Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w Z. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. P. kwoty 2.812,60 złotych z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 2.500 złotych od dnia 31 mara 2023 roku
do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki z dnia 28 lutego 2023 roku
na okres 30 dni, na podstawie której otrzymał określoną kwotę pieniężną, zobowiązując się
do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie, z czego nie wywiązał się. Legitymację czynną w sprawie uzasadnił zawarciem umowy przelewu wierzytelności z dnia 31 marca
2023 roku oraz aktem cesji z dnia 17 maja 2023 roku i załącznikiem do aktu z dnia 17 maja 2023 roku.

Pozwany J. P. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zakwestionował roszczenie dochodzone pozwem co do zasady, jak
i wysokości. Zaprzeczył, jakoby zawierał z wierzycielem pierwotnym rzekomą umowę pożyczki. Podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia oraz braku legitymacji czynnej powoda w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 lutego 2023 roku J. P. za pośrednictwem strony internetowej kuki.pl zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. – za pośrednictwem F.
sp. z o.o. z siedzibą w W. – umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę 2.500 złotych, zobowiązując się do zapłaty kwoty 2.812,60 złotych (kwota 2.500 złotych tytułem całkowitej kwoty pożyczki, kwota 270,48 złotych tytułem wynagrodzenia prowizyjnego oraz kwota 42,12 złotych tytułem odsetek umownych). Termin spłaty pożyczki został ustalony na dzień 30 marca 2023 roku. W § 5 umowy wskazano,
że pożyczkobiorca składa wniosek o zawarcie umowy pożyczki za pośrednictwem profilu klienta, wskazując oczekiwaną kwotę pożyczki oraz okres pożyczki. Pożyczkodawca wnioskujący o drugą i każdą kolejną pożyczkę może złożyć wniosek o pożyczkę telefonicznie za pośrednictwem działu obsługi klienta (ust. 1), przy czym pożyczkodawca dokonując analizy wniosku o zawarcie umowy pożyczki, w szczególności weryfikuje prawdziwość oraz kompletność danych zawartych we wniosku na podstawie publicznie dostępnych danych, list
i rejestrów oraz bada aktualny stan zadłużenia wobec pożyczkodawcy, jak również stan zadłużenia pożyczkobiorcy względem podmiotów powiązanych kapitałowo z pożyczkodawcą oraz wobec innych podmiotów na podstawie informacji zawartych w bazach dłużników
(ust. 2). Natomiast w § 5.7 umowy określono, że po zawarciu umowy, nie później niż w ciągu 2 dni roboczych, pożyczkodawca przekazuje przelewem bankowym całkowitą kwotę pożyczki na rachunek pożyczkobiorcy.

(dowód: umowa pożyczki wraz z formularzem informacyjnym i dokumentacją – k. 8-11v)

J. P. dokonał założenia profilu klienta na stronie internetowej kuki.pl oraz złożył wniosek o przyznanie pożyczki. W dniu 28 lutego 2023 roku pośrednik finansowy (...) sp. z o.o. z siedzibą w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. dokonał przelewu na rachunek bankowy wskazany w umowie pożyczki nr (...) kwoty 2.500 złotych, wskazując w tytule przelewu, że kwota ta stanowi wypłatę pożyczki
nr (...).

(dowód: potwierdzenie transakcji płatniczej – k. 12, screenshot’y wiadomości z platformy internetowej – k. 48-48v, wydruk raportu – k. 49, umowa pośrednictwa kredytowego – k. 50-51)

W dniu 31 marca 2023 roku pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.
a (...) z siedzibą w Z. została zawarta ramowa umowa przelewu wierzytelności, zaś w dniu 17 maja 2023 roku akt cesji nr 03/05/23 do ramowej umowy wierzytelności z dnia 31 marca 2023 roku, na mocy którego strony uzgodniły, że D.
sp. z o.o. z siedzibą w W. przenosi na rzecz (...) z siedzibą
w Z. wierzytelności objęte załącznikiem nr 1 (w wersji elektronicznej o nazwie A._PL_D._215_2023-05-17.xlsx”) oraz dla celów dowodowych w wersji papierowej jako wykaz wierzytelności załącznik nr 2 o nazwie „wykaz wierzytelności”.
W załączniku nr 2 do aktu cesji z dnia 17 maja 2023 roku nr 03/05/23 zawartego pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) z siedzibą w Z.
na podstawie ramowej umowy przeniesienia wierzytelności z dnia 31 marca 2023 roku
o nazwie „wykaz wierzytelności” pod liczbą porządkową 124 widnieje wierzytelność wobec J. P. z tytułu umowy pożyczki nr (...), która opiewa na kwotę 2.894,15 złotych.

(dowód: ramowa umowa przelewu wierzytelności – k. 17-19v, akt cesji nr 03/05/23 – k. 14, załączniki nr 2 do aktu cesji nr 03/05/23 – k. 15, oświadczenie o zapłacie ceny - k. 16)

Pismem z dnia 22 maja 2023 roku (...) z siedzibą w Z. zawiadomił J. P. o dokonaniu pomiędzy (...) sp. z o.o. a (...)
z siedzibą w Z. przelewu wierzytelności z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia
28 lutego 2023 roku oraz wezwało do uregulowania zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy w kwocie 2.907,76 złotych.

(dowód: zawiadomienie i wezwanie do zapłaty – k. 13-13v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód dochodził wierzytelności powstałej w wyniku zawarcia przez pozwanego
z wierzycielem pierwotnym (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. umowy pożyczki
nr (...) z dnia 28 lutego 2023 roku. Pozwany natomiast zaprzeczał, jakoby zawierał
z wierzycielem pierwotnym rzekomą umowę pożyczki. Wskazywał, że przedłożona przez powoda umowa pożyczki stanowi jedynie wygenerowany wydruk komputerowy i nie została przez niego podpisana, a jej warunki zaakceptowane. Jednocześnie kwestionował autentyczność przedłożonego przez powoda – na okoliczność wykonania umowy z dnia
28 lutego 2023 roku – wydruku dokonania transakcji płatniczej oraz legitymację czynną powoda w sprawie.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu pozwanego w postaci braku legitymacji czynnej powoda w sprawie. Legitymacja czynna, jak i bierna, jest bowiem opartym na prawie materialnym uprawnieniem do występowania w charakterze strony w konkretnej sprawie sądowej, a wymóg jej posiadania stanowi przesłankę merytorycznego rozpoznania sprawy badaną przez Sąd w chwili orzekania.

Nie ulega wątpliwości, że pierwotny wierzyciel mógł – bez zgody pozwanego – przenieść wierzytelność na rzecz innego podmiotu. Zgodnie bowiem z art. 509 § 1 i 2 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania,
a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w tym roszczenia o zaległe odsetki.

Warunkiem skutecznej cesji wierzytelności jest istnienie tego prawa. Aby wierzytelność mogła być przedmiotem przelewu, musi być w dostateczny sposób zindywidualizowana poprzez dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika. Judykatura przyjęła, że oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Natomiast do chwili przejścia wierzytelności
z majątku zbywcy do majątku nabywcy winno nastąpić dokładne sprecyzowanie pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w ramach którego istnieje zbywana wierzytelność ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 roku sygn. akt III CKN 423/99).

Z przedłożonej przez powoda ramowej umowy przelewu wierzytelności z dnia
31 marca 2023 oraz aktu cesji nr 03/05/23 z dnia 17 maja 2023 roku do ramowej umowy wierzytelności z dnia 31 marca 2023 roku jednoznacznie wynika, między jakimi podmiotami doszło do ich zawarcia, jak również co było przedmiotem odpowiednio każdej z tych umów. Przedłożony przez powoda załącznik nr 2 do aktu cesji z dnia 17 maja 2023 roku nr 03/05/23 zawartego pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...)
z siedzibą w Z. na podstawie ramowej umowy przeniesienia wierzytelności z dnia 31 marca 2023 roku o nazwie „wykaz wierzytelności” konkretyzuje zaś nabytą wierzytelność, wskazując listę wierzytelności, które podlegały przelewowi. Pod liczbą porządkową 124 przedmiotowego załącznika widnieje wierzytelność w kwotę 2.894,15 złotych wobec J. P.
z tytułu umowy pożyczki nr (...). Wierzytelność ta została zidentyfikowana poprzez podanie numeru umowy, który jest tożsamy z numerem wskazanym w przedłożonej przez powoda umowie pożyczki. Nadto w załączniku wskazano inne niezbędne do identyfikacji umowy pożyczki dane, takie jak dane osobowe dłużnika wraz z jego numerem PESEL. Podano również zadłużenie na dzień zawarcia umowy cesji oraz kwoty, które wchodzą w jej skład. Wierzytelność wobec pozwanego J. P. została zatem odpowiednio skonkretyzowana i zindywidualizowana w „wykazie wierzytelności”. Jednocześnie powód przedstawił również dowód na okoliczność uiszczenia ceny sprzedaży uzgodnionej między stronami umowy przelewu wierzytelności, tj. oświadczenie o zapłacie ceny ( vide: oświadczenie na k. 16 akt sprawy) oraz wykazał umocowanie osób podpisujących w/w dokumenty dotyczące cesji do ich podpisania. Wszystkie w/w dokumenty dotyczące cesji zostały przy tym poświadczone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika powoda, stosownie do treści art. 129 § 2 kpc, co nadaje im charakter dokumentu urzędowego (§ 3).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że powód wykazał fakt przejścia na swoją rzecz wierzytelności objętej ramową umową cesji z dnia 31 marca 2023 oraz aktu cesji nr 03/05/23
z dnia 17 maja 2023 roku i załącznika do niej.

Odnosząc się kolejno do zarzutu pozwanego w postaci nieudowodnienia roszczenia wskazać należy, że zawieranie umów za pośrednictwem środków porozumiewania się
na odległość jest dozwolone w obrocie prawnym. Jak już wskazano wyżej, powód swoje roszczenie wywodzi z zawartej z pozwanym drogą elektroniczną umowy pożyczki
nr (...) z dnia 28 lutego 2023 roku, która pod względem prawnym stanowi kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja
2011 roku o kredycie konsumenckim.

Stosownie do treści art. 3 tej ustawy kredyt konsumencki to umowa o kredyt
w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się
w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 w/w ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną
z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystywaniu środków porozumienia się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy). Z kolei treść umowy o kredyt konsumencki została uregulowana w art. 30 ust. 1 tej ustawy. Przepis ten stanowi, że umowa powinna określać m. in. rzeczywistą roczną stopę oprocentowania oraz całkowitą kwotę
do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki wraz
z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia (pkt 7 wskazanego przepisu), informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku
z umową o kredyt konsumencki, w szczególności opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy oraz warunki, na jakich koszty
te mogą ulec zmianie (pkt 10 wskazanego przepisu), skutki braku płatności
(pkt 12 wskazanego przepisu), sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje (pkt 14 wskazanego przepisu).

Zgodnie z treścią art. 720 kc w zw. z art. 6 kc w procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód zobowiązany jest udowodnić, że strony zawarły umowę tej kategorii, a także że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku.

Strona powodowa na poparcie swojego roszczenia przedstawiła dowody w postaci: wydruku umowy pożyczki nr (...) z dnia 28 lutego 2023 roku wraz z formularzem informacyjnym, harmonogramem spłat, a nadto potwierdzenie dokonania transakcji płatniczej na kwotę 2.500 złotych datowanej na dzień 28 lutego 2023 roku oraz wydruk zawiadomienia
o dokonaniu cesji i wezwania do zapłaty i screenshot’y wiadomości z platformy internetowej poprzednika prawnego powoda. Dowody te w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę – wbrew twierdzeniom strony pozwanej – wykazały, że poprzednika prawnego powoda
i pozwanego łączyła umowa pożyczki nr (...) z dnia 28 lutego 2023 roku.

Dokumentem potwierdzającym fakt zawarcia przedmiotowej umowy – oprócz samej umowy pożyczki, która zawiera chronione prawem wrażliwe dane osobowe pozwanego – jest bowiem m.in. potwierdzenie dokonania przez pośrednika uczestniczącego w zawieraniu umowy pożyczki nr (...) na rzecz J. P. przelewu środków pieniężnych w kwocie 2.500 złotych, któremu nie można odmówić wiarygodności.

Z przedłożonego wydruku potwierdzenia wykonania transakcji płatniczej wynika bowiem, że transfer powyższych środków pieniężnych został dokonany za pośrednictwem (...) S.A. z siedzibą w S. (uprzednio: (...) S.A.), która jest wpisana
do rejestru krajowych instytucji płatniczych prowadzonego przez (...) pod numerem (...), której przedmiot działalności stanowi działalność w zakresie telekomunikacji bezprzewodowej, w tym obsługi transakcji elektronicznych. Przedmiot działalności spółki (...) stanowi fakt powszechnie znany, o którym mowa w art. 228 § 1 kpc, jak i stanowi okoliczność znaną Sądowi z jego własnego doświadczenia życiowego. Jednocześnie zauważyć należy, że przedłożone przez powoda potwierdzenie wykonania przelewu nie zostało wygenerowane i wystawione przez samego powoda, tudzież jego poprzednika prawnego,
a przez spółkę (...), czyli podmiot trzeci za pośrednictwem którego zostały przelane. Poza tym dane wskazane w potwierdzeniu wykonania transakcji płatniczej korelują
z postanowieniami przedstawionej przez powoda umowy pożyczki, tj. przelana kwota odpowiada całkowitej kwocie pożyczki wskazanej w umowie oraz terminie zawarcia umowy, jak i numerze ją identyfikującym.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że brak było podstaw, by kwestionować prawdziwość przedłożonego przez powoda wydruku potwierdzenia dokonania transakcji płatniczej na kwotę 2.500 złotych. Zdaniem Sądu dowód w postaci dokonania transakcji
w połączeniu z przedłożonymi przez powoda wydrukami wiadomości z platformy internetowej poprzednika prawnego powoda przesądzają o tym, że pozwany J. P. posiadał profil klienta, złożył za pośrednictwem strony internetowej wniosek o udzielenie jej pożyczki
i przeszedł proces weryfikacji określony umową, przez co pożyczkodawca dokonał wypłaty środków pieniężnych określonych w umowie pożyczki na rachunek wskazany przez pożyczkobiorcę w kwocie 2.500 złotych.

Na tle przytoczonych regulacji prawnych i ustaleń zarzut pozwanego, że przedłożona przez powoda umowa pożyczki nie zawiera podpisu pozwanego, a on nie złożył oświadczenia o jej zawarciu, uznać należy za niezasadny. Niewątpliwie bowiem umowa pożyczki została zawarta przez strony za pośrednictwem Internetu, a pozwany dokonał czynności zmierzających do jej finalnego zawarcia elektronicznie, w tym podał swoje szczegółowe dane osobowe. Nie można przy tym pomijać faktu, iż przedłożona przez powoda umowa pożyczki zawiera wrażliwe i chronione dane osobowe strony pozwanej, jak numer PESEL, adres zamieszkania, serię i numer dowodu osobistego, adres e-mail, numer telefonu, a także numer rachunku bankowego. Trudno zaś zakładać, by powód uzyskał te dane samowolnie, a następnie wykorzystał je do sporządzenia fikcyjnej umowy pożyczki i wypłaty środków tej pożyczki. Gdyby natomiast tak było, to wydaje się, że w interesie pozwanego byłoby zawiadomienie
o tym fakcie stosowanych organów ścigania., czego jednak nie uczynił. Nie podnosił takich twierdzeń i nie sugerował, jakoby taka sytuacja miała mieć miejsce.

Judykatura wskazuje, że umowa pożyczki dochodzi do skutku przez samo porozumienie się stron i niezachowanie wymaganej formy pisemnej, ma jedynie skutek w ograniczeniach dowodowych określonych w art. 74 § 1 kc. Wystarczy, że strona powodowa uprawdopodobni fakt zawarcia umowy za pomocą pisma, bądź innych środków dowodowych, niezastrzeżonych dowodowo. W przepisie tym mowa jest o tzw. początku dowodu na piśmie, którym może być każdy dokument wskazujący bądź to bezpośrednio bądź pośrednio, że dokonano danej czynności prawnej. Początkiem dowodu na piśmie umowy pożyczki może być bez wątpienia – jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - przekazanie kwoty pieniężnej ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 października 2009 roku sygn. akt V CSK 109/09, publ. LEX nr 688046, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004 roku sygn. akt II CK 527/03, publ. LEX 174143, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku sygn. akt IV CNP 6/08, publ. LEX nr 584768, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 1979 roku sygn. akt III CRN 287/78, publ. OSNC 1980/1-2/9).

Zarzut pozwanego co do braku wykazania umocowania dla podmiotu F.
sp. z o.o. z siedzibą w W., który miał zawrzeć umowę pożyczki w imieniu pożyczkodawcy i dokonać płatności środków z tego tytułu również nie był zasadny. Strona powodowa przedstawiła bowiem znajdującą się na k. 50-51 akt sprawy umowę pośrednictwa kredytowego upoważniającą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. do zawierania umów pożyczek w imieniu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., udostępniania pożyczkobiorcom dokumentów związanych z udzieleniem pożyczki, prowadzenia komunikacji w zakresie informacji o udzieleniu lub odmowie udzielenia pożyczki, udostępnienia pożyczkobiorcom kwot przyznanych pożyczek oraz reprezentowania spółki
w postępowaniach reklamacyjnych dotyczących pożyczek.

Poza tym zaznaczyć należy, że Sąd – jako swego rodzaju gwarant stojący na straży przestrzegania praw przyznanych konsumentowi – z urzędu dokonał weryfikacji postanowień umowy pożyczki załączonej przez powoda w zakresie wynagrodzenia prowizyjnego pod kątem abuzywności. Analiza treści umowy pożyczki wykazała zaś, że pożyczkodawca ustalił koszty pozaodsetkowe w wysokości dopuszczalnej w myśl art. 36a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz. U. z 2024r. poz. 1497), który to przepis znajduje zastosowanie do umów zawartych z konsumentami w dniu 18 grudnia 2022 roku lub później.

W art. 36 ust. 1 przywoływanej ustawy wprowadzono tzw. limit pozaodsetkowych kosztów w związku z określoną umową o kredyt konsumencki o okresie spłaty nie krótszym niż 30 dni, który weryfikuje się za pomocą wzoru matematycznego (...) = (K x 10%) +
(K x n/R x 10%), gdzie K oznacza całkowitą kwotę kredytu (zdefiniowaną w art. 5 pkt 7),
n – okres spłaty wyrażony w dniach, zaś R – liczbę dni w roku. Przy tym pojęcie pozaodsetkowych kosztów kredytu zdefiniowano w art. 5 pkt 6a ustawy, który stanowi,
że pozaodsetkowe koszty kredytu to wszelkie koszty, które konsument ponosi w związku
z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Pierwszy element wskazanego wzoru (10%) ma przy tym charakter stały dla danej kwoty kredytu. Drugi element (10%) jest zmienny – zależy od długości okresu kredytowania wyrażonego w dniach (por. Czech Tomasz, Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. III, WKP 2023). Jednocześnie art. 36 ust. 2 przywoływanej ustawy stanowi, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą być wyższe od 45% całkowitej kwoty kredytu, a ust. 3 tego przepisu, że pozaodsetkowe koszty kredytu wynikające z umowy
o kredyt konsumencki nie należą się w części przekraczającej maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu obliczoną w sposób określony w ust. 1-2.

Przenosząc zatem powyższe na realia niniejszej sprawy wskazać należy, że poprzednik prawny powoda uprawniony był do naliczenia – w związku z zawieraną umową pożyczki
z dnia 28 lutego 2023 roku zawartą na okres 30 dni – pozakodeksowych kosztów pożyczki
w maksymalnej kwocie 270,55 złotych. Jak wynika bowiem z umowy całkowita kwota pożyczki wynosi 2.500 złotych, a okres spłaty 30 dni. Z rachunku matematycznego stosownie do treści art. 36 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim wychodzi, że: (2.500 zł x 10 %) + (2.500 zł x 30 dni : 365 dni x 10 %) = 250 zł + 20,55 zł = 270,55 zł. Z kolei łączne pozaodksetkowe koszty kredytu ustalone przez pożyczkodawcę opiewają łącznie na kwotę 270,48 złotych (opłata prowizyjna). Niewątpliwie więc in concreto pozaaodsetkowe koszty pożyczki są niższe niż (...) wyliczone dla umowy i mieszczą się w ustawowym limicie.

Poza tym zauważyć również należy, że ustalona przez poprzednika prawnego powoda opłata prowizyjna stanowi jedynie ok. 10,82 % kwoty pożyczki udostępnionej pozwanego. Nie ulega wątpliwości, że poprzednik prawny powoda podjął czynności zmierzające
do uruchomienia umowy, przez co wynagrodzenie prowizyjne w wysokości ok. 10,82 % całkowitej kwoty pożyczki uznać należało za niewygórowane i adekwatne w stosunku
do czynności związanych z przygotowaniem, udzieleniem i uruchomieniem pożyczki.

W ocenie Sądu powód skutecznie udowodnił istnienie obowiązku zapłaty po stronie pozwanej kwoty dochodzonej pozwem. Dołączone do akt dokumenty są kompletnie, spójne
i uzupełniają się nawzajem. Pozwany natomiast – oprócz swoich subiektywnych twierdzeń – nie przedstawił żadnych przeciwdowodów, które mogłyby skutecznie zakwestionować twierdzenia powoda, czyli nie udźwignął ciężaru obowiązku wynikającego z treści art. 6 kc, który to nakazuje rozstrzygnąć sprawę na niekorzyść osoby opierającej swoje powództwo lub obronę na twierdzeniu o istnieniu jakiegoś faktu, jeżeli fakt ten nie został udowodniony.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 720 kc § 1 kpc w zw.
z art. 509 § 1 i 2 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, aprobując datę wymagalności roszczenia wskazaną w pozwie.

O kosztach procesu (pkt II wyroku) orzeczono – stosownie do jego wyniku –
na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ i 3 kpc i 99 kpc w zw. § 15 ust. 1 i w zw. § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2015r. poz. 1804), zasądzając od pozwanego
na rzecz powoda kwotę 1.117 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę
900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego. Wśród udokumentowanych kosztów procesu znalazła się również opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

/-/ sędzia Krzysztof Połomski