Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Magdalena Łukaszewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 marca 2022 roku

sprawy z powództwa Państwowego Gospodarstwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko P. O.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego P. O. na rzecz powoda Państwowego Gospodarstwa (...) z siedzibą w W. kwotę 4 079,60 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt dziewięć złotych 60/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29.01.2020r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Zasądza od powoda Państwowego Gospodarstwa (...) z siedzibą w W. na rzecz pozwanego P. O. kwotę 2 725,80 zł (dwa tysiące siedemset dwadzieścia pięć złotych 80/100) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Państwowe Gospodarstwo (...) z siedzibą w W. wytoczyło powództwo przeciwko P. O. o zapłatę kwoty 42 933 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29.01.2020r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że Państwowe Gospodarstwo (...) jest od 1 stycznia 2018 roku głównym podmiotem odpowiedzialnym za krajową gospodarkę wodną i uprawnione jest do naliczania i pobierania opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami od ich użytkowników na podstawie zawartych z nimi umów. Państwowe Gospodarstwo (...) z mocy ustawy wstąpiło w prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez marszałków województw lub wojewódzkie samorządowe jednostki organizacyjne wykonujące zadania marszałków województw, umów w przedmiocie oddania w użytkowanie stanowiących własność Skarbu Państwa gruntów pokrytych wodami. Nie wymagało to zmiany treści tych umów.

Powód wskazał, że w dniu 24 kwietnia 2014 roku pozwany zawarł ze Skarbem Państwa – reprezentowanym przez Marszałka Województwa (...) – umowę użytkowania gruntu pokrytego wodami jeziora N. o powierzchni 4627 m ^{( 2)}, stanowiącego działkę o nr geod. (...) położoną w obrębie S. w gminie R., na wysokości działek gruntu o nr geod. (...) oraz (...) położonych w obrębie K. w gminie R., z przeznaczeniem na potrzeby ośmiu pomostów, slipu, muru oporowego i akwenu o powierzchni 3696 m ^{( 2 )}związanego z ww. urządzeniami.

Powód wskazał, że wobec uchylenia przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku Prawo wodne, zmienił się katalog zwolnień od opłaty rocznej z tytułu użytkowania gruntów pokrytych wodami. Natomiast zgodnie z treścią art. 261 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku Prawo wodne, grunty pokryte wodami, stanowiące własność Skarbu Państwa, oddaje się w użytkowanie za opłatą roczną na cele związane z: energetyką wodną, transportem wodnym, wydobywaniem kamienia, żwiru, piasku oraz innych materiałów lub wycinaniem roślin z wody, infrastrukturą transportową lub przesyłową, infrastrukturą przemysłową, komunalną lub rolną, uprawianiem rekreacji, turystyki, sportów wodnych oraz amatorskiego połowu ryb, działalnością usługową oraz infrastrukturą telekomunikacyjną. W związku z powyższym, w dniu 14 stycznia 2020 roku powód wystawił pozwanemu:

-

fakturę nr (...) na kwotę 21 466,50 zł z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami za okres od 01.01.2018r. do 31.12.2018r.,

-

fakturę nr (...) na kwotę 21 466,50 zł z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami za okres od 01.01.2019r. do 31.12.2019r.

Termin płatności ww. faktur upłynął bezskutecznie w dniu 28 stycznia 2020 roku.

Wydanym w niniejszej sprawie w dniu 23 listopada 2021 roku nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Piszu nakazał pozwanemu, aby w ciągu dwóch tygodni zapłacił na rzecz powoda całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania.

Pozwany P. O. wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwany podniósł, że chciałby polubownie rozstrzygnąć niniejszą sprawę. Podkreślił, że od kilku miesięcy strony prowadziły rozmowy w przedmiocie należnej powodowi stawki opłaty rocznej za użytkowanie 1 m ² gruntu pokrytego wodami stanowiącymi własność Skarbu Państwa i doszły do porozumienia, jednak nie takiego, jak wynika to z pozwu.

Pozwany zaznaczył, iż nie kwestionuje tego, że w dniu 24 kwietnia 2014 roku zawarł umowę użytkowania gruntu nr (...), zgodnie z którą zobowiązał się uiszczać opłatę roczną za użytkowanie w wysokości 1 493,31 zł. Opłata obejmowała: budowle piętrzące, śluzy, pochylnie, nabrzeża, pomosty, kładki, wyciągi dla statków, stałe urządzenia służące do przewozów międzybrzegowych oraz pozostałe obiekty i urządzenia budowlane (931 m ^{( 2)} x 0,81 zł = 754,11 zł) oraz akweny związane z obiektami i urządzeniami (3696 m ^{( 2)} x 0,20 zł = 739,20 zł). Zgodnie z obowiązującym wówczas rozporządzeniem z dnia 18 stycznia 2006 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, opłata ww. została ustalona w związku z prowadzeniem działalności związanej z transportem wodnym śródlądowym. W styczniu 2021 roku pozwany otrzymał od powoda przedsądowe wezwanie do zapłaty, z treści którego dowiedział się, że aktualnie powód żąda opłaty rocznej blisko dwudziestokrotnie wyższej od tej ustalonej w umowie z dnia 24 kwietnia 2014 roku, stosując stawkę za 1 m ^{( 2)} z § 2 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Rady Ministrów z 29 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości jednostkowych stawek opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami, tj. stawkę za prowadzenie przedsięwzięć związanych z działalnością usługową (8,90 zł za 1 m ^{( 2)}). Stawka ta jest w ocenie pozwanego nieprawidłowa.

Zdaniem pozwanego, powód winien zastosować stawkę odpowiednią do określonej w umowie z 2014 roku działalności pozwanego, tj. związanej z transportem wodnym śródlądowym, którą określa § 2 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia z 2017 roku. Ewentualnie pozwany byłby w stanie zgodzić się na stawkę określoną w § 2 ust. 1 pkt 8, tj. związaną z uprawianiem na wodach śródlądowych rekreacji, turystyki, sportów wodnych oraz amatorskiego połowu ryb. Skoro powód twierdzi, że pozwany prowadzi działalność usługową, to jest ona właśnie związana z rekreacją, turystyką, usługami gastronomicznymi i hotelarskimi, a nie jest to jakaś inna, bliżej nieokreślona działalność usługowa.

Pozwany zakwestionował także, że w latach 2018-2019 użytkował powierzchnię gruntów wskazaną w umowie z 2014 roku. Podniósł, że zgłaszał ten fakt powodowi. Przez blisko rok był zbywany przez pracownika powoda, który zapewniał, że przyjedzie na grunt dokonać stosownych pomiarów, jednak do dnia dzisiejszego nie miało to miejsca. Według pomiarów dokonanych przez pozwanego, faktycznie zajmowana przez niego powierzchnia wynosi łącznie 0,20203 ha.

Nadto pozwany podniósł, że powód ustalił opłatę roczną w wysokości ponad 20 000 zł, a zgodnie z art. 261 ust. 3 ustawy Prawo wodne, umowa użytkowania gruntu w przypadku kwoty opłaty wyższej niż 5 000 zł, powinna mieć formę aktu notarialnego. Powód żąda więc zapłaty w oparciu o umowę, która nie posiada właściwej formy prawnej.

Pozwany zakwestionował także żądanie odsetek od dnia 29 stycznia 2020 roku. Podniósł, że przedmiotowe faktury zostały mu doręczone dopiero w styczniu 2021 roku.

Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2021 roku Sąd Rejonowy w Piszu skierował powoda i pozwanego do mediacji. Powód w odpowiedzi poinformował, iż nie wyraża zgody na przeprowadzenie mediacji (k. 95).

Sąd ustalił, co następuje:

P. O. od 1996 roku prowadzi działalność gospodarczą wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej pod firmą (...) z siedzibą w miejscowości K. w gminie R.. Główną częścią tej działalności jest przystań żeglarska (port), wynajmowanie sprzętu rekreacyjnego i sportowego (jachty, małe statki, łódki elektryczne, rowery wodne, kajaki), organizowanie wycieczek jachtami do R., usługi turystyczne noclegowe i gastronomiczne, pola namiotowe i campingowe. Poza tym działalność ta polega również na produkcji łodzi wyciekowych i sportowych i ich transporcie drogą lądową, a także na naprawie i konserwacji statków i łodzi.

(dowód: dane widniejące na stronie internetowej (...) ; zeznania pozwanego k. 107v)

W dniu 24 kwietnia 2014 roku pomiędzy Marszałkiem Województwa (...), reprezentowanym przez Zarząd (...) w O., a P. O. zawarta została, w formie zwykłej pisemnej, umowa użytkowania gruntu nr (...), na podstawie której P. O. oddany został do użytkowania grunt o łącznej powierzchni 4627 m ^{( 2)} stanowiący działkę gruntu o nr geod. (...) pokrytą wodami jeziora N., obręb S., gm. R., na wysokości działek gruntu ooznaczonych nr geod. (...)oraz (...) położonych w obrębie K., gmina R., z przeznaczeniem go na potrzeby ośmiu pomostów, slipu i muru oporowego oraz akwenu powierzchni 3696 m ^{( 2 )}związanego z ww. urządzeniami.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Zgodnie z § 7 umowy, na podstawie rozporządzenia rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2006 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami (Dz.U. Nr 13, poz. 90) P. O. zobowiązał się płacić dającemu w użytkowanie opłatę roczną za użytkowanie gruntów pokrytych wodami, wynikającą z obowiązujących w chwili dokonywania wpłaty przepisów oraz z powierzchni użytkowanych gruntów wyrażonej w m ², płatną do 31 marca 2015 roku za 2015 rok i do 31 marca za każdy kolejny rok, w łącznej wysokości 1 493,31 zł, w tym:

-

budowle piętrzące, śluzy, pochylnie, nabrzeża, pomosty, kładki, wyciągi dla statków, stałe urządzenia służące do przewozów międzybrzegowych oraz pozostałe obiekty i urządzenia budowlane - 754,11 zł (931 m ² x 0,81 zł),

-

akweny związane z ww. obiektami i urządzeniami - 739,20 zł (3696 m ² x 0,20 zł).

W razie wzrostu stawki rocznej opłaty w trakcie roku, w związku ze zmianą przepisów, P. O. zobowiązał się do zapłaty wyższej stawki od dnia wejścia w życie przepisów.

W myśl § 12 umowy, wszelkie zmiany tejże umowy wymagają formy pisemnej pod rygorem nieważności.

(dowód: umowa użytkowania gruntu nr (...) z 24.04.2014r. k. 9-10; protokół spisany 15.04.2014r. w sprawie ustalenia powierzchni zajętego gruntu jeziora N. k. 16-17; mapy z pomiarów powykonawczych k. 18-19)

Do dnia dzisiejszego ww. umowa użytkowania gruntu z dnia 24 kwietnia 2014 roku nie została zmieniona ani rozwiązana.

(okoliczność bezsporna)

Z dniem 1 stycznia 2018 roku, na mocy przepisów ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku Prawo wodne, powstało Państwowe Gospodarstwo Rolne Wody Polskie, które jest głównym podmiotem odpowiedzialnym za gospodarkę wodną w kraju. Wody Polskie przejęły dotychczasowe należności, zobowiązania, prawa i obowiązki Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz regionalnych zarządów gospodarki wodnej. (bezsporne)

W dniu 1 stycznia 2018 roku utraciło moc rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2006 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, a w życie weszło - wydane na podstawie art. 262 ust. 2 ww. ustawy Prawo wodne - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości jednostkowych stawek opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami (Dz.U. z 2017r., poz. 2496). (bezsporne)

P. O. nie uiścił opłaty rocznej za 2018 i 2019 rok.

W dniu 14 stycznia 2020 roku Państwowe Gospodarstwo (...) wystawiło P. O.:

-

fakturę nr (...) na kwotę 21 466,50 zł z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami za okres od 01.01.2018r. do 31.12.2018r.,

-

fakturę nr (...) na kwotę 21 466,50 zł z tytułu opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami za okres od 01.01.2019r. do 31.12.2019r.,

przyjmując jednostkową stawkę opłaty rocznej za użytkowanie 1 m ² gruntu pokrytego wodami w wysokości 8,90 zł w oparciu o § 2 ust. 1 pkt 9 ww. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2017 roku.

Termin płatności ww. faktur upłynął bezskutecznie w dniu 28 stycznia 2020 roku.

(dowód: faktury k. 24 i 28; pismo powoda adresowane do pozwanego z dnia 10.01.2020r. k. 20-21)

Sąd zważył, co następuje:

W myśl art. 65 k.c., oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1). W umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Z treści ww. przepisu wynika, że przy wykładni umowy należy badać rzeczywisty zamiar stron, aniżeli literalne brzmienie umowy. Wykładni oświadczeń woli zawartych w umowie dokonuje się na trzech poziomach. Pierwszy wyznaczony jest dosłownym brzmieniem umowy, drugi zdeterminowany jest przez jej treść odczytaną przy zastosowaniu reguł interpretacyjnych wyrażonych w art. 65 § 1 k.c., trzeci zaś polega na ustaleniu znaczenia oświadczeń woli przez odwołanie się do zgodnego zamiaru stron i celu umowy. Nie można przyjąć takiego znaczenia interpretowanego zwrotu, który pozostawałby w sprzeczności z pozostałymi składnikami wypowiedzi. Kłóciłoby się to z założeniem o racjonalnym działaniu uczestników obrotu prawnego (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, II CSK 406/07).

Dyrektywy wykładni oświadczeń woli zawarte w tym przepisie wymagają zatem - poza kontekstem językowym – uwzględnienia całokształtu oświadczeń woli składających się na treść czynności prawnych przy uwzględnieniu okoliczności towarzyszącym ich złożeniu. Dokonując takiej oceny należy brać pod uwagę całą sekwencję zdarzeń poprzedzających złożenie oświadczenia definitywnego, a także wszelkie oświadczenia oraz zachowania stron wcześniejsze jak i późniejsze tworzące kontekst sytuacyjny (vide wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 30 kwietnia 2015 roku, II CSK 265/14, z dnia 03 kwietnia 2014 roku, V CSK 309/13 oraz z dnia 12 stycznia 2012 roku, II CSK 274/11). Nadto z art. 65 § 2 k.c. wynika nakaz kierowania się przy wykładni umowy jej celem. Dla ustalenia, jak strony rzeczywiście pojmowały oświadczenie woli w chwili jego złożenia, może mieć znaczenie ich postępowanie po złożeniu oświadczenia, np. sposób wykonania umowy.

Przenosząc powyższe rozważania na kanwę niniejszej sprawy, mając na uwadze treść danych widniejących w CEiDG co do rodzaju wykonywanej przez pozwanego działalności gospodarczej i dotyczące tej kwestii zeznania przesłuchanego w charakterze strony pozwanego, które Sąd ocenił jako wiarygodne, a także mając na uwadze wskazane na wstępie umowy z dnia 24 kwietnia 2014 roku przeznaczenie gruntu będącego przedmiotem umowy, treść § 7 ust. 2 umowy z 24 kwietnia 2014 roku i wysokość przyjętych w nim opłat rocznych za 1 m ² gruntu pokrytego wodą oraz treść obowiązującego w dacie zawarcia ww. umowy § 2 ust. 1 pkt 2 lit. b) i c) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2006 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że w umowie z 24 kwietnia 2014 roku strony przyjęły przewidziane w § 2 ust. 1 pkt 2 lit. b) i c) cytowanego wyżej rozporządzenia, opłaty roczne za użytkowanie 1 m ² gruntu niezbędnego do prowadzenia działalności związanej z transportem wodnym śródlądowym, przeznaczonego pod:

-

budowle piętrzące, śluzy, pochylnie, nabrzeża, pomosty, kładki, wyciągi dla statków, stałe urządzenia służące do przewozów międzybrzegowych oraz pozostałe obiekty i urządzenia budowlane - 0,81 zł,

-

akweny związane z ww. obiektami i urządzeniami - 0,20 zł.

Podkreślenia wymaga, że umowa z dnia z dnia 24 kwietnia 2014 roku – zawarta pomiędzy poprzednikiem prawnym powoda, a pozwanym – do dnia dzisiejszego nie została rozwiązana (w trybie przewidzianym w § 9 umowy) ani zmieniona, tak w zakresie powierzchni użytkowanego gruntu, jak i podstawy prawnej naliczania jednostkowej stawki opłaty rocznej, a do wszelkich zmian tejże umowy strony zastrzegły formę pisemną pod rygorem nieważności (§ 12 umowy).

Zgodnie z § 7 ust. 2a umowy, w razie wzrostu stawki rocznej opłaty w trakcie roku, w związku ze zmianą przepisów, pozwany zobowiązany jest do zapłaty wyższej stawki od dnia wejścia w życie przepisów.

Bezspornym jest, że od dnia 1 stycznia 2018 roku nastąpił wzrost jednostkowych stawek opłaty rocznej. Nowe stawki reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości jednostkowych stawek opłaty rocznej za użytkowanie gruntów pokrytych wodami (Dz.U. z 2017r., poz. 2496). W myśl § 2 ust. 1 pkt 2 lit. b) i c) tegoż rozporządzenia, jednostkowa stawka opłaty rocznej za użytkowanie 1 m ² gruntu niezbędnego do prowadzenia przedsięwzięć związanych z transportem wodnym śródlądowym, przeznaczonego pod:

-

budowle piętrzące, śluzy, pochylnie, nabrzeża, pomosty, kładki, wyciągi dla statków, stałe urządzenia służące do przewozów międzybrzegowych oraz pozostałe obiekty i urządzenia budowlane – wynosi teraz 1,00 zł,

-

akweny związane z ww. obiektami i urządzeniami - 0,30 zł.

Nie sposób nie zauważyć, że treść ww. przepisu, poza zmienioną stawką opłaty rocznej, niczym nie różni się od treści przepisu § 2 ust. 1 pkt 2 lit. b) i c) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2006 roku w sprawie wysokości opłat rocznych za oddanie w użytkowanie gruntów pokrytych wodami, obowiązującego w dacie zawarcia przedmiotowej umowy użytkowania gruntu z dnia 24 kwietnia 2014 roku.

Pozwany, jak wynika z jego zeznań, od czasu zawarcia umowy z 24 kwietnia 2014 roku nie zmienił przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast gdyby taka zmiana nastąpiła i uzasadniała zastosowanie innych stawek opłat przewidzianych w rozporządzeniu z 28 grudnia 2017 roku, wymagana jest uprzednia zmiana umowy z 24 kwietnia 2014 roju z zachowaniem formy pisemnej (§ 12 umowy), co, jak wspomniano wyżej, nie miało miejsca w niniejszej sprawie. Ponadto, zgodnie z art. 261 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 roku Prawo wodne, jeżeli wysokość opłaty rocznej będzie wyższa niż 5000 zł, umowę użytkowania sporządza się w formie aktu notarialnego, a umowa z 24 kwietnia 2014 roku zawarta została w formie zwykłej pisemnej.

W ocenie Sądu absolutnie brak jest podstaw do zastosowania wobec pozwanego stawki przewidzianej w § 2 ust. 1 pkt 9 obowiązującego obecnie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28.12.2017r. tak jak żąda tego powód.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że przez działalność usługową, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia z 28 grudnia 2017 roku, należy rozumieć działalność usługową inną niż pozostałe przedsięwzięcia wyszczególnione w § 2 ust. 1, w tym te związane z uprawianiem rekreacji, turystyki, sportów wodnych oraz amatorskiego połowu ryb, które ze swej istoty podlegając wszak również na świadczeniu usług.

Prowadzona przez pozwanego działalność ma szeroki zakres, co wynika z CEiDG. Nie budzi jednak wątpliwości Sądu, że działalność ta związana jest przede wszystkim z uprawianiem na wodach śródlądowych rekreacji, turystyki, sportów wodnych, bowiem użytkowany grunt przeznaczony jest pod port, przystań żeglarską, nabrzeża, pomosty dla jachtów, wykorzystywane do przewozów pasażerskich, przy czym usługi świadczone są odpłatnie. Zatem przedsięwzięcia te można byłoby, zdaniem Sądu, oceniać jako te, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 8 lit. a) rozporządzenia z 28 grudnia 2017 roku. Przepis ten dotyczy działalności służącej do uprawiania rekreacji, turystyki, sportów wodnych oraz amatorskiego połowu ryb. Pierwszeństwo w interpretacji przepisów prawa ma wykładnia językowa, a sąd powinien tłumaczyć przepisy zgodnie z ich literalnym brzmieniem. Dopiero jeśli dosłowna treść budziłaby wątpliwości, sąd powinien odwołać się do wykładni celowościowej, a więc odczytać intencje ustawodawcy. Wobec tego nie można pomijać, że przymiotnik „amatorskie” dotyczy jedynie połowu ryb, a nie wszelkich działań określonych w wymienionej regulacji. Słowa „oraz” oddziela zakres tych działań, które polegać mogą na komercyjnej działalności: uprawiania rekreacji, turystyki, sportów wodnych, od tych które dotyczą jedynie amatorskiego działania: połowu ryb. Zakres działalności prowadzonej przez pozwanego na przedmiotowych pomostach i akwenie stanowi niewątpliwie sposób uprawiania turystyki czy sportów wodnych związanych z cumowaniem łodzi czy jachtów. Wywodzenie, że działania te nie są związane z rekreacją, turystyką czy sportami wodnymi przeczy, zdaniem Sądu, logicznemu rozumowaniu.

Reasumując, w związku ze wzrostem jednostkowych stawek opłaty rocznej za użytkowanie 1 m ² gruntu pokrytego wodami stanowiącymi własność Skarbu Państwa, przy jednoczesnym braku zmiany umowy z dnia 24 kwietnia 2014 roku, pozwany zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda:

-

kwoty 2 039,80 zł (931 m ² x 1,00 zł = 931 zł, 3696 m ² x 0,30 zł = 1 108,080 zł) za okres od 01.01.2018r. do 31.12.2018r.,

-

kwoty 2 039,80 zł (931 m ² x 1,00 zł = 931 zł, 3696 m ² x 0,30 zł = 1 108,080 zł) za okres od 01.01.2019r. do 31.12.2019r.

Stosownie do treści § 7 ust. 3 pkt 2 umowy z 24 kwietnia 2014 roku, opłatę roczną za 2018 roku pozwany obowiązany był uiścić do dnia 31 marca 2018 roku, natomiast za 2019 rok do dnia 31 marca 2019 roku. Zatem dochodzenie przez stronę powodową odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2020 roku nie jest sprzeczne ani z ww. postanowieniem umowy ani z treścią art. 481 k.c.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda łącznie kwotę 4 079,60 zł (2 039,80 zł + 2 039,80 zł) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 stycznia 2020 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu, wobec jedynie częściowego uwzględnienia żądań pozwu, Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c., biorąc pod uwagę wygranie sprawy przez powoda w 9,5 %. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 5 764 zł, na co składają się: kwota 2 147 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa i kwota 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Zatem 9,5 % ze wskazanej kwoty wynosi 547,58 zł. Natomiast koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 3 617 zł, na co składa się: kwota 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwota 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa. Pozwany wygrał sprawę w 90,5 %, stąd należna mu kwota wynosi 3 273,38 zł. Sąd dokonał kompensacji ww. kosztów i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2 725,80 zł (3 273,38 zł – 547,58 zł).