Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Artura Bekularda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 05.04, 10.05, 31.10, 27,11 i 13.12.2018 roku sprawy:

1.  S. G. , syna W. i H. zd. K., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 5 stycznia 2017 roku w msc. K., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z J. K. usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10644,25 zł firmę ubezpieczeniową (...) S.A. z/s w S. w ten sposób, że nakłonił J. K. do sporządzenia oświadczenia, iż uczestniczył w zdarzeniu drogowym jako sprawca, po czym zgłosił roszczenie z polisy (...) nr (...) wystawionej dla pojazdu m-ki N. (...) o nr rej. (...) zgodnie z którym J. K. w dniu 26 grudnia 2016r. na drodze z msc. K. do msc. P. kierując pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...) spowodował kolizję drogową poprzez wymuszenie pierwszeństwa przejazdu przed pojazdem m-ki N. (...) o nr. rej. (...) stanowiącym własność A. G., a kierowanym przez S. G. w wyniku czego kierujący pojazdem m-ki N. (...) w celu uniknięcia zderzenia pojazdów zmuszony został do zjechania z jezdni na pobocze, gdzie uderzył przodem pojazdu w przydrożne drzewo przez co doszło do uszkodzenia w/w pojazdu, a następnie w rozmowie z przedstawicielem (...) S.A. z/s w S. potwierdził wcześniej zgłoszoną, nieprawdziwą wersję zdarzeń, wprowadzając w błąd przedstawicieli w/w towarzystwa ubezpieczeniowego, co do przebiegu zdarzenia drogowego oraz zasadności zgłoszenia roszczenia, jednak swojego celu nie osiągnął z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

2.  J. K., syna A. i M. zd. D., urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 5 stycznia 2017 roku w msc. K., woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z S. G. usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10644,25 zł firmę ubezpieczeniową (...) S.A. z/s w S. w ten sposób, że sporządził oświadczenie, iż uczestniczył w zdarzeniu drogowym jako sprawca, po czym S. G. zgłosił roszczenie z polisy (...) nr (...) wystawionej dla pojazdu m-ki N. (...) o nr rej. (...) zgodnie z którym J. K. w dniu 26 grudnia 2016r. na drodze z msc. K. do msc.P.kierując pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...) spowodował kolizję drogową poprzez wymuszenie pierwszeństwa przejazdu przed pojazdem m-ki N. (...) o nr. rej. (...) stanowiącym własność A. G., a kierowanym przez S. G. w wyniku czego kierujący pojazdem m-ki N. (...) w celu uniknięcia zderzenia pojazdów zmuszony został do zjechania z jezdni na pobocze, gdzie uderzył przodem pojazdu w przydrożne drzewo przez co doszło do uszkodzenia w/w pojazdu, a następnie w rozmowie z przedstawicielem (...) S.A. z/s w S. potwierdził wcześniej zgłoszoną, nieprawdziwą wersję zdarzeń, wprowadzając w błąd przedstawicieli w/w towarzystwa ubezpieczeniowego, co do przebiegu zdarzenia drogowego oraz zasadności zgłoszenia roszczenia, jednak swojego celu nie osiągnął z uwagi na odmowe wypłaty odszkodowania

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

I. oskarżonego S. G. uznaje za winnego zarzucanego mu w pkt I czynu i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 33 §1 i §3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

II. oskarżonego J. K. uznaje za winnego zarzucanego mu w pkt II czynu, i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 34 §1, §1a pkt 1, §2 k.k. i art. 35 §1 k.k. w zw. z art. 37 a k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżoną do wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 32 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III. na podstawie art. 1 i art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zasądza od oskarżonego S. G. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 600 (sześćset) złotych i na podstawie art. 1, art. 2 ust 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, zaś na podstawie art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonych pozostałymi kosztami sądowymi w sprawie w częściach równych.

UZASADNIENIE

Oskarżony S. G. jest użytkownikiem należącego do jego żony A. G. samochodu osobowego N. (...) o nr rej. (...).

W okresie Świąt Bożego Narodzenia 2016 roku oskarżony uszkodził w/wym. pojazd. Następnie w celu uzyskania środków na pokrycie szkody i naprawę zniszczeń nakłonił J. K. do sporządzenia oświadczenia, iż ten w dniu 26 grudnia 2016r. na drodze z msc. K. do msc. P. uczestniczył w zdarzeniu drogowym jako sprawca, powodując kolizję drogową poprzez wymuszenie kierowanym przez siebie pojazdem N. (...) o nr rej. (...) pierwszeństwa przejazdu przed pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez S. G., w wyniku czego kierujący pojazdem m-ki N. (...) w celu uniknięcia zderzenia pojazdów zmuszony został do zjechania z jezdni na pobocze, gdzie uderzył przodem pojazdu w przydrożne drzewo przez co doszło do uszkodzenia w/w pojazdu, na co J. K. zgodził się i podpisał się pod oświadczeniem takiej treści.

Następnie w dniu 5 stycznia 2017 roku żona oskarżonego S. G., A. G., załączając przekazane jej przez wymienionego wskazane oświadczenie, podpisane przez J. K., zgłosiła ubezpieczycielowi (...) S.A. z/s w S. roszczenie z polisy (...) nr (...) wystawionej dla pojazdu m-ki N. (...) o nr rej. (...) celem pokrycia szkody w pojeździe N. (...) w wysokości 10.644,25 zł.

W toku czynności weryfikacyjnych dot. likwidacji szkody przed towarzystwem ubezpieczeniowym, po rozpytaniu uczestników zdarzenia i oględzinach miejsca zdarzenia, ustalono, że w relacjach uczestników istnieją rozbieżności zarówno co do przebiegu zdarzenia jak i czynności wykonywanych po jego zaistnieniu. Ustalono, że oskarżony S. G. oświadczył, że samochód sprawcy był koloru ciemnego i wyjechał przodem z drogi polnej na drogę główną. On w chwili zdarzenia był sam w pojeździe. Świadków zdarzenia nie było. Oświadczenie o przebiegu zdarzenia kierowcy spisali w jego pojeździe. Po zdarzeniu dzwonił do J. k. w sprawie dokumentów ubezpieczeniowych. Z kolei J. K. podał, że samochód którym feralnego dnia kierował był koloru srebrnego. Tyłem wyjeżdżał z drogi podporządkowanej na główną. W trakcie wyjeżdżania tyłem na drogę główną zajechał drogę samochodowi N. (...), co spowodowało, że kierowca tamtego samochodu S. G. w celu uniknięcia zderzenia z nim zjechał do przydrożnego rowu i uszkodził pojazd ocierając się o przydrożne zakrzaczenie. Kiedy wysiadł z auta zobaczył pojazd N. (...) w rowie, jego pasażerce nic się nie stało. Była to kobieta w wieku około 40 lat. Oświadczenie o przebiegu zdarzenia spisali w jego samochodzie N. (...). Wymieniony wskazał też, że po zdarzeniu nie miał kontaktu ze S. G.. W wyniku stwierdzonych rozbieżności i powziętych wątpliwości odnośnie okoliczności powstania szkody odmówiono A. G. wypłaty odszkodowania.

dowody : zeznania świadków : P. M. k.288-288v,87v-88, B. J. k.75, A. G. k.288v-289,139v, dokumenty : kopia oświadczenia sprawcy kolizji k.26, kopia opisu zdarzenia do szkody komunikacyjnej k.55-56, kopia zgłoszenia szkody komunikacyjnej k.57, dokumentacja fotograficzna k.32-53,58-62, kopia protokołu rozpytania na okoliczności zdarzenia k.63-65, opinie biegłych : H. H. (2) k.148-159 i S. T. k.341-350,

Oskarżony S. G. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k.287v).

Sąd zważył, co następuje :

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na zeznaniach świadka P. M., który na zlecenie firm ubezpieczeniowych dokonuje weryfikacji okoliczności zgłaszanych szkód komunikacyjnych. Z zeznań tego świadka wynika, że wskutek weryfikacji dokumentów dot. szkody oraz oświadczeń osób, które miały brać udział w zdarzeniu stwierdził wskazane powyżej znaczące różnice między wyjaśnieniami okoliczności zdarzenia, które sugerowały, że jednego z oskarżonych mogło nie być na miejscu podczas tej kolizji. Przede wszystkim chodziło o to, że nie zgadzał się kolor samochodu, którym poruszał się J. K., ani to w jaki sposób wyjeżdżał on z drogi polnej na główną. Ponadto nie zgadzało się miejsce (auto), w którym uczestnicy zdarzenia spisali oświadczenie, jak też to czy ze S. G. podróżowała pasażerka czy nie. Z zeznaniami tego świata w zgodności pozostają zeznania świadka B. J., pracownika firmy (...), której S. (...)zleciła weryfikację dokumentów szkodowych, która podała tożsame okoliczności wynikające z przeprowadzonych ustaleń oraz wskazała na powstałe w związku z tym wątpliwości prowadzące do odmowy wypłaty odszkodowania.

Z zeznaniami świadków w pełni koresponduje dokumentacja w postaci : kopii oświadczenia sprawcy kolizji, kopii opisu zdarzenia do szkody komunikacyjnej i zgłoszenia szkody, dokumentacji fotograficznej, kopii protokołu rozpytania na okoliczności zdarzenia, które Sąd uznał za wiarygodne, albowiem sporządzone zostały we właściwy sposób, nie były kwestionowane przez strony. W dokumentacji tej zawarte są oświadczenia obu kierowców, z których wynikają rozbieżności wyżej wskazane, dokumentacja dotycząca opisu miejsca zdarzenia zobrazowana zdjęciami oraz wskazana jest kalkulacja wysokości zgłoszonej szkody na kwotę 10.644,25 zł.

Z opinii biegłego H. H. (2) wynika, że analiza uszkodzeń samochodu, którym poruszał się S. G. i uszkodzenia drzewa, w które miału uderzyć praktycznie wyklucza możliwość zaistnienia-powstania, opisanych i pokazywanych na zdjęciach wzajemnych uszkodzeń samochodu i drzewa. W ocenie tego biegłego dane zawarte w aktach sprawy wskazują, że uszkodzenia samochodu powstały w innych okolicznościach niż wskazał na to S. G. i J. K.. Podobnie z opinii biegłego S. T. wynika, że powstanie uszkodzeń przedniego prawego narożnika samochodu N. (...) po zjechaniu tego pojazdu na prawe pobocze i uderzeniu w drzewo jest mało prawdopodobne – z uwagi na to, że kształt otarć widocznych na pniu drzewa w wyniku uderzenia samochodu jest mało prawdopodobny, kształt ten nie znajduje odzwierciedlenia na elementach samochodu – choć biegły podał przy tym, że nie można tego w sposób jednoznaczny wykluczyć. Biegły ten wskazał też, że nie można określić czy uszkodzenie szyby czołowej tego pojazdu powstało od uderzenia z zewnątrz czy też uderzenie nastąpiło od wnętrza pojazdu. W jego ocenie powstanie uszkodzenia szyby po wjechaniu tego samochodu do rowu jest mało prawdopodobne, aby powstało ono od uderzenia w konar drzewa gdyż zarówno na pniu drzewa, w które miał uderzyć samochód N. (...) jak i przed tym drzewem brak jest elementu, który mógłby uderzyć i rozbić szybę tego samochodu. Reasumując wskazał, że powstanie uszkodzeń prawego przedniego narożnika samochodu N. (...) po zjechaniu tego pojazdu na prawe pobocze i uderzenia w drzewo jest mało prawdopodobne, na podstawie materiałów zawartych w aktach szkodowych sprawy można wnioskować, że do uszkodzenia tego samochodu mogło dojść w innych okolicznościach niż podanych przez S. G. i J. K.. Sąd uznał obie opinie za wiarygodne, albowiem było one jasne, rzetelnie sporządzone i logicznie umotywowane.

Świadek A. G., żona oskarżonego S. G., zeznała, że nie była uczestniczką zdarzenia, nie była pasażerką pojazdu, którym kierował jej maż. O tym co się miało wydarzyć, jak przebiegała kolizja wie tylko z relacji męża, z której wynikało, że – co wymaga uwypuklenia – doszło do zderzenia się pojazdów. Wymieniona nie wiedziała czy byli świadkowie zdarzenia czy nie.

W konsekwencji Sąd uznał S. G. za winnego tego, że w dniu 5 stycznia 2017 roku w msc. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu z J. K. usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.644,25 zł firmę ubezpieczeniową (...)S.A. z/s w S. w ten sposób, że nakłonił J. K. do sporządzenia oświadczenia, iż uczestniczył w zdarzeniu drogowym jako sprawca, po czym zgłosił roszczenie z polisy (...) nr (...) wystawionej dla pojazdu m-ki N. (...) o nr rej. (...) zgodnie z którym J. K. w dniu 26 grudnia 2016r. na drodze z msc. K. do msc. P. kierując pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...) spowodował kolizję drogową poprzez wymuszenie pierwszeństwa przejazdu przed pojazdem m-ki N. (...) o nr rej. (...) stanowiącym własność A. G., a kierowanym przez S. G. w wyniku czego kierujący pojazdem m-ki N. (...) w celu uniknięcia zderzenia pojazdów zmuszony został do zjechania z jezdni na pobocze, gdzie uderzył przodem pojazdu w przydrożne drzewo przez co doszło do uszkodzenia w/w pojazdu, a następnie w rozmowie z przedstawicielem (...) S.A. z/s w S. potwierdził wcześniej zgłoszoną, nieprawdziwą wersję zdarzeń, wprowadzając w błąd przedstawicieli w/w towarzystwa ubezpieczeniowego, co do przebiegu zdarzenia drogowego oraz zasadności zgłoszenia roszczenia, jednak swojego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania.

Czyn oskarżonego stanowił występek z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k.

Za powyższy czyn, przy zastosowaniu art. 37a k.k., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 300 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych.

Przy wymiarze kary jako okoliczność obciążającą Sąd uwzględnił wysokość grożącej pokrzywdzonemu szkody. Nadto sylwetkę oskarżonego S. G. dodatkowo obciąża fakt, że jak wynika z zeznań P. M., w momencie gdy oskarżony dowiedział się o negatywnej decyzji w sprawie wypłaty odszkodowania kierował wobec świadka groźby w rozmowach telefonicznych, a także w wysyłanych sms-ach, w których podawał, że z uwagi na to, że wystawił mu złą opinię zemści się na nim i z drugim oskarżonym J. K. zgłoszą w prokuraturze, że świadek chciał od nich łapówkę za pozytywne załatwienie odszkodowania (potwierdzeniem zeznań wskazanego świadka w tym zakresie jest dokument w postaci kopii aktu oskarżenia k.276).

Na korzyść oskarżonego Sąd uwzględnił jego uprzednią niekaralność (k.377).

Miarkując wykokosić grzywny Sąd uwzględnił dobrą sytuację materialną oskarżonego – prowadzi on działalność gospodarczą, uzyskuje dochody w wysokości 8.000 zł, posiada dom oraz działkę rolną wartości ok. 200 tys. złotych, na utrzymaniu ma troje dzieci, poza kredytem w wysokości 130 tys. złotych, nie ciąża na nim inne bardzo wysokie zobowiązania finansowe.

Na podstawie art. 1 i art. 3 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od S. G. na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 600 złotych i na podstawie art. 627 k.p.k. obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w połowie ich wysokości.

Uzasadnienie, stosownie do treści wniosku, ograniczono do osoby oskarżonego S. G..