Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy O. - Zarządu Dróg, Z. i (...) w O. z siedzibą w O.,

przeciwko M. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 260/18

UZASADNIENIE

Powód Gmina O. – Zarząd Dróg, Z. i (...) z siedzibą w O. w pozwie złożonym w dniu 15 grudnia 2017 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia od pozwanego M. K. kwoty 252,54 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 grudnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 60 złotych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż jest organizatorem publicznego transportu przewozowego w O. w rozumieniu ustawy – Prawo przewozowe. Przedmiotowa wierzytelność powstała w dniu 16 października 2017 roku o godzinie 13:29, w wyniku skorzystania przez pozwanego z usług przewozowych dostarczanych przez powoda bez właściwego dokumentu uprawniającego do przejazdu autobusem linii nr (...). Upoważniony kontroler, po ustaleniu nieuprawnionego skorzystania przez pozwanego z usług dostarczanych przez powoda, sporządził protokół kontroli nr (...), wystawił i doręczył osobiście pozwanemu wezwanie do zapłaty należności za przewóz oraz opłaty dodatkowej za przejazd bez ważnego biletu. Należność stała się wymagalna po upływie 7 dni od dnia wystawienia ww. wezwania tj. dnia 23 października 2017 roku. Na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 250 złotych tytułem ww. opłat oraz 2,54 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności opłaty tj. od 24 października 2017 roku do dnia założenia pozwu.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc-e (...) stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy tut. Sądowi jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego.

Pozwany M. K. zawiadomiony o terminie rozprawy, nie stawił się na rozprawę, nie usprawiedliwił swojej nieobecności, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

Sąd w sprawie niniejszej wydał wyrok zaoczny, albowiem pozwany M. K. zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na termin rozprawy i nie wypowiedział się co do żądań pozwu. W myśl przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Wydanie wyroku zaocznego nie zwalania więc sądu od badania roszczenia pod kątem jego zgodności z prawem. Sąd Najwyższy w stanowisku wyrażonym w wyroku z dnia 31 marca 1999 roku (I CKU 176/97) podkreślił, że domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest zawsze rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania.

Przytoczone przez powoda okoliczności stanowiące uzasadnienie pozwu budzą – w ocenie Sądu - uzasadnione wątpliwości.

Powód swoje roszczenie wywodził z faktu skorzystania przez pozwanego z usług przewozowych świadczonych przez powoda bez właściwego dokumentu uprawniającego do przejazdu autobusem linii 113 w dniu 16 października 2017 roku.

Zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe (t.j. Dz. U. 2017, poz. 1983) – umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd przed rozpoczęciem podróży lub spełnienie innych określonych przez przewoźnika lub organizatora publicznego transportu zbiorowego warunków dostępu do środka transportowego, a w razie ich nieustalenia – przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym. Stosownie zaś do treści art. 33a ust. 3 tej ustawy – w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona pobiera właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawia wezwanie do zapłaty, zaś dochodzenie roszczeń w postępowaniu sądowym przysługuje przewoźnikowi po bezskutecznym wezwaniu zobowiązanego do zapłaty, które uważa się za bezskuteczne, jeżeli dłużnik nie zapłacił dochodzonych należności w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia wezwania do zapłaty (art. 75 ustawy).

W niniejszej sprawie powód nie przedłożył żadnych dowodów na okoliczność zawarcia przez pozwanego z powodem umowy przewozu, braku właściwego dokumentu uprawniającego do przejazdu, wystawienia pozwanemu wezwania do zapłaty oraz wysokości należności za przewóz oraz opłaty dodatkowej za przejazd bez ważnego biletu.

Reasumując, powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sprostał ciążącemu na nim na podstawie art. 6 k.c. obowiązkowi udowodnienia twierdzeń, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne - istnienia i wysokości przysługującego mu względem pozwanej roszczenia. Żądanie pozwu nie zasługuje więc na uwzględnienie. Wobec powyższego, na podstawie art. 6 k.c. powództwo należało oddalić.

Na marginesie Sąd wskazuje, iż wprawdzie ustawodawca w treści art. 505 ³² § 1 k.p.c. wyraził zakaz dołączania jakichkolwiek dowodów do powództwa wniesionego drogą elektroniczną, to jednak wobec skierowania sprawy do rozpoznania w postępowaniu procesowym przed sąd właściwości ogólnej pozwanego, zgodnie z art. 232 k.p.c. - na powodzie w dalszym ciągu spoczywał obowiązek przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodził on skutki prawne.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)