brzmieniu obowiązującym w przedmiotowej sprawie, tj. sprzed zmiany, która weszła w życie 1 października 2023r., orzekając karę łączną należy również brać po uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W konsekwencji, w ocenie Sądu Apelacyjnego, należało oprzeć wymiar kary na zasadzie asperacji. Mając powyższe na względzie, a nadto granice w jakich sąd mógł orzekać biorąc pod uwagę orzeczone kary jednostkowe (od 5 lat i 1 miesiąca do 7 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności), Sąd odwoławczy uznał, że karą sprawiedliwą, odpowiadającą sądowym dyrektywom wymiary kary łącznej będzie kara 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art.63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego N. C. w pkt. IV wyroku Sądu Apelacyjnego kary łącznej 6 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności zaliczono okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: od 25 czerwca 2021r. godz. 16.45 do 28 czerwca 2021r. godz. 8.44 i od 11 października 2021r. godz. 6.15 do 3 stycznia 2022r. godz. 6.15.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII.

Na mocy przepisu art.626 § 1 kpk, art. 1, art.2 ust. 1 pkt 3, art.6, art.10 ust.1 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawcach karnych Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu opłatę za obie instancje w wysokości 600 zł. oraz obciążył go połową wydatków za postępowanie odwoławcze. Uznał bowiem, że brak jest podstaw do zwolnienia go od obowiązku ich ponoszenia; ze względów wskazanych już w niniejszym uzasadnieniu, przy odwoływaniu się do wniosków apelacji wniesionej przez obrońcę. Drugą zaś połową wydatków obciążył Skarb Państwa. W odniesieniu bowiem do oskarżonego K. C. postępowanie odwoławcze zostało zainicjowane przez oskarżyciela publicznego; przemawiają za tym więc względy słuszności.

7.  PODPISy

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1.

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego N. C.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2.

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wina

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana