Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód, (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W., wniósł o zasądzenie od pozwanego J. C. kwoty 1.414,64 zł. z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym od kwoty 863,23 zł. od dnia 12 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że w dniu 30 listopada 2007 r. przyznał pozwanemu pożyczkę w rachunku, prowadzonym w ramach konta Umowa pożyczki w rachunku bieżącym nr (...), ustalając limit pożyczki w wysokości 300,00 zł. Z uwagi na fakt, że pozwany nie wywiązał się z obowiązku comiesięcznego zasilania rachunku i spłaty wykorzystanej pożyczki z upływem okresu, na jaki została zawarta umowa, całość roszczenia stała się wymagalna z dniem 29 listopada 2015 r. Powód wskazał, że przed skierowaniem sprawy na drogę sądową pismem poleconym z dnia 18 czerwca 2017 r. wezwał pozwanego do zapłaty wymaganego zobowiązania, co okazało się nieskuteczne. Na dochodzona należność składają się: należność główna w kwocie 863,23 zł. i odsetki 551,41 zł.

Pozwany, J. C., nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wystawił w dniu 11 czerwca 2018 r. wyciąg z ksiąg banku nr (...), w którym stwierdził, że w jego księgach znajduje się zadłużenie J. C., które na dzień wystawienia wyciągu wynosi 1.414,64 zł., wynikające z umowy Rachunek bieżący dla osób fizycznych nr (...), zawartej w dniu 30 listopada 2007 r. Na kwotę zadłużenia składają się: należność główna w wysokości 863,23 zł. i odsetki 551,41 zł. oraz dalsze odsetki od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu do dnia zapłaty w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP w stosunku rocznym, liczone od kwoty 863,23 zł. (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych, k. 16)

Powód pismem z dnia 18 czerwca 2017 r. wystosował do pozwanego przedegzekucyjne wezwanie do uregulowania zadłużenia, w którym wzywał go do zapłaty należności z tytułu przedmiotowej umowy nr (...) z dnia 30 listopada 2007 r.

(dowód: wezwanie, k. 30)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie, bowiem powód nie wykazał, aby przysługiwało mu dochodzone roszczenie i nie udowodnił jego wysokości.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o dokumenty, przedłożone przez powodowy Bank, których pozwany nie zakwestionował. Pozwany w ogóle nie podjął obrony w sprawie.

Dowodem istnienia i wysokości dochodzonego roszczenia miał być wyciąg z ksiąg powodowego Banku z dnia 11 czerwca 2018 r., w treści którego wskazano źródło zobowiązania, wysokość i strukturę zadłużenia.

Wyciąg z ksiąg banku stanowi wyłącznie dokument prywatny, co wynika z art. 95 ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z ww. art. 95 ust. 1 i ust. 1a, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

Zatem dokument bankowy, o którym mowa w art. 95 ust. 1 ustawy Prawo bankowe, w postępowaniu cywilnym jest traktowany jako dokument prywatny, co oznacza, że zgodnie z art. 245 k.p.c. jest dowodem tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument taki – co należy podkreślić – nie stanowi dowodu faktu w nim opisanego, a jedynie dowód, że osoba upoważniona przez bank złożyła oświadczenie, że fakt taki miał miejsce. Nie można w związku z tym wywodzić z niego domniemania faktycznego o istnieniu długu.

Podnieść należy, iż w sprawach cywilnych nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych, pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach stosownie do unormowania z art. 6 k.c., zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne . Zatem to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów, uzasadniających jego roszczenie.

Od powyższego obowiązku nie zwalnia treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych, przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych, doręczonych pozwanemu przed rozprawą.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w razie braku wątpliwości, co do zasadności pozwu. W art. 339 § 2 k.p.c. nie chodzi o prawne domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda. W omawianym przypadku sąd ocenia, czy okoliczności podane w pozwie, nie budzą uzasadnionych wątpliwości, albo nie zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Stanowisko takie nie budzi wątpliwości w nauce prawa, znalazło także wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyroki: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/97, OSNCP 1968, nr 8-9, poz. 142; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30).

Sąd miał na uwadze, że w sporach z konsumentami należy zachować szczególną ostrożność przy ocenie ewentualnego przyjęcia za prawdziwe twierdzeń, zawartych w pozwie, zwłaszcza w sprawach, w których konsument nie podejmuje jakiejkolwiek obrony. Przy czym za niedopuszczalne należy uznać rozumowanie, zgodnie z którym z samego faktu milczenia pozwanego można wnioskować o potwierdzeniu przez niego prawdziwości twierdzeń powoda. Stąd za minimum w tego rodzaju sprawach należy uznać obowiązek przedstawienia umów, potwierdzających istnienie wierzytelności i legitymacji czynnej do jej dochodzenia przez powoda. Podkreślić przy tym należy, że sama możliwość wydania wyroku zaocznego nie zmienia rozkładu ciężaru dowodu, określonego w powołanych przepisach art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07.11.2007 r. (II CSK 293/07) „Ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.”

Powodowy Bank nie przedłożył umowy z dnia 30 listopada 2007 r., ani żadnego dowodu na przyznanie pozwanemu limitu i jego wysokości. Brak również dowodu na wypowiedzenie umowy konta.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 353 § 1 k.c. i art. 354 § 1 k.c. orzekł, jak w wyroku.

SSR Agnieszka Brzoskowska