Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2025r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Małgorzata Kłek
Protokolant:	sekretarz sądowy Kinga Polak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2025 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Finanse Sp. z o.o. z siedzibą w T.

przeciwko E. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej E. B. na rzecz powoda (...) Finanse Sp. z o.o. z siedzibą w T. kwotę 2 083,84 zł (dwa tysiące osiemdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 12.09.2024 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej E. B. na rzecz powoda (...) Finanse Sp. z o.o. z siedzibą w T. kwotę 1117 (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 836/24 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. B. kwoty 2 083,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym tj. od dnia 12.09.2024 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłatą skarbową od pełnomocnictwa wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, kosztami poniesionymi przez powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 6 maja 2024 r. pozwana złożyła wniosek o udzielenie pożyczki przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, który został poddany ocenie zdolności kredytowej w ramach serwisu internetowego (...). W efekcie pozytywnej weryfikacji zdolności kredytowej pozwanej udostępniono wzór umowy, formularz informacyjny oraz wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki. Pozwana złożyła oświadczenie woli w przedmiocie zawarcia umowy pożyczki na odległość, co jednocześnie potwierdziła poprzez posłużenie się jednorazowym kodem autoryzacyjnym. Kwota udzielonej pożyczki została wypłacona pozwanej w formie przelewu na wskazany przez nią rachunek bankowy, który został zweryfikowany poprzez wykonanie przelewu weryfikacyjnego w kwocie 1 zł. Pozwana będąc konsumentem zawarła z powodem za pomocą środków porozumiewania się na odległość umowę pożyczki, w której kwota udzielonej pożyczki wyniosła 2 000 zł, całkowita kwota do zapłaty przez pozwaną 2000 zł, całkowita kwota pożyczki 2000 zł. Kapitał pożyczki był nieoprocentowany. W dniu (...) r. przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, tj. rozmowy telefonicznej. pozwana zawarła aneks, na mocy którego termin spłaty został wyznaczony na dzień 05.07.2024 r., a także zobowiązywał pozwaną do zapłaty prowizji w wysokości 200,00 zł za przedłużenie terminu spłaty zaciągniętego zobowiązania. Na adres mailowy wskazany przez pozwaną wysłano na stałym nośniku odpis aneksu do umowy pożyczki. Z uwagi na brak terminowych wpłat powód wezwał pozwaną do zapłaty wymagalnych należności. Roszczenie stało się wymagalne z dniem 05.07.2024 r. Do dnia wniesienia pozwu pozwana dokonała 1 wpłaty w łącznej kwocie 200,00 zł. Na należność dochodzoną pozwem składają się: kwota 2000,00 tytułem kapitału pożyczki, kwota 83,84 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Roszczenie dochodzone pozwem było przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie, który wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W odpowiedzi na pozew E. B. , reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi oraz zwrotu opłaty za pełnomocnictwo. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że warunkiem zawarcia umowy pożyczki było zbadanie zdolności kredytowej. Powód zastrzegł skutek zawieszający warunku, a więc skutek rozporządzający czynności prawnej nastąpiłby z chwilą pozytywnej oceny zdolności kredytowej pozwanej, co nie zostało udowodnione przez powoda, a pozwana zaprzecza, że taką zdolność posiadała. W ocenie pozwanej powód takiej oceny nie dokonał. W dniu zawarcia umowy pozwana posiadała ponad 60.000 zł wymagalnych wierzytelności i rat z tytułu zawartych umów kredytowych i pożyczkowych. Wymagalne zobowiązania były wyższe niż wynagrodzenie pozwanej w wysokości 9.500 zł miesięcznie. Powód udzielił zatem rzekomo pożyczki pozwanej, która nie posiadała zdolności kredytowej. Niesie to za sobą konsekwencje uznania, że w przypadku wykazania przez Sąd, że umowa wiąże strony – tak zawarta umowa jest nieważna. Skoro umowa pożyczki jest nieważna, a Sąd związany jest podstawą faktyczną dochodzonego roszczenia, tak powództwo należy oddalić.

Powód w piśmie procesowym z dnia 23.01.2025 r. (k. 52 i n.) podtrzymał żądanie zawarte w pozwie, jak również wszystkie dotychczas złożone wnioski oraz twierdzenia.

Pozwana w pismach procesowych z dnia 20.02.2025 r. i z dnia 11.04.2025 r. podtrzymała i rozwinęła stanowisko zawarte w odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 06.05.2024 r. r. E. B. zawarła z (...) Finanse Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. za pomocą Internetu umowę pożyczki numer (...), na podstawie której została jej udzielona pożyczka w kwocie 2 000 zł na okres od dnia 06.05.2024 r. do dnia 05.06.2024 r. na zasadach określonych w umowie i stanowiła całkowitą kwotę do zapłaty. Kwota pożyczki została przelana na wskazany we wniosku o pożyczkę rachunek bankowy pozwanej o numerze (...). W dniu 05.06.2024 r. strony zawarły Aneks nr (...) do umowy pożyczki nr (...) z dnia 06.05.2024 r. Na podstawie aneksu wyznaczono termin spłaty zaciągniętej pożyczki na dzień 05.07.2024 r. Za przedłużenie terminu spłaty pozwana była zobowiązana do zapłaty prowizji w kwocie 200,00 zł.

(dowód: umowa pożyczki k. 19-20, formularz informacyjny k. 21v-22, wniosek o pożyczkę k. 23-24, potwierdzenie przelewu pożyczki k. 27, potwierdzenie opłaty rejestracyjnej k. 26)

Pozwana na poczet spłaty pożyczki dokonała wpłaty kwoty 200,00 zł.

(bezsporne)

Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 12 września 2024 r. wniósł pozew o tożsame roszczenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Postanowieniem z dnia 29 października 2024 r. Sąd Rejonowy Lublin Zachód w Lublinie w sprawie IV (...) umorzył postępowanie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 02.10.2024 r..

(dowód: wydruk akt z (...) k. 10-18)

Sąd zważył, co następuje :

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów, w tym w szczególności wydruku wniosku o pożyczkę, wydruku umowy pożyczki, wydruku formularza informacyjnego, wydruku potwierdzenia przelewu kwoty pożyczki, wydruku potwierdzenia przelewu rejestracyjnego, które Sąd uznał za wiarygodne. Wskazać należy, iż wydruki komputerowe i kserokopie dokumentów mogą być uznane za dowód innego rodzaju niż dowód z dokumentu na mocy art. 308 kpc. Dowody te nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

Pozwana podniosła zarzut nieważności umowy wobec nie zbadania przez powoda jej zdolności kredytowej.

W niniejszej sprawie zastosowanie do zawartej przez pozwaną umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 kc jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że – przynajmniej prima facie – wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 kc. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 kc. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (...) z 23.4.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady (...) (Dz.Urz. UE L Nr 133 z 22.5.2008 r., s. 66 ze zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający (por. Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2018, wyd. 2)

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17w/w ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. T. C. Komentarz do art.29 ustawy o kredycie konsumenckim ).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji – nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podzielając powyższą argumentację, w ocenie Sądu, powód wykazał iż w niniejszej sprawie spełnił wymóg zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Brak własnoręcznych podpisów stron pod przedłożoną przez powoda umową pożyczki ratalnej (kredytu konsumenckiego) z dnia 06.05.2024 r. nie uchybia wymogom określonym w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zakresie zachowania formy pisemnej.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powód udowodnił zawarcie przez pozwaną umowę pożyczki wskazanej w pozwie. Fakt ten wynika z przedłożonych przez powoda dowodów w postaci: wniosku o pożyczkę (k. 23-24), potwierdzenia opłaty rejestracyjnej (k. 26) , wydruku umowy pożyczki o numerze (...) (k. 19-20), wydruku formularza informacyjnego (k. 21v-22), potwierdzenia przelewu pożyczki (k. 27).

Odnosząc się do zarzutu nie zbadania zdolności kredytowej pozwanej należy zauważyć, że jest on niezasadny. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim kredytodawca przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki jest zobowiązany do dokonania oceny zdolności kredytowej konsumenta. Powód przedłożył raporty z badania zdolności kredytowej pozwanej w bazach danych: (...) S.A., Krajowego Biura (...) S.A., Krajowego Rejestru Długów Biura (...) S.A. z siedzibą we W.. Brak jest zatem podstaw by twierdzenia pozwanej w tym przedmiocie uznać za zasadne.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 i 2 ustawy o kredycie konsumenckim instytucja pożyczkowa uzależnia udzielenie kredytu konsumenckiego od pozytywnej oceny zdolności kredytowej kredytobiorcy. Oceny zdolności kredytowej dokonuje się na podstawie analizy danych udostępnianych przez zaufanych dostawców gromadzących i przetwarzających dane niezbędne do takiej oceny, w szczególności przez:

1) instytucje, o których mowa w art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, lub

2) biura informacji gospodarczej, o których mowa w ustawie z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych.

Przepis art. 9a ust. 5 stanowi natomiast, że jeżeli instytucja pożyczkowa udzieliła konsumentowi kredytu konsumenckiego z naruszeniem przepisów ust. 1 i 2 lub gdy z treści oświadczenia konsumenta i uzyskanych przez instytucję pożyczkową informacji wynikało, że na dzień zawarcia umowy kredytu konsumenckiego konsument miał zaległości w spłacie innego zobowiązania pieniężnego wynoszące powyżej 6 miesięcy, a kredyt konsumencki nie był przeznaczony na spłatę tej zaległości, to:

1) zbycie wierzytelności z tej umowy w drodze przelewu lub w inny sposób jest nieważne;

2) dochodzenie wierzytelności jest dopuszczalne dopiero po dniu całkowitej spłaty wcześniejszego zobowiązania, jego wygaśnięcia lub po prawomocnym stwierdzeniu przez sąd nieistnienia tego zobowiązania - przy czym zakaz zbywania wierzytelności i jej dochodzenia nie wstrzymuje biegu przedawnienia, a za okres zakazu zbywania wierzytelności i jej dochodzenia nie można doliczać odsetek lub pozaodsetkowych kosztów kredytu, a także innych opłat związanych z tą wierzytelnością.

W art. 9a ust. 5 przewidziano trzy różnego rodzaju sankcje. Przedmiotem tych sankcji są wierzytelności instytucji pożyczkowej wobec konsumenta na podstawie zawartej umowy o kredyt konsumencki.

Po pierwsze, ex lege wyłącza się zbywalność wierzytelności kredytodawcy wynikającej z umowy kredytu konsumenckiego (art. 9a ust. 5 pkt 1). Zbycie takiej wierzytelności przez instytucję pożyczkową w drodze przelewu lub w inny sposób (np. podstawienie w trybie art. 518 § 1 pkt 3 k.c.) jest nieważne. Ograniczenie, o którym mowa, ma charakter obiektywny. Skutek ten nie zależy od wiedzy, niezachowania należytej staranności albo złej wiary po stronie nabywcy wierzytelności. W rezultacie zastosowanej sankcji – z uwagi na nieważność czynności zbycia – nabywcy nie przysługuje legitymacja czynna do dochodzenia wierzytelności od konsumenta w procesie sądowym albo w ramach windykacji pozasądowej.

Po drugie, ogranicza się zaskarżalność wierzytelności instytucji pożyczkowej wobec konsumenta (art. 9a ust. 5 pkt 2). Dochodzenie takiej wierzytelności (niezależnie od przedmiotu świadczenia) na drodze sądowej jest dopuszczalne dopiero po dniu całkowitej spłaty wcześniejszego zobowiązania konsumenta, jego wygaśnięcia lub po prawomocnym stwierdzeniu przez sąd nieistnienia tego zobowiązania. Z wykładni językowej oraz systemowej wynika, że sankcja, o której mowa, znajduje zastosowanie jedynie w przypadku, gdy konsumentowi udzielono kredytu, mimo że instytucja pożyczkowa wiedziała o jego zaległości w spłacie zobowiązania pieniężnego przekraczającej sześć miesięcy. Wniosek ten wspiera zasada, zgodnie z którą przepisy sankcyjne powinny podlegać interpretacji ścisłej.

Po trzecie, za okres, w którym obowiązuje zakaz zbywania wierzytelności i jej dochodzenia przez instytucję pożyczkową, nie można naliczać odsetek (kapitałowych oraz za opóźnienie) ani pozaodsetkowych kosztów kredytu (zdefiniowanych w art. 5 pkt 6a), a także innych opłat związanych z tą wierzytelnością (art. 9a ust. 5 in fine). Roszczenia o takie należności nie istnieją, więc powództwo, które ich dotyczy, powinno zostać oddalone w procesie cywilnym.

Z komentowanego przepisu pośrednio wynika, że zawarcie umowy kredytu konsumenckiego – mimo uchybienia przez instytucję pożyczkową obowiązkom wymienionym w art. 9a ust. 5 in principio – jest ważne (podobnie B. W., N...., s. 91–92). Czynność prawna zostaje dokonana skutecznie. Na podstawie zawartej umowy po stronie kredytodawcy powstają wtedy wierzytelności wobec konsumenta. W odniesieniu do tych wierzytelności zastosowanie znajdują natomiast sankcje szczególne (zob. art. 58 § 1 in fine k.c. w zw. z art. 9a ust. 5 u.k.k.; podobnie D. Dworniczak [w:] Ustawa..., komentarz do art. 9a, teza 19.3).

W procesie cywilnym sankcję niezaskarżalności wierzytelności, o której mowa w art. 9a ust. 5 pkt 2, sąd uwzględnia jedynie na zarzut konsumenta (art. 9a ust. 6) [tak C. T., Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. IV Opublikowano: LEX/el. 2025]. Pozwana takiego zarzutu nie podniosła.

W Polsce zgodnie z ustawą z 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych funkcjonują cztery biura informacji gospodarczej: (...) Biuro (...), (...), Krajowy Rejestr Długów (...) i Krajowe Biuro (...) ( (...)) (https://w. (...)).

Powód dokonał badania zdolności kredytowej pozwanej u trzech z czterech uprawnionych podmiotów: (...) Biura (...), Krajowego Biura (...) oraz Krajowego Rejestru Długów (...) ( k. 71-84)

W konsekwencji powyższych rozważań należy uznać, że nawet przyjmując, iż z przedłożonych przez powoda raportów wynikałby brak zdolności kredytowej po stronie pozwanej, to umowa łącząca strony jest ważna i zawarta skutecznie, a pozwana zobowiązana jest do zwrotu zaciągniętej pożyczki. Z załączonych przez powoda raportów dotyczących badania zdolności kredytowej pozwanej ( k. 71-84) wynika wprawdzie , iż pozwana posiada szereg zobowiązań wobec różnych instytucji pożyczkowych , to jednak pozwana spłaca zobowiązania terminowo. Jednocześnie ilość zaciągniętych przez pozwaną zobowiązań wskazuje , iż pozwana jest świadomym konsumentem , doskonale zorientowanym w zasadach udzielenia pożyczek przez instytucje pożyczkowe.

W niniejszej sprawie pozwana nie podniosła zarzutu , o którym mowa w art. 9 a ust. 6 ustawy o kredycie konsumenckim, wobec czego należność wynikająca z umowy wskazanej w pozwie jest wymagalna i może być dochodzona przez powoda w procesie cywilnym.

Pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki (w szczególności określoną ilość pieniędzy), a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości (art. 720 k.c.).

W kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku ( wyrok S. Apel. W Łodzi z 18.06.2015r., I ACa 33/15, LEX nr 1789954).

Stosownie do art. 720 k.c., obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie jest odpowiednikiem zobowiązania dającego pożyczkę do przeniesienia na własność biorącego przedmiot pożyczki.

W niniejszej sprawie powód wykazał, iż zawarł z pozwaną umowę pożyczki wskazaną w pozwie, a także , że umowa została wykonana przez niego jako pożyczkodawcę poprzez przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej w umowie kwoty pieniędzy. W konsekwencji pozwana była zobowiązana do zwrotu kwoty udzielonej pożyczki na warunkach określonych w umowie.

Wobec powyższego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości tak co do należności głównej jak i roszczenia co do zasądzenia odsetek.

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała proces w całości, wobec czego zobowiązana była do zwrotu poniesionych przez powoda kosztów procesu w kwocie 1117 zł. Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa prawnego poniesionych w elektronicznym postępowaniu upominawczym, uznając, iż brak jest podstaw do zasądzenie zwrotu tych kosztów, albowiem w sprawie zainicjowanej pozwem na zasadach określonych w art. 505 ³⁷ § 2 zd. 1 k.p.c. sąd rozstrzygając o kosztach procesu na żądanie strony zgłoszone zgodnie z art. 505 ³⁷ § 2 zd. 2 k.p.c. uwzględnia jedną opłatę za czynności pełnomocnika w wysokości odpowiadającej temu postępowaniu (tak uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2024 r., w sprawie III CZP 53/23, opubl. LEX nr 3701739).

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...),

3.  (...).

K., 2 czerwca 2025 r.