Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. wniosła
o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą
w W. kwoty 8.321,33 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty. Nadto domagała się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 14 marca 2024 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie
w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, który uznał swoją odpowiedzialność
za szkodę i wypłacił na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu
w kwocie 3.971,78 złotych. W ocenie powoda wypłacona dotychczas kwota odszkodowania jest jednak zaniżona, gdyż zgodnie z jego kalkulacją koszt naprawy pojazdu wynosi
12.293,11 złotych i w związku tym strona pozwany jest zobowiązany dokonać jeszcze zapłaty kwoty 8.321,33 złotych. Odnosząc się do kwoty dochodzonej pozwem wskazał, że stanowi ona różnicę pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem a realną wysokością kosztów napraw wynikających z kosztorysu naprawy sporządzonej przez niezależnego rzeczoznawcę.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. z siedzibą
w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu potwierdził swoją odpowiedzialność gwarancyjną za szkodę z dnia
14 marca 2024 roku wskazując, że dokonał wypłaty na rzecz powoda odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w kwocie 3.971,78 złotych. Wyjaśnił, że kwota odszkodowania została ustalona w oparciu o kalkulację naprawy sporządzoną przez pozwanego, gdyż poszkodowany nie udokumentował poniesionych kosztów naprawy, a w szczególności tego, by koszty te przewyższały wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotę odszkodowania. Podkreślił również, że poszkodowanego informowano o możliwości naprawy uszkodzonego pojazdu w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...), które objęte są gwarancją wykonawcy, z której to propozycji nie skorzystał, jak i został poinformowany o prawie ubezpieczyciela do weryfikacji kosztów naprawy
do kosztów stosowanych przez sieci naprawcze (...).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 marca 2024 roku miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący
do A. P. (1). Odpowiedzialność w zakresie odpowiedzialności cywilnej
za powstałą szkodę przyjął (...) S.A. z siedzibą w W., który po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz poszkodowanego odszkodowanie z tytułu kosztów naprawy pojazdu w kwocie 3.971,78 złotych.

(bezsporne, a nadto dowód: dokumentacja szkody – k. 12-15, akta szkody – k. 43)

W dniu 12 kwietnia 2024 roku A. P. (2) zawarł z (...) sp. z o.o.
z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności nr (...), której przedmiot stanowiły niezapłacone wierzytelności, w tym przyszłe wynikające ze szkody
w pojeździe marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałe na skutek zdarzenia z dnia 14 marca 2024 roku wobec podmiotów zobowiązanych do jej naprawy,
w tym m.in. wobec (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności nr (...) – k. 18-19, pełnomocnictwo – k. 19v)

Tego samego dnia (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. zawarł
z (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiot stanowiły niezapłacone dotychczas wierzytelności, w tym przyszłe, wynikające ze szkody z dnia 14 marca 2024 roku w pojeździe marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wobec wszystkich podmiotów zobowiązanych do jej naprawy,
w tym m.in. wobec (...) S.A. z siedzibą w W..

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 17v)

W dniu 14 maja 2024 roku (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w P. sporządziła kalkulację naprawy marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...),
w której łączny koszt naprawy pojazdu został określony na kwotę 12.293,11 złotych.

(dowód: kalkulacja naprawy – k. 24-26)

Zakres powstałych uszkodzeń i koniecznych prac naprawczych obejmuje elementy przedniej strefy pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (zderzak, osłona zderzaka, reflektor przeciwmgielny oraz listwa ozd). Wysokość kosztów naprawy pojazdu powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 14 marca 2024 roku pozwalających
na przywrócenie go do stanu sprzed szkody wynosi 12.282,13 złotych.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. P. – k. 62-93)

Sąd zważył, co następuje:

Zgłoszone powództwo było zasadne w zdecydowanej części i w tym zakresie zasługiwało na uwzględnienie.

Na samym wstępie wskazać należy, że pozwany uznał swoją odpowiedzialność
za skutki zdarzenia z dnia 14 marca 2024 roku, stąd też nie wymagają szczegółowego odniesienia kwestie związane z podstawami tej odpowiedzialności. Jednocześnie strona powodowa wykazała – stosownie do treści art. 509 § 1 i 2 kc – nabycie dotychczas niezapłaconych wierzytelności wynikających ze szkody z dnia 14 marca 2024 roku
w pojeździe marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wobec pozwanego,
a tym samym swoje prawo do dochodzenia należności objętej pozwem. Spór stron oscylował natomiast wokół granicy odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela, przy czym żądanie powództwa zawierało w sobie roszczenie odszkodowawcze dotyczące uzupełnienia dotychczas przyznanego odszkodowania za naprawę pojazdu w kwocie 3.971,78 złotych.. Powódka stała na stanowisku, że przyznane dotychczas przez ubezpieczyciela odszkodowanie z tytułu szkody z dnia 14 marca 2024 roku jest zaniżone w stosunku do rzeczywistej wysokości szkody. Swoją argumentację opierała na prywatnej ekspertyzie naprawy pojazdu L. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pozwany natomiast wskazywał, że wysokość wypłaconej kwoty odszkodowania została ustalona w oparciu o kalkulację naprawy sporządzoną przez pozwanego, gdyż poszkodowany nie udokumentował poniesionych kosztów naprawy uszkodzonego samochodu, a w szczególności tego, by koszty te przewyższały wypłaconą przez ubezpieczyciela kwotę odszkodowania. Poza tym podkreślał, że poszkodowany został poinformowany o możliwości dokonania naprawy w warsztacie należącym do sieci naprawczej (...), które objęte są gwarancją wykonawcy, z której to propozycji nie skorzystał, jak i o prawie ubezpieczyciela do weryfikacji kosztów naprawy pojazdu przeprowadzonej samodzielnie.

Granice odpowiedzialności za skutki zdarzenia wywołującego szkodę wyznacza
art. 361 kc, który w § 1 stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność
za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W orzecznictwie sądowym ugruntowanym od pewnego czasu jest pogląd wyrażony
w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli jednak ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( vide: uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 roku sygn. akt III CZP 80/11, publ. OSNC 2012/10/112). Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela wyrażone w tej uchwale stanowisko, w pełni aprobując przedstawioną w uzasadnieniu do uchwały argumentację. W orzecznictwie wskazuje się także, że uzyskana tytułem odszkodowania należność może być spożytkowana przez poszkodowanego w dowolny sposób, co oznacza, że nie musi on za uzyskaną sumę pieniężną dokonywać naprawy uszkodzonego pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 roku sygn. akt I CR 151/88, publ. LEX nr 8894, a także: Agnieszka Rzetecka-Gil, Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania część ogólna, publ. LEX 2011).

Kierując się powyższymi rozważaniami prawnymi oraz rozbieżnościami stron
co do kosztów naprawy pojazdu i związanej z tym wysokości szkody Sąd uwzględnił wniosek strony powodowej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rzeczoznawstwa samochodowego na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy uszkodzeń pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałych w wyniku kolizji z dnia 14 marca 2024 roku pozwalających na przywrócenie go do stanu sprzed szkody oraz określenia zakresu powstałych uszkodzeń i koniecznych prac naprawczych.

Powołany w sprawie niezależny biegły sądowy M. P. wskazał, że zakres powstałych uszkodzeń i koniecznych prac naprawczych obejmuje elementy przedniej strefy pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (zderzak, osłona zderzaka, reflektor przeciwmgielny oraz listwa ozd). Wysokość kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 14 marca 2024 roku pozwalających
na przywrócenie go do stanu sprzed szkody ustalił na kwotę 12.282,13 złotych.

Strony nie kwestionowały przedmiotowej opinii. W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego M. P. była miarodajna, bowiem została przygotowana z osobą
o dużym doświadczeniu w swojej specjalizacji, a nadto w sposób profesjonalny, fachowy
i poparty rzeczową argumentacją. Zawarte w opinii tezy wyrażone w sposób wysoce racjonalny, jasny i zrozumiały, a wnioski w sposób logiczny wyciągnięte z poczynionych ustaleń. Sąd nie miał zatem żadnych wątpliwości przy uznaniu znaczącej mocy dowodowej opinii biegłego jako opinii pełnej i kompleksowej.

W ocenie Sądu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawała podniesiona przez pozwanego kwestia w postaci braku wykazania przez powoda zakresu faktycznie wykonanych w ramach naprawy pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...) czynności naprawczych, jak i okoliczność w postaci braku skorzystania przez poszkodowanego z oferty naprawy pojazdu zastępczego wysuniętej przez ubezpieczyciela. W utrwalonym orzecznictwie, jak i doktrynie, jednolicie wskazuje się bowiem, że odszkodowanie zgodnie ze swoją kompensacyjną funkcją powinno wyrównać poszkodowanemu uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, co nie jest równoznaczne z koniecznością naprawy pojazdu. Poszkodowany każdorazowo zachowuje przy tym prawo spożytkowania uzyskanej tytułem odszkodowania kwoty w dowolny sposób. Z tego też względu nawet brak dokonania naprawy, dokonanie niepełnej naprawy, czy też wymiana określonej części, a nie jej naprawa, nie zwalnia odpowiedzialnego za szkodę z obowiązku wypłaty pełnego odszkodowania. Uwzględniając zatem powyższe za bezzasadny należało uznać zarzut pozwanego ubezpieczyciela,
by określona przez biegłego wysokość odszkodowania miała stanowić jedynie wartość hipotetyczną pozbawioną znaczenia dowodowego.

Odnosząc się zaś do okoliczności w postaci braku skorzystania przez poszkodowanego
z usług naprawczych warsztatów sieci (...) wskazać należy, że de lege lata brak jest podstaw prawnych do „zmuszania” poszkodowanego do naprawienia szkody w określony sposób,
w tym najtańszym możliwym kosztem lub przez określony podmiot. Z kolei
o nieadekwatnych do szkody i nieuzasadnionych ekonomicznie kosztach można byłoby mówić dopiero w sytuacji stwierdzenia, że koszty te przewyższały wartość naprawy według cen części i usług występujących na lokalnym rynku. W niniejszej sprawie taka sytuacja – wobec wniosków opinii biegłego – nie miała jednak miejsca. Na względzie należy mieć także,
że poszkodowani wybierając zakład naprawczy kierują się wieloma względami, m.in. fachowością, rzetelnością technicznej obsługi, poziomem prac naprawczych, czy określonymi niekiedy profitami połączonymi ze stałą obsługą. Oczywistym przy tym pozostaje,
że warsztaty te mogą posługiwać się różnymi cenami w zakresie tych samych lub podobnych prac naprawczych.

W świetle wyżej zaprezentowanych poglądów i zapatrywań prawnych bezprzedmiotowym byłoby prowadzenie postępowania dowodowego zgodnie z wnioskiem pozwanego o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. P. (2)
na okoliczność sposobu i miejsca naprawy pojazdu marki L. (...) o numerze rejestracyjnym (...), jak i wnioskiem o zobowiązanie poszkodowanego
do przedłożenia dokumentacji dotyczącej ewentualnie przeprowadzonej naprawy pojazdu.
Na przeszkodzie uwzględnieniu tych wniosków stały nie tylko w/w względy merytoryczne, ale i względy ekonomiki procesowej, gdyż przeprowadzenie tych dowodów niewątpliwie przedłużyłoby znacznie postępowanie i spowodowałoby wystąpienie dodatkowych nieuzasadnionych jego kosztów.

Mając zatem na względzie wyżej zaprezentowane poglądy, jak i fakt, że podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę zasadnym było oparcie wysokości szkody na ustalonych przez biegłego sądowego kosztach naprawy pojazdu
i określenie na tej podstawie wysokości należnego powodowi odszkodowania na poziomie 12.282,13 złotych. Biorąc przy tym pod uwagę wysokość dotychczas wypłaconego przez pozwanego na rzecz poszkodowanego kwotę odszkodowania (3.971,78 zł), pozostała część odszkodowania winna wynosić 8.310,35 złotych (12.282,13 zł – 3.971,78 zł).

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. 415 kc w zw. z art. 805 § 2 pkt
1 kc oraz w zw. z art. 509 § 1 i 2 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku, a w pozostałym zakresie powództwo oddalając jako wygórowane (pkt II wyroku).

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 kc, aprobując wskazaną w pozwie datę wymagalności roszczenia.

Powódka uległa tylko co do nieznacznej części swego żądania, w związku z tym
o kosztach procesu orzeczono w oparciu o regułę z art. 100 zdanie drugie in fine kpc w zw.
z art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 kpc oraz w zw. z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2023r. poz. 1964), zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.657,69 złotych, w tym kwotę 1.800 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się opłata sądowa od pozwu w kwocie
500 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w 17 złotych oraz wydatki związane
z wynagrodzeniem biegłego sądowego w łącznej kwocie 2.340,69 złotych.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski