Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Anna Lisowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Judyta Masłowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lipca 2025 roku

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko E. M.

o zapłatę

o r z e k a:

- utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 maja 2025r. wydany w sprawie sygn. akt I C 26/25.

sędzia Anna Lisowska

Sygn. akt I C 26/25

UZASADNIENIE

(...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko E. M. o zapłatę kwoty 55 023,26 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. od dnia 5 grudnia 2024 roku, do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 31 stycznia 2022 roku strony zawarły umowę o pożyczkę gotówkową nr (...), na podstawie której powódka udostępniła pozwanej kwotę pożyczki w wysokości 53 055 złotych. Pozwana zobowiązała się do terminowej spłaty pożyczki zgodnie z postanowieniami umowy. Wobec opóźnienia w spłacie kredytu, pismem z dnia 2 września 2024 roku powódka wezwała pozwaną do uregulowania zaległości powstałych od 11 lipca 2024 roku w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy. Jednocześnie, stosownie do treści art. 75c ustawy Prawo bankowe, powódka poinformowała pozwaną o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia i o terminie złożenia takiego wniosku. Wezwanie pozostało bezskuteczne, dlatego pismem z dnia 12 października 2024 roku powódka wypowiedziała umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od daty doręczenia pozwanej rzeczonego pisma. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 18 listopada 2024 roku. Przed wystąpieniem na drogę sądową, pismem z dnia 20 listopada 2024 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty zadłużenia z tytułu umowy. Działania podejmowane przez powódkę pozostały bezskuteczne.

Powódka wskazała, że na dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, zadłużenie pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki wynosiło 55 023,26 złotych, w tym:

- kwota 50 797,41 złotych – z tytułu niespłaconego kapitału,

- kwota 3 726,17 złotych – z tytułu umownych odsetek,

- kwota 499,68 złotych – z tytułu umownych odsetek za opóźnienie naliczonych od kwoty 50 797,41 zł za okres od 19 listopada 2024 roku do 4 grudnia 2024 roku.

Pozwana E. M. nie złożyła odpowiedzi na pozew.

W dniu 27 maja 2025 roku Sąd Rejonowy w Piszu wydał w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym wyrok zaoczny, którym zasądził od pozwanej E. M. na rzecz powódki całość dochodzonego roszczenia wraz z kosztami postępowania w kwocie 8 286,38 złotych i nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

W terminie ustawowym pozwana E. M. wniosła sprzeciw od wyroku zaocznego zaskarżając go w całości. Wniosła o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa w całości, zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznego oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwana podniosła zarzut nieudowodnienia istnienia, wysokości i wymagalności roszczenia. Wskazała, że powódka nie wykazała należycie wysokości dochodzonego pozwem roszczenia, nie przedstawiała dowodów na podjęcie względem pozwanej jakichkolwiek czynności upominawczych, nie udowodniła doręczenia pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, nie poinformowała pozwanej o możliwości restrukturyzacji zadłużenia, czym naruszyła obowiązek wynikający z art. 75c ustawy Prawo bankowe. Nadto, w ocenie pozwanej, pracownik powódki zawierający przedmiotową umowę pożyczki nie był umocowany do dokonania tej czynności prawnej w imieniu powódki.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2025 roku Sąd Rejonowy w Piszu zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu z 27 maja 2025 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 31 października 2022 roku pomiędzy (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w W. (dalej: Bank), a E. M. (dalej: pożyczkobiorczyni) zawarta została umowa o pożyczkę gotówkową nr (...).

Na mocy tej umowy, Bank udzielił E. M. pożyczki w kwocie 53 055 złotych, która obejmowała:

1)  całkowitą kwotę pożyczki - w wysokości 45 000 złotych,

2)  prowizję za udzielenie pożyczki - w wysokości 8 055 złotych.

(§ 1 ust. 1 i 2 umowy)

Wymienione wyżej środki miały być przekazane E. M. przez Bank zgodnie z odrębną dyspozycją stanowiącą załącznik do umowy. (§ 1 ust. 5 umowy)

Całkowity koszt pożyczki, na który składały się odsetki umowne za cały okres obowiązywania umowy i prowizja za udzielenie pożyczki, na dzień zawarcia umowy wynosił 44 074,25 złotych. (§ 5 ust. 2 umowy)

Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorczynię na dzień zawarcia umowy wynosiła 89 074,25 złotych i stanowiła sumę całkowitej kwoty pożyczki (45 000 zł) i całkowitego kosztu pożyczki (44 074,25 zł). (§ 5 ust. 3 umowy)

Zgodnie z umową, kwota udzielonej pożyczki oprocentowana była według stopy zmiennej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 9,49 % w stosunku rocznym. Zastrzeżono, że jeżeli wysokość ustalonego w umowie oprocentowania przekroczy wysokość stopy odsetek maksymalnych, Bank pobierał będzie odsetki naliczone według stopy odsetek maksymalnych. (§ 3 umowy)

Rzeczywista roczna stopa oprocentowania kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiła 13,80 %. (§ 5 ust. 4 umowy)

Do wyliczenia ww. wielkości przyjęto, że umowa kredytu będzie obowiązywać przez czas, na który została zawarta oraz, że Bank i kredytobiorczyni wypełnią zobowiązania wynikające z umowy kredytu w terminach określonych w tej umowie.

E. M. zobowiązała się spłacić zadłużenie wynikające z ww. umowy w 144 równych miesięcznych ratach kapitałowo-odsetkowych, po 618,58 złotych każda, przy czym ostatnia rata miała być wyrównująca, płatnych nie później niż do 1-ego dnia każdego miesiąca, począwszy od marca 2022 roku. Spłata pożyczki miała być dokonywana na rachunek bankowy o numerze (...). (§ 1 ust. 1 i § 6 ust. 1 i 2 umowy)

Zgodnie z umową, należność nie spłacona w terminie wynikającym z umowy albo spłacona w niepełnej wysokości stanowiła w całości lub w części niespłaconej zadłużenie przeterminowane poczynając od dnia następnego po terminie spłaty wynikającym z umowy. Strony umówiły się, że oprocentowanie zadłużenia przeterminowanego jest równe wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie w rozumieniu art. 481 § 2 ¹ Kodeksu cywilnego. (§ 8 ust. 1, 10 i 11 umowy)

Bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy - z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia doręczenia wypowiedzenia - w przypadku niedotrzymywania przez pożyczkobiorczynię warunków udzielenia kredytu i utraty przez pożyczkobiorczynię zdolności kredytowej. Złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu umowy następowało w formie pisemnej na adres korespondencyjny pożyczkobiorczyni i musiało być poprzedzone wezwaniem do zapłaty przewidzianym w art. 75c ust. 1 ustawy Prawo bankowe. (§ 9 ust. 1 i 2 oraz § 8 ust. 3 i 4 umowy)

Pożyczkobiorczyni miała prawo - bez podania przyczyny - odstąpić od umowy w terminie 14 dni kalendarzowych od dnia jej zawarcia. Termin do odstąpienia od umowy był zachowany, jeżeli pożyczkobiorczyni dostarczyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy do placówki Banku lub wysłała je na adres wskazany w umowie przed upływem powyższego terminu. (§ 7 ust. 1 i 2 umowy)

Pod treścią umowy złożony został własnoręczny podpis E. M..

E. M. otrzymała również w dniu 31 stycznia 2022 roku prognozowany harmonogram spłaty pożyczki, stanowiący załącznik do umowy pożyczki. Nadto, w dniu 31 stycznia 2022 roku E. M. własnoręcznie podpisała oświadczenie dotyczące ryzyka zmiennej stopy procentowej i dyspozycję uruchomienia pożyczki, w której wskazane zostało w jaki sposób uruchomiona ma zostać pożyczka udzielona na podstawie umowy nr (...).

(dowód: umowa pożyczki k. 8-13; harmonogram spłaty pożyczki k. 107-122)

E. M. otrzymała od Banku kwotę pożyczki przyznaną na podstawie umowy nr (...) i przystąpiła do spłaty pożyczki.

(okoliczności bezsporne)

Ostatniej wpłaty na poczet spłaty pożyczki E. M. dokonała w czerwcu 2024 roku.

W związku z powyższym, pismem z dnia 2 września 2024 roku Bank wezwał E. M. do zapłaty zaległości w spłacie pożyczki, która na dzień wystawienia pisma wynosiła 844,75 złotych, w terminie 14 dni roboczych od doręczenia pisma. W piśmie tym wskazano, że jest to ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy i poinformowano, że brak spłaty we wskazanym terminie i niezłożenie wniosku o restrukturyzację, skutkować będzie wypowiedzeniem umowy i koniecznością zwrotu całej kwoty zobowiązania. Pismo zawierało informację, że w ciągu 14 dni roboczych od otrzymania tego pisma E. M. może włożyć wniosek o restrukturyzację zaległości, a także jak można złożyć taki wniosek. Pismo to, nadane przesyłką poleconą, zostało doręczone w dniu 6 września 2024 roku na adres korespondencyjny wskazany w umowie.

Zakreślony przez Bank termin upłynął bezskutecznie. E. M. nie uregulowała zaległości i nie złożyła wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wobec powyższego, pismem z dnia 12 października 2024 roku Bank wypowiedział zawartą z E. M. umowę o pożyczkę gotówkową, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia doręczenia tegoż pisma kredytobiorczyni.

Pismo zawierające oświadczenie Banku o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone E. M. w dniu 18 października 2024 roku na adres korespondencyjny wskazany w umowie.

W dniu 20 listopada 2024 roku Bank skierował do E. M., na adres korespondencyjny wskazany w umowie, pisemne przedsądowe wezwanie do zapłaty zadłużenia z tytułu umowy o pożyczkę gotówkową. Wezwanie wróciło z placówki pocztowej z adnotacją doręczyciela „adres nieaktualny”.

(dowód: historia rachunku do spłaty pożyczki k. 28-43v; harmonogram spłaty pożyczki k. 107-122v; pismo z 27.07.2024 r. k. 123; wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k. 20-22; wypowiedzenie umowy wraz z zpo k. 25-27v; przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz ze zwrotną korespondencją k. 23-24v)

W dniu 5 grudnia 2024 roku Bank wystąpił przeciwko E. M. z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zapłatę. Postępowanie zostało umorzone postanowieniem z dnia 8 stycznia 2025 roku.

Na dzień 5 grudnia 2024 roku zadłużenie E. M. względem (...) Bank S.A., z tytułu zawartej w dniu 31 stycznia 2022 roku umowy o pożyczkę gotówkową nr (...), wynosiło 55 023,26 złotych, w tym:

- kwota 50 797,41 złotych – z tytułu niespłaconego kapitału,

- kwota 3 726,17 złotych – z tytułu umownych odsetek,

- kwota 499,68 złotych – z tytułu umownych odsetek za opóźnienie.

(dowód: akta sprawy w EPU, w tym pozew i postanowienie o umorzeniu postępowania k. 14-19v; wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. k. 7; historia rachunku do spłaty kredytu k. 26)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny w sprawie ustalony został na podstawie znajdujących się w aktach sprawy i powołanych wyżej dowodów z dokumentów, których autentyczność i merytoryczna zawartość nie budziła wątpliwości Sądu. Dowody te stanowiły, zdaniem Sądu, dostateczną podstawę do wyprowadzenia ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami pozwu. Podkreślić należy, iż pozwana ograniczyła swoje stanowisko procesowe wyłącznie do negowania żądania pozwu, nie wykazując żadnej inicjatywy dowodowej.

Brak było jednocześnie podstaw do uznania dowodów z dokumentów przedłożonych przez powódkę wraz z repliką za spóźnione, albowiem ich uwzględnienie w żaden sposób nie przyczyniło się do przedłużenia postępowania, a co bardziej istotne – potrzeba ich powołania wyniknęła dopiero w związku z zarzutami podniesionymi przez pozwaną w odpowiedzi na pozew.

Zdaniem Sądu, wszystkie podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, uznać należało za chybione.

Odpowiedzialność pozwanej względem strony powodowej wynika z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim (tj. Dz.U. z 2024 r., poz. 1497). Zgodnie z powołanym przepisem, przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Ponadto zgodnie z treścią art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tj. Dz.U. z 2024 r., poz. 1646), przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie. Jak z kolei stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Z definicji pożyczki można wysnuć wniosek, iż umowa ma charakter dwustronnie zobowiązujący, gdyż pożyczkodawca zobowiązany jest do udzielenia pożyczki, a później uprawniony jest do otrzymania spłaty, natomiast pożyczkobiorca ma uprawnienie do otrzymania przedmiotu pożyczki i obowiązany jest do późniejszej spłaty.

W ocenie Sądu, przedłożony przez powódkę dokument w postaci umowy o pożyczkę gotówkową – na którym widnieje własnoręczny podpis pozwanej (okoliczność bezsporna) – dowodzą jednoznacznie, że między stronami doszło do zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki. Należy wskazać, iż pozwana nie kwestionowała, iż to jej podpis znajduje się na przedmiotowej umowie, nie zgłaszając również w tym zakresie żadnych wniosków dowodowych. Sąd zaś nie powziął żadnych wątpliwości w tym zakresie.

Z załączonej do akt sprawy historii rachunku do spłaty pożyczki (k. 28-43v) wprost wynika, że umówione środki finansowe zostały przez powódkę wypłacone pozwanej. Co więcej, z historii tej wynika również, iż pozwana przystąpiła do spłaty pożyczki, lecz nie wywiązała się w całości z warunków umowy. Począwszy od lipca 2024 roku nie uiszczała już żadnych rat pożyczki, zaprzestając spłaty zadłużenia. Należy w tym miejscu podkreślić, że wskazane dokonywanie przez pozwaną spłat z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki przez okres wynoszący około 2,5 roku (a zatem przystąpienie przez nią do realizacji swoich zobowiązań wynikających z umowy) również jednoznacznie potwierdza, iż środki objęte umową zostały zgodnie z nią wypłacone. Działaniem nieracjonalnym, nieznajdującym żadnego uzasadnienia byłoby dokonywanie przez pożyczkobiorcę spłat poszczególnych rat pożyczki w sytuacji braku wypłaty środków przez pożyczkodawcę.

Opóźnienie w spłacie uprawniało powódkę do naliczania od poszczególnych wymagalnych rat pożyczki odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, co wprost wynika z treści § 8 ust. 1 i 11 umowy.

Zaprzestanie spłaty pożyczki i nieuregulowanie przez pozwaną zadłużenia przeterminowanego - pomimo podjętych przez Bank działań (sms, mail, bankowość internetowa, kontakty telefoniczne, monity pisemne) - stanowiło nic innego, jak niedotrzymanie warunków udzielenia pożyczki i uprawniało powódkę do wypowiedzenia umowy (§ 9 ust. 2, § 8 ust. 2-5 umowy). W ocenie Sądu, powodowy bank skutecznie dokonał wypowiedzenia umowy nr (...).

Z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy wynika, że powódka pismem z dnia 2 września 2024 roku – doręczonym pozwanej w dniu 6 września 2024 roku – wezwała pozwaną do zapłaty wynikającej z umowy nr (...) zaległości, istniejącej na dzień 2 września 2024 roku w terminie 14 dni roboczych od doręczenia pisma. W piśmie tym wskazano, że jest to ostateczne wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy i poinformowano, że brak spłaty we wskazanym terminie i niezłożenie wniosku o restrukturyzację, skutkować będzie wypowiedzeniem umowy i koniecznością zwrotu całej kwoty zobowiązania. Pismo zawierało informację, że w ciągu 14 dni roboczych od otrzymania tego pisma pozwana może włożyć wniosek o restrukturyzację zaległości, a także jak można złożyć taki wniosek. W związku z brakiem spłaty zadłużenia, pismem z dnia 12 października 2024 roku powódka wypowiedziała E. M. umowę nr (...), wskazując okres wypowiedzenia wynoszący 30 dni od doręczenia wypowiedzenia, przyczynę wypowiedzenia, jak również zamieszczając informację, że w przypadku spłaty w okresie wypowiedzenia istniejącego zadłużenia wraz z odsetkami, a także rat naliczonych od wypowiedzenia do dnia spłaty, A. Bank odstąpi od wypowiedzenia umowy. Wypowiedzenie zawierało również informację, że w przypadku braku spłaty zadłużenia w ciągu 30 dni od doręczenia pisma pozwana będzie musiała natychmiast spłacić całe zobowiązanie wynikające z umowy, a wynoszące na dzień sporządzenia pisma 53 870,12 złotych. Wypowiedzenie zostało doręczone w dniu 18 października 2024 roku, więc jego okres upłynął z dniem 18 listopada 2024 roku. A zatem od dnia 19 listopada 2024 roku całe niespłacone zobowiązanie wynikające z umowy nr (...) stało się wymagalne.

Oba pisma zostały doręczone na wskazany w umowie pożyczki adres pozwanej, pod którym doręczenia takie miały być dokonywane. Dokonując wypowiedzenia umowy strona powodowa uczyniła zadość w tym zakresie wszelkim postanowieniom zawartym w umowie z dnia 31 stycznia 2022 roku. Ponadto, z powyższego wynika również, iż powódka wykonała obowiązki ciążące na niej na podstawie art. 21a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim, zgodnie z którym w przypadku gdy konsument opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, kredytodawca wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin, nie krótszy niż 14 dni roboczych od dnia otrzymania zawiadomienia (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, kredytodawca informuje konsumenta o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2).

Powódka wraz z pozwem przedstawiła wyciąg z ksiąg (...) Banku S.A. z dnia 5 grudnia 2024 roku, a także szczegółową historię rachunku dedykowanego do spłaty pożyczki, w których to wskazana została wysokość zadłużenia pozwanej. Dokumenty te nie mają mocy dokumentu urzędowego, jednakże status dokumentu prywatnego nie pozbawia ich mocy dowodowej i wiarygodności, zaś w niniejszej sprawie wyciąg ten, wraz z innymi dowodami z dokumentów, stanowił podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych zgodnych z twierdzeniami pozwu, zaś strona pozwana ograniczyła swoje stanowisko procesowe wyłącznie do ogólnego negowania żądania pozwu, nie przejawiając żadnej inicjatywy dowodowej, nie odnosząc się do dokonywanych spłat rat kredytu, nie wskazując w jakim zakresie wyliczenia co do zadłużenia dokonane przez powoda są nieprawidłowe. W ocenie Sądu taka postawa pozostaje w sprzeczności z art. 3 k.p.c. Mając zaś na względzie całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należało przyjąć, że powódka, przedłożonymi do akt dokumentami, wykazała istnienie oraz wysokość ciążącego na pozwanej zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nr (...). Pozwana natomiast nie przedstawiła żadnych dowodów na poparcie podnoszonych przez siebie twierdzeń.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również podniesiony przez pozwaną zarzut braku umocowania osoby, która podpisała umowę pożyczki w imieniu banku.

Zgodnie z art. 103 § 1 i 2 k.c., jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Druga strona może wyznaczyć osobie, w której imieniu umowa została zawarta, odpowiedni termin do potwierdzenia umowy; staje się wolna po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu.

W orzecznictwie wskazuje się, że w świetle powyższego przepisu kwestia istnienia lub braku należytego umocowania pracownika banku do zawarcia umowy kredytu nie powoduje nieważności umowy. Ważność umowy zawartej przez osobę występującą jako pełnomocnik, ale niemającą umocowania lub działającą poza zakresem umocowania, zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Nie jest zatem bezwzględnie nieważna, lecz jest dotknięta sankcją bezskuteczności zawieszonej – jej ważność jest uzależniona od potwierdzenia przez uprawnioną osobę. Osobą uprawnioną do potwierdzenia takiej umowy jest osoba, w której imieniu działał tzw. rzekomy pełnomocnik. Zatem ważność umowy z powołaniem się na brak umocowania lub przekroczenie granic umocowania przez pełnomocnika może kwestionować osoba, w której imieniu działał rzekomy pełnomocnik. Osoba, która zawarła umowę z rzekomym pełnomocnikiem, nie może na tej podstawie kwestionować ważności umowy. Wszak jej oświadczenie woli jest wiążące i powinna oczekiwać na potwierdzenie umowy przez drugą stronę, czyli wykorzystać możliwość z art. 103 § 2 k.c., a nie powoływać się na nieważność umowy (por. np. wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 19 grudnia 2023 r., sygn. I C 352/23, LEX nr 3780442 czy też wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 9 stycznia 2024 r., sygn. I C 215/23, LEX nr 3781006). Sąd orzekający w sprawie niniejszej podziela powyższe stanowisko.

Należy nadto wskazać, że powódka w żaden sposób nie kwestionowała czynności podjętych przez swojego pracownika, który w imieniu banku zawarł umowę
nr (...), skoro wystąpiła z pozwem o zapłatę należności z umowy tej wynikających, a zatem działając w przekonaniu, że umowa ta została w sposób prawidłowy zawarta. Nie istniały zatem po stronie powodowego banku żadne wątpliwości co do umocowania osoby zawierającej w jego imieniu przedmiotową umowę oraz tego, że pozwana pozostaje jego dłużnikiem, jak również wysokość tego zadłużenia i jego podstawa.

Należy zwrócić uwagę, iż zarzuty podnoszone przez stronę pozwaną
w niniejszej sprawie nie zostały niczym poparte, mają ogólny charakter i stanowią jedynie przyjętą taktykę procesową, polegającą na kwestionowaniu wszystkich możliwych aspektów związanych ze sprawą, w celu uniknięcia wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania.

Zważywszy na powyższe, Sąd nie miał wątpliwości co do zasadności żądania pozwu. Strona powodowa wykazała istnienie zobowiązania i należycie udokumentowała jego wysokość, natomiast strona przeciwna nie przedstawiła dowodów pozwalających na zakwestionowanie powyższego.

Oprócz należności głównej, strona powodowa miała także prawo dochodzić za czas opóźnienia odsetek, o których orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Powódka domagała się naliczania odsetek od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym i żądanie to zasługiwało na uwzględnienie.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Ponieważ żądanie powódki zostało uwzględnione w całości, to stronie powodowej należy się zwrot niezbędnych kosztów poniesionych w celu dochodzenia praw wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia naliczanymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c.). Koszty poniesione przez powódkę wyniosły 8 286,38 złotych i obejmowały: opłatę od pozwu w kwocie 2 752 złotych, opłatę za czynności adwokackie w kwocie 5 400 złotych (ustaloną na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm) oraz koszty doręczenia korespondencji pozwanej za pośrednictwem komornika sądowego w kwocie 134,38 złotych.

Dlatego też na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz postanowień umowy z dnia 31 stycznia 2022 roku, w oparciu o przepis art. 347 k.p.c. Sąd w całości utrzymał w mocy wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Piszu z dnia 27 maja 2025 roku.

sędzia Anna Lisowska