Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Sylwia Staniszewska
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Dorota Cichorz-Dąbrowska

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2017 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w (...)

przeciwko A. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 1238/17

UZASADNIENIE

Powód Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w (...)w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko A. B. domagał się zapłaty kwoty 849,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 12 kwietnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód podniósł, że wierzytelność dochodzoną pozwem nabył na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 16 maja 2016 roku zawartej z poprzednim wierzycielem - (...) sp. z o.o. w (...), zaś podstawą wierzytelności dochodzonej przez niego w przedmiotowym postępowaniu była umowa pożyczki zawarta przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem w dniu 11 marca 2015 roku. Zgodnie z umową całkowita należność z tytułu pożyczki, którą pozwany zobowiązał się zwrócić wynosi 849 zł, w tym: 500 zł - kapitał pożyczki, 134 zł - prowizja za udzielenie pożyczki oraz 215 zł - opłata dodatkowa za monity telefoniczne i pisemne. Jednocześnie pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki do dnia 11 kwietnia 2015 roku.

Postanowieniem z dnia 7 lipca 2017 roku w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdzając brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Szczytnie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany A. B. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy, nie usprawiedliwił swoje nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 marca 2015 roku A. B. zawarł umowę pożyczki z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...) na podstawie której otrzymał od Pożyczkodawcy kwotę 500 złotych, którą zobowiązał się zwrócić wraz z prowizją w wysokości 134 zł do dnia 11 kwietnia 2015 roku.

(dowód: umowa pożyczki k. 16-21, potwierdzenie wykonania operacji k. 22)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, a w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Zgodnie z przepisem art. 510 § 1 k.c. umowa sprzedaży, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W sytuacji gdy wierzytelność została stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności również powinien być pismem stwierdzony (art. 511 k.c.)

Na skutek zawarcia umowy cesji wierzytelności stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Tym samym legitymacja procesowa czynna przysługująca do tej pory cedentowi przechodzi na cesjonariusza, który zyskuje szczególne uprawnienie do występowania w charakterze strony w konkretnym procesie w stosunku do konkretnego podmiotu. Warunkiem uzyskania tego uprawnienia jest wykazanie przez cesjonariusza skuteczności cesji konkretnej wierzytelności.

W uzasadnieniu pozwu powód powołał się na umowę przelewu wierzytelności jaką zawrzeć miał z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w (...)w dniu 16 maja 2016 roku i na podstawie której nabyć miał wierzytelność, jaka przysługiwał cedentowi wobec pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki. Do pozwu załączona została wprawdzie kserokopia umowy cesji wierzytelności jednakże nie została ona poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób przewidziany w przepisie art. 129 § 2 k.p.c., nie stanowi zatem dowodu z dokumentu (uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku, III CZP 37/94).

Sąd wskazuje, iż dowodem w postępowaniu cywilnym mogą być dokumenty urzędowe i prywatne. Dokumentem jest utrwalone, wyłącznie w formie pisemnej (niezależnie od materiału, na którym zostało sporządzone), uzewnętrznienie wszelkiego rodzaju spostrzeżeń, myśli, oświadczeń ludzkich, nadające się do wielokrotnego wykorzystania. Zgodnie z art. 244 k.p.c., dokumenty urzędowe sporządzone w odpowiedniej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej w zakresie ich działania lub przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie powierzonych im przez przepisy ustawy spraw z dziedziny administracji publicznej, korzystają z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone oraz z domniemania prawdziwości (autentyczności pochodzenia takiego dokumentu od jego wystawcy). Z dokumentem prywatnym przepis art. 245 k.p.c. wiąże wzruszalne domniemanie jego autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał.

Kserokopia umowy cesji z dnia 16 maja 2016, wyciągu z Załącznika nr 1 oraz wezwania do zapłaty nie stanowi dokumentu, gdyż nie zawiera ani podpisu osoby poświadczającej, która odbitkę sporządziła, ani oryginalnego podpisu wystawcy dokumentu kopiowanego, ponieważ podpis oryginalny został tu odwzorowany metodą kopiowania elektrostatycznego, tj. kserograficznie. Dokumenty oryginalne mogą być – w przypadkach wskazanych w ustawie zastąpione odpisami, gdy ustawa na to zezwala. Brak jest natomiast przepisu pozwalającego na zastąpienie dokumentu (oryginalnego) jego niepoświadczonym odpisem, w tym przede wszystkim odbitką ksero. Dopuszczalny jest jedynie odpis dokumentu prywatnego, który również jest dokumentem i stanowi dowód istnienia oryginału dokumentu. Zatem kopie dokumentów, niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie są dokumentem w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego a jako takie nie mogą stanowić źródła dowodzenia określonego faktu ( uchwała SN z dnia 29 marca 1994 roku III CZP 37/94, wyrok SN z dnia 27 lutego 1997 roku, III CKN 7/97, postanowienie SN z dnia 27 sierpnia 1998 roku III CZ 107/98, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 stycznia 2008 roku, V ACa 816/07). Kserokopie te są co najwyżej środkiem uprawdopodobnienia za pomocą pisma, pozwalającym na dopuszczenie dowodu z zeznań świadków i dowodu z przesłuchania stron (art. 74 § 2 k.c.), jednakże powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie przedstawił stosowanej inicjatywy w tym zakresie.

Jeżeli zatem odbitka ksero (kserokopia) nie jest – jak w niniejszej sprawie - odpowiednio poświadczona, to nie stanowi ona dokumentu, a sądowi nie wolno przeprowadzać w tej sytuacji dowodu z dokumentu. Mając powyższe na uwadze, Sąd pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z wyżej wskazanej kserokopii: umowy cesji wraz z wyciągiem z załącznika oraz wezwania do zapłaty

Reasumując, powód nie sprostał ciążącemu na nim na podstawie art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia twierdzeń, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne, w tym zwłaszcza istnienia po jego stronie legitymacji procesowej czynnej.

Dodatkowo wątpliwości Sądu wzbudziła data zawarcia przez pozwanego umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym, albowiem w uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, iż strony zawarły umowę w dniu 11 marca 2015 roku, zaś z przedłożonej przez niego umowy o udzielenie pożyczki wynika, że nastąpiło to w dniu następnym tj. 12 marca 2015 roku. Ponadto Sąd zauważył, iż wierzyciel pierwotny przelał kwotę 500 złotych na wskazany przez pozwanego rachunek bankowy już w dniu 11 marca 2015 roku, a zatem przed faktycznym zawarciem między stronami umowy pożyczki.

Pozwany został zawiadomiony o terminie rozprawy, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie wyraził swego stanowiska w sprawie. W tych warunkach sąd wydał wyrok zaoczny.

W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane powyżej domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważanie czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądanie pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i tylko wtedy, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Nie zwalnia ono powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę twierdzenia strony powodowej nie uzasadniają żądania pozwu. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazał, aby przysługiwała mu względem pozwanego wierzytelność dochodzona pozwem. Wobec braku dowodów na istnienie wierzytelności dochodzonej pozwem, a zwłaszcza dowodów wskazujących na dokonanie jej skutecznego przelewu, Sąd na podstawie art. 6 k.c. powództwo oddalił.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...),(...) (...) (...)