Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Anna Gajewska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Agnieszka Zuzga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2025 roku

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko R. G. (1)

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Oddala powództwo.

II.  Odstępuje od obciążania powoda M. G. kosztami niniejszego postępowania.

sędzia Anna Gajewska

Sygn. akt I C 88/25

UZASADNIENIE

M. G. wytoczył powództwo przeciwko R. G. (1) o zapłatę kwoty 50 000 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w maju 2024 roku oddał swój samochód osobowy marki V. o nr rej. (...) do warsztatu wulkanizacyjnego pozwanego w celu wymiany opon. W dniu 26 maja 2024 roku doszło do pożaru ww. warsztatu wulkanizacyjnego i całkowitego spalenia znajdującego się na terenie tego warsztatu samochodu powoda. Po samochodzie powoda pozostał jedynie wrak nieprzedstawiający żadnej wartości. Tymczasem przed ww. zdarzeniem samochód ten był w bardzo dobrem stanie technicznym i wizualnym, a jego wartość wynosiła – zdaniem powoda – 50 000 złotych. W dniu 13 czerwca 2024 roku powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi pozwanego – (...) S.A., który jednak odmówił wypłaty odszkodowania albowiem umowa ubezpieczenia zawarta pomiędzy pozwanym, a (...) S.A. nie była rozszerzona o ryzyko odpowiedzialności cywilnej, obejmującej ochroną ubezpieczeniową dzień powstania szkody.

Zdaniem powoda, w niniejszej sprawie zastosowanie winny znaleźć przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące umowy o dzieło oraz umowy o przechowanie. Powód wskazał, że oddając swój pojazd pozwanemu celem wymiany w nim opon, jednocześnie powierzył pozwanemu pojazd na przechowanie. Wykonanie przez pozwanego dzieła było uzależnione od przejściowego powierzenia mu na przechowanie samochodu. Bez oddania rzeczy na przechowanie, wykonanie dzieła nie byłoby możliwe. Pozwany winien był dochować należytej staranności zarówno wykonując czynności wulkanizacyjne, jak i przechowując w tym czasie samochód powoda. Pozwany zobowiązany był zachować oddany mu na przechowanie samochód powoda w stanie nie pogorszonym. Z drugiej strony powód miał prawo oczekiwać zarówno wykonania dzieła, jak również zwrotu samochodu w stanie niepogorszonym. Pozwany nie wykonał swojego zobowiązania w zakresie obowiązku wydania przyjętego na przechowanie samochodu osobie uprawnionej, a tym samym zniweczył uprawnienie powoda wynikające z art. 844 § 1 k.c., w myśl którego składający może w każdym czasie żądać zwrotu rzeczy oddanej na przechowanie. Niewykonanie przez pozwanego zobowiązania w tym zakresie, rodzi – zdaniem powoda – odpowiedzialność pozwanego określoną w art. 471 k.c. Spalenie samochodu powoda w warsztacie pozwanego skutkowało szkodą majątkową w mieniu powoda.

Pozwany R. G. (2) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Podniósł, że:

- pozwany, prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakład Usług (...) R. G. (2), nie posiada legitymacji biernej w niniejszym procesie,

- powód nie zawarł z pozwanym umowy na wymianę opon,

- powód nie oddał swojego samochodu na przechowanie pozwanemu,

- powód zawarł umowę w zakresie usług dotyczących należącego do niego pojazdu z synem pozwanego – P. G. (1) prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...),

- Zakład Usług (...) R. G. (2) oraz P. G. (2) (...), to dwa odrębne podmioty z siedzibą pod adresem ul. (...) w P.,

- pozwany nie prowadził korespondencji z powodem ani nie upoważniał nikogo do prowadzenia tej korespondencji w jego imieniu,

- po pożarze powód prowadził rozmowy dotyczące naprawienia szkody z synem pozwanego, P. G. (1), a nie z pozwanym,

- przedsądowe wezwanie do zapłaty zostało skierowane przez powoda do P. G. (1) – tym samym powód miał świadomość, kto jest odpowiedzialny za poniesioną przez niego szkodę i że nie jest to R. G. (2),

- nie istnieje żaden związek przyczynowy pomiędzy działaniem pozwanego, a szkodą poniesioną przez powoda,

- stron niniejszego procesu nie łączyła żadna umowa.

Z ostrożności procesowej pozwany zakwestionował roszczenie powoda co do wysokości, podnosząc, że wartość poniesionej przez powoda szkody została zawyżona. Nadto pozwany podniósł, że szkoda, której doznał powód, jest wynikiem okoliczności, za które pozwany nie ponosi odpowiedzialności, tj. pożaru będącego wynikiem podpalenia lub zaprószenia ognia przez nieznanych sprawców.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

R. G. (2) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą: Zakład Usług (...) R. G. (2). Działalność ta wykonywana jest pod adresem: P., ulica (...).

Pod tym samym adresem syn R. P. G. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą: P. G. (2) TOP- (...).

Budynek przy ulicy (...) w P. stanowi własność R. G. (1), który część tego lokalu (jedno stanowisko) użyczył swojemu synowi P. G. (1) na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej.

(dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej k. 9-10 i 52-52v; umowa użyczenia k. 106; zeznania świadka P. G. (1) k. 100v)

R. G. (2) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje:

- naprawy mechaniczne i serwisowe pojazdów silnikowych, z wyłączeniem motocykli,

- naprawy blacharsko-lakiernicze oraz konserwację pojazdów silnikowych, z wyłączeniem motocykli,

- wulkanizację opon – diagnostykę i naprawę uszkodzonego ogumienia (klejenie), wymianę opon.

P. G. (2) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonuje:

- naprawy mechaniczne pojazdów samochodowych,

- wulkanizację opon – wymianę opon, prostowanie felg.

(dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej k. 9-10 i 52-52v; zeznania świadka P. G. (1) k. 100v)

W maju 2024 roku M. G. oddał stanowiący jego własność samochód osobowy marki V. (...), o nr rej. (...) - wraz z kompletem nowo zakupionych do tego pojazdu opon - do warsztatu P. G. (1) na prostowanie felg i wymianę opon. W tym celu przekazał P. G. (1) samochód i kluczyki do niego. Samochód miał być gotowy do odbioru po weekendzie.

(okoliczności bezsporne, dowód: kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 11; zeznania powoda k. 100v-101; zeznania pozwanego k. 101; zeznania świadka P. G. (1) k. 100-100v)

W dniu 26 maja 2024 roku (niedziela) wskutek pożaru spłonął budynek, w którym mieścił się warsztat R. G. (1) i warsztat P. G. (1), oraz znajdujące się w tym budynku pojazdy, w tym oddany P. G. (1) na przechowanie pojazd stanowiący własność M. G. marki V. (...) o nr rej. (...). (bezsporne)

W sprawie ww. pożaru prowadzone było śledztwo przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Piszu (sygn. akt 4022-0.Ds.621.2024), które postanowieniem wydanym 22 listopada 2024 roku zostało umorzone z powodu niewykrycia sprawcy przestępstwa.

R. G. (2) i P. G. (2) przesłuchani w charakterze świadków w toku ww. postępowania przygotowawczego zeznali, że w wyniku pożaru spłonęły m.in. dwa samochody stanowiące własność klientów P. V. CC i B. (...).

(dowód: postanowienie o umorzeniu śledztwa k. 53-54; zeznania R. G. (1) i P. G. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego k. 4 i 7v akt sprawy 4022-0.Ds.621.2024 Prokuratury Rejonowej w Piszu)

Po pożarze M. G. uzyskał od R. G. (1) i P. G. (1) zapewnienie, że budynek warsztatu był ubezpieczony.

P. G. (2) udostępnił M. G. numer polisy ubezpieczeniowej łączącej R. G. (1) z (...) S.A.

M. G. zgłosił szkodę (...) S.A., który decyzją z dnia 14 czerwca 2024 roku odmówił wypłaty odszkodowania podnosząc w uzasadnieniu, że umowa ubezpieczenia zawarta pomiędzy R. G. (1), a (...) S.A. nie była rozszerzona o ryzyko odpowiedzialności cywilnej, obejmującej ochroną ubezpieczeniową dzień powstania szkody.

(okoliczności bezsporne, dowód: decyzja z 14.06.2024 r. k. 68; zeznania świadka P. G. (1) k. 100v; zeznania powoda k. 100v-101)

Pismem z dnia 29 sierpnia 2024 roku M. G. wezwał P. G. (1) do zapłaty kwoty 50 000 złotych stanowiącej równowartość zniszczonego w skutek pożaru samochodu marki V. (...) o nr rej. (...).

(dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 38)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na zasadnie podniesiony przez stronę pozwaną zarzut braku legitymacji procesowej biernej po stronie R. G. (1).

Stan faktyczny w sprawie ustalony został na podstawie znajdujących się w aktach sprawy i powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których autentyczność i merytoryczna zawartość nie budziła wątpliwości Sądu, oraz dowodów z zeznań świadka P. G. (1) i zeznań stron, które były spójne i wzajemnie się uzupełniały. Dowody te stanowiły, zdaniem Sądu, dostateczną podstawę do wyprowadzenia ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami strony pozwanej.

Kwestia oceny prawnej umowy o oddanie samochodu do warsztatu naprawczego została w judykaturze przesądzona i nie budzi wątpliwości, że ma ona charakter mieszany oraz należy do niej stosować przepisy umowy o dzieło i umowy przechowania. Prowadzący warsztat ma zatem obowiązek starannego przechowania
i zabezpieczenia powierzonego mu przedmiotu podlegającego naprawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 05.02.2002r., II CKN 894/99), a oddający samochód do naprawy, ma prawo w równym stopniu oczekiwać, że zostanie on naprawiony, jak i - co jest oczywiste - że będzie mógł go odebrać z tego warsztatu. Oznacza to, że zakres obowiązków prowadzącego warsztat wynika z zawartej przez strony umowy. W konsekwencji prowadzący warsztat przyjmując samochód do naprawy, powinien dołożyć takiej samej staranności, zarówno wykonując jego naprawę, jak i przechowując go w tym czasie, a jako osoba trudniąca się zawodowo naprawą pojazdów, podlega zaostrzonemu wymogowi zachowania staranności typowej dla osób, które będąc profesjonalistami w zakresie świadczenia usług dotyczących naprawy pojazdów, przyjmują je przy tej okazji, na ogół na krótki lub wręcz bardzo krótki czas na przechowanie, nie czerpiąc z tego dodatkowego dochodu.

W niniejszej sprawie, co wynika wprost ze zgromadzonego materiału dowodowego, umowę prostowania felg i wymiany opon oraz umowę przechowania pojazdu, powód zawarł nie z pozwanym R. G. (1), lecz z P. G. (1) – synem pozwanego. R. G. (2) i P. G. (2) prowadzą, co prawda pod tym samym adresem i w tym samym budynku, jednak całkowicie odrębne działalności gospodarcze, co potwierdzają załączone do akt sprawy wydruki z ceidg.gov.pl (k. 9-10 i 52-52v) i zeznania świadka P. G. (1). Przesłuchany w charakterze strony powód zeznał, że umowę na prostowanie felg i wymianę opon zawierał wyłącznie z P. G. (1) i że to P. G. (1) oddał swój samochód na przechowanie (k. 100v). W tym miejscu należy zauważyć, że do P. G. (1), a nie do pozwanego R. G. (1), pełnomocnik powoda skierował przedsądowe wezwanie do zapłaty (k. 38). Nadto wskazać należy, iż w zeznaniach złożonych w toku śledztwa prowadzonego przez prokuraturę w sprawie zaistniałego pożaru, P. G. (2) i R. G. (2) zeznali, że w wyniku pożaru spaleniu uległy samochody dwóch klientów P. G. (1), w tym samochód marki V. (...). W dacie pożaru w budynku warsztatu ani w jego okolicy nie było pojazdów należących do klientów pozwanego R. G. (1).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż pozwany R. G. (2) nie był stroną umowy o dzieło i umowy o przechowanie zawartej przez powoda, w konsekwencji czego należało stwierdzić, iż po stronie pozwanego w niniejszej sprawie R. G. (1) występuje brak legitymacji procesowej biernej.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z powołanego przepisu wynika jedna z naczelnych zasad procesu sądowego polegająca na tym, że dowód wykazania prawdziwości określonego faktu obciąża tego, kto się na dany fakt powołuje dla uzasadnienia dochodzonego przed sądem prawa. Ciężar udowodnienia okoliczności przytoczonych przez powoda w uzasadnieniu pozwu spoczywał więc na powodzie. Strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nierealizowanie przez stronę wspomnianego „obowiązku” naraża ją na niekorzystne skutki procesowe swoich działań, w postaci przegrania procesu sądowego. Podkreślić bowiem należy, iż nie jest dowodem samo twierdzenie, że pozwany winien spełnić na rzecz powoda określone świadczenie pieniężne. Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego, rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zamierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, których wykazanie obciąża strony procesu, stosownie do treści art. 232 k.p.c.

Legitymacja procesowa oznacza uprawnienie do występowania w procesie w charakterze powoda (legitymacja czynna) lub pozwanego (legitymacja bierna). Przed oceną merytoryczną sprawy Sąd zawsze z urzędu ustala czy strony występujące w procesie posiadają legitymację, jej brak zawsze skutkuje oddaleniem powództwa bez potrzeby, a dokładniej bez możliwości merytorycznej oceny roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, wobec niewykazania istnienia po stronie pozwanego legitymacji procesowej biernej, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis art. 102 k.p.c.

sędzia Anna Gajewska