Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 sierpnia 2024r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Cezary Olszewski
Protokolant:	Karolina Rowińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2024r. w Suwałkach

sprawy E. I. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem E. I. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

z dnia 23 stycznia 2024 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje E. I. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 1 stycznia 2024r. do 31 grudnia 2026r.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 23 stycznia 2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił E. I. (1) prawa do wznowienia wypłaty renty
z tytułu niezdolności do pracy.

Wskazał na art. 61 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 1251 ze zm.) i orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 11 stycznia 2024 roku, która nie stwierdziła u wnioskodawczyni niezdolności do pracy.

W odwołaniu od tej decyzji E. I. (1) domagała się jej zmiany
i przyznania prawa do renty na dalszy okres. Wskazała na zły stan zdrowia, który powoduje u niej dalszą niezdolność do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymał podstawy skarżonej decyzji.

Sąd ustalił, co następuje:

E. I. (1) (ur. (...)) w okresie od 1 marca 2014 roku do 29 stycznia 2020 roku pracowała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) E., jak pakowacz. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu
w trybie art. 30 §1 pkt 1 k.p., w związku z przejściem przez odwołującą na rentę.

(dowód: świadectwo pracy k. 13 a.s.).

W dniu 20 listopada 2019 roku E. I. (2) wystąpiła z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik orzekł wówczas, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy do 31 grudnia 2020 roku, a niezdolność ta powstała
7 listopada 2018 roku. Decyzją z dnia 15 stycznia 2020 roku przyznano wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy
od 31 grudnia 2019 roku tj. od dnia zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, do dnia 31 grudnia 2020 roku.

W dniu 12 listopada 2020 roku odwołująca ponownie wystąpiła z wnioskiem
o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik uznał ją za częściowo niezdolną do pracy do dnia 31 grudnia 2023 roku. Decyzją z dnia
31 marca 2021 roku organ rentowy przeliczył świadczenie od dnia 1 kwietnia 2021 roku tj. od dnia, w którym wstrzymano wypłatę świadczenia i przyznał jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 grudnia 2023 roku.

W dniu 16 listopada 2023 roku odwołująca ponowiła wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz orzecznik po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej orzekł, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Komisja lekarska rozpoznając sprzeciw odwołującej wyłącznie na podstawie analizy dokumentacji medycznej, nie stwierdziła u E. I. (1) dalszej niezdolności do pracy.

(dowód: akta rentowe ZUS tom I).

W celu ustalenia, czy E. I. (1) jest nadal niezdolna do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu: onkologii – dr. n. med. A. K., rehabilitacji medycznej – A. P. i chorób wewnętrznych – dr. n. med. Z. H.. Biegli przed wydaniem opinii zbadali odwołującą oraz przeanalizowani zgromadzoną w sprawie dokumentację medyczna. Rozpoznali u niej: stan po całkowitym usunięciu żołądka w 2018 roku
z powodu raka żołądka oraz terapii uzupełniającej, zespół poresekcyjny, zespół bólowy kręgosłupa, zmiany zwyrodnieniowe kolana lewego, przebytą boreliozę oraz przebytą w 2018 roku zatorowość płucna. Zaopiniowali, że rozpoznane schorzenia, ich przebieg i stopień zawansowania powodują u wnioskodawczyni dalszą częściową niezdolność do pracy na okres dwóch lat, z kontynuacji, od 1 stycznia 2024 roku.

Biegli wskazali, że aktualnie w obrazie klinicznym dominują nasilone objawy zespołu poresekcyjnego, osłabienie po spożyciu posiłku, osłabienie spowodowane spadkiem poziomu glukozy we krwi, biegunki, konieczność częstego spożywania posiłków w małych ilościach. Taki stan w stopniu istotnym utrudnia wykonywanie przez odwołującą pracy fizycznej. Wymaga stałego leczenia w poradni gastrologicznej oraz zastosowania leków łagodzących powyższe objawy. Wskazali również, że w ostatnim okresie nie nastąpiła jakakolwiek poprawa stanu zdrowia wnioskodawczyni.

(dowód: dokumentacja orzeczniczo - lekarska tom I akta zus, dokumentacja medyczna dołączona do odwołania k. 7-11,14-18 a.s., opinia k. 33-34 a.s.).

Organ rentowy zgłosił zastrzeżenia do opinii wskazując, że biegli lekarze sądowi powołują się na zgłaszane przez odwołującą w wywiadzie dolegliwości, które dla celów orzeczniczych powinny być potwierdzone dokumentacją. Domagał się dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej biegły opiniujących w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Do dnia 31 grudnia 2013 roku E. I. (1) była uprawniona do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, zatem jej odwołanie podlegało rozpoznaniu w oparciu o art. 61 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023r. poz. 1251 ze zm.). Zgodnie z jego treścią prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu przy czym częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie
z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się z jednej strony stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, z drugiej zaś możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszej sprawie, stanowisko wyrażone w decyzji organu rentowego, odmawiające E. I. (1) przywrócenia prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, było nieuzasadnione. Biegli lekarze sądowi opiniujący
w sprawie w sposób jednoznaczny i stanowczy wskazali na przyczyny dalszej częściowej okresowej niezdolności do pracy. Przed wydaniem opinii biegli zbadali odwołującą, czego zupełnie zaniechał organ rentowy, gdyż ani lekarz rzecznik, ani komisja lekarska nie zbadali odwołującej, a swoje stanowisko oparli na dokumentacji medycznej. Odnośnie dokumentacji medycznej należy zaznaczyć powierzchowne jej zbadanie przez organ rentowy (lekarzy orzeczników) i uznać za nietrafione zarzuty do opinii sądowej. Biegli opiniujący w sprawie, jako podstawę dalszej częściowej niezdolności do pracy u wnioskodawczyni wskazali nasilone objawy zespołu poresekcyjnego, które objawią się u niej osłabieniem po spożyciu posiłku, biegunkami etc. Organ rentowy zakwestionował te ustalenia biegłych zarzucając,
iż opinię oparli wyłącznie na twierdzeniach odwołującej, domagając się uzupełnienia materiału dowodowego przez skarżącą w tym zakresie i wydanie opinii uzupełniającej. Natomiast odwołująca taki dokument złożyła wraz z odwołaniem
i stanowi je zaświadczenie lekarskie z dnia 30 stycznia 2024 roku, z którego wynika, iż lekarz z poradni onkologicznej – dr n med. Z. S. – poświadczył,
że występują u niej bóle brzucha, biegunki i osłabienie (k. 8 a.s.). Zaświadczenie to organ rentowy posiadał w związku ze złożeniem przez E. I. (3) odwołania
i miał możliwość zapoznania się z dokumentacją medyczną. Należy zakładać, że analizy załączników do odwołania organ rentowy dokonał bardzo powierzchownie lub jej zaniechał.

Trudno też ocenić argumentację organu, w kontekście wniosku o opinię uzupełniającą. Już sam fakt całkowitego usunięcia żołądka powinien wzbudzić refleksję – co do wysokiego stopnia występowania problemów gastrycznych u odwołującej. Nie jest to wiedza wysoce specjalistyczna, a jej powszechna dostępność pozwala na wyjaśnienie wątpliwości w tym zakresie. Sam zaś fakt niezadowolenia strony z opinii biegłych nie jest wystarczającą podstawą do sporządzania nowej czy uzupełniającej do dotychczas sporządzonej. Nie uzasadnia, zdaniem doktryny i judykatury, potrzeby powołania innego biegłego taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony (w jej odczuciu) niekorzystna (zob. wyrok SN z dnia 18 lutego 1974 r., II CR 5/74; orzeczenie SN z dnia 22 lipca 1997 r., I CKN 174/97, niepubl.; uzasadnienie wyroku SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNP 2000, nr 22, poz. 807; uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00, uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99).

Konkludując, ustalenia w zakresie dalszej częściowej niezdolności do pracy Sąd oparł o opinię biegłych lekarzy sądowych, którzy nie tylko zbadali odwołującą, ale również dokładnie przeanalizowali dokumentację medyczną zgromadzoną
w sprawie. Z tego względu wnioski biegłych zostały przez Sąd uwzględnione
w całości przy merytorycznym rozstrzyganiu w sprawie, a zastrzeżenia organu rontowego, jako bezzasadne nie zasługiwały na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 11 stycznia 2024 roku do 31 grudnia 2026 roku.