Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Beata Bihuń
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Mieczysław Budrewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2020 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A z siedzibą we W.

przeciwko H. T.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 1475/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego H. T. kwoty 2.621,99 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od 28.05.2019 r. do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 2.398,60 zł oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu. Podniósł, że 17.07.2018 r. na podstawie umowy nr (...) udzielił pozwanemu kredytu na zakup towarów w wysokości 2.398,60 zł. Pozwany nie spłacał w terminie zobowiązania, w związku z tym powód wzywał go do zapłaty podejmując w ten sposób próby pozasądowego rozwiązania sporu.

Sąd Rejonowy Lublin – Z. w L. VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Kętrzynie.

Pozwany H. T. zawiadomiony w trybie art. 139 § 1 k.p.c. nie stawił się na rozprawie i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia powództwa pomimo warunków do wydania wyroku zaocznego.

Niestawiennictwo pozwanego nie zwalnia Sądu z dokonania merytorycznej oceny powództwa i przedłożonych przez stronę powodową dowodów. Jak wynika z treści art. 339 §1 i 2 kpc, sąd wyda wyrok zaoczny, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmując za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W ocenie Sądu, zachodzi jedna z wymienionych wyżej przesłanek wykluczających uwzględnienie powództwa, w postaci uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości przytoczonych przez powoda okoliczności faktycznych.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki (w szczególności określoną ilość pieniędzy), a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości (art. 720 k.c.).

W kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku ( wyrok S. Apel. W Łodzi z 18.06.2015r., I ACa 33/15, LEX nr 1789954).

Przy zawarciu umowy pożyczki, podobnie jak przy umowie sprzedaży, dochodzi do zmian w obrębie prawa własności przedmiotu umowy. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, nie może powstać obciążający pożyczkobiorcę obowiązek jego zwrotu.

Przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy nie stanowi wystarczającej podstawy do uwzględnienia powództwa.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 kc jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że – przynajmniej prima facie – wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 kc. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 1 lipca 2019 r., w sprawie o sygn. akt V ACa 118/18 stwierdził, że „ wykładnia art. 29 ust. 1 u.k.k w zw. z art. 78 k.c. pozwala przyjąć, że umowa o kredyt konsumencki może zostać zawarta, z założenia, z wykorzystaniem jednej z trzech procedur:

a) przez sporządzenie dokumentu zawierającego treść oświadczeń woli i własnoręczne podpisanie go przez obie strony;

b) przez przygotowanie dwóch dokumentów o tej samej treści, własnoręczne podpisanie każdego z nich przez jedną ze stron, następnie zaś ich wymianę;

c) sporządzenie, utrwalenie oświadczenia w postaci elektronicznej i opatrzenie go bezpiecznymi podpisami elektronicznymi obu stron”.

Powód załączył do pozwu wydruk umowy kredytu na zakup towarów nr (...), która miała zostać zawarta z pozwanym przez pośrednika kredytowego (...) S.A. (k. 21 verte – 25). Umowa mimo, że zawarta w lokalu pośrednika kredytowego nie została podpisana przez strony, brak jest dowodu, iż pozwany zaakceptował w/w umowę pożyczki i wyraził zgodę na jej zawarcie. Przedstawiony przez powoda wydruk dowodzi wyłącznie tego, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanego, nie wiadomo jednakże przez kogo podane.

Powód nie udowodnił również, że pozwany otrzymał smartfon, na którego zakup został mu udzielony rzekomy kredyt.

Brak jest również umocowania do zawarcia w imieniu powoda umowy kredytu z pozwanym. W umowie wskazano, iż pośrednikiem kredytowym jest (...) S.A., zaś pożyczkodawcą jest (...) Bank (...) S.A. Nie załączono jednak dokumentu poświadczającego istnienie stosunku prawnego, z którego wynikałoby umocowanie. W myśl art. 103 § 1 kc jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. W rozpoznawanej sprawie brak takiego potwierdzenia.

Strona powodowa nie przedstawiła także dowodów na skuteczne wypowiedzenie rzekomej umowy kredytu. W ocenie Sądu wykazanie faktu sporządzenia wezwania do zapłaty czy wypowiedzenia umowy kredytu nie tworzy jednak domniemania, iż pismo to zostało doręczone pozwanemu (k. 32-33). Zawarte w pozwie wydruki ze strony emonitoring.poczta-polska.pl stanowią dowód, że jakieś przesyłki zostały nadane w Urzędzie Pocztowym w P. i doręczone nieznanemu adresatowi w Urzędzie Pocztowym w K. (k. 34-35). Nie stanowią dowodu, iż to właśnie powód nadał przesyłkę na adres pozwanego, że były to wezwanie do uregulowania zaległości oraz wypowiedzenie umowy kredytu i, że zostały one pozwanemu doręczone.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ciężar dowodu w rozumieniu cytowanego przepisu pozostaje w ścisłym związku z problematyką procesową dowodów, albowiem po myśli art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Zgodnie z dyspozycją art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). W myśl wskazanych przepisów to strony obowiązane są przedstawiać dowody, a Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu. Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Nie można było również w przedmiotowej sprawie uznać, że pozwany nie przedstawiając swojego stanowiska w rzeczywistości uznał powództwo. Brak merytorycznego zaprzeczenia twierdzeniom powoda przez pozwanego nie zwalniał go od wykazania podstawowych okoliczności wskazujących na zasadność żądania. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2007 r. (II CSK 293/07), ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczenie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń, ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.

Sąd jest zobligowany do uznania twierdzeń powoda przy bezczynności pozwanego jedynie w przypadku braku wątpliwości co do zasadności pozwu. W niniejszej sprawie natomiast powód nie przedłożył dowodów dostatecznie potwierdzających istnienie wierzytelności przeciwko pozwanemu. Mając na względzie powyższe okoliczności, powództwo należało oddalić.