Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2025r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Cezary Olszewski
Protokolant:	Marta Majewska-Wronowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2025r. w S.

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 27 czerwca 2024 r. znak (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Decyzją z 27.06.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.) przyznał J. K. prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, z uwagi na to, że orzeczeniami lekarza orzecznika, a następnie komisji lekarskiej stwierdzono u niego częściową niezdolność do pracy do(...)

W odwołaniu J. K. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przywrócenia prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalanie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

J. K. (ur. (...)) ostatnio był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przyznanej decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z 23.11.2023r.

Wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy 11.04.2024 r. Lekarz orzecznik stwierdził u odwołującego częściową niezdolność do pracy (orzeczenie z 25.04.2024 r.). Komisja lekarska, po zgłoszeniu sprzeciwu przez wnioskodawcę, również stwierdziła u niego częściową niezdolność do pracy (orzeczenie z 24.06.2024r.). Decyzją z 27.06.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., przyznał J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

(dowód : akta rentowe k.60;62;65;67;72;73)

Sąd poczynił ustalenia, co do aktualnego stanu zdrowia wnioskodawcy, dopuszczając na tę okoliczność dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych odpowiednich specjalności, mając na uwadze rodzaj rozpoznanych u niego schorzeń. Biegli lekarze sądowi zostali zobowiązani do wypowiedzenia się czy wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy, jeżeli tak, czy jest to niezdolność stała czy okresowa oraz czy stan jego zdrowia uległ poprawie bądź pogorszeniu od ostatniego badania.

Opinię sporządzili biegli lekarze sądowi z zakresu kardiologii, a w związku z zakwestionowaniem tej opinii przez odwołującego i jego wnioskiem (k.33) także biegła z zakresu medycyny pracy (k. 14-16; 43-51). Biegła z zakresu kardiologii rozpoznała u wnioskodawcy: przewlekły zespół wieńcowy, przebyty zawał ściany przedniej mięśnia sercowego, stan po bezpośredniej inplantacji stentu do (...) oraz stan po P. (...) + (...), stan po implantacji kardiowertera defibrylatora w profilaktyce pierwotnej małego zgonu sercowego, nadciśnienie tętnicze zredukowane, głęboki niedosłuch obustronny od dzieciństwa.

Zaopiniowała, że stwierdzone schorzenia i stopień ich zaawansowania nie powodują całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, a tylko częściową niezdolność z powodu choroby wieńcowej na okres (...)do (...).

Z opinią biegłej nie zgodził się wnioskodawca. Wskazał, że ze względu na stan zdrowia nie może podjąć zatrudnienia czyli jest całkowicie niezdolny do pracy, a nie jak to ustaliła biegł jedynie częściowo. Dołączył orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 24.07.2020r. W piśmie (k.31-33) polemizował z ustaleniami biegłej i wnosił o powołanie biegłej z zakresu medycyny pracy.

Sąd dopuścił dowód z takiej opinii, a biegła dokonując oceny zdrowia wnioskodawcy wskazała na istnienie tych samych schorzeń co biegła z zakresu kardiologii. W opinii stwierdziła, iż schorzenia i stopień ich zaawansowania spowodowały częściową niezdolność do pracy z powodu choroby wieńcowej od (...) do (...)Biegła z zakresu medycyny pracy podzieliła w całości opinię biegłej kardiolog, dokonała przy tym szczegółowej analizy stanu zdrowia wnioskodawcy obszernie prezentując dokonane ustalenia.

Sąd zważył, co następuje :

Wnioskodawca do 30.04.2024r. legitymował się prawem do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i wniósł o jego przedłużenie na kolejny okres. Ż. to podlegało rozpoznaniu na podstawie art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2024r poz.1631). Zgodnie z jego treścią „Prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.”

Jak stanowi art. 12 ust 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS niezdolność do pracy powoduje utratę zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje jej odzywania po przekwalifikowaniu. Utrata zdolności do pracy skutkuje ustaleniem jej stopnia, zgodnie z treścią art. 12 ust. 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez zakwalifikowanie jej do częściowej bądź całkowitej niezdolności. Ocena następuje w oparciu o przesłanki wyrażone w art. 13 ust.1 ustawy, a są nimi: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W zakresie niezdolności do pracy Sąd uwzględnił konkluzje opinii biegłych lekarzy sądowych, opiniujących w sprawie, którzy nie stwierdzili, aby stan zdrowia wnioskodawcy czynił go nadal całkowicie niezdolnym do pracy. Opinia była stanowcza i jednoznaczna w zakresie rozpoznanych schorzeń oraz braku istnienia całkowitej niezdolności do pracy. Sąd uznał ją za wiarygodny dowód w sprawie i uwzględnił w całości zawarte w niej wnioski.

Odwołujący się przedstawił zarzuty, co do konkluzji opinii biegłych, wskazując na przeciwskazania do zatrudnienia. Zastrzeżenia generalnie skupiały się na braku poprawy stanu zdrowia i braku możliwości podjęcia zatrudnienia na rynku pracy przy jego stanie zdrowia.

W ocenie Sądu, zastrzeżenia nie są zasadne. Szczegółowa analiza opinii biegłych i złożonej dokumentacji medycznej pozwala na stwierdzenie, że biegli nie pominęli wyników zawartych w przedłożonej dokumentacji medycznej. Zastrzeżenia odwołującego się Sąd potraktował jako subiektywne odczucia, które nie mogą stanowić podstawy do kwestionowania prawidłowych ustaleń biegłych.

W zakresie niezdolności do pracy, stanowiącej przesłankę nabycia uprawnień rentowych, Sąd Najwyższy wypowiadał się wielokrotnie, generalnie uznając, iż istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (por. przykładowo wyrok z 24.08.2010 r., I UK 64/10 - LEX nr 653663, czy wyrok z 6.01.2009 r., II UK 125/08 – LEX 737388). Przy ocenie niezdolności do pracy o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna, stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Biegli uwzględnili te okoliczności, co dodatkowo przemawia za właściwą oceną stanu zdrowia odwołującego się w aspekcie niezdolności do pracy. Zaznaczyć należy, że to na wniosek odwołującego sad dopuścił dowód z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, która dokonała szczegółowej analizy jego stanu zdrowia – nie znajdując podstaw do ustalenia całkowitej niezdolności do pracy.

Jak wypowiedział się Sąd Najwyższy choćby w wyroku z 14.03.2007 r. III UK 130/06 (Lex 368973), w sprawie o świadczenie rentowe to ustalenia biegłych lekarzy sądowych dostarczają sądowi wiedzy specjalistycznej, koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenia rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości.

Poza tym, zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego zawartym m.in. w wyroku z 12.02.2003 r., sygn. V CKN 1622/00, Sąd rozpatrujący sprawę nie jest obowiązany dopuszczać kolejnych dowodów z opinii biegłych tylko dlatego, że złożona opinia jest dla strony niekorzystna. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. W podobnym tonie Sąd Najwyższy wypowiedział się też w wyrokach z 16.09.2009 r., sygn. I UK 102/09 i z 15.02.1974 r., sygn. II CR 817/73).

W piśmie procesowym z dnia 10 marca 2025r ustosunkowującym się do opinii biegłej z zakresu medycyny pracy, odwołujący nie wnosił już o kolejne opinie, a sąd nie znalazł podstaw do dopuszczania ich z urzędu.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono, jak w sentencji.

sędzia Cezary Olszewski