Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	sędzia Magdalena Łukaszewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anita Topa

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2024 roku

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko H. W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanej H. W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 16469,33 zł (szesnaście tysięcy czterysta sześćdziesiąt dziewięć złotych 33/100) wraz z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 22.09.2023 r. do dnia zapłaty.

II.  Umarza postępowanie w pozostałej części.

III.  Zasądza od pozwanej H. W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 4617 zł (cztery tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1/24 upr

UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko H. W. o zapłatę kwoty 16 517,33 złotych z umownymi odsetkami w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od dnia 22 września 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej między stronami w dniu 12 maja 2023 roku za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Zgodnie z zawartą umową, powódka udzieliła pozwanej pożyczki w kwocie 12 672 złote, z czego kwota 3 472 złote stanowiła prowizję, kwota 150 złotych opłatę przygotowawczą, a kwota 9 050 złotych wypłacona została pozwanej na rachunek bankowy wskazany przez nią we wniosku o pożyczkę. Łącznie z odsetkami umownymi całkowita kwota do spłaty wyniosła 17 100 złotych. Pozwana zobowiązała się do spłaty tej kwoty w 36 miesięcznych ratach, po 475 złotych każda, począwszy od czerwca 2023 roku. Za każdy dzień opóźnienia w spłacie pozwana zobowiązała się do zapłaty odsetek maksymalnych za opóźnienie. W związku z brakiem spłaty rat pożyczki, powódka wezwała pozwaną do zapłaty wymagalnych zaległości w terminie 7 dni. Następnie pismem z dnia 22 sierpnia 2023 roku, doręczonym pozwanej, powódka wypowiedziała łączącą strony umowę.

Powódka podniosła, że do dnia wypowiedzenia umowy, pozwana nie spłaciła żadnej kwoty, natomiast po wypowiedzeniu umowy, do 17 listopada 2023 roku wpłaciła na rachunek powódki łącznie 612 złotych i zaprzestała spłacać reszty zobowiązania. W dniu 11 października 2023 roku pozwana złożyła oświadczenie o uznaniu długu względem powódki wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki.

Pozwana H. W. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwana zakwestionowała uznanie długu dokonane przez nią w oświadczeniu z dnia 11 października 2023 roku. Podniosła, iż składając te oświadczenie działała pod wpływem błędu, o którym mowa w art. 84 § 2 k.c., i gdyby nie znajdowała się w tym stanie, nie złożyłaby takiego oświadczenia woli. Ponadto, zdaniem pozwanej, złożone przez nią oświadczenie było wadliwe, albowiem aby je skutecznie złożyć, zobowiązanie w takiej wysokości musiałoby istnieć. Tymczasem przedmiotowa umowa pożyczki zawiera klauzule abuzywne, wskutek czego jest nieważna.

Nadto pozwana podniosła, iż powódka naliczyła oprocentowanie za cały okres obowiązywania umowy pożyczki również od kredytowanych kosztów pożyczki (prowizji i opłaty przygotowawczej). Podniosła, że przy kredycie konsumenckim pożyczkodawca może naliczać odsetki tylko od kwoty, którą udostępnia konsumentowi. Od prowizji i innych kosztów nie może naliczać odsetek, nawet jeśli je kredytuje. Wadliwość co do naliczenia oprocentowania sprowadza się do tego, że powódka w treści umowy nieprawidłowo podała RRSO, a także podała wadliwe wyliczenie odsetek umownych, wobec czego doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 6, 7 i 10 ustawy o kredycie konsumenckim, albowiem nie podano kosztów pożyczki w sposób pełny i niewprowadzający w błąd.

Z uwagi na powyższe wadliwości, zdaniem pozwanej uznać należy, że przedmiotowa umowa pożyczki była umową kredytu darmowego (art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim). W dniu 23 stycznia 2024 roku pozwana złożyła powódce oświadczenie o kredycie darmowym. Z racji tego, że umowa jest umową kredytu darmowego, w ocenie pozwanej przyjąć należy, że pozwana nie posiada względem powódki zadłużenia obejmującego odsetki, prowizję i opłatę przygotowawczą (art. 45 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim).

Niezależnie od powyższego pozwana zakwestionowała skuteczność i ważność postanowień umowy w zakresie prowizji i opłaty przygotowawczej. W ocenie pozwanej są to postanowienia abuzywne. Poza tym, opłaty te nie są należne powódce również z uwagi na oświadczenie o kredycie darmowym.

W ocenie pozwanej, wyeliminowanie niedozwolonych opłat z umowy pożyczki powoduje, że zadłużenie przedstawiałoby się inaczej, niż wynika z umowy. W konsekwencji, biorąc pod uwagę dokonane przez pozwaną wpłaty, poprzedzające wypowiedzenie umowy wezwanie pozwanej do zapłaty było bezzasadne, a wypowiedzenie przez powódkę umowy było bezpodstawne.

Pismem procesowym z dnia 9 lutego 2024 roku cofnął pozew w zakresie kwoty 48,00 złotych (uiszczonej przez pozwaną po wytoczeniu powództwa) wraz ze zrzeczeniem się roszczenia i wniósł o umorzenie postępowania w tej części.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 maja 2023 roku pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., a H. W. została zawarta – za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość – umowa pożyczki gotówkowej nr (...), na podstawie której H. W. udzielona została pożyczka w kwocie 12 672 złote, z czego kwota 9 050 złotych w dniu zawarcia umowy została udostępniona pożyczkobiorczyni, kwota 3 472 złote stanowiła prowizję, a kwota 150 złotych opłatę przygotowawczą. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 8 050 złotych (prowizja, opłata przygotowawcza i odsetki umowne), zaś całkowita kwota do zapłaty wyniosła 17 100 złotych. W treści umowy zawarto zapis wskazujący, że stopa oprocentowania jest (RSO) jest stała i wynosi 20,41 % w skali roku oraz, że rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wynosi 58,91 %.

H. W. zobowiązała się do spłaty pożyczki w 36 miesięcznych ratach, po 475 złotych każda, płatnych do 22-ego dnia miesiąca, począwszy od czerwca 2023 roku. Za każdy dzień opóźnienia w spłacie, zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy odsetek maksymalnych za opóźnienie.

(dowód: umowa pożyczki gotówkowej z 12.05.2 023r. k. 9-10v ; harmonogram spłat k. 11; formularz informacyjny k. 12-13v; regulamin świadczenia usług drogą elektroniczną k. 14-16; potwierdzenie zawarcia umowy k. 16 i 59; potwierdzenie przelewu pożyczki k. 58-58v )

Z uwagi na niespłacanie przez H. W. rat pożyczki, pismem z dnia 25 lipca 2023 roku pożyczkodawca wezwał ją do zapłaty dwóch zaległych rat w łącznej kwocie 950 złotych w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy i postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wykonalności.

Zakreślony termin upłynął bezskutecznie. W związku z tym, pismem z dnia 23 sierpnia 2023 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypowiedziała umowę pożyczki gotówkowej nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia i wezwała H. W. do niezwłocznej zapłaty zadłużenia z tytułu niespłaconej pożyczki (17 100 zł) i odsetek maksymalnych za opóźnienie (29,33 zł).

(dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem doręczenia k. 18 i 20; pismo z 23.08.2023r. wraz z dowodem doręczenia k. 19 i 21; zestawienie odsetek k. 62)

Po wypowiedzeniu umowy pożyczki, H. W. dokonała wpłat na rachunek bankowy (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. w łącznej wysokości 660 złotych, w tym:

- 130 złotych w dniu 6 września 2023 roku,

- 400 złotych w dniu 7 września 2023 roku,

- 12 złotych w dniu 20 września 2023 roku,

- 30 złotych w dniu 10 października 2023 roku,

- 20 złotych w dniu 19 października 2023 roku,

- 20 złotych w dniu 17 listopada 2023 roku,

- 15 złotych w dniu 19 grudnia 2023 roku (po wytoczeniu powództwa),

- 20 złotych w dniu 19 grudnia 2023 roku (po wytoczeniu powództwa),

- 13 złotych w dniu 8 stycznia 2024 roku (po wytoczeniu powództwa).

(okoliczności bezsporne, dowód: zestawienie płatności k. 61)

W dniu 11 października 2023 roku H. W. złożyła pisemne oświadczenie o uznaniu długu wobec (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu umowy pożyczki gotówkowej nr (...), zawartej 12 maja 2023 roku, co do pozostałej do spłaty - na dzień złożenia oświadczenia - kwoty 16 754,35 złotych.

(dowód: oświadczenie o uznaniu długu k. 8)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie, za wyjątkiem kwoty 48,00 złotych, co do której powódka skutecznie cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia.

Wszystkie podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, w świetle przedłożonych przez powódkę dokumentów, uznać należało za chybione.

W sprawie poza sporem pozostawał fakt, że strony łączyła umowa pożyczki gotówkowej nr (...) zawarta w dniu 12 maja 2023 roku. Pozwana nie kwestionowała, że zawnioskowała o przedmiotową pożyczkę i otrzymała przewidziane umową środki finansowe.

Zawarta przez strony niniejszego sporu umowa pożyczki jest, według obowiązującego w dacie zawarcia tej umowy stanu prawnego, umową o kredyt konsumencki określoną w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2023 r. poz. 1028; dalej: u.k.k.). Zgodnie z treścią tego przepisu przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Jak z kolei stanowi przepis art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy.

Mając na uwadze fakt, że pozwana złożyła oświadczenie materialnoprawne powódce o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego (k. 33 akt sprawy), w pierwszej kolejności należało ustalić, czy przedmiotowa umowa pożyczki zawierała zapisy sprzeczne z art. 30 ust. 1 pkt 6, 7 i 10 ustawy o kredycie konsumenckim. Zdaniem pozwanej, powódka nie mogła naliczyć, a naliczyła oprocentowanie również od kredytowanych kosztów pożyczki (prowizji i opłaty przygotowawczej), a przez to nieprawidłowo podała w umowie RRSO, a także wadliwie wyliczyła odsetki umowne.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy o kredycie konsumenckim (tj. Dz. U. z 2023 r., poz. 1028), umowa powinna określać stopę oprocentowania kredytu, rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Zgodnie zaś z art. 45 ust. 1 ustawy, w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 30 ust. 1 pkt 1-8 ustawy konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Zgodnie z art. 5 pkt 12 ustawy, rzeczywista roczna stopa oprocentowania to całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym, zaś jak wskazuje pkt 6 tego artykułu, pod pojęciem całkowitego kosztu kredytu należy rozumieć wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności: odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach.

Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treści art. 5 pkt 7 u.k.k, w którym expressis verbis mowa jest o "kredytowanych kosztach kredytu". Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Potwierdza to także wyrok z dnia 30 stycznia 2019 r., I NSK 9/18 (LEX nr 2643248), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą, jak podniósł Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treść art. 5 pkt 7 u.k.k. Z tezy tej wynikają zatem dwa istotne wnioski - po pierwsze, składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, prowizja - nawet jeśli jest kredytowana - nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 roku, C-377/14. Sprowadza się ona, najogólniej rzecz ujmując, do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt (vide pkt 89 i 91 uzasadnienia). Bank winien więc dokonywać wyliczenia RRSO w oparciu nie o kwotę udzielonej pożyczki, lecz kwotę realnie udostępnioną pożyczkobiorcy.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie uznał zatem za uzasadniony zarzut nieprawidłowego podania RRSO i niewłaściwego wyliczenia wartości odsetek umownych jako szacowanego kosztu pożyczki, bowiem powódka była uprawniona do naliczenia odsetek umownych od kredytowanych kosztów, czyli nie tylko od kwoty kapitału, ale też od kwoty nigdy nie udostępnionych pożyczkobiorcy kosztów pożyczki w postaci prowizji i opłaty przygotowawczej. Sąd Rejonowy nie podziela stanowiska pozwanej, że kredytowanie prowizji i opłaty przygotowawczej, jako kosztu zawartej umowy, jest niewłaściwe. Nie sprzeciwiają się temu bowiem przepisy ustawy o kredycie konsumenckim.

Konsekwencją powyższego jest stwierdzenie, iż umowa zawarta między stronami, nie była obciążona brakami (nieprawidłowościami) skutkującymi możliwością zastosowania sankcji kredytu darmowego.

Z przedłożonego przez powódkę i załączonego do akt sprawy wykazu operacji finansowych na koncie klienta oraz zestawienia wpłat (k. 17, 61), wynika jednoznacznie, że na dzień skierowania do pozwanej wezwania do zapłaty z dnia 25 lipca 2023 roku i na dzień złożenia przez powódkę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki, pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet spłaty zadłużenia wynikającego z przedmiotowej umowy. Niespłacone w terminie poszczególne raty lub ich części stawały się, zgodnie z umową, zadłużeniem przeterminowanym, od którego powódka uprawniona była naliczać odsetki maksymalne za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ¹ k.c. (pkt 3.1. umowy). Odsetki powyższe, naliczone od pierwszej i drugiej niezapłaconej raty pożyczki, wyniosły 29,33 złotych.

Przekraczające 30 dni opóźnienie w płatności kwoty równiej jednej racie uprawniało powódkę do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni (pkt 7.1. umowy). Powódka przedłożyła Sądowi zarówno skierowane do pozwanej pismo wzywające do zapłaty zaległości wraz z dowodem jego doręczenia pozwanej, jak i pismo zawierające oświadczenie powódki o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem jego doręczenia pozwanej (k. 18-21). Wypowiedzenie umowy było równoznaczne z postawieniem w stan natychmiastowej wykonalności należnej pożyczkodawcy całkowitej kwoty do zapłaty, od której - zgodnie z umową - pożyczkodawcy przysługują odsetki maksymalne za opóźnienie liczone od daty wymagalności roszczenia.

Twierdząc, że brak było podstaw do wypowiedzenia umowy, pozwana winna była przedłożyć stosowne dowody, czego jednak nie uczyniła ograniczając się do gołosłownych twierdzeń, a zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności wspomnianych wyżej dokumentów przedłożonych przez powódkę w niniejszej sprawie, a przynajmniej takich podstaw nie przedstawiła strona pozwana. Przypomnieć trzeba, że strona, na której spoczywa ciężar dowodu nie musi ograniczać się do dokumentów urzędowych lub prywatnych, lecz może korzystać z wszelkich środków dowodowych, w tym innych form dokumentowych pochodzących np. z systemów informatycznych, które stanowią inny środek dowodowy w rozumieniu art. 77 ³ k.c. oraz art. 308 i art. 309 k.p.c.

Wobec powyższego, podniesiony przez stronę pozwaną zarzut bezzasadnego wezwania pozwanej do zapłaty i wypowiedzenia umowy pożyczki, Sąd uznał za chybiony.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej dotyczącego abuzywności postanowień umownych, wskazać należy, że przesłanki uznania danych postanowień za niedozwolone zostały określone w art. 385 ¹ § 1 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Nie ulega wątpliwości, że zawarta przez strony umowa miała charakter umowy jednostronnie profesjonalnej, albowiem pozwany nie zawierał jej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, lecz występował jako konsument w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Natomiast powód bez wątpienia jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych.

Kolejną kwestią była ocena, czy postanowienia umowy zostały przez strony indywidualnie uzgodnione. W myśl art. 385 ¹ § 3 k.c., nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Oznacza to, że pozwany nie miał możliwości negocjowania i nie miał wpływu na kształt postanowień umownych w tym zakresie. Konsument mógł zatem albo podpisać umowę na proponowanych we wzorcu umownym warunkach albo odmówić zawarcia umowy.

W niniejszej sprawie pozwana niewątpliwie nie miała żadnego wpływu na wysokość prowizji i opłaty przygotowawczej. Nie miała możliwości negocjowania umowy w tym zakresie i mogła zatem albo podpisać umowę w kształcie narzuconym przez powódkę albo nie zawierać jej wcale. Postanowienia umowy w tym zakresie nie zostały zatem indywidualnie uzgodnione.

Dla uznania spornych klauzul za abuzywne konieczne było ustalenie, czy klauzule te kształtują prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają jego interesy. Najogólniej rzecz ujmując, postanowienia umowy lub wzorca umownego rażąco naruszają interes konsumenta, jeżeli poważnie, znacząco odbiegają od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron. W wyroku z dnia 13 lipca 2005 r. I CK 832/04 Sąd Najwyższy stwierdził, że "w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. "rażące naruszenie interesów konsumenta" oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym, natomiast "działanie wbrew dobrym obyczajom" w zakresie kształtowania treści takiego stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku".

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, nie sposób było uznać przewidzianej w umowie pożyczki prowizji i opłaty przygotowawczej za zawyżoną i stanowiącą niedozwolone postanowienie umowne. Opłata przygotowawcza stanowi wynagrodzenie za proces przygotowań do udzielenia pożyczki, zaś prowizja pełni rolę wynagrodzenia za zawarcie umowy pożyczki, które to – w świetle przepisów ustawy o kredycie konsumenckim – jest jak najbardziej dopuszczalne (w granicach wyznaczonych przez art. 36a ustawy). Pobieranie przez pożyczkodawcę takiego wynagrodzenia ma swój ekonomiczny sens w szczególności w przypadkach takich umów, jak ta zawarta pomiędzy stronami – na niską kwotę i relatywnie długi okres spłaty. Pobieranie przez powódkę wyłącznie odsetek od pożyczonej kwoty nie zrekompensowałoby ryzyka związanego z umową i tym bardziej nie uczyniło tej umowy opłacalnej dla powódki (powódka jako przedsiębiorca udziela bowiem pożyczek w celach zarobkowych, a nie dobroczynnych, i nie ma podstaw by uniemożliwiać mu pobierania z tytułu umów pożyczek godziwego wynagrodzenia).

W ocenie Sądu, strona pozwana nie wykazała, że postanowienia umowne dotyczące prowizji i opłaty przygotowawczej w przewidzianej w umowie wysokości są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy konsumenta. Ponadto, ich wysokość została sformułowana w treści umowy w sposób jednoznaczny, nie budzący żadnych wątpliwości.

Zdaniem Sądu nie sposób przyjąć, że przedmiotowa umowa została zawarta pod presją przewagi powodowej spółki prowadzącej działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczek. Pozwana miała możliwość wyboru instytucji finansowej, u której chce zaciągnąć zobowiązanie. Zawarła przedmiotową umowę w ramach swobody kontraktowej. Znała treść swojego zobowiązania, w szczególności jego wysokość, wysokość poszczególnych rat pożyczki i terminy ich spłaty; otrzymała egzemplarz umowy z kalendarzem spłat; mogła i powinna była szczegółowo zapoznać się z treścią umowy; mimo uprawnienia, nie odstąpiła od umowy na zasadach określonych w pkt 6. umowy.

Reasumując, Sąd uznał, że strony wiązała ważna i w pełni skuteczna umowa, w wyniku której powódka wypłaciła pozwanej umówioną kwotę pożyczki, zaś pozwana miała obowiązek jej zwrotu wraz z wynagrodzeniem i odsetkami. Przedłożone przez powódkę i załączone do akt dokumenty, w szczególności wezwanie do zapłaty poprzedzające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy oraz samo wypowiedzenie, pozostają w logicznym związku z tą umową i odwołują się do jej treści, a wskazywane w nich kwoty zadłużenia znajdują potwierdzenie w sporządzonych rozliczeniach dokonanych na podstawie systemów informatycznych powódki. Prawdziwość i wiarygodność tych dokumentów nie została podważona przez stronę pozwaną.

W konsekwencji Sąd na podstawie przepisów art. 720 § 1 k.c., umowy pożyczki gotówkowej z dnia 12 maja 2023 roku oraz art. 481 § 2 ¹ k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 16 469,33 złotych (16 517,22 zł – 48 zł) z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od dnia 22 września 2023 roku do dnia zapłaty.

Wobec skutecznego cofnięcia pozwu przez powódkę wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 48,00 złotych, Sąd na podstawie art. 355 k.p.c. postępowanie w tym zakresie umorzył.

Mając na uwadze wynik procesu Sąd, w oparciu o przepisy art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.), zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 617 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu - w tym kwotę 1 000 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu, kwotę 3 600,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 17,00 złotych tytułem zwrotu opłaty uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa - z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.