Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód W..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. M. kwoty 9.519,21 zł z odsetkami jak w pozwie oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, powołując się na zawartą z pozwaną umowę pożyczki.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że kwota 1.000,00 zł nie została zaliczona na poczet zapłaty wcześniejszych zobowiązań, ponieważ to wcześniejsze zobowiązanie w wysokości 1.000,00 zł zostało przez pozwaną uregulowane już wcześniej. Nadto, pozwana podniosła, że tego samego dnia co zawarta umowa pożyczki odstąpiła od umowy i zwróciła wypłacone środki wraz z nadpłatą na poczet odsetek za wykorzystane dni pożyczki. Pozwana wskazała również, że powód nie wykazał w jaki sposób zostały obliczone kwoty wskazane w pozwie, których zasądzenia domaga się od pozwanej.

Wyrokiem z dnia 5 marca 2025 roku, Sąd Rejonowy w Augustowie I Wydział Cywilny w sprawie sygn. akt I C 117/24 upr oddalił powództwo. ( k. 92)

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana zawarła z powodem umowę ramową pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której całkowita kwota pożyczki przekazana do dyspozycji pozwanej wyniosła 10.000,00 zł. Kwota 1.000,00 zł została przeznaczona na pokrycie wcześniejszych zobowiązań pozwanej z tytułu wcześniejszej umowy pożyczki. Pozwana otrzymała faktycznie do dyspozycji kwotę 9.000,00 zł.

Pożyczkobiorczyni zobowiązała się w przedmiotowej umowie do dokonania zapłaty na rzecz powoda kwoty 15.722,00 zł w 36 miesięcznych ratach, płatnych w terminach określonych w harmonogramie spłat, przy czym pierwsza rata miała być płatna do dnia 20 czerwca 2021 r., a ostatnia do dnia 20 kwietnia 2024 r. (w tym: 5.722,00 zł wynagrodzenia prowizyjnego; na koszt pożyczki składały się także odsetki umowne wynoszące łącznie 1.809,65 zł). Pozwana po zawarciu umowy i otrzymaniu od powoda 9.000,00 zł spłaciła pożyczkę w kwocie 9.737,60 zł.

Pozwana dnia 9 marca 2021 roku spłaciła tytułem wcześniejszych zobowiązań pożyczkodawcy kwotę 1.000,00 zł. Pismem z dnia 31 maja 2023 roku z uwagi na brak spłaty pożyczki, pożyczkodawca wypowiedział pożyczkobiorczyni umowę.

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I Instancji zauważył, że pozwana nie kwestionowała zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki i podnosiła, iż odstąpiła od umowy w dniu 4 czerwca 2021 roku i zwróciła powodowi wypłacone środki wraz z nadpłatą na poczet odsetek za wykorzystane dni pożyczki. Jednakże, w ocenie Sądu pierwszej instancji pozwana w żaden sposób nie wykazała, ani faktu odstąpienia, ani zwrotu pożyczki w dniu 4 czerwca 2021 roku; co więcej pożyczkobiorczyni nie kwestionowała tego, że spłacała pożyczkę jeszcze w 2022 i 2023 roku.

Nadto, pozwana podnosiła, że kwota 1.000,00 zł wskazana w umowie pożyczki nie została zaliczona na poczet zapłaty wcześniejszych zobowiązań, ponieważ to wcześniejsze zobowiązanie w wysokości 1.000,00 zł zostało przez pozwaną uregulowane już wcześniej. Pozwana przedłożyła wydruk z poczty elektronicznej, z którego wynika, że dnia 9 marca 2021 roku spłaciła tytułem wcześniejszych zobowiązań pożyczkodawcy kwotę 1.000,00 zł. Sąd Rejonowy podkreślił, iż powód tego wydruku nie kwestionował oraz nie przedstawił w sposób szczegółowy pełnych rozliczeń pomiędzy stronami, które wskazywałyby na to, że rzeczywiście na datę zawarcia umowy pożyczki opisanej w pozwie, tj. 20 maja 2021 roku, pozwana miała niezapłaconą kwotę 1.000,00 zł. Wobec powyższego, Sąd I Instancji przyjął, iż pozwana nie miała wcześniejszych nieregulowanych zobowiązań i umowa pożyczki obejmowała jedynie kwotę 9.000,00 zł otrzymanych przez pozwaną.

Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż umowa pożyczki nie wiąże pozwanej w części – co do postanowień w zakresie prowizji pożyczkodawcy, ponieważ postanowienie te stanowi klauzulę niedozwoloną. Sąd podkreślił, iż wynagrodzenie prowizyjne nie może być uznane za świadczenie główne. Natomiast zgodnie z treścią art. 385 ¹ kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne); nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron.

Wskazane zostało przez Sąd, iż przy ocenie, czy wynagrodzenie prowizyjne nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i przy tym nie narusza rażąco interesów konsumenta konieczne jest porównanie kosztów stałych (wskazanych jako wynagrodzenie prowizyjne) do kwoty pożyczki. W ocenie Sądu I Instancji w umowie zawartej pomiędzy stronami stosunek wynagrodzenia prowizyjnego (5.722,00 zł) do kwoty pożyczki (9.000,00 zł) jest bardzo wysoki i przemawiający za tym, że po pierwsze przedsiębiorca nie traktuje konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny, a po drugie pogarsza położenie konsumenta poprzez obciążanie go kosztami prowadzenia działalności gospodarczej, które są nieadekwatne do uzyskiwanej przez konsumenta kwoty pożyczki. Podkreślone zostało, że samo nieprzekroczenie limitu pozaodsetkowych kosztów pożyczki określonego przepisami ustawy o kredycie konsumenckim nie legalizuje tego rodzaju postanowienia umownego, ponieważ art. 36a ukk ustanawia jedynie górną granicę tych kosztów, powyżej której konsument nigdy nie będzie nimi obciążony. Sam fakt, iż naliczone przez powoda dodatkowe opłaty i wynagrodzenia ich nie przekraczają, nie oznacza, że w konkretnym wypadku nie mają one na celu obejścia prawa bądź nie mogą zostać uznane za naliczone na podstawie niedozwolonych klauzul umownych. Zatem sama wysokość tych kosztów (poniżej ustawowego limitu) musi być poddana ocenie czy to z punktu widzenia przepisów art. 58 § 1 i 2 kc lub przepisu art. 385 ¹ kc.

Wobec powyższego, Sąd Rejonowy zauważył, że z przedłożonego przez powoda zestawienia wynika, iż pozwana uiściła na poczet pożyczki kwotę 9.737,60 zł, natomiast powinna zwrócić powodowi kwotę 9.000,00 zł wraz z odsetkami, co skutkuje tym, iż uiszczona przez pozwaną kwota przekracza kwotę jaką powinna ona zwrócić powodowi. Zatem, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W złożonej apelacji powód zaskarżył powyższy wyrok z dnia 5 marca 2025 roku w całości. Powód zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 227 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także wybiórcze traktowanie materiału dowodowego, skutkiem czego Sąd I Instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym i wbrew zasadom logiki oraz z pominięciem części materiału dowodowego w tym wyjaśnień powoda odnoszących się do zasadności dochodzonej od pozwanej wysokości prowizji z uwagi na udzieloną umowę pożyczki.

Nadto, apelujący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a)  art. 5 ust. 6a w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim poprzez ich brak zastosowania w przedmiotowym stanie sprawy i przyjęciu w zaskarżonym wyroku, iż „ umowa pożyczki nie wiąże pozwanej w części – co do postanowień w zakresie prowizji pożyczkodawcy, ponieważ postanowienie te stanowi klauzulę niedozwoloną", podczas, gdy w przedmiotowej umowie pozaodsetkowe koszty pożyczki nie przekraczały granicy określonej w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim i zostały określone przez powoda w sposób prawidłowy zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim;

b)  art. 358 ¹ § 1 kc poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż znajdzie on zastosowanie w odniesieniu do żądania powoda w zakresie prowizji wskazując, iż dochodzona przez powoda kwota prowizji z tytułu udzielonej pozwanej pożyczki stanowi normy niezgodne z zasadami współżycia społecznego, dobrych obyczajów a także faktycznych kosztów pożyczki, mimo, iż stanowią one wynagrodzenie pożyczkodawcy określone zgodnie z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, a także wynagrodzenie adekwatne do świadczeń powoda, z uwagi na zawartą z pozwaną umowę;

c)  art. 720 ¹ § 1 i 2 kc, poprzez jego brak zastosowania przez Sąd I instancji, pomimo faktu, iż powód, zgodnie ze wskazanym przepisem, z uwagi na zawartą z pozwaną umowę pożyczki posiadał prawo do żądania od pozwanej poza zwrotem udzielonej kwoty pożyczki odsetek kapitałowych oraz pozaodsetkowych kosztów pożyczki w tym m.in. prowizji, określonych w umowie zgodnie z przepisami o ochronie praw konsumenta;

d)  art. 720 ¹ § 1 i 2 pkt 1 kc poprzez jego błędną wykładnię i niezastosowanie, a w konsekwencji uznanie, iż żądanie odsetek i pozaodsetkowych kosztów kredytu w postaci prowizji nie stanowi istotnych elementów umowy pożyczki.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 9.519,21 zł wraz z dalszymi odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 18 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty od kwoty kapitału, tj. 864,17 zł i od kwoty opłat i prowizji, tj. 5.722,00 zł, a także o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie, w przypadku gdyby Sąd II Instancji nie znalazł podstaw do rozstrzygnięcia merytorycznego, powód wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji wraz z pozostawieniem powyższemu Sądowi rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny apelacji wskazać należy, że postępowanie apelacyjne jest kontynuacją postępowania merytorycznego. Zawarty w art. 378 § 1 kpc zwrot „sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji” oznacza, iż sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę merytorycznie w granicach zaskarżenia, w tym dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadzi lub ponawia dowody albo poprzestaje na materiale zebranym w pierwszej instancji, ustala podstawę prawną orzeczenia niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji, będąc ewentualnie związanym oceną prawną lub uchwałą Sądu Najwyższego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 2017 r. w sprawie II CSK 554/16).

Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału. Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczone są przy tym wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 kpc wymaga wskazania, jakie konkretnie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając ich brak wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przydając, tj. czy i w jakim zakresie analiza ta jest niezgodna z zasadami prawidłowego rozumowania, wiedzą lub doświadczeniem życiowym, względnie czy jest ona niepełna. Nie jest natomiast w tym zakresie wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie innej niż ocena sądu. Nadto, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Należy podkreślić, że postępowanie dowodowe prowadzone przez sąd w sprawie cywilnej nie może zmierzać w dowolnym kierunku, wyznaczonym przez wnioski dowodowe stron, gdyż jego zadaniem jest wyjaśnienie okoliczności doniosłych w świetle norm prawa materialnego, na podstawie których oceniane jest roszczenie dochodzone przez powoda.

W kontekście powyższego zauważenia wymaga, że przeprowadzone przed Sądem I Instancji postępowanie dowodowe było prawidłowe i wystarczające dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd I Instancji prawidłowo nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedłożonych przez strony postępowania dokumentów, w szczególności w zakresie wysokości zobowiązania zaciągniętego przez pozwaną, jak też faktu i wysokości dokonanych przez nią spłat, a Sąd Okręgowy ocenę tę w całości podziela. Sąd Rejonowy – w ocenie Sądu II Instancji – poprawnie również wskazał, iż pozwana nie wykazała faktu odstąpienia przez nią od przedmiotowej umowy, natomiast pozwany nie przedstawił rozliczeń między stronami w sposób wystarczający do uznania, iż kwota 1.000,00 zł opisana w przedmiotowej umowie pożyczki została przeznaczona na spłatę wcześniej zaciągniętego i nieuregulowanego przez pozwaną zobowiązania.

Zarzut apelacji powoda tyczący się naruszenia art. 227 kpc w zw. z art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a także wybiórcze traktowanie materiału dowodowego uznać należało zatem za nietrafny. Ustalenia Sądu Rejonowego negowane przez powoda są w pełni prawidłowe, a argumentacja przytoczona na ich poparcie – słuszna i logiczna. Ani ustaleń tych, ani argumentacji powód w apelacji skutecznie nie podważył, wobec czego brak było podstaw do poczynienia ustaleń odmiennych, zgodnych z oczekiwaniami powoda. W efekcie ustalenia poczynione przez Sąd I Instancji Sąd Okręgowy w pełni podzielił, przyjmując je za własne.

Wobec dokonania przez Sąd I Instancji poprawnej oceny dowodów, które stały się podstawą dokonania właściwych rozważań prawnych i przyjęciu ich przez Sąd Okręgowy za własne – z mocy art. 387 § 2 ¹ pkt 2 kpc – zbędnym czyniło ich powielanie i uprawniło Sąd II Instancji do ograniczenia pisemnych motywów rozstrzygnięcia, tylko do oceny poszczególnych zarzutów apelacyjnych.

W przypadku zawarcia przez strony odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie, przy czym zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż przeciwko twierdzeniu apelującego, że postanowienie nakładające na pozwaną obowiązek zapłaty prowizji określa istotny element umowy pożyczki, przemawia niemożność uznania, że postanowienie to charakteryzuje umowę pożyczki i definiuje samą istotę tego stosunku umownego. Dostrzec należy, iż dyspozycja art. 385 ¹ § 1 kc odnosić się będzie do elementów przedmiotowo istotnych umowy (essentialia negotii), a nie tych, które mają jedynie charakter posiłkowy względem postanowień, które definiują istotę stosunku zobowiązaniowego.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Na postawie tej regulacji, do głównych świadczeń umowy pożyczki zalicza się: udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony czas (w przypadku pożyczkodawcy) oraz zwrot tych środków. Kodeksowa regulacja umowy pożyczki nie dotyczy prowizji. Postanowienia jej dotyczące mogą być uznane zatem za mające charakter postanowień posiłkowych. (wyrok Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z dnia 21 marca 2024 roku, (...), Legalis nr 3061782, wyrok Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z dnia 6 kwietnia 2004 roku, I CK 472/03, Legalis nr 80969)

O ile pożyczkodawca ma prawo pobierać wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, to oczywistym jest również, iż wynagrodzenie to nie może być kształtowane w sposób dowolny. Nie ulega wątpliwości, że wierzyciel ma prawo do pobierania opłat z tytułu udzielenia pożyczki, lecz ich wysokość musi być uzasadniona treścią łączącego strony stosunku.

Sąd Okręgowy nie zgadza się z twierdzeniem, iż skoro prowizja mieści się we wzorze z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, to nie może być sprzeczna z dobrymi obyczajami oraz poddana badaniu w tym zakresie. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego za niedozwoloną klauzulę umowną uznać można m.in. pobieranie przez pożyczkodawców od konsumentów opłat zbyt wysokich i niczym nieuzasadniających ich wysokości. Jeżeli okaże się, że w wyniku takiego ustalenia wysokości kosztów pozaodsetkowych dojdzie do nieusprawiedliwionej dysproporcji praw i obowiązków konsumenta (na jego niekorzyść), a wysokość prowizji będzie de facto stanowiła zawoalowane wynagrodzenie pożyczkodawcy, którego funkcję powinny pełnić przewidziane w umowie odsetki, należałoby uznać wspomnianą klauzulę za niedozwoloną. Sama tylko okoliczność, iż pozaodsetkowe koszty kredytu konsumenckiego nie przekraczają wysokości aktualnie określonej w art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, nie wyłącza oceny czy postanowienia określające te koszty są niedozwolone. (wyrok Sądu Najwyższego Izby Cywilnej z dnia 21 marca 2024 roku, (...), Legalis nr 3061782, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 2022 roku, I NSNc 51/22, Legalis nr 2880623)

Sąd Okręgowy za prawidłowe uznaje zatem stanowisko Sądu Rejonowego, co do abuzywnego charakteru postanowienia umownego dotyczącego wysokości prowizji, które zostało zaprojektowane w sposób rażąco niesymetryczny, zabezpieczając interesy głównie pożyczkodawcy (powoda) i jednocześnie godząc w interes pożyczkobiorcy (pozwanej).

Podkreślenie wymaga, iż naruszenie dobrych obyczajów jest definiowane jako brak poszanowania praw kontrahenta, które przejawia się m.in. w działaniu nierzetelnym, nieuczciwym i sprzecznym z akceptowanymi standardami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2017 r. w sprawie IV CSK 285/16). Aby ustalić, czy ta nierównowaga pozostaje „w sprzeczności z dobrymi obyczajami”, należy sprawdzić, czy przedsiębiorca traktujący konsumenta w sposób sprawiedliwy i słuszny mógłby racjonalnie spodziewać się, iż konsument ten przyjąłby dany warunek w drodze negocjacji indywidualnych (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20.06.2018 r. w sprawie III CZP 29/17; wyroki (...): z dnia 14.03.2013 r. w sprawie C 415/11 pkt 69, z dnia 26.01.2017 r. w sprawie C 421/14 pkt 60 i postanowienie (...) z dnia 14.11.2013 r. w sprawach C 537/12 i C 116/13 pkt 66).

W ocenie sądu okręgowego, brak jest podstaw do uznania, że w przypadku negocjacji indywidualnych, konsument jak w sprawie niniejszej zaakceptował by takie warunki umowy.

Za niedozwoloną klauzulę umowną uznać można zatem m.in. pobieranie przez kredytodawców kredytu konsumenckiego opłat zbyt wysokich i niczym nieuzasadniających tej wysokości. Przy ocenie, czy zastosowana przez powoda klauzula mogła mieć charakter abuzywny, trzeba wziąć pod uwagę to, że analiza rozkładu obowiązków umownych musi być dokonana w kontekście całości okoliczności sprawy. Nie można poprzestać na literalnym brzmieniu klauzuli. Trzeba jeszcze rozważyć jakie konsekwencje wywołuje ona na płaszczyźnie danego stanu faktycznego. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2024 roku, II NSNc 343/23, Legalis nr 3107365)

Sąd Okręgowy dostrzega, iż pozwana z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki otrzymała faktycznie do dyspozycji kwotę 9.000,00 zł. Wynagrodzenie prowizyjne pożyczkodawcy wyniosło natomiast kwotę 5.722,00 zł. Prawidłowo zauważył Sąd Rejonowy, że stosunek wynagrodzenia prowizyjnego w umowie zawartej pomiędzy stronami postępowania jest bardzo wysoki – prowizja stanowi bowiem około 64% kwoty pożyczki faktycznie otrzymanej do dyspozycji przez pozwaną. Powyższą wysokość prowizji uznać należy za nieadekwatną do uzyskanej przez pożyczkobiorczynię kwoty pożyczki. Nadto, co istotne, zdaniem Sądu II Instancji, powód winien był wykazać kryteria, jakimi kierował się ustalając przedmiotową opłatę i właściwie uzasadnić konieczność naliczenia wynagrodzenia w tej właśnie wysokości, której to powinności powód jednakże nie sprostał i nie wykazał, dlaczego wysokość prowizji byłaby uzasadniona w okolicznościach zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki.

Za chybione Sąd Okręgowy uznaje zatem również podniesione przez apelującego zarzuty dotyczące naruszenia art. 5 ust. 6a w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, art. 385 ¹ § 1 kc oraz art. 720 ¹ § 1 i 2 oraz § 2 pkt 1 kc.

Reasumując, powód w apelacji nie zdołał podważyć trafności oceny prawnej roszczenia zgłoszonego w pozwie, która doprowadziła Sąd I Instancji do oddalenia powództwa. Zarzuty apelującego sprowadzały się do forsowania własnej wersji stanu faktycznego, opartego na odmiennej, korzystnej dla apelującego ocenie mocy i wiarygodności poszczególnych dowodów.

Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że środek zaskarżenia był niezasadny, dlatego został oddalony na podstawie przepisu art. 385 kpc.

sędzia Cezary Olszewski