Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Anna Podubińska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Ewa Sobieraj

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2017 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. W. (1)

o zapłatę Nc-e (...)

I.  zasądza od pozwanej M. W. (2) na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 1994,82 ( jeden tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąt cztery 82/100 ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 5 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

II.  w pozostałej części powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 479,67 zł ( czterysta siedemdziesiąt dziewięć 67/100 ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  wyrokowi w pkt. I i II nadaje rygor natychmiastowej wykonalności

Sygn. akt I C 544/17 upr.

UZASADNIENIE

Powódka (...) Spółka Akcyjna w W. domagała się zasądzenia od pozwanej M. W. (1) kwoty 2981,18 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów sądowych w wysokości 38 złotych oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 600 złotych.

W uzasadnieniu pozwu twierdziła, iż wierzytelność objęta żądaniem pozwu wynika z umowy pożyczki pieniężnej nr (...) zawartej z pozwaną. Na jej podstawie powódka zobowiązała się udzielić pozwanej pożyczki w kwocie 3500 złotych, a pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłat wraz z odsetkami umownymi w wysokości stałej stopy oprocentowania 10% w stosunku rocznym. Nadto, zobowiązała się uiszczać wraz z ratą pożyczki opłatę administracyjną w wysokości 25 złotych miesięcznie oraz jednorazową opłatę przygotowawczą w wysokości 1365 złotych uiszczaną proporcjonalnie do liczby rat pożyczki w terminach spłaty rat pożyczki. Powódka wskazała że na dochodzoną kwotę w niniejszym postępowaniu składa się:

-

1944,48 złotych stanowiąca sumę niespłaconego kapitału pożyczki,

-

54,34 złotych stanowiąca skapitalizowane odsetki umowne w wysokości 10 % w stosunku rocznym od kwoty niespłaconego kapitału tj. 1944,48 złotych liczonymi od dnia następnego po dniu zapłaty ostatniej raty pożyczki tj. od dnia 22.10. 2016 roku do dnia wniesienia pozwu,

-

74 złote tytułem kosztów przygotowania i wysyłki monitu, wezwania do zapłaty i ostatecznego wezwania do zapłaty,

-

75 złotych tytułem przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego,

-

758,36 złotych tytułem opłaty przygotowawczej,

-

75 złotych tytułem opłaty administracyjnej

Powódka twierdziła, że z uwagi na opóźnienie w spłacie pożyczki przekraczające 60 dni rozwiązała umowę pożyczki za dwutygodniowym wypowiedzeniem pismem z dnia 28.12.2016 roku.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2017 roku stwierdziwszy brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Szczytnie, jako sądowi właściwości ogólnej strony pozwanej.

Pozwana M. W. (1) zawiadomiona o terminie rozprawy, nie stawiła się na rozprawę, nie usprawiedliwiła swojej nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka (...) S.A. w W. i pozwana M. W. (1) w dniu 19 stycznia 2016 roku zawarli umowę pożyczki nr (...) na okres 18 miesięcy. Na jej postawie powódka wypłaciła pozwanej kwotę 3500 złotych, pozwana zobowiązała się zaś zwrócić kwotę pożyczki poprzez wpłatę rat kapitałowych i odsetek, powiększonych o opłatę administracyjną i opłatę przygotowawczą oraz ewentualne koszty dodatkowe na rachunek pożyczkodawcy W związku z zawarciem umowy powódka naliczyła pozwanej opłatę przygotowawczą w kwocie 1365 złotych, która została rozdzielona proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i miała być uiszczana przez pozwaną łącznie z ratą pożyczki w terminach spłaty rat. Zgodnie z umową opłata przygotowawcza obejmowała poniesione przez pożyczkodawcę koszty czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki, na które składały się m.in. koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy u klienta oraz badanie jego zdolności kredytowej. Do każdej raty pożyczki została doliczona również opłata administracyjna w kwocie 25 złotych miesięcznie, która zgodnie z umową miała pokrywać koszty czynności związanych z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki, obsługą wniosków klienta, a także usług contact center dla klienta oraz wysyłki komunikatów SMS. Opłata administracyjna miała być uiszczana przez pozwanego wraz z każdą ratą miesięczną. Łącznie opłata administracyjna od wszystkich rat miała wynieść 450 złotych. Nadto, w umowie przewidziano, że w przypadku opóźnienia klienta w spłacie pożyczki pożyczkodawca będzie uprawniony do podjęcia działań upominawczo-windykacyjnych na koszt klienta w kolejności:

-

koszt przygotowania i wysyłki pierwszego monitu – 25 złotych,

-

koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty – 49 złotych,

-

koszt przygotowania i wysyłki ostatecznego wezwania do zapłaty – 49 złotych,

-

koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego – 75 złotych.

Całkowita kwota do zapłaty zastała określona w treści umowy na kwotę 5592,14 złotych.

Powódka wypłaciła pozwanej kwotę 3500 złotych w dniu 19 stycznia 2016 roku.

(dowód: umowa pożyczki nr (...) k.21-28)

Pismem z dnia 2 lutego 2016 roku powódka skierowała do pozwanej harmonogram spłat pożyczki, zgodnie z którym pierwszą ratę pożyczki pozwana miała wpłacić 19 lutego 2016 roku, a ostatnią 19 lipca 2017 roku.

(dowód: harmonogram spłat k. 29-30)

Pozwana wpłaciła raty pożyczki wraz z odsetkami oraz naliczanymi wraz z miesięcznymi ratami opłatą administracyjną i przygotowawczą należne do dnia 19.09.2016 roku. Wobec braku wpłaty rat za październik i listopada 2016 roku powódka w dniach 7 i 24 listopada 2016 roku skierowała do pozwanej monit i wezwanie do zapłaty, w których wzywała pozwaną do dobrowolnego uregulowania zadłużenia. Dnia 12 grudnia 2016 wysłała ostateczne wezwanie do zapłaty. Pismem z dnia 28 grudnia 2016 roku powódka skierowała do pozwanej oświadczenie o rozwiązaniu umowy pożyczki z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia wzywając jednocześnie do zapłaty całości wymaganego zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki w terminie do dnia 11 stycznia 2016 roku.

(dowód: monit k. 31, wezwanie do zapłaty k. 32, ostateczne wezwanie do zapłaty k. 33, wypowiedzenie umowy pożyczki oraz ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania k. 34-35)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie, zaś co do wysokości zasadne jest jedynie w części.

Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwana zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy i nie wypowiedziała się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalnia sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem, Sąd rozpoznający tę sprawę w pełni podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku (I CKU 176/97 , LEX nr 37430), że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Ustalenia faktyczne sąd poczynił w oparciu o dokumenty złożone przez powódkę tj. umowę pożyczki, harmonogram spłaty pożyczki, wezwania do zapłaty, oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki. Dokumenty te były ze sobą spójne, przez pozwaną nie zostały w żaden sposób zakwestionowane.

Nie oznacza to jednak, że żądanie pozwu zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, która została zawarta przed dniem 8 września 2016 roku, a której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Zgodnie zaś z przepisem art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz.U. 2014r., poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

W warunkach niniejszej sprawy zawarcie przez strony umowy pożyczki było niewątpliwe. Okoliczność tą potwierdza umowa pożyczki załączona do pozwu, harmonogram spłat pożyczki, który zgodnie z treścią zawartej umowy pożyczki miał zostać przesłany pozwanej po wypłaceniu pożyczki. Pozwana, której wraz z odpisem pozwu doręczono wskazane dokumenty nie zakwestionowała faktu wypłaty kwoty pożyczki na podstawie zawartej umowy w wysokości 3500 złotych w dniu 19 stycznia 2016 roku.

W umowie pożyczki zawartej przez strony przewidziano roczną stałą stopę oprocentowania na poziomie 10%.

Stopa oprocentowania pożyczki jest ceną, jaką płaci pożyczkobiorca za możliwość czasowego korzystania ze środków finansowych otrzymanych od pożyczkodawcy na warunkach określonych w umowie pożyczki. Klauzula dotycząca stopy oprocentowania pożyczki stanowi przedmiotowo istotny element umowy pożyczki i w realiach niniejszej sprawy nie przekracza wysokości odsetek maksymalnych określonych w przepisie art. 359 § 2 ¹ k.c.

Wobec powyższego jako zasadne uznać należy żądanie pozwu w zakresie kwoty 1944,58 złotych tytułem niespłaconego kapitału pożyczki oraz 54,34 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek umownych ustalonych od kwoty niespłaconego kapitału.

W ocenie Sądu niezasadne jest natomiast żądanie pozwu ponad wskazane powyżej kwoty. Obejmuje ono opłatę administracyjną, opłatę przygotowawczą, których łączna kwota określona w umowie stanowić miała 1815 złotych, a w części niespłaconej, a dochodzonej pozwem wraz z kosztami działań upominawczo-windykacyjnych – 1036,70 złotych. Zdaniem Sądu postanowienia umowy w tym zakresie nie wiążą pozwanej.

Zasada swobody zawierania umów nie ma charakteru bezwzględnego. Granice swobody umów wyznaczają przepisy prawa i zasady współżycia społecznego, a więc normy pozaprawne (art. 353 ¹ k.c.). Za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego uznaje się między innymi umowy, zawierane zwłaszcza w obrocie konsumenckim, które kształtują prawa i obowiązki stron stosunku w sposób nieodpowiadający słuszności kontraktowej. W szczególności będą to umowy sprzeciwiające się regułom uczciwości i rzetelności profesjonalnej oraz kontrakty rażąco nierównoważnie kształtujące wzajemne prawa i obowiązki, naruszające zasadę ekwiwalentności świadczeń przy umowie wzajemnej (wyrok SN z dnia 8 października 2004 roku, sygn. akt V CK 670/03). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 czerwca 2005 roku (sygn. akt II CK 739/04) wprost stwierdził, że jeżeli strony nadają zawieranej umowie cechę wzajemności, to mają swobodę w kształtowaniu wynikającego z niej zobowiązania o tyle tylko, o ile ich postanowienia nie podważają zasady ekwiwalentności świadczeń z umowy wzajemnej. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania należy stwierdzić, iż zawarta przez strony umowa była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego w części dotyczącej wskazanych powyżej opłat dodatkowych.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem, nie uzgodnione indywidualnie, nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Powołany przepis zawiera klauzulę generalną pozbawiającą mocy wiążącej postanowień zamieszczonych w umowie zawartej z konsumentem, określonych przez ustawodawcę jako niedozwolone postanowienia umowne, czyli tzw. klauzule abuzywne. Warunkiem określonej klauzuli umowy za niedozwolone postanowienie umowne jest stwierdzenie, iż zostały spełnione następujące przesłanki: umowa została zawarta z konsumentem, postanowienie umowy nie zostało uzgodnione indywidualnie, postanowienie kształtuje prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy.

Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (art. 385 ¹ § 3 i 4 k.c.)

Okoliczności, w jakich została zawarta umowa pożyczki wskazują, że pozwana poza wskazaniem kwoty pożyczki, nie miała rzeczywistego wpływu na ustalenie kosztów dodatkowych tj. opłaty administracyjnej, opłaty przygotowawczej oraz kosztów działań upominawczo-windykacyjnych. Dokument umowy podpisanej przez pracownika powoda ze wskazaniem danych osobowych pozwanej, kwoty pożyczki, stopy oprocentowania, opłaty przygotowawczej, opłaty administracyjnej oraz przewidzianych kosztów działań upominawczo-windykacyjnych został doręczony pozwanej, która dokument ten podpisała, akceptując tym samym warunki umowy i ponownie przesłany do powódki. Nie sposób w takich warunkach przyjąć, że postanowienia umowy dotyczące tych kosztów dodatkowych zostały indywidualnie uzgodnione z pozwaną.

W przypadku zawarcia przez strony, jak w niniejszym przypadku - odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie. Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych, których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Stopa tych odsetek, ustalana w odniesieniu do aktualnej stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, co odzwierciedla aktualny układ stosunków gospodarczych oraz „cenę” pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji, nie pozwala podmiotom uprzywilejowanym, jakim zwykle w obrocie z konsumentami są pożyczkodawcy, na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych. W warunkach umowy zawartej przez strony wysokość wskazanych odsetek umownych wynosiła 10% w stosunku rocznym i została ustalona na poziomie odsetek maksymalnych. Zastrzeżenie w umowie opłat dodatkowych zmierzało w ocenie Sądu do obejścia przepisów dotyczących odsetek maksymalnych.

Umowa pożyczki, sformułowana zgodnie z zasadami uczciwego i rzetelnego obrotu na rynku kapitałowym, powinna jasno określać, które opłaty i prowizje stanowią zysk pożyczkodawcy, a które są pobierane na pokrycie konkretnych kosztów ponoszonych przez niego w związku z zawartą umową i jej obsługą. Za niedozwolone klauzule umowne, w świetle art. 385 ¹ § 1 k.c. , należy więc uznać te postanowienie umowne, które pod postacią opłaty pobieranej formalnie na poczet pokrycia kosztów konkretnych czynności, w rzeczywistości stanowią dla pożyczkodawcy źródło dodatkowego zysku, stanowiące naruszenie przepisów dotyczących wysokość odsetek maksymalnych oraz niedopuszczalności kary umownej za niespełnienie świadczenia pieniężnego.

W umowie będącej przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu przewidziano opłatę przygotowawczą w wysokości 1365 złotych, która obejmować miała koszty czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki na które składają się m.in. koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy pożyczki u klienta, badanie zdolności klienta do spłaty potyczki. Opłata administracyjna w łącznej wysokości 450 złotych (25 złotych miesięcznie) obejmować zaś miała czynności związane z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki, obsługą wniosków klienta, usługi contact center dla klienta oraz wysyłki komunikatów sms. Przewidziane w umowie koszty działań upominawczo-windykacyjnych obejmowały koszt przygotowania i wysyłki pierwszego monitu – 25 złotych, koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty – 49 złotych, koszt przygotowania i wysyłki ostatecznego wezwania do zapłaty – 49 złotych, koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego – 75 złotych.

Trudno uznać, aby podmiot, który profesjonalnie zajmuje się udzielaniem osobom fizycznym pożyczek w związku z zawarciem każdej umowy ponosił koszty w wysokości 1365 złotych, zwłaszcza że opłata ta, zgodnie z treścią umowy, miała rekompensować koszty czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki, na które składać miały się m.in. koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy pożyczki u klienta, badanie zdolności klienta do spłaty pożyczki. Nie sposób uznać, aby czynność polegająca na sprawdzeniu przez powódkę zdolności kredytowej pożyczkobiorcy generowała tak wysokie koszty. Podobnie trudno zaakceptować twierdzenie, aby obsługa uiszczanych bezpośrednio na konto powódki rat kapitałowych w formie przelewu kosztowała 25 złotych dla jednej raty, tym bardziej, że ich księgowanie odbywa się w sposób automatyczny. W treści umowy nie wskazano też, za obsługę jakich ewentualnych wniosków klienta oraz za wysłanie jakich komunikatów SMS, miałaby być pobierana ta opłata. Powódka rozwiązała umowę pożyczki i w tej sytuacji żądanie zapłaty opłaty administracyjnej, która miała rekompensować koszty obsługi pożyczki co do rat nieuregulowanych również z tego powodu jest niezasadne.

W ocenie Sądu opłaty za monity, wezwania do zapłaty powinny wynikać z kalkulacji ich rzeczywistych kosztów, a nie stanowić dodatkowe źródło zysku dla pożyczkodawcy.

Powódka do pozwu dołączyła wprawdzie poświadczone za zgodność z oryginałem pisma w postaci monitu, wezwania do zapłaty, ostatecznego wezwania do zapłaty, które miały być kierowane do pozwanej, jednakże w ocenie Sądu powódka nie wykazała, aby poniosła jakiekolwiek koszty związane z ich sporządzeniem i wysłaniem, a zwłaszcza, aby koszty te obejmowały kwoty 25 złotych, czy 49 złotych. Opłaty ukształtowane na takim poziomie wielokrotnie przewyższają rzeczywisty koszt sporządzenia dokumentu sporządzanego przy wykorzystaniu wzorów komputerowych, nawet przy uwzględnieniu kosztów biurowych i czasu pracy pracowników. Powódka nie dołączyła do pozwu dowodów doręczenia tych pisma pozwanej. Nie oznacza to oczywiście, że pism tych pozwana nie otrzymał, ale nie można wykluczyć, że monity i wezwania były kierowane do pozwanej za pośrednictwem poczty elektronicznej, co nie generuje kosztów związanych z doręczeniem za pośrednictwem poczty, czy kuriera. Pozwana podpisując umowę wyraziła zgodę na wysyłanie przez pożyczkodawcę w związku z wykonywaniem umowy korespondencji na udostępniony adres e-mail, jedynie dla wypowiedzenia umowy zostało zastrzeżone doręczenie przez pocztę. W odniesieniu do tego ostatecznego pisma powódka wprawdzie dołączyła do pozwu poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopią książki nadawczej, ale nie wynika z niej, jaki był koszt przesyłki skierowanej do pozwanej.

Poza sporządzeniem monitu, wezwania do zapłaty, ostatecznego wezwania do zapłaty i oświadczenia o wypowiedzeniu umowy powódka nie wykazała, aby sporządzała jakąkolwiek dokumentacje w związku z niewykonaniem umowy przez pozwaną, aby podejmowała bliżej nieokreślone czynności związane ze skierowaniem sprawy do postępowania windykacyjnego, co generować miało koszty na poziomie 75 złotych.

W ocenie Sądu, postanowienia umowy przewidujące wskazane powyżej opłaty stanowią w istocie obejście przepisów o odsetkach maksymalnych i miały stanowić dla pożyczkodawcy dodatkowe źródło zysku. Strona powodowa nie wykazała też, aby ich wysokość była efektem indywidualnych uzgodnień z pozwaną. Ich zastrzeżenie w stosunkach z konsumentem jako niedotyczące świadczeń głównych stron, uznać należy za niedozwoloną klauzulę umowną, gdyż kształtują one jego sytuację w sposób podobny do lichwy, co jest powszechnie przyjmowane za sprzeczne z dobrymi obyczajami.

Reasumując, zapisy umowy pożyczki dotyczące opłaty przygotowawczej, opłaty administracyjnej oraz opłat związanych z nieterminową spłatą i obsługą zadłużenia przeterminowanego, jako niedozwolone klauzule umowne, zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. , nie wiązały pozwanej. Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 720 k.c. w zw. z art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. i art. 481 § 2 k.c. zasadził od pozwanej na rzecz powódki kwotę należności głównej i skapitalizowanych odsetek umownych łącznie 1994,82 złotych wraz z dalszymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od dnia 5 lutego 2017 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu Sąd orzekł w myśl przepisu art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia. Przy przyjęciu wartości przedmiotu spory na kwotę 2981,18 złote powódka wygrała sprawę co do kwoty 1994,82 złotych, a więc w 66,9%. Na koszty procesu składały się: opłata od pozwu w kwocie 100 złotych, opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w wysokości wskazanej w żądaniu pozwu tj. 600 złotych. Powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie zmieniła wniosku w zakresie żądania zwrotu kosztów procesu po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego. Łącznie koszty procesu, jakie poniosła powódka wyniosły 717 złotych. Uwzględniając więc część, w jakiej powódka proces wygrała Sąd zasądził na jej rzecz od pozwanej kwotę 479,67 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd zgodnie z przepisem art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

S., (...)