Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Artur Bobiński

Protokolant : st. sekr. sąd. Katarzyna Bojnicka

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2016 r.;

w sprawie J. Ł. (1) obwinionego z art. 91§1 i in. kks;

apelacji obwinionego i jego obrońcy od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce;

z dnia 10 grudnia 2015 r. w sprawie sygn. akt IIW 205/15;

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. N. kwotę 1033,20 zł (tysiąc trzydzieści trzy złote dwadzieścia groszy) zawierającą podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu obwinionego J. Ł. (1) w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia obwinionego z obowiązku uiszczania opłaty i wydatków za postepowanie przed sądem odwoławczym.

Sygn. akt IIKa 62/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2015 r. w sprawie II W 205/15 Sąd Rejonowy w Ostrołęce uznał obwinionego J. Ł. (1) za winnego dokonania wykroczenia skarbowego z art. 91§1 i 4 kks w zb. z art. 65§1 i 4 kks w zw. z art. 7 kks i na podstawie art. tychże przepisów skazał go, a na podstawie art. 94§4 kks w zw. z art. 7 kks wymierzył mu karę 3000 zł grzywny. Ponadto orzekł przepadek 453 paczek papierosów bez polskich znaków skarbowych akcyzy, obciążając kosztami ich zniszczenia obwinionego oraz zasądził od obwinionego opłatę i wydatki.

Apelację od tego wyroku wywiódł obrońca obwinionego. Zaskarżył wyrok w całości, nie wskazując jednak kierunku środka odwoławczego. Z treści apelacji wynika, że obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego. Zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść poprzez nieuprawnione przyjęcie, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu wykroczenia skarbowego. Ponadto podniósł zarzut rażącej surowości orzeczonej kary grzywny. Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu albo zmianę zaskarżonego wyroku i złagodzenie orzeczonej kary grzywny do 500 zł.

Z osobistej apelacji złożonej przez obwinionego J. Ł. (1) wynika, że domaga się on uniewinnienia od popełnienia zarzuconego mu czynu z uwagi na brak przekonywujących dowodów jego winy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego J. Ł. (1) jak również osobista apelacja obwinionego nie były zasadne. Podniesione w niej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z uwagi na to, że zarówno apelacja obrońcy jak i osobista apelacja oskarżonego w zakresie ustalenia sprawstwa i winy zawierały podobne zarzuty Sąd Okręgowy ustosunkuje się do nich łącznie.

Odnosząc się do podniesionego w obu apelacjach wprost zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, przypomnieć należy, że zgodnie z judykaturą zarzut taki zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a błąd ten mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do zakwestionowania stanowiska sądu, ale powinien przekonywująco wskazywać nieprawidłowości w rozumowania sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie prowadzi do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

W realiach przedmiotowej sprawy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, sprowadzał się zasadniczo do kwestionowania ustaleń dokonanych przez Sąd I instancji w oparciu o zeznania świadków funkcjonariuszy policji S. G. i K. S., którzy ujawnili w samochodzie kierowanym przez obwinionego papierosy bez polskich znaków skarbowych akcyzy. Te ustalenia faktyczne są trafne. Zeznania policjantów znajdują potwierdzenie w dowodach nieosobowych w tym w protokole oględzin rzeczy i wykazie dowodów rzeczowych. Zasadnie Sąd Rejonowy czynił ustalenia faktyczne w oparciu o nie, odrzucając wyjaśnienia obwinionego, zasłaniającego się amnezją, jakiej miła doznać w wyniku wypadku. Uznać zatem należało, że wina J. Ł. (1) został udowodniona zgodnie z przepisami kks.

Apelacja obrońcy oskarżonego poza prezentowaniem preferowanej przez siebie oceny dowodów, nie zawierała przekonywujących wskazań, na czym mają polegać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu I instancji. Zgodzić się należy z obrońcą, że funkcjonariusze policji zrelacjonowali jedynie stan zastany tj. fakt ujawnienia w samochodzie, którym kierował obwiniony znaków skarbowych akcyzy. Skarżący podnosi, że z tej okoliczności nie można wywodzić sprawstwa obwinionego. Ten wniosek obrońcy razi dowolnością. Z zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania wynika, że kierujący pojazdem wie co przewozi. Tylko obwiniony, który podróżował sam mógł przewozić towary akcyzowe. Wskazywane w apelacji obwinionego wyjaśnienie jakoby była to paczka nieznanej mu osoby jest nieudolną próbą uchylenia się od odpowiedzialności. Stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustalenia sprawstwa obwinionego jest logicznie umotywowane.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, że obwiniony nie działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Fakt przewożenia w samochodzie osobowym 453 paczek papierosów bez polskich znaków skarbowych akcyzy, ujawnienie nadpalonych i pozalewanych w wyniku akcji gaśniczej papierosów przekonuje o formie winy i zamiaru obwinionego. Trudno przypuszczać, że obwiniony nie wiedział co wiezie w samochodzie i nie potrafił odróżnić papierosów legalnych od nielegalnych w sytuacji gdy był już skazany za podobny czyn przez Sąd Rejonowy w Bartoszycach w 2014r.

Sąd Okręgowy uznał, że ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji zasługuje na aprobatę. Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie okoliczności sprawy. Żadnych niedających się usnąć wątpliwości w sprawie niniejszej nie było. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, że w sprawie tej zgromadzony materiał dowodowy nie nasuwa wątpliwości co winy obwinionego i skutecznie obalił chroniącą go zasadę domniemania niewinności. Zarówno apelacja obwinionego jak i jego obrońcy w tym zakresie okazały się niezasadne.

Apelacja obrońcy na korzyść obwinionego J. Ł. (1) w części dotyczącej orzeczenia o karze również nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił słuszności zarzutu w zakresie rażącej niewspółmierności kary – w sensie surowości - wymierzonej przez Sąd I instancji obwinionemu J. Ł. (1). Apelacja obrońcy sprowadzała się do podniesienia zarzutu niedostosowaniu grzywny do sytuacji majątkowej obwinionego.

Warto wskazać w tym miejscu, że ingerencja Sądu Odwoławczego w rozstrzygnięcie co do kary Sądu I instancji ograniczona jest do wypadku uznania, iż kara ta jest niewspółmierna i to w formie kwalifikowanej, bowiem niewspółmierność musi mieć charakter rażący. W niniejszej sprawie sytuacja taka nie miała miejsca.

Uwadze obrońcy, odmiennie od stanowiska Sądu Rejonowego umknął fakt, że ustawodawca w art. 13 kks wymienił okoliczności, które Sąd musiał wziąć pod uwagę przy orzekaniu kary. Obrońca wskazał jedynie wybiórczo na część z nich pomijając inne dyrektywy sądowego wymiaru kary. Sąd Rejonowy właściwie wyważył okoliczności mające wpływ na wymiar kary. Wymierzona obwinionemu J. Ł. (1) kara grzywny jest karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego, jak też stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, należycie realizuje cele wychowawcze i zapobiegawcze, spełniając równocześnie wszystkie pozostałe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 13 k.k.s.

Sąd I instancji w pisemnych motywach do swojego wyroku przytoczył argumenty jakie wziął pod uwagę przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Sąd Rejonowy podkreślił warunki i właściwości osobiste obwinionego, które wpłynęły na wymiar kary. Za orzeczeniem kary grzywny w wysokości 3.000 przemawiał uwypuklony przez Sąd Rejonowy fakt, że czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania obwiniony dopuścił się w dwa miesiące po wydaniu wyroku skazującego za wykroczenie skarbowe przez Sąd Rejonowy w Bartoszycach. Orzeczona kara grzywny jest odpowiednia do ustalonych w toku postepowania dochodów obwinionego, który utrzymuje się z renty w wysokości jak zadeklarował 3.000 zł. Orzeczona kara grzywny odpowiada zatem miesięcznym dochodom obwinionego. Sąd Okręgowy zgadza się z Sądem Rejonowym, że jedną z podstawowych funkcji kary jest odstraszenie przed popełnieniem kolejnego przestępstwa lub wykroczenia. Aby skutecznie osiągnąć ten efekt orzeczona kara musi być na tyle dolegliwa, by skutecznie odstraszała obwinionego od wchodzenia w konflikt z prawem karnym skarbowym. Uznać zatem należało, że podniesiony przez obrońcę zarzut rażącej surowości kary nie zasługiwał na uwzględnienie. Jakkolwiek orzeczona kara nie jest łagodna, nie jest jednak surowa i to w formie kwalifikowanej tj. rażąco surowa. Mieści się w granicach sędziowskiego uznania i sądowego wymiaru kary. Wobec powyższego również ten zarzut obrońcy nie mógł być uwzględniony

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu państwa koszty obrony z urzędu. Zwolnił obwinionego z opłaty, a wydatki przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podst. art. 437§1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.