Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2019r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Piotr Witkowski
Protokolant:	st. sekr. sądowy Marta Majewska-Wronowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 lutego 2019r. w Suwałkach

sprawy W. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem W. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 3 sierpnia 2018 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje W. Z. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 21 maja 2018r. na stałe.

Sygn. akt III U 439/18

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 03.08.2018r. odmówił W. Z. prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Wskazał, że zgodnie z art. 75 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018r. poz. 1270) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Natomiast komisja lekarska orzeczeniem z dnia 31.07.2018r. nie stwierdziła u W. Z. niezdolności do samodzielnej egzystencji i z tego powodu odmówiono mu prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Nadal zaś W. Z. przysługuje mu renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia (...).

W odwołaniu od tej decyzji W. Z. domagał się przyznawania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ z powodu stanu zdrowia nie może podjąć jakiegokolwiek zatrudnienia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji i dodatkowo wskazał, że na skutek wniosku W. Z. o dodatek pielęgnacyjny z dnia 21.05.2018r. zostało przeprowadzone jego badanie przez lekarza orzecznika, który orzeczeniem z dnia 25.06.2018r. stwierdził, iż odwołujący się nie jest całkowicie niezdolny do pracy oraz nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

Stosownie zaś do art. 14 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z FUS od orzeczenia Lekarza Orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do Komisji Lekarskiej w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia. W dniu 16.07.2018r. został złożony sprzeciw od tego orzeczenia i komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 31.07.2018 r., również ustaliła, iż skarżący nie jest całkowicie niezdolny do pracy oraz nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, co jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

W świetle powyższych ustaleń organ rentowy będąc związany orzeczeniem Komisji Lekarskiej wydał zaskarżoną decyzję odmawiającą prawa do dodatku pielęgnacyjnego.

Po zapoznaniu się z odwołaniem Przewodniczący Komisji Lekarskiej nie stwierdził okoliczności uzasadniających ponowne przekazanie sprawy do Lekarza Orzecznika.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Odwołanie należało uznać za uzasadnione.

W pierwszej kolejności należało stwierdzić, iż przedmiotowa sprawa dotyczy wniosku W. Z. z dnia 21.05.2018r., w którym domagał się ponownego ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W aktach rentowych nie odnotowano, aby w tym dniu albo w ogóle odwołujący się składał wniosek o dodatek pielęgnacyjny. W toku postepowania Sąd odbierał od odowłującego wyjaśnienia, w których ponownie i kategorycznie zaprzeczył, aby ubiegał się o dodatek pielęgnacyjny.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że odwołujący się jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia (...)czyli do dnia ukończenia przez niego wieku emerytalnego (65 lat). Składając wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy domagał się on „podwyższenia” niezdolności do pracy tj. z częściowej na całkowitą. Organ rentowy z niezrozumiałych przyczyn zupełnie pominął ten wniosek tj. nie wydał w tym zakresie decyzji, natomiast wydał skarżoną decyzję i odmówił W. Z. prawa do dodatku pielęgnacyjnego, mimo że takiego wniosku z jego strony nie było. Nie było też podstaw prawnych do ustalenia prawa do dodatku pielęgnacyjnego z urzędu.

W związku z powyższym odwołanie W. Z. należało rozpatrzyć w oparciu o art. 477 ⁹ §4 kpc , zgodnie z którym jeżeli organ rentowy lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności nie wydał decyzji lub orzeczenia w terminie dwóch miesięcy od dnia zgłoszenia roszczenia w sposób przepisany, odwołanie można wnieść w każdym czasie po upływie tego terminu.

W. Z. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy złożył w dniu 21.05.2018r. natomiast odwołanie w dniu 16.08.2018r. w związku z niewydaniem przez organ rentowy decyzji w tym zakresie.

W tych okolicznościach Sąd z urzędu dokonał ustaleń w zakresie istnienia u odwołującego się całkowitej niezdolności do pracy. Na tą okoliczność uzyskano opinię biegłych lekarzy sądowych z zakresu diabetologii – dr n. med. E. P., kardiologii – J. H. , ortopedii – G. K., neurologii – K. J. i medycyny pracy – D. S., którzy po przeanalizowaniu zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej i zbadaniu odowłującego się, rozpoznali u niego: cukrzycę typu 2 leczoną insuliną i lekami doustnymi z powikłaniami, neuropatię czuciowo-ruchowa, retinopatię cukrzycową i nadciśnieniową, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa zwłaszcza odcinka szyjnego i lędźwiowo-krzyżowego, zwyrodnienie obu stawów biodrowych II/III stopnia, przebyte złamanie dwukostkowe podudzia prawego leczone operacyjnie z okresowo czynną przetoką, nadciśnienie tętnicze II stopnia, otyłość, kamica pęcherzyka żółciowego, żylaki podudzi i osłabienie słuchu. Zaopiniowali, iż stwierdzone schorzenia powodują u odwołującego się całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej od marca 2018r. na stałe. Wskazali również, że stan zdrowia odwołującego się pogorszył się w porównaniu z badaniem z dnia 18.10.2017r. na skutek których otrzymał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Biegli nie stwierdzili u niego niezdolności do samodzielnej egzystencji. Z ich ustaleń wynikało, że odwołujący się (lat 61) od kilkunastu lat jest leczony z powodu cukrzycy typu 2 insuliną i lekami doustnymi. Występują u niego powikłania cukrzycowe w postaci neuropatii czuciowo-ruchowej potwierdzonej badaniem EMG. Ma również powikłania w postaci zmian na dnie oczu (retinopatia cukrzycowa). Biegli stwierdzili u niego również duże zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z dodatnimi objawami korzonkowymi, ograniczoną ruchomością kręgosłupa, ze zmianami zwyrodnieniowymi - potwierdzone badaniem w rtg. Wskazali, że wykonane badanie rtg miednicy wykazało również duże zmiany zwyrodnieniowe stawów biodrowych wymagające leczenia farmakologicznego i rehabilitacji. Odwołujący się ma problemy z chodzeniem, porusza się przy pomocy kuli łokciowej. W marcu 2018r. przebył zabieg kolana lewego. Odwołujący się ma dolegliwości i ograniczenie swobodnego poruszania się. Nakładają się na to również zmiany neurologiczne z zaburzeniami czucia spowodowane cukrzycą. Są one bardzo dokuczliwe. Biegli wskazali, że stwierdzone u odowłującego się dysfunkcje mają charakter przewlekły i w istotnym stopniu naruszają sprawność całego organizmu.

Organ rentowy nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii biegłych lekarzy sądowych.

Sąd również podzielił opinię biegłych sądowych, gdyż została sporządzona przez specjalistów i jest jednoznaczna w swojej wymowie. Jak zaś wypowiedział się Sąd Najwyższy choćby w wyroku z dnia 14.03.2007r. III UK 130/06 (Lex 368973), w sprawie o świadczenie rentowe to ustalenia biegłych lekarzy sądowych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej, koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenia rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości.

Podobnie wypowiedział się również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.01.2010r. I UK 204/09 (Lex 577813) i z 24.02.2010r. II UK 191/09 (Lex 590238). Sąd bowiem musi zawsze kierować się ustaleniami biegłych lekarzy sądowych, którzy posiadają w tym względzie specjalistyczną wiedzę.

Biegli wydając opinię w sprawie uwzględnili aktualny stan zdrowia odwołującego się i przekonywująco wywiedli, iż stopień naruszenia sprawności jego organizmu uzasadnia orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy. Ustaleń tych organ rentowy z resztą nie kwestionował. Sąd również nie znalazł podstaw, aby kwestionować opinię biegłych i ich wnioski końcowe.

Ustalając prawo odwołującego się do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z niewydaniem przez organ rentowy decyzji w tym zakresie, Sąd zastosował art. 477 ¹⁴ §3 kpc, zgodnie z treścią którego jeżeli odwołanie wniesiono w związku z niewydaniem decyzji przez organ rentowy lub niewydaniem orzeczenia przez wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, sąd w razie uwzględnienia odwołania zobowiązuje organ lub zespół do wydania decyzji lub orzeczenia w określonym terminie, zawiadamiając o tym organ nadrzędny, albo orzeka co do istoty sprawy.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ §3 kpc zmieniono zaskarżoną decyzję i przyznano odwołującemu się prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 21.05.2018r. czyli złożenia wniosku o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, na stałe.

mt