Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka A. F. (1) domagała się zasądzenia od pozwanej M. Ż. (1) kwoty 4.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 7 października 2023 roku do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że powódka w okresie od dnia 1 czerwca 2023 roku do dnia 31 sierpnia 2023 roku pracowała na ustne zlecenie pozwanej, która prowadzi działalność gospodarczą w formie pensjonatu (...), położonego przy ul. (...). J. P. 11 w M., a jej obowiązki w ramach zleconej jej pracy polegały
m.in. na sprzątaniu apartamentów, dbaniu o ogólny porządek w apartamentach i wokół nich, robieniu zakupów, przygotowywaniu posiłków oraz pomocy w prywatnych sprawach właścicielki. Podała, że strony ustaliły, iż powódka będzie pracować 6 dni w tygodniu, także w weekendy, po 8 godzin za kwotę 4.000 złotych, płatną gotówką do 10-dnia każdego miesiąca. Wskazała, że współpraca pomiędzy stronami zakończyła się w sierpniu 2023 roku, przy czym pozwana we wrześniu odmówiła wypłaty wynagrodzenia za wykonane w sierpniu prace. Podkreśliła przy tym, że powódka wielokrotnie próbowała skontaktować się
z pozwaną, czy spotkać się z nią osobiście w celu wyjaśnienia zaistniałej sytuacji, jednak pozwana ją zbywała. W związku z tym powódka oficjalnie wezwała pozwaną do zapłaty należnego jej wynagrodzenia za pracę za miesiąc sierpień 2023 roku w kwocie 4.000 złotych, jednak wezwanie to również nie przyniosło oczekiwanych rezultatów.

Pozwana M. Ż. (1) w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych lub według spisu kosztów.

W uzasadnieniu przyznała, że strony współpracowały ze sobą w okresie od dnia
1 czerwca 2023 roku do dnia 31 sierpnia 2023 roku, a w ramach tej współpracy powódka dorywczo pomagała pozwanej w pracach związanych z prowadzeniem pensjonatu,
tj. sprzątała pokoje, dbała o porządek w budynku, robiła zakupy i pomagała
w przygotowywaniu posiłków. Co więcej podała, że pozwana kilkukrotnie proponowała powódce zawarcie umowy zlecenia z określaniem wymiaru godzin, zakresu zadań oraz stawką miesięcznego wynagrodzenia, jednak na prośbę powódki umotywowaną obawą utratą zasiłku dla bezrobotnych w przypadku zawarcia umowy, między stronami nie doszło
do pisemnej umowy zlecenia. Zaakcentowała przy tym, że powódka opowiadała pozwanej
o swoich problemach finansowych, w tym kredytach do spłacenia, dlatego pozwana chcąc jakoś pomóc powódce płaciła jej za wykonane w pensjonacie prace kwotę 4.000 złotych miesięcznie, przy czym kwota ta przeważnie nie odpowiadała nakładowi wykonanej faktycznie przez nią pracy. W dalszej kolejności pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powódki, jakoby nie rozliczyła się z nią za ostatni miesiąc współpracy, który przypadał
na sierpień 2023 roku. Twierdziła, że zapłaciła powódce za pracę w sierpniu 2023 roku kwotę 4.000 złotych, a płatność ta miała miejsce na zorganizowanym przez pozwaną z okazji zakończenia współpracy stron obiedzie.

Sąd ustalił, co następuje:

M. Ż. (1) prowadzi działalność gospodarczą w formie pensjonatu (...), położonego przy ul. (...). J. P. 11 w M..

(bezsporne, a nadto dowód: wydruk (...) k. 40-41, dokumentacja – k. 42-45)

W okresie od dnia 1 czerwca 2023 roku do dnia 31 sierpnia 2023 roku A. F. (1) świadczyła na zlecenie M. Ż. (1) pracę polegającą na sprzątaniu apartamentów La R. (...) położonych przy ul. (...). J. P. 11
w M., dbaniu o ogólny porządek w apartamentach i wokół nich, robieniu zakupów, jak i przygotowywaniu posiłków. Strony ustnie ustaliły wysokość miesięcznego wynagrodzenia powódki na kwotę 4.000 złotych. W ramach współpracy stron A. F. (1) pomagała M. Ż. (1) w załatwianiu jej sprawy prywatnych. Powódka m.in. wyprowadzała psa M. Ż. (1) oraz prała i prasowała jej ubrania.

(dowód: korespondencja sms – k. 13-24, historia połączeń – k. 25-41, historii lokalizacji –
k. 78-106, zeznania świadka G. F. – k. 139-139v, zeznania świadka M. Ż. (2) – k. 139v-140, przesłuchanie powódki A. F. (1) – k. 140-140v, przesłuchanie pozwanej M. Ż. (1) – k. 140v-141)

A. F. (1) wykonywała pracę na rzecz M. Ż. (1) w okresie,
w którym zarejestrowana była w Powiatowym Urzędzie Pracy w P. jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku. M. Ż. (1) o tym wiedziała.

(bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadka M. Ż. (2) – k. 139v-140, zeznania świadka G. F. – k. 139-139v, przesłuchanie powódki A. F. (1) – k. 140-140v, przesłuchanie pozwanej M. Ż. (1) – k. 140v-141, informacje z PUP-u – k. 73)

Za czerwiec i lipiec 2023 roku A. F. (1) otrzymała wynagrodzenie
po 4.000 złotych za każdy miesiąc, tj. łącznie 8.000 złotych. Płatności były dokonywane
w formie gotówkowej.

(dowód: zeznania świadka G. F. – k. 139-139v, zeznania świadka M. Ż. (2) – k. 139v-140, przesłuchanie powódki A. F. (1) – k. 140-140v)

Na początku współpracy M. Ż. (1) zarzuciła A. F. (2),
że w wyniku użycia przez nią niewłaściwych środków chemicznych w trakcie sprzątania doszło do uszkodzenia baterii w jednej z łazienek. A. F. (1) nie była przekonana co do tego, że do zniszczenia baterii doszło na skutek podjętych przez nią działań, jednak wstępnie przyjęła na siebie odpowiedzialność z tego tytułu. M. Ż. (1) stwierdziła także, że A. F. (1) zniszczyła jej sukienkę o wartości
2.600 złotych. Faktycznie sukienka ta została kupiona na promocji za około 600 złotych.
Do zniszczenia przedmiotowej sukienki doszło w wyniku jej wyprania w pralce.

(dowód: zeznania świadka G. F. – k. 139-139v, zeznania świadka M. Ż. (2) – k. 139v-140, przesłuchanie pozwanej M. Ż. (1) – k. 140v-141, przesłuchanie powódki A. F. (1) – k. 140-140v)

W sierpniu 2023 roku A. F. (1) zdecydowała się zakończyć współpracę. Na koniec M. Ż. (1) zaprosiła A. F. (1) na obiad,
na którym obecna była również matka pozwanej – M. Ż. (2). W trakcie spotkania M. Ż. (1) powróciła do temu zniszczonej baterii w jednej z łazienek, domagając się
od powódki rekompensaty z tego tytułu. Na spotkaniu tym M. Ż. (1) poinformowała A. F. (1), że zleci wycenę baterii, a następnie rozliczy się z powódką poprzez zmniejszenie należnego jej wynagrodzenia za pracę w miesiącu sierpniu 2023 roku o koszt tej baterii. M. Ż. (1) nie dokonała takiej wyceny, ani nie kontaktowała się już
z A. F. (1) w tej sprawie.

(dowód: zeznania świadka G. F. – k. 139-139v, przesłuchanie powódki A. F. (1) – k. 140-140v)

Pismem z dnia 11 września 2023 roku A. F. (1) wezwała M. Ż. (1) do zapłaty kwoty 4.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 11 września 2023 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za usługi świadczone na jej rzecz w okresie od dnia 1 sierpnia 2023 roku do dnia 31 sierpnia 2023 roku na podstawie umowy zlecenia w apartamentach położonych przy ul. (...). J. P. 11 w M. – w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Korespondencja została nadana na adres położenia apartamentów La R. (...) ul. (...). J. P. 11 w M. i wróciła z adnotacją „zwrot – nie podjęto w terminie”.

(dowód: pismo z dnia 11 września 2023r. – k. 6, awizo – k. 7)

Pismem z dnia 24 października 2023 roku A. F. (1) ponownie wezwała M. Ż. (1) do zapłaty kwoty 4.000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi
za opóźnienie liczonymi od dnia 11 września 2023 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za usługi świadczone na jej rzecz w okresie od dnia 1 sierpnia 2023 roku
do dnia 31 sierpnia 2023 roku na podstawie umowy zlecenia w apartamentach położonych przy ul. (...). J. P. 11 w M. – w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. W związku z brakiem odbioru przedmiotowej korespondencji przez pozwaną, A. F. (1) wystosowała w/w wezwanie na inny znany jej adres pobytu M. Ż. (1), jednak korespondencja także wróciła z adnotacją „zwrot – nie podjęto
w terminie”.

(dowód: pismo z dnia 24 października 2023r. – k. 8 i k. 11, awizo – k. 9 i k. 12)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W okolicznościach niniejszej sprawy strony były zgodne co do okoliczności zawarcia ustnej umowy zlecenia, na mocy której powódka w okresie od dnia 1 czerwca 2023 roku
do dnia 31 sierpnia 2023 roku wykonywała na zlecenie pozwanej prace polegające
na sprzątaniu apartamentów La R. (...) położonych przy ul. (...). J. P. 11 w M., dbaniu o ogólny porządek w apartamentach i wokół nich, robieniu zakupów, jak i przygotowywaniu posiłków. Strony były również zgodne co tego, że w ramach łączącej strony współpracy powódka pomagała pozwanej także w załatwianiu jej spraw prywatnych, tj. prała i prasowała odzież pozwanej, czy wyprowadzała jej psa. Bezspornym również było, że strony ustaliły, iż miesięczne wynagrodzenie należne powódce za zlecone czynności wynosić będzie 4.000 złotych.

Powódka pozwem dochodziła natomiast zapłaty kwoty 4.000 złotych tytułem wynagrodzenia za wykonane w ramach w/w stosunku prawnego czynności, zlecone przez pozwaną za miesiąc sierpień 2023 roku. W pozwie wskazywała, że pozwana zapłaciła jej jedynie za dwa miesiące pracy. Pozwana utrzymywała natomiast, że rozliczyła się z powódką za cały okres jej pracy. Rozliczenie stron według pozwanej miało miejsce na obiedzie zorganizowanym przez pozwaną na zakończenie współpracy. Powódka w toku jej przesłuchania, ustosunkowując się do wersji wydarzeń przedstawionej przez pozwaną potwierdziła, że strony rzeczywiście zjadły wspólny obiad na zakończenie współpracy, jednak zaprzeczyła temu, jakoby w jego ramach miało dojść do rozliczenia stron. Wręcz przeciwnie wskazała, że w trakcie przedmiotowego obiadu pozwana poinformowała powódkę,
iż nie otrzyma ona należnego jej za miesiąc sierpień 2023 roku wynagrodzenia, gdyż jego wysokość uzależniona jest od wysokości kosztów naprawy baterii łazienkowej, która została zniszczona przez powódkę w ramach zleconych jej w trakcie współpracy stron obowiązków. Pozwana po zorganizowanym obiedzie nie skontaktowała się jednak z powódką, a podjęte przez powódkę próby kontaktu zbywała.

W niniejszej sprawie strony przedstawiły zatem dwie przeciwstawne wersje zdarzeń. Jednocześnie jedynym materiałem dowodowym zaoferowanym przez strony na poparcie swoich twierdzeń w zakresie rozliczeń stron był dowód z ich zeznań oraz zeznań osób, które są z nimi bezpośrednio związane, tj. męża powódki G. F. oraz matki pozwanej M. Ż. (2). Zeznania tych świadków także pozostawały we wzajemnej sprzeczności co do kluczowej dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczności, a więc zapłaty wynagrodzenia, czy też jego braku. Mąż powódki w toku jego przesłuchania potwierdził bowiem wersję wydarzeń przedstawioną przez żonę wskazując, iż M. Ż. (1) nie zapłaciła A. F. (1) za ostatni miesiąc jej pracy. Zrelacjonował przy tym, że powódka po zorganizowanym przez pozwaną na zakończenie współpracy obiedzie wróciła do domu roztrzęsiona i poinformowała go, że pozwana odmówiła wypłaty jej wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2023 roku do czasu ustalenia kwestii rekompensaty
za uszkodzoną przez powódkę baterię łazienkową. Matka pozwanej potwierdziła natomiast wersję zdarzeń przedstawioną przez pozwaną wskazując, że na zorganizowanym
na zakończenie współpracy obiedzie, pozwana wręczyła powódce w gotówce kwotę
4.000 złotych tytułem wynagrodzenia za pracę wykonaną w sierpniu 2023 roku. Przyznała jednak, że w trakcie przedmiotowego obiadu M. Ż. (1) podniosła kwestię uszkodzonej przez powódkę baterii łazienkowej oraz konieczności jej naprawienia, ewentualnie potrącenia kosztu wymijany tej baterii, przy czym A. F. (1) zadeklarowała, że obecnie nie ma pieniędzy na pokrycie tego kosztu, jednak w przyszłości „ureguluje za ten kran”. Wówczas też M. Ż. (1) miała przekazać powódce kwotę 4.000 złotych bez żadnych potrąceń.

W niniejszej sprawie Sąd dał wiarę w całości zeznaniom powódki oraz jej męża, którzy w toku przesłuchania zeznawali w sposób swobodny, prostolinijny i autentyczny, zgodnie z zapamiętanym przez siebie stanem rzeczy, opisując przy tym szczegółowo okoliczności dotyczące współpracy stron oraz odbytego przez strony na zakończenie tej współpracy obiadu, w tym braku zapłaty wynagrodzenia na rzecz powódki. Za prawdziwością wersji zdarzeń przedstawionej przez powódkę przemawiał nie tylko sposób składanych przez stronę powodową oraz jej męża zeznań, ale i zasady logicznego rozumowania. Zauważyć bowiem należy, że strony były zgodne co do tego, że w trakcie współpracy M. Ż. (1) zarzuciła powódce, że ta w trakcie sprzątania uszkodziła baterię w jednej z łazienek apartamentów. Informacje uzyskane zarówno od powódki, jej męża, jak i zeznań matki pozwanej, potwierdziły przy tym, że w trakcie obiadu, na którym to rzekomo miało dojść
do rozliczenia się stron za pracę powódki świadczoną w miesiącu sierpniu 2023 roku, M. Ż. (1) podniosła kwestię przedmiotowej baterii oraz konieczność pokrycia kosztu jej naprawy przez powódkę. W ocenie Sądu trudno zatem zakładać, by pozwana, chcąc załatwić kwestię uszkodzonej baterii, posiadając względem powódki subiektywne roszczenie o potrącenie wynagrodzenia – abstrahując od kwestii zasadności tego roszczenia – faktycznie wypłaciła powódce wynagrodzenie w gotówce w ustalonej dotychczas przez strony pełnej wysokości 4.000 złotych, by dopiero następnie sugerować podjęcie kroków mających na celu uzyskanie rekompensaty z tytułu zniszczonej baterii łazienkowej. Takie zachowanie byłoby dalece niekonsekwentne i nieracjonalne, tym bardziej, że w toku postępowania pozwana konsekwentnie wskazywała na to, że nie była zadowolona z pracy powódki, a ustalone przez strony wynagrodzenie w kwocie 4.000 złotych nie odpowiadało rzeczywistemu nakładowi jej pracy. Uwzględniając zatem powyższe, Sąd uznał twierdzenia pozwanej co do okoliczności zapłaty wynagrodzenia za miesiąc sierpień 2023 roku za nieprawdziwe i nieznajdujące pokrycia w zasadach logicznego rozumowania.

Jednocześnie wskazać należy, że w postępowaniu cywilnym ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom. Jest to o tyle zrozumiałe, że nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych. Niewątpliwie większe trudności dowodowe występują po stronie, która twierdzi, że dana sytuacja (w niniejszej sprawie zapłata wynagrodzenia za miesiąc pracy) nie miała miejsca. W okolicznościach niniejszej sprawy powinność wykazania,
że pomiędzy stronami doszło do pełnego rozliczenia za pracę wykonaną przez powódkę
w miesiącu sierpniu 2023 roku ciążyła zatem w ocenie Sądu na stronie pozwanej, jako
że to ona wywodziła z okoliczności zapłaty wynagrodzenia korzystne dla siebie skutki prawne. Przedmiotowej okoliczności pozwana nie zdołała jednak wykazać. Zauważyć przy tym należy, ze pozwana jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą, od której
co do zasady oczekuje się wyższego poziomu profesjonalizmu i staranności w zakresie podejmowanych czynności. W ramach łączących ją stosunków prawnych pozwana powinna zatem celem zabezpieczenia swoich uzasadnionych interesów działać tak, by móc wykazać
w sposób przejrzysty podejmowane przez nią działania, w tym m.in. gromadzić dowody
na okoliczność zapłaty zleceniobiorcom – niezależnie od podstawy zatrudnienia – zapłaty wynagrodzenia za świadczone przez nich prace. Niewątpliwie w niniejszym przypadku dowodem takim byłoby choćby pisemne pokwitowanie zapłaty.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 735 § 1 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując wskazaną w pozwie datę wymagalności roszczenia. Obie strony były bowiem zgodne, że zapłata należności
za sierpień winna nastąpić najpóźniej do dnia 10 września 2023 roku, a więc przed datą określoną w żądaniu pozwu.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc w zw. z § 8 pkt 3 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu (Dz. U. z 2024r. poz. 763), zasądzając od pozwanej M. Ż. (1) na rzecz powódki A. F. (1) kwotę 1.307 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,
w tym kwotę 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 207 złotych tytułem należnego podatku od towarów i usług (VAT) od wynagrodzenia pełnomocnika
z urzędu ustanowionego dla powódki. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się także opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 złotych.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski