Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Elżbieta Gembicka
Protokolant:	st. sekr. Sądowy Krzysztof Rydzewski

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2015 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa J. C.

przeciwko M. F. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. F. (1) na rzecz powoda J. C. kwotę 1309,58 zł (słownie: jeden tysiąc trzysta dziewięć złotych pięćdziesiąt osiem groszy), z ustawowymi odsetkami od dnia 7 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej M. F. (1) na rzecz powoda J. C. kwotę 66,00zł (słownie: sześćdziesiąt sześć złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 189/15 upr

UZASADNIENIE

Powód J. C. wniósł pozew przeciwko pozwanej M. F. (1) o zapłatę kwoty 1.309,58 złotych na swoją rzecz wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego żądania powód wskazał, że zatrudniał pozwaną na umowę o prace od dnia 26 maja 2014 roku do dnia 15 listopada 2014 roku na stanowisku (...). Powód w dniu 06 listopada 2014 roku wypłacił pozwanej wynagrodzenie za miesiąc październik 2014 roku w kwocie 1.137,01 złotych oraz przelał na konto pozwanej omyłkowo wynagrodzenie innego swojego pracownika w wysokości 1.909.58 złotych. Następnie powód zwrócił się telefonicznie o zwrot niesłusznie przelanej kwoty w wysokości 1.909,58 zł w następstwie czego pozwana zwróciła mu w dniu 12 listopada 2014 roku kwotę 600,00 złotych. Powód zwrócił się do pozwanej o zwrot pozostałej kwoty, jednakże pozwana oświadczyła, że wydała już otrzymane pieniądze i odmówiła ich zwrotu. W związku z powyższym powód w dniu 13 listopada 2014 roku wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 1.309,58 zł, które to pozwana otrzymała w dniu 18 listopada 2014 roku i odmówiła jej zwrotu.

Pozwana M. F. (1) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała, że pracodawca (powód) nie może domagać się od pracownika zwrotu nienależnie wypłaconej pensji, jeśli księgowa lub elektroniczny system pomylił się w wyliczeniach, zwłaszcza gdy pracownik (pozwana) sam nie zawinił ani nie przyczynił się do wypłaty nienależnego mu składnika wynagrodzenia. Nadto pozwana wskazała, że spożytkowała otrzymane pieniądze na bieżące potrzeby swojej rodziny, ponieważ w tym czasie nie miała pojęcia o błędzie księgowości.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 26 maja 2014 roku pozwana została zatrudniona u powoda na umowę o pracę nr (...) na czas określony od dnia 26 maja 2014 roku do dnia 25 maja 2016 roku na stanowisku (...). Zgodnie z umową w składniki wynagrodzenia wchodziła podstawa miesięczna w wysokości 1.680,00 złotych oraz premia uznaniowa.

W dniu 31 października 2015 roku powód wypowiedział umowę o pracę pozwanej i wskazał, że wszelkie należności wypłaci pozwanej. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 15 listopada 2014 roku.

W dniu 06 listopada 2014 roku pozwana na swój rachunek bankowy otrzymała wynagrodzenie za miesiąc październik 2014 roku w kwocie 1.137,01 zł oraz w wyniku błędu pracownika powoda na konto pozwanej została również przelana dodatkowa kwota 1.909,58 zł która to była przeznaczona na dokonanie wypłaty tytułem wynagrodzenia M. F. (2).

Po odkryciu zaistniałej pomyłki powód telefonicznie zwrócił się do pozwanej o zwrot niesłusznie otrzymanej kwoty 1.909,58 zł. W dniu 12 listopada 2014 roku pozwana zwróciła powodowi kwotę 600,00 złotych.

W związku z brakiem zwrotu całości błędnie wypłaconych pieniędzy powód pismem z dnia 13 listopada 2014 roku wezwał pozwaną do uiszczenia brakującej kwoty 1.309,58 zł w terminie 7 dni od otrzymania wezwania. Wezwanie zostało odebrane w dniu 17 listopada 2014 roku.

Dowód: wymiar zatrudnienia [k.7], wezwanie do zapłaty [k.8[, świadectwo pracy [k. 10], lista płac [k. 11-20], umowa o pracę [k. 21], zlecenia przekazywania świadczeń [k.22],

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo zasługuje w całości na uwzględnienie. Podstawę roszczenia stanowił art. 405 kc w zw. z art. 410 § 1 i 2 kc.

Przepis art. 405 kc stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Przepis ten znajduje odpowiednie zastosowanie do świadczenia nienależnego (art. 410 § 1 kc). Zgodnie z art. 410 § 2 kc świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu (art. 409 kc). (...), o której mowa w powyższym przepisie oznacza zarówno sytuację, w której zobowiązany do zwrotu wiedział, że korzyść mu się nie należy, jak również sytuację, gdy co prawda był subiektywnie przekonany, iż korzyść mu się należy, lecz na podstawie okoliczności sprawy obiektywnie powinien liczyć się z możliwością obowiązku zwrotu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 marca 2010 roku, II PK 246/2009). Zła wiara tego, kto korzyść uzyskał w rozumieniu art. 409 kc, odnoszona jest do chwili wyzbywania się korzyści i do obowiązku zwrotu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2013 roku, II PK 180/2011).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że zdaniem Sądu pozwana z chwilą otrzymania w wyniku błędu pracownika powoda dodatkowych pieniędzy na swój rachunek bankowy mogła przypuszczać, że owe pieniądze stanowią świadczenie jej nienależne. O powyższym może przemawiać fakt, że pozwana wezwana prawdopodobnie telefonicznie przez powoda w dniu 12 listopada 2014 roku zwróciła mu część uzyskanego świadczenia nienależnego w wysokości 600,00 złotych uznając zatem, że jej się nie należy.

W świetle powyższych ustaleń Sąd uwzględnił w całości powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 1.309,58 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07 listopada 2014 roku.

Datę zasądzenia odsetek Sąd przyjął zgodnie z art. 481 § 1 kc, jeżeli dłużnik (tj. pozwana) opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel (tj. powód) może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z treści powyższego przepisu wynika, że obowiązek zapłaty odsetek jest skutkiem opóźnienia w zapłacie sumy pieniężnej, a zatem odsetki należą się za sam fakt opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Obojętne są więc rodzaj tego opóźnienia oraz jego powody. Obojętne jest zwłaszcza to, czy jest ono spowodowane faktem, za który dłużnik ponosi odpowiedzialność. Tym samym powstanie roszczenia o odsetki jest niezależne od szkody powstałej po stronie wierzyciela a i dłużnik nie może zwolnić się z odpowiedzialności wskazując, że nie ponosi odpowiedzialności za okoliczności, które spowodowały opóźnienie. Pozwana mając wiedze, że przekazane świadczenie jej się nie należy to niezwłocznie powinna je zwrócić.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania znajduje uzasadnienie w treści art. 98 § 1 kpc, zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu)

Zatem Sąd w punkcie II sentencji wyroku zasądził od pozwanej jako strony przegrywającej proces kwotę 66,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.