Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

  Sygn. akt IV P 31/16

Powódka K. G. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego (...) spółka z o.o. w N. trzymiesięcznego wynagrodzenia tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika – 7181 złotych, odprawy z tytułu rozwiązania stosunku pracy 4838 zł oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy -1684,80 złotych tj. należnych jej kwot wraz z ustawowymi odsetkami.

W uzasadnieniu podała, że była zatrudniona u pozwanej nieprzerwanie od 2009 roku na czas nieokreślony.

Pozwany z dniem 11 marca 2016 roku rozwiązał z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu art. 53§1 pkt. 1.

Powódka w związku z choroba nabytą w czasie pracy złożyła w ZUS wniosek o rentę we wrześniu 2015 roku i 19.10.2015 otrzymała orzeczenie orzecznika ZUS, iż jest niezdolna do pracy, a wobec rokowań do odzyskania zdolności do pracy przyznano jej świadczenie rehabilitacyjne od 4.10.2015 do dnia 29.03.2016 roku. Wobec tego uważa, że rozwiązanie umowy było nieuzasadnione.

Na rozprawie powódka cofnęła roszczenie w części dotyczącej ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wskazując, iż pozwany wypłacił jej dobrowolnie to świadczenie.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) spółka z o.o. w N. wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła, że w przypadku powódki zaszły okoliczności przewidziane w art. 53 §1 pkt. 1 ppkt. b kodeksu pracy, bowiem pozostawała na zwolnieniu lekarskim od 3 kwietnia 2015 roku do 1 października 2015 roku, a następnie od 2 października 2015 roku do 29 marca 2016 roku na świadczeniu rehabilitacyjnym. Tym samym w chwili rozwiązania umowy powódka korzystała ze zwolnienia ze świadczenia pracy z powyższych tytułów przez okres 11 miesięcy. Pozwana poprzedziła rozwiązanie umowy konsultacją związkową. Pracodawca zadeklarował też, że jeśli powódka powróci do zdolności do pracy po okresie zasiłku rehabilitacyjnego i będzie istniała faktyczna potrzeba zatrudnienia w zakładzie rozważa taką możliwość.

W tych warunkach pozwany wypełnił wszystkie obowiązki pracodawcy i był uprawniony do rozwiązania umowy w trybie art. 53 kp.

Pozwana rozliczyła się też w całości z ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wypłacając kwotę nawet wyższą niż należna tj. 3331,20 złotych

Nie znajduje oparcia w przepisach prawa żądanie wypłaty odprawy. Przepis art. 56 kp mnie stanowi podstawy do przyznania takiego świadczenia, nie zaszły okoliczności uzasadniające oparcie się o inne regulacje kreujące obowiązek wypłaty odprawy.

Wyraził zgodę na cofnięcie pozwu o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka K. G. pracowała w pozwanej (...) spółka z o.o. w N. od 15 września 1983 roku, była zatrudniona na czas nieokreślony na stanowisku za wynagrodzeniem

Od dnia 16 czerwca 2014 roku powódka przebywała nieprzerwanie na zwolnieniu lekarskim, a następnie decyzją w sprawie (...) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. Inspektorat w E. przyznano powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 15.12.2014 roku do 14.03.2015 roku w wysokości 90%, a od 15.03.2015 roku do 13.04.2015 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Pozwana (...) spółka z o.o. w N. w dniu 10 marca 2016 roku wystosowała do powódki oświadczenie o rozwiązaniu z nią umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazując, że przyczyną wypowiedzenia jest art. 53 § 1 pkt kp . Pouczono powódkę, że przysługuje jej prawo do wniesienia odwołania do (...)w terminie 7 dni.

Powódka otrzymała powyższe pismo w dniu 13 marca 2015 roku. Złożyła odwołanie do Sądu, w odwołaniu zarzuciła m.in. naruszenie art. 41 kp. Pozwana po otrzymaniu odpisu pozwu w tej sprawie przesłała powódce oświadczenie o cofnięciu wypowiedzenia. Powódka nie wyraziła na powyższe zgodę.

Obecnie powódce kolejną decyzją ZUS przyznano świadczenie rehabilitacyjne na kolejny okres.

/ akta osobowe powódki- umowy o pracę K 5-7, pismo o rozwiązaniu umowy K 8, orzeczenie i decyzja ZUS K 10-12, zaświadczenie o wynagrodzeniu K 33, zwolnienia lekarskie K 42- 48 /

Sąd zważył, co następuje:

W związku z cofnięciem przez powódkę roszczenia dotyczącego zapłaty ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy, na które to cofnięcie pozwany wyraził zgodę, na podstawie art. 203 § 4 kpc w zw. z art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 469 kpc postępowanie w tej części zostało umorzone. Cofnięcie to nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa, a także nie narusza słusznego interesu pracowników.

Roszczenie powódki o zasądzenie odszkodowania zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z innych przyczyn niż te, na które ona wskazuje.

Powódka podniosła przede wszystkim, iż pismo o rozwiązaniu umowy wręczono jej w okresie pobytu w sanatorium, a zatem jak się wydaje wskazała na zarzut naruszenia art. 41 kp, zgodnie z którym pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Z powyższego przepisu wynika, iż pracownik jest chroniony przed rozwiązaniem stosunku pracy w okresie usprawiedliwionej nieobecności, o ile nie upłynie okres uprawniający do rozwiązania umowy bez wypowiedzenie.

Okresy ochronne w przypadku choroby pracownika ustanawia przepis art. 53 kodeksu pracy, który w art. 53§1 pkt. 1 lit. b kp w zakresie dotyczącym sytuacji powódki stanowi, iż pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową.

W dniu otrzymania przez powódkę oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy upłynął już okres przewidziany w art. 53§1 pkt. 1 lit. b kp, który uprawniał pracodawcę do rozwiązania umowy bez wypowiedzenia bez winy pracownika, zatem fakt, że powódce nadal przysługiwał zasiłek rehabilitacyjny nie miał żadnego znaczenia i nie dawał jej ochrony przed rozwiązaniem stosunku pracy.

Natomiast w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przez pracodawcę art. 30§4 kp, zgodnie z którym w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. Pismo rozwiązujące z powódką umowę o pracę zawiera jedynie wskazanie podstawy prawnej i to niepełnej rozwiązania stosunku pracy i takie ujęcie nie czyni zadość wymaganiom z art. 30§4 kp. Należy podkreślić, że pismo pracodawcy winno pracownikowi jasno wskazywać powód, dla którego z nim jest rozwiązywany stosunek pracy. W piśmie skierowanym do powódki brak jest jakiegokolwiek słownego przytoczenia tej przyczyny. Jakkolwiek w przypadku rozwiązania umowy w oparciu o treść art. 53 kodeksu pracy, najczęściej ogranicza się to do przytoczenia sformułowań ustawowych, to należy uznać, że dopiero takie przywołanie treści przepisu, a nie wyłącznie jego oznaczenia numerycznego, stanowi dostateczne uzasadnienie.

Niezależnie od tego trzeba zauważyć, że sama podstawa prawna została przywołana niedbale, niepełna- brak jest wskazania, który podpunkt został zastosowany, jak również- wskazania aktu prawnego, z jakiego przepis pochodzi.

W związku z powyższym należało uznać, iż rozwiązanie umowy o pracę zostało dokonane przez niezgodnie z obowiązującymi przepisami, z tych samych powodów roszczenie powoda dotyczące odszkodowania należało uznać zasadne i Sąd na podstawie art. 56§1 kp w zw. z art. 58 kp uwzględnił je.

Natomiast Sąd w całości podzielił stanowisko pozwanego co do braku podstaw do przyznania powódce odprawy pieniężnej. K. G. nie wskazała podstawy prawnej, w oparciu o którą domaga się tego świadczenia. Nie zaszły żadne okoliczności przewidziane np. w przepisach art. 92 ¹ kp, ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika. Z uwagi na sam fakt rozwiązania umowy, jak to wskazała powódka, odprawa pieniężna nie przysługuje pracownikowi.

Wyrokowi do kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 477 ²§1 kpc.

Sąd w oparciu o treść art. 113§1 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Szczytnie) odpowiednią kwotę tytułem kosztów sądowych, bowiem zgodnie z treścią art. 96 ust.1 pkt. 4 ustawy dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, powód nie miał obowiązku ich uiszczenia. Wysokość opłaty naliczono w oparciu o art. 13 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych mając na uwadze wysokość zasądzonego na rzecz powoda roszczenia.