Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 281/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

A. W. (1)

Czyn zarzucany oskarżonej w punkcie pierwszym aktu oskarżenia:

w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) kierowała groźby pozbawienia życia wobec E. C. przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione,

tj. o czyn z art. 190 §1 kk,

Czyny przypisane oskarżonej w wyroku:

1. w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) poprzez niezamknięte na klucz drzwi wdarła się do domu będącego własnością J. C. (1) i pomimo jego żądań domu tego nie opuściła,

tj. o czyn z art. 193 kk,

2. w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) dokonała uszkodzenia komputera przenośnego marki (...) o wartości 855,00 zł oraz okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi o wartości 2090,00 zł, w ten sposób, iż uderzyła w monitor komputera drewnianym wałkiem do ciasta, powodując roztrzaskanie matrycy ekranu, a następnie wyrzuciła go przez okno na trawnik, ponadto uderzając prawą pięścią w twarz J. C. (1) spowodowała połamanie oprawy okularów noszonych przez niego na twarzy, powodując tym samym straty, o łącznej wartości 2945,00 złotych na szkodę J. C. (1),

tj. o czyn z art. 288 §1 kk

3. w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), uderzyła J. C. (1) pięścią w twarz w okolice lewego oka, powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 §2 kk

4. w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), w wyniku szarpania z T. W. dokonała uszkodzenia jego ciała, w wyniku którego doznał obrażeń w postaci powierzchownej rany o długości 1,5 cm okolicy kciuka prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 §2 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) nie kierowała groźb pozbawienia życia wobec E. C., które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione.

- częściowe wyjaśnienia oskarżonej,

- zeznania świadków : J. C. (1), w części E. C., T. W., M. S., w części R. S., w części R. W., S. W.

- protokół oględzin osoby J. C. (1),

- zdjęcia zniszczonych przedmiotów ,

- nagrania z monitoringu, kamery samochodowej, telefonów komórkowych,

- dowody z akt sprawy prowadzonej przez PR w O. sygn. 4025-0.Ds.1490.2022

- karta informacyjna J. C. (1),

-zaświadczenie lekarskie dot. T. W.

- wydruki z interwencji,

- informacja o karalności,

- protokół oględzin nagrań z kamery samochodowej,

- protokół oględzin nagrań z telefonu,

- protokół oględzin monitoringu,

- wstępna opinia sądowo -psychiatryczna,

- opinie sądowo – lekarskie,

-opinie z zakresu informatyki śledczej, (...) oraz rzeczoznawcy majątkowego T. S.,

- wywiad środowiskowy,

- kopia notatników służbowych funkcjonariuszy policji,

- pismo pracownia okulistyczna,

- dokumentacja złożona przez strony w toku postępowania sądowego w części dopuszczonej jako dowód w sprawie

k.90-93, 163-167

k.2-4, 14-15, 21-22, 58-59, 65-66, 100-101, 167-173, 227-231, 339-340, 398-399,

k. 9-11,

k. 12-13,

k.25, 32, 45, 192, 204-205, 386,

k. 391-396,

k. 18,

k. 31,

k. 33-43,

k.97-98, 188, 430,

k. 48-50,

k. 68-75,

k.76-78,

k. 218-220,

k. 51, 52, 96,

k. 366-382, 426-430, 449-460,

k.154,

k.319-336, 343,

k. 420,

k.196-202, 214, 246-318.

2. A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) poprzez niezamknięte na klucz drzwi wdarła się do domu będącego własnością J. C. (1) i pomimo jego żądań domu tego nie opuściła.

3. A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) dokonała uszkodzenia komputera przenośnego marki (...) o wartości 855,00 zł oraz okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi o wartości 2090,00 zł, w ten sposób, iż uderzyła w monitor komputera drewnianym wałkiem do ciasta, powodując roztrzaskanie matrycy ekranu, a następnie wyrzuciła go przez okno na trawnik, ponadto uderzając prawą pięścią w twarz J. C. (1) spowodowała połamanie oprawy okularów noszonych przez niego na twarzy, powodując tym samym straty, o łącznej wartości 2945,00 złotych na szkodę J. C. (1)

4. A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), uderzyła J. C. (1) pięścią w twarz w okolice lewego oka, powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni.

5. A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), w wyniku szarpania z T. W. dokonała uszkodzenia jego ciała, w wyniku którego doznał obrażeń w postaci powierzchownej rany o długości 1,5 cm okolicy kciuka prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni.

6. A. W. (1) nie była karana sądownie.

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1

A. W. (1)

Czyn zarzucany oskarżonej w punkcie pierwszym aktu oskarżenia z art. 190§1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.Dokonanie przez A. W. (1) czynu zarzucanego jej w punkcie pierwszym aktu oskarżenia z art. 190§1 kk.

- częściowe wyjaśnienia oskarżonej,

- nagrania z telefonów komórkowych

jak wyżej

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-6

-nagrania z monitoringu, kamery samochodowej, telefonów komórkowych,

- zeznania świadków : J. C. (1), w części E. C., T. W., M. S., w części R. S., w części R. W., S. W.

- częściowe wyjaśnienia oskarżonej,

Kluczowym dowodem w sprawie były nagrania sporządzone w dniu zdarzenia przez T. W., R. S. oraz nagrania pochodzące z monitoringu zamontowanego na budynku należącym do J. C. (1) jaki i jego samochodzie zaparkowanym przed posesją.

Wszystkie nagrania zostały odtworzone w trakcie rozprawy, obejmowały swym zakresem całe zdarzenie wskazane w punktach od dwa do pięć aktu oskarżenia, w tym ukazywały zachowanie oskarżonej także przed i po zdarzeniu, ukazywały także sposób postępowania R. S., z którym ww. przybyła na miejsce. W uwagi na kwestionowanie przez obronę nagrań sporządzonych przez T. W. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu informatyki śledczej i elektroniki A. C., który sporządził w sprawie najpierw opinię wstępną, w jakiej wskazał, że po dostarczeniu nośnika, na którym znajdowało się poddawane w wątpliwość nagrania można przeprowadzić badanie w zakresie stwierdzenia czy znajdujące się tam pliki są oryginalne i nie były modyfikowane, czy też były modyfikowane i w jakim zakresie. Następnie Sąd dopuścił dalej idący dowód z opinii ww. biegłego celem ustalenia czy pliki znajdujące się na nośniku złożonym do akt sprawy przez T. W. nosiły ślady modyfikacji czy też stanowiły oryginalne nagrania. Biegły po przeprowadzeniu szeregu badań jednoznacznie z wysoką pewnością wskazał, że materiał poddany badaniu nie był modyfikowany, a co za tym idzie, że pliki poddane analizie były autentyczne.

Nagrania ukazywały jak A. W. (1) podjechała samochodem kierowanym przez R. S. przed posesję J. C. (1), wyskoczyła z auta i widząc otwartą furtkę wbiegła na podwórko kierując się do domu ww., nie czekając na asystę policji, której jak twierdziła w toku postępowania usilnie się domagała. Następnie bez anonsowania swego przybycia tj. pukania czy dzwonienia do drzwi wejściowych, zamaszystym ruchem otworzyła drzwi wejściowe i wdarła się do środka budynku. Po chwili wewnątrz domu było słychać krzyki, do środka wszedł T. W., który nakazał opuszczenie pomieszczeń byłej żonie, rozdzielał przy tym szarpiące się kobiety tj. A. W. (1) i swą matkę E. C.. W tle słychać płaczące dzieci, słychać także odgłosy przepychania się T. W. z oskarżoną, która usilnie starała się wyprowadzić dzieci stron na zewnątrz, gdzie czekał R. S., który przez cały czas dopingował oskarżoną w jej poczynaniach. Ww. wykrzykiwał przy tym słowa wulgarne i obraźliwe pod adresem T. W., pouczał A. W. (1) jak ta miała się zachowywać np.” nie wychodź, trzymaj się, nagrywam”. Przez większość czasu słychać było krzyki dzieci, które wzmagały się w momentach, gdy ich matka uderzyła w monitor komputera drewnianym wałkiem do ciasta, powodując roztrzaskanie matrycy ekranu, a następnie wyrzuciła sprzęt przez okno na trawnik. Nagranie nie uwidacznia samego momentu niszczenia komputera marki (...) przez ww., ale wyraźnie słychać jak domownicy krzyczą, że oskarżona rozbiła komputer i wyrzuciła go przez okno. Przy czym nagranie z telefonu R. S. utrwaliło moment wyrzucenia przez oskarżoną komputera. Stojącą w oknie budynku A. W. (1) można na nim rozpoznać po posturze oraz ubraniu jakie w danym dniu miała na sobie. Monitoring znajdujący się na budynku uwidaczniał moment, gdy oskarżona najpierw wyrzuca wałek. Z uwagi na przepychanie się ww. z T. W. niektóre fragmenty nagrania zasłania A. W. (2) lub inni domownicy, dlatego miejscami obraz był niewyraźny lub niepełny. Jednakże nagranie doskonale ukazuje kto w danych okolicznościach był ofiarą, a kto napastnikiem. T. W. od początku starał się zachowywać powściągliwie wobec byłej żony, spokojnie prosił ją o opuszczenie pomieszczeń, nie atakował ww., stawiał opór w momencie, kiedy oskarżona siłą chciała wyprowadzić dzieci na zewnątrz. Dopiero w chwili, gdy ww. nie słuchała jego pleceń dotyczących opuszczenia domu, wykrzykiwała, że nie wyjdzie bez dzieci, dalej zachowywała się agresywnie, do tego stopnia, że nie panując nad sobą chwyciła drewniany wałek do ciasta, T. W. udał się do innego pomieszczenia po gaz, który miał w domu. Dlatego równie ta część nagrania nie obejmuje chwili rozbicia przez ww. komputera marki (...). Przy czym gaz został użyty przez T. W. po zniszczeniu sprzętu przez oskarżoną, gdy ww. już nad sobą nie panowała, co sama przyznała w trakcie składanych przed Sądem wyjaśnień. Następne ujęcia pokazywały jak A. W. (1) przemieszczała się do wiatrołapu i tam usiadła na podłodze. Rozglądała się dookoła, chwytała za butelkę wody stojącą nieopodal i polewała się nią. W tym czasie do domu ze spaceru z psem wrócił J. C. (1), który będąc jeszcze przed wejściem na posesję nakazał R. S. opuszczenie terenu, na co ww. zareagował agresywnie. J. C. (1) minął A. W. (1), która dalej siedziała na podłodze wiatrołapu i wszedł do środka dowiedzieć się co się stało. Nagranie pokazuje ujęcie jak po chwili wrócił i prosił oskarżoną o opuszczenie budynku, co nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. A. W. (1) wspierana przez R. S., kategorycznie oświadczyła, że nie wyjdzie bez dzieci. Cała sytuacja rozgrywała się przy otwartych drzwiach wejściowych, co wykorzystał R. S., który nieprzerwalnie wykrzykiwał w kierunku domowników słowa wulgarne, prowokując ich do zastosowania względem niego agresji słownej lub fizycznej. Jednocześnie zapewniał oskarżoną, aby pozostawała na swym miejscu, stawiała opór, nie stosowała się do próśb opuszczenia budynku. Nagranie uwidacznia jak A. W. (1) bezkrytycznie słucha ww. i co jakiś czas upewniając się tylko czy on, aby napawano wszystko nagrywa. Sytuacja z wiatrołapu nagrywana była także przez T. W., który pozostawał w pobliżu byłej żony, uniemożliwiając jej powrót do środka budynku, gdzie znajdowały się dzieci. Między czasie monitoring pokazał jak J. C. (1) podszedł do utrwalającego telefonem komórkowym całą sytuację R. S. i pokazał mu rozbity przez A. W. (1) komputer. Ww. opryskliwie odpowiedział na słowa pokrzywdzonego dotyczące naprawienia szkody. Nagranie pochodzące z telefonu T. W. ukazywało z kolei jak A. W. (1) znajdując się w przedsionku budynku nie tylko kontroluje sytuację dookoła, obserwuje domowników i reaguje agresją na próby wyniesienia jej z domu. Nadto dobrze widzi co działo się wokół niej, mimo wcześniejszego spryskania gazem. Świadczą o tym precyzyjnie wykonywane przez nią czynności np. sięganie po wodę, łapanie za drzwiczki zamrażalki, odpychanie rąk domowników, wreszcie samo uderzenie J. C. (1), które zostało poprzedzone zauważalnym spojrzeniem oskarżonej w jego stronę. W tym miejscu należy podkreślić, że w trakcie całego zdarzenia J. C. (1) zachowywał się wobec oskarżonej spokojnie, kierował wobec niej jedynie prośby opuszczenia domu. Pomimo tego to wobec ww. A. W. (1) zachowywała się najbardziej napastliwie.

W momencie, gdy pokrzywdzony starał się ją wynieść na zewnątrz uderzyła go pięścią w twarz w okolice lewego oka, powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni. Spowodowała także połamanie oprawy okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi noszonych przez niego na twarzy. Wszystkie ww. czynności oskarżona wykonywała dokładnie, kierując swe ciało w konkretne miejsca, jej ruchów w żadnym wypadku nie można uznać za chaotyczne czy chociażby niedokładne. Dopiero po ponownym spryskaniu jej gazem, co nastąpiło po tym jak uderzyła J. C. (1) w twarz, utraciła możliwość wyraźnego widzenia. Nagranie ukazywało jak przed uderzeniem pokrzywdzonego oskarżona spogląda w jego kierunku, oceniając odległość w jakiej ww. się od niej znajduje i dopiero po tym zadaje konkretne, dokładne ciosy. Co istotne, siła uderzenia z jaką ww. natarła na pokrzywdzonego była znaczna, co w połączeniu z widocznym na jej twarzy zacięciem, świadczyło o chęci wyrządzenia krzywdy J. C. (1). W tle nagrania słychać również jak E. C. wielokrotnie wykrzykiwała w kierunku oskarżonej obraźliwe słowa, nakłania syna do stosowania wobec ww. siły fizycznej, w tym ponownego zastosowania wobec ww. gazu. Używane przez nią sformułowania były nieprzyzwoite, a nawet wulgarne. Także podczas odtwarzania nagrania sporządzonego przez T. W. obrazującego sytuację wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych słychać było jak E. C. niewłaściwie odzywała się do oskarżonej, namawia syna do uderzenia jej wałkiem, użycia wobec niej gazu. W jej głosie nie słychać było strachu, obawy czy niepewności, przeciwnie E. C. chciała, aby A. W. (2) „dostała za swoje”, aby cierpiała. Ww. nie tylko doskonale zdawała sobie sprawę z tego co wykrzykuje, ale także była silnie zaangażowana w zaistniały konflikt, ze wszystkich domowników zachowywała się w sposób najbardziej agresywny wobec oskarżonej. Co przeczyło, jej twierdzeniom, iż czuła zagrożenie ze strony A. W. (1) i obawiała się, że groźby jakie ta kierowała pod jej adresem wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione.

Ostatecznie nagrania ukazuje jak domownikom udało się wynieść na zewnątrz budynku oskarżoną, która usiadła na trawniku krzycząc, że źle się czuje, zawodziła przy tym głośno, polewała się wodą, zdzierała z siebie ubranie. Na miejsce przybył ojciec oskarżonej wraz z innym mężczyzną. Nagranie utrwaliło moment, gdy R. W. przeskoczył przez ogrodzenie posesji i wykrzykiwał w kierunku T. W., który w obawie przez ww. zerwał się do ucieczki, po chwili widać, jak ojciec oskarżonej wrócił przed dom spryskany gazem. Na miejsce zdarzenia przybył patrol policji oraz pogotowie.

Odtworzone nagrania nie pozostawiały cienia wątpliwości, że przedstawiają one niczym niezakłócony ciąg, bez ingerencji. Dowód ten nie budził zastrzeżeń Sądu, z tego względu należało go uznać za wiarygodny. Dodatkowo nie można mu było zarzucić tendencyjności, gdyż sam jego charakter wykluczał przyjęcie takiego stwierdzenia. Zdecydowanie należało go potraktować jako obiektywny materiał stanowiący podstawę ustaleń faktycznych. Poza tym materiał poglądowy znajdujący się na płytach CD i P., stanowił zwarty, następujący po sobie nieprzerwany (ludzką ingerencją) ciąg czasowy. Nagrania (choć część bez dźwięku) odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia jakie miało miejsce w dniu 16 lutego 2022r. w miejscowości (...). Jednocześnie w całej rozciągłości przeczył wyjaśnieniom oskarżonej jakoby nie ponosiła winy za zdarzenia wskazane w punktach dwa, trzy cztery wyroku.

Sąd oceniał wiarygodność zeznań świadków i wyjaśnień oskarżonej przez pryzmat omówionych powyżej nagrań dotyczących ww. zdarzenia. I uznał, że zeznania złożone przez T. W. były zbieżne z przedstawionym powyżej materiałem poglądowym, dlatego zasługiwały na danie im wiary. Wprawdzie pokrzywdzony nie potrafił w składanych przez siebie zeznaniach zachować pełnego obiektywizmu, w szczególności opanować negatywnych emocji jakie żywił wobec R. S. oraz oskarżonej, mimo tego jego zeznania dotyczące przebiegu samego zdarzenia w dnu 16 lutego 2022r. zasługiwały na wiarę. Podobnie jak wypowiedzi dotyczące motywów jakimi kierował się zatrzymując dzieci u siebie wbrew woli ich matki. Wprawdzie przybierały one charakter subiektywnych odczuć, niemniej jednak zdaniem Sądu uzasadniały jego zachowanie. Sąd z uwagi na otwarty konflikt między byłymi małżonkami z dużą dozą ostrożności odniósł się do oceny przez T. W. zachowań A. W. (1) w kontekście jej związku z R. S. i działań jakie ww. miała dokonywać przeciwko świadkowi tj. zasadności składania kolejnych zawiadomień o popełnieniu przez niego przestępstw, jak również powodów rozstania byłych małżonków, czy wreszcie wzajemnej negacji dotyczącej sposobu wychowywania i sprawowania opieki nad ich wspólnymi dziećmi. W tej części zeznania świadka z całą pewnością były tendencyjne, starał się on przedstawić oskarżoną w jak najgorszym świetle i umniejszyć jej umiejętności związane z podejmowaniem racjonalnych decyzji. Dlatego tej części zeznań ww. Sąd nie dał wiary. Strony bowiem nie uchroniły się przed roztrząsaniem w toku postępowania innych sporów, żali i pretensji, które nie miały znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy, a powodowały jedynie eskalację negatywnych emocji. Nadto T. W. w swych wypowiedziach starał się usprawiedliwić niewłaściwe zachowanie swej matki E. C. w dniu 16 lutego 2022r., tłumacząc zasadność jej działania niewłaściwym zachowaniem A. W. (1), co również zdaniem Sądu nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd dokonując oceny zeznań świadka E. C. nie tracił z pola widzenia jej zachowania uwidocznionego na opisanych powyżej nagraniach i stwierdził, że w zakresie w jakim wypowiedzi świadka pozostawały w sprzeczności z treściami utrwalonymi na ww. nośnikach nie zasługiwały one na wiarę. Z całą pewnością prawdą było, że oskarżona wtargnęła nieuprawniona do domu J. C. (1), zaatakowała słownie oraz fizycznie swą byłą teściową. Kobiety zaczęły się ze sobą szarpać, jednocześnie krzyczały na siebie, w tym oskarżona w swych słowach groziła ww. pozbawieniem życia, czego de facto E. C. nie przestraszyła się. Ww. nie tylko dawała odwet agresywnemu zachowaniu oskarżonej, równocześnie szarpiąc ww. za włosy i ubranie, ale także w późniejszym czasie nakłaniała domowników do stosowania wobec oskarżonej przemocy celem odegrania się na niej. Przez cały czas wykrzykiwała pod jej adresem obraźliwe słowa, poniżała ją, domagała się ponownego użycia wobec ww. gazu. Zachowywała się wobec A. W. (1) napastliwie, co przeczyło, jej twierdzeniom, iż czuła zagrożenie ze strony oskarżonej i obawiała się, że groźby jakie ta kierowała pod jej adresem wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione. Świadek również podjęła próbę przedstawienia A. W. (1) oraz jej ojca w negatywnym świetle. W trakcie składanych zeznań widoczna była niechęć jaką ww. żywi do A. W. (1) oraz członków jej rodziny. Dlatego Sąd dał wiarę zeznaniom ww. świadka jedynie w części w jakiej były one zgodne z materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny.

Słuchany w toku postępowania J. C. (1) jako jedyny z osób przebywających w dniu zdarzenia w budynku znajdującym się w miejscowości (...), w składanych zeznaniach zachował pełny obiektywizm. Bez emocji, spokojnie opowiadał o zdarzeniu jakie miało miejsce w dniu 16 lutego 2022r., w tym mówił o jego przyczynach, przebiegu i konsekwencjach. Do żadnej ze stron nie odnosił się subiektywnie, czy tendencyjnie. Relacjonował jedynie okoliczności, których był świadkiem lub które zasłyszał od innych uczestników. Jego zeznania nie tylko były wewnętrznie spójne, ale również pozostawały w zgodzie z nagraniami dołączonymi do akt sprawy. Dlatego Sąd uznał je za wiarygodne i w oparciu nie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie.

Podobnie Sąd ocenił zeznania funkcjonariusza policji M. S., która przybyła na miejsce zdarzenia z ramach zgłoszonej interwencji. Ww. mówiła spokojnie, jasno odpowiadała na zadawane pytania. Nie podejmowała prób przedstawiania stron w pozytywnym bądź negatywnym świetle. Co więcej, jako osoba postronna nie miała powodu, aby podejmować próby konfabulacji. Ww. wykonywała wyłącznie czynności służbowe, kiedy to ujawniła popełnienie przez oskarżoną przestępstwa, zaś podane przez nią okoliczności zdarzenia stanowiły odtwarzanie spostrzeżeń z rzeczywistego przebiegu zajścia. Z zeznaniami świadka w pełni korelował pozostały materiał dowodowy uznany przez Sąd za wiarygodny.

W sprawie składali także zeznania R. S., R. W. oraz S. W..

Każdy z ww. świadków potwierdził fakt, że wydarzenia jakie miały miejsce w dniu 16 lutego 2022r. zostały przez nich zainicjowane. Mianowicie zaplanowali wspólnie z oskarżoną odebranie jej małoletnich dzieci od T. W.. Nie wykluczali przy tym zastosowania rozwiązań siłowych, uważali bowiem, że ojciec małoletnich przetrzymuje dzieci bezprawnie. Omówili wcześniej między sobą, że danego dnia równocześnie przybędą do miejscowości (...) tj. miejsca przebywania małoletnich, dwoma oddzielnymi samochodami. W ramach wsparcia pojechał z nimi S. W., który przyznał, że przed całą akcją R. W. informował go, że ojciec dzieci to „nieobliczalny człowiek” i on jest im potrzebny w sytuacji, gdyby miało do czegoś dojść. W trakcie jazdy oba samochody miały ze sobą kontakt telefoniczny, przy czym A. W. (1) miała wezwać policję na miejsce i w jej asyście odebrać dzieci. Z zeznań świadka S. W. wynikało, że policja została wezwana przez oskarżoną, ale nie było wolnego patrolu i nie przybyła na miejsce od razu. Ww. podał, że najpierw pod dom J. C. (1) przyjechała A. W. (1) z kolegą, jednak nie udało się im odebrać dzieci od T. W., mimo, że ww. weszła się do środka wykorzystując sytuację tj. że furtka prowadząca na posesję była otwarta podobnie jak drzwi prowadzące do budynku. Świadek S. W. nie wiedział co działo się przed jego przyjazdem, słyszał jedynie urywki rozmowy jaką A. W. (1) prowadziła później z policją. Podał, że gdy przyjechał z R. W. na miejsce oskarżona znajdowała się poza budynkiem na trawniku prosiła pomoc, z uwagi na użycie wobec niej gazu. Mówił o zachowaniu ojca oskarżonej oraz jej byłego męża. Podobne zeznania złożył R. W., który przyznał, że jadąc do miejscowości (...) spodziewał się kłopotów, dlatego zależało mu by wszystko odbyło się w asyście policji. Twierdził także, że mimo, iż w ramach wsparcia pojechał z nim S. W., chciał aby wszystko odbył się spokojnie, dobrowolnie. Ww. nie był naocznym świadkiem tego co działo się w domu J. C. (1), znał przebieg zdarzenia wyłącznie z opowiadać córki, które powiedziała mu, że wykorzystała sytuację i weszła do domu po dzieci, nie czekając na policję. Tam została od razu bez powodu zaatakowana przez byłą teściową, chociaż nigdy wcześniej nikt z domowników nie był wobec niej agresywny i wszyscy odnosili się do niej z życzliwością. Twierdziła, że została pobita wałkiem przez byłego męża, popsikana gazem i wyrzucona na zewnątrz bez pomocy, gdzie zastał ją świadek. R. W. w trakcie składanych zeznań nie krył ani niechęci do T. W., ani pogardy jaką do niego żywił. Nie potrafił opanować emocji, także do sądu początkowo zwracał się podniesionym głosem. Wprost wskazał, że uważa T. W. za osobę niezrównoważoną psychicznie, podawał szereg przykładów niewłaściwego zachowania się ww. wobec córki. Miał do niego żal za sposób w jaki potraktował A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022r. Przyznał jednocześnie, że przeskoczył ogrodzenie posesji J. C. (2), między innymi dlatego, że chciał odebrać T. W. telefon z nagraniem całego zajścia, ponieważ słyszał od córki, że ww. wszystko nagrywał. Świadek zeznał, że nie pytał córki czy przebywając w przedsionku domu widział co się dzieje, założył że nie, bo sam miał problemy z widzeniem po tym jak został popsikany gazem przez T. W.. Z kolei R. S. w składanych zeznaniach podał, że po przybyciu na miejsce oskarżona wbiegła na podwórko, a później do domu, ponieważ wykorzystała sytuację, że furtka i drzwi były otwarte. Zeznał, że on sam nie wszedł na posesję ponieważ, już w tedy toczyły się różne sprawy karne przeciwko niemu z oskarżenia T. W. i nie mógł się do niego zbliżać. Ww. nie wiedział co działo się wewnątrz budynku przez około 10 minut, dopiero po otwarciu drzwi zobaczył A. W. (1) siedzącą na podłodze w przedsionku. Podał, że widział jak w tym czasie przez okno ktoś wyrzuca laptopa. Twierdził, że ww. nie chciała wyjść, krzyczała żeby oddali jej dzieci, została popsikana gazem, wyniesiona na zewnątrz, on w tym czasie przeklinał i wzywał głośno pomocy. Świadek opowiadał o zachowaniu domowników, którzy nie chcieli udzielić ww. pomocy, reakcji A. W. (1) na użyty wobec niej gaz oraz o tym co działo się po przybyciu służb ratunkowych oraz policji. Nie pamiętał jednak żadnych istotnych okoliczności dotyczących zniszczenia laptopa czy okularów pokrzywdzonego, próśb domowników, w tym J. C. (1), aby ww. opuściła jego dom. Tłumaczył, że siłowe odebranie dzieci wynikało z miłości macierzyńskiej A. W. (1) do nich. Podał, że oskarżona chciała zabrać dzieci i odjechać bez informowania o tym byłego męża, „dzieci chciała odebrać siłą”. Z kolei swego niewłaściwego zachowania nie był pewny, twierdził, że kierowały nim emocje i dobro A. W. (1). Jednocześnie negatywnie wypowiadała się o uczestnikach zdarzenia, w szczególności T. W.. Świadek zeznał, że słyszał od oskarżonej, że po tym jak weszła do środka i zobaczyła dzieci, była teściowa wyprowadziła je gdzieś, więc po nie pobiegła, dlatego obie zaczęły się szarpać.

Sąd dał wiarę zeznaniom ww. świadków jedynie w części w jakiej pozostawały w zgodzie z obiektywnym materiałem dowodowym jakim były nagrania dołączone do akt sprawy oraz zeznania świadków, uznane za wiarygodne. Niestety zarówno R. W. jak i R. S. nie uchronili się przed podejmowaniem prób konfabulacji, które zmierzały do uwolnienia A. W. (1) od odpowiedzialności karnej za czyny jakich się dopuściła. Ww. jako osoby bliskie oskarżonej za wszelką cenę starały się ją chronić, tłumacząc jej nieobliczalne zachowanie dobrem dzieci, miłością macierzyńską. W swych zeznaniach obaj mężczyźni demonizowali osobę T. W., starając się go ukazać jako niezrównoważonego emocjonalnie, chorobliwie zazdrosnego byłego męża i w ten sposób podważyć wiarygodność złożonych przez niego zeznań. Tendencyjność wypowiedzi świadków uniemożliwiała uznanie ich zeznań za prawdziwe. Jednocześnie każdy z nich starał się ukazać oskarżoną jako ofiarę nagannych zachowań T. W., który pomawiał ją o niewłaściwe wychowywanie małoletnich, gdy tymczasem była dobrą matką i prawą obywatelką. Najmniej stronnicze zeznania złożył S. W., dlatego też jego twierdzenia Sąd uzna ł za najbardziej wiarygodne. Taki obraz ww. w toku postępowania próbowała wykreować także sama oskarżona poprzez swoje zachowanie na sali rozpraw. Tymczasem odtworzone w trakcie postępowania sądowego nagrania pokazywały prawdziwy charakter stron, motywy działania jakimi się kierowali oraz sposób ich zachowania. R. S. przez całe zajście nie tylko wulgarnie i obraźliwie odnosił się do T. W. i J. C. (1), ale także nie szczędził wobec nich kąśliwych uwag, bagatelizował kierowane do niego prośby opuszczenia posesji, krzyczał na całą okolicę o napaści jaka jego zdaniem dokonała się na oskarżonej, jednocześnie widząc jej stan nie zawiadamiał organów ścigania czy służb ratunkowych, twierdząc, że musi nagrywać całe zajście. Dzwonił przy tym do ojca A. W. (1), aby ten przyjechał z jak najszybszym wsparciem. Nadto dopingował oskarżoną, by stawiała opór i nie opuszczała domu J. C. (1), dalej zachowywała się agresywnie. Upewniał ją, że nagrywa całe zdarzenie, gdy ta pytała się go o to. Nie przebierając w słowach prowokował domowników do ataku na jego osobę. Zarówno w zachowaniu ww. jak i oskarżonej widać było teatralność, zachowanie na pokaz, na potrzeby zaistniałej sytuacji. Świadczyły o tym między innymi ich rozmowy oraz gesty uwidocznione na nagraniach. Motywem działania ww. z całą pewności nie było dobro dzieci, które przestraszone, płakały w trakcie całego zajścia. Widziały jak ich matka zachowuje się nieobliczalnie, niszczy przedmioty, krzyczy, szamocze się z babcią. Jak ustalono w toku postępowania cała sytuacja odbiła się negatywnie na małoletnich, które musiały korzystać ze specjalistycznej pomocy. Nagrania ukazywały także jak A. W. (1) siedząc w przedsionku budynku stara się grać ofiarę, krzyczy, że nie wyjdzie bez dzieci, atakuje osoby, które chcą ją wyprowadzić, zaś po ponownym użyciu gazu traci ostrość widzenia, lecz mimo tego nie rezygnuje ze stawiania oporu, wszystko dla potrzeb ewentualnego postępowania sądowego. Dlatego też informuje swego ojca R. W., że były mąż nagrał całą sytuację jaka działa się wewnątrz domu telefonem komórkowym, w konsekwencji ww. przeskakuje ogrodzenie i stara się zabrać telefon pokrzywdzonemu. Z tego względu Sąd dał wiarę wyjaśnieniom złożonym przez oskarżoną w części w jakiej przyznała się ona do popełnienia niektórych z zarzucanych czynów, opowiedziała o przygotowaniach jakie wraz z najbliższymi przedsięwzięła w celu odzyskania dzieci, wcześniejszego zawiadomienia policji w celu udzielenia jej wsparcia, oraz dalej idących skutków jakie zdarzenie z dnia 16 lutego 2022r. wywołało w jej życiu. W pozostałej części Sąd uznał twierdzenia ww. za nieprawdziwe zwłaszcza co do przebiegu wypadków jakie miały miejsce wewnątrz budynku. Przede wszystkim przeczył wypowiedziom oskarżonej omówiony powyżej materiał poglądowy pochodzący z nagrań z telefonów komórkowych oraz monitoringu, zeznania świadków, którym Sąd dał wiarę, w tym T. W. oraz R. S. w części dotyczącej początkowej fazy zdarzenia tj. sytuacji z udziałem ww. i E. C.. Wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie nie zasługiwały na wiarę, stanowiły wyłącznie przyjętą przez A. W. (1) linię obrony. Ww. starała się przerzucić ciężar odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie na T. W. oraz pozostałych domowników. Wielokrotnie w swych wypowiedziach podkreślała jak źle była traktowana przez byłego męża w czasie trwania małżeństwa, w dniu 16 lutego 2022r. jaki i później. Podobnie jak R. W. i R. S. przedstawiała T. W. wyłącznie w negatywnym świetle, zarzucała mu szereg niewłaściwych zachowań zmierzających do ograniczenia jej swobody czy wolności. W toku całego postępowania wykorzystywała wszelkie sposobności, aby zdyskredytować go w oczach Sądu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że Sąd nie pochwala stosowania przemocy, a tym samym nie akceptuje sposobu postępowania ww. w dniu 16 lutego 2022r., w szczególności używania gazu, czy zachowania biernej postawy w momencie, gdy oskarżona po ponownym użyciu gazu prosiła o pomoc. Jednakże Sąd dokonując oceny zaistniałego zdarzenia nie tracił z pola widzenia całokształtu zachowań ww. oraz okoliczność jakie im towarzyszyły. Zdaniem Sądu do zdarzenia z dnia 16 lutego 2022r. nie doszłoby, gdyby A. W. (1) poczekała na przyjazd funkcjonariuszy policji, których wcześniej wezwała. W asyście policji spokojnie mogłaby wyjaśnić sytuację i domagać się wydania dzieci przez T. W.. Oskarżona pytana w toku rozprawy dlaczego postąpiła inaczej, nie potrafiła racjonalnie wytłumaczyć swego zachowania. Okoliczność ta przemawiała za uznaniem, że intencje ww., od początku zmierzały do siłowego rozwiązania problemu tj. odebrania dzieci. Swym zachowaniem ww. naraziła małoletnie na traumatyczne przeżycia, które z całą pewnością odbiły się negatywnie na ich psychice. Dlatego ani miłość macierzyńska, ani dobro dzieci nie usprawiedliwiały jej postępowania, w tym dopuszczenia się przestępstw przypisanych wyrokiem.

- opinie:

- wstępna opinia sądowo -psychiatryczna,

- opinie sądowo- lekarskie,

- opinie

z zakresu informatyki śledczej i elektroniki A. C. oraz rzeczoznawcy majątkowego T. S.

W sprawie została sporządzona wstępna opinia sądowo – psychiatryczna, z której jednoznacznie wynikało, że po stronie A. W. (1) nie zachodziły uzasadnione wątpliwości, co do jej poczytalności w dacie popełnianych przez nią czynów.

Nadto na etapie postępowania przygotowawczego sporządzone zostały opinie sądowo- lekarskie, w których biegły wyraźnie wskazał jakiego rodzaju obrażeń ciała doznali pokrzywdzeni T. W. i J. C. (1). Specjalista odniósł się także do mechanizmów ich powstania oraz określił skutki jakie w rozumieniu przepisów kodeksu karnego wywołały. Nadto biegły, co do pokrzywdzonego T. W. wyodrębnił różnego rodzaju obrażenia powstałe w wyniku szczypania przez oskarżoną oraz powstałe w wyniku uderzenia pokrzywdzonego w płot.

Sąd poddał analizie ww. opinie i nie dopatrzył się w nich sprzeczności, niejasności, czy też braków, które świadczyłyby o jej niekompletności tj. aby nie czyniły one zadość wymogom art. 193 kpk bądź art. 201 kpk. Przeciwnie biegli w kategoryczny sposób odpowiedzieli na zasadnicze pytania, wyjaśniając jednocześnie racjonalnie czym kierowali się formułując swe konkluzje. Wnioski zawarte w opiniach wskazały na bezpośredni związek między zachowaniem oskarżonej, a popełnieniem przez nią zarzucanych jej czynów. Nadto przeprowadzona przez biegłych analiza materiału dowodowego, dodatkowo utwierdzała Sąd w przekonaniu o słuszności sformułowanych w nich konkluzji. Dodatkowo transparentny przekaz informacji fachowych dla danej dziedziny dokonany przez biegłych pozwolił Sądowi na dogłębną weryfikację opinii i w konsekwencji uznanie trafności zaprezentowanych w nich wniosków.

W niniejszej sprawie zostały również sporządzone opinie przez biegłych sądowych z zakresu informatyki śledczej i elektroniki A. C. oraz z zakresu wyceny ruchomości T. S..

Sąd poddał analizie ww. opinie i nie dopatrzył się w nich sprzeczności, niejasności, czy też braków, które świadczyłyby o ich niekompletności tj. aby nie czyniły one zadość wymogom art. 193 kpk bądź art. 201 kpk. Przeciwnie obaj biegli w jednoznaczny sposób odpowiedzieli na zasadnicze pytania, wyjaśniając racjonalnie czym kierowali się formułując swe konkluzje. Pozyskane odpowiedzi pozwoliły Sądowi na powiązanie ich z pozostałym materiałem dowodowym i w konsekwencji poczynienie stosownych ustaleń faktycznych niezbędnych w niniejszej sprawie. Konkluzje zawarte w ww. opiniach były jasne i poddawały w wątpliwość twierdzenia stron, tak co do łącznej wartości szkód poniesionych faktycznie przez J. C. (1) jak i twierdzeń oskarżonej, co do manipulowania przez T. W. nagraniami z dnia 16 lutego 2022r. dokonanymi przez niego telefonem komórkowym.

Biegły z zakresu wyceny ruchomości T. S. precyzyjnie wyliczył wartość każdego z przedmiotów, które uległy uszkodzeniu w wyniku zachowania oskarżonej w dniu 16 lutego 2022r. tj. przenośnego komputera marki (...) oraz okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi. Wskazał, że wartość komputera wynosiła 855,00 zł, zaś ww. okularów 2090,00 zł. Przy czym wyceny okularów korekcyjnych dokonał w trzech wariantach, uzależniając ich wartość od rodzaju szkieł jakie były w nich zamontowane. Z uwagi na fakt, że oskarżona kwestionowała twierdzenia pokrzywdzonego, iż w uszkodzonych okularach znajdowały się szkła progresywna, Sąd zwrócił się do pracowni okulistycznej w jakiej wykonywane były okulary o wskazanie rodzaju zastosowanych soczewek korekcyjnych. W odpowiedzi uzyskał informację, że zamontowane w ww. okularach szkła stanowiły soczewki progresywne.

Natomiast biegły z zakresu informatyki śledczej i elektroniki A. C. sporządził w sprawie opinię wstępną, w której wskazał, że po dostarczeniu nośnika, na którym znajdowało się poddawane w wątpliwość nagrania można przeprowadzić badanie w zakresie stwierdzenia czy znajdujące się tam pliki są oryginalne i nie były modyfikowane, czy też były modyfikowane to w jakim zakresie. Z tego względu Sąd dopuścił dalej idący dowód z opinii ww. biegłego celem ustalenia czy pliki znajdujące się na nośniku złożonym do akt sprawy przez T. W. nosiły ślady modyfikacji czy też stanowiły oryginalne nagrania. Biegły po przeprowadzeniu szeregu badań dobitnie wskazał z wysoką pewnością, że materiał poddany badaniu nie był modyfikowany, a co za tym idzie, że pliki poddane analizie były autentyczne.

Zastosowane przez obu biegłych metody badawcze oraz źródła informacji z jakich pozyskiwali dane poddane koncypowaniu przez Sąd w pełni odpowiadały potrzebom danego postępowania oraz nie odbiegały w żaden sposób rozwiązań stosowanych w tego rodzaju sprawach. Natomiast wnioski końcowe uzyskane przy ich zastosowaniu w logiczny sposób wynikały z czynności przeprowadzonych przez biegłych, znajdowały także poparcie w dowodach zgromadzonych w sprawie. Dodatkowo jasny przekaz informacji fachowych dla danych dziedzin dokonany przez biegłych pozwolił Sądowi na weryfikację treści opinii i w konsekwencji uznanie trafności zaprezentowanych w nich konkluzji. Zdaniem Sądu opinie sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania były zupełne (kompletne i dokładne) oraz bez wątpienia komunikatywne (zrozumiałe i jasne). Sporządzone zostały przez osoby posiadające wymaganą, specjalistyczną wiedzę, a ich ustalenia i konkluzje były logiczne oraz zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Co więcej, biegli nie tylko udzielili wyczerpujących odpowiedzi na zadawane pytania, ale również w fachowy sposób odnieśli się do zgłaszanych przez strony wątpliwości, co dodatkowo utwierdziło Sąd w przekonaniu o trafności zawartych w opiniach konkluzji.

- protokół oględzin osoby J. C. (1),

- zdjęcia zniszczonych przedmiotów,

- wywiad środowiskowy,

- kopia notatników służbowych funkcjonariuszy policji

- pismo pracownia okulistyczna,

- dokumentacja złożona przez strony w toku postępowania sądowego w części dopuszczonej jako dowód w sprawie

- dowody z akt sprawy prowadzonej przez PR w O. sygn. 4025-0.Ds.1490.2022

- karta informacyjna J. C. (1),

-zaświadczenie lekarskie dot. T. W.

- wydruki z interwencji,

- informacja o karalności,

- protokół oględzin nagrań z kamery samochodowej,

- protokół oględzin nagrań z telefonu,

- protokół oględzin monitoringu,

Dokumenty w postaci : protokołu oględzin osoby J. C. (1), zdjęć zniszczonych przedmiotów, wywiadu środowiskowego, kopii notatników służbowych funkcjonariuszy policji, pisma pracowni okulistycznej, dokumentacji złożonej przez strony w toku postępowania sądowego w części dopuszczonej jako dowód w sprawie, dowody z akt sprawy prowadzonej przez PR w O. sygn. 4025-0.Ds.1490.2022, karty informacyjnej J. C. (1), zaświadczenia lekarskiego dot. T. W., wydruków z interwencji, informacji o karalności, protokołów oględzin nagrań z kamery samochodowej, z telefonu, monitoringu żadna ze stron nie miała zastrzeżeń co do danego materiału.

Protokoły dokonanych czynności zostały sporządzone profesjonalnie, zgodnie z przewidziana procedurą, przez osoby do tego uprawnione, zaś ich treść nie pozostawia wątpliwości co do prawidłowości dokonanych czynności i prawdziwości zawartych w nich informacji. Z tego względu Sąd uznał ww. dowody za wiarygodne i istotne dla ustalenia stanu faktycznego. Wymieniony materiał był jasne, nie budził zastrzeżeń Sądu, stanowił obiektywny materiał dowodowy, w oparciu o który został ustalony stan faktyczny w sprawie.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1

-wyjaśnienia oskarżonej w części dotyczącej nieprzyznania się do popełnienia czynów przypisanych jej w wyroku

Twierdzeniom oskarżonej w tej części przeczył materiał dowodowy, który Sąd uznał za wiarygodny- szczegółowo w pkt 1.1 dowody będące podstawą ustalenia faktów.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

2-5

A. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Dokonana analiza materiału dowodowego oraz jego ocena pozwoliła Sądowi na przyjęcie następującej konkluzji, iż A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) poprzez niezamknięte na klucz drzwi wdarła się do domu będącego własnością J. C. (1) i pomimo jego żądań domu tego nie opuściła.

Swoim zachowaniem wypełniła dyspozycję przepisu z art. 193 kk i jednocześnie naruszyła dobro prawnie chronione jakim jest wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem.

W doktrynie wskazuje się, że przestępstwo określone w art. 193 kk ma charakter powszechny, tzn. może być popełnione przez każdego, z tym jednak ograniczeniem, że sprawcą tego przestępstwa nie może być osoba uprawniona do przebywania w danym miejscu, także wbrew woli innej osoby uprawnionej. Przestępstwo określone w art. 193 może być popełnione zarówno przez działanie, gdy sprawca „wdziera się” do miejsc wskazanych w tym przepisie, jak i przez zaniechanie, gdy sprawca miejsc tych nie opuszcza wbrew żądaniu osoby uprawnionej. N. miejsca wymienionego w art. 193 kk realizuje znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 193 wtedy, gdy sprawca znalazł się w tym miejscu za zgodą osoby uprawnionej. Dla bytu przestępstwa nie ma znaczenia, czy sprawca znalazł się w tym miejscu legalnie (np. został zaproszony), czy też nielegalnie (tzn. uprzednio wdarł się do niego). Jeśli jednak sprawca dostał się do danego miejsca legalnie, to nieopuszczenie tego miejsca staje się bezprawne od momentu, kiedy dowiaduje się o woli (żądaniu) osoby uprawnionej, aby opuścił owo miejsce (por. Wojciechowska [w:] Kunicka-Michalska, Wojciechowska, Przestępstwa, s. 67). Zarówno w razie „wdzierania się”, jak i „nieopuszczania” miejsca, brak zgody osoby uprawnionej lub jej żądanie nie wymagają żadnego usprawiedliwienia dodatkowymi okolicznościami, poza jedynie tą, że osoba żądająca jest uprawniona do decydowania o tym, kto może przebywać w danym miejscu. Przestępstwo określone w art. 193 może być popełnione tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Do popełnienia tego przestępstwa konieczna jest świadomość wejścia bez podstawy prawnej oraz bez zgody osoby uprawnionej do miejsca określonego w przepisie lub pozostawania w takim miejscu wbrew żądaniu osoby uprawnionej(por. M. Mozgawa, komentarz do KK art. 193 kk).

W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że pod pojęciem "wdarcie się" użytym na gruncie art. 193 k.k. należy rozumieć przełamanie, przy wkroczeniu do miejsc określonych w tym przepisie, nie tyle przeszkody fizycznej, ile woli osoby uprawnionej. Wchodzą tu więc w grę wszelkie sposoby przedostania się do miejsca wymienionego w przepisie bez zgody osoby uprawnionej i to zgody chociażby domniemanej, a więc gwałtem, podstępem, pod fałszywym pozorem, czy też używając groźby (por. wyrok SN z 09.05.2018r. sygn. akt V KK 406/17).

W okolicznościach niniejszej sprawy zachowanie A. W. (1) wypełniło znamiona przestępstwa z art. 193 kk. Oskarżona nie miała prawa wstępu do domu mieszkalnego J. C. (1), z uwagi na zmianę

wzajemnych relacji między nią, a T. W.. Rozwód ww. i późniejszy spór spowodował, że bezpowrotnie utraciła przysługujące jej wcześniej prawo. Strony pozostawały w otwartym konflikcie, prowadzone były liczne sprawy sądowe, w tym sprawy karne. T. W. z uwagi na podejrzenie stosowania przemocy wobec małoletnich przez partnera ww. odmówił oskarżonej wydania dzieci, o czym poinformował ww. Nie chciałby przed wyjaśnieniem przez ograny ścigania ww. okoliczności małoletnie przebywały w otoczeniu niesprzyjającym ich rozwojowi, zagrażającym jego zdaniem bezpieczeństwu dzieci. Pomimo tego oskarżona na własną rękę siłą, nie czekając na asystę policji, o którą wcześniej się upominała, postanowiła odebrać dzieci od byłego męża. Wykorzystała nadarzającą się sytuację i przez niezamkniętą furtkę wbiegła na posesję należącą do J. C. (1), a następnie z impetem wdarła się do domu będącego jego własnością i pomimo jego żądań domu tego nie opuściła. Zachowywała się przy tym agresywnie wobec domowników, krzyczała, niszczyła rzeczy, a nawet dopuściła się rękoczynów. Nie reagowała na kilkukrotne, wyraźne prośby opuszczenia domu oraz próby uspokojenia. Wobec eskalacji nagannego zachowania oskarżonej właściciel domu wraz z domownikiem T. W. wielokrotnie nakazywali ww. opuszczenie budynku, co nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Oskarżona zareagowała z jeszcze większym uporem celowo chwytała się sprzętów znajdujących się w pomieszczeniu, aby uniemożliwić domownikom jej wyprowadzenie. Negowała kierowane do niej nakazy opuszczenia domu, kategorycznie odmawiając ich wykonania, co w konsekwencji zmusiło pokrzywdzonych do jej wyniesienia. Na miejsce została wezwana policja oraz pogotowie.

Reasumując, okoliczności zdarzenia jednoznacznie wskazują, że A. W. (2) popełniła czyn z art. 193 kk, działała przy tym umyślnie. W chwili popełnienia przestępstwa miała zachowaną zdolność rozumienia znaczenia czynów jakich się dopuściła jak i kierowania swoim postępowaniem. W sprawie jak wskazano powyżej została sporządzona wstępna opinia sądowo – psychiatryczna, która potwierdziła iż ww. w chwili popełnienia ww. czynów była w pełni świadoma. W efekcie celowo nie zastosowała się do kierowanych do niej wyraźnych poleceń opuszczenia budynku, swym agresywnym zachowaniem doprowadziła do eskalacji konfliktu, co zakończyło się zniszczeniem przez oskarżoną mienia oraz uszkodzeniem ciała dwóch domowników.

Sąd nie podzielił stanowiska obrońcy, jakoby oskarżona była uprawniona do przebywania w domu J. C. (1), z uwagi na konieczność odbioru dzieci. Okoliczności zdarzenia, jego przebieg zdecydowanie przeczą ww. twierdzeniom. Oskarżonej nie przysługiwało żadne prawo do wstępu do ww. obiektu stanowiącego cudze mienie, z czego ww. doskonale zdawała sobie sprawę. Dlatego wbrew woli właściciela budynku oraz domowników wtargnęła na posesję, a następnie wdarła się do domu (por. wyrok SN z 07.05.2013e. sygn. III KK 388/12). Jaj zeznał ojciec ww. oraz R. S. oskarżona zamierzała siła odebrać dzieci byłemu mężowi, nie informując go o tym. Już sam fakt, wezwania policji i nie czekania na jej przyjazd, świadczył o faktycznych intencjach ww.

Konkludując, w realiach niniejszej sprawy Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że sytuacja jaka miała miejsce w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W. przebiegła zgodnie z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym. Taki wniosek należy wysnuć z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań przesłuchiwanych w sprawie świadków oraz nagrań obrazujących jego przebieg.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał A. W. (1) za winną czynu z art. 193 kk i wymierzył jej adekwatną karę.

Nie należy zapominać, że wszystkie czyny przypisane oskarżonej w wyroku zostały popełnione przez w lutym 2022r, a orzekanie miało miejsce 05 października 2023r. W chwili popełnienia czynów obowiązywały inne przepisy Kodeksu karnego niż w chwili orzekania. Zgodnie z art. 4 § 1kk obowiązkiem sądu było rozważenie, którą ustawę zastosować jako względniejszą dla sprawcy. Art. 4§1kk stanowi bowiem, że jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W doktrynie podnosi się, że za względniejszą dla sprawcy należy uznać tę ustawę, której wybór opiera się na ocenie całokształtu in concreto konsekwencji wynikających dla oskarżonego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Najczęściej zagrożenie określone sankcją normy typizującej czyn sprawcy będzie mieć znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia o wyborze ustawy. Jednakże jedynie rozszerzenie przedmiotu oceny pozwoli uniknąć uznania za względniejszą ustawę, która jest nią jedynie in abstracto, lecz nie jest in concreto. W orzecznictwie Sądu Najwyższego, dominuje pogląd, iż oceny "ustawy względniejszej", w rozumieniu tego przepisu, powinno dokonywać się nie na płaszczyźnie abstrakcyjnej (poprzez porównywanie samej treści ustaw), lecz konkretnej, uwzględniając wszystkie okoliczności popełnionego czynu, biorąc pod uwagę faktyczne konsekwencje prawne, jakie mogą zostać orzeczone wobec sprawcy na podstawie podlegających ocenie ustaw.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekający w danej sprawie uznał, że z uwagi na przesłanki wymiaru kary określone w między innymi w art. 33 kk, art. 34 kk, art. 37a kk. zdecydowanie korzystniejsza dla oskarżonej była ustawa obowiązująca w chwili popełnienia przestępstw. Z tego względu Sąd orzekł o zastosowaniu art. 4§1kk wyroku.

Dokonana analiza materiału dowodowego oraz jego ocena pozwoliła Sądowi na przyjęcie następującej konkluzji, iż A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), gmina W., powiat (...), województwo (...) dokonała uszkodzenia komputera przenośnego marki (...) o wartości 855,00 zł oraz okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi o wartości 2090,00 zł, w ten sposób, iż uderzyła w monitor komputera drewnianym wałkiem do ciasta, powodując roztrzaskanie matrycy ekranu, a następnie wyrzuciła go przez okno na trawnik, ponadto uderzając prawą pięścią w twarz J. C. (1) spowodowała połamanie oprawy okularów noszonych przez niego na twarzy, powodując tym samym straty, o łącznej wartości 2945,00 złotych na szkodę J. C. (1).

Przeprowadzone postępowanie w sprawie bezsprzecznie wykazało, że oskarżona świadomie dokonała zniszczenia mienia należącego do J. C. (1). Ww. w trakcie składanych przed sądem wyjaśnień de facto przyznała się do zniszczenia zarówno komputera przenośnego marki (...) jak i okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi. Twierdziła jednak, że w przypadku komputera działała pod wpływem chwili, zaś w wypadku okularów uszkodzenia dokonała niechcący broniąc się przed siłowym wyprowadzeniem jej z budynku przez obu mężczyzn. Wskazywała również, iż ze względu na użycie wobec niej gazu nie widziała co dzieje się wokół niej, wymachiwała na oślep rękami w kierunku J. C. (1) i T. W. jedynie starając się przed nimi osłonić. Poddawała także w wątpliwość wartość uszkodzonych przedmiotów.

W toku postępowania Sąd ustalił faktyczny przebieg zdarzenia jakie miało miejsce w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...) oraz jaka była rzeczywista wartość uszkodzonych w skutek działania oskarżonej rzeczy. Sąd posiłkował się przy tym, dokumentacją zdjęciową sporządzoną przez funkcjonariuszy policji, nagraniami z monitoringu oraz z telefonów komórkowych osób uczestniczących w zdarzeniu i zeznaniami świadków, wyjaśnieniami oskarżonej, i ustalił, że A. W. (1) z premedytacją dokonała uszkodzenia komputera przenośnego marki (...). Działała przy tym umyślnie w zamiarze bezpośrednim, znajdując się wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych chwyciła drewniany wałek do ciasta, którym uderzyła w monitor komputera stojącego w jednym z pokoi, co spowodowało roztrzaskanie matrycy ekranu, po czym ww. wyrzuciła urządzenie przez okno na trawnik. Na nagraniach z monitoringu oraz telefonów komórkowych wyraźnie widać jak ww. wyrzuca najpierw wałek, a następnie komputer przez okno. Wcześniej na nagraniach słuchać krzyki świadków T. W. i E. C., z których wynika, że oskarżona rozbiła monitor komputera wałkiem do ciasta. Powyższe w połączeniu z wyjaśnieniami oskarżonej wskazuje na jej sprawstwo. Przy czym ww. w chwili popełnienia danego czynu zachowała pełną świadomość, posiadała zdolność rozumienia znaczenia czynów jakich się dopuściła jak i kierowania swoim postępowaniem, co potwierdziła biegła w sporządzonej na potrzeby postępowania opinii.

Nadto umyślnie z zamiarem ewentualnym dokonała uszkodzenia okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi, które znajdowały się na twarzy J. C. (1). Analiza nagrania pochodzącego z telefonu komórkowego T. W. wykazała, że A. W. (1) znajdując się w wiatrołapie budynku nie tylko wiedziała co się wokół niej dzieje, ale również wszystko widziała. Świadczyły o tym precyzyjnie wykonywane przez nią czynności np. sięganie po wodę, łapanie za drzwiczki zamrażalki, odpychanie rąk domowników, wreszcie samo uderzenie J. C. (1), które zostało poprzedzone zauważalnym spojrzeniem oskarżonej w jego stronę. Wszystkie ww. czynności oskarżona wykonywała dokładnie, kierując swe ciało w konkretne miejsca, jej ruchy w żadnym wypadku nie były chaotyczne czy chociażby niedokładne. Dopiero po ponownym spryskaniu jej gazem, co nastąpiło po tym jak uderzyła J. C. (1) w twarz, utraciła możliwość wyraźnego widzenia. Nagranie ukazuje jak przed uderzeniem pokrzywdzonego oskarżona spogląda w jego kierunku, oceniając odległość w jakiej ww. się od niej znajduje i dopiero po tym zadaje konkretne, dokładne ciosy. Co istotne, siła uderzenia z jaką ww. naciera na pokrzywdzonego była znaczna, co w połączeniu z widocznym na jej twarzy zacięciem, świadczyło o chęci wyrządzenia krzywdy J. C. (1).

Sąd w celu dokonania wyceny faktycznej wartości uszkodzonych rzeczy dopuścił dowód z opinii pisemnej biegłego rzeczoznawcy, który precyzyjnie wyliczył wartość każdego z przedmiotów w dniu 16 lutego 2022r. tj. przenośnego komputera marki (...) oraz okularów korekcyjnych marki (...) ze szkłami progresywnymi. Wskazał, że wartość komputera wynosiła 855,00 zł, zaś ww. okularów 2090,00 zł. Przy czym wyceny okularów korekcyjnych dokonał w trzech wariantach, uzależniając ich wartość od rodzaju soczewek jakie były w nich zamontowane. Z uwagi na fakt, że oskarżona kwestionowała twierdzenia pokrzywdzonego, iż w uszkodzonych okularach znajdowały się soczewki progresywna, Sąd zwrócił się do pracowni okulistycznej w jakiej wykonywane były okulary o wskazanie rodzaju zastosowanych szkieł korekcyjnych. W odpowiedzi uzyskał informację, że zamontowane w ww. okularach szkła stanowiły soczewki progresywne.

W oparciu o opinie sporządzoną przez biegłego sądowego Sąd wycenił łączną wartość szkody na kwotę 2945,00 zł i w tym zakresie zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonej w punkcie trzecim aktu oskarżenia.

Zgodnie ze stanowiskiem przedstawicieli doktryny przedmiotem ochrony czynu zabronionego są własność i posiadanie rzeczy (zob. wyr. SN z 09.12.2003r. III KK 165/03). Przedmiotem przestępstwa określonego w art. 288§ 1 kk jest tylko cudza rzecz. Czyn jest przestępstwem materialnym. Skutkiem działania sprawcy jest zniszczenie, uszkodzenie lub niezdatność do użytku rzeczy, a także szkoda majątkowa przekraczająca 1/4 najniższego miesięcznego wynagrodzenia. Strona podmiotowa opisywanego czynu charakteryzuje się umyślnością zarówno w formie zamiaru bezpośredniego jak i ewentualnego (zob. komentarz do art. 288 kk. M. Szwarczyk-lex, komentarz do art. 288 kk M. Mozgawa – lex, komentarz do art. 288 kk M. Dąbrowska-Kardas, Legalis). W konsekwencji brak odbicia w świadomości sprawcy któregokolwiek z elementów znamion typu czynu zabronionego cytowanego powyżej, a więc nieuświadomienie sobie przez sprawcę co najmniej możliwości jego wystąpienia w wyniku realizowanego zachowania, oznacza niewypełnienie elementów decydujących o stronie podmiotowej przestępstwa z art. 288§ 1 kk i w konsekwencji powoduje niemożnością subiektywnego przypisania go sprawcy. Innymi słowy sprawca musi obejmować umyślnością desygnaty wszystkich znamion czynu zabranego, w tym także skutek w postaci zniszczenia, uszkodzenia mienia w stosunku do którego podejmuje swoje zachowanie (zob. komentarz A. Zoll do art. 278-363 kk, tom III- Części szczególna, wyd. Zakamycze 2006r.) W literaturze przedmiotu wskazuje się, że w przypadku zachowania objętego formą zamiaru bezpośredniego w płaszczyźnie intelektualnej sprawca musi mieć świadomość, że jego zachowanie będzie prowadzić do zniszczenia, uszkodzenia rzeczy lub świadomość możliwości doprowadzenia do takiego stanu, z kolei w płaszczyźnie woluntatywnej uświadomione elementy zachowania sprawcy muszą byś objęte jego wolą w postaci chęci wywołania uświadomionych stanów rzeczy. W przypadku działania umyślnego w formie zamiaru wynikowego, sprawca w płaszczyźnie intelektualnej musi mieć świadomość możliwości doprowadzenia swoim zachowaniem do zniszczenia, uszkodzenia mienia oraz w płaszczyźnie woluntatywnej – godzi się na zrealizowanie uświadomionych elementów. Jednakże Sąd Najwyższy wskazuje w odniesieniu do ustaleń dotyczących zamiaru wynikowego, że przyjmując tę postać umyślności nie można domniemywać czy domyślać się zgody sprawcy na powstały skutek jego zachowania, lecz należy wykazać, że zgoda na skutek stanowiła jeden z elementów zachodzących w psychice sprawcy (zob. wyr. SN z 27.07.1973r. IV KR 153/73, wyr. SN z 06.02.1973r. V KRN 569/72). W orzecznictwie wskazuje się, że inny charakter ma zniszczenie, a inny uszkodzenie rzeczy, z którym to rozróżnieniem wiąże się inna (mniej lub bardziej) negatywna ocena społeczna. Zniszczenie to unicestwienie rzeczy lub istotne naruszenie jej substancji, które uniemożliwia wykorzystywanie jej zgodnie z posiadanymi pierwotnie właściwościami i przeznaczeniem. Natomiast uszkodzenie to częściowe zniszczenie, spowodowanie powstania defektu (nawet niewielkiego), zepsucie itp. Stąd przypisując sprawcy odpowiedzialność z art. 124 k.w. lub art. 288 k.k., należy precyzyjnie ustalić, który typ czynu (jego odmianę) w rzeczywistości popełniono (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2017 r. IV KK 145/17).

W realiach danej sprawy materiał dowodowy potwierdzał okoliczność, że oskarżona obejmowała swym zamiarem skutek w postaci zniszczenia mienia. Przedmioty wskazane przez Sąd w wyroku zostały zniszczone i nie nadawały się do ponownego użycia zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem. W konsekwencji oskarżona swym zachowaniem wypełniła znamiona występku z art. 288 §1 kk. Wina A. W. (1) nie budziła wątpliwości.

Podstawową regułą prawa karnego jest zasada, iż granicą czynu jest zamiar. Analiza okoliczności sprawy, w tym zachowania oskarżonej, prowadzi do niepodważalnej konkluzji, iż A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022r. w miejscowości (...) nie tylko chciała zniszczyć komputer należący do J. C. (1), ale również godziła się na zniszczenie jego okularów korekcyjnych marki (...) i faktycznie zgodnie ze swą wolą dokonała zniszczenia ww. przedmiotów. Elementy przedmiotowe czynu z art. 288 §1 kk mieściły się więc w świadomości oskarżonej i były objęte jej wolą.

W efekcie oskarżona swym zachowaniem wypełniła dyspozycję przepisu z art. 288 §1 kk i jednocześnie naruszyła dobro prawnie chronione, jakim jest cudze mienie.

Dokonana analiza materiału dowodowego oraz jego ocena pozwoliła Sądowi na przyjęcie następującej konkluzji, iż A. W. (1) w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), uderzyła J. C. (1) pięścią w twarz w okolice lewego oka, powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni, a także, że w dniu 16 lutego 2022 roku około godziny 14:30 w miejscowości (...), w wyniku szarpania z T. W. dokonała uszkodzenia jego ciała, w wyniku którego doznał obrażeń w postaci powierzchownej rany o długości 1,5 cm okolicy kciuka prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni.

Wina oskarżonej nie budzi wątpliwości, ww. świadomie dopuściła się zachowań stypizowanych w art. 157 §2 kk co do obu pokrzywdzonych. W momencie, gdy domownicy starali się ją wynieść na zewnątrz uderzyła jednego z nich tj. J. C. (1) pięścią w twarz w okolice lewego oka, powodując obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni. Wszystkie ww. czynności oskarżona wykonywała dokładnie, kierując swe ciało w konkretne miejsca, jej ruchów w żadnym wypadku nie można uznać za chaotyczne czy chociażby niedokładne. Widziała co się dookoła niej działo, dopiero po ponownym spryskaniu jej gazem, utraciła zdolność wyraźnego widzenia. Nagranie ukazuje jak przed uderzeniem pokrzywdzonego oskarżona spogląda w jego kierunku, oceniając odległość w jakiej ww. się od niej znajduje i dopiero po tym zadaje konkretne, dokładne ciosy. Co istotne, siła uderzenia z jaką ww. naciera na pokrzywdzonego jest znaczna, co w połączeniu z widocznym na jej twarzy zacięciem, świadczy o chęci wyrządzenia krzywdy J. C. (1). W trakcie całego zajścia A. W. (1) wielokrotnie szarpała się z T. W., sytuacje te zostały nagrane i odtworzone na rozprawie. Wielokrotnie nawiązywała z nim kontakt fizyczny, a to odpychała jego ręce, gdy próbował ją powstrzymać od zabrania siłą dzieci, a to stawiała opór, gdy ten starał się wynieść ją z domu na zewnątrz. Zachowywała się przy tym napastliwie, z całą pewnością nie była bierna, wręcz przeciwnie atakowała byłego męża. W wyniku jej działania T. W. doznał obrażeń ciała w postaci powierzchownej rany o długości 1,5 cm okolicy kciuka prawego, co spowodowało u niego naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni.

Reasumując, oskarżona czynem swym wypełniła dyspozycję przepisu z art. 157 § 2 kk i jednocześnie naruszyła dobro prawnie chronione, jakim jest życie i zdrowie drugiego człowieka.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☒

1.6.  Uniewinnienie

1

A.

W.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

W ocenie Sądu w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego zgromadzony w sprawie materiał dowody nie stanowił wystarczającej podstawy do przypisania A. W. (1) sprawstwa zarzuconego jej w punkcie pierwszym aktu oskarżenia czynu z art. 190 §1 kk., dlatego też należało oskarżoną uniewinnić od jego popełnienia.

W literaturze podnosi się, że przedmiotem ochrony w wypadku groźby karalnej jest wolność człowieka rozumiana jako wolność od strachu, obawy przed popełnieniem przestępstwa na szkodę zagrożonego lub jego najbliższych (D.-P., Groźba, s. 32–33). W okolicznościach danej sprawy wypowiedziane przez oskarżoną groźby nie oddziaływały na psychikę pokrzywdzonej w taki sposób, że obawiała się, iż zostaną spełnione. Pokrzywdzona nie wystraszyła się słów oskarżonej, przeciwnie zareagowała na nie wyłącznie złością. Koncypowanie nagrań z dnia 16 lutego 2022r. wyraźnie wykazało na brak po stronie E. C. obawy czy strachu przez A. W. (1). Po pierwsze pokrzywdzona stawiała czynny opór oskarżonej szarpiąc ją za włosy i ubranie, gdy ta wdarła się do jej domu starając się siłą odebrać dzieci. Po drugie w tle nagrań wielokrotnie słychać jak E. C. wykrzykuje obraźliwe słowa w kierunku oskarżonej, nakłania syna do stosowania wobec ww. siły fizycznej, w tym ponownego zastosowania wobec niej gazu. Używane przez ww. sformułowania są nieprzyzwoite, a nawet wulgarne. Na nagraniu obrazującym sytuację wewnątrz pomieszczeń mieszkalnych słychać jak E. C. niewłaściwie odzywa się do oskarżonej, namawia syna do uderzenia jej wałkiem. W jej głosie nie słychać strachu, obawy czy niepewności, przeciwnie E. C. chce, aby A. W. (2) „dostała za swoje”, aby cierpiała. Ww. nie tylko doskonale zdaje sobie sprawę z tego co wykrzykuje, ale także jest silnie zaangażowana w zaistniały konflikt, przy czym ze wszystkich domowników zachowuje się w sposób najbardziej agresywny wobec oskarżonej. Jej działania zmierzają wyłącznie do siłowego rozprawienia się z oskarżoną, nie zamierza wyciszyć sytuacji z uwagi na małoletnie dzieci, przeciwnie zachęca pozostałych domowników do wyzbycia się altruizmu np. poprzez żądanie, aby odebrali oskarżonej butelkę z wodą. Tego rodzaju zachowanie przeczy twierdzeniom E. C., iż czuła zagrożenie ze strony A. W. (1) i obawiała się, że groźby jakie ta kierowała pod jej adresem wzbudziły w niej uzasadnioną obawę, iż zostaną spełnione. Pokrzywdzona nie potraktowała gróźb oskarżonej poważnie i nie uznała ich spełnienie za rzeczywiście możliwe. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 26.01.1973 r., III KR 284/72, Biul. SN 1973/5, s. 95: „Wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby”. W danej sprawie wzbudzenie obawy w zagrożonym, oceniane przez pryzmat subiektywnych odczuć E. C. nie daje podstaw do stwierdzenia, że ww. obawiała się spełnienia gróźb kierowanych do niej przez oskarżoną.

Powyższe ustalenia Sądu poddają w wątpliwość zasadność zawartego w akcie oskarżenia zarzutu postawionego A. W. (1) dotyczącego popełnienia przez nią czynu z art. 190 §1 kk. Z kolei analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego całkowicie wyklucza przypisanie ww. jego popełnienie.

Konkludując, w sprawie brak jednoznacznych dowodów, które potwierdziłyby popełnienie przez A. W. (1) zarzucanego jej czynu z art. 190 §1 kk. Zdaniem Sądu w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, dokonanych na podstawie analizy materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, fakt popełnienia przez ww. zarzucanego czynu, jego okoliczności i wina oskarżonej nie zostały udowodnione. Zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Podnieść należy, że to na oskarżycielu ciąży obowiązek udowodnienia zarówno faktu popełnienia przestępstwa przez oskarżoną, jak i jego winy. W niniejszej sprawie okoliczności te nie zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość, a co za tym idzie, w żadnym razie nie można było przypisać oskarżonej popełnienia czynu wskazanego w punkcie pierwszym aktu oskarżenia.

Reasumując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie stanowił wystarczającej podstawy do przypisania A. W. (1) sprawstwa zarzuconego czynu z art. 190 §1 kk, dlatego też należało go uniewinnić ją od jego popełnienia.

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A.

W.

2-7

2-7

Sąd kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk. wobec oskarżonej:

- za czyn II z a/o na podstawie art. 193 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzał jej karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

-za czyn III z a/o na podstawie art. 288§1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 37a§1 kk wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

-za czyn IV i V z a/o na podstawie art. 157§2 kk w zw. z art. 91§ 1kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył jej karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych.

Sąd na podstawie art. 85 § 1 k.k., art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 kk i art. 4 § 1 kk orzeczone w pkt. 2, 3 i 4 wyroku kary jednostkowe grzywny połączył i wymierzył oskarżonej A. W. (1) karę łączną grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych.

Sąd uznał, że tylko tego rodzaju kary są adekwatne do stopnia zawinienia sprawcy i okoliczności popełnionych przez ww. czynów. Biorąc pod uwagę agresywne zachowanie oskarżonej oraz brak skrupułów jakimi ww. się wykazała, orzeczenie łącznej kary grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych było w pełni zasadne.

Zdaniem Sądu wymierzenie oskarżonej innego rodzaju kar byłoby nazbyt surowym rozwiązaniem i spotkałyby się z negacją w odbierze społecznym. Za orzeczeniem kary grzywny przemawiały także motywy jakimi kierowała się ww. w dniu zdarzenia, pozytywna opinia w lokalnym środowisku oraz fakt jej wcześniejszej niekaralności.

W ocenie Sądu tak orzeczone kary jednostkowe jak i kara łączna wyrobią w oskarżonej krytyczny stosunek do popełnionych czynów i wykształcą u niej pożądaną postawę na przyszłość, a jednocześnie nie będą nadmierne. Wymierzając przedmiotowe kary Sąd wziął pod uwagę warunki i właściwości osobiste oskarżonej a także jej sytuację majątkową. Nie ulega wątpliwości, że A. W. (1) jako osoba posiadająca stałe zatrudnienie, dysponuje możliwościami do uiszczenia orzeczonej grzywny. Tym bardziej, że mimo, iż na jej utrzymaniu pozostaje dwoje małoletnich dzieci ich ojciec regularnie uiszczając alimenty partycypuje w ww. kosztach.

Sąd wymierzył oskarżonej karę łączną grzywny w wysokości 400 (czterysta) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda, stosując zasadę częściowej absorbcji. Orzekając daną karę Sąd pilnował, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonej oraz, aby uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nią czynów, była przy tym zgodnie z art. 85a kk. wystarczająca do osiągnięcia wobec niego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a nadto spełniła swe funkcje w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd wziął pod uwagę rozmiar ujemnych następstw zachowania oskarżonej oraz charakter popełnionych przez nią przestępstw, których społeczna szkodliwość była znaczna i uderzała w istotne dobra prawnie chronione.

Wymierzając karę w takim wymiarze Sąd wziął również pod uwagę skutki traumatycznego zajścia jakie pozostawiło swe piętno w psychice obu pokrzywdzonych oraz małoletnich dzieci, które były świadkami agresywnego zachowania swej matki.

Konkludując, w ocenie Sądu kara łączna grzywny w tym wymiarze będzie nie tylko adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonej, ale również umocni w społeczeństwie przekonanie, że sprawcy przestępstw ponoszą odpowiedzialność współmierną do popełnionych czynów.

Sąd na podstawie art. 46 §2 kk w zw. z art. 4 § 1 kk zasądził od oskarżonej A. W. (1) na rzecz pokrzywdzonego: J. C. (1) kwotę 5000,00 (pięć tysięcy) złotych tytułem nawiązki, T. W. kwotę 1500,00 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem nawiązki.

W toku postępowania oskarżyciele posiłkowi wnioskowali o zasądzenie na ich rzecz tytułem zadośćuczynienia po 5000 zł co do J. C. (1) oraz E. C., zaś co do T. W. kwotę 10000 zł. Nadto tytułem naprawienia szkody na rzecz J. C. (1) kwoty 7500 zł. Z uwagi na uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej w punkcie pierwszym aktu oskarżenia czynu z art. 190 § 1 kk, Sąd nie uwzględnił wniosku ww. co do zasądzenia zadośćuczynienia na rzecz E. C.. Nadto jak wskazano powyżej wartość szkody powstałej w wyniku popełnienia przez oskarżoną czynu z art. 288§ 1kk faktycznie wyniosła 2945,00 złotych, a nie 7500,00 zł. Dlatego wysokość nawiązki na rzecz J. C. (1) została określona na kwotę 5000,00 zł., a nie wyższą. Sąd zróżnicował również wysokość ww. nawiązek biorąc pod uwagę rozmiar szkód jakie popełnione przez A. W. (1) czyny wywołały po stronie obu pokrzywdzonych. I tak uderzenie przez oskarżoną J. C. (1) pięścią w twarz w okolice lewego oka, spowodowało obrażenia ciała w postaci krwiaka podskórnego średnicy około 1 cm i szerokości 3 mm, zaczerwienienie skóry w okolicy twarzy pomiędzy oczami, przekrwienie spojówek oka lewego i prawego, które to obrażenia naruszały u niego czynności narządów na okres poniżej 7 dni. Z kolei szarpanie się oskarżonej z T. W. spowodowało uszkodzenie jego ciała, w wyniku którego doznał wyłącznie obrażeń w postaci powierzchownej rany o długości 1,5 cm okolicy kciuka prawego, które to obrażenia wywołały u niego naruszenie czynności narządów na okres poniżej 7 dni.

Przy czym dostępny materiał dowodowy utrudniał dokonanie dokładnych rozliczeń dotyczących roszczeń zgłoszonych przez strony, a co za tym idzie zasądzenia zadośćuczynienia w żądanych przez pełnomocnika kwotach. Prowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie wymagało powołania miedzy innymi szeregu biegłych, którzy w jednoznaczny sposób ustaliliby rozmiar krzywd jakich doznali oskarżyciele posiłkowi. Z uwagi na znaczne utrudnienie ustalenia pełnej wysokości zadośćuczynień należnego pokrzywdzonym Sąd zdecydował się na zasądzenie nawiązki na ich rzecz, która w przypadku J. C. (1) uwzględnia także wartość poniesionej przez niego szkody materialnej. Niewątpliwie traumatyczne doznania wywołane zdarzeniem z dnia 16 lutego 2022r. spowodowały u pokrzywdzonych określone cierpienie. W ocenie Sądu należne zadośćuczynienia w rozmiarze satysfakcjonującym pokrzywdzonych winny być ustalone w toku postępowania cywilnego. Natomiast nawiązki orzeczone przez Sąd stanowią jedynie namiastkę ww. środków. Jak wskazuje się w literaturze przedmiotu nawiązka w rozumieniu art. 46 § 2 k.k przybiera postać zryczałtowanego odszkodowania, natomiast przy określaniu jej wysokości sąd powinien oszacować ją w granicach przybliżonych do wysokości wyrządzonej szkody, tak aby spełniła swą kompensacyjną funkcję. Zasadzenie nawiązki następuje zamiast obowiązku określonego w § 1 i odnosi się do każdego z dwóch obowiązków wskazanych w przywoływanym przepisie (podobnie wyrok SN z dnia 12 czerwca 2014 r., V KK 19/14, LEX nr 1476975, komentarz do art. 46 kk M. Budyn-Kulik LEX). Kierując się powyższymi wytycznymi Sąd ustalił wysokość nawiązek na wskazane powyżej kwoty. Orzeczenie nawiązek w takiej kwocie było zdaniem Sądu możliwe i uzasadnione bez znacznego przedłużenia biegu postępowania karnego, którego głównym przedmiotem rozpoznania jest przecież kwestia odpowiedzialności karnej sprawcy przestępstwa.

Nie należy zapominać, że orzeczenie nawiązki w wysokości, która nie pokrywa w całości wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem, otwiera drogę do dochodzenia części niezaspokojonej w procesie cywilnym (§ 3) (podobnie uchwała SN z dnia 20 czerwca 2000 r., I KZP 5/00, OSNKW 2000, nr 7-8, poz. 55).

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. W. (1)

8

2-4

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej A. W. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego:

a)  J. C. (1) należność w kwocie 1680,00 (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt) złotych,

b)  T. W. należność w kwocie 1680,00 (jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt) złotych,

tytułem zwrotu kosztów ustanowienia jednego pełnomocnika.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych złożył wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia, a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

9

Jednocześnie Sąd kierując się zasadą z art. 627 k.p.k, iż sprawca winien ponieść koszty postępowania sądowego, zasądza od oskarżonej A. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 7892,95 złotych, w tym kwotę 800,00 złotych tytułem opłaty. Z treści akt sprawy wynika, że oskarżona dysponuje środkami umożliwiającymi jej dokonanie spłaty kosztów sądowych.

Sąd oparł swe rozstrzygnięcie w tym zakresie na art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych – Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 – tekst jednolity z późn. zm., § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym – Dz. U. z 2013 roku, poz. 663 – tekst jednolity.

1.Podpis