Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2019 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko E. B.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 135/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. B. kwoty 2.788,65 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz orzeczenie o kosztach procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że dochodzona wierzytelność powstałą w wyniku zawarcia przez pozwaną z (...) S.A. umowy pożyczki nr (...) w dniu 11.06.2015 r., z której warunków się nie wywiązała. W dniu 23.09.2016 r. (...) dokonała przelewu wierzytelności przysługującej mu od strony pozwanej, na rzecz powoda.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie stawiła się na termin rozprawy, nie ustosunkowała się do żądań pozwu.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11.06.2015 r. pozwana zawarła z (...) S.A. umowę pożyczki. Zgodnie z umową otrzymał pożyczkę w kwocie 1983,60 zł. Pożyczka miała być spłacana w 60 ratach tygodniowych w kwocie po 47,88 zł. (dowód: umowa k.30-31)

Powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. i (...) z siedzibą w L. zawarli w dniu 23 września 2019 roku umowę przelewu wierzytelności. Przedmiotem tej umowy była sprzedaż przez (...) z siedzibą w L. powodowi, wierzytelności z tytułu umów pożyczek udzielonych przez pierwotnego pożyczkodawcę, tj. (...) S.A. Umową objęto wierzytelność w stosunku do pozwanej. W dniu 23 września 2016 r. (...) S.A. na prośbę B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G., złożył oświadczenie stwierdzające, że wszystkie wierzytelności będące przedmiotem umowy sprzedaży wierzytelności, zostały wcześniej przeniesione przez (...) S.A. na rzecz (...) umową ramową z dnia 18.07.2003 r. . (dowód: umowa przelewu wierzytelności, oświadczenie k.24-27)

W dniu 14.12.2018 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych, w którym stwierdził, że dnia 23.09.2016 roku nabył od (...) wierzytelność wobec pozwanej, a wysokość zobowiązania pozwanej według stanu na dzień wystawienia wyciągu wynosi łącznie 2.788,65 zł. (dowód: wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 9)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z normą art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwość. Wobec tego, że działanie z art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenia strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. (por. Wyrok SN z dnia 31.03.1999 r. (...) 176/97)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty przedłożone przez stronę powodową. W świetle przedstawionych przez powoda dowodów jego twierdzenia o okolicznościach przytoczonych w pozwie budzą wątpliwości.

W warunkach niniejszej sprawy, jako niewątpliwy uznać należy fakt zawarcia przez powoda i (...) z siedzibą w L. w dniu 28.09. 2018 r. umowy przelewu wierzytelności. Z przedłożonych przez powoda dokumentów wynika bowiem, że na podstawie umowy z dnia 23.09.2016 r. powód nabył od (...) wierzytelność w stosunku do pozwanego wynikającą z umowy z dnia 11.06.2015 r., którą (...) miał nabyć od pierwotnego wierzyciela (...) S.A.

Umowa przelewu regulowana treścią art.509 k.c. jest umową na podstawie, której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Przedmiotem przelewu może być, co do zasady wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona (zindywidualizowana). Dotyczy to, zatem oznaczenia stron tego stosunku, świadczenia, oraz przedmiotu świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność. Jeżeli wierzytelność nie istnieje w dniu zawarcia umowy przelewu, to zobowiązanie do dokonania przelewu nie powstaje. Umowa taka jest wówczas umową o świadczenie niemożliwe. Umowa o świadczenie niemożliwe jest umową nieważną. (art.387 § 1 k.c.) (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25.03.2014 r. IACa 885/13)

Powodowi nie udało się wykazać i udowodnić, że na podstawie tej umowy nabył wierzytelność względem pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem. Powód nie przedstawił dokumentu, z którego wynikałoby, że (...) nabył od (...) S.A. wierzytelność w stosunku do pozwanej. Nie załączył umowy przelewu wierzytelności, z której wynikałoby w sposób niewątpliwy, że pierwotny wierzyciel sprzedał (...) wierzytelność w stosunku do pozwanej wynikającą z umowy z dnia 11.06.2015 r. Nie przedłożył żadnego dokumentu, który określał by jakie wierzytelności powstałe w przyszłości były przedmiotem umowy ramowej zawartej przez (...) S.A. z (...) w dniu 18.07.2003 r. Oświadczenie wydane przez (...) S.A. o zbyciu wierzytelności przez ten podmiot na rzecz (...) wierzytelności nie jest wiarygodnym dowodem pozwalającym stwierdzić, że doszło do skutecznego przelewu wierzytelności w stosunku do pozwanego. Nie można, bowiem zweryfikować, czy umowa ta została zawarta w przepisanej formie i czy jej przedmiotem była wierzytelność w stosunku do pozwanej. Nie wynika z niego, jakie wierzytelności powstałe w przyszłości były przedmiotem umowy ramowej zawartej przez (...) S.A. z (...) w dniu 18.07.2003 r.

Dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu i w wyciągu z tych ksiąg mogą stanowić dowód jedynie tego, że określonej kwoty wierzytelność jest wpisana w księgach rachunkowych względem określonego dłużnika na podstawie opisanego w tych księgach zdarzenia, na przykład właśnie cesji wierzytelności. Dokumenty te potwierdzają, więc sam fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności, ale nie stanowią one dowodu na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności (wyrok SA w Białymstoku z dnia 25 lutego 2015 roku wydanym w sprawie I ACa 824/14).

Stosownie do art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony. Powyższy przepis wyrażą zasadę kontradyktoryjności postępowania sądowego, z którą wiąże się przerzucenie na strony procesowe odpowiedzialności za wynik procesu cywilnego. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty. To strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo.