Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie w Wydziale VII Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Urlińska

Protokolant: Joanna Leśniewska

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 2015r.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej A. Wróbel

sprawy

Z. K. , syna S. i B. z domu J. ur. (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 17 maja 2005r. w K. udzielił B. O. i J. G. pomocy do zbycia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 50 000 zł wyłudzonego w dniu 11 maja 2005r. w R. na szkodę L. K., Ł. K. w ten sposób, że usiłował wprowadzić ten samochód poza granice Polski posługując się przy tym podrobionym upoważnieniem użytkowania go

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

I.  Oskarżonego Z. K. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu z tym tylko, iż eliminuje z opisu czynu udzielenie pomocy B. O. i za to z mocy art. 291§1 kk w zw z art. 270§1 kk w zw z art. 11§2kk opierając wymiar kary o art. 291§1 kk w zw art. 11§3kk przy zastosowaniu art. 4§1kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności

II.  Na podstawie art. 69§1i2 kk art. 70§1 pkt. 1 kk przy zastosowaniu art. 4§1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres lat 3 (trzech),

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. P. kwotę 504 złote tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu w postępowaniu sądowym oraz kwotę 115,92 złotych tytułem 23 % stawki podatku Vat od wynagrodzenia

IV.  Na podstawie art. 624§1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych i opłaty.

Sygn. akt VII K 1764/06

UZASADNIENIE

Treść uzasadnienia wyroku ograniczono do zakresu złożonego wniosku o pisemne jego uzasadnienie tj. do rozstrzygnięcia o karze - stosownie do dyspozycji art. 423 § 1 kpk.

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2015r. Z. K. został uznany za winnego tego, że:

- w dniu 17 maj 2005r. w K. udzielił J. G. pomocy do zbycia samochodu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wartości 50 000 zł wyłudzonego w dniu 11 maja 2005r. w R. na szkodę L. K., Ł. K. w ten sposób, że usiłował wprowadzić ten samochód poza granice Polski posługując się przy tym podrobionym upoważnieniem użytkowania go – czym wyczerpał on znamiona przestępstwa określonego w art. 291 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

W zakresie wymiaru kary Sąd zważył, co następuje:

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd miał na uwadze, zgodnie z dyrektywami wynikającymi z art. 53 kk, zarówno stopień winy, jak i społecznej szkodliwości czynu przypisanego sprawcy, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ta ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Przechodząc zatem do meritum w ocenie Sądu stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był znaczny. Po pierwsze bowiem oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, wiedział bowiem, że popełnia przestępstwo skoro nie był nigdy u notariusza, który rzekomo miał wystawiać upoważnienie do przekroczenia samochodem granicy. Nadto czyn ten dotyczył pojazdu którego wartość rynkowa (w momencie popełnienia czynu) była wysoka (wyniosła odpowiednio 50 000 złotych). Sąd nie przeoczył jednak, iż pojazd ten został odzyskany przez pokrzywdzonych, co niewątpliwie zmniejszało stopień społecznej szkodliwości tego czynu, gdyż ostatecznie, w wyniku działań organów wymiaru sprawiedliwości i tych powołanych do kontrolowania przestrzegania prawa, nie spowodował on uszczerbku w mieniu pokrzywdzonych. Wreszcie swoim zachowaniem oskarżony godził w wiarygodność dokumentów, czym pośrednio godził również w pewność obrotu prawnego, które musi być ocenione jako istotne dobro prawem chronione w demokratycznym państwie prawnym. Sąd miał jednak na względzie swoistą sytuację motywacyjną sprawcy, a więc trudną sytuację finansową Z. K., która wynika choćby z zeznań B. O.. Niewątpliwie to właśnie taka sytuacja pchnęła oskarżonego do popełnienia przestępstwa, skoro zarówno w okresie wcześniejszym, jak i później nie dopuścił się on popełnienia czynów zabronionych.

W ocenie Sądu za okoliczność łagodzącą należy uznać z kolei fakt, że oskarżony nie był dotychczas karany, co z kolei pozwala wysnuć wniosek, że oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia.

Wreszcie wskazać należy, że nie można nie zauważyć, że Sąd wydawał wyrok kilkanaście lat ( prawie 11) od popełnienia przestępstwa. Oczywistym jest, że do tego stanu rzeczy doprowadził oskarżony Z. K., który po dniu 19 maja 2005 r. (po tym jak złożył wyjaśnienia w postepowaniu przygotowawczym) wyjechał z Polski nie zważając, że postępowanie karne wobec niego nie zostało zakończone a czynności podejmowane przez Sąd wobec jego osoby aż do 01 kwietnia 2015 r. nie przynosiły rezultatu gdyż przez wszystkie te lata oskarżony nie pojawił się w Polsce. Nie pojawił się on w kraju zresztą do dziś. Niewątpliwie była to okoliczność obciążająca po stronie oskarżonego, ale Sąd miał świadomość, że w zasadzie sądzi innego już człowieka. A okoliczność ta nie dawała wystarczającej podstawy od wymierzenia oskarżonemu kary bezwzględnego pozbawienia wolności. W ocenie Sądu bowiem kara której domagał się Prokurator byłaby karą niewspółmierną i rażąco surową.

Za adekwatną zatem do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu Sąd uznał karę roku 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Niewątpliwie Z. K. musi bowiem ponieść karę za czyn, którego stopień społecznej szkodliwości jest znaczny – ale wobec faktu, że w ocenie Sądu zachodzą przesłanki, które karzą ocenić, ze w stosunku do Z. K. zachodzi dodatnia prognoza co do jego zachowania i życia w przyszłości to orzekając uznano, że powinien on skorzystać z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. W tym właśnie zakresie w ocenie Sądu decydującym był właśnie fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego. Ze względu na wskazaną okoliczność łagodzącą, Sąd doszedł do przekonania, że samo skazanie wpłynie na oskarżonego wychowawczo i mimo niewykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego. Wobec powyższego Sąd uznał za zasadne wykonanie orzeczonej kary warunkowo zawiesić na okres 3 lat tytułem próby. Czas ten zdaniem Sądu będzie wystarczający do weryfikacji postawy oskarżonego i w razie ponownego wejścia w konflikt z prawem pozwoli na podjęcie odpowiednich kroków prawnych.

Jednocześnie w ocenie Sądu w sprawie nie zachodziły przesłanki do orzeczenia wobec oskarżonego kary grzywny oraz obciążenia go kosztami sądowymi. Po pierwsze wskazać należy, że brak jest informacji czy aktualnie Z. K. świadczy legalnie pracę poza granicami Polski. Powyższe natomiast sprawia, że nie jest wiadomym, czy oskarżony może uiścić grzywnę bądź koszty sądowe bez uszczerbku dla własnego utrzymania i utrzymania rodziny. Z aktu oskarżenia wynika, że oskarżony jest bowiem ojcem dwójki dzieci, z czego jedno ma obecnie 17 lat, drugie zaś 22 lata – oskarżony może być zatem obciążony jeszcze obowiązkiem alimentacyjnym – który korzystałby z pierwszeństwa zaspokojenia, przed orzeczoną grzywną czy kosztami sądowymi. Nadto podkreślić należy, że w opisie czynu brak jest znamiona działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wreszcie jeszcze raz uwypuklić należy, że swoim działaniem oskarżony nie wyrządził ostatecznie szkody majątkowej u pokrzywdzonych.

Okoliczności wskazane w pierwszym zdaniu poprzedniego akapitu wskazują również na niecelowość orzeczenia grzywny i zasądzenia kosztów sądowych, a to z uwagi na znaczące trudności jakie powstałyby w przypadku gdyby oskarżony dobrowolnie nie wykonywał takich orzeczeń. A więc konieczność prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez organy zagraniczne, co spowodowałoby dla Skarbu Państwa dodatkowe koszty, bez gwarancji, że egzekucja taka będzie skuteczna.

Z tych względów tak wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia jego winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu oraz cele kary jakie ma osiągnąć tak wychowawcze jak i zapobiegawcze.

SSR Joanna Urlińska