Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSR Monika Wawro
Protokolant:	sekr. sądowy Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 r. w O.

na rozprawie sprawy z powództwa M. Ł. (1)

przeciwko J. W. (1) (...) w O.

o wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda M. Ł. (1) na rzecz pozwanego J. W. (1) (...) w O. kwotę 1350 (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P-upr 451/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 listopada 2016 roku (data wpływu do Sądu) powód M. Ł. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego J. W. (1) kwoty 7.030 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 grudnia 2015 roku tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za pracę oraz ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W uzasadnieniu pozwu wymieniony wskazał, iż od 18 maja 2015 roku pozostawał zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę w wymiarze pełnego etatu. Przysługiwało mu wynagrodzenie w stawce minimalnej krajowej. Wbrew postanowieniom obowiązującej umowy za miesiące sierpień, wrzesień, październik, listopad oraz grudzień (za okres do 16 dnia miesiąca) powód wynagrodzenia nie otrzymał. Należny jest mu także ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Ponadto, M. Ł. (1) wskazał, iż w dniu 16 lutego 2016 roku wręczono mu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę datowane na dzień 16 grudnia 2015 roku.

Pozwany J. W. (1) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu podniósł, iż w spornym okresie od sierpnia do grudnia 2015 roku wypłacał powodowi zaliczki na poczet wynagrodzenia w kwotach wyższych od należnego wynagrodzenia. Wypłaty owych kwot powód kwitował na zaliczkowej liście wypłat. Wskazał także, iż rozwiązanie umowy o pracę zostało dokonane prawidłowo, a to powód odmówił i uchylał się od przyjęcia pisma zawierającego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. Ł. (1) od marca 2015 roku świadczył pracę na rzecz pozwanego J. W. (1) prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) w O., w tym od 18 maja 2015 roku na podstawie umowy o pracę z 18 maja 2015 roku (w tej dacie powód podpisał umowę) za wynagrodzeniem w wysokości 1.750 złotych. W okresie od maja do lipca 2015 roku pozwany wypłacał powodowi wynagrodzenie zgodnie z warunkami umowy.

(bezsporne; d: umowa o pracę- akta osobowe powoda k. 1b; listy płac za maj- lipiec 2015- k.15-19; zaświadczenie o wynagrodzeniu- k. 13; przesłuchanie J. W.- k. 31v- 32 w zw. z 33- 33v; częściowo przesłuchanie M. Ł.- k. 32- 33 w zw. z 33)

W toku zatrudnienia powoda, w firmie pozwanego prowadzony był zeszyt, w którym były zapisywane wszelkie wydatki i wpływy firmy, a także pobierane przez obu mężczyzn zaliczki gotówkowe. Z uwagi na łączącą powoda i pozwanego zażyłą znajomość, M. Ł. (1) nalegał na założenie Spółki. J. W. (1) konsekwentnie sprzeciwiał się takiej formie działalności firmy i wskazywał, że do momentu wniesienia przez powoda wkładu pieniężnego do spółki, tego typu umowa nie zostanie zawarta. Powód przedstawił nawet projekt umowy spółki, lecz pozwany odmówił jego podpisania. Z uwagi na fakt, iż M. Ł. (1) zarzucał J. W. (1), iż ten za dużo „wydaje” z kasy firmy, pozwany jesienią 2015 roku udostępnił powodowi zeszyt, na podstawie którego M. Ł. (1) sporządził zaliczkową listę wypłat, wpisując do niej kwoty, które obaj mężczyźni pobrali w poszczególnych miesiącach. Zgodnie z zaliczkową listą wypłat M. Ł. (1) pobrał zaliczkowo: w miesiącu sierpniu 2015 roku- kwotę 4.310 złotych, w miesiącu wrześniu 2015 roku- kwotę 2.920 złotych, w miesiącu październiku 2015 roku- kwotę 3.740 złotych, a w miesiącu listopadzie 2015 roku- kwotę 4.710 złotych.

(d: zaliczkowa lista wypłat- k. 20; przesłuchanie M. Ł.- k. 32- 33 w zw. z 33; przesłuchanie J. W.- k. 31v- 32 w zw. z 33- 33v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd postanowił dać wiarę dowodom z dokumentów, uznając je za wiarygodne i odpowiadające prawdzie. Zostały one sporządzone poza postępowaniem sądowym, w związku z czym nie można uznać, aby którakolwiek ze stron wpływała na ich treść w celu korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia procesu. Generalnie strony nie kwestionowały prawdziwości przedłożonych dokumentów. Powód przyznał prawdziwość zaliczkowej listy wypłat w toku rozprawy w dniu 17 sierpnia 2017 roku. Wiarygodność umowy o pracę także nie budzi wątpliwości, a poza sporem pozostaje fakt, iż M. Ł. (1) nie korzystał u pracodawcy z urlopu wypoczynkowego.

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się do tego, w jakiej wysokości wynagrodzenie za pracę przysługiwało powodowi, a także czy i w jakiej wysokości wynagrodzenie to otrzymał.

Sąd dał przy tym wiarę twierdzeniom pozwanego, który przekonująco, logicznie i konsekwentnie utrzymywał, iż oprócz pisemnej umowy o pracę, strony nie zawierały żadnych dodatkowych umów, w tym dotyczących wynagrodzenia za pracę przysługującego powodowi. J. W. (1) wiarygodnie zaznaczał przy tym, iż ewentualne przyszłe zawarcie umowy spółki z powodem uzależniał od wniesienia przez wymienionego wkładu pieniężnego. Należy także podzielić stanowisko pozwanego, zgodnie z którym, powód w formie zaliczek pobrał z nadwyżką należne mu wynagrodzenie za pracę i ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, co znalazło także potwierdzenie w przedstawionych dokumentach, których strona powodowa co do zasady nie zakwestionowała.

Sąd nie podzielił natomiast stanowiska powoda. Przede wszystkim należy zaakcentować, iż było ono zmienne. M. Ł. (1) w pozwie utrzymywał bowiem, że przysługiwało mu wynagrodzenie wskazane w umowie o pracę i za okres sierpień- grudzień 2015 roku nie zostało w ogóle wypłacone, co pozwany miał uzasadniać trudną sytuacją finansową firmy. Na rozprawie natomiast, po zapoznaniu się z treścią zaliczkowej list wypłat, M. Ł. (1), potwierdził nie tylko fakt jej sporządzenia i prawdziwość własnych podpisów, lecz także fakt pobrania zaliczek, utrzymując już jednak, że jego wynagrodzenie miało być ukształtowane na poziomie „połowy zysków, które przyniósł dla firmy”, zatem zaliczki nie pokryły należnego mu wynagrodzenia oraz ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. W toku procesu powód nie wykazał w żaden sposób, iż między stronami doszło do ustaleń o takiej treści, natomiast strona pozwana konsekwentnie zaprzeczała takiej okoliczności. Wobec powyższego wskazać należy, iż powód nie sprostał leżącemu po jego stronie ciężarowi dowodowemu w tym zakresie.

Twierdzeniom powoda należy dać natomiast wiarę jedynie w takim zakresie, w jakim jego stanowisko znajduje potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie. Należy dać wiarę zeznaniom powoda, iż w okresie sierpień – grudzień 2015 roku otrzymywał on zaliczki na poczet wynagrodzenia w kwotach wskazanych na liście wypłat (które to kwoty sam wpisywał) z możliwością niedokładności nawet w granicach do 20% na niekorzyść powoda. Przy takim jednak założeniu przyjąć należy, iż powód otrzymał w formie zaliczek nie kwotę 15.680 złotych (widniejącą na zaliczkowej liście wypłat), a kwotę 12.544 złote.

Wobec powyższych ustaleń i oceny zgormadzonego materiału, a także twierdzeń samego M. Ł. (1) w zakresie wysokości otrzymanych zaliczek, Sąd oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeszytu prowadzonego w firmie pozwanego, na okoliczność wysokości pobranych przez powoda zaliczek, albowiem okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione, a wniosek powyższy zmierza do przedłużenia postępowania w przedmiotowej sprawie.

Ponadto, jak wskazuje orzecznictwo, przepis art. 217 § 2 kpc nie wymaga przeprowadzenia przez sąd wszystkich zgłoszonych przez stronę dowodów, gdy uznaje, że sprawa została dostatecznie wyjaśniona do rozstrzygnięcia. Innymi słowy, zgodnie z treścią tego przepisu, sąd pomija środki dowodowe, jeżeli okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2013 r., sygn. akt II UK 370/12), a ponadto, Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (art. 217 § 2 kpc) (por. Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 marca 1997 r. II UKN 45/97). Warto również zauważyć, iż wnioskowanie o przeprowadzenie nawet szczegółowo wskazywanych dowodów nie obliguje Sądu rozpoznającego sprawę do przyjęcia wszystkich wniosków w tym względzie. Jest zrozumiałe, że strona zainteresowana określonym rozstrzygnięciem w sprawie stara się doprowadzić do tego wszelkimi dostępnymi dowodami, ale nie wszystkie te dowody muszą zostać przeprowadzone, skoro już na podstawie innych, przeprowadzonych dowodów, można wystarczająco ustalić okoliczności istotne w danej sprawie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II CSK 775/13).

Zgodnie z art. 13 kp pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę. Warunki realizacji tego prawa określają przepisy prawa pracy oraz polityka państwa w dziedzinie płac, w szczególności poprzez ustalanie minimalnego wynagrodzenia za pracę. Obowiązek wypłaty wynagrodzenia traktowany jest zarówno w doktrynie, jak i judykaturze prawa pracy jako podstawowy obowiązek pracodawcy, którego naruszenie stanowi naruszenie podstawowych praw pracownika.

Sąd Najwyższy stoi na stanowisku, że „pracodawca, który nie wypłaca w terminie całości wynagrodzenia, ciężko narusza swój obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia” (por. wyrok z dnia 4 kwietnia 2000 r., I PKN 516/99, OSNAPiUS 2001, nr 16, poz. 516).

Mając na względzie powyższe rozważania oraz fakt, iż według twierdzeń samego powoda, otrzymał on od pozwanego w spornym okresie kwotę co najmniej 12.544 złote netto w formie zaliczek, przy należnym jednocześnie wynagrodzeniu i ekwiwalencie w łącznej kwocie 6.530,78 złotych netto, o naruszeniu obowiązków przez pracodawcę w realiach niniejszej sprawy nie może być mowy. Kwoty pobranych przez M. Ł. (1) zaliczek (nawet pomniejszone o 20% w stosunku do kwot wskazanych na zaliczkowej liście wypłat) nie tylko pokrywały, ale także znacznie przewyższały wynagrodzenie należne powodowi zgodnie z postanowieniami umowy o pracę, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż powodowi należało się wynagrodzenie za pracę, bądź ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wyższej wysokości.

Mając na uwadze powyższe, powództwo M. Ł. (1) należało jako niezasadne, na podstawie art. 80 kp a contrario, oddalić.

Przechodząc natomiast do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania, wskazać należy, że zgodnie z obowiązującymi przepisami generalną zasadą jest obciążanie kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 20101 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 oraz z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828).

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (pkt II wyroku).

SSR Monika Wawro