Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 sierpnia 2025r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Małgorzata Kłek
Protokolant:	sekretarz sądowy Kinga Polak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2025 r. w K.

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W., Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.

o zadośćuczynienie z tytułu uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu

I.  zasądza od pozwanych Towarzystwa (...) z siedzibą w W. i Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powódki E. B. kwotę 5.500,00 zł (pięć tysięcy pięćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26.02.2022 r. do dnia zapłaty, przy czym spełnienie tego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego z pozwanych z zobowiązania wobec powódki do wysokości spełnionego świadczenia;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  koszty procesu pomiędzy stronami wzajemnie znosi;

IV.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kętrzynie kwotę 420,49 zł (czterysta dwadzieścia złotych i czterdzieści dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V.  nakazuje pobrać od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kętrzynie kwotę 420,49 zł (czterysta dwadzieścia złotych i czterdzieści dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

Sygn. akt I C 846/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 18.12.2024r. powódka E. B. wniosła o zasądzenie od pozwanych in solidum Towarzystwa (...) w W. oraz Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwoty 10.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 26.02.2022 r. do dnia zapłaty. Wniosła również o zasądzenie od pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Uzasadniając powódka wskazała, że w dniu 29 kwietnia 2021 r., na terenie targowiska przy ul. (...) w K. potknęła się o wystające, nierówne płytki nawierzchni targowiska i upadła, doznając obrażeń ciała. W wyniku zdarzenia powódka doznała urazu stawu kolanowego lewego, urazu żeber i potłuczeń. Przez 10 dni od zdarzenia nosiła gips oraz przyjmowała leki w strzykawkach. Pomimo zdjęcia gipsu u powódki w dalszym ciągu występował ból, obrzęk stawu oraz ograniczenie ruchomości lewego stawu kolanowego. Stan taki utrzymywał się przez kolejne wizyty u lekarza w dniach 25.05.2021 r. 09.06.2021 r. oraz 23.06.2021 r. Poprawę zauważono dopiero na wizycie dnia 05.08.2021 r. W związku z upadkiem powódka borykała się z bólem i utrudnieniami w życiu codziennym, co powodowało konieczność przeprowadzenia diagnostyki w szpitalu, leczenia ambulatoryjnego oraz rehabilitacji, niezbędnym też było przyjmowanie leków przeciwbólowych oraz pomoc przy wykonywaniu codziennych czynności. Jako podmiot odpowiedzialny za szkodę powódka wskazała Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., które posiada ubezpieczenie w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym.

W odpowiedzi na pozew Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powództwo powódki pozostaje bezzasadne i jako pozbawione podstawy faktycznej jak i prawnej nie powinno zasługiwać na uwzględnienie. Według pozwanego podjął on wszelkie możliwe starania, aby zapewnić prawidłowe utrzymanie nawierzchni targowiska miejskiego, zgodnie z przyjętym standardem. Teren targowiska jest na bieżąco kontrolowany, a drobne nierówności nawierzchni spowodowane były naturalnym zużywaniem się jej w procesie eksploatacji. Wcześniej nikt nie składał żadnych uwag co do stanu nawierzchni targowiska. Pomimo tego, po powzięciu informacji o zaistniałej szkodzie pozwany wykonał naprawę nawierzchni poprzez jej wyrównanie, aby zapobiec podobnym przypadkom w przyszłości. Ponadto pozwany przekazał sprawę Towarzystwu (...) Biuro (...) w E., które 25 lutego 2022 r. wydało decyzję, na podstawie której przyznało powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) w W. wniosło o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że wypłacił już powódce kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , a powódka nie podjęła dalszych negocjacji w celu zwiększenia kwoty zadośćuczynienia ani też nie złożyła odwołania od decyzji przyznającej jej ww. kwotę. Ponadto, zdaniem pozwanego, powódka znała stan techniczny drogi, którą się poruszała i, pomimo że miała możliwość ominięcia przeszkody, nadto ją widziała, nie podjęła jakiejkolwiek czynności, aby przejść obok przeszkody, czym przyczyniła się w 50% do powstania szkody. Ponadto w piśmie z dnia 11.03.2025 r. (k. 142) pozwany wskazał, iż do upadku powódki doszło poza wyznaczonym ciągiem pieszym, a co za tym idzie standard utrzymania tej nawierzchni mógł być niższy od przyjętego dla chodników.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 kwietnia 2021 r., na targowisku miejskim przy ul. (...) w K., E. B. potknęła się o wystającą ponad linię nawierzchni kostkę brukową i upadła, uderzając lewym kolanem oraz lewym bokiem o podłoże. Pomimo upadku powódka kontynuowała zaplanowane na ten dzień czynności. Pod wieczór zaczęła odczuwać dolegliwości bólowe kolana oraz żeber, a także trudności w oddychaniu. Następnego dnia po upadku z powodu bólu córka powódki wraz z P. S., będącymi również świadkami zdarzenia, zawieźli powódkę do Poradni (...) U. (...) przy ul. (...), gdzie po wykonaniu badania stwierdzono wykręcenie stawu kolanowego lewego oraz stłuczenie klatki piersiowej oraz założono poszkodowanej szynę gipsową na okres 10 dni.

(dowód:opis historii choroby - k. 10, opis wizyty lekarskiej – k. 137, zeznania świadków: A. B.- k. 115v; P. S. - k. 116-116v, zeznania powódki E. B. – k. 117,)

Do zdarzenia doszło w ciągu komunikacyjnym znajdującym się na targowisku miejskim położonym przy ul. (...) w K.. Teren targowiska dzierżawiony jest przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w K..

(dowód: pismo Urzędu Miasta K. - k. 18, akta szkody – k. 99)

Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w K. posiada ubezpieczenie w Towarzystwie (...) w W.. Ubezpieczyciel na podstawie decyzji z dnia 25.02.2022r. wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.500,00 zł.

(dowód:pismo z dnia 25.02.2022 r. – k. 33, bezsporne,)

W dacie zdarzenia powódka miała (...) lata, nie pracowała, od dłuższego czasu przebywała na rencie. Bezpośrednio po zdarzeniu bolały ją ręce i kolano lewe , miały ślady obtarć , później pojawił się ból żeber , żebra i kolano były opuchnięte. W związku z doznanymi obrażeniami i unieruchomieniem w szynie gipsowej E. B. zmuszona była przez okres około dwóch tygodni do korzystania z pomocy córki przy czynnościach życia codziennego takich jak gotowanie, sprzątnie , ubieranie czy codzienna toaleta. Powódka przez 10 dni przyjmowała zastrzyki przeciwzakrzepowe oraz silne leki przeciwbólowe. Po zdjęciu szyny gipsowej powódka w dalszym ciągu odczuwała ból nogi i żeber w związku z czym musiała przyjmować doraźnie leki przeciwbólowe. Przez okres około 3 miesięcy powódka nosiła ortezę na uszkodzone kolano.

(dowód: zeznania świadków: A. B.- k. 115v; P. S. - k. 116-116v, zeznania powódki E. B. – k. 117)

W badaniu MR stawu kolanowego lewego w dniu 26.07.2021 r. stwierdzono drobne krawędziowe zmiany zwyrodnieniowe oraz przebudowę szpiku uda jednak nie stwierdzono zmian w strukturze kostnej kolana lewego. Ponadto ujawniono ślad płynu w zachyłku nadrzepkowym oraz jamie stawowej a także zwężenia i nierówności w chrząstce stawowej. Jednakże nie stwierdzono innego uszkodzenia chrząstek stawowych, łąkotek i struktur więzadłowych. W związku z powyższym na wizycie w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej w dniu 05.08.2021 r. stwierdzono poprawę oraz zakończono leczenie kolana lewego.

(dowód: opis historii choroby - k. 15, wynik badania MR – k. 16)

W wyniku zdarzenia, E. B. doznała stłuczenia stawu kolanowego lewego oraz stłuczenia żeber po stronie lewej. Urazy te miały charakter powierzchowny, a w badaniach nie stwierdzono zmian pourazowych. Powódka wymagała tymczasowego unieruchomienia kończyny dolnej w szynie gipsowej , a następnie w ortezie stawu kolanowego. Przyjmowała leki przeciwbólowe przez okres około 3 miesięcy w sposób doraźny celem redukcji dolegliwości bólowych. Doszło do całkowitego powrotu do zdrowia powódki do stanu sprzed wypadku.

(dowód: opinia biegłego L. G..151-151v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, w tym przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej z leczenia związanego ze zdarzeniem z dnia 29 kwietnia 2021 r. oraz zgłoszenia szkody, a także akt szkody , albowiem dowody te nie były kwestionowane przez strony oraz nie budziły też wątpliwości Sądu. Ponadto za podstawę dokonanych ustaleń Sąd przyjął zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz powódki , którym to zeznaniom Sąd dał wiarę, w szczególności co do okoliczności zdarzenia z dnia 29 kwietnia 2021 r., doznanego urazu oraz podejmowanego przez powódkę leczenia i utrudnień w funkcjonowaniu powódki po zdarzeniu , zeznania te były spójne, logiczne i konsekwentne, zbieżne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, dokumentacją z leczenia powódki oraz z nagraniem z monitoringu z targowiska miejskiego. Sąd uwzględnił także opinię biegłego lekarza traumatologa oraz dokumentację medyczną powódki nadesłaną na żądanie Sądu.

W niniejszym postępowaniu pozwani kwestionowali wysokość żądanego przez powódkę zadośćuczynienia, podnosząc, że wysokość dochodzonych przez poszkodowaną roszczeń jest nader wygórowana.

Podstawą prawną roszczenia o zadośćuczynienie jest art. 445 §1 kc, który stanowi, że w wypadkach przewidzianych w art. 444 kc, tzn. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanej spółki za skutki zdarzenia niezbędne jest spełnienie łącznie 3 przesłanek, tj. winy, zaistnienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zawinionym działaniem. Zauważyć w tym miejscu należy, że czyn niedozwolony oznacza kategorię prawną obejmującą swym zakresem przedmiotowym zachowania (działania i zaniechania) polegające na naruszeniu pewnych ogólnych tj. spoczywającym na każdym i względem każdego, reguł ostrożności, dbałości o interesy, życie, zdrowie innych podmiotów słowem należytego zajmowania się innymi dobrami prawnymi (tak postanowienie dla Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 19.09.2017 r. sygn. akt II C 745/15 L. nr (...) ).

Czynem tym może być działanie, jak i zaniechanie, a za bezprawne należy kwalifikować czyny zakazane przez przepisy prawne, bez względu na ich źródła, mające charakter abstrakcyjny, nakładające powszechny obowiązek określonego zachowania, a więc nakazując lub zakazując generalnie oznaczonym podmiotom określonych zachowań w określonych sytuacjach. Za bezprawne uznaje się także zachowania sprzeczne z zasadami współżycia społecznego albo dobrymi obyczajami, a więc normami moralnymi powszechnie akceptowanymi w całym społeczeństwie lub grupie społecznej. Działanie (zaniechanie) sprawcy musi być przy tym zawinione. Przez winę rozumieć zaś należy możność postawienia danej osobie zarzutu, że nie zachowała się prawidłowo (tj. zgodnie z prawem i zasadami współżycia społecznego), chociaż mogła i powinna tak się zachować. Innymi słowy, że w konkretnej sytuacji dopuścił się on nagannej decyzji odnoszącej się do podjętego przez niego bezprawnego czynu. Takie ujmowanie winy stanowi konsekwencję posługiwania się na gruncie prawa cywilnego kategoriami analogicznymi do pojęcia winy w prawie karnym, a jednocześnie dominacji koncepcji normatywnej winy (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 28 listopada 2019r., sygn. akt I ACa 132/19).

W doktrynie i orzecznictwie odróżnia się winę umyślną i nieumyślną, co łączy się odpowiednio ze złym zamiarem oraz z niedbalstwem. Orzecznictwo przyjmuje, że niedbalstwo polega na niedołożeniu wymaganej w stosunkach danego rodzaju staranności, niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać. Model starannego działania kształtowany jest przez przepisy prawa, zasady współżycia społecznego, zwyczaje, zasady wykonywania zawodu, uprawiania sportu itp. Innymi słowy, przypisanie określonej osobie niedbalstwa jest uzasadnione tylko wtedy, gdy osoba ta zachowała się w określonym miejscu i czasie w sposób odbiegający od właściwego dla niej miernika należytej staranności. Wzorzec należytej staranności ma przy tym charakter obiektywny oraz abstrakcyjny. W praktyce jego zastosowanie polega na wyznaczeniu stosownego modelu, ustalającego optymalny w danych warunkach sposób postępowania, odpowiednio skonkretyzowanego i aprobowanego społecznie, a następnie na porównaniu zachowania danego podmiotu z tak określonym wzorcem ( tak postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 24.11.2024 r. sygn. Akt VI C 1092/24, L. nr (...) ). O tym, czy na tle konkretnych okoliczności można danej osobie postawić zarzut braku należytej staranności w dopełnieniu obowiązków decyduje jednak nie tylko niezgodność jej postępowania z wyznaczonym modelem lecz także empirycznie uwarunkowana możliwość oraz powinność przewidywania odpowiednich następstw zachowania. Miernik postępowania, w istocie odnoszący się do miary należytej staranności, nie powinien być formułowany na poziomie obowiązków niedających się wyegzekwować, oderwanych od doświadczeń oraz uwzględniających reguły zawodowe i konkretne okoliczności, a także – jak tego wymaga art. 355 § 2 k.c. – typ stosunków( tak Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08.07.1998r., III CKN 574/97, L.).

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami to na zarządcy nieruchomości spoczywa obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa oraz właściwej eksploatacji nieruchomości ( art. 184 b powołanej ustawy).

W niniejszej sprawie powódka potknęła się o wystającą nierówną kostkę brukową targowiska miejskiego , co spowodowało utratę równowagi i jej upadek a w konsekwencji wyżej opisane obrażenia ciała. W realiach niniejszej sprawy zatem zdarzeniem wywołującym szkodę był brak naprawy nawierzchni targowiska miejskiego do czego zobowiązany był pozwany Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. jako dzierżawca i zarządca nieruchomości , w związku z tym pozwanemu Przedsiębiorstwu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. należało przypisać winę w postaci niedbalstwa. Pozwany zobowiązany był do zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania i właściwej eksploatacji nieruchomości, wobec czego w ramach należytej staranności winien dokonywać kontroli stanu nawierzchni targowiska miejskiego i usuwać stwierdzone nierówności zagrażające bezpieczeństwu użytkowników. Wskazać przy tym należy, iż po zdarzeniu z dnia 29 kwietnia 2021 r. pozwany Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w K. dokonał naprawy nawierzchni targowiska usuwając nierówność będącą przyczyną przedmiotowego zdarzenia .

Podstawę odpowiedzialności Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w K. stanowi zatem przepis art. 415 kc , zgodnie z treścią którego kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Przechodząc do wyjaśnienia podstawy prawnej dochodzonego roszczenia od zakładu ubezpieczeniowego wskazać należy, że stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłaty określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim , względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Zgodnie z §2 umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody , o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Paragraf 4 cytowanego artykułu stanowi zaś , że uprawniony do odszkodowania może go dochodzić bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Wskazać należy, iż bezsporna była odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń, który to objął ochroną ubezpieczeniową skutki działalności gospodarczej prowadzonej przez pozwaną spółkę, na podstawie zawartej między pozwanymi polisy ubezpieczeniowej o nr (...) (akta szkody k.99). Pozwany przyznał, że w dacie zdarzenia z dnia 29 kwietnia 2021 r. był ubezpieczycielem w zakresie ubezpieczenia OC dzierżawcy terenu targowiska miejskiego tj. Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.. Przyznał też przyjęcie od powódki zgłoszenia szkody i przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego, w wyniku którego przyznał i wypłacił powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.500,00 zł.

Stosownie do art. 444§1 kc w zw. z art. 445§1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przy ustaleniu wysokości należnego powódce zadośćuczynienia Sąd kierował się przyjętymi w orzecznictwie kryteriami oceny rozmiaru krzywdy takimi jak rozmiar, rodzaj i okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasokres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Sąd wziął również pod uwagę, że zadośćuczynienie ma przede wszystkim kompensacyjny charakter, stąd nie może być ono symboliczne, lecz powinno przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalną wartość (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2013r., I CSK 667/12, L. nr (...) ).

Sąd, przy ustalaniu wielkości zadośćuczynienia, dokonuje oceny konkretnego stanu faktycznego, a także rozmiaru doznanej krzywdy przez poszkodowanego.

W orzecznictwie dominuje pogląd, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie, wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lutego 2012 roku, sygn. akt I ACa 84/12, opubl. L. nr (...), Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 r. I ACa 195/13, opubl. L.nr (...); Wyrok SN z dnia 28 września 2001 r. III CKN 427/00, opubl. L. nr (...); Wyrok SN z dnia 8 czerwca 2011 r. I PK 275/10, opubl. L. nr (...) ).

W wyniku zdarzenia, E. B. doznała stłuczenia stawu kolanowego lewego oraz stłuczenia żeber po stronie lewej. W związku z doznanymi obrażeniami powódka odczuwała ból , musiała przyjmować zastrzyki i leki przeciwbólowe. Wobec doznanych obrażeń i unieruchomienia w szynie gipsowej E. B. zmuszona była przez okres około dwóch tygodni do korzystania z pomocy córki przy czynnościach życia codziennego takich jak gotowanie, sprzątnie , ubieranie czy codzienna toaleta. Przez okres około 3 miesięcy powódka nosiła ortezę na uszkodzone kolano, utrzymywały się dolegliwości bólowe wymagające doraźnego przyjmowania leków oraz ograniczenia ruchomości lewego stawu kolanowego.

Z drugiej strony Sąd miał na uwadze , iż choć wypadek spowodował u powódki pogorszenie stanu zdrowia fizycznego, jednak doznane przez powódkę uszkodzenia ciała nie wiązały się z koniecznością pobytu w szpitalu, ani przechodzenia długotrwałych i skomplikowanych zabiegów leczniczych. Leczenie powódki ograniczyło się do nieinwazyjnych zabiegów leczniczych takich jak noszenie gipsu, ortezy oraz przyjmowania leków przeciwzapalnych czy przeciwbólowych w razie potrzeby. Wypadek nie wpłynął też na dalsze funkcjonowanie powódki ani nie spowodował zmiany stylu życia powódki po zakończeniu leczenia. Skutki upadku z dnia 29 kwietnia 2021 r. nie wpłynęły w żaden trwały sposób na sposób życia powódki , nie wywołały konieczności zmiany zachowań.

Sąd miał także na uwadze, iż doznane przez powódkę uszkodzenia ciała w wyniku zdarzenia z dnia 29.04.2021 r. nie skutkowały długotrwałym ani trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki. W tym zakresie Sąd w całości podzielił wnioski opinii biegłego z zakresu traumatologii i narządów ruchu (k.151-151v). Z opinii tej wynika, iż powódka w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznała urazu w postaci stłuczenia stawu kolanowego lewego oraz klatki piersiowej po stronie lewej. W związku ze zdarzeniem powódka wymagała tymczasowego unieruchomienia kończyny dolnej w szynie gipsowej, a następnie ortezie stawu kolanowego oraz przyjmowania leków przeciwbólowych przez okres ok. 3 miesięcy po zdarzeniu w sposób doraźny, jednakże doszło do całkowitego powrotu do zdrowia powódki sprzed wypadku a rokowania są pomyślne. Sąd podzielił wskazaną opinię jako jasną, pełną, logiczną, zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, opartą na dokumentacji medycznej powódki związanej z leczeniem doznanego urazu, opinia nie była kwestionowana przez strony.

W tych okolicznościach Sąd uznał, iż kwota 7000 zł zadośćuczynienia od pozwanych na rzecz powódki jest kwotą adekwatną w rozumieniu art. 445§1 kc w zw. z art. 444§1 kc do doznanej przez powódkę krzywdy na skutek uszkodzenia ciała w wyniku zdarzenia z dnia 29.04.2021 r. Z uwagi, iż pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe uznając swoją odpowiedzialność za skutki przedmiotowego zdarzenia wypłaciło powódce kwotę 1500 zł Sąd zasądził od pozwanych kwotę 5 500 zł.

W ocenie Sądu, przyznana powódce kwota tytułem zadośćuczynienia w pełni rekompensuje wszelkie niedogodności, doznany ból i stanowi słuszne i adekwatne zadośćuczynienie dla powódki z tytułu doznanych obrażeń oraz skutków tego zdarzenia. Dalej idące w tym zakresie żądania powódki Sąd oddalił jako zbyt wygórowane i nie mające uzasadnienia w okolicznościach sprawy, w szczególności rozmiarze doznanej krzywdy.

Podstawową funkcją zadośćuczynienia pieniężnego związanego z uszczerbkiem na zdrowiu jest funkcja kompensacyjna. W wyroku z dnia z dnia 22 listopada 2017 r. IV CSK 8/17 Sąd Najwyższy wskazał, że „ zgodnie z przyjętą teorią kompensacyjną celem zadośćuczynienia za krzywdę jest wyrównanie wyrządzonej szkody niemajątkowej. Rozmiar cierpień jest podstawowym kryterium ustalania wysokości zadośćuczynienia. Kompensacja nie może prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego, ale trzeba zaznaczyć, że nie może także być nieodpowiednia w stosunku do doznanej krzywdy, ponieważ zasądzone świadczenie nie wypełnia wówczas w sposób prawidłowy przypisywanych zadań. Określona suma pieniężna powinna być ustalona w takiej wysokości, aby poprzez jej wydatkowanie można było zatrzeć negatywne, przykre odczucia powstające w wyniku, w sprawie, utraty zdrowia”.

Jednocześnie zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniu pozwanego w niniejszej sprawie nie mogło być mowy o przyczynieniu się powódki do powstania szkody. W literaturze podkreśla się, iż przyczynienie się poszkodowanego do powstania lub zwiększenia szkody, jako przejaw powstania szkody w warunkach wielości przyczyn, z których jedną jest zachowanie się poszkodowanego, winno być rozpatrywane w kategoriach normalnego związku przyczynowego ( por. np. T. Wiśniewski, w: Komentarz 2009, I, s. 86; por. uwagi do art. 361 § 2; Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-449 ^{( 10)}. Tom I pod red. prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego wydawnictwo: C.H.Beck, 2011 rok). Przyczynienie się występuje, gdy w wyniku badania stanu faktycznego sprawy dochodzi się do wniosku, że bez udziału poszkodowanego szkoda hipotetycznie nie powstałaby lub nie przybrałaby rozmiarów, które ostatecznie w rzeczywistości osiągnęła (tak wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z dnia 20.03.2018 r. sygn. akt II C 576/15, L. nr (...) ).

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż powódka prawidłowo poruszała się po obszarze targowiska miejskiego istniejącym w tym miejscu od kilku lat, a którego nieprawidłowy stan techniczny doprowadził do zdarzenia. Działanie dzierżawcy terenu w postaci zlikwidowania nierówności, prawidłowego zabezpieczenia bądź oznakowania lub też wyłączenia tego obszaru z ruchu pieszych byłoby wystarczające, aby zapobiec powstaniu szkody. Trudno oczekiwać od pieszego , aby poruszając się po terenie targowiska miejskiego zachowywał szczególną ostrożność koncentrując swoją uwagę na obserwacji stanu nawierzchni.

W niniejszej sprawie powódka żądała zasądzenia świadczenia od pozwanych na zasadzie in solidum. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem doktryny oraz orzecznictwa poszkodowany może dochodzić odszkodowania według swego wyboru od ubezpieczonego sprawcy szkody, od ubezpieczyciela lub też od obydwu z nich łącznie. Za takim stanowiskiem przemawia treść art. 822 § 4 kc, zgodnie z którym uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie prowadzi jednakże do wyłączenia odpowiedzialności sprawcy szkody wobec poszkodowanego a jedynie do przejęcia przez zakład ubezpieczeń jego zobowiązań odszkodowawczych. W takim przypadku współodpowiedzialność tych podmiotów będzie mieć postać in solidum.

Podsumowując, pozwane Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. ponosi odpowiedzialność za skutki nienależytego utrzymania powierzchni targowiska miejskiego i tym samym odpowiada za skutki upadku powódki. Natomiast pozwany ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność z tytułu zawarcia z ww. pozwanym umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, bowiem pozwani ponoszą odpowiedzialność za szkodę doznaną przez powódkę z dwóch różnych źródeł prawa, pozwana spółka – jako sprawca szkody, zaś pozwany ubezpieczyciel z faktu istnienia stosunku ubezpieczenia między nim a sprawcą szkody, przy czym spełnienie świadczenia przez jednego z nich zwalnia drugiego ze zobowiązania.

Rozstrzygając w przedmiocie żądania pozwu co do zasądzenia odsetek od zasądzonej na rzecz powoda należności, Sąd uznał za zasadne żądanie pozwu zasądzenia odsetek od dnia następnego po dacie decyzji pozwanego w przedmiocie wysokości zadośćuczynienia ( tj. od dnia 26 lutego 2022 r. ), albowiem wobec wcześniejszych wniosków powódki o wypłatę przez pozwanego zadośćuczynienia i zgłoszenia szkody w dniu 11 stycznia 2022 r, pozwany pozostawał w zwłoce w spełnieniu świadczenia po upływie 30 dni od otrzymania zgłoszenia szkody ( art. 817 kc) .

O kosztach procesu Sąd orzekł stosownie do treści art. 100 kpc wzajemnie je znosząc, albowiem strony blisko w równej części wygrały proces.

W związku z tym, że powódka została zwolniona od kosztów sądowych, nie została pobrana od niej opłata od pozwu. Opłata ta zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami prawa powinna obciążyć pozwanych w części, w której przegrali on sprawę. Nieuiszczone koszty sądowe, w tym opłata od pozwu w kwocie 750,00 zł oraz koszty opinii biegłego w kwocie 855,56 zł wyniosły w sumie 1.605,56 zł. Pozwani przegrali proces w 52,38 % wobec czego, na mocy art. 113 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. zobowiązani są do zwrotu kwoty po 420,49 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...) ,

3.  (...).

K., 22.08.2025 r.