Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Cygan
Protokolant:	st. sekr. sądowy Anna Soboń-Kuklińska

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B.

przeciwko E. H.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda (...) S.A. z siedzibą w B. na rzecz pozwanej E. H. kwotę 1217 zł (jeden tysiąc dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesowych , w tym koszty zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IC 481/16 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w B. wniósł o orzeczenie aby pozwana E. H. solidarnie zapłaciła kwotę 14.166,80 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana zobowiązała się poprzez podpisanie weksla do zapłaty w dniu 11 sierpnia 2015 r. kwoty wskazanej w wekslu. Powód wezwał pozwaną w dniu 12 lipca 2015 r. do wykupu weksla jednakże do dnia dzisiejszego pozwana nie dokonała żadnej wpłaty. Remitent widniejący na wekslu przeszedł restrukturyzację w związku z czym powód ma legitymacje do dochodzenia należności z weksla.

Sąd Rejonowy w B.wydał nakaz zapłaty uwzgledniający powództwo.

Pozwana wniosła zarzuty od nakazu podnosząc, że powód nie przedstawił dowodów na zasadność żądania ani co do zasady ani wysokości. Nie przedstawiono umowy o pożyczkę ani deklaracji wekslowej. Jakkolwiek późniejsze twierdzenia i dowody są spóźnione. Nadto wskazała, że umowa na nią jako konsumenta nakładała niewspółmiernie wysokie koszty jak kwota ubezpieczenia przewyższającą wysokość pożyczki.

Sąd Rejonowy w B.przekazał sprawę według właściwości do Sądu Rejonowego w Nidzicy.

Powódka złożyła pismo przygotowawcze w dniu 29 września 2016 r. domagając się uznania go na podstawie art. 207 § 3 kpc. Podtrzymała wszystkie wnioski i dowody wskazując że wnosi o zasądzenie od pozwanej kwoty 6.586,35 zł z odsetkami umownymi oraz o zasądzenie od powódki kosztów postepowania.

Sąd zważył co następuje:

Sąd Rejonowy pominął wnioski dowodowe zgłoszone w piśmie z dnia 29 września 2016 r. jako spóźnione.

W treści art. 493 § 1 kpc wprowadzono ograniczenia w zakresie spóźnionych twierdzeń i dowodów wskazanych w postępowaniu na skutek złożenia zarzutów od nakazu zapłaty. Zasadniczo Sąd pomija twierdzenia i dowody, których strona nie powołała w zarzutach od nakazu zapłaty, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w zarzutach bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Takie rozwiązanie akcentuje znaczenie dyskrecjonalnej władzy sędziego, bowiem to sąd poddaje swojej ocenie okoliczności uzasadniające spóźnione przytoczenie twierdzeń lub dowodów, a więc rozstrzyga o zakresie postępowania dowodowego, a przede wszystkim o sprawności prowadzonego procesu.

Według ustawodawcy, celem nowej regulacji jest skłonienie stron do prezentacji twierdzeń faktycznych i dowodów możliwie najszybciej, aby w ten sposób doprowadzić do koncentracji materiału procesowego, co pozwoli na szybsze wydanie wyroku (zob. uzasadnienie do projektu – Druk sejmowy Nr 4332, VI kadencji, s. 52).

Zarzuty od nakazu zapłaty nie przenoszą sprawy do sądu wyższego rzędu, lecz powodują jej przedstawienie do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sądowi, który wydał zaskarżony nakaz zapłaty. Postępowanie wywołane wniesieniem zarzutów od nakazu zapłaty ma charakter postępowania pierwszoinstancyjnego, w którym nie stosuje się art. 378 § 2 kpc.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu etap wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty jest kończącym dla koncentracji materiału dowodowego. Sąd wówczas bierze za podstawę stan rzeczy zaoferowany dotąd przez strony. W przedmiotowej sprawie nie bez znaczenia jest fakt, że powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Ten ma świadomość skutków nieudowodnienia żądań, oraz potrzeby wykazania, że ewentualne nowe dowody zostały zgłoszone z określonych powodów poddających się ocenie Sądu. Takie stanowisko Sądu wzmacnia treść art. 207 § 6 kpc zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Mając zatem na uwadze materiał dowody zaoferowany przez stronę powodową, oraz stanowisko pozwanej i jej dowody załączone do zarzutów należało uznać że powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu. Przede wszystkim nie zaoferowano żadnego dokumentu z którego wynikałoby prawo do wypełnienia weksla in blanco. Nie ma dowodu na istnienie deklaracji wekslowej, która umożliwiałaby weryfikacje podstaw wystawienia weksla, nie ma dowodów na istnienie stosunku podstawowego. Powód w pozwie powołuje się na możliwość wypełnienia weksla jednakże nie przedstawia nie tylko podstaw tegoż uprawnienia, ale także legitymacji czynnej, zważywszy na remitenta weksla. Pismo z k.5 stanowi jedynie kserokopię. Ta nie jest dowodem w sprawie, co jest już poglądem ugruntowanym i podzielanym przez Sąd orzekający /por. uchwała SN z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94, OSNC 1994, Nr 11, poz. 206, uzasadnienie postanowienia SN z dnia 27 lutego 1997 r., III CKU 7/97, LEX nr 50764, wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 r., II CSK 459/08, LEX nr 607254; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX nr 584200/.

Poza tym wątpliwości Sądu budziła wysokość dochodzonego roszczenia zmieniona w piśmie którego powód domagał się dopuszczenia na podstawie art. 207 § 3 kpc. Uwagę zwraca bowiem inna kwota dochodzonego roszczenia- niemal dwukrotnie niższa pierwotna. Nie bez znaczenia jest, że powód w pozwie najpierw rozpoznanym w postepowaniu nakazowym domagał się solidarnego zasądzenia kwoty 14.166,80 zł, brak natomiast wskazania dłużnika solidarnego. Ta kwestia także nie została w żaden sposób wyjaśniona.

Nawet gdyby dopuścić dowody zawnioskowane przez powoda w piśmie z dnia 29 września 2016 r. to powyższe różnice nie zostały w żaden sposób wyjaśnione ani nawet nie zwrócono na nie uwagę. Nadto, nie ma dowodów na to, że zgodnie z umową pożyczki wskazująca na stosunek podstawowy w oparciu o który powód wystawił weksel a dalej domaga się zapłaty powyższej kwoty, a następnie pismem z dnia 29 września 2016 r kwoty [ponad dwukrotnie niższej, nie wykazane zostało że istniały podstawy faktyczne do wystawiania weksla. Nie ma dowodu na to, że pozwanej wypowiedziano umowę pożyczki a wypowiedzenie to doręczono, albo w inny sposób pozwana zapoznała się z jego treścią. Poza tym, że przed wystawieniem weksla wezwano ja do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni od otrzymania wezwania ( k.14).

Z tych względów powództwo nie zostało uwzględnione. Sąd Rejonowy na skutek omyłki nie zastosował się jednak do przepisu art. 496 kpc, nie uchylając nakazu zapłaty i oddalając powództwo. Kwestia ta w ocenie Sądu nie mogła być przedmiotem sprostowania ani także uzupełninia gdyż to może mieć miejsce jedynie na wniosek stron.

O kosztach Sąd orzekł w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 § 1 kpc. Na koszty procesu zasądzone od powódki na rzecz pozwanej złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej ustalone zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. Dz.U z 2015 r. poz.1800), oraz opłata od pełnomocnictwa.