Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej A. O. kwoty 11.602,55 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi
od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postepowaniu upominawczym do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwana w dniu 30 kwietnia 2014 roku zawarła
z powodem umowę karty kredytowej i limitu kredytowego w rachunku karty nr (...), na podstawie której powód udostępnił pozwanej kwotę kredytu w kwocie 10.000 złotych,
a ta zobowiązała się do terminowej spłaty powyższej kwoty na warunkach wskazanych
w umowie, z czego się nie wywiązała. Podkreślił, że dokonał bezskutecznego wezwania pozwanej do zapłaty powstałego zadłużenia wynikającego z w/w umowy oraz następnie wypowiedział umowę pozwanej.

Pozwana A. O. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa
w całości oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zakwestionowała roszczenie dochodzone pozwem co do zasady, jak
i wysokości. Powodowi zarzuciła brak wykazania legitymacji czynnej w sprawie i podstawy fatycznej dochodzonego roszczenia. Podniosła także, że powód nie dowiódł faktu zawarcia umowy, kwestionując umocowanie E. T. do składania oświadczeń w imieniu poprzednika prawnego powoda. Jednocześnie zakwestionowała moc dowodową przedłożonego przez powoda wypowiedzenia umowy wskazując, że przed wypowiedzeniem umowy nie wezwano pozwanej w trybie art. 75c ustawy Prawo bankowe, jak i moc dowodową wyciągów z karty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 30 kwietnia 2014 roku A. O. zawarła z poprzednikiem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. – (...) z siedzibą w G. umowę o kartę kredytową
i przyznanie limitu kredytowego nr (...), na podstawie której A. O. przyznano limit kredytowy odnawialny w kwocie 10.000 złotych oraz kartę. Całkowita kwota do zapłaty przez posiadacza karty na dzień zawarcia umowy obejmowała kwotę przyznanego limitu kredytowego w kwocie 10.000 złotych, odsetki należne bankowi w kwocie
1.444,33 złotych oraz miesięczną opłatę za udostępnienie i obsługę karty w wysokości
6 złotych. W § 1.2 umowy wskazano, że umowa zostaje zawarta na 12 miesięcy, a po tym terminie umowa będzie ulegać przedłużeniu – każdorazowo o kolejne 12 miesięcy, chyba
że bank lub posiadacz karty złoży oświadczenie o nieprzedłużeniu umowy bądź wypowiedzą umowę. W § 1.4 umowy posiadacz oświadczył, że wybiera opcję „Rosnący zwrot za płatność kartą Poziom 1” o nr (...) zwanej dalej kartą, którą bank prześle w terminie
14 dni od dnia zawarcia umowy na adres wskazany w umowie. W § 1.6 dookreślono, że opcja „Rosnący zwrot za płatność kartą” uprawnia do uzyskania nagrody premiowej przekazanej
na rachunek karty po każdym kwartale kalendarzowym, z tytułu transakcji bezgotówkowych – zapłata (minimalne spłaty) dokonywana w punkach handlowo-usługowych wskazanych załączniku do umowy. Bank co roku, na koniec miesiąca, w którym została podpisana umowa sprawdzi czy zostały spełnione warunki otrzymania premii. W § 1.11 podano przy tym,
że posiadacz karty uprawniony jest w każdym czasie do zmiany opcji. W § 6 umowy podano, że posiadacz karty zobowiązany jest w każdym miesiącu dokonywać spłaty zadłużenia
w terminie spłaty w wysokości nie mniejszej niż podana w zestawieniu transakcji.

(dowód: umowa wraz z załącznikami – k. 16-23 i k. 97-104, wyciąg z taryfy opłat i prowizji –k. 105-106 -108v, historia rachunku kredytowego – k. 141-190v)

W latach 2017-2022 A. O. dokonywała licznych transakcji przy użyciu karty wydanej wraz z zawarciem umowy nr (...). Na rachunku bankowym prowadzonym
w związku wydaniem karty odnotowano także wpływ spłat dokonywanych przez posiadacza karty, przy czym ostatnia z dnia 22 listopada 2022 roku. Wówczas posiadacz karty zaprzestał dokonywania jakichkolwiek spłat.

(dowód: szczegółowe zestawienie – k. 32-66, historia rachunku kredytowego – k. 141-190v, wyciągi rachunku kart kredytowych i zestawienia opłat – k. 109-140)

Pismem z dnia 14 stycznia 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wezwał A. O. do zapłaty zaległości z tytułu umowy nr (...) z dnia 30 kwietnia
2014 roku w kwocie 948,66 złotych w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania pisma pod rygorem wypowiedzenia umowy wraz ze stosownymi pouczeniami, w tym o treści art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe i informacją o możliwości złożenia
w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację zaległości. Przedmiotowa korespondencja została odebrana pod adresem zamieszkania wskazanym w umowie nr (...) w dniu 23 stycznia 2023 roku.

(dowód: pismo z dnia 14 stycznia 2023r. – k. 25-26, wydruk śledzenia – k. 24, a także dane
z elektronicznego śledzenie przesyłki na https://emonitoring.poczta-polska.pl)

Pismem z dnia 23 lutego 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wypowiedział A. O. umowę nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku
w związku z brakiem zapłaty – pomimo wezwania – zaległości wynikających
z przedmiotowej umowy wskazując, że okres wypowiedzenia wynosi dwa miesiące od dnia doręczenia pisma. Jednocześnie wskazał, że zobowiązanie do spłaty na dzień sporządzenia pisma wynosi 10.916,04 złotych. Przedmiotowa korespondencja została odebrana pod adresem zamieszkania wskazanym w umowie nr (...) w dniu 1 marca 2023 roku.

(dowód: wypowiedzenie – k. 29-30v, wydruk potwierdzenia odbioru – k. 31-31v, a także dane z elektronicznego śledzenia przesyłki na https://emonitoring.poczta-polska.pl/)

Pismem z dnia 18 maja 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wezwał A. O. do zapłaty wymagalnego roszczenia z tytułu umowy o kartę nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku w kwocie 11.425,49 złotych w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma. Przedmiotowa korespondencja została odebrana pod adresem zamieszkania wskazanym w umowie nr (...) w dniu 9 czerwca 2023 roku.

(dowód: pismo z dnia 18 maja 2023r. – k. 27, wydruk śledzenia – k. 28-28v, a także dane
z elektronicznego śledzenia przesyłki na https://emonitoring.poczta-polska.pl/)

W dniu 13 czerwca 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, z którego wynika, że A. O. posiada względem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wymagalne zadłużenie w kwocie 11.602,55 złotych z tytułu umowy nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku, na którą to kwotę składa się niespłacony kapitał w kwocie 9.999,98 złotych, odsetki umowne w kwocie 1.305,59 złotych, odsetki umowne
za opóźnienie w kwocie 183,87 złotych oraz opłaty umowne w kwocie 113,11 złotych, zaś
od dnia 13 czerwca 2023 roku bankowi należą się również dalsze odsetki za opóźnienie naliczone od kwoty zadłużenia przedterminowego, tj. niespłaconego zadłużenia w kwocie 11.602,55 złotych.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych – k. 7)

W dniu 13 czerwca 2023 roku (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystąpił
do Sądu Rejonowego w Lublinie-Zachód w L. przeciwko A. O. z pozwem o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym należności wynikającego z umowy nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku w kwocie 11.602,55 złotych.

(dowód: dokumentacja (...) k. 8-15v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód dochodził wierzytelności powstałej w wyniku zawarcia przez pozwaną
z poprzednikiem powoda (...) S.A. z siedzibą w G. w dniu 30 kwietnia 2014 roku umowy nr (...), na podstawie której udostępniono pozwanej kwotę kredytu w kwocie 10.000 złotych. Pozwana kwestionowała roszczenie dochodzone pozwem co do zasady, jak
i wysokości. Powodowi zarzuciła brak wykazania legitymacji czynnej w sprawie. Podnosiła także, że powód nie dowiódł faktu zawarcia umowy, kwestionując umocowanie E. T. do składania oświadczeń przy zwarciu umowy w imieniu rzekomego poprzednika prawnego powoda. Jednocześnie zakwestionowała moc dowodową przedłożonego przez powoda wypowiedzenia umowy wskazując, że powód przed wypowiedzeniem umowy nie wezwał pozwanej w trybie art. 75c ustawy Prawo bankowe.

Legitymacja czynna, jak i bierna, jest opartym na prawie materialnym uprawnieniem
do występowania w charakterze strony w konkretnej sprawie sądowej. Wymóg jej posiadania stanowi przesłankę merytorycznego rozpoznania sprawy badaną przez Sąd w chwili orzekania, a jej brak skutkuje oddaleniem powództwa.

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości co do legitymacji czynnej powoda w sprawie. Strona powodowa wyjaśniła bowiem, że w dniu 4 listopada
2016 roku w trybie art. 529 § 1 pkt 4 ksh doszło do prawnego połączenia (...) Bank S.A.
z siedzibą w W. z wydzieloną częścią (...) S.A. z siedzibą w G. poprzez przeniesienie na powoda części majątku (...) S.A. w formie zorganizowanej części przedsiębiorstwa (podział przez wydzielenie), a tym samym z dniem 4 listopada 2016 roku – stosownie do treści art. 531 § 1 ksh – strona powodowa wstąpiła w prawa i obowiązki (...) S.A. z siedzibą w G. określone w sporządzonym na tę okoliczność planie podziału, obejmującym w zasadzie wszelkie wierzytelności, za wyjątkiem praw i obowiązków oraz wierzytelności i zobowiązań wynikających z działalności hipotecznej. Okoliczność ta stanowi fakt notoryjny, znany Sądowi rozpoznającemu niniejszą sprawę z urzędu. Jednocześnie znajduje on potwierdzenie w danych elektronicznych ze strony https://wyszukiwarka-krs.ms.gov.pl/ dla (...) Bank S.A. z siedzibą w W. – (...).

Odnosząc się zatem w dalszej kolejności do zarzutów podniesionych przez pozwaną
w odpowiedzi na pozew wskazać należy, że w ocenie Sądu nie znajdowały one uzasadnienia
w świetle twierdzeń i dowodów przestawionych przez powoda. Zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy wykazał bowiem, że pozwaną łączyła z poprzednikiem powoda umowa o kartę nr (...) z dnia 30 kwietnia 2014 roku, na mocy której pozwana otrzymała kartę kredytową, za pośrednictwem której przez wiele lat dokonywała szeregu transakcji płatniczych, regulując swoje zobowiązania wynikające z tytułu przedmiotowej umowy poprzez dokonywanie spłat, jednak w listopadzie 2022 roku zaprzestała dokonywania jakichkolwiek wpłat na poczet przedmiotowego zobowiązania. Wówczas bowiem miała miejsce ostatnia wpłata dokonana przez pozwaną na poczet umowy o kartę nr (...)
z dnia 30 kwietnia 2014 roku. Powyższe dowodzi nie tylko przedłożona umowa, która zawiera czytelny podpis pozwanej oraz załączniki do niej, ale i szczegółowa historia rachunku, wydruki wyciągów z rachunku kart kredytowej wraz z zestawieniem opłat, a także uzupełniająco wyciąg z ksiąg bankowych, który zawiera pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy,
a także podpis pracownika banku. Wiarygodność w/w dokumentów – w świetle treści
art. 243 ¹ kpc i 245 kpc oraz art. 77 ² i 77 ³ kc – nie budziła wątpliwości Sądu. Zaznaczyć należy także, że Kodeks postępowania cywilnego nie zawiera zamkniętego katalogu środków dowodowych, na co wskazuje treść art. 309 kpc. Dopuszczalne jest zatem poczynienie ustaleń faktycznych na podstawie każdego dowodu, o ile nie pozostaje to w sprzeczności z przepisami prawa. Przepis art. 309 kpc umożliwia więc przeprowadzenie dowodu innymi środkami dowodowymi, stosując odpowiednio przepisy o dowodach, co umożliwia ustalenie faktów także na podstawie dowodów, którym nie można przypisać także waloru dokumentu. Wyciąg z ksiąg bankowych stanowi dowód sporządzenia dokumentu danej treści przez osoby pod nim podpisane, co zgodnie z art. 245 kpc, potwierdza też pośrednio zawarcie umowy pomiędzy stronami, skoro dana umowa została wciągnięta do ksiąg banku ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 lutego 2019 roku sygn. akt I AGa 274/18, publ. LEX
nr (...)). Z kolei moc dowodowa wyciągu z ksiąg bankowych nie jest ograniczona
i dokument taki stanowi samodzielny środek dowodowy, który podlega ocenie w myśl zasad określonych w art. 233 § 1 kpc ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lutego 2021 roku, sygn. akt I ACa 412/19, LEX nr 3207414). Wyciąg z ksiąg banku może zatem stanowić postawę ustaleń faktycznych i rozstrzygnięcia sprawy. Nie można zatem deprecjonować mocy dowodowej wyciągu z ksiąg banku. W sytuacji, gdy kredytobiorca nie dokonuje wpłat, co skutkuje wystąpieniem zaległości, bank ma możliwość przedłożenia wyciągu z ksiąg banku ze wskazaną kwotą zaległości, a kredytobiorca kwestionujący jej wysokość nie może ograniczyć się do zaprzeczenia prawidłowości wyliczenia, tylko powinien uzasadnić, z czego wywodzi swój pogląd o wadliwości wyliczenia ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 lutego 2019 roku sygn. akt I AGa 274/18).

Na tle poczynionych w sprawie ustaleń zarzut pozwanej, że powód nie dowiódł faktu zawarcia umowy, bowiem nie wykazał umocowania pracownika banku – E. T.
do składania oświadczeń przy zawarciu umowy w imieniu (...) S.A. z siedzibą w G. był bezzasadny. Zauważyć bowiem należy, że pozwana podniosła przedmiotowy zarzut dopiero
na gruncie niniejszego postępowania, już po zawarciu umowy, jak i jej wypowiedzeniu przez bank. Wcześniej zaś nie kwestionowała umocowania osoby, która reprezentowała bank
w ramach zawarcia umowy z dnia 30 kwietnia 2014 roku, o czym przekonuje m.in. to, że przez lata używała dostarczonej jej na podstawie w/w umowy karty oraz dokonywała jej spłat zgodnie z postanowieniami umowy. Poza tym zauważyć należy, że według art. 97 kc osobę czynną
w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Przepis ten znajduje zastosowanie do osób podpisujących w imieniu banku umowy kredytowe ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 2002 roku sygn. akt V CKN 1031/00, publ. OSNC 2003/5/66). Przywołana regulacja ma na celu ułatwienie obrotu prawnego i ochronę interesów osób, które chcą z konkretnym przedsiębiorcą zawrzeć umowę. Sens wzmiankowanej regulacji polega na tym, aby nie musiały one żądać od osoby czynnej w lokalu przedsiębiorstwa szczegółowego pełnomocnictwa i weryfikować jego poprawności. Sam przedsiębiorca nie może też, powołując się na przyczyny formalne, uwolnić się od skutków zawarcia umowy twierdząc,
że umowę podpisał pracownik przebywający w lokalu, który nie miał osobnego upoważnienia. Przepis ten przewiduje zatem dorozumiane pełnomocnictwo nie umowne, lecz ustawowe. Jeżeli zakład pracy powierza swojemu pracownikowi stanowisko, z którym wiąże się prowadzenie poszczególnych rodzajów czynności, które mają doprowadzić do określonych skutków prawnych, to należy uznać, że jest on upoważniony do składania oświadczeń woli
w imieniu banku, w sprawach objętych jego zakresem obowiązków. Umocowanie do działania w imieniu i na rzecz określonej osoby nie musi opierać się zatem na pisemnym pełnomocnictwie, ale może także na tym, że mocodawca akceptuje (chociażby konkludentnie), że dana osoba działa w jej imieniu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia
6 sierpnia 2020 roku sygn. akt VII AGa 2000/18, publ. LEX nr 3160266). Jednocześnie zauważyć należy, że nawet gdyby hipotetycznie uznać, że umowa, o której mowa w pozwie, została zawarta przez osobę nieposiadającą umocowania do działania w imieniu banku lub przekraczającą zakres udzielonego umocowania, to w dalszym ciągu brak byłoby podstaw,
by uznać – w świetle art. 103 § 1-2 kc – nieważność zawartej umowy. W takiej sytuacji występuje bowiem tzw. sankcja bezskuteczności umowy zawieszonej, co oznacza,
że skuteczność umowy zależy od potwierdzenia przez mocodawcę, w imieniu, którego została zawarta. Pozwana natomiast od chwili zawarcia umowy nie tylko nie wyznaczyła powodowi terminu do potwierdzenia rzekomo nieważnej umowy, ale i do czasu zajęcia stanowiska
w niniejszej sprawie nie zgłaszała powodowi, czy jego poprzednikowi prawnemu wątpliwości co do umocowania osoby wskazanej w umowie jako doradca klienta z funkcją kasjera posługującą się pieczątką (...) S.A. z siedzibą w G..

Zarzut pozwanej w postaci nieskuteczności wypowiedzenia umowy także nie zasługiwał na uwzględnienie. Artykuł 75 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe nadaje bankowi uprawnienie do wypowiedzenia w każdym czasie umowy kredytu
w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo
w przypadku utraty przez niego zdolności kredytowej. Przepis ten stanowi, że w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 roku – Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej (art. 75 ust. 1). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni (art. 75 ust. 2). Nie ulega przy tym wątpliwości, że wypowiedzenie umowy kredytu przez bank wymaga podjęcia dwóch odrębnych czynności: pierwszej, polegającej na sporządzeniu wezwania do zapłaty zaległej płatności pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku bezskuteczności wezwania – drugiej polegającej
na wypowiedzeniu umowy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia
29 października 2021 roku sygn. akt I ACa 609/21, publ. LEX nr 3342824). Instytucja bankowa może także w jednym piśmie zawrzeć zobowiązanie strony do spłaty zaległości pożyczki, ewentualnie wniosku o restrukturyzację zobowiązania w określonym terminie,
a jednocześnie zastrzec, że jeśli przesłanki te nie będą spełnione, to można skutecznie w tym samym piśmie wypowiedzieć umowę zgodnie z postanowieniami umowy ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 30 marca 2021 roku sygn. akt I ACa 4/20).

Strona powodowa przedłożyła pismo z dnia 14 stycznia 2023 roku stanowiące wezwanie pozwanej do zapłaty w terminie 14 dni zadłużenia wynikającego z umowy
nr (...) pod rygorem wypowiedzenia umowy wraz z pouczeniem o treści art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe i informacją o możliwości złożenia
w terminie 14 dni wniosku o restrukturyzację zaległości, a także wydruk śledzenia przesyłki, który potwierdza fakt jej wystosowania w dniu 16 stycznia 2023 roku oraz odbioru przedmiotowej korespondencji w dniu 23 stycznia 2023 roku ( vide: wezwanie i wydruk
na k. 24-26 akt sprawy). Wydruk śledzenia przedłożony przez powoda przesyłki pocztowej
ma charakter poglądowy. Z drugiej jednak strony administratorem danych oraz informacji
w nich stwierdzonych, jak i odpowiedzialnym za ich zamieszczanie jest podmiot zewnętrzny Poczta Polska S.A. z siedzibą w W., co pozwala uznać, że dokument ten – choć prywatny w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego – przedstawia rzetelne
i prawdziwe informacje. Celem upewnienia się co do prawdziwości i autentyczności wydruku Sąd dokonał jego pozytywnej weryfikacji za pośrednictwem strony internetowej www.emonitoring.poczta-polska.pl. (...) strona powodowa przedłożyła pismo z dnia 23 lutego 2023 roku stanowiące wypowiedzenie umowy oraz potwierdzenie odbioru tej korespondencji pod adresem zamieszkania wskazanym w umowie nr (...) w dniu
23 maja 2018 roku ( vide: wypowiedzenie umowy i potwierdzenie odbioru na k. 29-31v akt sprawy). Powyższe ustalenia przekonują zatem o tym, że powód dochował wymaganych procedur związanych z wezwaniem pozwanej do spłaty zadłużenia poprzez skierowanie
do niej w/w korespondencji. Pozwana nie dotrzymała natomiast warunków umowy poprzez brak terminowego regulowania spłat określonych w umowie, jak i nie złożyła wniosku
o restrukturyzację zobowiązania. Z tego też względu uznać należało, że strona powodowa dokonała skutecznego wypowiedzenia zawartej z pozwaną umowy nr (...),
co przesądza o wymagalności dochodzonego pozwem roszczenia.

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 69 ust. 1 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując datę wymagalności roszczenia wskazaną w pozwie.

O kosztach procesu (pkt II wyroku) orzeczono – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ i 3 kpc i 99 kpc w zw. § 15 ust. 1 i w zw. § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz.U.2023.1964), zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.367 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski