Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Katarzyna Cygan
Protokolant:	sekr. sądowy Anna Soboń-Kuklińska

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2017 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa R. S.

przeciwko D. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. S. na rzecz powoda R. S. kwotę 32.218,96 zł (trzydzieści dwa tysiące dwieście osiemnaście złotych, 96/100) wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 500,00 zł od dnia 16.10.2015 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 16.11.2015 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 16.12.2015 r. do dnia zapłaty,

- 500,00 zł od dnia 16.01.2016 r. do dnia zapłaty,

- 30.218,96 zł od dnia 17.03.2016 r. do dnia zapłaty,

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III. przyznać pełnomocnikowi powoda adw. S. S. (1) z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście złotych) oraz kwotę 1656,00 zł tytułem podatku VAT które nakazuje wypłacić ze środków Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nidzicy.

Sygn. akt IC 181/16

UZASADNIENIE

Powód R. S. po ostatecznym sprecyzowaniu pozwu, kilkukrotnej modyfikacji powództwa domagał się zasądzenia od D. S. kwoty 68.641,64 zł ( k.153)

W uzasadnieniu wskazywał, że łączyła go z pozwanym umowa dzierżawy lokalu użytkowego – zajazdu (...). Pozwany zniszczył lokal, skradł mienie znajdujące się w lokalu czym naraził powoda na szkody majątkowe. Poza tym nie zapłacił za czynsz dzierżawy, oraz nie opłacił podatku od nieruchomości do czego był zobowiązany.

W piśmie z dnia 10 kwietnia 2017 r. wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota niezbędna na zakupy niezbędne do przywrócenia lokalu do odpowiedniego stanu, wartość skradzionego mienia, czynsz dzierżawy, podatek od nieruchomości.

Pozwany ustosunkowując się do pozwu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2016 r. przyznał fakt łączącej go z powodem umowy dzierżawy. Wskazał, że ta nie została nigdy wypowiedziana. Lokal zdaniem pozwanego w chwili przejęcia przez niego był po włamaniach, wymagał gruntowanego remontu. Na rozprawie w dniu 10 maja 2017 r. podniósł, że rozwiązanie umowy miało miejsce w dniach 13 i 14 lutego poprzez oddanie kluczy do lokalu. Wskazał, że część mienia stanowiącego jego własność wywiózł bojąc się w okresie zimowym kradzieży.

Sąd ustalił co następuje:

Powód jest wujem pozwanego. Powód i H. S. (1) są właścicielami lokalu pod nazwą Zajazd (...) położonego w N.. W dniu (...)r. zawarli z pozwanym umowę dzierżawy lokalu do dnia (...)r. Czynsz ustalono na kwotę 2.000 zł w okresie od maja do września każdego roku płatne po 1.000 zł dla każdego ze współwłaścicieli. Od października do kwietnia czynsz płatny na tych samych zasadach miał wynosić 1.000 zł z, z tym, że dla każdego ze współwłaścicieli po 500 zł. Data płatności czynszu została ustalona na 15 dzień każdego miesiąca. Sporządzono także protokół przekazania lokalu wraz z wyposażeniem. Pozwany został zobowiązany do ubezpieczenia lokalu oraz znajdującego się w nim mienia, całodobowej ochrony, płatności podatku oraz do zawarcia umów na dostawę energii.

/ okoliczności bezsporne, k.43-47/

W dniu (...)r. po wejściu do lokalu przez powoda został sporządzony protokół stanu lokalu przy obecności H. S. (1), M. M. (1), A. K. i jej męża K.. Protokół opisywał stan lokalu jako zniszczony, zabrudzony. Wyposażenie było zniszczone, istaniały także jego braki.

/ dowód k.62-63/

Tego samego dnia powód wraz z H. S. (1) i M. M. (1) sporządzili kolejnej protokół na okoliczność stwierdzenia braku wyposażenia zajazdu. Wówczas odnotowano brak: kanapy trzyosobowej z dwoma fotelami, telewizora S. (...) cali, ośmiu krzeseł kolory miodowego, stołu drewnianego, komody drewnianej holenderskiej dębowej z lustrem, wyparzacza do naczyń, hokerów barowych, fontanny stojącej barowej, dziewięciu sztuk kart menu, portfelików na rachunki, frytkownicy jednokomorowej, szafki wiszącej na zmywaku. Załącznikiem do tego ptookołu ustalono wartość mienia.

/ dowód k.64, 66, zeznania świadka M. M. k.119/

Wobec zniszczenia zajadu i braku mienia, oraz braku ubezpieczenia zajadu, nieopłacania czynszu dzierżawy powód i współwłaścicielka wypowiedzieli pozwanemu umowę pismami z dnia (...)r. Dzień wcześniej pozwany zdał klucze do lokalu

/dowód k.61, zeznania H. S. k.11/

Powód w chwili obecnej w celu przywrócenia lokalu do odpowiedniego stanu poczynił następujące nakłady.

Zakupił lampy na łączną kwotę 1257,34 zł. ( k.82). Wykonał prace remontowe za które poniósł koszty w wysokości 10.028,08 zł k.76-81. Zakupił krzesła na kwotę 5.017 zł ( k.74i 75), obrusy na kwotę 870,15 zł, szafki na kwotę 548 zł ( k.84-85) oraz sprzęt elektryczny niezbędny do naprawy oświetlenia na kwotę 353,39 zł. Łączna kwota z powyższego tytułu wyniosła 18118,96 zł.

Sąd zważył co następuje

Powództwo było uzasadnione w części.

Zgodnie z art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przesłankami owej odpowiedzialności są: zaistnienie zdarzenia szkodzącego (czynu niedozwolonego), wystąpienie szkody, zaistnienie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a szkodą, bezprawność zachowania sprawcy czynu niedozwolonego oraz wina sprawcy takiego zdarzenia.

W przypadku dochodzenia roszczeń z czynu niedozwolonego na podstawie art. 415 kc, poszkodowanego obciąża wykazanie wszystkich przesłanek odpowiedzialności (zob. m.in.: wyr. SA w Łodzi z 31.3.2015 r., I ACA 1144/14, Legalis).

Zgodnie natomiast z art. 471 kc dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Powyższy przepis reguluje kwestie odpowiedzialności kontraktowej. Jej przesłankami w ogólności są: niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, będące następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność; szkoda po stronie wierzyciela oraz związek przyczynowy między zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania a szkodą.

W myśl reguły dowodowej z art. 6 kc dochodzenie przez wierzyciela roszczenia odszkodowawczego wymaga, aby wykazał on w procesie okoliczności, z których wywodzi skutki prawne dla siebie korzystne.

Przy powyższym należy zaznaczyć, że jeżeli dane zachowanie było niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania, nie zamyka wierzycielowi drogi do dochodzenia roszczeń na tle reżimu deliktowego, jeżeli zachowanie dłużnika było jednocześnie czynem niedozwolonym.

Sąd uznał, że pozwany nie wywiązał się z umowy dzierżawy w ten sposób, że nie płacił czynszu, nie zawarł umowy ubezpieczenia, ochrony, oraz nie opłacił podatku. Poza tym zniszczył mienie powoda, doprowadził do stanu w którym część mienia znajdującego się a lokalu zniknęła. Jednakże nie każda z tych okoliczności pociągała za sobą zasadność powództwa w całej rozciągłości.

Zdaniem Sądu powód nie udowodnił bowiem zakresu szkody w wysokości sprecyzowanej w ostatnim jego stanowisku to jest na kwotę 68.641,64 zł.

Sąd uwzględnił ten materiał dowodowy który wskazywał na zniszczenie przez pozwanego mienia powoda i współwłaścicielki zajazdu. Twierdzenia powoda w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w protokołach z(...)r. ( k.62-660), oraz zeznaniach świadków.

Istotnym przy tym pozostaje, że pozwany nie przedstawił dowodów przeciwnych. Owszem z protokołu przejęcia lokalu przez pozwanego wynika że zajazd wymagał nakładów jednakże nie w takim zakresie jak wskazują na to protokoły sporządzone bezpośrednio po wejściu do lokalu przez powoda.

W świetle stanowisk obu stron Sąd uwzględnił roszczenia powoda co do kwoty 10.028,08 zł jaką powód poniósł na remont lokalu. Ten bowiem jak wynika z materiału dowodowego został zniszczony w trakcie użytkowania go przez pozwanego. W świetle doświadczenia życiowego należy przyjąć, że skoro to pozwany użytkował lokal od (...)r., prowadził tam działalność gospodarczą to stan jaki został powód ze świadkami w (...)r. nie był wynikiem pogłębiania się usterek z chwili przejęcia lokalu przez pozwanego, a był wynikiem zniszczenia. Pozwany bowiem sam podnosił, że prowadził zajazd, miał tam gości, urządzał imprezy. Skoro tak to z pewnością nie robił tego przy takim stanie lokalu jaki miał miejsce w (...). Skoro w tym okresie to pozwany był odpowiedzialny za lokal to on ponosi odpowiedzialność za jako stan, stanowiący szkodę powoda.

Powód w ramach poniesionych przez siebie kosztów naprawił szkodę wyrządzoną przez pozwanego. W takim samym zakresie uwzględniono koszty zakupu lamp ( k.82) na kwotę 1.302,34 zł. W tym miejscu należy wyjaśnić, że Sąd popełnił błąd. Rachunek z k.82 opiewa na 1.305,82 zł. Choć w ustnych motywach rozstrzygnięcia Sąd wyjaśnił, że z rachunku tego nie uwzględnił kosztów zakupu wody mineralnej oraz wiertarki na łączną kwotę 48,48 zł, jako że zakupy te nie wchodzą w zakres tego mienia które było niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego sprzed szkody spowodowanej przez pozwanego to ostatecznie nieprawidłowo sumę te odliczono od gotówki jaką powód zapłacił a nie kwoty wystawionego rachunku. Stąd kwota uwzględniona jest wyższa niż powinna.

Sąd uwzględnił także rachunki za krzesła na łączne kwoty 5.017 zł. Wskazać należy, że powód zakupił znacznie więcej krzesał niż zniszczonych czy skradzionych co wynikało o z protokołów sporządzonych w(...)r. Jednakże wobec barku wyraźnego zaprzeczenia przez pozwanego zasadności wystawienia tej faktury oraz zasadności zakupów tych krzeseł Sąd uwzględnił tę kwotę w całości. Takie same okoliczności zadecydowały o uwzględnieniu rachunku za obrusy, szafki, przewody eklektyczne. Uwzględnienie koniczności zakupu owych przedmiotów wynikało z uwzględnienia stanowiska powoda o potrzebie przywrócenia lokalu do stanu jaki jest wymagany dla prowadzenia działalności, a który to stan został zniszczony przez pozwanego wobec nieprawidłowego użytkowania lokalu oraz poczynionych tam szkód.

W omówionym wyżej zakresie powództwo zostało uwzględnione do kwoty łącznej 18.118,96 zł.

Sąd uwzględnił także roszczenie co do skradzionego mienia jednakże w ograniczonej części.

Porównując bowiem mienie z pisma z (...)r. ( k.154) jakie miało zostać skradzione przez pozwanego, z protokołami sporządzonymi w(...)r. Sąd nie uwzględnił roszczenia co do szafy 3 osobowej rozkładanej dębowej na kwotę 2.000 zł, oraz krzeseł na kwotę 1.350 zł.

W kwestii krzeseł to należy wyjaśnić, że skoro powód domagał się odszkodowania za konieczność zakupu nowych krzeseł i roszczenie to zostało uwzględnione, to niezasadnym jest dublowanie roszczenia poprzez domaganie się zwrotu wartości krzeseł których braki stwierdzono w (...).

Co do szafy 3 osobowej, to w żadnym ze sporządzonych protokołów, które miały odzwierciedlać faktyczny stan lokalu i jego braki nie ma zapisu o istnieniu tam takowej szafy, oraz jej braku. Dlatego też Sąd uznał że roszczenie to jest nieuzasadnione.

Ostatecznie więc, Sąd uwzględnił roszczenie w zakresie kompensacji szkody wynikłej ze starty mienia jakiego pozwany został pozbawiony w trakcie użytkowania lokalu przez pozwanego na łączną kwotę 12.100 zł.

Przechodząc do roszczenia powoda o odszkodowane za skradzione mienie znajdujące się w szafie pancernej oraz zniszczenie samej kasy.

Żadnymi dowodami powód nie wykazał by szafa ta została zniszczona co stwierdzono zaraz po wejściu do lokalu w (...)r. oraz by znajdowało się w niej mienie o łącznej wartości 25.5000 zł.

W protokołach z (...)r. brak jest zapisów w tym przedmiocie. Skoro tak to niewiarygodnym staje się powód twierdząc, że szafa taka została zniszczona i skradzione zostało znajdujące się w niej mienie.

Nie da się nowiem logicznie uzasadniać dlaczego powód widząc stan lokalu, znajdujące się tam zniszczenia, braki w mieniu, nie sprawdził owej szafy od razu. Nie ma tu znaczenia, że szafa znajdowała się z pomieszczeniu niewidocznym, zasypanym przez inne meble czy gruz. Zważywszy na okoliczności wejścia do lokalu w (...)r. jego stan, nawet przy umiejscowieniu szafy, normalnym powinno pozostawać, że osoba trzymająca cały swój dobytek w takiej szafie pancernej sprawdza jej istnienie i zawartość od razu. Powód bowiem podnosił, że w tamtym okresie miał remont w mieszkaniu i tam swojego dobytku nie chciał pozostawiać. Niezrozumiałe jest zatem jak ktoś tak zapobiegliwy nie sprawdził szafy z rzekomymi kosztownościami i pieniędzmi w sytuacji zniszczenia lokalu w której szafa miała się znajdować. Skoro nawet wykazał się zapobiegawczością i sporządził przy świadkach protokół zniszczonego mienia to nie da się logicznie uzasadnić dlaczego swoich zasadniczych dóbr majątkowych osobistych nie sprawdził od razu, nie sporządzając na tę okoliczność dodatkowego protokołu.

Nie są wiarygodne zeznania świadka M., która miała potwierdzić istnienie oszczędności i kosztowności w owej szafie pancernej, oraz fakt jej zniszczenia.

Zeznaniom świadka należąco dać wiarę jedynie w zakresie potwierdzającym te okoliczności jakie zostały zapisane w protokołach przejęcia lokalu, oraz potwierdzonych przez świadka S..

Z zeznań Pani M. wynika bowiem że posiada ona bardzo wybiórczą wiedzę na temat istoty sprawy, czym przejawiała się jej niewiedza w szczegółach umowy dzierżawy ale dokładna wiedza co do płatności z tytułu dzierżawy czy wartości mienia przechowywanego w szafie.

Taka postawa świadka wskazuje na zainteresowanie pozytywnym rozstrzygnięciem dla powoda, czyniąc jej zeznania takimi które należało ocenić z dużą dozą ostrożności.

Z tych względów Sąd oddalił powództwo co do szafy pancernej i jej zawartości.

Nie uwzględniono także roszczenia o zapłatę podatku od nieruchomości. Oczywiście można zakładać, że roszczenie to oparte zostało na odpowiedniości kontraktowej w ramach której pozwany nie wywiązał się obowiązku umowy powodując szkodę powoda. Niemniej jednak powód nie opłacił do dnia dzisiejszego podatku. Zatem nie spełnił świadczenia do którego de facto zobowiązał się pozwany umową dzierżawy. Zatem w majątku powoda nie powstała szkoda. Jej brak czyni roszczenie w omawianej części niezasadnym.

Przechodząc do kolejnego roszczenia jakim była opłata z tytułu czynszu dzierżawy. Powód domagał się jej za miesiące od października 2015 r. do stycznia 2016 r. w części jemu przypadających to jest po 500 zł miesięcznie. Twierdzenia powoda o braku płatności potwierdzone zostały przez drugą współwłaścicielkę która także wskazywała że jej nie zapłacono z dzierżawę od września 2015 r.

Pozwany nie wykazał by zapłacił w dochodzonym okresie jakąkolwiek kwotę na rzecz powoda. Wskazywał co prawda że za jeden z dochodzonych miesięcy dał powodowi płatność do ręki, jednakże obowiązany zgłosić jakiegokolwiek wnioski dowodowej na okoliczności przez siebie dochodzone powinności i możliwości tej nie wykorzystał.

Z tych względów Sąd uznał, że ramach odpowiedzialności kontraktowej oraz istniejącej umowy, pozwany jest zobowiązany zapłacić powodowi kwotę 2.000 zł z tytułu czynszu. Odsetki zostały określone zgodnie z art. 481 kc, od dnia następnego pod dniu płatności miesięcznego czynszu.

Na marginesie dodatkowo Sąd wskazuje, że ostatnie stanowisko powoda nie zawierało roszczenia w zakresie zniszczonych opon w jego samochodzie. Okoliczność tę pominięto. Jedynie dla porządku wskazać wypada, że kwota ta nie zostało w żaden sposób udowodniona, nie podjęto nawet próby udowodnienia owych faktów.

Podsumowując Sąd uwzględnił powództwo do kwoty 32.218,96 zł (10.028,08 zł za zakup mienia utraconego, oraz materiały remontowe, oraz 12.100 zł za utracone mienie). W powyższym zakresie nie znajdowało ono uwzględnienia ani w oparciu o reżim odpowiedzialności deliktowej ani kontraktowej.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu orzeczono w myśl Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z § 8 pkt 6 i § 4 ust 3 w związku z art. 113 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych.