Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Anna Gajewska
Protokolant:	Sekretarka Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2017 r. w Piszu

sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...)Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1 510 zł (jeden tysiąc pięćset dziesięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20.09.2016r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanego (...)Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda T. B. kwotę 1 603 zł (jeden tysiąc sześćset trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  Nakazuje zwrócić powodowi T. B. kwotę 290 zł (dwieście dziewięćdziesiąt złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki zapisanej pod pozycją 50001033649 sum na zlecenie Sądu Rejonowego w Piszu.

Sygn. akt I C 597/16

UZASADNIENIE

T. B. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 1 510 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 13 marca 2016 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd B. o nr rej. (...). Z uwagi na to, że sprawca szkody posiadał polisę OC w pozwanym towarzystwie, wystąpiono o wypłatę odszkodowania. Zostało przyznane odszkodowanie zaniżone w wysokości 8 262,92 zł. Doszło do zaniżenia wartości kosztów naprawy, min. zastosowano zaniżoną stawkę i ilość rbg, amortyzację części, zastosowano nieoryginalne części zamienne, potrącenia na materiale lakierniczym, pominięto część uszkodzonych elementów pojazdu oraz nie uwzględniono wymiany części technologicznie jednorazowych.

T. B. uzyskał całość praw do niniejszego postępowania na podstawie umowy przelewu wierzytelności. Powód żąda zapłaty częściowego odszkodowania oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 18 marca 2016 roku do dnia zapłaty.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że jest ubezpieczycielem w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, który spowodował wypadek 25 listopada 2016r. i wypłacił poszkodowanej A. W. kwotę 8 262,93 zł, na pokrycie kosztów naprawy jej auta B. nr rej. (...). Pozwana poinformowała też poszkodowaną, iż w przypadku, gdy koszty naprawy auta okażą się wyższe, to pokryje je w pełnej wysokości – nie wyższej jednak od wartości pojazdu w dniu szkody, po przedstawieniu rachunków. Poszkodowana jednak nie zakwestionowała wysokości otrzymanego odszkodowania i nie przedstawiła rachunków za naprawę pojazdu. Pozwany zaprzecza twierdzeniom pozwu, że ma wobec A. W. jakieś nieuregulowane zobowiązania. W dniu sporządzania umowy cesji poszkodowana nie posiadała względem (...) Spółki Akcyjnej żadnych niezaspokojonych należności, które mogłyby być przedmiotem skutecznego rozporządzania nimi na rzecz osób trzecich.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 13 marca 2016 roku w na trasie pomiędzy W. a B. miało miejsce zdarzenie drogowe. Kierujący samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rej. (...) nie zachował należytej ostrożności na drodze i cofając swój pojazd do tyłu z drogi gruntowej z powrotem na jezdnię, nie ustąpił pierwszeństwa i uderzył w prawidłowo jadący samochód marki B. o nr rej. (...), stanowiący własność A. W..

W dacie powyższego zdarzenia sprawca szkody objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 15 marca 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. została zawiadomiona o szkodzie powstałej w pojeździe marki B. na skutek zdarzenia z dnia 13 marca 2016 roku.

(dowód: znajdujące się w aktach szkody nr (...): druk zgłoszenia szkody w pojeździe k. 81v -86).

Ubezpieczyciel wszczął postępowanie likwidacyjne szkody, uznał swoją odpowiedzialność i decyzją z dnia 29 kwietnia 2016 roku przyznał i wypłacił A. W. odszkodowanie w kwocie 8 262,93 złotych. Koszt naprawy ustalony został przy pomocy kalkulacji sporządzonej w dniu 17 marca 2016 roku w systemie A., przy przyjęciu stawki 49 złotych za roboczogodzinę.

W dniu 30 sierpnia 2016 roku A. W. zawarła umowę cesji wierzytelności z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P., na mocy której przelała na rzecz w/w spółki swoje wierzytelności przysługujące jej od (...) S.A. za szkodę komunikacyjną o numerze (...) na pojeździe marki B. o nr rej. (...) mającą miejsce w dniu 13.03.2016r. Zgodnie z umową cesji, przelew obejmował wszelkie uprawnienia cedenta względem dłużnika związane z szkodą w pojeździe, w tym min. prawo do dostępu akt szkody, jednakże z wyłączeniem wypłaconej już A. W. kwoty 8 262,92 zł, a także z wyłączeniem roszczeń z tytułu zwrotu kosztów holowania, parkingu lub najmu samochodu zastępczego.

Następnie, w dniu 31 sierpnia 2016 roku (...) Spółka z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w P., przelała wszelkie swoje wierzytelności wynikające z umowy zawartej z A. W. na rzecz T. B..

W dniu 08 września 2016 roku T. B. będący biegłym rzeczoznawcą samochodowym, opierając się na systemie (...) dokonał wyceny wartości pojazdu B. określając jego wartość rynkową na marzec 2016 roku na kwotę 30 200 zł. Dokonał także kosztorysu pojazdu ustalając, iż koszt jego naprawy wynosi łącznie 22 540,62 zł.

(dowód: umowy cesji k. 6-7, wycena dokonana przez powoda wraz z kosztorysem k. 8-15 oraz znajdujące się w aktach szkody nr (...): kalkulacja naprawy53v.-86v. k. 13-40, decyzja z 29.04.2016r. k. 5).

Koszt naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...), z uwzględnieniem stawki roboczogodziny w wysokości 100 złotych netto wyniósłby 21 223,44 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego i mechaniki pojazdowej k. 42-49)

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornie ustalono, że w dniu 13 marca 2016 roku posiadacz pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwana nie kwestionowała także zakresu uszkodzeń powstałych w pojeździe powoda na skutek przedmiotowego zdarzenia. Zaprzeczyła jednak, by miała wobec A. W. jakiekolwiek nieuregulowane zobowiązana, które następnie A. W. przelała na rzecz (...) Sp. z o.o., ponieważ po otrzymaniu kwoty odszkodowania wynoszącej 8 262,93 zł nigdy więcej nie zgłaszała pozwanemu towarzystwu ubezpieczeniowemu żadnych roszczeń z tytułu szkody na pojeździe marki B. nr rej. (...).

Zgodnie z treścią art. 509 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z należnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenia o zaległe odsetki. Nadto, z art. 511 kc wynika, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również stwierdzony pismem.

W ocenie Sądu, stanowisko pozwanej, iż A. W. nie przysługiwały żadne roszczenia w związku ze szkodą na pojeździe B., gdyż przyjęła przyznaną przez pozwaną kwotę odszkodowania i nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do owej kwoty, a tym samym nie miała żadnych roszczeń wobec (...) S.A. jest nieuzasadnione. Fakt, iż A. W. nie zakwestionowała przyznanej jej kwoty odszkodowania nie może być jednoznaczne z uznaniem, że po wypłacie jej odszkodowania w wysokości ustalonej przez pozwanego, A. W. utraciła prawo do dalszych roszczeń związanych ze szkodą na jej pojeździe. Przelanie przez nią roszczenia z tytułu owej szkody umową cesji na (...) Sp. z o.o. oznacza zdaniem Sądu jedynie to, iż zrezygnowała z dochodzenia przedmiotowych roszczeń we własnym zakresie, a prawo do domagania się wypłaty reszty odszkodowania scedowała na rzecz innego podmiotu. Tym samym, zawarta przez nią umowa cesji, jak też dalsza umowa cesji zawarta pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. a powodem T. B. na pewno jest zgodna z ustawą, nie sprzeciwia się zastrzeżeniu umownemu ani właściwości zobowiązania.

W ramach niniejszego postępowania Sąd, na wniosek strony powodowej, dopuścił dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego i techniki motoryzacyjnej – Z. K.. Biegły ustalając koszt naprawy pojazdu przyjął za roboczogodzinę stawkę w wysokości 100 zł/rbh podobnie jak zrobił to powód w sporządzonym przez siebie kosztorysie, wskazując, że jest to przeciętna stawka w tym regionie. Gdyby bowiem przyjąć stawkę stosowaną wyłącznie w zakładach serwisowych B. wówczas byłaby ona o 50 % wyższa i to tylko i wyłącznie za robociznę. Biegły wskazał, że niezmienna pozostaje cena części niezależnie od warsztatu. Biegły dodał, iż w kosztorysie sporządzonym przez powoda nie zastosowano kodów warunkowych przyjętych z kolei przez ubezpieczyciela obniżających wynik końcowy kosztorysu. Według biegłego różnica pomiędzy kosztem naprawy samochodu B. wskazanym w kalkulacji dokonanej przez powoda (22 540,62 zł), a kosztem naprawy wyliczonym przez biegłego (21 223,44 zł) wynika z różnicy zastosowanych programów liczących – powód stosował program E. a biegły A.. Biegły zwrócił uwagę na okoliczność, iż powód w swojej kalkulacji nie zastosował potraceń w lakierowaniu za wcześniejsze uszkodzenia, natomiast takiego potrącenia dokonał rzeczoznawca oglądający samochód z ramienia ubezpieczyciela (50 % potracenia za wcześniejsze zarysowania zderzaka przedniego i tylnego). Z uwagi na brak informacji odnośnie opon zamontowanych w pojeździe biegły wprowadził wartość opony wynoszącą 280 zł netto ręcznie i jest to kwota identyczna z tą przyjętą w pozostałych kosztorysach. Biegły w sporządzonym przez siebie kosztorysie uwzględnił także prace niezbędne do wykonania zgodnie z technologią naprawy np. rozbrojenia czy oklejenia.

Sąd w pełni podziela opinię biegłego, bowiem spełniała ona stawiane jej wymogi, odzwierciedlała staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadała w sposób wyczerpujący i zrozumiały na postawione pytanie, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia sporządzona została przez biegłego Z. K. zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. Biegły przy wydawaniu opinii dysponował całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Ponadto należy podkreślić, iż opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 i art. 35 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003r., Nr 124, poz. 1152) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

W obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel, z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej, wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej kierowcy pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 k.c.).

Zasadą jest, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela polega na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej pozwalającej na przywrócenie stanu poprzedniego. Z tej zasady, wyrażonej w art. 363 § 1 k.c., a ponadto z podstawowej normy art. 361 § 2 k.c. wynika również, że w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Odmienny pogląd prowadziłby do niemożliwego do przyjęcia wniosku, że w sytuacji, gdy uszkodzona została rzecz już częściowo używana, to ciężar jej przywrócenia do stanu poprzedniego spoczywa częściowo na poszkodowanym. Do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.10.1972r. w sprawie II CR 425/72, LEX nr 1520). Przy czym należy podkreślić, iż w świetle obowiązującej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego, w celu dochodzenia odszkodowania z tytułu umowy OC uprawniony nie ma obowiązku udokumentować poniesionych wydatków, może nawet nie podjąć naprawy uszkodzonego pojazdu (uchwała SN z dnia 13.06.2003r., III CZP 32/03).

Reasumując, w oparciu o wyliczenia biegłego Z. K. i na podstawie powołanych wyżej przepisów, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda całą dochodzona pozwem kwotę 1 510 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20.09.2016r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

Odsetki Sąd powinien był zasądzić w oparciu o treść art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 póz. 1152 z późn. zm.), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W tym przypadku jest to kwota 76 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwota 310 zł tytułem wynagrodzenia biegłego, kwota 1 200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 zł tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Łącznie 1 603 zł. W oparciu o art. 80 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. z 2016r., poz. 623) Sąd nakazał zwrócić powodowi kwotę 290 zł stanowiąca nadpłatę z tytułu niewykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego.